Een Steegje

'Jij een zielig zieltje? Nah, geloof me maar dat ik je zo nooit zal zien.' Ren nam naast haar plaats in het zand en liet zijn onderarmen op zijn knieën rusten. 'Mijn regelloze leven is zo fantastisch om deel van uit te maken. Let maar op, dadelijk raak je er nog verslaafd aan en kan je nooit meer zonder me.' grapte hij en bekeek haar kort. Het was al donker, maar nog steeds kon hij haar blonde haren en witte tanden zien. Ze moest eens weten wie hij werkelijk was. Mensen leken hem altijd anders te zien als ze achter zijn ware identiteit kwamen en dat was dan ook de reden dat hij het vaak achterhield voor mensen. Natuurlijk kon hij dat niet eeuwig vol blijven houden. Ooit zagen ze hem een keer of hoorde ze verhalen over hem.

Giechelend en ongelovig schudde Eileen haar hoofd. Ren was erg zeker van zichzelf, maar in zijn geval was het absoluut geen probleem. Ze had haar blik op de ruisende zee gevestigd en overdacht waar ze moest beginnen. 'Wel, het begon toen mijn ouders het een goed idee vonden om met een twee lentes oude kindje naar het Noorden te verhuizen vanaf het platteland van Lorath. Maar na acht lentes waren zij er niet meer en kwam het meisje in het weeshuis terecht. En die mensen zijn aardig tot de dag dat je volwassen bent volgens de wetboeken. Dus met zestien lentes vierde ze haar verjaring op straat. Tot ik een baantje op een schip kreeg en vervolgens door Maire werd aangenomen afgelopen jaar.' Aarzelend keek ze naar Ren. Ze had Maire, Wren en Hava dit verhaal zelfs pas na enkele maanden verteld.

Ren keek haar aan, terwijl ze haar verhaal vertelde. 'Gelukkig is het meisje goed terecht gekomen en heeft ze nu een leuke avond met een leuke jongen op het strand.' grijnsde hij breed. Hij had beloofd om haar niet anders te gaan bekijken, dus deed hij dat ook niet. Wat dat betreft was hij een man van beloftes. Hij wist hoe het was om ineens anders aangekeken te worden en hoewel zijn verhaal anders ging, was het eveneens vervelend. Na een korte stilte kwam hij overeind. Ondanks dat de zon al onder was, was het nog steeds warm buiten en daar maakte hij graag gebruik van. 'Wat zeg je ervan om een duik te nemen in het water?' vroeg hij enthousiast, terwijl hij zijn shirt al uittrok.

'Gelukkig wel,' lachte Eileen opgelaten. Het was een pak van haar hart dat Ren haar verhaal wist, maar het niet plots als reden nam om haar anders te behandelen. Voor sommige mensen was dat moeilijk had ze gemerkt in haar leven. Enkelen vonden haar plots onbetrouwbaar als ze wisten dat ze meer dan 4 seizoenscycli op straat had geleefd en de nodige maatregelen had moeten nemen om er te overleven. Een baan zoeken kon erg moeilijk zijn. Ze keek op toen hij opstond en al snel zijn shirt over zijn hoofd had getrokken. Het koste haar nog geen tel om zijn voorbeeld te volgen en uit haar jurk te stappen. Haar onderkleding liet ze aan, maar ze nam wel de moeite om de prachtige speld van Hava uit haar te halen en hem tussen haar kleding op te bergen. 'Nacht zwemmen in zee, dit is hét ding wat je zeker moet hebben gedaan in Tyrosh.' Eileen pakte zijn hand vast en trok hem toen grinnikend mee naar het water.

Nog voor hij antwoord kon geven, werd hij al meegetrokken naar de zee. Toen ze het water bijna hadden bereikt, tilde hij haar lachend op, om haar over zijn schouder te werpen. Ze was kleiner dan dat hij was en hij concludeerde dat ze ook niet erg zwaar was, dus koste het hem niet zoveel moeite. Toen zijn voeten het water raakte, rilde hij eventjes door het plotselinge temperatuur verschil, maar al snel stond hij er tot zijn middel in en liet hij haar ook in het water zakken. 'Het is minder koud dan ik had verwacht.' zei hij, terwijl hij zijn lichaam dieper het water in liet zakken. Toen enkel zijn hoofd nog boven water was, ging hij snel kopje onder en kwam lachend weer boven. 'Dus, nachtzwemmen is hét ding hier in Tyrosh? Heb je er meer ervaring mee?' Hij snapte wel dat mensen na een lange dag nog een verfrissende duik in het water wilde nemen.

Plots voelde Eileen de grond niet meer onder haar voeten en giechelend, maar vooral ook bang klampte ze zich aan Ren vast. Ze had nooit van hoogtes gehouden, al was het maar een klein stukje. Het enige moment waarop ze het niet erg vond om de grond niet te kunnen raken was als ze in het water was. Opgelucht liet ze zich dan ook het water in zakken en liep tot ze alleen nog maar met haar tenen de bodem bereikte. 'Overdag is het bezaaid met mensen, dus in de nacht is het idealer om het water op te zoeken. Of moet je afgelegen stranden kennen.' Ze haalde diep adem en zwom toen onder water naar Ren toe. Toen ze boven kwam wreef ze het water uit haar ogen en lachte naar hem. 'Je ziet alleen niets 's nachts. Wie weet wat er op je af komt in die donkere wateren,' giechelde ze.

Toen hij gewend was aan de temperatuur van het water, zwom Ren wat in de rondte. 'Ja, want veronderstel dat iets je beetpakt en meeneemt.' Terwijl hij dat zei, pakte hij haar van achteren vast en trok haar kort mee onderwater. Lachend kwam hij weer boven en haalde zijn hand door zijn haren om het water eruit te wrijven. Hij haalde een natte krul uit haar gezicht en glimlachte kort. 'Zijn er nog andere activiteiten, naast nachtzwemmen, die ik echt moet uitproberen voordat ik de stad weer verlaat?' Als bruiloft er was, had hij vast geen tijd meer om dingen voor zichzelf te doen, dus had hij besloten dat hij zoveel mogelijk van zijn tijd moest pakken voordat de bruiloft aanbrak.

Eileen had goed door wat Ren van plan was en zette zich lachend schrap. 'Ren, nee!' Alsnog gilde ze toen ze zijn armen om haar middel voelde en sloot snel haar ogen en mond voor ze kopje onder ging. Eenmaal boven trok ze hoofdschuddend haar hemd recht en liet Ren met een glimlach haar haar uit haar gezicht halen. 'Normaal zou ik de taverne aanbevelen als dé plek om gezien en er gegeten te hebben, maar aangezien je daar al bent geweest.. dan kan ik je alleen maar aanbevelen er nog een keer langs te komen.' Ze had Ren's arm vastgepakt zodat ze gemakkelijk haar hoofd boven water kon houden. Hij zou hier misschien nog wel kunnen staan, maar zij was te klein om de bodem te raken. 'Iedereen zweert er altijd bij dat je eens Tyrosh van ver op zee moet zien. Het zicht dat zeelui zien als ze de stad verlaten en als ze weer terug komen. En de tuinen van het paleis natuurlijk, maar daar kan ik je niet zo veel over vertellen. Ik weet ook niet of meneer de belabberde kleermaker genoeg geld en status heeft voor een bezoekje aan die bloemenpracht,' lachte Eileen.

'Hé, beledig mijn kleermaker kunsten niet. Enkel omdat mijn shirt niet goed zat, betekend het niet dat ik belabberd ben.' lachte hij en zwom naar een wat ondieper stuk, zodat ook zij kon staan. 'De tuinen van het paleis? Ik kan me niet voorstellen dat ie nou zo fantastisch zijn, het zijn bloemen?' Natuurlijk had hij tuinen van dichtbij bewonderd. Ze waren mooi, maar Ren vond ze niet zo adembenemend als iedereen die erover sprak. 'En je hebt gelijk, ik kan als me arme kleermaker zo'n tripje niet veroorloven, daarnaast geeft ik het liever uit aan goed eten en wat drank.' grinnikte hij.

'Ik geloof het pas als ik beter werk van je zie, Ren.' Eileen gaf hem knipoog en zwom vervolgens achter hem tot ze het zand weer onder haar voeten voelde en ging staan. Ze kneep het zoute water uit haar krullen en keek Ren ongelovig aan. 'Het zijn bloemen?' Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Het zijn bloemen?' herhaalde Eileen nog eens en schudde vervolgens haar hoofd. 'Ik weet niet hoe het in Lorath zit, Ren, maar na 22 lentes in de vieze stadslucht en alle stenen straten en huizen, zou ik erg graag een bloemenzee mee willen maken.' Ze overdreef nogal wat, maar er zat tevens een ker van waarheid in. Eileen kwam nooit buiten de stad. Bovendien kende haar leven niet de breekbaarheid van bloemen, dat was iets voor rijke mensen. 'Nou, ik weet nog wel wat goede tentjes,' stelde ze met een glimlach.

Ren knikte grinnikend. 'Ik kan wel bewijzen dat ik beter ben dat dat slordige overhemd dat ik draag vandaag.' Hij had genoeg dure en chique kleding in zijn kast hangen, hij paradeerde er enkel niet graag mee rond als hij door de stad liep. Het trok teveel aandacht van de mensen en daarbij was het vaak ook niet zo comfortabel als het eruit zag. 'In Lorath zijn niet zoveel bloemen, te koud.' Als je ze ging zoeken, kon je ze wel vinden, maar de meeste soorten overleefde de koude winters niet. 'Ik durf te wedden dat er buiten de stad nog veel prachtigere bloemenzeeën zijn, die je gratis kan bewonderen. Wat is er zo bijzonder aan die tuinen? Ik bedoel, enkel omdat die bloemen zijn gezaaid door iemand die in een paleis woont, betekend het niet dat ze meteen meer waard zijn.' Ren vond het belachelijk dat de adel een restitutie vroeg aan de burgers om hun tuinen te bekijken.

Eileen ging met haar vingers door het comfortabele water en liet zich uiteindelijk op haar rug door de golven heen en weer schommelen. Ze vond het heerlijk om zich te laten sturen door de stroming, hoe gevaarlijk het soms ook kon zijn om jezelf daar in te verliezen. 'Ik kom nooit echt buiten de stad, alles is hier,' gaf ze toe. De stad was immens: ze vond er alles wat ze nodig had. Buiten de stadsmuren verwachtte ze niet meer te vinden dan daarbinnen. 'En ik heb geen vervoer om daar te komen.' Ze kon het zich niet veroorloven om geld uit te geven aan paarden of zelfs om mee te rijden in een koets want paardrijden had niemand haar ooit geleerd. Dan was er nog het probleem dat alles buiten de stad iets onbekends had, zelfs iets angstaanjagend. Eileen's ouders mochten misschien opgegroeid zijn op het platteland, zij was door en door een stadsmens. Ze kon het straatleven aan, maar overleven buiten de vertrouwde stadsmuren zag ze nog niet echt gebeuren.

'Het enigste wat je nu aan het doen bent is excuses verzinnen waarom je er niet naar toe kunt gaan.' Terwijl hij dit zei, zwom Ren terug naar het strand en ging hij zitten. Zo af en toe raakte de golven zijn benen nog. 'Mijn idee was om jou te laten beslissing waar het volgende afspraakje naartoe zou gaan, maar ik heb een beter idee. Jij en ik, samen de stad uit op zoek naar bloemen die véél mooier zijn dan degene die binnen de muren van het paleis te bezichtigen zijn. En dan zal ik je tegelijkertijd ook bewijzen wat voor een geweldige kleermaker ik ben, door één van mijn chique designs te dragen.' lachte hij. 'Wat dacht je ervan? Hebben we een deal?'

Eileen kwam overeind toen Ren haar er van beschuldigde excuses uit haar duim te zuigen. Hij als kleermaker kon misschien rond reizen, maar zij zat vast aan haar werk en aan de stad. Ze wilde tegen stribbelen, maar hield uiteindelijk haar mond toen ze zich realiseerde dat ze inderdaad naar problemen zocht om het makkelijker voor haar te maken nooit de stad te verlaten. Zelfs na jaren op straat geleefd te hebben, was ze bang om buiten de stad te gaan. Wat was dat voor onzin? Verrast werden haar ogen groot en krulden haar lippen op. Ze waadde naar hem toe en knielde verheugd bij Ren neer. 'Meen je dat?' vroeg Eileen Ren. 'En dan bedoel ik niet die kleding van je,' voegde ze lachend toe terwijl ze haar armen om hem heen sloeg en opgewonden haar lippen tegen zijn wang drukte. 'Dat lijkt me geweldig, Ren.'

Ren keek haar quasi-teleurgesteld aan. 'En ik maar denken dat je oh zo nieuwsgierig was naar die geweldige kleding van mij.' grapte hij en knikte. 'Natuurlijk meen ik dat. Ik regel wel wat, als jij weer vrij kan regelen bij die verschrikkelijk strenge baas van je?' Hij zou geen problemen hebben om het paleis te verlaten. Hij was oud en wijs genoeg om zijn eigen beslissingen te nemen en daarbij wist iedereen dat Ren goed voor zichzelf zorgde. Hij liet altijd aan Henry weten waar hij die dag uit zou hangen en andersom ook. Glimlachend keek hij haar aan toen ze met zijn idee instemde. 'Dan hebben we een deal, Madame, Eileen.' lachte hij en stond op. 'Wat dacht je ervan om nog wat rond te lopen? Het begint wel erg fris te worden zo.' Toen hij in het water was, had hij er niets van gemerkt, maar nu hij er al een tijdje buiten zat, begon de wind koud aan te voelen op zijn lichaam.

'Ik zorg dat ik weer vrij ben,' beloofde Eileen hem en wreef toen met de muis van haar hand het rood dat ze op zijn wang had achter gelaten er van af. Ze had Wren horen praten over een eventuele vrije dag. Die zou ze wel kunnen gebruiken voor een afspraak met Ren. Ze knikte vervolgens en stond ook op. 'Ik denk dat ik zo terug op weg naar de taverne moet. Morgen zal ik wel weer vroeg moeten beginnen.' Bovendien wist ze niet of Maire nog de moeite zou nemen om te zien hoe het met de zieke Elsie ging. Nog altijd verrukt vanwege Ren's voorstel zocht ze hun kleding terug op en gleed uit haar natte ondergoed om haar warme en droge jurk aan te trekken en haar sjaal om haar natte haar te binden. 'Zullen we dan maar?'

Ren knikte. 'Ja, ik moet ook weer vroeg op. Nu moet ik daadwerkelijk nog een goed uitziend jasje zien te maken.' grijnsde hij, terwijl hij zijn blouse, broek en colbertje weer aantrok. Hij was blij dat ze zo enthousiast had gereageerd op zijn voorstel. Hij wist dat hij zijn praatjes mee had zitten, maar hij wist ook dat ze wel eens de verkeerde kant op konden gaan. Niet iedereen hield ervan, maar gelukkig kon Eileen het wel waarderen. Hij sloeg een arm om haar heen, terwijl hij weer richting de lichten en de drukte van de stad liep. 'Volgens mij kunnen we dit wel bestempelen als een geslaagde avond, niet waar?' Hij wilde graag weten of ze net zoveel plezier had gehad als hij. Het was een lange tijd geleden dat hij echt de moeite had genomen om een meisje mee uit te vragen. Meestal kwam het gewoon neer op seks. Het was niet erg charmant om het zo te brengen, maar het was de waarheid.

Eileen hoorde tevreden aan dat de festiviteiten in de stad nog altijd door gingen. Meestal gingen de feesten eindeloos door. Als de ene was gestopt, dan begon er ergens anders wel iets. Zo bleef de stad 's nachts nog actiever dan normaal. 'Nou en of, meneertje,' glimlachte Eileen naar Ren op. 'Het was in ieder geval beter dan ziek in mijn bed liggen, wat ik eigenlijk nu aan het doen zou moeten zijn.' Ze vond het niet erg om toe te geven dat ze het erg naar haar zin had gehad, maar nu ze Ren een beetje kende, wilde ze het niet te simpel voor hem maken. Toen ze uiteindelijk het steegje bereikten, hield ze Ren staande voor de achteringang. 'Dus, voor een volgende keer, als je nog eens langs komt kan ik je mijn vrije dag door geven.'

'Je voelde je spontaan weer beter toen de prins op het witte paard je kwam bevrijden uit je torenkamer.' grapte hij en leunde tegen de muur van het steegje aan. Hij had het idee dat ze er veel sneller waren dan op de heenweg en hij moest toegeven dat hij dat jammer vond. Hij had het niet erg gevonden om nog even wat tijd met haar door te brengen. 'Doen we, ik kom nog wel een keertje langs om te kijken of de andere gerechten op jullie menukaart net zo goed smaken als die visschotel van vandaag.' beloofde hij en glimlachte kort. 'Dan zie ik je snel weer.' Na zijn woorden drukte hij een korte, zoete kus op haar lippen en draaide zich om. 'Niet al te veel over me dromen hè?' grapte hij nog, voordat hij de steeg uitliep.

'Een prins, tuurlijk,' spotte Eileen met een lach terwijl ze haar natte kleding uitwrong op de stoep. Haar haar was al langzaam droog aan het worden en ze stopte een op staande krul achter haar oren terwijl ze glimlachend naar Ren op keek. 'Tot snel,' herhaalde ze instemmend en voelde toen verrast hoe ze gekust werd. Met blozende wangen en een grote lach zwaaide ze hem uit. 'Mocht je willen!' riep Eileen hem giechelend na voor ze de taverne in verdween. Muisstil sloop ze naar haar kamer, plofte op haar bed en viel meteen in een diepe weliswaar droomloze slaap.