Een Steegje

'Het is natuurlijk niet altijd zo druk, hoor. Maar er zijn altijd wel veel mensen. Er komen zoveel schepen hier binnen met altijd weer nieuwe bezoekers.' Simpel gezegd krioelde het in Tyrosh altijd van de mensen. Iemand had haar ooit verteld dat het hier soms drukker leek dan in de koningsstad Evenfall. Eileen zag hoe ze steeds dichter bij het plein kwamen en ze kon het niet helpen om een gehuppel in haar stappen te passen. Het was tijden geleden dat ze gedanst had. Hopelijk wilde Ren met haar dansen. 'Ik weet dat het misschien stompzinnig klinkt, maar je moet echt eens net voor zonsopkomst naar de havens gaan. Dan is het er nog rustig. Op het moment dat de zon verschijnt, zijn de vissersschepen er ineens en alle vis die ze dan uitladen- Het is erg bijzonder.' Toen ze op de straten leefde, spendeerde ze vele ochtenden daar. Het aanzicht van de opkomende zon en de arriverende schepen was prachtig.

Ren glimlachte bij haar woorden. Blijkbaar kende ze de stad goed. Alleen iemand die de stad van binnen en van buiten kende, wist dit soort dingen te vertellen over een stad. Hij genoot altijd van dit soort verhalen. Toen hij jong was, zwierf hij ook altijd over de straten van Lorath, niemand die hem herkende, dus hij kon doen wat hij wilde. Edmund en Iwone waren er nooit blij mee, maar hijzelf had altijd van die vrijheid genoten. 'Ik zal het onthouden, Eileen.' zei hij met een glimlach en pakte haar hand beet. 'Kom op!' lachte hij, toen de muziek harder klonk en hij haar een rondje liet draaien. 'Hou je van dansen?' vroeg hij nieuwsgierig en liet eveneens zijn lichaam mee bewegen op de muziek. Muziek was nooit een groot onderdeel van zijn opvoeding geweest, maar hij genoot altijd van de klanken.

Bovendien had Eileen altijd op de loer gelegen in de haven voor het geval er een vis uit de netten of van de kisten viel. Ze was vliegensvlug geweest en meestal sneller dan de andere straatkinderen. Soms kon ze de vis nog wel eens verkocht krijgen, maar anders at ze hem zelf. Met een glimlach keek ze toe toen Ren haar hand vast pakte en met een hoop gegiechel liet ze zich rond draaien. Ze hadden inmiddels de dansende menigte bereikt. Het plein stond bomvol en de muziek kwam maar net boven het rumoer van de mensen uit. De sfeer zat er aardig in. Overal hingen lantaarns, mannen en vrouwen bungelden uit de vensters rondom en smakelijke geuren kwamen haar tegemoet. 'En of!' lachte ze terwijl mee stampte op de maat. 'Weet je hoe we hier dansen? Anders kan ik je het wel leren.'

'Ik weet wel hoe we in het Zuiden dansen, maar hiervoor heb ik toch echt een goede lerares nodig. Gelukkig heb ik er eentje gevonden.' grinnikte hij. Dansen was iets wat hem altijd goed had gelegen, ondanks dat hij nooit mocht dansen tussen de adel, had hij wel altijd lessen gehad en zijn lichaam was gewend aan de gracieuze manier van bewegen. Het dansen wat ze hier op straat deden was echter anders dan Lorath, als ze daar al danste. Lachend keek Ren om zich heen naar de mensenmassa, het was vol en gezien iedereen zo op elkaar stond, ook behoorlijk warm. Gelukkig was de zon al onder en stak er een verkoelende wind op.

'Wie, ik?' vroeg Eileen quasi verontwaardigd, gevolgd door een knipoog. Ze had aan vingers niet meer genoeg om de mensen te tellen die ze had leren dansen. Wren was er daar één van en de meisjes met wie ze een kamer deelde in het weeshuis, ze had Maire helaas nog niet kunnen overtuigen om danslessen van haar te nemen. Eileen pakte Ren's beide handen vast en legde er één van op haar middel terwijl ze de andere opgeheven hield. 'Het is heel makkelijk, als je je maar niet te veel in houdt.' Kort wachtte ze tot ze de maat van de muziek kon vatten. Haar hoofd knikte mee terwijl ze het deuntje neuriede en toen plots met het dansen begonnen. Lachend keek ze naar Ren op en stuurde hem zo nu eens naar rechts en dan weer naar links. Ze stapte naar voren en naar achteren en draaide hen beiden in het rond. 'Je hebt talent, meneertje!'

'Ik en inhouden?' vroeg hij verontwaardigd en begon te lachen. 'Dat is als water en vuur, ik dacht dat je dat inmiddels wel door had.' Als Ren ergens voor ging, ging hij er ook voor. Lachend danste hij met haar mee en draaide een rondje. Hij had het vrij snel door wat er moest gebeuren. Alle dansen hadden wel iets van elkaar weg in de basis, dus het was niet extreem moeilijk voor hem om de danspassen op te pikken. 'Ach, als je veel danst komt het vanzelf.' Ritme was altijd iets wat hij had gehad en hij genoot ook van de muziek, dat hielp ook mee. 'Dus, naast serveren en dansen, nog meer hobby's of bezigheden?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij boven de muziek en het rumoer van de mensen uit probeerde te komen.

Eileen genoot van de muziek, de mensen om hen heen, de inspanning van het dansen en van de lach van Ren. Enthousiast volgde ze hem en de muziek. Ze waren ondertussen meer de menigte in geraakt en het was moeilijker om nog te kunnen praten. 'Nog meer?' Ze had het over het algemeen al druk genoeg met haar werk. Het dansen zo nu en dan was dan ook een hele fijne verlossing. 'Meestal als ik vrij af heb, ga ik de stad door, dan zoek ik de straatmuzikanten. Of de beste troubadours. Ooit hoop ik iets te kunnen bespelen,' vertrouwde Eileen hem toe. 'En jij? Behalve kleding maken, wat doe je nog meer zoal?' Ze wist nog altijd maar weinig over haar danspartner, maar genoeg om geïntrigeerd door hem te zijn.

Ren glimlachte bij haar woorden en knikte. 'Zie het als een ruil, jij hebt mij leren dansen op de Noordelijke manier, misschien kan ik je wel helpen met dat bespelen van dat instrument.' tipte hij en moest eveneens lachen toen ze de vraag terugkaatste. 'Ik doe veel te veel om op te noemen!' grijnsde hij breed. 'Maar ik probeer zoveel mogelijk van Tarth te zien, hopelijk kan ik dat uitbreiden naar de wereld.' Hij wilde verder komen dan de grenzen van Tarth. Het was voor hem zeker niet onmogelijk om dat te doen, maar hij had tot nu toe nog niet de mogelijkheid gezien om verre reizen te maken. 'Maar verder vind ik het leuk om nieuwe plekken in de stad te ontdekken, paardrijden wil ik ook nog wel eens doen.' Hij danste uitbundig met haar mee, al moest hij zeggen dat het hem wel uitputte.

Verrast keek Eileen Ren aan en stapte toen bijna op zijn tenen. 'Je speelt een instrument? Wat?' Had hij haar echt aangeboden om haar het ook te leren? Ze keek er altijd zo naar uit, maar lessen én de instrumenten zelf waren duur. De troubadours die de taverne aandeden waren ook nooit bereid haar wat noten te leren. 'De wereld?' Eileen vond Tarth al te immens om te vatten, maar ze was ook zeker benieuwd naar wat er over de zeeën lag. Met al het vreemde volk dat Tyrosh bezocht kon ze niet anders dan nieuwsgierig zijn. Ze wilde hem vertellen dat ze hem wel wilde helpen met het ontdekken van deze stad, maar ze zag hoe er om hen heen twee lijnen begonnen te vormen. Opgewekt liet ze Ren los. 'Oh, dit moeten we mee doen!' Ze wenkte hem naar de andere rij terwijl ze zelf aansloot aan de andere kant. Haar armen haakte ze in die van de mensen naast zich. 'Gewoon volgen!' bemoedigde Eileen hem. Al snel begonnen de rijen naar elkaar toe en van elkaar af te dansen. Mensen ontmoeten elkaar in het midden en wisselde van plek. Uiteindelijk, toen het hun beurt was, stapte ze op Ren af, cirkelde glunderend om hem heen en sloot aan op zijn plaats.

'Ik speel de luit.' riep Ren lachend boven de muziek uit en keek verbaast op toen de mensen ineens twee rijen begonnen te vormen. Hij had geen idee wat hij precies moest doen, maar gezien de rijen zo dicht op elkaar aansloten, had hij enkel de keus om de rest te volgen, dus deed hij dat ook. Toen de rijen elkaar weer kruiste en Eileen weer naast hem stond lachte hij. 'Daar had je me wel eventjes voor mogen waarschuwen.' grapte hij en pakte haar hand beet. Het maakte hem niet uit wat de rest deed, hij zou er gewoon zijn eigen dans van maken. Dat was veel leuker en wellicht volgde de rest van de mensen hem wel. 'Kan ik je zo iets te drinken aanbieden? Ik zou natuurlijk geen echte heer zijn als ik je niets aan zou bieden.' grijnsde hij en danste vrolijk verder. Zijn dans was niet ergens te plaatsen, het was een combinatie van wat passen die hij net had geleerd en die hij thuis altijd had gedaan.

Eileen hield giechelend Ren zijn hand vast. De dans was erg typisch voor grote feesten in het Noorden en ze had al vaak mensen die niet uit de regio kwamen met grote ogen toe zien kijken. Het was natuurlijk best raar dat een hele menigte precies wist wat ze moesten doen. Toen de rijen langzaam weer oplosten knikte ze naar Ren. Ze waren al even aan het dansen en dat merkte ze ondertussen wel. 'Ik kan wel wat verfrissends gebruiken, zeg. En mijn voeten ook overigens,' lachte ze. Eileen wachtte tot het nummer voorbij was en nam haar danspartner toen mee naar een rustiger stuk op het plein waar gegeten en gedronken werd. 'Zei je trouwens dat je luit speelde?'

Ren was ook erg dankbaar toen ze even uit de drukte waren en had al snel twee mokken wijn gekocht bij één van de vele kraampjes. Hij had niet verwacht dat de stad zo gezellig was. Normaal trok hij tijdens het havenfeest nooit echt de stad in. Één keer was hij de stad in gegaan met Henry, maar dat was voor hen beiden niet goed afgelopen. 'Hier, mevrouw Eileen.' zei hij glimlachend en nam zelf een grote slok. 'Dat zei ik inderdaad. Ik heb het van mijn vader geleerd. Niet dat ik erg goed ben hoor, maar ik kan je de basis zeker leren.' vertelde Ren, terwijl hij op een muurtje ging zitten, zodat zijn voeten wat uit konden rusten. 'Als je het leuk vind tenminste.'

Eileen was alvast op een muurtje gaan zitten terwijl Ren drinken voor hen haalde. Terwijl hij weg was trok ze haar laarsjes uit en zette haar blote en vermoeide voeten tegen de koele stenen van het muurtje. Met een glimlach pakte ze één van de mokken aan. 'Wat attent,' kirde ze met nadruk op het sjieke woord attent. Met een bewonderende blik luisterde ze naar hem. Al kon hij maar één akkoord spelen, dan was ze al onder de indruk. 'Ja, natuurlijk, heel graag zelfs, maar- Maar ook alleen als je het mij wil leren. Ik bedoel, wie weet ben ik verschrikkelijke leerling en dan zit je maar met mij opgescheept.' Ze dronk met een glimlach van haar wijn en keek vervolgens het plein over. Tijdens de havenfeesten voelde ze zich altijd nog meer verbonden met haar stad dan normaal. Vooral omdat ze er zoveel herinneringen aan had. Ieder plekje van dit plein vond ze wel terug in haar herinneringen. Haar ouders lieten haar altijd in de fontein spelen, bij de bakkerij op de hoek stal ze ieder jaar een verrukkelijk roomtaartje, in de steeg achter hen had ze de leerling van de smid gekust. Er was bij alles wel iets op te noemen. 'Hoe lang ben je eigenlijk in Tyrosh?'

Ren moest lachen om haar woordgebruik en wiebelde wat met zijn benen op en neer. 'Natuurlijk, het is niet zo moeilijk hoor als je het eenmaal door hebt. Er zijn wat basisakkoorden die ik je kan leren. Daarmee kan je eigenlijk alle volksliederen wel spelen.' Die liederen die ze op straat speelde waren nooit zo ingewikkeld om te leren. Ze moesten makkelijk zijn zodat het volk ze zou onthouden en de volgende keer het lied meteen zou herkennen. De liederen van de adel zaten wat lastiger in elkaar, maar daar was ze vast en zeker niet in geïnteresseerd. 'Ach, nog wel een tijdje. Iedereen hoopt natuurlijk wat van de adellijke bruiloft op te vangen, dus het kan geen kwaad om nog even rond te blijven dwalen, toch?' Hij bleef tot na de bruiloft en daarna zouden ze weer terug naar het Zuiden vertrekken. Wat hij daar precies zou gaan doen, wist hij nog niet, maar hij keek er weer naar uit om terug naar zijn eigen huis te gaan. 'Dus je bent voorlopig nog niet van me af, helaas.' lachte hij breed en nam nog een slok wijn.

Eileen wiebelde met haar tenen terwijl ze Ren ongelovig aan keek. Ze had totaal niet verwacht dat hij haar zo'n aanbod zou doen, dat hij überhaupt meer tijd met haar door wilde brengen. De manier waarop hij haar had gevraagd was zo spontaan en onbezorgd geweest dat ze er niet te veel van had gehoopt. Eén avond plezier was alles wat ze verwacht had en wat ze ook gewild had. Maar ze kon heel goed een nieuwe vriend gebruiken, ook al was het voor even. Vooral een vriend die niet zo op de hoogte was van haar hele leven of de bijzondere zaken waar ze zich mee bezig hield. 'Oh, ja. Veel mensen blijven voor het volgende feest. Ik ben ook wel nieuwsgierig. Ik heb de oudste Storm zoon al eens een keer gezien, maar de prinses schijnt ook nogal een aanzicht te zijn.' Het was een heel spektakel als de adel opgedoft zich aan het volk liet zien. 'Goh, als ik dan maar niet verveeld van jou raak,' stelde Eileen met een knipoog.

Ren zette zijn lege mok naast zich neer en knikte. 'Ja, dat schijnt inderdaad zo te zijn.' Ondanks alles moest hij toch altijd op zijn hoede blijven met wat hij zei. Hij wilde zijn status - als je het dat kon noemen - niet verraden. Hij vond het altijd veel plezieriger als mensen met hem omgingen omdat ze hem aardig vonden, in plaats van omdat hij opgevoed was door de landheer van het Zuiden en zijn vrouw. 'Misschien wel.' grijnsde hij breed en tikte haar lachend aan met zijn schouder. 'Maar ik weet zeker dat ik veel te leuk ben om verveeld door te raken.' grapte hij.

'Heb jij de adel van het Zuiden wel eens gezien? Mijn moeder vertelde altijd verhalen over de twee zussen. Die nu het leger leiden?' Eileen had altijd genoten van dat soort verhalen. De adel werden altijd onderdeel van mythes onder het volk en het ene verhaal was fantastischer dan het andere. Ooit had ze de fout begaan om die verhalen te delen met Wren. Hij had er niets van moeten weten. Ze zocht dus ook nog altijd iemand die met haar mee naar de bruiloft wilde gaan kijken. Ze nipte nog wat aan haar wijn en gniffelde vervolgens om Ren's woorden. 'We zullen zien, meneertje. Eerst deze avond maar eens door komen.' Plagend gaf ze hem een duw terug met haar schouder.

'Een enkele keer.' loog hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde. 'Ze zijn niet zo bijzonder hoor. Maar je hebt gelijk, de twee zussen van de landheer leiden het leger.' Ren vermeed dit soort onderwerpen het liefst: dit waren altijd de verhalen waar hij zich versprak en zo kwamen mensen er altijd achter dat hij niet was wie hij in eerste instantie leek te zijn. 'Wil je nog verder dansen, of zullen we nog een stukje lopen?' vroeg hij met een glimlach en zette zijn leuke mok aan de kant. Zelf stond hij op van het muurtje en liet een blik vallen op het plein dat nog steeds bomvol was.

Eileen wilde hem meer vragen, maar ze zag aan Ren's gezicht dat dit onderwerp hem maar weinig interesseerde. Ze zou er met Hava wel over kletsen. Die wist er bovendien veel meer over dan zij zelf. Ze dronk het laatste beetje van de zomerwijn en glimlachte vervolgens naar Ren toen ze haar mok eveneens aan de kant zette. 'Ik weet niet hoe het met jou zit, maar als ik nog meer dans, dan vallen mijn voeten er van af.' Met gelach en een sprong kwam ze van het muurtje af en stopte haar laarsjes onder haar arm. 'Een wandeling naar zee, misschien?' Het was altijd heerlijk op het strand als de nacht was gevallen. Bovendien zou het verlaten zijn omdat iedereen in de stad aan het feesten was.

Ren pakte haar hand beet en leidde haar langs de massa heen, naar de straat waar ze eerder uit waren gekomen. 'Het strand lijkt me een goed idee.' Hij moest toegeven dat ook zijn voeten aardig moe waren geworden van al het dansen dat ze hadden gedaan. Al snel raakte de muziek van het plein op de achtergrond en kwamen ze in een stiller gedeelte van de stad. Op dit moment kon Ren die rust ook wel waarderen. 'Wat zou jij eigenlijk ooit nog eens willen doen? Maakt niet uit of het mogelijk is of niet.' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar aan. Hij vond altijd dat zo'n vraag iemand als persoon weergaf. Zijn of haar ware verlangens.

Eileen vond het heerlijk om na een lange werkdag te dansen, maar het betekende ook dat ze door al het staan, lopen en dansen haar lichaam aardig uitputte. Ze grapte dan ook altijd dat de baan haar in tip top conditie hield. Voor ze vertrokken stapte ze snel in haar schoenen en volgde Ren vlug. Ze hield zijn hand stevig vast zodat ze hem niet verloor in de menigte. Eenmaal vna het lawaai verwijderd ademde ze opgelucht de adem in. Met een geamuseerde glimlach keek Eileen Ren aan. 'Je bent wel van de erg diepe vragen, niet?' Vervolgens nam ze de tijd om over haar antwoord na te denken. 'Mag het ook iets zijn wat ik nooit meer zou willen doen? Iets wat me erg gelukkig maakt als dat me nooit meer overkomt?'

Ren moest lachen en knikte. 'Ik had ook kunnen vragen wat je favoriete kleur is, maar dan leer ik niet zoveel over wie je echt bent.' zei hij met een glimlach en stopte toen ze bij het zand aankwamen. Hier deed hij zijn schoenen uit en glimlachte toen hij het zand tussen zijn tenen voelde. Hij vond het altijd heerlijk om met zijn voeten in het zand te lopen. Het deed hem op één of andere manier altijd denken aan zijn thuis, niet het Zuiden, maar aan de plek waar hij echt vandaan kwam. 'Dat mag ook.' zei hij uiteindelijk en draaide zich naar haar om. 'En daarna mag je ook vragen terugstellen natuurlijk, anders zou het niet eerlijk zijn.'

'Nou, mijn favoriete kleur is grasgroen, mocht je het toch nog willen weten.' Eileen volgde Ren's voorbeeld en legde kort een hand op zijn schouder om zichzelf in balans te houden terwijl ze haar schoenen weer uit trok. Ze knoopte twee veters aan en elkaar vast van beide laarsjes en hing ze over één schouder. Aarzelend keek Eileen naar Ren op. Eerder had ze nog gedacht hoe fijn ze het vond dat hij niets van haar achtergrond wist, maar nu wilde ze het toch met hem delen. 'Als ik nooit meer op straat terecht kom en er hoef te leven, dan prijs ik mezelf heel gelukkig.' Alles was beter dan dat. Iedere nacht die Eileen spendeerde in een bed was heerlijk en ze hoopte dat ze het nooit voor lief zou nemen dat ze een dak boven haar hoofd had en geld om te eten. Ze liep langs heen verder het strand op en dacht na over een vraag die ze hem wilde stellen. 'Hoe zou je het liefste willen leven? Als het nergens vanaf hing, je stand of wat dan ook.'

'Grasgroen?' herhaalde hij lachend en dacht kort na. 'Ik ga voor hemelsblauw.' grijnsde hij en liep verder richting de zee. 'Nooit meer op straat?' Het duurde even voordat hij doorhad wat het betekende. 'Heb je op straat geleefd?' Hij had het nooit verwacht als hij haar zo zag. Ze was een mooi meisje, aantrekkelijk, niet iemand die hij snel op straat zag belanden. Maar in Tarth kon je het nooit zeker weten. 'Hoe ben je op straat beland?' vroeg hij nieuwsgierig, hopend dat hij niet te ver door zou vragen. 'Als je het niet met mij wilt delen, snap ik dat volkomen. Voel je niet verplicht om dingen te zeggen die je niet wilt zeggen.' verzekerde hij haar nog en haalde zijn schouders op bij haar vraag. 'Gewoon een simpel leven, zonder al te veel regels.' zei hij uiteindelijk en glimlachte. 'Waar ik gewoon kan doen wat ik wil doen, zonder dat mensen me daarop aankijken. Een beetje zoals nu dus.' lachte hij.

Eileen lachte en haalde haar schouders op. 'Alleen maar net zoals de andere duizenden bewoners van Tyrosh die geen geld hebben.' Het was helemaal niet ongewoon om tenminste een tijdje op straat te staan in Tyrosh. Het geld kwam en ging weer in deze stad die erg afhankelijk was van de vangst van vis en de andere schepen van verre landen die aanmeerden. Eileen plofte in het zand, nog voor ze het natte deel bereikten, en kruiste haar benen terwijl ze naar Ren op keek. 'Ik vertel het alleen als je me niet als zielig zieltje gaat beschouwen. Dat ben ik nu wel beu.' Vervolgens glimlachte Eileen haar witte tanden bloot. 'Ik ben blij dat ik deel uit maak van dat regelloze en eenvoudige leven van je.' Ze klopte op het zand naast haar en wachtte tot Ren bij haar kwam zitten.