De Stadsmuren

-

Ren had Eileen opgehaald en liep nu met haar naar de rand van de stad. Hij had haar de vorige keer beloofd mee de stad uit te nemen en gelukkig hadden ze daar de hele dag voor. De zon scheen fel en stond hoog aan de hemel. 'En wat vind je van m'n jasje, ik zei toch dat ik kwaliteit werk kon leveren?' lachte hij en haakte zijn arm in die van haar. 'Ik hoop dat je wat water mee hebt genomen, we hebben nog een aardig stuk te lopen en anders niet getreurd, ik heb genoeg mee voor ons beiden.' Hij had het er met Henry over gehad en hij had voorgesteld om wat eten mee te nemen voor een picknick. Het was een goed idee geweest, dus had hij wat eten ingepakt dat over was uit de keukens, een kleed en een kruik wijn.

Eileen had Ren toch nog op tijd gezien om hem te kunnen vertellen dat ze een vrije dag had gekregen en die dag had hij inderdaad voor de taverne op haar staan wachten. In haar achterhoofd herhaalde zich het gesprek met Wren zich velen malen, maar voor nu stopte ze het nog weg. Misschien zou ze er later over beginnen, maar ze wilde hun dag niet starten met het onderwerp van leugens. Dat zou het allemaal verpesten. Bovendien was Eileen er nog steeds niet aan uit of ze Ren wel wilde confronteren met wat ze wist. Ze giechelde en gleed met een vinger over het jasje dat hij droeg. 'Ik durf nooit meer te beweren dat je belabberd bent.' Eerlijk gezegd voelde ze zich zelfs ongepast naast zijn rijkelijk versierde jasje in haar simpele bruine rok en blouse. Ze was blij dat ze de moeite had genomen om haar lippen rood te kleuren. 'We gaan toch niet met paarden, we blijven gewoon lopen, toch?' Ze was doodsbang dat hij het een goed idee had gevonden om haar te leren rijden.

'Maak je geen zorgen, we blijven gewoon lopen.' verzekerde hij haar. Natuurlijk had hij twee paarden kunnen meenemen uit het paleis, maar hij vond het veel fijner om de omgeving rustig te kunnen bekijken. Daarnaast was het ook veel gemakkelijker om te lopen. Je kon stoppen en zitten waar je wilde. 'Het is veel te warm, ik heb geen idee waarom ik dit heb aangetrokken.' lachte hij, terwijl hij het jasje uittrok en in zijn tas deed. Gelukkig was het gemaakt van wat dikker materiaal, dus kreukte het ook niet snel. 'Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik de hele dag heb gepland voor dit uitstapje? Ik dacht dat het misschien leuk was om te gaan picknicken in één van de bloemenvelden die ik je ga laten zien vandaag.' glimlachte hij en liep een poort door die naar buiten de stad leidde. 'En als je ergens wilt stoppen moet je het zeggen hoor.' verzekerde hij haar en glimlachte. 'Ik was even bang dat het er niet meer van zou komen voordat ik weer terug ga naar het Zuiden, maar gelukkig heeft je baas je die vrije dag toch gegeven.' lachte hij.

Een zucht van opluchting ontsnapte Eileen's mond. Ze zou nooit op een paard durven te zitten. Het was minimaal anderhalve meter boven de grond. Ze liet hem voor enkele tellen los zodat hij zijn jasje uit kon doen en zette in die tijd de rietenhoed die ze rond haar nek had hangen op. In een paar dagen waren de temperaturen nogal gestegen en de zon begon langzaam te branden. Zeker op het midden van de dag. Gelukkig stond er nog een briesje. 'Oh, nee, ik ben blij dat je dit regelt. Na al dat gewerk kan ik het wel gebruiken dat iemand me mee uit neemt zonder dat ik zelf al te veel hoef te doen.' Ze had haar arm weer in die van hem gehaakt en onderdrukte een opgewonden giechel toen ze de poort door gingen. 'Ik zal het laten weten als mijn tere voeten het niet meer aan kunnen,' knipoogde Eileen naar Ren. Ze wist echter dat haar enthousiasme haar de lange weg wel over zou dragen. 'Ik ben nog altijd verbaasd dat we hem gekregen hebben, zonder voorwaarden nog wel!' Haar glimlach verdween kort toen ze er aan dacht dat hij al snel terug naar het Zuiden zou gaan, maar het overtuigde haar er ook extra om het er nog meer van te nemen dat ze een hele dag iets leuks konden doen.

'Misschien heeft je baas het beter voor met je dan je dacht? En het Havenfeest is nu natuurlijk voorbij, dat zal voor jullie ook wel betekenen dat het wat rustiger wordt, niet waar?' Hij was al eventjes niet meer in de stad geweest, enkel om Eileen op te halen en een keer eerder, om erachter te komen wanneer haar vrije dag precies was. 'Ik had aan een vriend hier uit het Noorden gevraagd wat echt mooie plekjes waren buiten de stad. Hij wees me erop dat er een geweldig uitzicht is bovenaan de heuvel, maar daarvoor schijnt een prachtige waterval te zijn, met daar omheen bloemenvelden, zo ver als je kunt kijken. Ik dacht dat dát wel de moeite waard was. Als we er eenmaal zijn kijken we wel of we nog de energie hebben om naar boven te lopen.' lachte hij en deed zijn rugzak goed.

'Dan ken je Maire niet,' glimlachte Eileen. Ze mocht het misschien wel goed op hebben met haar medewerkers, maar ze was nog altijd kei hard. 'Er is nog wat drukte door de bruiloft, maar het wordt inderdaad wel rustiger. Het zal weer even wennen zijn.' Ze luisterde aandachtig naar waar Ren haar mee zou nemen en ze deed haar best om het zich voor te stellen. Met een glimlach rond haar lippen dacht ze aan de kleurenpracht. 'Het klinkt super! Ik kan niet wachten tot we er zijn,' lachte ze terwijl ze haar pas versnelde en Ren's hand vast pakte om hem mee te trekken. 'Hoe weet je vriend van al die mooie plekjes af?' vroeg ze benieuwd. Eileen kende maar weinig mensen die regelmatig buiten de stad kwamen. Haar kennissen waren stadsmensen net zoals zij.

'Oh ja, natuurlijk de bruiloft.' Ren was de laatste tijd helemaal niet met de bruiloft bezig geweest en hij was dan ook haast vergeten dat dat de reden was dat ze hier nog langer bleven. Nu vond hij het niet erg om hier te blijven: wellicht kon hij nog een keer met Eileen de stad in voor hij weer zou vertrekken. Ren glimlachte enthousiast bij haar blije reactie op zijn voorstel. Er waren genoeg meisjes die zijn voorstellen niet konden waarderen, nu had hij af en toe ook wel verschrikkelijk rare ideeën voor afspraakjes, maar dat vond hij juist leuk en uitdagend. 'Hij is nogal op zichzelf en hij rijdt graag, dus hij ziet de omgeving van de stad meer.' vertelde hij. Hij loog niet, Mart hield inderdaad van paardrijden en hij was ook iemand die het geen probleem vond om tijd alleen door te brengen. 'Dus ik ben mijn vriend erg dankbaar zoals je wel kunt begrijpen. Dadelijk stond ik hier zonder plan en verdwaalde we ergens. Dan had ik je vast niet zover kunnen krijgen om op nog een derde afspraak te gaan.' lachte hij.

Eileen moest nu echt haar best doen naar Ren op te kijken, aangezien de hoed deels haar gezichtsveld blokkeerde. Bovendien had de wind nogal de neiging hem van haar hoofd te blazen, dus moest ze hem met één hand vast houden terwijl ze naar de man op keek. Ze had goed in zich opgenomen dat hij oprecht verbaasd leek door het noemen van de bruiloft, maar Eileen had zijn gezicht niet goed genoeg kunnen zien. Ze haatte het echter dat ze zichzelf er op betrapte dat ze naar aanwijzingen zocht. Na het gesprek met Wren had ze besloten niet meteen te gaan vissen in Rens achtergrond. 'Nou, mocht het je beter doen voelen, als ik met iemand moest verdwalen zou ik het nog niet zo erg hebben gevonden om dan met jou opgescheept te hebben gezeten.' Ze lachte stralend, vooral nu de woorden 'derde afspraak' door echoden in haar hoofd.

Ren moest lachen om haar woorden. 'Misschien ben je me na de hele dag wel al zat, dus ik zou maar niet al te snel zeggen dat je met mij opgescheept wilt zitten.' grinnikte hij. 'Maar, ik voel me er wel beter door hoor.' grapte hij er nog achteraan. Als Henry erbij was geweest, had hij vast en zeker een opmerking gemaakt over hoe ze zijn ego niet zo zou moeten strelen. In zijn hoofd moest hij grinniken toen hij eraan dacht. 'Maar aangezien we toch nog wel eventjes aan het lopen zijn, waarom vertellen we om de beurt niet iets over onszelf, want hoe goed kennen we elkaar nu echt? Op het feit na dat ik weet weet dat grasgroen je lievelingskleur is natuurlijk, dat is natuurlijk wel al erg diepgaande informatie.'

Eileen genoot van Ren's gelach en schudde grinnikend haar hoofd om zijn grappen. Het was al weer even geleden dat ze zoveel had gelachen met iemand. Wren had ze de afgelopen weken te weinig kunnen spreken, want normaal was hij de persoon die haar aan het lachen maakte, maar ze waren beiden te druk. 'En dat jij van hemelsblauw houdt,' voegde Eileen toe. Ze moest bekennen dat zijn voorstel haar iet wat nerveus maakte. Ze wist niet of ze haar twijfels en zijn leugens bevestigd wilde horen uit Ren's mond. 'Mag ik de eerste vraag stellen?' vroeg ze hem, maar wachtte vervolgens niet op een antwoord. 'Wie heeft je de luit leren spelen? En waar? Heb je zelf een instrument of leen je er eentje?' Sinds hij haar verteld had over zijn muziekkunsten was ze al nieuwsgierig naar meer geweest.

Ren had leren luit spelen van één van de Septon's in het Zuiden toen hij opgroeide. Edmund en Iwone hadden het een goed idee gevonden dat hij een muziekinstrument leerde bespelen. In het begin had hij het leuk gevonden, maar naarmate hij ouder werd, hechtte hij er steeds minder waarde aan. 'Ik heb het geleerd van mijn vader.' loog hij. 'Mijn vader speelde vaak en hij heeft het mij geleerd. Uiteindelijk heeft hij er met al zijn spaargeld eentje voor me gekocht.' Gezien het feit dat hij zijn identiteit grotendeels geheim hield voor nieuwe mensen die hij leerde kennen, kwamen de leugens vrij gemakkelijk. Het koste hem nooit veel moeite om iets te verzinnen, maar hij kon enkel hopen dat zijn verhalen ook een beetje geloofwaardig waren. 'Waar heb jij zo goed leren dansen?' vroeg hij uiteindelijk ook nieuwsgierig.

'Dat is aardig van hem.' Het moest een hoop spaargeld zijn geweest. Instrumenten waren nou niet bepaald goedkoop, wist Eileen uit ervaring. Ooit had ze van haar ouders een fluit gekregen. Maar die was al lang verloren geraakt. Ze herinnerde zich heel goed dat ze weken daarna minder eten op haar bord had gekregen. 'Toen mijn ouders de boerderij achter hadden gelaten en hier kwamen wonen moesten ze een nieuwe manier vinden om geld te verdienen. Mama gaf danslessen, dus leerde ze het mij ook en later in het tehuis leerde ik mijn leeftijdsgenootjes dansen, zodat ze met zeelui aan konden pappen,' lachte Eileen terwijl ze er aan terug dacht. De meisjes fantaseerden altijd dat als ze maar goed genoeg konden dansen een aardige matroos verliefd zou worden en hen zou verlossen van het tehuis. Het was niemand gelukt zo het huis te ontsnappen. 'Wanneer is je verjaardag?'

Ren vond vragen beantwoorden nooit erg, al moest hij er wel erg op letten dat hij zichzelf niet tegen zou spreken, dat wilde namelijk nog wel eens gebeuren. 'De eerste keer dat de maan weer vol is na de jaarwisseling.' vertelde hij, terwijl hij over een klein beekje heen sprong en zijn handen naar haar uithield, zodat hij haar erover heen kon helpen. 'Nu is het mijn beurt om de vragen te stellen, je bent veel te nieuwsgierig.' lachte hij en dacht even na. Natuurlijk waren er veel dingen die hij wilde weten over haar, maar hij wilde niet té nieuwsgierig overkomen. 'Dus, Ellie, ik mag je vast wel Ellie noemen toch? Of moet ik het bij mevrouw Eileen houden?' grinnikte hij en dacht even na. 'Wat is eigenlijk je droombaan?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Als je gewoon iets zou kunnen kiezen uit alles wat er bestond, ongeacht de vaardigheden en status die je ervoor nodig hebt?' Ren was altijd al van mening geweest dat de dromen en verlangens van mensen veel meer over die mensen zeiden dan de dingen die ze werkelijk deden in hun dagelijks leven.

Eileen pakte Ren's handen dankbaar vast en stapte op een steen die boven het water uit stak voor het laatste stukje over sprong. 'Het spijt me,' verontschuldigde ze zich met een giechel. Hij moest eens weten hoe nieuwsgierig ze was. 'Eileen, Ellie, Elsie, wat je wil.' Ze had er nooit problemen mee gehad dat mensen haar in de taverne over het algemeen Elsie noemden. Noch zou ze het erg vinden als Ren haar liever Ellie noemde. 'Droombaan?' Ze moest lachen om de vraag. Op het strand had hij ook al zulke moeilijke vragen gesteld. Vragen waar ze niet vaak over na dacht, omdat dromen nooit uit kwamen in haar leven. 'Ik zou een lerares willen zijn. Om mensen te leren lezen en schrijven en om ze te leren hoe Tarth er uit ziet op een kaart. Waar het Noorden is en waar het Zuiden is en dat als je de zee over gaat daar Q- Quand-' Ze struikelde over de moeilijke naam en haalde haar schouders beschaamd op. 'Maar ik weet niet genoeg.' Eileen was weer naast Ren gaan lopen. 'Heb jij werk waar je van droomt?'

'Quandaï.' lachte Ren en knikte. 'Dat is zeker een leuke baan.' zei hij met glimlach en hield haar hand in die van hem vast. 'Natuurlijk heb je wel genoeg kennis. Kan je zelf lezen en schrijven?' vroeg hij nieuwsgierig. Voor hem was het niet meer dan normaal geweest om te leren lezen en schrijven op jonge leeftijd, maar hoe vaker hij in de steden kwam, hoe duidelijker het voor hem werd dat het niet voor iedereen een gewoonte was. Het leek haast wel een privilege om te kunnen lezen en schrijven onder het gewone volk. 'Werk waar ik van droom?' Hij dacht diep na, ergens probeerde hij iets te verzinnen wat bij zijn alter ego, de kleermaker, zou passen, maar eigenlijk wilde hij een antwoord geven wat ook echt de waarheid was. 'Ik zou meer willen reizen, als ik dat zou kunnen combineren met werken zou dat natuurlijk geweldig zijn. En dan heb ik het niet over reizen binnen Tarth, maar daar buiten.' Stiekem was hij altijd erg jaloers geweest op Constance en alle plekken die ze op de wereld had kunnen zien. Ooit zou hij nog eens naar de plek willen gaan waar hij geboren was, als daar nog iets van over was tenminste.

'Quandaï,' herhaalde Eileen wat zelfverzekerder. 'Ik kan lezen en schrijven,' stelde ze, maar vertelde Ren niet dat ze dat pas had geleerd toen ze begonnen was met werk in de taverne. 'Maar meer weet ik niet hoor, behalve hoe ik mensen moet serveren.' Nog voor haar ouders verdwenen, waren ze begonnen met het leren schrijven aan hun dochter, maar in het weeshuis was Eileen het snel genoeg weer verleerd. Maire zou vast al eerder dat soort dingen geleerd hebben en ze zou ze nooit vergeten zijn. 'Wat is het land of de stad dat je het aller- allerliefste zou bezoeken?' Voor haar was dat het Zuiden. Ze wilde weten waar haar familie vandaan kwam. Misschien kon ze zelfs de boerderij vinden.

'De Zomer Eilanden!' zei hij enthousiast en glimlachte breed. 'Ik heb er zoveel over gehoord, maar ik heb het nog nooit met mijn eigen ogen kunnen zien. Het schijnt er prachtig te zijn. Er groeien planten en bloemen in allerlei exotische kleuren, waar we hier in Tarth nog niet eens van zouden kunnen dromen!' Constance had hem nooit veel verteld over de plek waar hij vandaan kwam. Hij had er ook niet echt naar gevraagd, omdat hij het in die tijd er nooit over wilde hebben. Hij had voornamelijk veel over de plek gelezen in de boeken uit de bibliotheek van Edmund en Iwone. Toen hij jong was en de taal net aan het leren was, vroeg hij zijn kindermeisje altijd om voor te lezen uit een boek dat over de Zomer Eilanden ging. Het was een verzonnen verhaal, maar het speelde zich af op de Zomer Eilanden en Ren had het altijd fantastisch gevonden. Datzelfde boek had hij nog altijd in de boekenkast in zijn eigen vertrekken staan. Zo af en toe sloeg hij het nog wel eens open. 'Mijn ouders komen niet uit Tarth.' zei hij uiteindelijk. Hij had bedacht dat hij dat wel met haar kon delen, zonder al te veel van zijn ware identiteit weg te geven. 'Ze kwamen van de Zomer Eilanden, vandaar. Tot mijn vierde heb ik daar gewoond, toen kwam ik naar Tarth. Ik herinner me nog vaag de plek waar we woonde, maar meer dan dat ook niet.'

Eileen luisterde naar Ren en probeerde zich een beeld te vormen. Ze herinnerde zich dat er eens een matroos in de taverne over de Zomer Eilanden had gesproken. Maar ze kon zich niet herinneren wat hij precies had verteld ook al had ze haar best gedaan om mee te luisteren. 'Leven je ouders nog?' vroeg ze meteen toen hij over zijn afkomst sprak. Het was één van die onderwerpen waar ze altijd aan vast greep, omdat ze er zelf zo veel mee zat. Ze liet haar ogen zakken en glimlachte zwakjes. 'Sorry, misschien vind je dat geen fijne vraag. Heb je nog iets van je geboorteplaats? Of- Of ken je de taal?' Ze was erg gefascineerd door Ren's verhaal. Zo ingenomen door zijn woorden was ze, dat ze vergat hoe significant dit was voor haar verdenkingen. Plots stopte ze en tuurde ze in de verte. 'Zijn dat al bloemen?' vroeg Eileen enthousiast.

Ren's gezicht betrok toen ze vroeg of zijn ouders nog leefde. 'Nee, ze leven niet meer.' zei hij uiteindelijk en was blij toen ze ineens over bloemen begon. 'Ja, daar zijn ze al! Zo ver lopen is het dus helemaal niet!' zei hij en probeerde zijn brede glimlach weer op zijn gezicht te toveren. Hij had veel geluk gehad dat hij hier terecht was gekomen, bij de Rabbion's. Hij had geluk gehad dat hij zo goed was opgenomen in de familie, maar ergens diep van binnen zat hij er nog steeds mee dat zijn biologische ouders niet meer leefde. Voornamelijk de reden waarom niet. In het begin had hij het er moeilijk mee had, Constance had hem, toen hij oud genoeg was, verteld wat er was gebeurd. In het begin was hij boos geweest, zelfs meer dan boos. Uiteindelijk had hij ingezien dat het niet haar schuld was, dat ze het niet had gedaan als ze een andere keuze had gehad. Daarbij had ze hem ook aan zijn lot over kunnen laten, maar dat had ze niet gedaan. 'Zal ik hier het kleed neerleggen?' Ze stonden inmiddels in het midden van een bloemenveld en Ren had zijn rugzak al afgedaan om het kleed en de andere spullen te pakken. 'Het is wel eens tijd dat we even uitrusten, niet waar?'

Eileen giechelde als een klein kind dat een roomtaartje had gekregen toen ze tussen de bloemen stonden. Ze had nog nooit eerder zoiets gezien. En het was precies de juiste tijd om alles in bloei en fel groen te zien. Ze knikte afwezig als antwoord op zijn vragen, maar had eerlijk geen idee wat hij precies gevraagd had. Met grote ogen nam ze de kleuren in zich op en begon ze al snel zorgvuldig enkele bloemen te verzamelen. Compleet gefascineerd keek ze naar een paar vlinders die om elkaar heen cirkelden en enkele bijen die hun rust op de gele stampers vonden en volgeladen weer weg vlogen. Uiteindelijk liep ze terug naar Ren en knielde met een immense glimlach naast hem neer. 'Ren, dit is prachtig,' zei ze terwijl ze rond keek en steeds weer andere bloemen zag of een paar herkende. Ze liet haar hoed van haar hoofd glijden zodat ze beter om zich heen kon kijken en zuchtte gelukzalig. Terwijl ze daar zo zat en het briesje door haar krullen voelde was ze even al het andere vergeten.

'Ik ben blij dat je het mooi vind.' zei hij oprecht en glimlachte zijn tanden bloot. Hij had even gedacht dat al het wandelen niet de moeite waard zou zijn, maar dit veld had hem al zijn ongelijk bewezen. 'Dit is veel beter dan welke tuin van welke adellijke familie dan ook, niet waar?' Natuurlijk waren de tuinen van de familie Storm mooi, maar dit was vele malen beter. Dit was de natuur zelf, niemand had hier iets gepland, niemand snoeide hier. Dit was gewoon alles wat de natuur zelf maakte. 'Wil je wat wijn?' Hij haalde een karaf en twee mokken uit zijn rugzak. Hij had nog een stuk brood en wat stukjes kaas mee genomen uit de keukens. Hij wilde het er niet al te luxe uit laten zien, anders begon ze zich vast en zeker af te vragen waar hij dat allemaal vandaan had gehaald. 'Het is niet veel, maar ik heb ook wat te eten bij.' Hij toverde het brood en de kaas tevoorschijn en glimlachte. 'Dus als je iets wilt, pak het gerust.'

'Eerlijk gezegd zou ik het echt niet weten, maar ik ben het graag met je eens.' Eileen ging met een zucht op haar billen zitten en bestudeerde aandachtig de paar bloemen die ze had geplukt. Met een glimlach stopte ze er één in Ren's knoop gat en knikte vervolgens. 'Je bent goed voorbereid,' observeerde ze bewonderend waarna ze de mokken pakte en voor hen beiden wat in schonk. 'Maar volgens mij ben jij een expert op het afspraakjesgebied,' lachte ze vervolgens. Ze moest zichzelf absoluut niet in beelden dat dit voor Ren iets heel nieuws was of dat ze speciaal was dat ze deze behandeling kreeg. Maar dat vond Eileen ook niet erg, ze was allang blij dat ze zo behandeld werd om welke reden dan ook. Haar blik gleed nogmaals in het rond en glimlachend draaide ze een bloem in haar ene hand en de wijn in haar andere hand in het rond.

Ren moest lachen om haar woorden en haalde zijn schouders op. 'Zo'n expert ben ik nou ook weer niet. Ik vind het gewoon leuk om er iets speciaals van te maken.' Hij kon ieder willekeurig persoon meenemen naar een bar, maar daar vond hij niets speciaals aan. Als hij een afspraakje had met iemand, wilde hij ook laten zien dat hij bereid was om er moeite in te stoppen. Toen ze de bloem in zijn knoopsgat had gestopt, keek hij het veld rond en spotte hij een vuurrode bloem, die hij plukte en vervolgens tussen haar blonde krullen stopte. 'Hij kleurt goed bij je lippen.' lachte hij, haar lippen hadden een zelfde soort rode kleur. Hij scheurde voor haar een stuk van het brood af en deed er wat kaas op en deed hetzelfde voor zichzelf. 'Zullen we een toast uitbrengen?'

Eileen besloot zijn woorden maar met een korreltje zout te nemen. Als ze hem zo bekeek wist ze zeker dat hij vast genoeg afspraakjes moest hebben gehad. Ze schuifelde giechelend heen en weer toen hij de bloem in haar krullen stak. Ze hield haar hoofd voor hem schuin zodat hij het goed kon bekijken en nam vervolgens het stuk brood aan. Het was allemaal maar simpel, maar tevens van goede kwaliteit. Het brood was nog heerlijk vers! Ze glimlachte instemmend en hief haar glas op. 'Maar op wat? Misschien-' Bedenkelijk beet ze op haar lip. 'Op jou en je zakenpartner, Iwan! Dat jullie maar goede zaken mogen doen?' Het was er uit voor ze er erge in had en afwachtend keek ze Ren aan om zijn reactie niet aan zich te laten ontsnappen.