De Stadsmuren

Giechelend hield Eileen een hand voor haar gezicht. Het was nogal een beschamend verhaal als ze er nog eens goed aan terug dacht. Die periode was niet één van haar beste geweest. Ze zette zich schrap toen Ren beaamde dat het zijn beurt was om de vragen te stellen. 'Het oostelijke deel van de haven, met de kleine vissersbootjes, niet die immense schepen. Je zou het misschien niet verwachten maar die brute, grote mannen zijn erg aardig.' Ze draaide bedenkelijk aan een krul haar. 'Ik denk dat ik daar graag mijn tijd door breng of anders gewoon in mijn kamer, met het raam wagenwijd open, zodat ik de stad kan horen.' Ze grinnikte en haalde haar schouders op. 'Ik loop graag rond in de stad, of ik verveel Wren in de keuken. Ik zing en dans de taverne door, ik verzamel spulletjes en hang ze op in mijn kamer- Gewoon kleine dingetjes.' Ze wist niet goed wat ze Ren moest vertellen wat betreft hobby's. Onzeker keek Eileen hem aan. 'Maar- Ik weet niet of ik er echt iets over kan zeggen.'

'Waarom niet? Het is niet zo dat ik het ze ga vertellen. Daarbij, de adel heeft een hekel aan mij. Ik ben een bastaard- alhoewel, officieel niet natuurlijk.' Hij wist niet of ze het hele verhaal kende, dus besloot hij het uiteindelijk maar te vertellen. 'Toen ik vier was, heb ik mijn ouders verloren en heeft Constance me meegenomen naar Tarth, Constance Rabbion. De zuster van Edmund Rabbion. Edmund en zijn vrouw, Iwone, hebben me opgevoed alsof ik hun eigen zoon was, maar Constance heeft mij "officieel" benoemd als haar bastaard, wat dus eigenlijk helemaal niet waar is.' Hij bezat geen enkele druppel adellijk bloed en eigelijk had hij daar helemaal geen problemen mee. 'Maar als je er niets over kwijt wilt, snap ik dat ook wel hoor.' zei hij uiteindelijk met een glimlach en stond op om zich uit te rekken en door de bloemen heen te lopen.

Eileen kon het maar met moeite geloven dat de adel een hekel aan Ren zou hebben, maar toen ze zijn verhaal uit zijn mond en dus de feitelijke gebeurtenissen hoorde, begreep ze dat hij buiten de boot viel op zo'n beetje alle gebieden. Toen hij op stond, ging Eileen rechtop zitten. 'De adel is voor mij iets voor verhalen en mythen. Ze zitten ver weg in hun paleizen en kastelen. Van mij part staat het net zo ver van me af als de wolken in de lucht.' Ze zaten op hetzelfde niveau als de draken en dwergen waar ze het net over gehad hadden. Maar ze praatte nu met iemand uit adellijke kringen of hij nou door en door adel was of niet. 'Maar denk nu niet dat je net zo bijzonder bent als de draken uit de mythen,' zei ze met een lach en stond op om Ren te volgen. Bovendien kon ze hem aan raken en met imaginaire draken was dat niet het geval. Ze pakte zijn hand en glimlachte naar hem op. 'Zou je me niet nog naar de watervallen meenemen?'

Ren draaide zich op en trok lachend een wenkbrauw op. 'Ik ben veel bijzonderder dan draken uit de mythen.' verbeterde hij haar en liep terug naar het kleed. 'Dat zou ik inderdaad nog doen.' Ren begon langzaamaan met het opruimen van de spullen en stopte deze weer terug in zijn tas. 'Geloof me, de adel is niet zo bijzonder. Het zijn gewoon mensen, net als jij en ik. En ja, ze hebben veel geld en opzichtige kleding, maar ze hebben ook zwaktes en angsten, net als ieder ander.' Soms snapte hij niet waarom mensen zo naar de adel opkeken. Hij keek ook op naar Edmund, Constance en Iwone, niet omdat ze van adel waren, maar omdat ze werkelijk iets betekend hebben voor mensen, omdat ze iets goeds hadden gedaan voor de wereld. 'Nou, waar wachten we nog op? Op naar de watervallen.' lachte hij, terwijl hij een arm om haar heen sloeg en haar meenam naar de watervallen.