De Stadsmuren

'Mijn zakenpartner, Iwan?' Hij kende niemand die Iwan heette en hij had al helemaal geen zakenpartner. Degene die het dichtste in de buurt van een "partner" kwam, was Henry, al was hij meer een partner als het neerkwam op grappen en grollen. 'Oh, wacht bedoel je de jongen waar ik mee in de taverne was? Dat is Evan en hij is mijn zakenpartner niet, hij is gewoon een vriend.' verzekerde hij haar en nam een hap van het brood. Hij had geen idee of hij het mee had mogen nemen uit de keukens, maar hij was er vanuit gegaan dat ze wel één homp brood met wat kaas konden missen uit de adellijke keukens. Waarschijnlijk zou er toch over gebleven zijn en dat zou uiteindelijk in de vuilnisbak belanden. 'Hoe kwam je erbij dat hij mijn zakenpartner is?' grinnikte hij en nam nog een slok van zijn wijn. 'En daarbij, ik dacht eerder op ons, wat vind je daarvan? Een toast, op ons hopelijk derde afspraakje, en anders op een gezellige middag hier.'

Eileen liet haar wijn enkele tellen zakken terwijl het tot haar door drong wat Ren haar zojuist had verteld. Haar eerste gedachte ging uit naar Wren, die zo overtuigd leek te zijn geweest dat Iwan of Evan niet gelogen had. 'Oh, ik dacht dat de kok, Wren, dat hij me dat verteld had, maar ik heb het vast verkeerd begrepen.' Glimlachend hief ze haar mok weer op en lachte maar vlug. 'Op ons, dat is misschien ook wel toepasselijker.' Ze klonk haar mok tegen die van hem en nam vervolgens een slok. 'Wel, je had me beloofd om me iets te leren op de luit en ik denk niet dat het instrument in die rugzak van je heeft gepast, dus je zal me nog een keertje moeten zien,' stelde Eileen opgetogen waarna ze verder at van het brood. Ren had haar nu al twee keer flink verbaasd door aan te geven dat hij haar vaker wilde zien. Eerst in de taverne, toen op het strand- Ze hoopte echt dat hij niet uitgekeken op haar raakte. Vooral niet als hij wist dat ze door had dat er meer aan de hand was met zijn leven dan hij vertelde.

'Dan heeft hij het vast verkeerd verstaan.' verzekerde hij haar en glimlachte nog even, voordat hij een slok nam. 'Nee, had inderdaad niet meer in de tas gepast. Daarnaast ligt hij ook nog in het Zuiden.' Hij speelde er haast nooit meer op. Alleen tijdens feesten, of als hij dronken was en samen met Henry een melodramatisch lied schreef over hoe verschrikkelijk oneerlijk hun leven wel niet was. Toen zijn mok leeg was, zette hij hem in het gras neer en liet hij zichzelf op zijn rug liggen, om naar de wolken te kijken. Toen ik jong was, kon ik altijd uren naar de wolken kijken en dan verzon ik verhalen bij de figuren die ze aannamen.' lachte hij. Als kind had hij nogal wat fantasie gehad en hij verzon dan ook altijd de gekste verhalen. 'Hier, kom ook liggen!' Hij zette haar mok wijn aan de kant en trok haar naast zich. 'Kijk, wat zie je daarin?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij naar één van de weinige wolken wees die in de hemel hing.

Eileen liet haar schouders hangen toen ze hoorde dat hij zijn luit niet mee had. Maar wie weet kon hij wel een tijdelijk instrument regelen om zijn belofte na te komen. Hij kon dit, de hele picknick, ook helemaal regelen. Ze nipte aan de wijn en nam nog eens de tijd om om haar heen te kijken. Het viel haar nu plots op hoe stil het hier was. Ze hoorde alleen vogels, de wind, insecten, geen mensen. Ze richtte haar blik op de lucht toen Ren over de wolken begon en keek hem met een glimlach aan toen haar mok aan de kant werd gezet en ze tot liggen werd gedwongen. Gewillig nam ze plaats naast Ren en tuurde naar de blauwe lucht en wollige wolken. Bedenkelijk beet ze op haar lip en grinnikte uiteindelijk. 'Een jongleerder. De kleine wolkjes zijn de ballen en dat zijn zijn armen.' Eileen tekende in de lucht en liet haar ogen vervolgens naar Ren afglijden. 'Is hemelsblauw daarom je favoriete kleur? Omdat je graag naar de lucht kijkt?' grapte ze.

Ren moest lachen toen ze zei dat ze er een jongleur in zag. Zelf had hij er een schaap met drie poten van gemaakt, iets compleet anders, maar hij zag ook wel in wat zij bedoelde. 'Misschien wel, ik weet eigenlijk niet zo goed waarom het mijn favoriete kleur is.' De blauw van de hemel had hij altijd mooi gevonden, wellicht omdat hij overal hetzelfde was. Kort sloot hij zijn ogen en genoot hij van de geluiden die hij om zich heen hoorde. Het was rustgevend om hier te liggen en daarnaast had hij ook nog goed gezelschap bij zich, dus dat maakte de situatie nog beter. 'Als je naar het Zuiden kon gaan, wat hoop je daar te vinden?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij wilde ook graag terug naar de plek waar hij geboren was, maar hij had geen idee wat hij precies zocht. Hij wist dat zijn dorp met de grond gelijk was gemaakt, dus daar viel niet veel meer te zien.

Eileen rolde op haar zij en steunde met haar elleboog in het gras zodat ze Ren beter aan kon kijken en zodat ze de bloemen nog altijd om hen heen kon zien. 'Weet je dat er mensen zijn die denken dat als je dood gaat, je ziel in een nieuw lichaam komt? Dus dat je van bepaalde geuren en kleuren houdt omdat ze belangrijk waren voor je vorige leven?' Ze lachte om het absurde idee, hoe fascinerend ze het ook vond klinken. Bedenkelijk draaide ze verder om op haar buik en plukte ze enkele grassprietjes en bloemen die ze zorgvuldig aan elkaar begon te rijgen. 'De boerderij van mijn ouders of-' Ze glimlachte plots opgewekt. 'Ik zou mijn familie daar kunnen zoeken. Mijn mama had drie zussen. Misschien heb ik nog wel familie.' Ze wist dat haar grootouders van beide families overleden waren, maar over nichten of neven of ooms en tantes had ze nooit iets gehoord. Niemand was haar echter komen halen toen haar ouders gestorven waren. Het Noorden en Zuiden lagen ook zo ver uit elkaar.

Ren moest glimlachen bij het idee. 'Misschien is het ook wel de waarheid. Dat kan je nooit zeker weten, toch?' Hij wist niet of hij het geloofde, maar het klonk als een mooi iets. Dat je ziel altijd door zou leven, als je lichaam het niet meer deed. 'Weet je hoe ze heten? Ik wil je niet ontmoedigen, maar het Zuiden is gigantisch, als je niet weet waar je moet beginnen, zou het nog wel eens lastig kunnen worden. Maar zeg nooit nooit toch?' Het Zuiden was gigantisch, het had veel minder grote steden dan de rest van de delen van Tarth. Het Zuiden bestond eerder uit kleinere dorpen en veel bergen, heel erg veel bergen. 'Weet je in waar je ouders woonden? Woonde ze in de stad of meer op het land?' vroeg hij nieuwsgierig.

Eileen knikte. 'Daar heb je gelijk in.' Als klein meisje had ze een vreemde fascinatie gehad met wat er gebeurde als je dood ging. Of in ieder geval, het was niet zo heel vreemd, aangezien haar ouders beiden overleden waren. Andere mensen hadden het slechts een beetje apart gevonden. 'Mijn grootmoeder heette Eileen Robson, net zoals ik, maar meer weet ik niet,' verzuchtte Eileen terwijl ze de laatste bloem aan de rest van de krans vast maakte. Ze pakte haar hoed op en legde de krans rond de bolling bovenop. 'Ze woonden op het land, maar een halve dag rijden van de stad. Van de grote stad, Lorath.' Eileen draaide de hoed in haar handen rond. 'Denk je dat ik het me nog zou kunnen herinneren? Ik was pas een paar jaar oud- Kun jij je nog iets precies herinneren van je geboorteplaats?' Geïnteresseerd ondersteunde ze haar hoofd met haar handen en keek Ren afwachtend aan.

'Niet zo veel.' gaf Ren eerlijk toe en haalde zijn schouders op. 'Ik herinner me enkel nog hoe het huis er van buiten uitzag en dat we achter het huis een kleine plantage hadden waar we wat groentes verbouwde om onszelf te onderhouden.' vertelde hij. Hij wist niet eens meer hoe zijn biologische ouders eruit zagen of hoe ze klonken. Hij kon ze zich enkel vaag voor zich halen, de lach van zijn moeder en de snor van zijn vader, maar meer niet. 'En ik herinner me dat we aan de rand van het dorp woonden, bij een groot meer in de buurt.' Dat was alles wat hij nog boven kon halen uit zijn geboorteplaats. Vroeger had hij Constance wel eens gevraagd of ze kon omschrijven hoe het eruit zag, maar daardoor had hij nog steeds geen beter beeld. 'Maar genoeg over mijn geboorteplaats.' zei hij uiteindelijk en glimlachte. 'Misschien herinner je het als je het ziet? Er is om Lorath heen veel grond, maar ook veel daarvan is leeg. Er zijn een paar kleine dorpjes, dus wellicht is het niet zo moeilijk te vinden als je denkt.'

Eileen vond het bijzonder dat Ren zich tenminste nog iets voor zich kon halen van zijn geboorteplaats. Voor haar was het onmogelijk en ze wist niet zo goed hoe ze zich in moest beelden dat het Zuiden de plek was waar ze vandaan kwam. Ze glimlachte toen Ren haar vertelde dat het misschien lang niet zo moeilijk was als ze dacht. Zij zag overduidelijk meer obstakels dan hij. Hoe moest ze in het Zuiden terecht komen? Hoe vond ze het dorp en de boerderij? En als ze haar familie vond, wat zou ze ze dan vertellen? Ik ben Eileen, je zusters dochter, ik was een serveerster en een- Ze schudde het idee uit haar hoofd. 'Kom je uit Lorath? Is dat waar je terug naar toe gaat als je hier klaar bent?' Haar lippen krulden voorzichtig omhoog. 'Moet je per se zo snel al terug?'

'Ja ik kom uit Lorath.' vertelde hij en glimlachte naar haar. 'En ja het klopt ook dat ik terug moet als ik hier klaar ben. Ik heb daar ook nog zaken af te handelen.' loog hij en kwam overeind om nog wat wijn voor hen beiden in te schenken. 'Waarschijnlijk wel, het ligt er een beetje aan hoe de zaken er hier aantoe gaan.' Hij kon altijd langer blijven als hij dat zelf wilde, maar ergens verlangde hij ook wel terug naar het oude vertrouwde Zuiden waar hij vandaan kwam. 'Tenzij ik nog een andere goede reden vind om hier te blijven.' zei hij lachend en keek haar aan. Wellicht was hij bereid te blijven voor haar, als alles goed ging en zij dat ook wilde. Het moest natuurlijk niet alleen uit hem komen. 'Er valt altijd wat te regelen zeg ik altijd.' grinnikte hij en nam nog een slok van zijn wijn.

Lorath, de grote stad, de zetel van de Rabbions. Eileen kon het niet helpen dat ze daar aan dacht. Ze liet haar schouders hangen toen ze Ren's antwoord hoorde. Ze bloosde echter verlegen onder het gelach en de ogen van Ren. Het voorstel dat Wren aan de vriend van Ren had gedaan spookte in haar hoofd, maar ze wist niet of ze het voor durfde te stellen. Bovendien zou het echt een probleem zijn als Ren in en rond de taverne was, rond haar kamer, haar werkplek. 'Wat voor andere goede reden zou je langer hier kunnen houden?' probeerde ze voorzichtig terwijl ze zijn blik ontweek door de wijn aan te nemen en er aan te nippen. Als ze maar half de zelfverzekerdheid had die ze in haar werk bezat in deze situatie dan was Eileen misschien minder vaag geweest. En als ze nou niets had geweten van de leugens- Misschien moest ze niet eens proberen om meer tijd met hem door te kunnen brengen.

Ren moest lachen om haar vraag. 'Moet ik daar nou werkelijk nog een antwoord op geven?' vroeg hij breed grijnzend en legde zijn vinger onder haar kin zodat ze hem aan keek. 'Als het goed gaat tussen ons, als we misschien nog wat afspraakjes hebben gehad ben ik wellicht bereid om langer te blijven in Tyrosh.' zei hij uiteindelijk en glimlachte naar haar. 'Als we dat beide willen natuurlijk.' Ren liet haar weer los, dronk wat van zijn wijn en deed nog wat plakjes kaas op de stukken brood die nog over waren. 'Daarbij, was jij niet van plan om naar het Zuiden te gaan?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Wat waren je plannen?' Hij was benieuwd of ze van plan was om alleen te gaan, of met iemand samen. Het was een lange reis, erg eenzaam als je niemand meebracht.

Eileen liet haar wijn zakken toen Ren haar dwong hem aan te kijken en glimlachend knikte ze. Alhoewel ze niet precies wist waar ze op knikte. 'Als we het beide willen,' herhaalde ze uiteindelijk plagerig. Alsof het voor haar een probleem zou zijn om dat te willen. 'J- Ja, maar ik denk niet dat dat snel gaat gebeuren. Het kost een hoop geld en Wren, ik zou waarschijnlijk met hem mee reizen, heeft het ook nog niet bij elkaar verzameld. En ik weet niet wat Maire doet als wij allebei ineens vertrekken en-' Ze stopte zichzelf en keek Ren met een mengeling van gevoelens aan. 'Ik denk dat ik je iets moet vertellen,' verzuchtte ze uiteindelijk. Alle voorstellen die hij deed nam ze maar al te graag aan, maar ze kon het niet.

Ren knikte begrijpend bij haar woorden over het te kort aan geld. Reizen in Tarth was duur. Het reizen op zich koste niet veel geld, maar het overnachten in de tavernes en eten was voornamelijk hetgeen dat het meeste koste. Nieuwsgierig keek hij haar aan toen ze zei dat ze iets moest vertellen. Haar toon was ineens een stuk serieuzer geworden, waardoor hij enkel nog nieuwsgieriger werd naar wat ze hem wilde vertellen. Ren zette zijn wijn aan de kant en probeerde haar te peilen, maar dat had weinig succes. Hij kon niet veel van haar gezicht aflezen.

Eileen wist niet goed wáár ze moest beginnen en kon het niet laten om een zachte giechel haar mond te verlaten toen ze bedacht wat haar startpunt zou zijn. 'Je bent wél een belabberde kleermaker,' begon ze met een kleine grijns die even snel verdween als dat hij verschenen was. 'Wren, de kok, en ik, we hadden het over jou en je vriend en jullie verhalen klopten niet. Hij had gezegd dat jij ook in boeken handelde, maar je bent een kleermaker, dat zei ik-' Ze stopte zichzelf en besloot hem hun onderzoek te besparen. 'Ik weet dat je geen kleermaker bent, maar dat is niet erg. Het is niet erg omdat ik weet dat je soms niet alles over jezelf wil vertellen. Dat begrijp ik heel goed en daarom- daarom hoef je het me ook niet te vertellen of uit te leggen, maar ik vertel je dit zodat je niet later uit hoeft te vinden dat ik het al wist.' Ze had erg veel moeite om haar gedachten zo duidelijk mogelijk te formuleren en keek Ren hopeloos aan. 'Zodat je niet denkt dat ik alleen maar dingen met je wil doen om je naam of om het geld, maar omdat je voor mij gewoon Ren bent. En Ren is heel aardig, als je het mij vraagt.' Eileen vouwde haar handen samen en bekeek vanonder haar wimpers zijn reactie. Ze zou nu aardig een blauwtje hebben gelopen als het allemaal niet waar bleek te zijn.

Ren zuchtte uit bij haar woorden en keek haar aan. 'Ik ben inderdaad een belabberde kleermaken.' zei hij uiteindelijk lachend. 'Hoe lang weet je het al?' Het verbaasde hem niets dat ze er ooit achter zou komen, maar hij had gehoopt dat het nog eventjes zou duren. Dat hij nog even door kon gaan als Ren de kleermaker, maar helaas. 'Ik weet dat je het niet doet om mijn naam of om mijn geld. Dat soort mensen heb ik altijd vrij snel ontmanteld.' Dat soort mensen wilde meteen het bed in duiken, zeiden meteen dat ze van je hielden... inmiddels kon hij die mensen er zo tussenuit vissen. 'Ik wilde het je ooit wel vertellen, voor ik terug zou gaan naar het Zuiden, maar ik wilde je niet afschrikken en daarbij wilde ik ook niet dat mijn status of naam dit tussen ons zou verpesten.' zei hij oprecht. Mensen gingen zich altijd heel anders gedragen als ze erachter kwamen dat hij in adellijke kringen was opgegroeid.

Een last viel van Eileen's schouders toen ze het had opgebiecht en een diepe zucht verliet haar mond toen Ren niet tegen haar uit viel. Met een glimlach keek ze Ren aan en haalde haar schouders op. 'Ik laat me niet zo gemakkelijk afschrikken. Ik wil je nog steeds heel graag beter leren kennen. Het maakt me niet uit wat je achternaam is.' Met een glimlach ging ze weer op haar rug liggen om net zoals daarnet naar de wolken te kunnen kijken. Dat ze nu zeker wist dat Ren lid was van de familie Rabbion, maakte het voor haar slechts ongeloofwaardig dat hij tijd door wilde brengen met haar. Ze dacht niet dat er een ander verschil op zou komen tussen hen. 'Maar ik ga je nog echt wel plagen met je verzinsel van kleermaker. Ik wilde je nog wel vragen om één van mijn dansjurken te laten maken. Ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb,' giechelde ze.

Ren moest lachen om haar woorden. 'En het ironische is ook nog dat mijn achternaam helemaal geen Rabbion is, maar Stone. Niet erg indrukwekkend dus.' grapte hij. Zijn naam herinnerde hem er altijd aan dat hij niet een echte Rabbion was en dat hij er ergens toch niet helemaal bij hoorde, zoals de rest. 'Dan had ik je jurk stiekem aan één van de dames aan het hof gegeven zodat zij hem konden maken.' gaf hij oprecht toe. 'Maar nu je weet wie ik ben, weet je vast ook wel dat mijn zogenaamde "zakenpartner" Evan Rabbion is.' Het verbaasde hem dat Evan nog zoveel leugens op had kunnen houden, normaal was hij niet degene die goed kon liegen en normaal deed hij dat ook niet. Ren vroeg zich daarom ook af wat precies de reden was, maar hij besloot er verder niet over na te denken. Hij zou het later wel aan Evan vragen. 'Ik ben in ieder geval blij dat je me niet als iemand anders ziet.' zei hij uiteindelijk oprecht en glimlachte.

'Oh-' Eileen had dat niet geweten en ze had moeite om te begrijpen waarom hij niet de adellijke achternaam droeg tot ze zich het verhaal van haar ouders weer herinnerde. Ze kneep haar ogen dicht tegen de felle zon om Ren nog enigszins te kunnen zien en kruiste haar enkels. 'Maar je hebt een familie, dat is fijn. Ik dacht dat je misschien net zoals ik geen familie meer had.' Het was vast niet zo gemakkelijk als ze het nu liet klinken. 'Als je hem spreekt, vertel hem dan om voorzichtig te zijn als hij Wren weer spreekt. Hij- Hij is misschien wat overstuur dat Evan gelogen heeft over zijn adelzijn.' Eileen wist maar al te goed wat Wren's houding tegenover de families en hun hof was. Ze pakte zijn hand vast om hem nu op haar beurt naast haar in het gras te trekken en naar een wolk te wijzen. 'Ligt het aan mij of is het een dwerg?' lachte ze.

Ren knikte. 'Ik heb inderdaad een familie en daar ben ik ze ook heel erg dankbaar voor.' Ze hadden er ook voor kunnen kiezen om hem niet in huis te nemen, dan wist hij niet waar hij gestrand was. 'Ik zal het aan hem doorgeven.' verzekerde hij Eileen en liet zich gewillig weer naast haar trekken. Lachend draaide hij zich naar haar toe. 'Dat lijkt inderdaad op een dwerg.' grijnsde hij breed en keek naar de andere wolken. 'Oh, en die daar lijkt op een draak, vind je niet?' Vroeger was hij altijd dol geweest op verhalen over draken. Ze waren al lang uitgestorven volgens de legendes, maar dat maakte hem als klein kind niet uit. Toen droomde hij er altijd van dat hij een eigen draak had, waarmee hij de wereld over vloog en alle schurken versloeg.

Lachend tuurde Eileen op naar de blauwe lucht en probeerde ze de draak te zien in de wolk die Ren had aangewezen. 'Inderdaad,' stemde ze in en fantaseerde in haar hoofd hoe de wolken dwerg de wolken draak aan pakte. Ze had Ren's hand nog vast en verstrengelde nu hun vingers terwijl ze met een tevreden blik haar ogen sloot. 'Ik zou vaker de stad uit moeten gaan.' Als het aan haar lag bleven ze daar nog uren liggen zodat ze kon luisteren naar de wind en de vogels en kon genieten van de warme zon op haar huid. Waarschijnlijk zou ze zo in slaap vallen en dat zou ze ook gedaan hebben als Ren niet naast haar had gelegen. 'Eigenlijk was ik nog niet klaar met vragen stellen. Ik weet nog steeds niet wat je favoriete liedje is en of je kan vissen? Of je rare trekjes hebt, of wat je favoriete gerecht is? Kun je koken? En fluiten?' Grinnikend keek ze naar opzij terwijl ze al die vragen op hem af vuurde.

'Dat zou je zeker moeten doen. De beste pareltjes van plekken zijn vaak buiten de stad te vinden. Die zijn nog niet verpest door de mensen.' Hij kwam altijd graag buiten de stad. In het Zuiden nam hij graag een paard mee om een middag door de bergen heen te rijden, het was altijd heerlijk om in de koele ochtend lucht en door de mist heen te rijden. Lachend keek Ren haar aan bij de stroom vragen die ze stelde. 'Oké, zet je schrap hoor!' grapte hij. 'Ik heb niet echt één favoriet lied, al heb ik een hekel aan de muziek van de adel, dat is veel te tam. Je moet er wel lekker op kunnen dansen. Ik heb vroeger een keer van een Septon een nummer leren spelen, ik heb geen idee hoe het precies heet, maar het is in ieder geval heel erg aanstekelijk.' lachte hij. 'Ik heb nog nooit gevist, dus ik heb geen idee of ik het kan. Rare trekjes? Ik weet nog niet of ik wel klaar ben om die met je te delen, dadelijk wil je me niet meer.' Met een grijns duwde hij zichzelf overeind zodat hij haar beter aan kon kijken. 'Ik hou ontzettend van de stoofschotel die onze kok in het Zuiden altijd voor ons maakte doen we nog jonger waren. Ik ben een verschrikkelijk kok, ik laat altijd alles aanbranden en ja.' Hij floot een wijsje en glimlachte daarna. 'Ik kan fluiten.'

Eileen lachte toen Ren ook echt stuk voor stuk ál haar vragen beantwoordde. Ze luisterde aandachtig en sloeg de informatie die hij haar gaf goed op. Nu was het voor haar namelijk de kunst om het allemaal te onthouden. Ze was weer op haar zij gaan liggen en schudde gniffelend haar hoofd toen hij zijn rare trekjes maar niet met haar deelde. 'Oké, ik ben tevreden met die antwoorden, behalve dat je niet kunt vissen!' Lachend boog ze naar voren en vertrouwde hem fluisterend toe: 'Ik heb een keer een vis met blote handen gevangen, op het strand, vroeg in de ochtend.' Eileen herinnerde zich dat nog erg goed. Ze had zo'n honger gehad dat ze in de ban was geraakt van het idee om een vis te vangen. Alleen iemand die niet helemaal helder is denkt dat hij plotseling een vis zonder aas en met zijn handen kan vangen. Maar ze kon ook echt vissen. In de haven nam ze wel eens de hengels van vissers over als ze iets wilden gaan eten of hun blaas moesten luchten. Als ze ook echt iets kon vangen, mocht ze het vaak houden.

'Hé, ik heb alleen gezegd dat ik het nog nooit heb gedaan. Misschien ben ik wel ontzettend goed in vissen.' lachte Ren. 'Met je blote handen? Wauw, ik denk niet dat veel mensen je dát na zullen doen. Ik in ieder geval niet.' Met een hengel zou het hem wellicht nog wel kunnen lukken, maar met blote handen was het waarschijnlijk niet voor hem weggelegd. Daarbij had hij er waarschijnlijk ook het geduld niet voor om te vissen. 'Goed, nu is het mijn beurt om vragen te stellen.' zei hij, terwijl hij nadacht over wat hij precies van haar wilde weten. Hij wilde zoveel weten, maar waar zou hij moeten beginnen? 'Goed, ten eerste, wat is je favoriete deel van Tyrosh? Waar breng je het liefste je tijd door? Heb je nog meer hobby's naast dansen en uitgaan met mij?' vroeg hij grappend en dacht nog even na. 'Oh en ik heb je al die tijd al willen vragen wat je nou werkelijk vind van de adel. Ik beloof dat je eerlijk kan zijn, ik hoor officieel niet eens bij de adel.' Daarbij kon hij zelf ook een groot deel van de adel niet uitstaan.