Davids werkkamer

Henry had al dagen het plan om naar zijn vader toe te gaan, maar of hij had zelf taken om uit te voeren, of David was zelf aan het werk. Daarnaast vroeg Tobias ook om veel aandacht en wilde hij niet dat Willa de hele dag op hem hoefde te passen. Nu had hij eindelijk tijd om weer eens zijn vader proberen te spreken en had hij daarnaast ook gehoord dat hij in zijn werkkamer was. Hard klopte hij op de deur, die hij vervolgens open deed. 'David, ik- Vader,' glimlachte hij verontschuldigend. 'Heeft u tijd voor een gesprek? U bent vast op de hoogte van wat er allemaal is gebeurd, en ik-' Hij slikte moeizaam en keek zijn vader afwachtend aan. Hij was een van de weinige personen waar Henry zich nog weleens als een kleine jongen naast kon voelen, die niet uit zijn woorden kon komen. 'Ik zou er graag met u over willen praten.'

David zat voorover gebogen over een boekwerk. Hij was op zoek naar wat informatie over de landen waar hij een handelsovereenkomst mee wilde tekenen. De laatste tijd merkte hij dat zijn zicht nogal achteruit was gegaan en dat hij een loep nodig had om nog te kunnen lezen wat er precies allemaal stond. Toen een wachter de komst van Henry aankondigde, legde hij een veer tussen de bladzijde waar hij was gebleven en sloeg het boek dicht. 'Ah, Henry, kom binnen.' Hij stond zelf op om twee glazen te pakken en deze te vullen. 'Ik heb wel even de tijd.' verzekerde hij hem en glimlachte kort. Toen hij de twee glazen had volgeschonken, schoof hij er eentje naar Henry toe en nam uit de ander zelf een grote slok. 'Daar ben ik zeker van op de hoogte, de hele adel inmiddels wel.' ook Adelaide, en die was niet blij geweest met het nieuws. David zelf ook niet, al had hij dat niet uitgesproken tegenover Adelaide of wie dan ook. 'Maar vertel.'

Henry ademde opgelucht door de woorden van zijn vader en nam plaats op een stoel aan het bureau. Hij nam het glas wijn dankbaar aan, maar dronk er niet van. 'Ik heb Willa verteld dat ze niet veilig is in het Zuiden en haar dus bevolen om in het Zuiden te gaan wonen met Dorian. Ik- ik twijfel echter of dat wel een goede keuze was, dus ik wou uw advies... Hoe belangrijk is de positie van Tobias? Zou hij echt gevaar kunnen lopen, of heb ik overdreven met mijn maatregelen?' Hij nam een kleine slok van zijn wijn en keek David afwachtend aan. 'En daarbij weet ik nog steeds niet wat ik ervan moet vinden dat Willa alles geheim heeft gehouden. Ik vertrouw haar natuurlijk voor de volle honderd procent, maar ik- ik blijf dat onderbuikgevoel hebben, snap je? Ik ben niet bij de bevalling geweest, er kan van alles gebeurd zijn.' Peinzend beet hij op zijn lip. Niemand wist beter dan zijn vader om hiermee om te gaan, gezien zijn eigen moeder hetzelfde bij zijn vader had gedaan. Dat was echter onder hele andere omstandigheden en mede daardoor wist hij niet wat hij hiervan moest vinden.

David keek Henry aan toen de stroom met woorden en vragen eruit kwamen. Peinzend zette hij wat vingers tegen zijn neusbrug en wachtte even met antwoorden. Hij wilde zijn woorden juist formuleren. 'Adelaide is er niet blij mee, met de komst van Tobias en een ander deel van de adel heeft ook zijn zorgen uitgesproken over het kind.' Er was nogal wat oproer geweest en David had verscheidene brieven gehad van mensen die er zeker van wilde zijn dat de mannelijke Halley-lijn niet zou doorvloeien met het nageslacht van Henry. 'Ik denk dat je er zeker goed aan zult toen om Willa, Dorian en Tobias naar het Zuiden te verhuizen, waar ze in ieder geval onder wat toezicht zullen zijn.' In het Noorden waren ze kwetsbaar, dat wist iedereen. Er hoefde maar één jaloerse gek rond te lopen en dat was het einde. 'Ze willen dat ik jou en je zoon officieel, en publiekelijk afsnijd van de Halley naam.' Hij wist nog niet wat hij met dit verzoek zou doen. Hij wilde geen opstand teweeg brengen, maar hij wilde ook niet dat Henry afstand moest doen van zijn naam. 'Begrijp alsjeblieft dat dit een hele lastige zaak is Henry, waar veel meer mensen mee bezig zijn dan je misschien zult denken.' De grote huizen mochten er misschien niet zoveel problemen mee hebben, maar het waren vooral de kleinere huizen die hier moeite mee hadden. 'Agathe heeft haar kinderen goed opgevoed Henry, ik weet niet waarom ze het heeft achter gehouden voor je, maar Willa heeft er vast een goede reden voor gehad.'

Henry luisterde gespannen naar de woorden van de vader. Hij was niet verbaasd over de reactie van de adel: het was vergelijkbaar met de reactie die ze hadden toen David had verteld dat Henry zijn zóón was. Vanaf dat moment had iedereen gewild dat hij van zijn naam als lid van de Halley familie afgesneden zou worden. 'Ik snap het,' zuchtte hij, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg en in zijn stoel leunde. Hij was blij om te horen dat zijn beslissing om Willa, Dorian en Tobias mee te nemen naar het Zuiden een goede was geweest. 'Ik snap het niet, Willa is nooit bezig geweest met de adel, ik houd me meestal er ook afzijdig van en toch zijn ze bang voor onze zoon? Het is echt-' Wijselijk hield hij zijn mond, waarna hij weer paar flinke slokken van zijn wijn nam. 'Anders- anders onteer je mij publiekelijk. Ik heb door mam en Edmund genoeg goede namen. Tobias heeft dat echter niet, alleen Halley. Dat was geen probleem toen hij nog in het Noorden woonde, maar wel nu ik hem bij de adel betrek.'

'Afzijdig houden is voor hen niet genoeg. Je draagt een naam waar mensen bang voor zijn. Vergeet dat vooral niet jongen, je zoon zal dezelfde naam dragen en zijn zoon ook.' De adel was niet bang dat er nu iets zou gebeuren, maar wel als David er zelf niet meer zou zijn, als hij die dingen niet meer in handen had. 'Het gaat niet alleen om jou, het gaat ook om Tobias. De adel is wantrouwend, Henry. Ze willen het zekere voor het onzekere nemen, wat ze er ook voor over moeten hebben.' Het liefste elimineerde ze alle dreigingen die ze zagen, maar David had Henry in die zin onder zijn bescherming genomen: er zou niets met hem, of zijn zoon gebeuren, zonder dat David er iets vanaf zou weten. 'Het is een kwestie waar ik over na moet denken, ik heb er nu niet zo een antwoord op Henry.' Alle keuzes die hij zou maken, zouden consequenties hebben. Goede, maar ook slechte.

Henry balde kwaad zijn vuisten en stond op, om naar het raam te lopen en naar buiten te kijken. Hij had een hekel aan de kleinere adellijke families, die zaten al sinds zijn geboorte op zijn nek en dat waren daarnaast ook de mensen die tijdens evenementen hem het slechtst behandelden. 'Dat snap ik, vader,' zuchtte hij, waarna hij zich omdraaide en glimlachte. Ze moesten het maar ergens anders over hebben. 'Gezien Willa en ik nu een zoon hebben, zijn we van plan om binnenkort te trouwen. En ik- ik hoop dat je er bij wilt zijn, vader. Ik weet nog niet precies waar het zal plaats vinden, maar ik zal het zo snel mogelijk doorgeven, zodat je hopelijk niet ergens anders naartoe moet. En Adelaide mag natuurlijk mee en de meiden en William ook.' Misschien had hij niet de perfecte familie, maar hij accepteerde ieder van hen en wilde dan ook dat ze op zijn belangrijke dag erbij zouden zijn.

David keek toe hoe Henry naar het raam toe liep, maar deed niet de moeite om achter hem aan te gaan. Uiteindelijk zou hij snappen in welke onmogelijke positie de adel David had geschoven. David was al bang geweest dat Henry over het huwelijk zou beginnen. Hij wist dat hij veel mensen kwaad zou maken als hij bij de bruiloft van Henry en Willa aanwezig zou zijn. Vooral Adelaide zou furieus op hem worden en hoewel de relatie met zijn vrouw niet erg goed was, wilde hij niet onnodig ruzie in zijn paleis. 'Ik weet niet of dat zo'n goed idee is Henry. Echt ik zou willen dat ik erbij kon zijn, maar gezien de situatie, ik wil geen problemen of strubbelingen veroorzaken in Tarth. Het feit dat ik bij jullie bruiloft aanwezig zou zijn, zou betekenen dat ik jullie steun, en niet de adel die mij zo vriendelijk heeft verzocht jou van de familie af snijden. Daarbij, Adelaide zal ook niet erg blij zijn als ik dit aan haar voorstel. Natuurlijk zal ze komen, uit beleefdheid, maar we weten beiden dat ze het niet voor haar plezier zal doen. En eerlijk gezegd denk ik dat het mijn positie ook niet veel goeds zal leveren.' zuchtte hij. 'Het spijt me Henry, ik zou willen dat ik erbij kon zijn. Maar je hebt mijn zegen om te trouwen met Willa, echt waar.'

Henry zuchtte diep en keek teleurgesteld naar de grond. Hij had zichzelf wijs gemaakt dat zijn vader misschien voor deze keer een uitzondering zou maken, maar dat was een illusie geweest. Hij bleef koning boven vader van een bastaard. 'Ik snap het, vader. Ik- ik zal aan u denken.' Het waren deze momenten dat hij Edmund meer dan alles waardeerde als vader, als vriend en als landheer. Hij wist dat zijn vader meer voor hem zou willen doen, maar dat de kleinere adel hem erin tegen hield, maar het was toch moeilijk om te accepteren. 'Laten we er maar over ophouden-' verzuchtte hij, waarna hij weer probeerde te glimlachen. 'Ik heb nog helemaal niet gevraagd hoe het met je gaat! Hoe gaat het? Het zal vast wennen zijn zonder Estella en nu ook nog eens met de bruiloft van William op komst... Geloof me, vader, Jillian is één van de liefste vrouwen die ik ken en een geweldige zuster. Ze zal echt een toevoeging zijn in het Westen.'

David keek naar het teleurgestelde gezicht van Henry, maar besloot het van zich af te zetten. Hij zou er zelf ook niets aan hebben als hij zichzelf zou vullen met medelijden voor Henry. David werd er niet vrolijker op toen het onderwerp ineens naar hem werd verplaatst. 'Het gaat goed, koning zijn is een drukke baan, een stressvolle baan.' Dat was in ieder geval één ding dat zeker voor hem was. Over de rest van zijn problemen sprak hij liever niet. Hij moest één voor één afscheid nemen van zijn kinderen, zijn huwelijk was nooit een gelukkige geweest en ook zijn gezondheid ging steeds verder achteruit. 'het was moeilijk om Estella los te laten, maar ze is al een volwassen vrouw en ik hoop dat ze een goed huwelijk zal krijgen met Mart. En William, ik denk dat hij het getroffen heeft met Jill. Het wordt tijd dat hij leert om zijn verantwoordelijkheden te nemen, het huwelijk zal hem vast goed doen.'

Henry was erg blij om de woorden van zijn vader en glimlachte opgelucht. Echter wist hij dat zijn vader het moeilijker had dan dat hij liet merken en daarbij maakte hij zich toch zorgen over zijn gezondheid. 'Anders moet je moeder eens vragen of ze je kan onderzoeken. En ik weet het, het gaat nog prima met je, maar doe het gewoon voor de zekerheid, oké? Ze kan je vast helpen.' Hij glimlachte geruststellend naar zijn vader en legde zijn hand op zijn schouder. David zei al tijden dat het prima met hem ging en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, maar Henry trapte er niet meer in. 'Ik wil namelijk nog geen afscheid van je nemen.' Hij schonk voor zijn vader en zichzelf nog wat wijn in en nam weer plaats op zijn fauteuil. 'Pas nu ik zelf een zoon heb, begrijp ik hoeveel pijn het ouders kan doen dat ze hun kinderen weg zien gaan, ondanks dat ze weten dat ze het goed hebben.'

David weigerde om zich na te laten kijken door Iwone, daar had hij zijn geneesheren voor. Toch glimlachte hij naar Henry en knikte. 'Ik zal er eens over nadenken.' Bij zijn volgende woorden moest hij lachen. 'Sommige mensen zouden willen dat ze al afscheid van me mochten nemen, maar helaas voor hen. Ze moeten het nog maar even met me uithouden.' grapte hij. David was nog niet van plan om binnenkort de pijp uit te gaan, tot de grote teleurstelling van veel mensen. Een koning maakte in zijn leven waarschijnlijk meer vijanden dan vrienden, dat was een lot dat David al lang geleden had geaccepteerd. 'Als Willa ermee instemt zou ik Tobias graag een keer willen zien.' zei hij uiteindelijk en liet de wijn in zijn mok ronddraaien. 'Ik wil mijn eerste kleinzoon natuurlijk wel even vasthouden.'

Henry was blij om te horen dat zijn vader zeker nog niet van plan was om op te stappen als koning, laat staan te overlijden. Daarbij was hij nog blijer dat hij zijn kleinzoon wou zien. 'Willa vindt het vast en zeker goed. Misschien dat je er plotseling wel achter komt dat hij misschien wel op je lijkt.' Henry moest lachen en stond ondertussen op. 'Zou je het leuk vinden om hem nu te zien? De vertrekken zijn niet erg ver en op dit moment van de dag slaapt Tobias vast nog niet.' Henry kende het drukke schema van zijn vader, dus leek het hem handig om maar meteen voor te stellen dat David langs kon komen. 'Ach, Estella zal vast snel zwanger raken, niet waar? Dan denkt niemand meer aan Tobias.'

David wist niet of het een goed idee was om nu naar Tobias toe te gaan. Hij had zo afgesproken met Adelaide. Naast Estella en William, zouden Cecilia en Cordelia natuurlijk ook moeten trouwen. Het was nog een heel gepuzzel en gedoe, want ondanks alles wilde David dat ook zij een goed en belangrijk huwelijk zouden krijgen. 'Ik denk dat we het een andere keer moeten doen. Ik verwacht dat Adelaide zo komt.' Hij wilde niet aan zijn vrouw hoeven uitleggen dat hij zijn kleinzoon aan het bewonderen was. 'Estella draagt al een kind.' Hij had niet verwacht dat Henry daar niet van op de hoogte was, het ws niet dat Estella en Martin het aan niemand hadden vertelt, daar ging hij in ieder geval niet vanuit.

Henry beet op de binnenkant van zijn wang om een teleurgestelde blik te vermijden en probeerde te blijven glimlachen. 'Dat is niet erg. Je bent altijd welkom om aan te kloppen bij onze vertrekken.' Henry vroeg zich af of zijn vader wel door had hoeveel rekening hij altijd hield met Adelaide en al zijn plannen afstemde op de wensen van zijn vrouw. Verbaasd keek hij zijn vader aan bij zijn woorden. 'Oh, daar was ik nog niet van op de hoogte,' zei hij eerlijk. Hij had zo in zijn eigen wereldje met Willa en Tobias gezeten dat een heleboel dingen hem ontgaan waren. 'Laten we maar hopen dat het net zo soepel gaat tussen William en Jill als tussen Estella en Mart. En dat Cecilia en Cordelia ook snel een geschikte man zullen vinden.'

De blik in de ogen van Henry was David niet ontgaan. Natuurlijk zou hij graag langsgaan bij Henry, Willa en Tobias, maar het was zijn taak als koning om ook naar het grotere geheel te kijken. Tobias was al een gevoelig onderwerp voor de adel en al helemaal voor Adelaide. Adelaide was niet alleen zijn vrouw, maar ook de koningin en mensen keken tegen haar op, of hij dat nou leuk vond of niet. Hij kon zijn eigen verlangens en dat van zijn zoon niet boven de verlangens van Tarth stellen. 'Dat hoop ik ook.' zei hij zacht en keek Henry aan. 'Ik zou graag nog wat langer met je zitten, maar ik vrees dat Adelaide zo echt zal arriveren en ik wil je die ontmoeting besparen.'

Na de woorden van zijn vader stond Henry op en keek hij David aan. 'Het ga je goed, vader,' zei hij, waarna hij zijn vader in een warme omhelzing trok. 'En wat je ook besluit, ik zal het begrijpen. Dat beloof ik.' Hij deed zijn mantel weer om en liep naar de deur toe, maar voordat hij het vertrek verliet, keerde hij zich om. Met een voorzichtige glimlach keek hij zijn vader aan en bekeek hij zijn ogen. 'Tobias- hij heeft jouw ogen. Onze ogen.' Met die woorden verliet hij het vertrek en liep hij terug naar zijn eigen vertrekken.

Nieuw

William had die dag druk geholpen met het inpakken van Jillians koffers. Hij kon nog steeds niet geloven hoeveel boeken ze mee ging nemen. Alsof er in Evenfall geen immense bibliotheek was! Dingen zoals boeken zou hij nooit begrijpen. Hij had zich echter geexcuseerd omdat hij zijn vader had gevraagd te spreken. Er waren wat vragen die hij had voor ze naar het Westen terug zouden gaan. Zodra ze in Evenfall waren zouden er namelijk aardig wat dingen veranderd zijn en William was benieuwd hoe zijn vader dat zag. Bovendien moest hij hem nog vertellen dat Jillian en hij hadden besloten om voorlopig met de maan thee door te zetten. Zijn moeder had er al aardig sceptisch op gereageerd, maar hij hoopte de steun van zijn vader te krijgen. Die zou het vast begrijpen. Hij had de perikelen van het baren van kinderen vroeg in een huwelijk al meegemaakt.

David 


David stond op het kleine balkon dat grensde aan zijn werkkamer en ademde de koude buitenlucht in. Er was altijd iets wat hij aantrekkelijk had gevonden aan het Zuiden, zeker in de winter. De koude buitenlucht, gemengd met de geur van het bos en een knisperend vuur. Veel beter kon het niet worden. Hij was zo in zijn gedachten verzonken, dat zijn dienstbode hem moest aantikken voordat hij ook maar enige aandacht had. 'Uw zoon is er, kan ik hem binnenlaten?' David was alweer helemaal vergeten wat William had gevraagd of hij langs kon komen. 'Ja, ja natuurlijk, stuur hem maar naar binnen toe.' zei hij, terwijl hij zelf ook naar binnen toe liep en de deur achter zich sloot.

William werd pas na enkele tellen binnen gelaten en vond zijn vader bij de balkondeuren. 'Hallo, vader,' zei hij om zijn aanwezigheid aan te kondigen en ging meteen op de stoel tegenover het bureau zitten. Hij nam de moeite om recht te gaan zitten, om een professionele houding aan te nemen. Dat had zijn vader hem altijd geleerd. 'Bent u blij terug naar huis te gaan?' vroeg hij om het gesprek te beginnen. William was er niet altijd goed in om meteen met de zaken te beginnen. Hij had altijd een opwarmer nodig, omdat hij zijn woorden nooit vantevoren klaar had. Dat was zijn benadering van veel dingen om het op het moment zelf pas echt te beslissen.

David moest glimlachen toen zijn zoon rechtop ging zitten en zelf nam hij ook plaats achter het bureau. 'William,' begroette hij zijn zoon en pakte een karaf wijn van de hoek van het bureau af. 'Wijn?' vroeg hij, terwijl hij zelf alvast een mok inschonk. 'Beiden hebben zo hun charmes, vind je niet?' Hij vond het fijn om naar Evenfall terug te gaan, omdat het zijn thuis was, maar hij vond het Zuiden geen onaangename plek om door te brengen. 'En hoe voelt het om getrouwd te zijn? Zijn jullie er beiden al een beetje aan gewend?' vroeg hij nieuwsgierig en probeerde de eerste reactie van zijn zoon te peilen. Hij wist nog hoe hij zich voelde toen hij voor de eerste keer een getrouwd man was, niet dat het goed was afgelopen, maar hij was euforisch geweest.

William knikte. 'Graag, dat gaat er wel in.' Hij schoof een mok bij die van zijn vader en wachtte tot die gevuld was waarna hij een goede slok nam. Het was een heerlijk kruidige wijn, eentje zoals ze die alleen hier konden maken. 'Ik begin meer waardering te krijgen voor het Zuiden. Het heeft zo zijn verrassende kanten,' stemde William met hem in. Ondanks zijn voornemen om zakelijk te zijn, kon hij het niet laten breed te grijnzen bij zijn vader's vraag. 'Het gaat prima. Ik mag absoluut niet klagen over Jillian.' Het was pas een paar dagen na de bruiloft en de waas van het trouwen was nog niet helemaal bij hem weggegaan. Dat zou vast plots gebeuren als hij terug in Evenfall was. Dan zou hij zich realiseren wat hij allemaal niet meer kon doen. 'Ik wilde overigens vertellen dat Jillian en ik besloten hebben nog niet voor een zwangerschap te gaan totdat ze zich volledig in het leven in Evenfall heeft kunnen plaatsen. Hopelijk heeft u daar begrip voor,' begon hij wat betreft zijn eerste reden om met zijn vader te praten.

Nadat David ook zijn mok gevuld had, liet hij een bediende de karaf wegbrengen om een nieuwe te halen. 'Ik ben blij dat je dat ook begint in te zien.' Ieder deel van Tarth had zo zijn eigen kenmerken, hij had altijd van zijn moeder geleerd dat je alles moest waarderen om zijn schoonheden en dat was wat hij altijd had geprobeerd te doen als hij ergens kwam. 'Ik ben blij dat het leven als gehuwde man je zo bevalt.' lachte hij naar zijn zoon en keek hem kort aan bij zijn woorden. Zowel William als Jillian waren nog jong, daar zat het probleem niet, maar hij hoopte dat William niet dacht dat het allemaal gewoon zou gaan zoals hij wilde. 'Ik snap de keuze.' zei David uiteindelijk toch maar en glimlachte. 'Ik hoop dat Jillian snel zal wennen aan het leven in Evenfall, al denk ik dat ze het wel naar haar zin zal hebben.' Als ze wat mensen kende zou het vast snel gaan. 'Neem vooral te tijd die jullie denken nodig te hebben, maar houdt ook de toekomst in je achterhoofd, oké?'

William knikte met een glimlach toen zijn vader het zo goed op nam, heel anders dan zijn moeder. 'Maakt u zich vooral geen zorgen. Jillian is erg verstandig en weet wat er van haar verwacht wordt. En hetzelfde geldt voor mij.' Hij rechtte zijn rug wat en nam een slok van de wijn. 'Bovendien verwacht ik dat ik het drukker zal krijgen bij thuiskomst? Het is niet meer dan logisch dat ik als getrouwd man wat verantwoordelijkheden mag gaan dragen?' Tot nu toe had William vooral de rol van leerling moeten vervullen. Hij mocht bij vergaderingen aanwezig zijn, las de brieven die zijn vader kreeg en ga zo maar door, maar hij had nooit beslissingen mogen maken over wat dan ook. En daar moest verandering in komen volgens hem. Verwachtingsvol bekeek hij zijn vader en wachtte de reactie die hij nu zou krijgen af.

'Gelukkig maar.' David wist dat zijn zoon zijn taken kende, maar hij wist ook dat hij soms alleen deed wat hij zelf wilde. 'We zullen eens zien, wellicht zijn er inderdaad wat taken die je op je kan nemen als we thuis zijn, maar het belangrijkste is dat Jillian zich thuis zal voelen. Misschien is het fijn om je de komende tijd eerst even op haar richt.' David wist niet precies welke verantwoordelijkheden William van plan was op zich te nemen, maar hij was best bereid om zijn zoon wat meer taken te geven. Natuurlijk zou hij de belangrijke beslissingen nog steeds zelf maken, maar wat andere kleine dingen kon William overnemen. Dat zou hem ook wat meer rust bezorgen.