Davids werkkamer

William was verbaasd te horen dat zijn vader hem alsnog niet meteen taken wilde geven. Gefrustreerd sloeg hij zijn armen over elkaar. 'Maar je laat me nooit écht wat doen en nu heb ik éen van de grootste verantwoordelijkheden van mijn leven op me genomen en sta je het me nog niet toe.' Zijn voornemen om zakelijk te reageren was al snel verdwenen door zijn overstemmende frustratie. 'Ik kan minder tijd aan jagen besteden en in plaats daarvan iets voor u doen en dan heb ik nog evenveel tijd voor Jillian,' probeerde hij hoopvol. William stond er op dat hij meteen met wat dan ook begon bij thuiskomst.

'Je hebt inderdaad de grootste verantwoordelijkheid van je leven op je genomen. Dat is ook precies de reden waarom je je daar maar eens op moet focussen, William.' merkte David op en nam een slok van de zoete wijn. 'Je denkt dat nu je getrouwd bent je alles aan kan, niet waar? Dat je meteen klaar bent voor het grote werk. Het spijt me William, maar zo zit het leven helaas niet in elkaar.' Hij was nog precies dezelfde jongen als een week geleden, alleen nu had hij een vrouw aan zijn zijde en een ring om zijn vinger. 'Bewijs mij eerst maar eens dat je er echt klaar voor bent, dan zullen we wel verder zien en daarmee is deze discussie gesloten.' David had geen behoefte om hier verder over te discussiëren, als William er klaar voor was, merkte hij het vanzelf.

William zuchtte geërgerd, maar besloot zijn ongenoegen verder voor zich te houden. Hoewel zijn gezcht waarschijnlijk boekdelen sprak. Hij dacht inderdaad dat hij klaar was voor het grote werk. Hij was het beu de leerling te zijn. Hij had nooit genoeg geduld gehad om te leren. Voor hem ging het allemaal om het doen. Hij wilde zijn vader vragen hoe hij dan moest bewijzen dat hij er zeker klaar voor was, maar verwachtte dat dat een slechte vraag zou zijn. Als kroonprins moest hij uit zichzelf weten wat hem te doen stond, aangezien niemand het hem zou vertellen wat er moest gebeuren zodra hij koning werd. William liet de discussie dus maar voor wat het was. Hij was nu echter in een bui om zijn vader flink tegen te zitten en sloeg zijn armen over elkaar. 'Wanneer kondig je aan dat Henry en die zoon geen titels van onze familie hebben?'

David 


'Bij de goden, William. Gaan we daar weer over beginnen? Je bent af en toe net je moeder!' En dat was geen compliment in de ogen van David. 'Ik ga het bekend maken na zijn bruiloft.' zei hij uiteindelijk en keek William kort aan. 'Over de bruiloft van Henry en Willa gesproken. Ik ben uitgenodigd en ik verwacht dat jij met me meegaat. Je was klaar voor het grote werk toch? Daar horen ook dingen bij die je minder leuk zal vinden.' Als William zo graag wilde bewijzen dat hij er klaar voor was, kon hij beginnen bij de bruiloft van Henry en Willa, hij had geen idee of Henry William wel op zijn bruiloft wilde - waarschijnlijk niet - maar dat was een zorg voor later. Als zijn William hem dwars wilde liggen, kon David hem ook dwars liggen.