De werkkamer van Edmund

.

NEW 

Edmund zat in zijn werkkamer en had één van zijn personeelsleden gestuurd om Evan te halen. Hij vond dat het weer eens tijd werd voor een goed gesprek tussen vader en zoon. Sinds de dood van David had hij weinig mogelijkheden gehad om tijd met zijn zoon door te brengen, iets wat hem niet goed lag. Zeker in deze tijd wilde hij er voor Evan zijn. Het zou niet makkelijk worden als er oorlog uit zou breken in Tarth en Edmund wilde zijn zoon goed voorbereiden voor zijn toekomstige heerschappij. Daarnaast was er natuurlijk ook nog de zaak van het huwelijk tussen Pippa en Evan waar nog het nodige voor geregeld moest worden.

Evan had de laatste tijd veel met zijn moeder gesproken. Hij ging naar haar toe voor advies over Pippa, over het Zuiden en over zijn vader. Hij wist echter dat er een moment kwam waarop hij en zijn vader weer moesten praten. Normaal ging dat echter makkelijker dan nu. Het gemak waarmee hij normaal tegen zijn vader sprak had hem een weken geleden in de steek gelaten. Evan wist niet waardoor het precies kwam, maar het had zeker te maken met de vele verwachtingen en verantwoordelijkheden die hem te wachten lagen. Evan was bang voor wat zijn vader zou kunnen zeggen wanneer ze in gesprek gingen. Hij wist namelijk niet of hij daar aan toe was. Nerveus klopte hij op de deur van zijn vader's werkkamer en stapte toen binnen. 'Vader,' begroette hij de landheer.

Edmund glimlachte toen zijn zoon de kamer binnen stapte en stond op. 'Evan, fijn dat je kon komen, hier ga zitten. Wil je wat te drinken?' Hij liep naar het bijzettafeltje toe, waar een stomende kan met kruidendrank stond. In de koude winterdagen als deze kopen ze wel wat warms gebruiken. Met twee volgeschonken mokken, liep hij terug naar de fauteuils bij de open haard. Hij vond het maar niets om zo officieel achter zijn bureau te zitten, terwijl hij een gesprek had met zijn eigen zoon. 'Het spijt me dat ik niet veel tijd heb gehad, maar ik hoop dat we vandaag wat dingen kunnen bespreken- over de toekomst.'

'Ja, graag, dank u.' Evan had op de stoel aan de andere kant van het bureau plaats willen nemen, maar zag dat zijn vader naar de haard liep en volgde hem toen gewillig. De laatste was het erg koud in het kasteel. Er hing een kille sfeer die niet alleen door het weer werd veroorzaakt. Hij zocht daarom graag de warmte op. 'Ik snap dat het druk is geweest, zei Evan zacht nadat hij was gaan zitten en in het vuur staarde. 'Wat wilt u bespreken?' vroeg hij zijn vader voorzichtig. Hij miste zijn broers en zusters des te meer nu ook zijn ouders druk waren. Normaal kon hij dingen met hen doen, maar nu kwam hij op een punt van verveling, wat hij nooit eerder had mee gemaakt. Gelukkig was er Pippa en wist hij dat hij met haar uitstapjes kon maken en schaakspellen kon spelen. De situatie liet echter alleen maar heel duidelijk blijken dat Evan niet veel vrienden had binnen de kasteelmuren. Hij had maar weinig mensen bij wie hij zich op zijn gemak voelde. Hij miste Wren.

Nadat Edmund plaats had genomen keek hij zijn zoon aan. 'Er zijn een paar dingen die ik wil bespreken.' begon hij en twijfelde over welk onderwerp hij als eerste zou beginnen. Hij wilde het huwelijk niet meteen ten sprake laten komen, omdat hij wist dat het een gevoelig onderwerp was voor Evan. Iwone had hem daar nog voor gewaarschuwd. 'Ik heb het nog niet aangekondigd, alleen je moeder weet er vanaf, maar ik zal binnenkort naar het Westen vertrekken om Henry bij te staan in de strijd.' Hij was misschien niet meer de beste zwaardvechter, maar hij kon Henry nog steeds goed adviseren. 'Ik wil dat jij mijn plaats hier overneemt als ik weg ben, gewoon om alvast te wennen aan de toekomst.' zei hij en probeerde de reactie van zijn zoon te peilen. 'Je moeder wil je maar al te graag helpen en mijn adviseurs zullen dag en nacht voor je klaar staan.'

Zwijgend staarde Evan zijn vader aan. Hij wist niet wat hem erger van streek bracht: het feit dat ook zijn vader nu zou vertrekken en het kasteel nog leger achter liet óf de verantwoordelijkheid die er hem te wachten stond als het ook echt gebeurde. Zijn handen vonden elkaar als vanzelf en nerveus wreef hij ze over elkaar heen. 'Wanneer ga je?' Hij keek zijn vader indringend aan. 'Wie ga je allemaal meenemen? Je kunt toch niet helemaal zonder je adviseurs gaan? En moeder? Je laat haar hier ook achter? Je gaat dan natuurlijk Jill en Leona en Ren en Henry zien,' ratelde Evan. Zijn gedachten konden zich niet vastgrijpen op één van de vele dingen die door zijn hoofd schoten.

Edmund liet zijn zoon alle vragen naar buiten gooien voordat hij weer verder ging met praten. 'Ik zal over enkele dagen vertrekken.' zei hij en keek Evan aan. 'Ik heb het volste vertrouwen in je, Evan. Anders had ik je deze taak niet gegeven. Eén van mijn adviseurs zal met mij meereizen, de rest zal hier blijven om jou bij te staan en alles draaiende te houden.' Hij probeerde de vragen van zijn zoon zo goed en eerlijk mogelijk te beantwoorden. 'Je moeder zal ook hier blijven, het kamp is geen plek voor haar, daarbij wil ze er ook graag zijn voor jou.' Edmund had die discussie al gevoerd met zijn vrouw, maar in zijn ogen was er geen enkele kans dat ze mee zou gaan: het was veel te gevaarlijk.

Enkele dagen.. Evan was bij lange na niet voorbereid en dacht ook niet dat hij dat ooit zou geraken in zo een korte tijd. 'Moeder blijft hier om op me te letten. Dat is het ook toch?' Het viel voor Evan nu ook langzaam op zijn plek. Hij voelde zich inderdaad niet klaar, maar vond hij ook dat zijn eigen moeder een oogje in het zeil moest houden? Evan stond op van de fauteuil en liep dichter naar het vuur om zijn rood gewreven handen te warmen. 'Waarom heeft u dit niet eerder gezegd?' begon hij plots. Het was misschien geen eerlijke vraag. Evan had dit ook gewoon aan moeten zien komen, maar er was iets in hem dat hem plots boos maakte.

Edmund fronste bij de woorden van Evan. 'Niet in die zin, Evan. Dat weet je.' zei hij zuchtend terwijl hij de bewegingen van zijn zoon volgde met zijn ogen. 'Omdat het tot voorheen nog niet rond was, er moest veel geregeld worden. Er moesten plannen gemaakt worden en ik wilde je niet opzadelen met lasten en zorgen als ik nog niet zeker was van het uiteindelijk plan. 'Luister, Evan, ik wil het beste voor jou en voor het Zuiden en het spijt me dat ik dit nu ineens laat vallen. Ik weet dat het veel is om te verwerken, maar ik heb vertrouwen in je kunnen en ik wil dat je dat weet.' zei Edmund oprecht en nam een slok van zijn kruidendrank.

Evan bewoog onrustig van het ene op het andere been en staarde in het felle licht van het vuur tot de vlekken voor zijn ogen verschenen. 'En moeder kan nu ook niet bij Leona zijn? Ze kan de bevalling leiden, dat wil ze vast graag. Je kunt haar toch niet dwingen hier te blijven? En waarom is Jillian daar nog? Ze kan toch veel beter hier zijn! Het is toch niets dat ze in het kamp zit terwijl-' Evan hapte naar adem en balde zijn handen tot vuisten. 'Ik heb toch niets aan enkel en alleen uw vertrouwen? Hoe zit het met alle andere Zuiderlingen?' Het was lang geleden dat hij zoveel er uit had gegooid. Het kwam er dan ook op neer dat het van de hak op de tak sprong, precies zoals het in zijn gedachten liep.

Edmund luisterde met ingehouden adem naar de verwijtende woorden van zijn zoon. 'Bij de goden Evan!' riep hij verwoed uit en stond op uit zijn stoel. 'Ik tolereer het niet dat je zo tegen me spreekt! Ik probeer het beste te doen voor jou, voor je moeder, voor je broers en zussen en voor mijn volk!' Alle woorden van Evan werden hem net teveel. 'En ik weet dat de situatie niet ideaal is, denk je dat ik het fijn vind om Leona en Jillian te zien in dat kamp? Dat Henry en Ren een oorlog gaan beginnen met de rest van Tarth en dat ik jou en je moeder hier moet achter laten?!' Hij liet zichzelf weer terug in de stoel zakken en toen hij zichzelf weer enigszins onder controle had sprak hij verder. 'Ik weet dat de situatie niet ideaal is, dat is het verre van, maar alsjeblieft Evan, maak het niet moeilijker dan het al is.'

Evan hield zich abrupt stil toen zijn vader fel reageerde met een uitbarsting van zijn kant. Verslagen keek hij naar zijn voeten. 'Mijn excuses, vader.' Schoorvoetend ging hij terug naar zijn fauteuil en nam opnieuw plaats. Het was lang geleden dat hij zich zo een klein kind had gewaand. 'Ik had gewoon eerder op de hoogte gesteld moeten zijn,' herhaalde Evan. Zijn vader had hem best aan het begin van zijn plannen in kunnen lichten. Misschien had dat hem wat meer zelfverzekerdheid kunnen geven. Bovendien moest hij het nu ook snel aan Pippa vertellen. Zij hoorde ook te weten dat de landheer uit het Zuiden nu optrok tegen haar ouders en dat hij de zetel over nam. Het verbaasde Evan nu hij er over na dacht ook dat zijn vader het nog niet over Pippa had gehad. 'En moeder weet al wel dat dit het plan is?'

Edmund keek toe hoe Evan weer terug ging zitten in de stoel. 'Het plan is pas rond sinds vanmorgen Evan, echt- als ik het je eerder had kunnen vertellen had ik het gedaan, maar het was allemaal nog te onzeker.' Hij hoopte dat Evan uiteindelijk zou snappen waarom hij nu pas zijn plannen had gedeeld. 'Je moeder weet er ook vanaf ja. Ze is er misschien niet al te blij mee, maar ze weet er vanaf.' Iwone had hem gesmeekt om mee te mogen naar het kamp, hij snapte haar verlangen om haar kinderen te zien, maar het was simpelweg te gevaarlijk. 'Maar, hoe gaat het tussen jou en Pippa? Ik hoorde van je moeder dat je haar had meegevraagd naar het bos?' Hij probeerde het gesprek naar wat luchtigere onderwerp te verplaatsen en hoopte dat Evan wat zou kalmeren.