De Springende Kikker

-

Marcus liet de kap van zijn mantel van zijn hoofd glijden toen hij de overvolle taverne binnen stapte. Het was tegen de avond, het moment waarop de zon net onder was en de straten leeg liepen omdat niemand graag in de kou rond liep. Er werd dan ook volop gedronken om maar weinig te voelen van de koud. Dat was duidelijk te zien in een taverne zoals dit. De mensen hielden zich absoluut niet in. Marcus was er echter niet om zich vol te drinken. Hij had via via gehoord dat Kahu, de slavenleider, hier nogal eens zijn toevlucht zocht. Het had volgens hem al veel te lang geduurd voor ze de leiders het aanbod konden doen, maar Nathan had er niet veel over willen horen na de dood van zijn moeder. Er waren toen belangrijkere dingen geweest. Nu was het echter het perfecte moment om alle drie de buitenstaanders aan te spreken en hopelijk hun vertrouwen te winnen. Het duurde even, maar uiteindelijk vond Marcus de grove man in een hoek en stapte hij op hem af. 'Is deze plek bezet? Of kan een man hier misschien wat drank en woorden delen met een vreemdeling zoals hijzelf?'

Kahu had een groot stuk vlees besteld en daarbij ook twee grote mokken met wijn en bier erin. Het Zuiden deed hem erg denken aan zijn eigen thuis, enkel was het daar gelukkig stukken warmer. Hij hield niet van koud en dat was dan ook een groot nadeel van dit deel van het land. Kahu wou net beginnen aan zijn stuk vlees, toen hij ruw onderbroken werd door een man. Gefronst luisterde hij naar het geblater van de man, waarna hij gebaarde naar de plaats tegenover hem. 'Ik deel niet,' mompelde hij nog, voordat hij flinke happen zette in zijn vlees. Pas toen hij een groot stuk had afgekloven, keek hij de man aan. 'Wat wil je? En kom snel met een antwoord, want ik had liever een vrouw op jouw plaats gezien.'

Marcus steunde met een hand op de tafel en keek toe hoe de man stukken van zijn vlees naar binnen werkte. Hij glimlachte vriendelijk en ging zonder toestemming te vragen tegenover de man zitten zodat zijn rug het blikveld van de taverne afschermde. 'Drank en woorden, zoals ik al zei.' Hij hield een hand op naar een serveerster en bestelde een karaf wijn, een teken dat hij niet van plan was snel weg te gaan. 'Ik probeer al een tijd contact te krijgen met jou en je metgezellen, maar het was nogal moeilijk jullie locatie op te sporen. Was het Noorden niets voor jullie? Of ben je heel Tarth gewoon al beu?' Hij hielde Kahu nauwlettend in de gaten. Hij had al erg snel geleerd dat maar weinig mensen te vertrouwen waren wanneer ze aan hun eten en drank zaten. Ze hadden opzien barend korte lontjes.

Kahu trok verbaasd een wenkbrauw op door zijn woorden. Hij was zich er niet bewust van geweest dat iemand contact met hem op wou nemen. De meeste mensen liepen juist met een boog om hem en zijn metgezellen heen. 'Wat probeer je zeggen?' mompelde Kahu, terwijl hij aan zijn stuk vlees peuterde. 'Ik denk dat je gewoon niet goed zocht. We waren constant deel van de adel, niet moeilijk te missen.' Dat was niet geheel waar, maar dat maakte hem niets uit. 'Wat kom je hier doen?' Hij was erg achterdochtig en hij vond het dan ook erg verdacht dat iemand zo gericht naar hem toe kwam met vragen. 'En kom niet aan zeuren met drank en woorden. Ik wil gerichte woorden, geen geklets.'

Marcus had zoveel mogelijk mensen naar verhalen gevraagd over de leider en iedereen had hem beschreven precies zoals hij nu was. Nors, kortaf, niet in voor onzin. 'Het zegt je waarschijnlijk niets, maar mijn naam is Marcus Hoster, ik ben onder-generaal van het leger van Nathan Barnes. En ik heb een aanbod voor je, als je daar natuurlijk nieuwsgierig naar bent. Als het je meteen niet aan spreekt zal ik je alleen laten met dat stuk vlees van je.' Hij kreeg zelf eindelijk zijn karaf wijn en schonk een mok vol om er gulzig een slok van te nemen. Ondertussen nam hij onderzoekend de reactie van Kahu in zich op. De woorden van iemand konden soms erg tegenstrijdig zijn met de dingen die van iemands gezicht af te lezen waren.

Kahu schonk ook een mok vol voor zichzelf en bekeek de man aandachtig. Hij had inderdaad nog nooit van een Marcus gehoord, maar wel van een Nathan. Daar had hij zelfs erg veel over gehoord. 'Wat voor aanbod?' vroeg Kahu met geprikkelde interesse. Tot nu toe had zijn reis naar Tarth hem nog weinig opgeleverd en hij merkte dat zijn metgezellen daar erg geërgerd over worden. Ze waren enkel doelloos aan het reizen. Bedachtzaam dronk hij van zijn wijn. 'Waarom komt de onder-generaal trouwens naar mij toe en niet de generaal zelf? Begeeft hij zich niet in onadelijke plaatsen als deze?'

'Nou-' Marcus wilde verder gaan, maar sloeg zijn armen over elkaar toen de leider vroeg waar Nathan was. Waarom hij gestuurd was. Hij had het er uitvoerig met Nathan over gehad dat het beter was als hij zelf ging als generaal, maar uiteindelijk hadden ze besloten dat het misschien beter was als Marcus Kahu benaderde, juist omdat hij niet van adel was en omdat hij een achtergrond buiten Tarth had. 'Geloof me, Nathan komt maar al te graag op plaatsen die niet geaccepteerd worden door de adel. Hij heeft op het moment echter tijd nodig met zijn zuster en vader, maar we wilden niet langer wachten met het aanbod. Ik ben een prima man om mee te onderhandelen in zijn afwezigheid en je kan hem altijd hierna nog spreken.' Hij nipte aan zijn wijn en krabde kort aan zijn kin. 'We hebben gehoord hoe jullie, de leiders, ontvangen worden in Tarth. We willen je een andere behandeling geven. Eén waaraan je wél iets hebt en waarin je dingen te zeggen hebt.'

Kahu haalde nors zijn neus op en at ondertussen weer verder. Marcus kon eerder zeggen hoe híj behandeld werd. Silas en Zyanya vond iedereen geweldig, maar hij was weer eens het buitenbeentje met zijn metgezellen. Daarom vond hij dit een erg interessant aanbod. Daarbij hield Kahu wel van een uitdaging en van een sprong in de diepte. Het gaf hem en zijn metgezellen weer eens iets interessants om te doen. 'Praat verder,' spoorde Kahu de man aan. Hij wilde de man niet nogmaals onderbreken, want hij was erg benieuwd naar het eigenlijke aanbod. Het was zo frustrerend hoe ongelofelijk lang mensen in Tarth om hun doel draaiden. Hij had alweer zijn mok wijn op en nog steeds wist hij niet wat het aanbod in hield.

'Zoals je zelf vast ook opgemerkt hebt, maakt Zyanya langzaam vriendjes met de adel. Ik heb gehoord dat met de prinsessen omgaat alsof ze één van hen is. Silas gaat tot nu toe eveneens mee in die vriendjespolitiek, maar jij-' Marcus zette zijn ellebogen op tafel en plaatste zijn vingertoppen tegen elkaar. 'Je valt iets meer buiten de boot. Past je niet aan. Het klinkt zoals het leger dat Nathan heeft opgezet. We zijn onafhankelijk van de adel, ze hebben zich nooit met ons bezig gehouden omdat ze ons onderschatten. Maar sinds onze uitbreiding zijn we een doorn in het oog geworden. Een grote, onafhankelijk macht die goed in de smaak valt bij het volk, omdat we ons echt om hen bekommeren.' Als er iets was waar Marcus goed in was dan was het het aanprijzen van het leger. 'Om onze positie nog maar eens te bevestigen als niet conformerend aan de standaarden van de adel is het natuurlijk ideaal om een pact te sluiten met iemand zoals jij. En voor jou- Je laat zien dat je toch meer betekent dan de adel wil dat je bent. Plus wij zullen jouw land beschouwen als onderdeel van Tarth, als een gebied dat we net zo goed zullen helpen als alle andere gebieden.'

Kahu probeerde geen emotie op zijn gezicht toe te laten en keek de man dus uitdrukkingsloos aan. Het was een mooi aanbod, een perfect aanbod zelfs, maar het leek allemaal te mooi om waar te zijn. Hij had altijd geleerd om achterdochtig te zijn. 'Het zou natuurlijk perfect voor jullie zijn om een pact te sluiten met voormalige slaven,' beredeneerde Kahu, 'dat vind het volk natuurlijk prachtig. Het is voor jullie een perfect aanbod.' Kahu schonk zijn mok weer in en keek naar het donkere goedje. 'Voor mij zit er dus bescherming voor mijn volk in. Zo'n verbond heb ik ook al met de andere leiders. Ik wil méér redenen om voor jullie te kiezen. Dingen zoals dat mijn mensen een veilig stuk land krijgen om gewassen te verbouwen in Tarth, hulp om meer slaven te bevrijden... Verzin wat goeds!'

Marcus lachte zacht. 'Dat heb je goed gezien. Maar op het moment doe je precies hetzelfde voor de reputatie van de adel. En ik geloof niet dat het ooit je bedoeling is geweest om de adel in een nog beter daglicht te zetten?' Hij fronste kort bij de vragen van Kahu en vouwde zijn handen samen. 'We kunnen je geen landen aanbieden om te bezitten. Dat is niet aan ons. Maar we hebben plaatsen waar onze kampen zijn waar het volk kan verbouwen en waar ze bescherming van ons genieten. Bovendien zouden we zeker plek hebben in het leger voor mannen of vrouwen van jouw volk zodat ze posities in Tarth kunnen krijgen en rond kunnen gaan. Als je soldaten of adviseurs aan levert kunnen we vanzelfsprekend na denken over acties om slaven te bevrijden waar ze nog niet hun vrijheid hebben.' Hij wilde de man niet te veel beloven, omdat hij het hier nog niet echt met Nathan over had gehad.

Kahu zette zijn mok neer en leunde naar voren over de tafel, terwijl hij de man recht aan keek. Hij was zijn naam alweer vergeten. 'Vertel jouw leider maar dat we geïnteresseerd zijn, maar dat we het aanbod alleen zullen aannemen, als hij bereid is om slaven te bevrijden. Anders dan hebben we geen deal.' Hij stond vervolgens op en sloeg zijn mantel weer om. Ondanks dat hij er een late avond van wou maken, had hij nu betere plannen. 'Zorg dat ik zo snel mogelijk een gesprek krijg met Barnes. Als hij in gaat op mijn verzoek, dan hebben we een deal en kunnen we meteen aan de slag.'

Nieuw

Zyanya zat ongeduldig in één van de hoeken van de taverne. Ook al was het rond etenstijd, het was verrassend leeg in de ruimte. Ze had gehoopt dat er een drukte zou zijn die het makkelijker zou maken wat privacy te hebben, maar ze had er compleet naast gezeten. Alsnog was ze blij dat ze hier had afgesproken met Silas. Een kasteel, niet in Evenfall noch in Tyrosh of Lorath, bevielen haar echt. Ze was blij als ze er buiten kon gaan. Vooral als ze haar gezelschap even kon ontsnappen. Bovendien leek het haar beter Silas hier te ontmoeten dan onder de ogen en binnen het gehoor van alle kasteelmensen. Ze voelde zich te erg in de gaten gehouden binnen de muren waar de adel huisde, zowel wat betreft politieke zaken als privé.

Silas vond het Zuiden heerlijk. Misschien was het de kou, misschien waren het de mensen. Hij wist het niet, maar hij genoot er in ieder geval van. Dat was dan ook de reden dat hij iets langer op de markt had doorgebracht dan hij van plan was. Toen hij erachter kwam wat de tijd was, haastte hij zich naar de taverne waar hij met Zyanya had afgesproken. Het koste niet veel moeite om haar te vinden in de halflege taverne. Met een glimlach liet hij zich in één van de stoelen glijden. 'Het spijt me dat ik je heb laten wachten. Het Zuiden is fascinerend als je de goede plekken weet te vinden, ik denk dat ik me een beetje heb laten wegslepen door de schoonheid.' lachte hij.

Zyanya streek nerveus over de bruine jurk die ze droeg. Cordelia had haar geholpen door met haar mee te gaan naar de naaisters en warmere kleding te laten maken. Het week erg af van haar gewoonlijke en traditionele kledingstijl, maar het was simpelweg te koud om dat te dragen. Bovendien had Zya moeten wennen aan de warme laarzen die ze vanaf nu droeg hier in het Zuiden. Ze was luchtige sandalen en kledij gewend en nu was ze ingesnoerd over haar hele lichaam. Ze wist nog niet goed hoe ze het moest dragen. Met een glimlach schrok ze op uit haar gedachten en begroette ze Silas met een knikje van haar hoofd. 'Het is niet erg. Het is hier warm, ik houd het hier wel uit.' Kort bekeek ze Silas en glimlachte vervolgens weer. 'Wil je wat eten of drinken? Het eten is volgens de mensen erg goed.' De leegte in de taverne zei wellicht iets anders.

Nadat Silas zijn mantel over de stoel had gehangen en zijn hoed had afgedaan, leunde hij wat naar achteren, zodat hij kon lezen wat er geschreven stond op de borden achter de bar. 'Ik denk dat ik voor de wildvlees schotel ga, en een goed glas bier.' Bier was iets dat hij in zijn volk niet had gekend, hij wist dan ook niet waar het van werd gemaakt, maar het was werkelijk waar goddelijk! 'Kan ik ook iets voor jou bestellen of heb je al besteld?' In tegenstelling tot het Noorden was in het Zuiden juist veel meer vlees dan vis te vinden. Silas was er nog niet over uit wat hij lekkerder vond, maar na vandaag zou hij daar vast wel achterkomen. 'Laten we de praatjes maar achterwegen laten, we weten beiden waarom we hier zijn. Kahu en zijn pact met het leger van Nathan Halley.'

Zyanya keek toe hoe Silas zijn mantel en hoed af deed en reageerde laat en verward op zijn vraag. 'Ik heb al besteld, maar ze wachten op jou.' Ze had gekozen voor de visschotel. Ergens miste Zya het Noorden zeer. Ze was daar sneller gewend geraakt aan het vreemde leven dan hier in het Zuiden. Ze verwachtte dat het nog wel even zou duren voor ze hier een ritme had. Eerlijk gezegd had Zya het geen probleem gevonden als ze het met Silas eerst over de onbelangrijke kleine dingen kon hebben, maar ze wilde hem alles behalve vervelen. Ze vouwde haar handen samen en knikte. Eén van haar adviseurs had haar over het gerucht verteld. Ze had niet goed geweten wat ze met de informatie aan moest. Moest ze gefrustreerd zijn? Zo voelde het niet. 'In principe is het alleen voor zijn belang,' begon ze twijfelend.

Nadat hij besteld had, wendde Silas zich weer tot Zyanya. 'Voor nu wel ja. Ik weet niet precies wat voor een overeenkomst hij heeft getekend, maar als hij zich aansluit bij dat leger en het leger zal achter zijn beslissingen staan, weet ik niet hoe lang hij nog vredelievend blijft.' Ze wisten beiden dat Kahu nog vol wraak zat en Silas had al uitgesproken dat hij zich daar liever niet in mengde, maar als hij een heel leger achter zich had staan, wilde hij niet aan de verkeerde kant van de brute leider staan: dan kon het nog wel eens bloederig aflopen en dat was iets dat hij nog altijd probeerde te vermijden. 'Maar moeten wij er iets aan veranderen? Kunnen wij er iets aan veranderen en welke consequenties heeft dat voor ons? Ik zal het eerlijk toegeven, ik denk niet dat de adel ons iets aan zal doen. Nu in ieder geval niet, we reizen al bijna een jaar mee. Dat wil ik eigenlijk ook graag zo houden.'

Zyanya luisterde aandachtig naar alles wat Silas zei over de zaak. Het waren ideeën die haar adviseurs ook hadden genoemd en de vragen had ze zichzelf ook al met tegenzin gesteld. 'Ik denk niet dat we er iets aan kunnen veranderen. Kahu gaat niet tegen het pact in.' Er waren vele regels opgesteld, maar het aangaan van een verbond met een onafhankelijk leger was niet verboden in die papieren. Ze nam met een glimlach de warme cider aan die gebracht werd voor haar en keek naar het bier dat Silas kreeg. 'Is dat echt lekker?' vroeg ze achterdochtig, afgeleid van het belangrijke onderwerp. Ze hervatte zichzelf echter weer en streek langs haar haar. 'Denk je dat de generaal ons ook gaat benaderen? Wat ga jij dan doen?'

'Hier proef maar.' lachte hij en schoof de mok bier naar haar toe. 'Ik vind het heerlijk, ik weet niet precies waar het van gemaakt is, maar de smaak... Ik zou er eens aan moeten denken om dit thuis te introduceren.' lachte hij en keek met een glimlach naar de wildschotel die voor hem op tafel neer werd gezet. Hij bedankte de bediende vriendelijk en zette zijn mes in het stuk vlees, om er wat vanaf te snijden en dit op te eten. Het was perfect bereid als het aan hem lag. Niet te droog, niet te rood. 'het ligt eraan met wat voor een voorstel ze komen. Als ze met een aantrekkelijk aanbod komen en ik me buiten de eventuele gevechten kan houden, kan ik er misschien nog over nadenken. Maar aan de andere kant, ik ben hier niet gekomen omdat ik wil vechten.' Dat was nooit zijn intentie geweest. 'Heb jij er over nagedacht? Over wat je zou doen als ze jou zouden benaderen?' vroeg hij nieuwsgierig.

Zyanya keek met samen geknepen ogen naar de mok en rook er eerst voorzichtig aan voor ze een kleine slok nam. Haar gezicht trok samen en snel schoof ze de mok terug. 'Het is vreselijk,' zei ze verrast en giechelde vervolgens. Ze snapte niet dat hij dit kon drinken. Maar ze had een zelfde soort reactie gehad toen ze voor het eerst wijn had geproefd. Zya knikte bij zijn woorden. Ze voelde dat ze het voornamelijk met hem eens was. 'Maar ze vechten niet, toch? Ze bouwen dorpen op en helpen het volk overal.' Ze had geprobeerd wat meer informatie te verkrijgen over het leger, maar de adel had er verbazend weinig vanaf geweten. Uiteindelijk had een bediende die een neef in het leger had haar meer verteld. 'Ik denk niet dat ze me gaan benaderen,' vertelde ze vervolgens met een kleine glimlach. 'Jij en Kahu zijn ideale verbonden, ik niet.'

'Ze zijn een leger. Legers vechten.' mompelde hij, terwijl hij zijn eten aan het verorberen was. Ze konden nu bezig zijn met heropbouw, maar als het erop neer kwam zouden ze vechten. Bij haar volgende woorden keek hij vragend op. 'Waarom zouden ze met jou geen goed verbond kunnen sluiten en met mij wel?' vroeg hij verbaast. 'We zijn beiden niet van plan om te vechten, dus waarom zou ik wel een goed verbond zijn?' vroeg hij nieuwsgierig en nam nog wat van het bier. De kans was erg klein dat Silas in zou gaan op hun aanbod, als ze er al eentje deden. Het idee om achter de rug om van de adel iets te doen sprak hem sowieso al niet aan. Niet omdat hij iedereen nou zo aardig vond, maar omdat hij niet in het verkeerde daglicht wilde staan van hen. Zij hadden hen geaccepteerd in hun samenleving, maar ze konden hen er ook net zo makkelijk weer uitgooien.

Zyanya had nu ook haar visschotel gekregen en begon er voorzichtig aan. Het gerecht was nog erg heet en geduldig wachtte ze tot het wat afgekoeld was zodat ze haar mond niet zou verbranden. Zwijgend keek ze naar Silas en vervolgens weer naar haar eten. 'Mijn metgezellen hebben stukken van gesprekken opgevangen. Jullie volkeren worden erg bewonderd, maar ze hebben geen hoge achting van mij. Een leider laat zien hoe het volk is en ze vinden me niet waardig, dus mijn mensen ook niet.' Het had haar vrienden erg veel tijd gekost voor ze het aan Zya hadden verteld, blijkbaar om haar niet te kwetsen. Maar ze had de informatie erg neutraal opgevangen. Zelfs nu haalde ze haar schouders er voor op. 'Ik zou ook niet willen vechten tegen Tarth, maar misschien wel tegen anderen,' ging ze verder.

'Ze zouden een net zo'n hoge achting voor jou als voor mij moeten hebben.' merkte hij op, terwijl hij nog een slok van zijn bier nam. 'Dat vind ik tenminste, ik zie niet in waarom jij een minder bekwame leider zou zijn dan ik of Kahu?' Soms snapte hij de Tarthiaanse manier van kijken naar anderen echt niet. Waarom was ze minder bekwaam? Omdat ze jonger was, omdat ze een vrouw was? Hij wist het antwoord niet en hij vond het belachelijk. 'Wellicht ligt daar inderdaad meer potentie.' gaf hij toe. Vechten tegen anderen was nog iets waar hij over na kon denken, het lag eraan wie het was tegen wie ze zouden vechten. 'Al weet ik niet of dát het doel is van het leger van Nathaneal Barnes, maar we zullen zien.'