De Springende Kikker

Zyanya knikte en glimlachte voorzichtig. 'Over een tijdje denken ze misschien wel anders.' Ze dacht dat ze de mensen wel op andere gedachten kon brengen, als ze maar haar best deed. En het was al in haar opgekomen dat het leger van Nathan misschien een verandering daarin kon brengen. Het gerucht over Kahu had haar plots weer erg na doen denken over haar eigen rol in de politiek hier in Tarth. Ze was zo bezig geweest met het wennen aan het leven in Tarth dat ze dat soort dingen een beetje llinks had laten liggen. 'Misschien moeten wij hem benaderen en om uitleg vragen?' Ze genoot verder van haar visschotel en dronk wat slokken van de cider. Het warmde haar goed op. Dat kon ze wel gebruiken met die koud. 'Ik heb gehoord dat er sneeuw gaat komen,'vertelde ze met een kleine enthousiaste glimlach.

'Vast wel.' verzekerde hij haar en at verder. Hij wist niet precies wat voor soorten vlees hij op zijn bord had liggen, maar het smaakte hem goed. Vast iets wat ze hadden gevangen in de bossen. Silas had gehoord dat er in het Zuiden veel vlees geschoten werd en direct klaar werd gemaakt in de tavernes en het kastaal. 'Dat zouden we kunnen doen, ik ben benieuwd hoe hij gaat reageren en wélke afspraak hij überhaupt met ze heeft gemaakt.' Kahu leek hem niet de persoon die zomaar een overeenkomst met iemand zou maken, niet als hij er zelf geen voordelen uit kon halen. 'Sneeuw?' Hij had van sneeuw gehoord, maar hij had het nog nooit in zijn leven gezien. De plek waar zijn volk woonde, was veel te warm voor sneeuw. 'Dat gaat nog wat worden.' lachte hij.

Zyanya was blij te horen dat Silas er ook vertrouwen in had. Ze waardeerde zijn mening erg. 'Laten we dat doen, zodat we niet onze reactie gaan baseren op geruchten die onbetrouwbaar kunnen zijn.' Wie weet was er wel iets compleet anders gaande dan ze gedacht hadden. 'Prinses Cordelia vertelde me dat je dingen kan bouwen van sneeuw. Poppen en een soort hutjes. Ik kan me niet voorstellen dat je iets aan zou raken met je handen dat bevroren is.' Ze lachte zacht. Het idee van sneeuw fascineerde haar erg en ze vond het fijn te kunnen delen met iemand die het waarschijnlijk ook nog nooit had gezien. Cordelia had het slechts amuserend gevonden dat ze er zo enthousiast en verbaasd over was geweest.

[new]
Nadat het even tijd had gekost om wat naambekendheid te krijgen, liep de taverne nu eindelijk rap. Het zat er bijna elke avond vol en Maire had al vaak verteld dat ze vaste gasten begonnen te krijgen. Echter doordat het nu zo druk was én ze Eileen miste bij de bediening, moest Wren ook weleens bijspringen om de gasten te bedienen. Zoals deze avond. Hij had zijn schort uit gedaan, zijn handen schoon gemaakt en liep nu iet wat klunzig tussen de tafeltjes door. Bedienen was niet bepaald zijn sterkste kant.

Pippa was al een tijdje in het Zuiden en Evan had haar nog steeds niet meegenomen naar de stad. Uiteindelijk had ze besloten om maar alleen te gaan en uiteindelijk bleek het nog leuk te zijn ook! Ze had een niet zo'n opvallende jurk aangetrokken, een simpele beige, zodat ze niet erg zou opvallen tussen de menigte. Daar overheen droeg ze een cape die gevoerd was met heerlijk zacht bont. Na de hele middag over de markt gestruind te hebben, besloot ze nog wat kleins te eten voordat ze terug zou gaan naar het kasteel. Ze vond een plekje in een drukke taverne en was enigszins verbaast toen ze een visschotel op het menu zag staan. Meteen deed het haar denken aan het Noorden, dus besloot ze daarvoor te gaan.

Wren had alvast wat schotels gekookt, dus kon hij gemakkelijk de schotels uit de keuken halen en vervolgens opdienen. Net zoals in het Noorden waren zijn visschotels het meest gewild. Hava had hem doorgegeven dat iemand een visschotel bestelde, een vrouw in de hoek, dus haalde hij snel een schotel uit de keuken. Zonder na te denken liep hij naar de hoek toe, tot hij plotseling de vrouw herkende. Met open mond staarde hij de vrouw aan, maar al snel herpakte hij zichzelf en zette hij de schotel op haar tafeltje neer. 'Smakelijk,' zei hij zacht, terwijl hij lichtelijk fronste. Hij wist niet wat hij tegen haar moest zeggen. Gelukkig was ze niet samen met Evan, dat was een stuk pijnlijker geweest.

Pippa was zo in haar eigen gedachten verzonken dat ze opschrok toen iemand de visschotel voor haar neus zette. 'Dankjewel.' zei ze met een kleine glimlach rond haar lippen en keek naar de heerlijke visschotel die voor haar neus stond. 'Ik wist niet dat ze deze in het Zuiden ook serveerde.' lachte ze. Het rook precies hetzelfde als de visschotels die ze wel eens in het Noorden had gegeten. De gedachten aan Tyrosh langzaam op bij de geur van het eten en het liet haar glimlachen. 'Ik at deze schotels volop in het Noorden.' vertelde ze de jonge man. Het was fijn dat ze even tegen iemand kon praten, al ging het enkel over iets kleins als een visschotel.

Wren wou zich net omdraaien, toen Pippa plotseling tegen hem begon te praten. Bij het noemen van de visschotel werd hij enthousiast en vergat hij de hele situatie al snel. 'Ik werkte ook eerst in het Noorden,' legde hij uit met een kleine glimlach. 'De taverne moest echter sluiten door bepaalde... omstandigheden. Mijn baas besloot om naar het Zuiden te gaan en hier zijn wij nu.' Hij leunde tegen de tafel aan en bekeek zijn schotel. Hij had een goede voor haar uitgekozen, met extra veel vis. 'Dus ik zal maar niet langer schaapachtig naar u kijken en maar gewoon toegeven dat ik weet wie u bent. Maar geen zorgen!' voegde hij snel toe. 'Ik zal het niemand vertellen. De andere mensen uit de bedieningen zullen u ook wel herkennen.'

Pippa keek verbaast op bij zijn woorden. Dat ze uit het Noorden kwamen verklaarde een hele hoop. Nadat ze een hap had genomen van de visschotel, glimlachte ze breed. Hij smaakte zoals thuis en dat deed haar goed. 'Je weet wie ik-' Het verbaasde haar dat de jonge man haar herkende. 'Je hoeft me geen u te noemen hoor, ik ben gewoon een gast van de taverne, net als ieder ander.' verzekerde ze hem met een bemoedigende glimlach en nam een slok van de wijn die één van de vrouwelijke bediendes haar eerder al had gebracht. 'Bevalt het Zuiden jullie?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze ondertussen verder at. Het deed haar goed om weer de bekende smaken van het Noorden te proeven en daarbij ging er gewoon niets boven een goede visschotel. 'Al gewend aan de kou? En de starre mensen?' vroeg ze grinnikend. Ze wist niet of de twee met elkaar te maken hadden, maar dat waren de dingen waar ze het meest aan moest wennen. Het leek wel of de mensen in het Noorden veel hartelijker waren naar buitenstaanders, maar het kon ook zijn dat ze zich dat inbeeldde.

Wren ging half op de tafel zitten en bekeek Pippa aandachtig. Hij voelde zich erg schuldig dat hij en Evan Pippa zo aan het lijntje hielden, vooral nu hij besefte wat voor aardige vrouw het was. Toch vond hij het moeilijk en dubbel, omdat hij wist dat Evan uiteindelijk voor haar zou kiezen. 'De koud koste veel tijd om aan te wennen en soms denk ik dat ik er nog steeds niet aan gewend ben,' lachte hij. 'Ik mis namelijk vreselijk mijn korte broeken.' Hij moest lachen om haar woorden en haalde zijn schouders op. 'Gelukkig bezoeken de starre mensen de taverne niet. Hier komen alleen de leuke Zuidelijke bewoners.' Hij tekende met zijn vinger op de tafel en wendde zijn blik van Pippa af. 'En hoe bevalt het jou dan? Want ik denk dat de bruiloft over paar manen is, niet waar?'

Pippa moest lachen om zijn woorden. 'Ik mis mijn dunne jurken ook. Alles wat ik draag is ineens zo zwaar.' lachte ze. Het was een heel gewicht dat ze met zich mee moest dragen en dat in tegenstelling tot de zwierige jurken die ze droeg in het Noorden. 'Gelukkig komen hier alleen maar leuke mensen, dat scheelt een hele hoop.' zei ze met een glimlach en nam nog wat van de stoofschotel. Toen hij vroeg naar de bruiloft verdween de glimlach van haar gezicht. Ze had de hele dag al niet meer aan de bruiloft gedacht. Ze had plezier gehad, ze had nieuwe mensen ontmoet en dat deed haar goed. 'Ja, ja de bruiloft is inderdaad al snel.' zei ze uiteindelijk en forceerde een glimlach op haar gezicht. Ooit had ze gedroomd van deze bruiloft, maar nu was ze er niet meer zo zeker van dat het een goede match was. 'Het Zuiden bevalt me wel, al gaat er niets boven thuis, niet waar?' Ze miste haar broers en zussen en haar ouders. Bij de goden, ze miste alles aan huis.

Wren merkte de verandering in uitdrukking op Pippa's gezicht op, nadat hij de bruiloft had genoemd. Een lichte frons ontstond op zijn gezicht, waarna hij haar bleef bestuderen. 'Niets gaat boven het Noorden, dat zeker,' stemde hij uiteindelijk in. Tevreden keek hij toe hoe ze van zijn visschotel at, terwijl er een groot schuldgevoel in zijn borst opwelde. Maar uiteindelijk... hij mocht toch ook van Evan houden? 'Is- is Evan Rabbion een aardige man?' vroeg hij uiteindelijk zacht. 'Ik ken de Zuidelijke familie nog niet zo goed, namelijk.' Het was een stom smoesje, maar hij wilde meer over Pippa en Evan te weten komen, vooral omdat Evan nooit iets over haar kwijt wou.

Pippa genoot van de visschotel en toen ze hem bijna op had, vuurde de jongen een vraag op haar af die ze niet had verwacht. 'Oh, zeker weten. Evan Rabbion is zeer vriendelijk, hij heeft een goed hart. Zijn hoofd zit echter vaak ergens anders.' zei ze met een kleine glimlach en prikte met haar vork in de vis die nog op het bord lag. 'Hij is- ach, dat zijn ook helemaal geen zaken die ik in een taverne moet bespreken.' zei ze zacht en keek hem aan, met een zachtaardige glimlach rond haar lippen. Ze zou het niet over haar huwelijk moeten hebben met een wildvreemde, wie weet wat voor een rare geruchten zich zouden verspreiden als ze zichzelf uitliet over haar toekomstige huwelijk.

Wren kreeg het warm door de woorden over Evan en wendde snel zijn gezicht af, zodat ze zijn rode hoofd niet zou zien. Ze hadden de volgende dag alweer afgesproken en hij keek er al dagen naar uit. 'Sorry, ik wil u niet in een vervelende positie brengen. Ik had het niet moeten vragen.' Inmiddels had hij tegenover haar plaats genomen en bekeek hij haar opnieuw bedachtzaam. 'Ik wil u nog feliciteren met uw broer en zijn pasgeboren baby. Uw ouders zullen vast erg blij zijn, net zoals de rest van het Noorden,' babbelde Wren verder. Hij had besloten om maar niet over Evan door te gaan. Hij wilde niet riskeren dat ze erachter zou komen.

'Nee, het maakt niet uit, het is gewoon- het zijn gewoon privézaken die niet met de buitenwereld besproken hoeven te worden.' Pippa schoof het lege bord aan de kant en keek de jongen kort aan. Zijn gezicht kwam haar bekend voor, maar ze wist niet waarvan, dus besloot ze dat ze de jongeman niet kende. 'Bedankt, mijn ouders zijn zeker door het dolle heen, hun eerste kleinkind. Dat is natuurlijk niet niks.' lachte ze. Ze moest nog steeds langsgaan om Martin en Estella te feliciteren, maar ze wist niet goed wanneer ze zou moeten gaan. 'Je hebt wel alle informatie zeg.' lachte ze. 'Wat is je naam eigenlijk? Ik weet dat je de mijne al kent, al blijf je me u noemen.' gniffelde ze. 'Je mag ook gewoon Pippa zeggen hoor!'

Wren wreef ongemakkelijk over zijn kaak heen na het vragen van zijn naam en probeerde in stroomversnelling na te denken. 'Iwan... Iwan Bowen,' floepte er al snel uit, waarna hij bloosde en weg keek. Het leek hem niet verstandig om zijn echte naam te geven, - stel dat Evan zijn naam eens liet vallen -, maar hij besefte al snel dat ze vast achter zijn naam zou komen als ze hier vaker langs zou komen. Nu kon hij echter niet meer terug. 'Als we nog in het Noorden hadden gewerkt, dan hadden we vast een gerecht naar het kind vernoemd,' zei hij met een knipoog. Hij zei er maar niet bij dat dat waarschijnlijk nu zou gebeuren met het kind van Pippa en Evan.

[new]

De Springende Kikker had net zoals in het Noorden aan de buitenkant een trap naar de vertrekken toe. Maire en Hava hadden om een of andere reden eerder weg moeten gaan, dus hadden ze aan Wren gevraagd om af te sluiten. Nadat hij de keuken had schoon gemaakt, liep hij naar buiten toe en zocht hij de juiste sleutel om het pand af te sluiten. Evan was enkele dagen eerder naar het Westen vertrokken en Wren had hem nog wat moed in kunnen spreken voor de herdenkingen en de omgang met Pippa. Hij hoopte maar dat alles goed met ging.

Het was de dag van de zon en Eileen had op een vrije dag zoals deze maar weinig gedaan. Normaal zag ze Ren wel eens of ging ze iets doen met de keukenmeisjes van het kasteel met wie ze vrienden was geworden. Zij zaten echter allemaal in het Westen. Ze genoot daarom in haar eentje van de eerste dag waarop de zon flink door brak en zelfs de straatstenen kreeg opgewarmd. Na door de stad gestruind te hebben, ze kende nu velen straatjes en steegjes en verdwaalde zelden, was ze bewust of onbewust bij de Springende Kikker terecht gekomen. Ze had er een uur lang rondgehangen en bedacht of ze wellicht vermomd naar binnen zou kunnen, maar als Maire haar daar zag wist ze niet hoe ze uit de taverne zou komen. Daarom was ze tegenover in een andere taverne gaan zitten en had ze de overkant goed in de gaten gehouden. Toen ze Maire en Hava weg zag gaan en alleen Wren trof bij het afsluiten pakte ze haar kans en stak snel de straat over. 'Wren-' begon ze zacht om hem niet te laten schrikken.

Bij het horen van zijn naam keek Wren verbaasd over zijn schouder heen, maar toen hij zag wie er aan kwam lopen, keerde hij zich snel alweer naar de deur toe. Met ruwe bewegingen sloot hij de deur en stopte hij de sleutel in zijn broekzak. 'Wat doe je hier?' vroeg hij op bitse toon. Na het hele fiasco in het kasteel had hij Eileen niet meer gesproken. Hij had haar zelf niet opgezocht en hij wist dat ze hoogstwaarschijnlijk ook niet naar de taverne zou komen. Hij was dan ook verbaasd om haar hier te zien. 'Heb je je eindelijk los kunnen rukken van je vriend? Die Ren?' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar afwachtend aan. Nog steeds had hij haar daden niet vergeven.

Eileen sloeg haar armen om haar middel toen bij de eerste blik van Wren al bleek dat het niet erg gemakkelijk zou worden om met hem te proberen te praten. Ze had er veel over nagedacht om naar haar toe te gaan, maar ze had nooit geweten hoe ze hem kon benaderen. In en rond de taverne durfde ze hem nooit op te zoeken vanwege Maire en brieven schrijven lag haar niet goed, dan zou ze het nooit juist kunnen zeggen. 'Ik was in de buurt,' zei ze nog altijd zacht. 'Ik- Ren is in het Westen,' beantwoordde ze verward zijn vraag. Ze snapte niet waarom hij dat zei op die manier. Stilletjes keek ze naar hun voeten en ze ze maar snel iets zodat hij niet weg zou gaan. 'Hoe gaat het met je? Ik wilde je wel opzoeken, maar ik kon niet-' Met een slap gebaar wees ze naar de taverne. Ze wilde zo graag binnen kijken. De geur van de taverne opsnuiven. Soms als ze in de buurt was en de vis rook was ze bijna binnen gekomen, maar ze bleef altijd met bogen om het gebouw heen lopen. Tot nu.

'Het gaat goed, maar niet dankzij jou,' mompelde hij stug, terwijl hij langs haar liep en richting zijn slaapvertrek. Het was misselijkmakend dat ze deed alsof ze niet wist wat er aan de hand was en wat ze had gedaan. Toen hij rommelde met zijn sleutels en maar niet de juiste kon vinden, draaide hij zich naar haar om en zette hij zijn vuisten in zijn zij. 'Waarom liet je mij alleen? In een ruimte overladen met edelen en wachters? Hoe haalde je het in je hoofd? Is hij soms belangrijker dan dat ik ben?' Kwaad schopte hij tegen een lege kan wijn aan en haalde hij een hand door zijn haren heen. Evan had hem al vaak aangespoord om het uit te praten, maar tot op heden had hij er nog geen behoefte aan gehad.

Eileen twijfelde kort of ze Wren wel moest volgen maar deed het toch. Ze zette een stap naar achteren toen hij zich nog eens naar haar omdraaide en de woorden op haar af vuurde. 'Maar- Ik was bij Ren, maar hij nam me de zaal uit en gaf me andere kleding. Ik had niet door dat er iets gebeurd was en- en toen ik de zaal weer in was dacht ik dat je gewoon weggegaan was, vanwege de aankondiging van dat huwelijk, maar dat was stom van me. Ik kon alleen niet naar je vragen omdat ik toen de kleding van een dienstmeisje aan had en-' Stamelend keek ze naar haar oude vriend op. 'Pas dagen later hoorde ik van Ren wat er gebeurd was. Tenminste, deels, wat hij wist. Maar ik kon niet naar je toe. Hoe kon ik nou sorry zeggen?' Ze beet op haar lip en wachtte angstig Wren's reactie af.

Wren luisterde naar haar woorden, maar vond er geen excuus in. 'En je dacht niet dat het slim was om mij in te lichten? Of mee te nemen?' opperde hij, harder dan hij eigenlijk wou, terwijl hij kwaad zijn sleutels op de grond gooide. 'Ik heb het altijd voor je opgenomen en ik heb weet ik veel risico's voor je genomen. En je durfde niet je excuses te geven, alleen maar door je angst voor Maire? Is dat vriendschap?' Kwaad pakte hij de sleutels van de grond af en liep van de taverne weg. Hij wou niet dat Maire of Hava naar beneden zou komen en vragen wat er aan de hand was. Dat wou hij Eileen ook weer niet aan doen. 'Alle dank gaat naar Evan. Als hij er niet was geweest, dan zat ik er waarschijnlijk nog steeds.'

'Je had me toen net verteld dat je jezelf wel redde! Dat ik gewoon op Ren af moest stappen. Je had gezegd-' Eileen stopte zichzelf daar. Zij kon nu niet degene zijn die gefrustreerd was, ook al was ze dat wel. Ze wist nog altijd niet wat er precies gebeurd was, maar Wren moest toch wel iets gedaan hebben waardoor hij op was gevallen. Iets wat ze van tevoren hadden afgesproken dat ze absoluut niet zouden doen, omdat het de ander ook in gevaar bracht. Eileen had waarschijnlijk geluk gehad dat ze niet in de zaal was geweest anders was ze misschien net zo goed opgepakt. Zijn volgende beschuldiging durfde ze echter niet tegen te spreken. Ze was inderdaad laf geweest. Er waren vast manieren geweest waarop ze Maire toch had kunnen ontlopen. 'Ik ben er nu,' verklaarde ze bescheiden. Ze volgde de kok van de het gebouw weg en keek hem vervolgens ongelovig aan. 'Je bent nog met hem?'

Wren bloosde bij het zien van haar ongelovige blik en knikte vervolgens stug. 'Natuurlijk. Waarom zou ik niet samen met hem zijn?' mompelde hij van het domme, terwijl hij haar blik probeerde te ontwijken. Hun relatie leek onmogelijk en misschien was het ook wel zo, maar geen van beiden had nog de moed of noodzaak gezien om de relatie te stoppen. 'Ja, je mocht natuurlijk op Ren af stappen, maar er niet daarna vandoor gaan!?' Hij besefte dat het geen nut had om boos te blijven, maar na vier maanden was de frustratie behoorlijk opgestapeld. 'Zie jij Ren nog dan?' wierp hij op dezelfde toon terug.