De Springende Kikker

'Omdat hij verloofd is,' wierp Eileen terug met nog altijd het ongeloof klaarblijkelijk op haar gezicht. Ze wist dat Wren erg ingenomen was door Evan Rabbion. Dat had ze echt wel aan hem gemerkt als ze over hem praatten, maar ze had niet gedacht dat hij zo zijn verstand aan de kant had gezet. 'Het spijt me oké! Het spijt me heel erg! Ik wil niet dat je boos op me bent, niet langer. Ik heb je gemist Wren en het spijt me dat ik het weer verpeste en weg was.' Nu ze hoorde wat er gaande was in zijn leven hoopte ze egoïstisch genoeg dat hij zocht naar iemand met wie hij het kon delen, dat hij het aanbod om weer vrienden te zijn niet af kon slaan. Ze bloosde eveneens toen ze de vraag terug kreeg. 'Ja, zo nu en dan doen we iets leuks, of hij komt op de markt langs.' Haar ogen gleden over de straatstenen, maar kwamen niet omhoog om die van haar vriend aan te kijken.

Wren balde zijn vuisten en keek van Eileen weg na haar woorden. Het grote voordeel dat niemand het wist, was dat niemand hem er ook op kan aanspreken. Dat veranderde allemaal nu hij weer met Eileen sprak. 'Bemoei je gewoon met je eigen dingen en vooral niet met míjn relatie, Eileen,' eindigde hij het onderwerp, waarna hij zijn handen ontspande en tegen een muur aan leunde. 'Excuses aanvaard,' mompelde hij vervolgens. Zijn frustratie was nog niet over, maar dit was in elk geval een stap de goede richting op. Met zijn voet gleed hij over de straatstenen en hij zocht naar een veilig onderwerp waarbij geen van beiden zich ongemakkelijk zou voelen. 'Dus... Je werkt nog steeds op de markt? Bevalt het nog?'

Nadat Wren het onderwerp zo definitief afkapte, wist e dat ze voorzichtig zou moeten gaan zijn met wat ze zei over de relatie die Evan en Wren hadden. Het was niet dat ze het afkeurde, ze was echter gewoon bang dat Wren aan het korte eind zou trekken en het zwaar te verduren zou krijgen. Ze wilde natuurlijk niet dat haar vriend dat zou overkomen. Eileen slaakte een zucht toen hij zei dat haar verontschuldigingen gehoord waren. Ze voelde dat er nog van alles fout was tussen hen, maar ze was wanhopig genoeg om dit aan te grijpen met beide handen. 'J- Ja, nog steeds. Johanna ze is erg aardig.' Ze glimlachte voorzichtig terwijl ze aan haar oude bazin dacht. De vrouw was steeds vaker afwezig en Eileen moest keer op keer de kraam alleen draaien, maar dat vond ze niet erg. Ze was alleen bang wat het betekende dat Johanna er steeds niet was. 'Hoe gaat het met de taverne?'

Wren zweeg en bekeek Eileen van top tot teen. Ze zag er goed uit en haar baantje hield haar dus goed in leven. 'De taverne draait prima. Het is nog niet zo druk als in het Noorden, maar dat zal vast nog wel komen. Het mist enkel de sfeer die er was in het Noorden. Nu gaat alles enkel om productie, productie, productie...' Hij beet op zijn lip en keek van haar weg. 'Pippa kwam laatst nog langs. Ik- ik sprak haar aan en heb een nep naam gebruikt.' Hij besefte nu pas hoe graag hij iemand had gehad om al zijn verhalen aan te vertellen. Nu kon dat weer met Eileen. 'Waarom besloot je eigenlijk om vandaag mij op te komen zoeken?' vroeg hij benieuwd. Er waren vier manen voorbij gegaan en ze had alle tijd gehad om hem te benaderen.

'Ach, het komt vast. Ik heb al geleerd dat Zuiderlingen net zo gezellig kunnen zijn als mensen uit het Noorden. Ze moeten zich alleen even op hun plek voelen,' stelde Eileen optimistisch. Het kon niet anders dan dat de taverne in een seizoen uit zou groeien tot een vaste plek voor velen. Ze had de naam al eens horen vallen als ze met mensen sprak of vrienden overhoorde op de markt. Dat was altijd een goed teken als de naam in de mond lag. 'Oh- Maar- Ze weet niet wie je bent toch? Hoe noemt Evan je als hij het tegen anderen over je heeft?' vroeg ze voorzichtig. Bedenkelijk vouwde ze haar handen samen en haalde haar schouders op. 'Ik liep alleen door de stad en de zon ging onder en op de een of andere manier leek Lorath plots heel veel op Tyrosh. Jij miste alleen in dat beeld.' Eileen keek naar Wren op en zuchtte. 'Misschien gaat het wel weer beter hier ondanks alles wat er in het Noorden gebeurt is, maar er zijn zoveel dingen die ik zó mis.'

Nieuw

Eileen stond al een aardige tijd verhuld tussen een slager en bakker te wachten. Ze had haar blik gericht op de taverne van Maire. Nog geen enkele keer was ze verder gekomen dan de het achterste deel van de keuken. Ze had alleen beschrijvingen gehad van Wren hoe het er van binnen uit zou moeten zien. Eerder had ze er wel mee om kunnen gaan. Op het moment knaagde er echter een jaloezie aan haar binnenste. Een gevoel van oneerlijkheid. Naevia genoot nu van een warm bed, van het heerlijke eten, van de gezelligheid en zij mocht daar nooit meer deel van uit maken. Haar thuis was weggenomen en ze had weliswaar een nieuw leven gevonden, maar een deel bevond zich nog altijd in dat gebouw. Ze kon nu echter een deel van haar frustraties gaan uiten. Wren had haar verteld dat Naevia in de taverne verbleef, dat ze nu dokter was in het leger van Nathan Halley-Barnes. Eileen zag daar aardig wat kansen in. Toen ze eindelijk de herkenbare gestalte alleen de taverne zag verlaten, greep ze toe en blokkeerde de vrouw haar weg. Met grote ogen keek ze naar Naevia op, plots ontdaan van woorden.

Naevia had de avond doorgebracht met Marcus en de andere soldaten in de taverne. Nathan en Leona verbleven in het paleis en hadden hen een vrije avond gegeven, die ze rijkelijk hadden gevuld met gelach, drank en een heerlijke maaltijd. Echter werden de verhalen zo fantasievol en vunzig dat ze de mannen met een lachende smoes vertelde dat ze naar haar vertrek zou gaan. Haar blik aan Marcus beloofde hem daarbij nog een leukere nacht, dus ze hoopte dat hij haar snel zou volgen. Nadat ze haar mantel om had gedaan, verliet ze de taverne. Hun vertrekken lagen aan de zijkant van de taverne, dus moest ze om het gebouw heen om de ingang te vinden. Echter werd ze al snel verhinderd in haar weg en keek ze met een diepe frons naar de persoon voor haar. Het kostte haar moeite om in de donkerte het gezicht van de vrouw te zien. Ze kon enkel een grote bos krullen uit de donkere gestalte maken. 'Wat moet je?'

Eileen had zwijgend haar krullen tevoorschijn gehaald door haar kap af te doen zodat ze Naevia beter kon bekijken. Ze leek niet veel veranderd. Ze zag er misschien wat meer geleefd uit. Maar dat was niet per se een belediging. Moeizaam slikte Eileen de prop in haar keel weg. 'Je herkent me toch wel, Naevia?' vroeg ze onzeker. Haar grote onzekere ogen werden echter al snel overschaduwd door een frons. 'Ik hoop maar dat je me nog herkent!' ging ze vervolgens verder waarna ze Naevia een duw gaf. Richting de steeg achter de taverne. Daar hoopte ze uiteindelijk met deze vrouw uit haar verleden te kunnen praten.

Naevia fronste diep bij het horen van haar stem, maar voordat ze ook maar kon antwoorden, werd ze naar achteren geduwd. Geërgerd pakte ze haar pols vast en sleurde ze zo het meisje mee naar een steeg naast de taverne, diegene waar haar vertrekken niet waren. Ze wilde niet dat Marcus dit deel van haar verleden kende. 'Wat wil je van mij, Eileen? Bij de Goden, het is drie jaar geleden gebeurd.' Ze wist heus wel waarom Eileen haar na al die jaren zou aan spreken. Ze had Naevia hoogstwaarschijnlijk voor iets nodig. 'Wil je horen dat het me spijt? Hier heb je het: het spijt me. Goed?' Ongeduldig keek ze van Eileen naar de straat waar de taverne aan lag en weer terug. Ze wilde nu gewoon in haar bed liggen of Marcus aan raken of gewoonweg niet gestoord worden door herinneringen uit haar verleden. Vooral niet de donkere gedeelten daarvan.

'Voor jou is het misschien drie lentes geleden!' Eileen hoorde hoe haar stem in de hoogte schoot en met moeite trok ze haar pols los van de sterke grip van Naevia. Het was inderdaad heel lang geleden dat dit zich allemaal had afgespeeld en ze had het langzaam kunnen vergeten. Nu Naevia echter tegenover haar stond voelde het plots alsof het gisteren was gebeurd. Ze vergat dat ze de markt nu had en Ren en een nieuw leven. 'Nee! Nee, want daar heb ik helemaal niets aan.' Nogmaals gaf Eileen de vrouw een duw, maar haar energie was al aan het opraken en met een hopeloze uitdrukking leunde ze tegen de muur. 'Je verpestte mijn leven, Naevia. Waarom? Wat had ik gedaan dat- Vertel me alsjeblieft waarom? Ik snap het nog steeds niet.'

Naevia had haar hand liggen op het verstopte mes in de rand van haar broek, maar ze besefte zich goed dat Eileen geen bedreiging zou zijn. Toch kon een kat in het nauw rare sprongen maken. Na haar woorden liet Naevia een spottende lach horen en prikte ze beschuldigend met haar vinger in Eileens borst. 'Jíj had nog een schuld bij mij staan, toen je besloot om geen maanthee meer te kopen. Jij was echt niet de enige die het niet breed had, Eileen, dus doe nu niet alsof jij het slachtoffer bent. Schulden verlopen nóóit.' Naevia trok haar hand terug en sloeg haar armen over elkaar heen, om zo de vrouw voor het eerst eens goed te bekijken. 'En als je het niet erg vindt, dan ga ik nu weer. Je hebt je uitleg gekregen. Ik heb wel wat betere manieren om mijn avond door te brengen.' Ze fatsoeneerde haar mantel en stond op het punt om terug naar de taverne te lopen. Ze wilde niet dat Marcus bij hun kamer zou komen en haar daar niet zou treffen. Dan zou hij vragen gaan stellen of erger, hen zelfs samen zien staan.

'Je hebt mijn leven verpest, Naevia! Ik moest de straat weer op! Niemand nam me meer aan omdat ze wisten wat ik deed! Geen enkele taverne kwam ik in! Ik moest mijn lichaam gaan verkopen in vieze steegjes en vuile kelderkamers en ik had niet eens meer geld om maanthee te kopen of al het andere dat je me aansmeerde! Als- als Ren- Ik had binnen een lente dood kunnen zijn! Staat dat gelijk aan een schuld hebben? Vond je dat mijn straf?' Eileen's stem begon meer en meer in de hoogte te schieten. Uiteindelijk moest ze stoppen, omdat haar stem geheel hees was geworden. 'Nee, je gaat níet terug,' riep ze wanhopig toen ze haar weg zag lopen. Ze kon de kans niet laten schieten. Vluchtig zocht ze naar een uitweg, een oplossing, iets. 'Ik vertel het ze. Hem, die vriend van je. Ik vertel ze alles wat je deed in het Noorden,' flapte ze er uit.

Naevia knarste geërgerd met haar tanden bij het horen van Eileens beschuldigingen en wilde net weg lopen, toen ze met haar dreigementen kwam. Ze bleef stokstijf staan en dacht na over de consequenties die het zou hebben als Marcus te weten zou komen wat ze had gedaan. Met veel tegenzin draaide ze zich weer om en sloeg ze haar armen over elkaar heen. 'Als je maar weet dat ik geen seconde medelijden met je hebt gehad,' siste ze kwaad. 'Als het leger van Nathan mij niet had opgenomen, dan had ik ook op straat geleefd. Ja, je verdiende het, en je zou me dankbaar moeten zijn dat ik niet alsnog het geld vraag.' Het kostte haar veel moeite om niet haar mes tevoorschijn te trekken en haar met dreigementen zo bang te maken dat ze nooit meer in haar buurt zou komen. 'Dus wat wil je nou?!' riep ze vervolgens in Eileens gezicht, zonder enig geduld meer.

Eileen had een gemengd gevoel van opluchting en beknelling. Er stonden tranen in haar ogen omwille van de woorden van Naevia. Ze had het inderdaad verdiend en daar had ze nog steeds geen vrede mee gevonden. Ze was een hoer geweest en had het vertrouwen van haar bazin, van haar vriendin en haar familie geschaad. Soms dacht ze zelfs dat ze niet verdiende wat ze nu had. Daarom zou ze er des te harder voor vechten. 'Ik wil dat je mij leert wat je doet. Ik wil mee met het leger als verpleegster.' Ze klemde haar kaken op elkaar en keek Naevia zo serieus mogelijk aan. Ze wilde dat de vrouw wist hoe serieus ze dit nam. Als dit niet door ging dan kon haar geluk dat ze in het Zuiden had gevonden ook al snel op een einde lopen. 'Ik blijf uit je buurt behalve tijdens werk en de lessen die je me gaat geven. Desnoods verblijf ik niet eens in het kamp maar in dorpjes in de buurt. Dat kan me niet schelen. Ik wil gewoon leren wat je kan en mee reizen.'

Naevia keek haar ongelovig aan na haar eis en bleef voor enkele seconden doodstil, terwijl ze enkel Eileen aan kon staren. 'Ik heb mijn geluk in dat leger gevonden en ik kan je datzelfde mogelijke geluk niet ontgunnen. Daarbij, tijdens die ene nacht heb ik je nog voorgesteld om je te leren wat ik weet, dus....' Ze haalde haar schouders op en wist onmiddellijk dat ze misschien wel spijt zou krijgen van deze beslissing. Ze was enkel gewoon te moe en verslagen om er goed over na te denken. Misschien kon ze haar wel uiteindelijk bij een andere geneesheer in het kamp plaatsen. 'Dus ik vind het prima, Eileen. Wil je dat ik je al voorstel aan de andere soldaten? Dan weet je meteen dat ik een mes tussen je schouderbladen plaats als je ook maar één woord over onze geschiedenis vertelt aan een van die mannen.'

Eileen was blij verrast dat Naevia zo gemakkelijk instemde met haar verzoek. Ze was nog verbaasder te horen hoe Naevia verwees naar de nacht die ze gedeeld hadden. Eén van de. 'Ik- Nou-' Ze beet op haar lip om de glimlach die ze op voelde komen te verbergen, maar lachte uiteindelijk toch breed. 'Dankjewel, Naevia, echt. Dit helpt me heel erg. Ik kan niet wachten.' Het was misschien niet een beroep dat ze voor haarzelf in gedachten had gehad, maar ze zag het reizen wel zitten en het feit dat ze echt andere kon helpen was prachtig. Het idee van een leger, daar zou ze maar mee moeten leven. 'Ik ga ze echt niets zeggen, dat beloof ik! En ik ontmoet ze liever op het kamp.' Eileen wist maar al te goed in wat voor toestand soldaten waren als ze op dit uur in een taverne zaten en drank tot hun beschikking hadden.

Naevia glimlachte niet en bleef haar serieus aan kijken. 'Laat eerst maar eens zien dat je meer kan dan mensen plezieren en bedienen,' mompelde ze, terwijl ze ergens toch een steek van trots voelde. Misschien zou Nathan haar wel erg dankbaar zijn dat ze een nieuwe geneesvrouwe had geregeld. En hierdoor kon ze Eileen mooi de stomme taakjes geven en kon ze zelf het harde werk houden. 'Je hebt geluk, morgen verwacht ik je pas in de middag op het kamp. Dan geef ik je een rondleiding en zie ik wel of ik een tent voor je kan regelen,' mompelde ze, waarna ze op haar hielen draaide en van Eileen weg liep, richting haar vertrekken. Hier zou ze nog de hele nacht wakker van liggen.

[end]