Het Grote Plein

Eileen glimlachte en wuifde zijn woorden en plagerige toon weg. 'We zijn vrienden, meer niet. We hebben gewoon plezier. Hij is erg grappig, misschien wel grappiger dan jij,' grinnikte ze toen ze zag dat er een klant voor de kraam stopte. Ze verontschuldigde zich met een blik naar Wren en ging snel aan het werk. Het was één van de vaste klanten die ze nu langzaam begon te leren kennen. Het voelde goed om zo gewend te raken aan haar baantje. 'Ren gaat me de stad laten zien, maar ik heb alleen op zondagen een hele dag vrij, maar deze dag van de zon is de koninklijke bruiloft dus we hebben pas voor mijn vrije dag daarna afgesproken,' klaagde ze. Tegen Wren kon ze het tenminste zeggen. Ze lachte bij zijn woorden en knikte. 'Altijd.' Ze bloosde bij zijn volgende vraag en schudde haar hoofd. 'Nee, nee, ik had het geld dat ik nodig had voor- voor mijn ouders graf. Dat heb ik af betaald voor ik weg ging.'

Wren moest lachen en prikte met zijn vinger in haar zij. 'Niemand is grappiger dan ik ben! Pas op hoor, je moet me niet gaan beledigen, ik wou je net vanavond mee uit eten nemen,' grinnikte hij, waarna hij toe keek hoe er een klant aan de balie stond. 'Deze zondag al? Ik had me niet gerealiseerd dat het al zo snel was.' Hij had het er eerder met Evan over gehad en dan vooral over zijn zuster en dat ze dus wegging. 'Wel leuk dat hij je de stad laat zien! Wie weet waar jullie gaan eindigen.' Wren moest lachen en schudde ondertussen grinnikend zijn hoofd. Hij geloofde er niets van dat ze enkel vrienden waren, of dat ze dat in elk geval zouden blijven. Hij had heel wat verhalen van Eileen over Ren gehoord en uit die verhalen kon hij opmaken dat Ren over zijn oren was. Bij haar laatste woorden stond hij op en omhelsde hij haar. 'Daar ben ik blij om.'

Eileen giechelde toen hij in haar zij prikte en boog zich van hem vandaan terwijl ze een volgende klant hielp. 'Deze zondag. En blijkbaar is het ontzettend saai, volgens Ren dan. Hij zegt dat er helemaal niets aan is! Maar daar geloof ik echter niets van. Zie je het voor je? Een immense balzaal en iedereen danst!' Ze kon er uren over dagdromen. Ze rolde vervolgens met haar ogen en gaf Wren een duw. 'Houd op. Ik meen het dat we vrienden zijn.' Eileen wilde zich geen andere dingen in haar hoofd halen. Glimlachend nam ze de omhelzing aan. 'Sorry als ik je pijn heb gedaan in het Noorden. Het was niet mijn bedoeling je te kwetsen, noch Maire of Hava. Maar ik moest aan mezelf denken.' Ze keek naar haar vriend op en wreef met een glimlach door zijn haar. 'Maar we zijn nu toch beiden hier in het Zuiden, zoals we al zo lang wilden!'

Wren dacht ook na over de bruiloft en wat Evan erover had gezegd. 'Ik geloof ze ook niet. Ik denk dat het echt een geweldig feest wordt,' glimlachte Wren met een brede grijns. 'Ze zijn gewoon te verwend om in te zien hoe groot en geweldig zulke feesten zijn. Dat is niet erg, maar daarom neem ik hun woorden niet al te serieus.' Hij keek Eileen met een serieuze blik aan, toen ze zei dat ze voor haarzelf moest zorgen. Hij wilde erop in gaan, maar besloot om het niet te doen. Ze had hele andere manieren kunnen verzinnen om geld te verdienen en hij wilde haar daden dus ook echt niet goed praten. 'Maire is alles kwijt geraakt waar ze ooit voor heeft gewerkt en met dat idee moet je maar leven,' zei hij uiteindelijk. Die straf was erg genoeg.

'Wie weet is dat het wel!' lachte Eileen met Wren mee. 'Voor ons straatratten zal het vast veel indrukwekkender en spannender zijn.' Ren had zelf ook gezegd dat hij al zoveel feesten achter de rug had gehad, dan kon ze zich wel voorstellen dat het saai werd. Ze liet haar schouders hangen bij zijn volgende woorden, maar reageerde niet. Ze wist heel goed dat haar acties consequenties hadden gehad, ernstige consequenties bleek nu Hava, Maire en Wren opnieuw probeerden te beginnen in het Zuiden. Net zoals zij zelf. 'Denk je- Denk je dat Maire me ooit nog wil zien?' Het zoeken en uiteindelijk vinden van haar familie had één ding geleerd: gedeeld bloed maakte niet per se veel uit, een familie die niet je echte familie was kon zoveel waardevoller zijn.

Wren pakte wat stofjes op en gleed er met zijn duim nieuwsgierig overheen. 'Vraag aan Ren of je ook mag komen. Niemand herkent je en dan zal het voor hem ook minder saai zijn,' stelde Wren plotseling voor. Er kwamen zoveel mensen op zulke feesten dat Eileen niet eens opgemerkt zou worden. Wren keek haar twijfelachtig aan, maar schudde vervolgens zijn hoofd. 'Ze zal je nooit meer willen zien en ze zal je nooit vergeven. Je hebt haar geruïneerd, Eileen, misschien niet opzettelijk, maar wel indirect.' Hij zuchtte en legde een hand op haar schouder. 'Je kan dus beter zo ver mogelijk van de taverne weg blijven. Maar we kunnen altijd nog sleepovers houden?' grinnikte hij.

Eileen keek met een frons naar Wren. 'Dat kan ik hem toch niet vragen. Ik ga mezelf niet zomaar uitnodigen,' zei ze ongemakkelijk en glimlachte voorzichtig. In haar hoofd zag ze zichzelf echter al dansen tussen de mensen met hun grote jurken en glanzende juwelen. Ze vroeg zich af hoe de adel danste. Ze werd uit haar droom gehaald toen ze hoorde dat Maire niet vergevingsgezind zou zijn tegenover haar. Zoiets had ze zelf ook al bedacht, maar het was heel anders om het nu te horen van iemand anders, van Wren bovendien. Maar dat was het dan ook wel; ze had Wren nog. Haar grote vriend. 'Ja! Je kan naar mijn kamer komen.' Ze draaide hem om en wees naar de blauwe deur, zoals ze ook met Ren had gedaan. 'Ik woon op zolder. Het is klein, maar groot genoeg voor een blijven-slaper.' Ze glimlachte en knuffelde hem nogmaals, toen ze ineens iets bedacht. 'Waarom gaan we niet samen naar de bruiloft? Dan kan je doen alsof je mijn broer bent? En dan verrassen we Ren en Evan.'

Wren haalde zijn schouders achteloos op. 'Waarom niet? Misschien vindt hij het wel een geweldig idee, maar komt hij er zelf niet op.' Nieuwsgierig volgde hij haar vinger en keek hij naar de blauwe deur en vervolgens wat hoger. Het zag er gezellig uit en lag ook nog eens centraal. 'Je hebt het getroffen. Ik blijf zeker een keer slapen,' zei hij, waarna hij lachte. Het voorstel van Eileen was zo absurd dat hij het nog zag zitten ook. 'Misschien moeten we dat gewoon doen. Niemand zal ons toch opmerken en wie weet merken Evan en Ren niet eens dat we er waren. En dan weten we eindelijk eens wat voor leven ze nou hebben, waarvan ze niet willen dat we er ook maar iets van weten,' lachte Wren, waarna hij wat serieuzer keek. 'Al heb ik geen idee hoe we binnen kunnen komen.'

Giechelend klapte Eileen haar hadden samen toen Wren ook echt overwoog om mee te gaan in dit spontane en misschien wel belachelijk plan. Met een glunderende blik keek ze haar vriend aan. 'Ik heb een manier, denk ik. Ren zei dat als er iets was ik naar het paleis mocht komen en hij de wachters ingelicht zou hebben dat ze me door moesten laten.' Eileen had nooit gedacht dat ze dat ooit zou gebruiken en ergens voelde ze zich schuldig dat ze het op deze manier zou misbruiken, maar ze zouden er niemand kwaad mee doen! Ze streek echter langs haar krullen. 'Maar we moeten wel geschikte kleding vinden en iets dat door kan gaan als juwelen, we willen wel tussen al die menwen passen. Of we moeten doen alsof we bedienden zijn! Ik kan serveren.' Ze zuchtte echter na die gedachten uitgesproken te hebben. 'Maar ik zou zo graag er willen dansen.' En bovendien wilde Eileen met Ren dansem en dat kon hij vast en zeker niet doen als ze dienstkleding droeg.

Wren moest lachen om het enthousiasme van Eileen en misschien ook om haar naïviteit, ondanks dat hij er dubbel en dik in mee ging. 'Het is een optie,' begon hij voorzichtig. 'Maar ik zou niet weten hoe we aan kleding komen. Ik ben zo goed als blut, jij zal waarschijnlijk niet veel meer hebben en daarnaast wordt er ook geen adelwaardige kleding op de markt verkocht. Óf je moet nu zo goed met stoffen om kunnen gaan dat je zelf wat kleding kan maken.' Hij nam weer plaats op zijn kruk en haalde zijn schouders op. 'Ik denk dat verkleed als bedienden we de grootste kans zullen hebben om binnen te komen én op het feest te belanden.' Hij moest opnieuw lachen, nu om haar teleurstelling, en grinnikend pakte hij haar handen vast. 'Dansen kan je op een heleboel plaatsen, geloof me.'

Eileen greep in haar enthousiasme Wren's armen vast. 'Daar heb ik misschien ook een oplossing voor!' Ze had nooit geleerd om kleding te repareren, misschien zou haar bazin haar ooit wat lessen geven, maar daar hadden ze nu niets aan. Ze had echter een huisbazin die van pas kon komen. 'De vrouw van wie ik mijn kamer huur, ze zat in een theatergroep en ze maakte de kostuums en laatst hield ze me zo'n beetje gegijzeld met thee en eindeloos veel verhalen en toen liet ze me een kist zien vol kleding die ze voor theaterproducties gebruikten. Sommige zijn misschien wat oud, maar er zit vast iets tussen. Ik zal het haar meteen vragen vanavond, als ik doe alsof ik een toneelstuk op wil voeren leent ze de kleding vast graag uit.' Ze klopte op Wren's armen en stond bijna te springen toen ze weer voor zich zag hoe ze zou dansen in een immense balzaal. 'Ik zal je wel wat danslessen geven,' giechelde ze.

Wren trok ongelovig zijn wenkbrauwen op en lachte gedurende al haar woorden. Het was ongelofelijk dat het plan nog eens kon werken en dat ze het nog echt zouden doen ook. Het was roekeloos, maar ook spannend. Ren en Evan zouden het vast geweldig vinden. 'Ik kan dansen!' riep hij verontwaardigd uit, terwijl hij een bezem uit de hoek pakte en hiermee het kleine kraampje door danste. 'En als je het maar waagt om mij in rare kleding te tonen aan de adel of aan Evan. Hij zal me op slag niet meer leuk vinden,' grinnikte Wren, terwijl hij de bezem liet vallen en Eileen rond liet draaien in zijn armen. Het was alsof ze nooit uit elkaar waren geweest.

Eileen grinnikte en wiebelde onverschillig met haar hand voor Wren heen en weer. 'Je danskunsten zijn maar net net hoor. Het kan nog zo veel beter als je eens naar me zou luisteren als ik je danslessen geef.' Lachend draaide ze in het rond toen ze vervangen werd door de bezem, maar ze kwam abrupt tot stilstand toen een klant haar aandacht probeerde te trekken met een ongeduldig gekuch. Haar gelach wegmoffelend hielp ze de man. Toen ze klaar was keek ze glimlachend naar Wren. 'Kom je deze week langs om ons plan verder uit te werken? En dan kan je een kostuum passen, zodat je zeker weet dat ik niet iets belachelijks voor je uitkies.' Ze zou het haar vriend natuurlijk nooit aan doen om voor schut te staan terwijl hij onder de adel en bovenal bij Evan in de buurt was. Ze vouwde wat lappen stof opnieuw op zodat het er minder rommelig uit zag. 'Ik kan niet geloven dat we elkaar weer gevonden hebben,' zei ze met een gelukzalige zucht. Het kwam toch allemaal goed als ze er zo over na dacht.