De kerkers

-

Pas na het feest hadden ze Wren weer opgehaald en de hele nacht lang verhoord. Hij had al snel beseft dat hij zijn verhaal niet kon op houden en had deels de waarheid verteld: hij was benieuwd geweest naar het feest en was stiekem naar binnen gegaan, zonder enige kwade bedoeling. Na een tijdje was hij benauwd geworden en had dus naar buiten willen gaan. Wren had gehoopt dat ze hem vrij zouden laten, maar het tegendeel was waar. Ze stopte hem juist in de kerkers, zonder enig vooruitzicht of enige belofte op vrijheid. Na enkele dagen had hij de hoop op hulp verloren en had hij geaccepteerd dat het nog een tijd zou duren, voordat hij deze kerkers kon verlaten. Hij begon het ranzige voedsel te eten en deed geen moeite meer om zichzelf schoon te houden. Hij vervloekte zichzelf, de kerkers en iedereen dat hij zoveel tijd had om over Evan na te denken.

Het had Evan een paar dagen gekost om bij te komen van de bruiloft en bovenal om er achter te komen wat er met Wren gebeurd was. Hij had eerst gedacht dat ze hem wel zouden laten gaan. Hij had immers vast geen kwade bedoelingen gehad. Evan had dus een bericht naar de taverne laten sturen, maar daar kreeg hij niets van terug. De volgende dag was hij gaan kijken, maar er was geen kok te bekennen, noch werd er op het moment eten geserveerd. De waardin had niet erg blij geleken. Daarna had hij besloten zijn vader te benaderen en tussen mond en lippen door te vragen naar enige commoties tijdens het feest. Pas de volgende dag wist hij, met hulp van Ren, een weg te vinden naar de kerkers zonder dat iemand het door zou hebben. Nu liep hij voorzichtig de gladde stenen trap af en keek hij in iedere cel om te zien of Wren er zat. De rillingen kropen over zijn rug bij de gedachte dat Wren hier ergens opgesloten zou zitten. Maar wie weet had hij dit toch kunnen vermijden.

Wren zat tegen de koude, stenen muur aan en zuchtte diep. Het was koud in de kerkers en er was geen enkele hygiëne. Hij voelde zich alsof hij al wekenlang in de keuken had gestaan, zonder zich ondertussen gewassen te hebben. Wren voelde dat hij bijna in slaap viel, toen hij plots voetstappen in de gang hoorde waar de kerkers aan grensden. Afwachtend keek Wren naar de tralies, toen hij plotseling een bekend persoon langs hoorde lopen. Geschrokken hield hij zijn adem in en kon hij niets anders dan staren. Wren kon nog precies de blik van Evan voor zich halen, toen hij weggesleurd werd tijdens het feest. Het was iets dat hij niet lang zou vergeten. Al snel veranderde zijn gezicht in woede en verplaatste hij zich zo, zodat zijn rug naar Evan en de tralies gekeerd was.

Evan kon de gezichten van de gevangen maar amper zien, maar nadat hij de hele gang door was gelopen dacht hij Wren.niet gezien te hebben. Met een lichter gevoel liep hij terug en zag toen dat één van de gevangen zich verplaatst had en toen hij dichterbij stapte was de gestalte onmiskenbaar die van de kok. 'Wren-' begon hij zacht terwijl zijn hart zonk en hij de tralies vast greep. Hij kon niet geloven dat hij hier echt zat, niet nu hij net had gedacht dat de kok er niet zat. Die wisseling maakte hem sprakeloos.

Wren beet pijnlijk op zijn lip en probeerde uit alle macht zich niet om te draaien. 'Dus je komt eindelijk kijken hoe het met mij gaat?' lachte Wren bitter, terwijl hij een stukje bot van zijn bord raapte en bestudeerde. 'Moet je niet bij jouw vrouw zijn? Ik was tijdelijk, dat wist ik, maar zó tijdelijk?!' Uiteindelijk draaide hij zich toch om en bekeek hij Evan van top tot teen. Het deed pijn, om eerst erachter te komen dat je beste vriendin altijd tegen je gelogen had en vervolgens ook je eigen vriend. Dat je in een illusie had geleefd, die gemakkelijk weer kapot was gemaakt. 'Waar is Eileen? Is ze ook opgepakt?' vroeg hij op dringende toon.

Evan dacht dat hij het toch bij het foute eind had gehad toen de man zich niet omdraaide, maar zodra zijn stem klonk wist Evan het toch zeker. 'Ik-' Zwijgend keek hij Wren aan en hurkte toen neer. 'Pippa is nog niet mijn vrouw.' Er was nog altijd geen datum vast gelegd en als het aan hem lag zou dat voor nu ook nog wel even uitgesteld worden. 'Met Eileen gaat het prima, geloof ik, Ren was bij haar. Volgens mij was ze je wel kwijt. Dat vertelde Ren me gisteren tenminste.' Hij vond het nu makkelijker om over het meisje te praten en over zijn broer dan over zijn eigen situatie. 'Ik ga je hier uit krijgen, ik zal zo meteen naar mijn vader gaan,' zei hij zacht. Evan keek erg op tegen het gesprek dat hij met zijn vader moest hebben, of in ieder geval de leugens die hij moest gaan vertellen.

Wren keek Evan zwijgend aan en kroop vervolgens langzaam naar de tralies toe. Zijn spieren protesteerde tegen de plotselinge bewegingen en hij kon zich nauwelijks omhoog houden. Ondanks dat hij het gewend was om weinig te eten, had hij toch eten nodig voor zijn lange lichaam, iets wat hij maar nauwelijks kreeg in zijn kerker. 'Daar gaat het niet om. Je hebt tegen mij gelogen. Alwéér.' Hij hield zich vast aan de tralies en keek ondertussen om zich heen of hij bewakers zag. Hij was opgelucht om te horen dat het goed met Eileen ging, maar tegelijkertijd voelde hij het ook als een steek in zijn rug. Waar was ze toen hij haar nodig had? Wren voelde hoe zijn lip begon te trillen bij de gedachte aan het verlaten van de kerker en nukkig veegde hij een traan van zijn wang af. Hij betrapte zichzelf erop dat hij niet enkel huilde om deze situatie, maar ook om een andere. 'Je liet me gewoon afvoeren, Evan. Ik had je nodig en je deed niets. Toen jij me nodig had, in de steeg, toen- toen was ik er voor je, terwijl ik je niet eens kende.'

Stil staarde Evan langs Wren heen. Hij had gelijk en Evan zou hem niet tegen spreken, maar hij had tevens moeite om zijn acties uit te leggen. Waarom had hij nooit in een brief vermeld dat er besprekingen waren geweest over een huwelijk tussen hem en Pippa? Waarom had hij het niet meteen gezegd toen ze elkaar weer voor het eerst hadden gezien? Hij zuchtte terwijl hij verder door zijn knieën zakte en op de grond voor de tralies ging zitten. 'Je was ineens hier in het Zuiden. Ik dacht dat het nog jaren zou duren en dat we dan wel op elkaar uitgekeken zouden zijn, elkaar niet meer zouden schrijven. Dan hoefde ik je nooit te kwetsen met het feit dat ik ging trouwen.' Hij liet de tralies los en wreef zijn handen over elkaar. 'Ik weet niet wat er gebeurde tijdens het feest.' Evan had maar één woord hoeven zeggen en de bewakers hadden hem waarschijnlijk met rust gelaten, maar de vraag wat hij Pippa en anderen dan had moeten vertellen had hem toen doen twijfelen en zo verloor hij Wren uit het oog.

Wren leunde met zijn hoofd tegen de tralies aan en wreef over zijn kaak, waar door het gebrek aan scheren al een beginnende baard aan het ontstaan was. 'Haal me alsjeblieft zo snel mogelijk hieruit. Ik- Het is verschrikkelijk. Níémand verdient dit.' Hij wist niet wat hij moest reageren op de woorden van Evan, dus probeerde hij eerst maar de andere onderwerpen te bespreken. Toen hij al snel het vertrouwde geluid hoorde van Evans handen, stak Wren zijn eigen door de tralies heen en pakte hij die van Evan vast. 'Hou je van haar?' vroeg Wren vervolgens, terwijl hij Evan aan keek. 'Meer dan van mij?' Hij vreesde voor het antwoord, maar aan de andere kant wilde hij ook de waarheid weten. 'Wil je met dit doorgaan? Evan... Dat je niet achter mij aan kwam, dat zegt wat. Je bleef bij Pippa.'

Evan keek meteen om zich heen bij de woorden van Wren. Hij was ooit in de kerkers geweest, als jongetje en misschien nog een keer toen hij ouder was, maar hij had er niet veel van opgeslagen. Het zag er echter inderdaad slecht uit en dan waren ze nog niet eens zo ver in de gangen. 'Ja, ja, natuurlijk.' De volgende vraag bracht Evan van zijn stuk. Hij verstrengelde hun vingers om zichzelf tijd te geven een antwoord te formuleren en schudde zijn hoofd. 'Nee, Pippa is een vriendin en ik móet trouwen. Als ik landheer ben heb ik een vrouw nodig. En Pippa is mijn vriendin en als er iemand uit de hele adellijke wereld moet zijn met wie ik moet trouwen, dan Pippa het allerliefste. Ik houd van haar op een vriendschappelijke manier.' Hij was verbaasd hoe makkelijk de woorden hem plots toe kwamen. 'Anders dan met jou,' voegde Evan er aan toe, plotseling begrijpend wat het betekende.

Wren keek naar hun verstrengelde vingers om de blik van Evan te vermijden. Pas toen besefte Wren hoe vies zijn huid wel was en wat een smerigheid er onder zijn vingers zat. Zijn handen waren altijd zijn trots geweest en daarbij waren ze altijd schoon, zodat het voedsel niet vies zou worden. Het was dan ook erg pijnlijk om ze zo smerig te zien. Bij Evans woorden schoot zijn hoofd omhoog en keek hij zijn vriend ongelovig aan. Langzaam zette hij wat meer kracht op zijn greep op Evans handen en trok hij hem zo dichter naar de tralies toe. 'Evan, ik ben echt heel blij dat je haar als vrouw hebt. Dat meen ik serieus. Dat verdien je.' Hij wilde echter niet nadenken over de vrouw zelf en hoe ze het zou vinden dat haar man haar nooit meer dan als een vriendin zou zien. 'Kom eens hier,' zei hij, nu voor het eerst met een glimlach.

Evan voelde het trekken van Wren, maar het was lang niet genoeg om hem tegen de tralies te werken. Hij zag er erg zwak uit en ook ontzettend smerig, realiseerde hij zich nu pas. Met een zucht legde hij zijn hoofd tegen de tralies. 'Nee, ik verdien haar niet.' Het was erg diep tot hem doorgedrongen in de afgelopen dagen dat het moeilijk zou zijn om van Pippa te gaan houden zoals zij hoopte dat hij zou doen. Misschien kwam het op den duur wel, maar niet meteen. Hij stak één van zijn armen tussen het ijzer heen en legde een hand in Wrens nek. 'Sta je het toe dat ik je aan eten help en een bad en een goede nachtrust voordat je naar de taverne terug gaat?' Het zou beter zijn als Wren uitgerust terug ging naar zijn bazin. Ze zou woest zijn en dat kon hij misschien maar moeilijk aan als hij in deze staat naar de stad ging, als hij er sowieso al kon geraken met zijn zwakke lichaam.

Wren zweeg bij de woorden van Evan en keek hem bestuderend aan. Toen hij zijn hoofd tegen de tralies legde, drukte Wren teder zijn lippen op zijn voorhoofd en wreef hij met zijn duim over Evans hand. Ook hij legde zijn voorhoofd tegen de tralies aan en knikte voorzichtig. 'Ja- ja, heel graag.' Hij wilde niet dat Maire erachter zou komen wat er gebeurd was en denken dat hij mogelijk ook een bedreiging kon vormen voor de taverne, net zoals het geval was geweest bij Eileen. Hij wilde gewoon weer aan het werk kunnen in zijn eigen keuken, zijn eigen omgeving. 'Wanneer denk je dat ik vrij kom?' vroeg hij voorzichtig. 'Want ik begin nu in mijn eigen stront te leven. Werkelijk, ik houd het hier niet meer uit.' Wren probeerde het luchtig te vertellen, maar voelde hoe er desondanks een zekere dwingendheid in zat. Hij wilde hier geen dag langer blijven. 'Ik- ik schaam me dood dat je me zo moet zien.' Zelfbewust wreef Wren over zijn kaak en baard en keek hij naar zijn vieze kleding.

Evan glimlachte zwak toen Wren het aanbod aan nam. Dat betekende dat het op hem aan kwam om een manier te verzinnen Wren in zijn vertrekken te krijgen. Hij zou een mantel meenemen die hij kon dragen en gebruiken om zijn lichaam te bedekken. 'Ik ga zo naar vader toe. Ik- Ik weet niet wat hij zal zeggen, maar als hij weet dat ik je ken, dan laten ze je vast niet hier zitten.' Er borrelde een groot schuldgevoel in hem op bij het zien van Wrens gezicht. Het was dat hun handen nog steeds verbonden waren, anders had hij zijn handen rood gewreven. 'Waarom?' vroeg hij verward en schudde toen zijn hoofd. 'Je hoeft je niet te schamen, toch?' Om zijn woorden kracht bij te zetten legde Evan een hand op de zijne die over zijn baard streek. 'Zal ik nu gaan?'

Wren knikte langzaam en glimlachte zwakjes terug naar Evan. De handen van Evan waren warm en het kostte Wren moeite om deze los te laten. De kerkers waren erg koud en hij kon enkel opwarmen door de kleine zonnestralen die weleens naar binnen schenen. 'Succes,' zei hij zachtjes, waarna hij in zijn hand kneep. 'Laat hem niet boos op je worden. Het is allemaal mijn eigen schuld. Ik had nooit naar het feest moeten komen.' Wren voelde hoe een welkome warmte naar zijn wangen gleed door de aanraking van Evan en opnieuw knikte hij. 'Kom snel weer terug, oké? Ook als het niet lukt, dan- Vertel het me dan alsjeblieft.' Hij kneep nog een laatste keer in zijn handen en liet hem vervolgens los. Hij eindigde zijn blik met een knipoog en rolde zich toen weer op in de hoek, waar het het warmst was.

Evan nam de woorden goed in zich op. Hij dacht echter niet dat zijn vader boos zou zijn. Hij was nooit boos, tenminste niet op Evan. Hij was eerder teleurgesteld of keurde iets af, maar wat hij had zien gebeuren toen Leona weg was gestuurd dat had Evan maar zelden meegemaakt. Hij knikte kort waarna hij opstond en nog snel zijn jaquette uittrok om hem door de tralies Wrens kant op te duwen. Vervolgens snelde hij het paleis door op weg naar de werkkamer van zijn vader. Pas na een vol uur stond hij terug in de kerkers met enkele bewakers die mompelend en afkeurend naar de sleutel zochten. Evan steunde ondertussen ongeduldig op de ene en vervolgens op de andere voet. Hij had een mantel klaar om Wren in te wikkelen. 'Kom op, waarom weten jullie niet wélke sleutel er bij dat slot hoort?' vroeg hij verontwaardigd.

Wren was in slaap gedommeld in de tijd dat Evan weg was geweest. Hij had geen idee hoe lang het zou duren, dus leek dit de beste manier om de tijd door te komen. Pas toen hij stemmen en het geluid van metaal op metaal hoorde, werd hij wakker. Al snel zag hij Evan staan en om hem heen allerlei bewakers, die blijkbaar bezig waren om de deur open te maken. Met hernieuwde hoop kroop hij opnieuw naar de tralies toe en trok hij zichzelf zo overeind, terwijl hij Evans blik niet los liet. Het duurde niet lang voordat de bewakers de juiste sleutel hadden gevonden en de deur van zijn cel opende. Toch durfde hij nog niets te doen, zolang de bewakers er nog waren. Hij wist niet wat Evan aan zijn vader had verteld en daarbij wilde hij zijn vriend ook niet in de problemen brengen. In plaats daarvan trok hij zijn jacket dicht tegen hem aan en keek hij iedereen afwachtend aan.

Evan keek gespannen toe hoe de bewakers de celdeur openden en er uiteindelijk nirt meer de tralies tussen hem en Wren in stond. Besluiteloos bleef hij hem aan kijken tot er een bewaker kuchte. 'Ik handel de rest wel af,' zei hij op een toon die hopelijk wat autoriteit jn zich droeg. Hij zag de mannen al snel af druipen en de kerkers uit verdwijnen waarna hij op Wren stapte en hem bezorgd een dikke mantel om sloeg. 'Het is wel even lopen naar mijn vertrekken, lukt dat?' Evan had zijn arm al ter steun aangeboden en eachtte nu tot Wren hem zou volgen. Ze zouden een aantal keer moeten klimmen op de trappen en hij kon maat niet in schatten hoe slecht Wren.er aan toe was. In zijn hoofd probeerde hij zich iets te herinneren van een boek dat hij ooit gelezen had, maar hij was te druk bezig met Wren.

Wren nam de mantel dankbaar aan en trok deze over zijn schouders heen. 'Het zal wel moeten,' reageerde Wren met een klein glimlachje, waarna hij Evans arm stevig vast pakte en met hem mee liep. Het was niet zozeer dat hij niet kon lopen, het was meer dat hij erg zwak was en nauwelijks zijn benen omhoog kreeg. Het was dan ook meer schuifelen dat hij deed dan lopen. Daardoor kostte het een hele tijd om bij zijn vertrekken te komen en was hij na een kort stukje al aan het hijgen van de inspanning. Gelukkig gaf Evan aan dat ze er bijna waren en met het vooruitzicht van eten lukte het Wren toch nog om verder te lopen. 'Hoe heb je je vader kunnen overtuigen?'

Het duurde even voor ze in Evans vertrekken waren en het was dan ook een opluchting om zijn deur open te kunnen maken. Hij strompelde ondertussen half onder het gewicht van Wren. 'Dat maakt niet uit,' zei hij kort en wees vervolgens naar de kamer grenzend aan de ontvangsthal. 'Ik heb al een bad klaar laten maken voor je. Ik zal zo wat eten laten brengen en je kunt gewoon een set van mijn kleren aan.' Hij keek naar de grond toen hij dit alles vertelde en wist maar amper wat er nu verder gezegd kon worden. Het had beter gevoeld zojuist om iets te doen, dan om te praten. Het voelde nu goed om dingen te regelen, niet om stil te staan en na te denken.

Vol opluchting liep Wren de vertrekken van Evan in, maar al snel ging die opluchting over in verbazing. Met grote ogen keek hij om zich heen, terwijl hij overal deuren zag, die weer zouden leiden naar nieuwe vertrekken, en alle luxe... Hij had niet eens tijd om eventuele ongemakken na te denken. 'Bedankt Evan. Echt weer.' Wren knikte vervolgens en liep al snel naar de deur toe, die zou leiden naar zijn bad. Het was een verademing om zijn vieze kleding uit te mogen doen en zichzelf eens grondig te mogen wassen. Elk deel van zijn lichaam voelde namelijk vies. Voorzichtig stapte hij in bed - verwachtend dat het erg koud zou zijn - maar tot zijn verbazing was het juist erg warm en duurde het een tijd voordat hij eindelijk aan de hitte was gewend. Op de rand van het bad lagen allerlei zeepjes en onderzoekend rook hij stuk voor stuk. Hij had zich snel willen wassen, maar door zijn stijve spieren en gewrichten ging het maar langzaam. Daarbij kon hij niet snel afscheid nemen van het warme water.

Evan haalde zijn schouders op. Veel inspanning hoefde hij niet te gebruiken. Hij moest gewoon aan bieden wat hij had. Toen Wren door de deur verdween riep hij een meid om naar de keukens te sturen en liep hij zelf al snel naar zijn zitkamer om daar enkele lange tellen voor zijn boekenkasten te staan. Het kalmeerde hem altijd. Even dacht hij er aan om te gaan hersorteren, dat zou hem nu het meest gerust stellen, maar hij had geen idee hoelang Wren in zijn bad zou blijven. Met een zucht streek Evan met een vinger langs enkele ruggen van de exemplaren en bleef bij een hangen. De kaft leek langzaam los te komen en geschrokken trok hij het boek uit de kast om het op zijn werktafel te leggen. Hij pakte zijn oogglas er bij en bestudeerde het nauwkeurig. Nu hij iets om handen had, vergat hij snel zijn zoektocht van die week.

Toen Wren er zeker van was dat elk deel van zijn lichaam weer schoon was - schoner dan hij ooit geweest zou zijn - stapte hij met hernieuwde kracht uit het bad en maakte hij zichzelf droog met de handdoeken die er lagen. Ondertussen keek hij ook benieuwd om zich heen. Hij probeerde een beeld van Evan te krijgen en hij wist van zichzelf dat vertrekken veel over een persoon zeiden. Nadat hij Evans kleding aan had getrokken, liep hij de badruimte uit en zocht hij naar zijn vriend. 'Evan?' Al snel merkte hij op dat er één andere deur open stond, dus liep hij daar al snel naar toe. Evan zat met zijn rug naar Wren toe, maar dat merkte hij pas veel later op. Zijn ogen waren enkel gericht op de talloze boeken die de kamer bezat. Hij had Evans passie voor boeken serieus genomen, maar hij wist niet dat een mens zoveel boeken kon bezitten!

Evan was natuurlijk verloren in zijn boeken. Hij had een speciaal kistje met zijn instrumenten om boeken te verzorgen en had dat nu open op tafel liggen terwijl hij nauwkeurig te werk ging met het losse stukje kaft. Toen hij op keek om te zien of het eten niet al gebracht was - de dienstmeisjes wisten erg goed dat ze hem niet moesten onderbreken als hij bezig was en maar gewoon het eten weg moesten zetten als hij niet reageerde - zag hij Wren staan. Met een kleine glimlach legde hij zijn spullen aan de kant en stond op om naar hem toe te lopen. 'Ze komen het eten vast zo brengen. Als je wil is er wel al limonade en vers water in die kannen,' vertelde hij en wees naar de salontafel. Het was vreemd zijn vriend in zijn kleding te zien.