De kerkers

Wren zag hoe Evan naar hem toe liep en onmiddellijk sloeg hij zijn armen om zijn vriend heen. Evan wist half niet hoe dankbaar hij hem was. Hij had hem makkelijk kunnen laten wegrotten in de kerkers, zodat niemand ooit achter hun korte affaire had kunnen komen, maar in plaats daarvan hielp hij hem. En hóé! Hij keek Evan aan, maar liet hem nog niet los. 'Hoe ik nu ruik, dat is schoon. Zo ruik jij ook,' glimlachte Wren, denkend aan hun eerdere gesprek, nog in het Noorden. Hij zag Evans blik naar zijn kleding glijden en lachend deed hij een stap naar achteren, zodat hij het beter kon zien. 'Het is een beetje klein, maar het is desondanks perfect. En vooral warm. En schoon. En duur!' Grinnikend liep hij naar de salontafel toe en nam hij ernaast plaats. Zijn loopje had nog wat zwaks, maar dat zou na wat goede nachtrust hopelijk grotendeels over zijn.

Evan nam de omhelzing eerst onzeker, maar vervolgens met verlangen aan. Misschien was dit nog wel meer rustgevend dan zijn boeken. Hij glimlachte in eerste instantie in de war door Wrens lijkend willekeurige woorden, maar herinnerde zich toen ook hun gesprek in de keuken van de taverne. Hij boog voorover en rook vlug aan Wrens nek en knikte toen instemmend. 'Je draagt mijn kleren en ruikt hetzelfde, het is raar.' Een lach ontsnapte hem toen de kok zijn nieuwe outfit showde en vervolgens ging Evan tegenover hem zitten op een van de fauteuils. Net toen ze zaten hoorde hij de deur openen en sprong hij op om de meid van haar dienblad te beroven. Ze zouden het vast raar vinden dat hij ineens zelf het eten uit handen nam en haar het vertrek niet verder in liet komen, maar Evan kon het nu niet veel schelen. Met het eten kwam hij terug en zette hij het voor Wren weg. 'Hopelijk is het licht genoeg, niet te zwaar. Ik heb eens gelezen dat dat niet goed is voor een lege maag.'

Wren kleurde rood toen Evan zo overduidelijk niet wilde dat het dienstmeisje Wren zou zien. Toch werd die beschaamdheid al snel overschaduwd door zijn verlangen naar voedsel en met een waterige mond bekeek hij de lekkernijen. 'Het is belangrijk om in delen te eten. Dus steeds een klein beetje, zodat je maag zich er aan kan passen.' Hij pakte een stukje brood, doopte het in wat olie en nam er een klein hapje van. Zo knabbelde hij een tijdlang aan hetzelfde broodje, terwijl hij Evan nauwlettend in de gaten hield. 'Komt Pippa niet in je vertrekken? Ik dacht dat men al samen ging wonen na een verloving,' merkte Wren op, terwijl hij uitzocht wat hij verder zou gaan eten. Het idee van Evan en haar samen in dezelfde vertrekken, in hetzelfde bed, deed hem rillen.

Evan schonk een glas water vol voor Wren en pakte zelf wat limonade, aangezien hij dacht dat het minder goed zou vallen op Wrens lege maag. Bedachtzaam keek hij naar de kok toen hij hem vertelde over het eten in delen. Hij vroeg zich af waar hij die informatie vandaan haalde, maar iets weerhield het hem de vraag te stellen. Zelf plukte hij wat druiven van een tros en stopte die afwezig in zijn mond. 'Wat?' Hij trok zijn wenkbrauwen samen en schudde zijn hoofd van 'nee'. 'Pas na de bruiloft komt ze in het Zuiden wonen. Dat is gebruikelijk voor de adel, misschien dat het anders onder het volk is?' Evan dacht diep na over een onderwerp dat hen van Pippa weg zou kunnen leiden. 'Als je wil kun je een briefje schrijven voor Eileen, dan geef ik het aan Ren en zal hij het vast snel aan haar door spelen.'

Wren spoelde zijn voedsel weg met water en schudde vervolgens hevig zijn hoofd bij zijn woorden. 'Je hoeft haar helemaal niets te sturen. Ze mag denken dat ik aan het weg rotten ben in een kerker,' mompelde hij bitter. Waar was ze geweest toen hij haar nodig had? Was Ren zoveel belangrijker dan hij voor haar was? 'Hoe lang gaat het duren voordat ze in het Zuiden is?' vroeg hij zachtjes en quasi afwezig. Het zou de tijd zijn waarop ze nog samen konden zijn. Na het huwelijk zou Evan er vast mee willen stoppen en Wren niet meer willen zien. Ook Wren stopte wat druiven in zijn mond - zijn plan om alles in delen te eten compleet vergetend - en over de salontafel heen pakte hij Evans hand vast. 'Je moet me zometeen maar eens alles van je vertrekken laten zien.' Wren geloofde er niet in dat er ooit nog een kans zou komen.

Evan was wat van stuk gebracht door de plotseling bittere reactie van Wren als het op Eileen aan kwam. Hij had altijd die twee als dikkr vrienden gezien, dat idee had hij van Wren gekregen. Hij besloot er echter niet op in te gaan en moest toen maar mee gaan in het onderwerp dat weer aangesneden werd. 'Er is nog geen datum voor de bruiloft gekozen.' Als het aan hem lag zou het ook nog wel even duren. Evan keek naar hun handen en knikte glimlachend. 'Natuurlijk,' stemde hij er mee in. Eigenlijk had Wrem het belangrijkste, zijn boeken, al gezien, maar hij was vast benieuwd naar de rest. Bovendien zou het handig zijn als hij wist waar alles was aangezien hij vannacht hier zou slapen. 'Maar eet eerst, dat is belangrijker,' beaamde hij bezorgd.

Wren luisterde naar de woorden van Evan en at weer verder. Hij had er nu nog geen last van dat hij at op een lage maag, maar dat zou hij later vast wel merken. 'Ga je je familie over ons vertellen?' vroeg hij vervolgens benieuwd. Hij vond het maar niets dat Evan het met niemand kon delen. Wren had dan nog Eileen om erover te praten, maar haar hoefde hij de komende tijd ook niet meer te zien. Toen hij zoveel had gegeten dat er niets meer bij kon, stond hij op en liep hij naar de boeken toe. Hij raakte ze niet aan en las enkel de woorden die op de kaften stonden. 'Heb je nog boeken die ik écht moet lezen?' lachte Wren op vragende toon.

Evan keek geduldig toe hoe Wren zijn eten tot zich nam en glimlachte toen hij klaar was en naar de boeken liep. Hij volgde hem en fronste na de vraag. 'Deze zijn niet echt om te leze. Ze zijn te kostbaar en fragiel dat ik ze maar één keer voorzichtig doorblader e. Niet meer. In de bibliotheek kan je echter wel leesmateriaal vindenbals je dat wil. Ik laat het je graag zien. Vader heeft er voor gezorgd dat we de grootste bibliotheek van de adellijke huizen hebben, behalve Evenfall natuurlijk.' Evan praatte maar een eind weg, alles om de eerdere vraag te negeren. Hij had een paar keer geprobeerd mrt Ren te praten over Wren en Eileen, maar hij kreeg het nooit uitgesproken. Lang had hij er over magedacht om naar zijn moeder te gaan, maar het was zo moeilijk omdat hij haar reactie niet kon voorspellen.

Wren fronste diep bij de woorden van Evan en draaide zich naar hem om. 'Wat zijn ze dan voor nut? Dan kan je ze beter verbranden voor warmte, als je ze toch niet leest,' mompelde hij. 'Al die mannen en vrouwen in de kerkers bevriezen en jullie hebben duizenden pagina's warmte hier staan?' Wren zuchtte diep en wreef met zijn handen door zijn haren heen. Hij zou nooit iets begrijpen van de adel. Wren draaide zich van de boeken af en knikte. 'Ik zou graag de bibliotheek willen zien. En de rest van je vertrekken,' zei hij eerlijk, zijn eerdere gedachten wegdrukkend. Hij wilde Evan niet van streek maken door zijn boeken te bekritiseren. Hij wist hoeveel ze voor hem betekenden.

Verbrouwereerd staarde Evan naar Wren. Hoe kon hij zoiets zeggen? Die boeken waren honderden jaren oud en droegen kennis en verhalen die nergens anders gevonden konden worden en bovendien was het ware kunst. En hij wilde hiermee de wetovertreders in de kerkers warm mee houden? Stamelend keek hij naar zijn vriend en was hij maar al te blij toen deze over ging op iets anders. 'Ik kan je mijn vertrekken nu laten zien, laten we de bibliotheek moregn doen? Ik- Ik dacht dat je wel moe zou zijn en misschien een goede nachtrust kon gebruiken nu je gegeten hebt.'

Wren luisterde naar de woorden van Evan en knikte instemmend. 'Ik denk dat het inderdaad goed is als ik zo ga slapen. Ik ben doodop,' bekende Wren met een klein glimlachje. 'Maar ik zou nog wel graag je vertrekken willen zien. Ik denk namelijk dat dit de enige kans is die ik ooit zal krijgen.' Hij besefte heel goed wat de betekenis van Evans gezichtsuitdrukking was en met een verontschuldigende blik liep hij naar zijn vriend toe. 'Het spijt me, ik- Het spijt me.' Hij had geen woorden om het goed te maken, omdat hij zijn eerder gezegde woorden niet terug zou nemen. Zacht drukte hij een kus op Evans mondhoek en glimlachte hij geruststellend. 'Ik vind je boeken erg mooi. Zijn ze ook in andere talen geschreven?'

Evan wist niet wat hij moest denken van de opmerking van Wren dat dit de enige keer zou zijn dat hij hier binnen kwam. Hij zou Wren juist graag nog eens uit willen nodigen. Misschien kon hij hem dan meer vertellen over zijn boeken, zodat hij de waarde begreep. Hij nam de verontschuldiging twijfelachtig aan. Maar de zachte kus stelde hem gerust. Wren zei al die dingen vast niet opzettelijk of in ieder geval niet met de bedoeling om hem te raken. Hij knikte op zijn vraag maar wijdde er verder niet over uit. 'Kom, dan laat ik je de rest zien.' In eerste instantie onzeker pakte hij Wrens hand vast, maar vervolgens kneep hij er in en gaf hem een kleine glimlach. 'Dit is dus de zitkamer, je kwam binnen in de ontvangsthal.' Hij nam de kok met zich mee richting een deur tussen de boekenkasten en opende hem. 'Dit is mijn-' Er was niet echt een woord voor de ruimte waar hij zijn bad vaak kreeg en waar zijn kleding klaargelegd werd. 'Hier kleed ik me aan en dat is het balkon. Aan de Zuid zijde van het kasteel, dus ik kijk uit over de bossen.'

Wren hield Evans hand stevig vast en glimlachte overtuigend naar hem. Vervolgens liet hij zich mee trekken de vertrekken door en bekeek hij alles vol fascinatie en interesse. Hij zou niet eens weten wat hij met zoveel ruimte en spullen moest doen. Hij keek vooral zijn ogen uit op het balkon. Het bos was prachtig en hij had nooit een idee gehad dat het nog zo ver doorliep. Het was alsof de stad was omringd door bomen en bergen. 'Het is prachtig,' zei Wren zachtjes, waarna hij zich naar Evan draaide en hem opnieuw een kus gaf. Het was allemaal magisch en in vreselijk contrast met de kerkers. Vervolgens liet Evan ook de andere ruimtes zien en eindigden ze in zijn slaapkamer. 'Waar ga ik slapen? Mag ik je bed gebruiken of zal ik op de bank slapen?' vroeg hij voorzichtig. Hij wilde Evan niet in een ongemakkelijke situatie brengen, dus vroeg hij het op deze manier.

Evan sloot toen ze toch bij het balkon waren de gordijnen tegen de koud en het licht en nam de kus, nog altijd verrast door affectie, aan. 'Oh, nee, je slaapt in mijn bed. Ik-' Hij begreep al snel zijn fout en keek enkele tellen besluiteloos naar de dekens en kussens. Zijn blik gleed door het vertrek en rustte uiteindelijk op de kok. 'Ik zal de sofa gebruiken in de zitkamer, geloof ik,' zei hij, alsof hij het niet geloofde. 'Ik wil je slaap niet eh- niet benadelen door in de ruimte te blijven.' Evan wreef zijn handen ruw over elkaar terwijl hij voelde hoe het bloed naar zijn hoofd stroomde. Hij had zich even voorgesteld hoe het zou zijn om samen in het bed te delen en die plotselinge gedachte bracht hem nu aardig van zijn stuk. Schuifelend draaide hij zijn rug naar Wren toe en liep naar de haard tegenover het bed om er een extra stuk hout op te gooien en om iets te doen te hebben. Vervolgens sloot hij ook hier de gordijnen.

Wren zag toe hoe Evan onrustig werd en met een geruststellende blik probeerde hij hem te kalmeren. 'Evan, kalm aan- Evan!' Hij legde zijn hand op de zijne en dwong hem naar hem te kijken. 'Het is maar slapen. Ik zal niets doen, behalve slapen, we kunnen gewoon hetzelfde bed delen... Kijk hoe groot het is!' Hij gebaarde naar het bed en lachte zacht. Daar zouden wel vier mensen in passen. 'Daarbij lig ik op mijn zij, ik zal je waarschijnlijk niet eens aan raken. En anders vind ik het ook geen probleem als één van ons op de sofa gaat liggen. Ik kan zelfs op de grond gaan slapen, ik val overal in slaap.' Toen Evan klaar was met al zijn handelingen, legde hij zijn hand op zijn wang in een geruststellend gebaar en gleed met zijn duim over de zachte huid.

Evan liet Wren tot zich doordringen en maakte zijn handen van elkaar los. Een rilling kroop over zijn rug toen Wren over zijn wang wreef. 'Maar ik raak je graag aan,' gaf hij uiteindelijk toe met een diepe frons. Zijn wangen waren nog altijd rood en wat onhandig legde Evan een hand in de nek van zijn vriend. Dat gevoel had hij nog niet vaak gevoeld. Zijn moeder had hem altijd kunnen knuffelen en omhelzen toen hij nog een kind was, maar ze was dan ook de enige. Fysiek contact met anderen had hij amper, zelfs niet met zijn vader of zussen en broers. Dat betekende niet dat hij geen affectie voor ze voelde, maar dat moment dat hij zo dicht bij iemand stond dat de armen elkaar net raakten of als iemand hem plots een klap op zijn rug gaf, dat soort dingen maakten hem ongemakkelijk als hij zich er niet uitermate op voorbereid had, als het onvoorspelbaar was. Maar het contact met Wren zat voor hem heel anders in elkaar. 'Ik wil graag naast je slapen,' zei Evan vervolgens.

Wren luisterde vol verbazing naar zijn woorden, maar probeerde dit niet in zijn gezicht te laten doorschemeren. Hij wist dat het erg speciaal was dat Evan zo specifiek vertelde wat hij wilde, vooral over een onderwerp dat erg ongemakkelijk kon zijn. Gelukkig maakten geen van beiden het erger dan dat het was en misschien was dat wel waarom Evan goed op zijn gemak leek. Uiteindelijk glimlachte Wren breed. 'Dan is dat opgelost. Discussie gesloten,' zei Wren resoluut, waarna hij Evan los liet en naar het bed liep. 'En voor de duidelijkheid: ik raak je ook erg graag aan.' Wren grijnsde over zijn schouder en knipoogde. Ondanks dat Wren het goed wist te verhullen, voelde het alsof bij elke stap zijn benen onder hem weg konden zakken. Fysiek was hij zeker nog niet optimaal. 'Ik weet niet wat jij allemaal nog moet doen, maar ik ga alvast liggen.' Gemakkelijk trok hij zijn shirt uit en kroop hij onder de dekens. Meteen voelde hij al dat hij erg goed zou gaan slapen: het bed was heerlijk zacht en comfortabel. Heel wat anders dus dan zijn eigen matje van stro.

Evan was opgelucht dat Wren positief reageerde op zijn woorden, maar hij was zelf nog beduusd dat hij deze gevoelens had. De grijns en knipoog brachten hem in de war, maar Evan dacht dat het beter was als hij maar niet vroeg wat Wren er mee bedoeld had. Met een glimlach keek hij toe hoe Wren in zijn bed kroop. 'Ik-' Hij had nog enkele dingen af willen maken die avond, maar nu hij zijn vriend in bed zag kruipen, voelde hij de moeheid ook toeslaan. Het was natuurlijk een andere uitputting dan de van Wren. Het kwam door het zoeken van de afgelopen dagen, van het verzinnen van leugens en nu van het uitdrukken van zijn gevoelens. Evan verdween kort in de kleedkamer, maar was al snel terug en vergezelde Wren in het immense bed. Iet wat aarzelend rolde hij op zijn zij naar hem toe.

Wren had zijn armen onder zijn hoofd gelegd en staarde naar het plafond. Zelfs dat was versierd en was vast duurder dan alle spullen die hij ooit had bezeten. Ondanks dat zijn ogen bijna dicht vielen, wilde hij wachten op Evan. Toen hij eenmaal naast hem lag, draaide hij zich ook op zijn zij en bekeek hij zijn vriend nauwkeurig en geduldig. Het was nauwelijks voorgekomen dat ze niet bang hoefden te zijn dat iemand hen zou zien of dat iemand weer weg moest. Voorzichtig gleed Wren met zijn vingers over Evans wang naar zijn nek toe en boog hij zich vervolgens naar hem toe voor een tedere kus. 'Die paar dagen kerker was het allemaal waard voor dit,' grapte Wren zachtjes, waarna hij wat dichter tegen Evan aan ging liggen en zijn hand op zijn rug legde.

Evan voelde zich toen hij eenmaal onder de dekens gekropen was en tegen Wren aan lag rustiger dan ooit tevoren. Het hielp dat het zijn vertrekken waren en zijn bed, waar hij wist wat er hem te wachten stond. Wren naast hem maakte hem nu niet gespannen, maar slechts opgelucht dat hij hem gevonden had en nu bij hem was. Evan glimlachte en liet ook zijn arm om Wren's middel wikkelen. Misschien zou hij maar amper slapen vannacht omdat er iemand naast hem lag, maar hij zou daar geen problemen mee hebben. 'Het was niet grappig dat je daar zat. Het spijt me.' Evan schoof dichter naar hem toe en legde zijn voorhoofd tegen dat van hem. 'Het spijt me heel erg,' herhaalde hij.

Wren legde in een beschermend gebaar nog steviger zijn arm rond Evan heen en luisterde stilletjes naar zijn woorden. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen en gleed hij zacht met zijn hand langs de lengte van Evans rug. 'Het is niet erg. Ik had nooit naar dat feest moeten komen. Het was roekeloos en dom.' Wren zocht op de tast met zijn mond die van Evan op en kuste hem geduldig. Na een tijdje trok hij zich terug en keek hij Evan serieus aan. 'Het spijt mij als ik je hierdoor in de problemen heb gebracht. Ik wil niet dat je moet opdraaien voor de fouten die ík heb gemaakt.' Wren wist niet precies wat Evan allemaal had moeten regelen, maar het was vast niet makkelijk geweest. Hij had geen idee hoe hij het voor elkaar had gekregen dat ze nu gewoon samen in een bed konden liggen.

Evan liet zich gewillig door Wren kussen en had een hand in zijn korte haren gelegd. Voorzichtig gleed hij met zijn koude voeten naar die van Wren en warmde zichzelf zo op aan het lichaam van zijn vriend. Hij knikte instemmend. 'Het was geen goed idee,' zei hij direct, maar glimlachte vervolgens en schudde, zo goed als het kon, zijn hoofd. 'Er zijn geen problemen.' Hij wilde nu niet aan zijn vader denken en wat hij hem had moeten vertellen. Noch aan de vragen die hij vast nog zou hebben in de komende dagen. Zacht drukte hij zijn lippen tegen Wren's voorhoofd en sloot hij vervolgens zijn ogen. 'En al zouden er problemen ontstaan, dan had ik het nog voor je over gehad,' zei Evan zacht.

Wren glimlachte na Evans kus en sloot ook zijn ogen. 'Mooi, dat is fijn om te horen,' zei hij oprecht. Hij had geen idee hoe het er aan toe ging in de adel, maar hij wist wel dat als iemand achter hun relatie zou komen, dat ie dan snel over zou zijn. 'Ik ben benieuwd of ik nog een baan heb als ik terugga naar de taverne.' Hij grinnikte en keek Evan ondertussen met pretoogjes aan. 'Maire gaat me vermoorden. Hava kan gelukkig nog wel wat gerechten maken, maar ze zullen mij en mijn kunsten vast gemist hebben.' Evan had zijn ogen gesloten en het gaf Wren de mogelijkheid om zijn gezicht goed te bestuderen. Hij zag er op deze manier nog erg jong uit. 'Ik ook voor jou,' reageerde Wren fluisterend, waarna hij zijn benen met Evan verstrengelde en teder verder ging met zijn aanrakingen op zijn rug. 'Ik ben bereid om een heleboel dingen op te geven om dit te laten werken. Ik wil je nog lang niet kwijt raken.'

'Ze kunnen je toch niet vervangen?' vroeg Evan geschrokken aan Wren. Hij kon het zich niet voorstellen dat Wren geen kok was of dat Maire zo zonder dankbaarheid was dat ze hem op straat zou zetten. De schok verdween bij de zachte woorden en Evan kuste Wren nogmaals met een kleine glimlach. 'Ik ook niet,' bevestigde hij zijn eigen gevoelens. 'Kunnen we daar nu niet aan denken?' De gedachte dat het zou moeten stoppen of dat het ernstig ingewikkeld zou worden kon hem een hele nacht wakker houden als hij daar mee in slaap moest vallen.

Wren haalde zijn schouders op en tuitte peinzend zijn lippen. 'Koks zijn jammer genoeg erg vervangbaar. Er zijn een heleboel mensen die goed kunnen koken en dat zelfs voor heel weinig loon doen. Maar daar wil ik nu niet over nadenken. Net zoals over dat andere onderwerp,' lachte Wren instemmend, waarna hij zich liet kussen en Evan opnieuw stevig vast hield. Wren liet langzaam zijn hand naar de voorkant van Evans lichaam glijden en liet deze zijn borstkas en buik onderzoeken. Wren had gehoopt om hem nog in het licht te kunnen zien, maar misschien zou dat de volgende dag gebeuren. 'Zeg eens eerlijk, er moeten vast hordes mannen en vrouwen achter je aan zitten. Die vrouw waarmee ik danste, die sprak constant over je. Het kostte mij heel veel moeite om een strak gezicht te houden,' glimlachte hij plagerig, terwijl hij vragend een wenkbrauw op trok. 'Heb je weleens een vriend of vriendin gehad?' Wrens stem werd vervolgens wat zachter en twijfelend beet hij op zijn lip. 'Heb je weleens met iemand meer gedaan dan zoenen?'