De kerkers

Evan zou erg verontwaardigd zijn als de waardin Wren had ontslagen. Hij had altijd gedacht dat ze erg goede vrienden waren, net zoals Wren en Eileen. Een rilling kroop over zijn rug door de verkennende hand van Wren. 'Achter me aan zitten? Je bedoelt dat ze op me vallen?' Hij snapte niet waar hij met dat idee vandaan kwam of wat hij precies bedoelde. Evan had maar weinig ervaring met vrouwen noch mannen en relaties anders dan vriendschappelijk. De ene gebeurtenis in zijn jeugd waarbij hij er in was geluisd en in een bordeel terecht was gekomen, was de enige keer dat hij zo bloot gesteld was aan dat soort dingen. 'Nee,' antwoordde Evan. 'Nee,' herhaalde hij. Eerlijk gezegd had hij er zelfs nog nooit aan gedacht. Mensen maakten wel eens opmerkingen over seksuele handelingen of over de 'daad', maar anders kwam het Evans gedachten nooit binnen.

Wren moest lachen om Evans verbaasde gezicht en prikte hem speels in zijn buik. 'Waarom vind je het zo'n raar idee dat mensen op je vallen? Bij mij is het toch ook gebeurd? En Pippa daarbij ook. En als je eenmaal landheer wordt, dan komen er nog tientallen mannen en vrouwen bij,' waarschuwde hij Evan met een brede en plagerige lach. Zijn antwoord op zijn vraag verbaasde Wren eigenlijk niet en bedachtzaam liet hij zijn vingers over Evans middel lopen. Hij twijfelde of hij zelf over zijn verleden vrijuit moest gaan. Hij wilde namelijk niet dat Evan nog zou gaan denken dat hij allerlei dingen van hem zou verwachten of eisen. 'Ach, voor alles is een eerste keer, niet waar? Als iemand je nu vraagt of je ooit een vriend hebt gehad, dan kan je al ja reageren. En daarbij ben je ook al verloofd.' Het was erg makkelijk om de realiteit te vergeten als ze zo bij elkaar waren. Wren leunde voorover en drukte een zachte kus op Evans lippen. 'Pippa is ook maagd, niet waar? Dan kunnen jullie het mooi samen uit zoeken,' grinnikte Wren. Hij merkte dat het al makkelijker begon te worden om over het onderwerp te spreken zonder jaloezie.

'Omdat mensen me raar vinden. Apart, vreemd, anders.' Evan's woorden waren harder dan bedoeld en beschaamd wreef hij langs zijn nek. Het maakt niet uit of hij landheer zou worden. Iedereen kende de verhalen. Hoe hij tijdens een diner vaak was gaan gillen als jongetje, alsof er geesten spookten. Dat hij altijd zweeg in het bijzijn van anderen en als hij sprak rare antwoorden gaf of absurde vragen stelde, dingen die niet hoorden. Afwezig speelden de herinneringen zich af en verward keek hij Wren aan na de kus. Hij had gemist wat hij daarvoor had gezegd en knikte met een wazige glimlach. Als hij landheer zou worden moest hij er nog harder aan gaan werken om constant te luisteren naar mensen, hoe makkelijk het voor hem ook was om zich af te sluiten van alle stemmen. Maar nu met Wren kon hij nog wegdromen. Evan zuchtte diep en tikte met een vinger op Wren's borst.

Wren keek zijn vriend met een tikkeltje bezorgde blik aan. Zijn blik was erg wazig en het leek alsof Wrens woorden niet binnen waren gekomen. 'Maak je geen zorgen, Evan. Dat is omdat mensen zonder macht mensen mét macht erg graag zwart willen maken. En jij wordt landheer, dus alles wat je doet, ligt onder een vergrootglas. Negeer al die idioten en richt je op de mensen die het wel waard zijn.' Hij trok zijn vriend weer tegen hem aan en drukte zijn voorhoofd tegen de zijne aan. 'Laat nooit iemand je overtuigen dat je raar of vreemd bent. Dat ben je niet. Je bent perfect.' Wren glimlachte en keek Evan afwachtend aan. Soms had hij het idee dat zijn vriend een hart onder de riem nodig had van iemand die niet familie van hem was. 'Laten we maar gaan slapen. Dan kunnen we morgenochtend misschien nog wat gaan doen.'

Evan nam de woorden van Wren met een korreltje zout, dat zou hij altijd blijven doen, maar het deed hem alsnog goed het te horen. Met een kleine glimlach kneep hij kort in Wrens hand en ging toen inderdaad goed liggen onder de dekens. 'Ja, morgen laat ik je de bibliotheek zien,' zei hij, zich zijn belofte herinnerend. Nu vatte de slaap hem echter al snel en geeuwend kroop hij tegen Wren en voelde hij zijn gedachten al snel weg dwalen tot hij ook echt in slaap viel.