Herdenkingsbanket

-

Zwijgend staarde Henry naar de grote portretten van zijn grootvaders die in de zaal hingen. Eerder op de dag hadden ze een herdenking gehad voor alle gevallen burgers, edelen en soldaten in de de tijden van rebellie, maar nu hadden ze een intiemere herdenking voor de adel. Op de wanden hingen grote portretten van de gevallen edelen en daarbij zaten ook zijn twee grootvaders. Ondanks dat hij ze heeft gekend, was hij nog zo klein dat hij hen niet meer goed kon herinneren. En daarbij hing ook nog eens zijn oma, de moeder van Edmund. Pas na een tijdje draaide hij zijn rug naar de portretten toe en legde hij zijn hand op Willa's rug. Hij had Tobias vast in zijn andere arm en keek naar Willa's groeiende buik. 'En, hebben mensen je er al op aangesproken?' vroeg hij met een grijns.

Jillian had haar armen over elkaar geslagen en keek zo naar het portret van haar oma, de vrouw naar wie ze was vernoemd. Het had haar moeite gekost om het droog te houden tijdens de grote herdenking met het volk en op dit moment moest ze ook weer tegen haar tranen vechten. Ze moest er niet aan denken om in een tijd te leven waarin er oorlog of rebellie is. Haar ouders vertelde er nog weleens over, maar de meeste verhalen had ze van haar grootvader gehoord. Daarnaast had ze er ook veel boeken over gelezen. Ze vond het een verschrikkelijk idee dat haar grootmoeder al zo jong haar leven had verloren en dat ze haar nooit gekend had. Hetzelfde gold voor William, wiens naamgenoot ook aan de wand hing. Al snel zocht ze hem op en legde ze haar hand op zijn arm. 'Wat een prachtig idee om die portretten op te hangen. Wiens idee was dat?'

Nathan had altijd al die herdenkingen maar niets gevonden. Meestal zag hij het als een mooi excuus om veel drank te drinken, vervolgens een hoop flessen te stelen en deze op te drinken met Marcus in zijn legerkamp. Het greep hem uiteraard aan dat er zoveel soldaten waren overleden tijdens de rebellie van jaren geleden, maar het royale gedeelte kwam zijn keelgat uit. Hij had nooit een goede band gehad met dat deel van zijn familie en het deerde hem dan ook niet zoveel dat zijn grootvader het loodje had gelegd. Als hij de verhalen mocht geloven, dan had hij het zelf over zich geen gebracht. Hij wou opnieuw naar een fles wijn grijpen, maar besefte zich dat hij zich net moest gedragen nu hij een vrouw aan zijn arm had. Met een zucht leunde hij met zijn gezicht op Leona's schouder en gromde hij. 'Wanneer mogen we weg?'

Willa staarde met samen gevouwen handen naar de portretten boven haar hoofd. Het deed haar maar weinig om hier te zijn. Ze voelde het verdriet van anderen, maar kon het zelf niet vinden. Er was weinig wat haar met deze mensen verbond, behalve haar adellijke bloed, haar naam. Ze gleed met haar hand over haar buik en glimlachte naar haar man toen hij tegen haar sprak. 'Ik heb al wat felicitaties ontvangen.' Willa had er absoluut niet op gerekend om zo snel weer zwanger te zijn, maar nu ze er over na dacht was het een goed moment. Ze hadden eindelijk hun routine in het huisje gevonden en Henry had het maar weinig druk met zaken. Nu konden ze er samen van genieten en ze wist hoeveel dat betekende voor Henry. Het betekende zelfs zoveel voor hem dat het soms lichtelijk irritant was hoe graag hij alles mee wilde maken, overal bij wilde zijn, maar Willa zou natuurlijk nooit klagen. Ze kon hem nu eindelijk geven wat hij gemist had bij Tobias. 'Maar je zwangere vrouw zou het erg fijn vinden eindelijk wat te eten, ga je mee?'

Met de imponerende blik van zijn grootvader in zijn rug prikkend had William het hele banket aardig nerveus zijn route langs alle belangrijke hoofden gemaakt. Als toekomstige koning werd er van hem verwacht dat hij de begripvolle persoon uithing voor nabestaanden. De ogen die naar beneden staarden deden hem echter weinig goeds. Zijn naamgenoot gaf een gevoel van verantwoordelijkheid en van verwachting. Hij werd er niet graag mee geconfronteerd. Het was een opluchting toen hij Jillian hoorde en gretig nam hij haar in zijn armen. William drukte een vlugge kus op haar lippen en glimlachte zo oprecht mogelijk. Bij haar vraag viel zijn gezicht echter weer. 'Het was moeders idee. Ze was bang dat mensen zouden vergeten wie het waren. Tenminste, ze bedoelt dan vooral mijn oom. Wie zou ooit dé William Halley vergeten?' lachte hij schamper.

'Dat lijkt mij een goed idee. Ik denk dat het voor deze man ook erg goed is om wat te eten,' glimlachte hij, terwijl hij zacht in Tobias' buik prikte. Tobias kon nog weleens lastig worden als hij trek had en dat was iets wat Henry graag wou vermijden tijdens zo'n drukke aangelegenheid. Gelukkig hield Tobias zich stil en keek hij erg nieuwsgierig om zich heen. Het hielp dat hij genoeg bekende gezichten tussen de mensen kon zien, gezien de hele familie er was. Henry begeleidde zijn vrouw naar het banket toe en zette vervolgens Henry op de tafel, zodat hij zijn handen vrij had om op te scheppen. 'Misschien doe ik hem zo wel in bed, het is een lange dag geweest...' mompelde Henry, terwijl hij een vol bord aan zijn vrouw gaf. Ondanks dat hij het misschien niet door had, was hij de laatste maanden een complete familieman geworden. Ren pestte hem er vaak mee en Henry zelf dacht dat het wel mee viel. Hij vond het echter heerlijk om bij zijn vrouw en kind te zijn en keek erg uit naar de geboorte.

Jill kuste hem vluchtig terug en gleed geruststellend met haar hand langs zijn schouder. Ze wist hoe nerveus hij was en hoe erg hij zijn best deed. Al dagen kon hij nergens anders over praten en dat had zijn spanning enkel groter gemaakt. 'Ze hebben nu een nieuwe William waar ze aan kunnen denken,' glimlachte Jillian, terwijl ze zich excuseerde bij de mannen met wie William stond te praten, en haar man mee nam naar het banket. 'Eet wat, William, dat zal je goed doen. En neem wat te drinken.' Ze kon begrijpen dat William zich nogal opgelaten voelde: het portret van William Halley was gigantisch en zijn blik was erg doordringend. Ze kon er zelf niet te lang naar kijken zonder een onbehagen gevoel te krijgen. 'Hoe houden je ouders zich onder de herdenkingen? Ze hebben allebei dierbare familieleden verloren. Ik kan bij mijn moeder zien dat ze er moeite mee heeft om haar vader zo aan de wand te zien hangen.'

Evan had nog geen moment stil gestaan nadat het banket was geopend. Hij wist niet precies waarom hij zo onrustig was, maar het deed hem geen goed aangestaard te worden door overleden familie. Handenwrijvend liep hij langs de tafels die uitgestald en gevuld met eten waren, maar pakte er niets van. Als hij zich zo voelde kon hij geen hap door zijn keel krijgen. Maar zijn mond was droog en uiteindelijk stond hij toch stil om wat te drinken te pakken en het rustig tot zich te nemen. Hij zou blij zijn als dit voorbij was en zich terug kon trekken in zijn eigen vertrekken, waar het rustig was. Dat hield hem nu nog wel aan de gang. Voorzichtig gleed zijn blik door de zaal, bang dat deze zich met Pippa zou kruisen. Dan moest hij wel naar haar toe.

Leona keek opzij naar Nathan en schudde haar hoofd. 'Niet zo ongeduldig, ik weet dat je er niets aan vind, maar doe in ieder geval alsof.' Zowel haar grootvader als haar grootmoeder waren omgekomen tijdens de rebellie en hoewel ze beiden niet had gekend, deed het haar wel veel om haar ouders zo in de rauw te zien. Haar grootvader was zelfs in het Zuiden gebleven, vader had gezegd dat hij het niet meer aan zou kunnen op deze leeftijd. 'Het is maar voor een dag en het ergste heb je al gehad. Alleen nog het banket en de offerringen.' Het was een dag die jaarlijks herhaald werd en Leona vond het goed dat men niet vergat wat er gebeurd was in die tijd. 'Zullen we wat te eten halen?'

Pippa had zich bij haar ouders gevoegd. Ondanks dat de situatie misschien wat minder was, was ze erg blij om haar ouders weer terug te zien. Ze had nog niet durven toegeven dat ze het helemaal niet naar haar zin had in het Zuiden. Met het Zuiden zelf was niets mis, maar het huwelijk met Evan zag ze écht niet zitten. Zo blij als ze toen was geweest, zo ongelukkig was ze nu en ze waren nog niet eens getrouwd! Zuchtend nam ze nog een slok wijn en glimlachte af en toe naar haar moeder. De sfeer die er hing was ook niet bepaald prettig te noemen. Ze had Evan al aan de andere kant van de zaal zien staan, maar ze liet het voor wat het was.

Terwijl Henry de bordjes vol schepte hield Willa Tobias vast zodat hij niet de tafel over zou lopen. Het was zijn eerste grote gebeuren sinds hij zelfstandig kon staan en lopen én dus een hoop werk was. Gelukkig had Henry de energie die bij haar ontbrak. Glimlachend streek ze de haren van haar zoon plat en moest ze lachen toen hij alsof op commando geeuwde toen Henry voorstelde hem zo naar bed te doen. 'Wellicht ga ik met hem mee en trek ik me ook terug.' Met Tobias had ze alles nog kunnen doen tot de laatste weken. Dit kindje daarentegen was een zware last en een hele dag staan kon ze al niet meer. 'Maar voel je niet verplicht mee te gaan. Je kunt vast nog wat bij kletsen met Ren of je moeder maakt vast graag een praatje met je.' Willa nam éen van de borden van Henry aan en gaf een stukje brood aan haar zoontje.

Estella had nooit van de herdenkingsdag gehouden. Het stil staan bij de lelijke gebeurtenissen van zoveel jaar geleden stond haar normaal geheel niet aan. Deze keer was ze echter ontzettend blij met de kans om onder de verzameling adel te zijn. Ze kon met haar prachtige dochter pronken en deed dat dus vol overgave. Met het meisje op haar arm was de zaal al vele malen heen en weer gelopen soms met en soms zonder haar man. Toen ze haar schoonzuster alleen zag staan ging ze daar al snel op af en begroette ze haar met een glunderende glimlach. 'Kijk Celine, daar hebben we je mooie en lieve tante. Wat ziet ze er sip uit, vind je ook niet? Misschien kunnen we haar aan het lachen maken.' Toen haar moeder voor kindermeisjes had gezorgd uit het Westen en ze naar het Noorden had laten sturen, had Ella ze allen stuk voor stuk afgewezen. Ze deed het liever zelf, ze hield Celine het liefst ieder moment van de dag bij zich. Zelfs Mart moest soms moeite doen de zorg over te mogen nemen.

Nathan gromde ontstemd en zocht om zich heen of hij Marcus ergens zag staan. Misschien dat ze alvast wat plannen konden bespreken voor de komende maanden, dan had hij in elk geval nog wat nuttigs te doen. 'Laten we maar wat gaan eten,' mompelde hij, terwijl hij alvast naar het banket toe liep. De gedachte aan zijn moeder zat constant in zijn hoofd, ondanks dat ze niet eens één van de officieel herdachte edelen was. Het maakte hem er niet vrolijker op. Eenmaal bij het banket schonk hij zijn wijnglas tot op de rand vol en wachtte hij geduldig op Leona. 'Die ogen van William branden over doorheen. Wat een blik had die man, verschrikkelijk.'

Jillian's opmerking en haar zachte streling stelde William gelijk gerust, maar hielp hem nog niet van al zijn nervositeit af. 'Ja, je hebt gelijk, dat zal vast helpen.' Gewillig liet hij zich meenemen en naar het banket leiden waar hij een bordje vol laadde en een mok wijn pakte. 'Moeder houdt zich ieder jaar erg afzijdig op deze dag. Ik geloof niet eens dat ze nu bij het banket is. Meestal zegt ze haar verplichte woorden en verdwijnt dan.' De volgende dag was het echter altijd alsof er niets gebeurd was, dan was ze weer zichzelf. 'Van vader krijg ik nooit hoogte.' Zijn blik gleed als vanzelf naar de koning en bleven daar maar kort hangen. 'Het is onvoorstelbaar dat alle families zulke zware verliezen hebben geleden toen,' mompelde hij. 'Misschien valt dat mijn vader wel net zo zwaar, omdat hij het niet had kunnen voorkomen dat het gebeurde toen.' William was zelf bang om die gevoelens van schuld te gaan ervaren.

Pippa keek op toen ze Estella met Celine op haar arm aan zag komen lopen. Toen de kleine prinses geboren was, was ze enkele dagen terug naar het Noorden gegaan, om haar broer te feliciteren en natuurlijk om het kleine meisje te bewonderen. Ze was alweer zoveel gegroeid, ze kon het haast niet meer bijhouden. 'Je tante wordt altijd blij om als ze jou ziet.' lachte ze en streek langs het wangetje van haar nichtje. 'Hoe gaat het? Gaat alles goed met mijn kleine nichtje? En met jou natuurlijk ook!' Achter zich zag ze dat haar ouders aan het praten waren met wat andere mensen, dus dat liet ze maar voor wat het was. 'Wat is ze al veel gegroeid zeg, het is ongelofelijk.'

Henry knikte en leunde tegen de tafel aan, terwijl hij ook zelf van zijn bord at en ondertussen Henry vast hield met zijn andere arm. 'Dat lijkt me een goed idee. Je begint er wat wit uit te zien,' merkte hij bezorgd op, terwijl hij de rest van haar lichaam bekeek. Toen ze opmerkte dat hij beter hier kon blijven, keek hij om zich heen en zag hij zijn broer Evan alleen rondlopen. 'Misschien zoek ik Evan wel even op. Hij ziet er niet op zijn gemak uit. En misschien zie ik Ren zometeen ook wel, of mijn moeder.' Maar dat was een zorg voor later. Hij wilde eerst er zeker van zijn dat zijn vrouw en zoon met een gevulde maag naar bed zouden gaan. Henry prakte wat van zijn eten en hield dat voor Tobias' mond. Toch hield hij steevast zijn mond dicht en liet hij zich enkel door zijn moeder voeren.

Leona keek naar het overvolle wijnglas van Nathan, maar zei er verder niets over. Zelf pakte ze een bordje en schepte ze wat op van het eten dat op de tafels lag. 'We hoeven niet tot laat te blijven.' zei ze uiteindelijk en keek hem aan. 'En als jij eerder wilt gaan is dat ook prima, ik wil er graag zijn voor mijn ouders.' Haar ouders redde zich prima samen, maar ze vond het niet netjes om eerder weg te gaan: het waren wel haar grootouders die waren omgekomen. 'Heb je Willa al gesproken vandaag?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Tobias is al zo groot geworden!' Het verbaasde haar keer op keer hoe snel het mannetje wel niet groeide.

Zyanya had de dag met een dubbel gevoel doorstaan. Ze had sympathie gevolgd voor de verliezen die er geleden waren en voor het verdriet dat nog erg duidelijk te voelen was onder de adel, maar vooral onder het volk. De adel was wat dat betreft te gereserveerd vond Zya. Aan de andere kant wist ze niet goed wat zij hier deed of wat Silas en Kahu er te zoeken hadden. Ze hadden niets met de rebellen te maken gehad en ze zouden zo al helemaal niets met de offer taferelen te doen hebben. Ze raakte er ongemakkelijk van om dat straks aan te moeten zien en de portretten deden haar nog minder. Bij haar mensen had je geen afbeeldingen van overledenen, het was schennis van hun vrijheid in het hiernamaals. Zo werden ze gebonden aan het hier en nu, terwijl ze er niet meer hoorden. Je hield iets levend wat dood was. Rillend van de dode blikken op de portretten nipte ze aan haar wijn en keek de zaal ter afleiding rond.

'Ik kan het me ook niet voorstellen hoe het moet zijn dat, terwijl je aan de macht bent, er zulke verliezen worden geleden,' murmelde Jillian, terwijl ze van haar wijn nipte en William bekeek. 'Terwijl je vader het erg goed heeft gedaan. Mijn ouders prijzen hem vaak. Hij heeft niets fouts gedaan en toch gebeuren zulke dingen.' Ze wist niet of haar grootvader ooit echt honderd procent over de dood van zijn vrouw is gekomen. Haar moeder vertelde ook vaak over haar eigen moeder Evangeline en hoe ze niet eens afscheid had kunnen nemen van haar man. Ze moest er niet aan denken dat haar dat ooit zou overkomen met William. 'Maar gelukkig is nu alles stabiel,' zei ze er snel achterna, om William geen vervelend gevoel te geven. 'We zijn allemaal veilig en er is in tijden geen aanslag meer gepleegd.' Ze glimlachte en pikte een stukje brood van zijn bord af, om deze zelf op te eten.

Silas had nog nooit een herdenking als dit meegemaakt. Het deed hem meer denken aan een feest dan aan een dag om de doden te eren. Het voelde haast fout om zo vrolijk met iedereen te babbelen en te eten, toch probeerde hij zich zo goed mogelijk tussen de mensen te mengen: dit was misschien niet de traditie die hij gewend was, maar dat betekende nog niet dat hij er niet aan deel kon nemen. Toen hij wat eten op zijn bord had gedaan, liep hij richting de zijkant van de zaal. Tussen al die mensen was hij al snel het overzicht kwijt, dus meestal hield hij zich een beetje afzijdig van de grote drukte. Hij had zo hier en daar met wat mensen gesproken, maar erg interessante conversaties had hij vandaag nog niet gehad. Zijn oog viel op een jonge man die hij herkende als de zoon van de Landheer van het Zuiden, Evan als hij het zich goed herinnerde. 'Ook geen fan van de drukte?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij een slok wijn nam.

'Het gaat geweldig, perfect gewoon. De geneesheren zeggen het iedere keer als ze Celine zien dat ze zo gezond is! Met die grote roze wangetjes.' Estella legde haar dochter op haar andere arm en gaf Pippa een kneepje in haar schouder. 'Het is zo fijn je te zien. Ik mis je echt in het Noorden. Hoewel ik het nu natuurlijk ontzettend druk heb met mijn meisje.' Ze had zowel Pippa als Cecilia aan haar zijde gehad tijdens en na de geboorte en dat had ze zeer gewaardeerd, maar voor hen had ze zodra ze alles zelf kon weinig tijd gehad. 'Inderdaad, maar met de genen die ze heeft,' giechelde ze. 'En hoe gaat het met jou? Verveelt het Zuiden je al? Heb je álle boeken in die immense bibliotheek al gelezen?' Ondanks de verschillende interesses was Ella altijd erg geïnteresseerd in het leven van Pippa en sprak ze graag met haar.

Ren had nog steeds geen idee hoe hij zich bij deze dag moest voelen. Hij kende de mensen niet die omgekomen waren. Hij wist dat de moeder van Constance en Edmund omgekomen was bij de aanslagen en de vader van Iwone, maar de rest van de mensen kende hij niet eens. Hij wist wie ze waren, maar het deed hem verder vrij weinig. Hij ging enkel mee omdat hij het beleefd vond. Een groot deel van de adel wilde hem hier waarschijnlijk niet eens hebben, misschien was dat ook wel één van de redenen dat hij juist wilde gaan. Bij de bankettafel zag hij Henry, Willa en Tobias staan, dus liep hij daar op af. 'Hoe gaat het met onze huisvader?' vroeg hij met een brede grijns en keek de drie aan. 'En natuurlijk mijn favoriete neefje en schone zuster!'

Nathan wou weer een nors antwoord geven, maar toen Leona begon over zijn neefje, kwam er al snel een brede grijns op zijn gezicht. 'Ik heb Willa net even gesproken, toen Tobias ging huilen en ze de zaal uit moest. Ik verveelde me toch, dus ik ging achter haar aan.' Het was de perfecte uitweg geweest om weg te zijn van de herdenkingen. Er was maar één persoon die hij wou herdenken en dan wou hij in zijn eentje doen of met zijn zuster. 'Hij wordt echt al groot,' stemde hij in, 'en nu hij kan lopen is hij al helemaal niet meer te houden.' Nathan grinnikte en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Ik zou echt nooit kinderen willen. Je ziet het aan Henry, als vader is je leven voorbij. En kijk naar mijn eigen vader, hij deed nooit meer iets spannends nadat Willa en ik waren geboren.' Hij merkte niet eens dat zijn wangen rood waren geworden door de drank of dat hij misschien iets te hard sprak.