Herdenkingsbanket

Leona fronste bij het horen van de woorden van Nathan. 'Misschien is dat een onderwerp om een andere keer te bespreken, Nathan.' mompelde ze zacht. Vroeger wilde ze ook nooit kinderen, ze had altijd gezegd dat ze niet het type was om thuis te zitten en moeder te zijn, maar hoe ouder ze werd, hoe meer die gedachten begonnen te veranderen. Inmiddels had ze voor zichzelf al beslist dat ze graag kinderen zou willen, nu nog niet, maar misschien als ze iets ouder was. 'En misschien moet je dat wijnglas maar eens aan de kant zetten.' opperde ze, terwijl ze het van hem overpakte en het op één van de tafels zette.

Nathan fronste bij haar woorden en besefte op het eerste moment niet waar ze het over had. Bedachtzaam bekeek hij haar van top tot teen, tot hij opeens herinnerde wat hij eerder had gezegd. 'Dat is zéker een onderwerp om later te bespreken,' stemde hij lachend in. 'Ik zit namelijk echt niet op verrassingen te wachten... in de vorm van een kind.' Hij grinnikte en wou weer van zijn wijn drinken, toen plotseling het glas uit zijn hand gepakt werd. Zuchtend keek hij zijn vriendin aan en draaide lichtjes met zijn ogen. 'Best. Laten we Marcus op gaan zoeken. Misschien wil hij wel met mij van het feest weggaan. Dan kan jij mooi je ouders op gaan zoeken en gaan rouwen,' mompelde hij bitter.

Leona rolde met haar ogen bij de woorden van Nathan. 'Bij de goden, Nathan, waar is je fatsoen gebleven?' mompelde ze meer terug zichzelf dan tegen hem. 'Ga jij maar op zoek naar Marcus en drink je vooral klem als je daar gelukkig van wordt.' Soms snapte ze zijn attitude tegenover de adel echt niet. Ze wist dat hij er een hekel aan had, aan al die verplichtingen, maar dat hij het fatsoen niet eens op kon brengen om zich redelijk te gedragen snapte ze niet. 'Volgens mij zag ik hem als laatste daar ergens.' Ze wees vaag naar de andere kant van de zaal en sloeg haar armen over elkaar heen, wachtend op wat Nathan zou gaan doen.

Nathan fronste zijn wenkbrauwen en keek zijn vriendin gefrustreerd aan. 'Dat fatsoen is verdwenen op de dag dat mijn moeder is overleden. Wil je dat soms horen? Heb je wel enig idee hoeveel hekel ik heb aan de adel en aan zulke gebeurtenissen? Ze organiseren een fucking herdenking en ze nemen nog niet eens het fatsoen om mijn moeder erbij te betrekken. En waarom? Omdat ze niet geraakt is door een pijl, zoals zielige William of Leonard?' Kwaad trapte hij tegen de poot van de tafel aan en pakte vervolgens weer een glas wijn op, om het goedje in paar slokken op te drinken. 'Bedankt, dat ga ik zeker doen. Hopelijk herinner ik daardoor deze verdomde dag niet meer.'

Lachend nam Willa de vork van Henry over zodat Tobias toch iets zou eten. Hij had zeker de koppigheid van zijn ouders overgenomen en mogelijk ook die van zijn grootouders. Het kwam er op neer dat als hij iets niet wilde, het ook echt niet gebeurde. Dus mocht alleen Willa hem eten geven, terwijl alleen Henry hem aan kon kleden in de ochtend. 'Daar is ie al,' grinnikte ze toen Ren bij hen stond. 'Het gaat prima, maar moeder en zoon zijn erg moe en gaan hun bed op zoeken.' Ze zag Tobias met zijn besmeurde handjes naar zijn peetoom grijpen maar nam hem zelf in haar armen. 'Laten we papa en je oom nog een kus geven en dan gaan we naar bed.' Ze gaf zelf het voorbeeld en drukte een zoen op Ren's wang en een tedere kus op Henry's lippen. Tobias gaf zijn eigen natte kussen en vervolgens lieten ze de twee broers alleen.

Henry rolde met zijn ogen als reactie op Rens woorden en gaf hem een speelse stomp tegen zijn arm aan. 'Wacht maar tot jij kinderen krijgt,' grinnikte hij, waarna hij Willa en Henry een afscheidskus gaf en hen na keek toen ze weg liepen. 'Het gaat met mij goed. Het is echter raar om zoveel familieleden op de wand te zien hangen, mensen die ik als kleine jongen nog heb gekend.' Henry at de laatste restjes van zijn bord af en sloeg vervolgens zijn arm om Rens schouders heen. 'Hoe gaat het met jou? Al een mooie dame voor de nacht gevonden?' pestte hij zijn broer. Hij wist van Eileen af, maar het was voor hem nog steeds een raadsel hoe de relatie tussen haar en Ren was. Hij plaagde hem er dan ook vaak mee.

Evan had staan twijfelen om alsnog niet op Pippa af te stappen. Hij had zijn moeder wel zien kijken. Het moment waarop hij de beslissing echter wilde maken sprak iemand hem aan en keek hij verrast naar de man. Evan herkende hem als één van de leiders uit het aangrenzende land. Hij noemde het niet graag de Wilde Landen. Hij had in veel boeken gelezen dat dit niet de juiste benaming was volgens de volkeren zelf. Zijn hoofd schuddend nam hij vlug een slok wijn terwijl hij benauwd naar de naam van de man groef in zijn hoofd. Hij hoorde dat soort dingen te weten. 'Ook niet echt van dit gebeuren. Het zal voor u ook raar zijn,' probeerde hij om in ieder geval een gesprek aan te knopen. Zijn wijn zette hij weg om zijn handen vervolgens samen te knijpen.

'Maar niet iedereen prijst hem. Er zijn nog te veel mensen die kritiek hebben. Het is niet eerlijk. Ze hebben geen idee wat iedereen van hem verwacht en hoe moeilijk het is er aan te voldoen.' William voelde dat al deze gedachtes al een lange tijd in hem rond woelden, voornamelijk omdat hij zelf steeds meer taken kreeg en dus meer verantwoordelijkheid. Maar dat deze ideeën nu pas tot hem door drongen was wellicht wat laat. Hij had altijd geweten dat hij zijn vader op zou moeten gaan volgen. 'Wat niet is kan nog komen,' zei hij maar weinig overtuigd. Hij glimlachte desalniettemin toen Jill wat brood van zijn bord pakte en teder pakte hij haar hand vast. 'Maar daar hoeven we nog niet aan te denken. Het is nog niet mijn vader's portret dat daar hangt. Wij focussen ons eerste op kleine problemen, die van ons tweeën en misschien snel van een paar meer?' Grijnzend streek hij langs Jill's wang. Hoewel ze eerst hadden besloten te wachten met kinderen, begon hij steeds meer te benadrukken dat hij er nu toch echt aan toe was.

Estella begreep niet hoe Pippa nog niet allang uitgekeken was op het Zuiden. Ze vond het er zelf niets. Het Noorden daarentegen had ze al snel aangenomen als haar thuis en het was er een paradijs voor haar. Ze hield van de zon, van de mensen, het eten en de luchtige kleding, maar natuurlijk miste ze haar familie. 'Hij is een schat en doet zijn best, maar kan nog zo onhandig zijn,' lachte Estella. Zodra ze hem een luier zag verschonen kon ze het niet laten bij te springen en hem te vertellen hoe de doeken gewonden moesten worden, waar de spelden moesten komen. Ella zag Pippa's blik en hield Celine glimlachend voor haar. 'Wil je haar even vasthouden? Mijn armen beginnen redelijk moe te worden, ze wordt zo zwaar!'

Jill keek hem met een klein glimlachje aan en kneep zacht in zijn hand. Hij liet steeds vaker doorschemeren naar haar dat hij het wel zag zitten om met kinderen te beginnen. Ze had zich er in het begin erg ongemakkelijk onder gevoeld, maar nu ze gewend was geraakt aan het leven in het paleis en merkte dat ze genoeg tijd voor haar studie had, begon ze steeds rooskleuriger over het idee te denken. 'Misschien kan ik de komende tijd wel stoppen met maanthee drinken,' stelde ze met een glimlach voor. Vooral nu ze zag hoe gelukkig Willa en Henry waren met hun kroost gunde ze haarzelf en William dat geluk ook toe. En hoe gelukkig zou het land zijn als ze een zoon zouden krijgen! 'Het is al zo lang stabiel geweest onder de heerschappij van je vader. Ik verwacht geen problemen in de toekomst.'

Behalve dat hij zelf maar al te graag begon aan een gezin en graag fantaseerde over het opvoeden van zijn zonen, had hij ook druk van buitenaf. Zijn vader had er nog eens naar gevraagd en bovendien keek hij met minachting en jaloezie toe hoe Henry en Willa in verwachting waren van een tweede kind. Hij zag zijn zuster met nageslacht en wist dat hij ook een erfgenaam moest krijgen. Het volk kon dan alvast vooruit kijken naar de toekomst en de volgende generaties. 'Alleen als je het wilt natuurlijk, maar het zou wel een perfect moment zijn nu.' Ze waren er inmiddels echt lang genoeg voor getrouwd. 'Je hebt vast gelijk en als ik vader opvolg zal ik zorgen dat dat ook zo blijft. Ik zet zijn werk verder en dan komt het goed.'

Jill legde haar hand op zijn wang en streek zo zacht over zijn stoppels heen. Het zou van hen beiden een hoop druk halen als ze een zoon zouden krijgen of überhaupt wisten dat ze samen vruchtbaar waren. 'Laten we het dan maar doen. Ik zal stoppen met drinken van maan thee,' besloot ze uiteindelijk, waarna ze William een kus op zijn lippen drukte en breed glimlachte. William zou een goede koning worden, daar was ze de laatste maanden van overtuigd geworden. 'En dan kan je net zoals je zuster pronken met je zoon of dochter,' lachte ze, terwijl ze gebaarde naar Estella. 'En daarvoor kan ik mooi gaan pronken met mijn bolle buik.' Ze keek toe hoe haar vriendin met Tobias de zaal verliet en zuchtte diep. Ze hoopte dat ze het moederschap net zo zou waarderen als Willa.

Marcus was meegekomen naar de gelegenheid als generaal van het leger van Nathan en was dan ook uitgedost in zijn uniform, maar om respect te tonen droeg hij geen wapens. De gehele herdenking was van groot belang voor hun leger, wist Marcus. Zij waren er om dit soort dingen te voorkomen. Ze waren een schakel tussen adel en volk, maar stonden nog altijd dichter bij de mensen dan het koninklijke leger. Tenminste dat vond hij. Nathan zag dit hele gebeuren echter in een heel ander daglicht, daar was hij zich erg van bewust en tevens had hij geen idee hoe Naevia over dit alles dacht. Met een glimlach bood Marcus haar een mok wijn aan. 'En, doc, wat is je oordeel? Hoe voelt het zo tussen al deze adel te staan?'

Naevia had tijdens de gehele herdenking verwonderd om haar heen gekeken. Ze had nog nooit in zulke rijkdom rondgelopen, laat staan met zoveel edelen opgetrokken, die tevens ook nog eens deels haar familieleden waren. Met een scherp oog had ze de kinderen van haar vader in de gaten gehouden, die jammer genoeg zonder Donovan gekomen waren. Naevia had nog even gehoopt dat haar vader aanwezig zou zijn, maar Leona had al snel aangegeven dat hij niet zou komen. Toch had ze al deze rijkdom niet willen missen en was ze met Marcus mee gegaan. Het had ook betekend dat ze haar zelf mooi moest maken en daar hadden haar vriendin uit het leger gretig gebruik van gemaakt. Ze vonden het heerlijk om elkaar op te doffen en nu was Naevia het slachtoffer geweest. 'Iedereen is zo schoon,' merkte ze met een glimlach op. 'En zo gezond.' Ze nam de mok aan en proefde voorzichtig van het goedje. 'Hoe voelt het voor jou? Raak je er al aan gewend?'

Marcus moest grinniken bij haar observatie. Dat waren inderdaad twee dingen die deze verzameling mensen apart zette van de verzameling mensen in het legerkamp. 'Ik beweeg me met gemak tussen de mensen, dat is mijn taak, ik hoor me overal op mijn plaats te vinden zodat ik met de mensen kan onderhandelen.' Hij haalde zijn schouders op en dronk gulzig van zijn eigen wijn. 'Bovendien helpt wijn altijd en het is zeker ook niet mis om goed gezelschap te hebben.' Met een grijns knipoogde hij en leunde naar achteren tegen één van de bankettafels. 'Wat betreft uiterlijk val je absoluut niet buiten de boot, maar die blik van je, daar moet je nog aan werken. Je ziet er uit als een kind in de snoepwinkel.' Lachend streek hij met een vinger langs haar kin en boog naar voren om een kus op haar lippen te drukken. Het was voor hem nog altijd ongelooflijk iedere dag dat hij wakker werd naast haar en ondervond dat hun relatie nog niet op de klippen gelopen was, dat ze er nog altijd lag. Het maakte hem des te zelfverzekerder.

'Ik voel me ook als een kind in een snoepwinkel. Al die knappe generaals, prinsen en zelfs een koning... En dan praat ik nog niet eens over de vrouwen.' Ze glimlachte plagerig en drukte een kus terug op zijn lippen. Ze was Marcus nog steeds erg dankbaar dat ze met hem mee mocht naar zo'n belangrijke gebeurtenis. Zonder hem was ze nooit zelf binnen gekomen. Het voelde voor haar ook des te meer een bevestiging dat hij hun relatie serieus nam. 'Ach, het is in elk geval altijd goed om iets te hebben wat je kan verbeteren.' Ze stopte enkele plukken haar achter zijn oor en klikte afkeurend met haar tong. Vervolgens dronk ze ook van haar wijn en bekeek ze nogmaals de grote portretten aan de wand. Vooral het portret van Jillian Rabbion trok haar aandacht. Het was per slot van rekening de vrouw geweest van haar vader. 'Ik ben blij dat we niet in de periode leven als dat zij deden,' verzuchtte ze. 'Al die arme burgers en soldaten... Bedenk hoeveel gewonden er geweest zullen zijn! Als chirurgijn moet je dan keuzes gaan maken.'

‘Mart is altijd al zo’n onhandige slungel geweest.’ lachte Pippa. ‘Hij heeft het van vader.’ Haar vader wilde het misschien niet toegeven, maar Pippa herkende haar oudste broer ontzettend in haar vader. Enthousiast knikte Pippa toen Estella vroeg of ze Celine van haar wilde overnemen. Met een glimlach pakte ze het kleine meisje vast en moest ze lachen toen ze direct naar haar haren greep. ‘Er is iets met haar wat baby’s erg interessant vinden, niet waar?’ vroeg ze lachend, terwijl ze haar haren nog net op tijd kon redden voordat ze er uit getrokken werden. ‘Misschien dat ik wel een paar weken terug naar het Noorden kom.’ zei ze uiteindelijk en keek Estella aan. ‘Om alles nog eens over te denken enzo.’

Leona keek hem aan en zuchtte uit. Ze had kunnen raden dat het hierover zou gaan. Natuurlijk zat hij met de dood van zijn moeder, maar dat hij daarom zo uitviel tegen haar snapte ze niet. Dit was een herdenking voor de rebellie van jaren geleden, je zag hier toch ook geen portret hangen van haar grootmoeder Evangeline, of andere edelen? ‘Je weet dat ik het niet zo bedoel, Nathan.’ Soms kon ze zijn koppigheid écht niet uitstaan, maar ze nam het hem ditmaal maar voor lief. ‘Wil je liever gaan? Dan zeg ik wel tegen mijn ouders dat we eerder weggaan.’ Zin in ruzie had ze op dit moment ook niet.

Silas moest grijnzen bij zijn woorden. ‘Het is erg… apart moet ik eerlijk toegeven. Het is zeker niet de manier hoe wij onze doden eren.’ Dit leek eerder op een gezellige bijeenkomst, dan op een rouwdag. ‘Je bent Evan, niet waar? Zoon van Edmund als ik me niet vergis.’ Soms had hij nog steeds moeite om de namen van iedereen te onthouden, maar zo nu en dan had hij tijdens dit soort bijeenkomsten mensen geobserveerd en Evan was daar één van. Het was een jonge man die niet was als de rest van de adel en dat had zijn interesse getrokken. ‘Je lijkt op je vader, wist je dat?’ gniffelde hij. Ook had hij Edmund hier en daar geobserveerd en zijn zoon had een hoop weg van hem. Qua uiterlijk, maar ook zeker van gedrag.

Nathan keek koppig weg, maar besefte al snel dat hij zich er kinderachtig aan het gedragen was. Leona had niets fout gedaan en toch moest ze al zijn woede opvangen. 'Dat hoeft niet. Ik wil je niet verplichten om weg te gaan. Het- het spijt me.' Beschaamd wreef hij met zijn hand door zijn net gekamde haren heen en zette vervolgens zijn glas wijn neer. 'Ik denk dat ik even langs mijn zuster ga om te kijken of ik haar kan helpen. Ik- Dan ga ik maar.' Na een lange twijfeling boog hij naar voren en drukte hij zijn lippen op haar wang. 'Nogmaals het spijt me. Ik had niet zo boos moeten worden.'

William wilde niet al te erg laten blijken hoe goed die woorden voor hem klonken, maar kon het toch niet laten breed te grijnzen. Hij kuste haar nogmaals. 'Ik zal zeker pronken met óns kind en ze zullen de trots van Estella gaan doen verbleken. Ik bedoel hun meisje is heel mooi, maar als onze kinderen de genen van hun moeder over gaan nemen dan gaat het wel goed komen.' Met een hand gleed hij over Jillian's zij en let hem vervolgens op haar heup liggen. 'Wie weet kunnen we vanavond alvast beginnen,' fluisterde hij brutaal in haar oor nadat hij dichterbij was gekomen. Die jongensachtige brutaliteit zou hij niet snel gaan verliezen.

'Ach, mijn gekwijl kan je vast nog wel aan, toch?' zei Henry op pesterige toon, waarna hij zijn vriend aan stootte met zijn elleboog. Bij Rens woorden fronste hij diep en knikte hij ernstig. 'Ik had ook nooit gedacht dat ik kinderen zou krijgen. En toen uit het niets... Maar ik heb er geen seconde spijt van. Ook niet van de tweede boef die eraan komt.' Het was nog steeds een raar idee dat ze over een tijdje met zijn vieren zouden zijn. 'En dat betekent meer oppassen voor jou!' lachte Henry, terwijl hij Ren op zijn schouder sloeg. Hij was blij dat Ren die wilde nachten wat verleerd was. Ook hij kwam op een leeftijd waarbij er toch een andere houding verwacht werd.

Jill kuchte ongemakkelijk na zijn woorden en keek voorzichtig om haar heen om te zien of niemand Williams woorden had gehoord of haar rode wangen zag. 'Wie weet kan dat vanavond wel,' reageerde ze met een subtiele glimlach, waarna ze hem een kus gaf, maar op hetzelfde moment ook zijn hand van haar lichaam haalde. William moest meer opletten tijdens bijeenkomsten, zoals deze, en zich gedragen als een echte kroonprins. Ondanks dat hij zich erg goed had gedragen, kon dat altijd nog in duigen vallen als hij een slippertje maakte. De adel was gek op roddelen en probeerde de hogere adel altijd te betrappen. 'Het worden vast schatten van kinderen, op wie ze ook van ons gaan lijken,' zei ze optimistisch.

Estella lachte hartelijk mee met Pippa. Martin was nooit de man geweest die zij zich had voorgesteld als haar echtgenoot, maar het was al snel gebleken dat ze net zo goed van hem kon houden als van de droomman die ze ooit in haar hoofd had. Bovendien was hij nu degene die haar een pracht dochter had gegeven en een perfect thuis. 'Het is ongelooflijk,' stemde Ella met haar schoonzus in. 'En ze heeft zelf ook zulke prachtige blonde lokken.' Ze wilde nog verder gaan over de kleine, maar werd verrast door de woorden van Pippa. 'Over denken?' Haar blik schoot als vanzelf richting Evan Rabbion en gleden terug naar de vrouw voor haar. 'Pippa, gaat het wel goed tussen jullie?' Ze had er nooit iets achter gezocht dat haar vriendin het wellicht niet kon vinden met haar verloofde. Ze waren altijd vrienden geweest.. Liefde was er dan misschien niet, maar een goede reden om 'nee' te zeggen tegen een huwelijk ook niet.