Herdenkingsbanket

'Dat heeft ze zeker, en daarbij heeft ze jou ogen.' lachte ze. Haar kin en mond had ze van haar vader, maar de ogen en neus van haar moeder. Pippa was nu al jaloers op de blonde krulletjes van het meisje. Toen het onderwerp weer terugging naar haar zelf, haalde ze haar schouders op. 'Ik weet het niet, er komt gewoon nogal veel op me af op dit moment, ik wil er gewoon nog eens rustig over nadenken... thuis.' Ze had vermoedens, vermoedens die nog niet bevestigd waren, daarom hield ze het ook nog liever stil. 'Het is gewoon niet zoals ik me had voorgesteld, tussen Evan en mijzelf.' Ze wist dat Evan afstandelijk was, dat had ze altijd al geweten, maar dat het zo erg zou zijn had ze niet voor mogelijk gehouden. Het leek zelfs alsof hij er moeite mee had om alleen al naast haar te lopen, alsof hij het met tegenzin deed. 'Maar maak je geen zorgen over mij, ik kom er wel.' verzekerde ze haar schoonzus.

'Hoe doen jullie het dan?' De nieuwsgierigheid borrelde al snel op bij Evan. Hij had veel gelezen over de volkeren in de aangrenzende landen, maar de rituelen rondom de dood had hij nooit zeer aantrekkelijk gevonden om over te lezen. 'Oh, ja veel mensen zeggen dat.' Vooral zijn moeder hoorde hij het keer op keer zeggen. Daarom wist ze vast en zeker ook zo goed over weg te kunnen met haar zoon, omdat ze al jaren haar echtgenoot had gehad. Niet zeker of hij weg kon gaan met een goed excuus, bleef Evan maar rond de leider hangen. Bovendien wilde hij maar al te graag horen over de vraag die hij eerder had gesteld. Het ging hem te boven dat het wellicht een respectloze vraag was. Sommige culturen spraken nou eenmaal niet graag over de dood en hoe ze er mee om gingen.

'Gelukkig hebben wij elkaar als baby's niet gekend,' lachte Henry, waarna hij ook de zaal rond keek en zijn ogen bleken haken bij Estella. Hij had gehoopt dat de dochter van zijn halfzus en Tobias misschien wel met elkaar om zouden kunnen gaan, maar nu hij merkte dat ze maar weinig in zijn buurt kwam, besefte hij dat hij misschien zelf eens op haar af moest stappen. 'Als jij het niet doet, dan vraag ik altijd mijn moeder. Die vindt het ook geweldig om te doen,' grinnikte Henry. Hij had een hele lijst met mensen die hij kon vragen om op Henry te passen. 'Jill zal vast wel snel de volgende zijn. Over Leona twijfel ik nog, of eerder over Nathan.' Hij vond het maar niets dat zijn zussen zo snel opgroeide en moeders zouden worden.

William was lichtelijk geïrriteerd door de bescheidenheid van Jill die hij vaak preuts noemde, maar had er uiteindelijk begrip voor dat ze het niet fijn vond dat hij dit zo in het openbaar deed. Hij glimlachte bij haar optimistische woorden en knikte instemmend. 'Het zal vast wel goed komen inderdaad.' Kort pakte hij haar beide handen vast om er een kneepje in te geven. 'Ik ga nog eens een ronde doen om er zeker van te zijn dat ik iedereen heb gehad en dan zie ik je straks weer.' William drukte zijn lippen op haar mond en streek nog even langs haar prachtige donkere haren voor hij op het volgende groepje belangrijke mensen afstapte.

Estella was niet iemand om verder te vragen als iemand aan gaf dat het wel goed zou komen en ze zich niet druk hoefde te maken. Dan zou ze haar zorgen ook niet vergroten. 'Je bent natuurlijk hartstikke welkom. Mart en ik en je nichtje vinden het heel gezellig als je langs komt.' Toen ze haar oog weer op Celine liet vallen zag ze dat het meisje nog maar met moeite haar ogen open kon houden. 'Maar ik geloof dat ik nu Mart op ga zoeken en haar maar naar bed ga brengen. Nog een fijne avond, Pippa.' Ze nam haar dochter weer over van haar schoonzus en drukte toen voor ze weg ging nog een zusterlijke kus op haar wang. Vervolgens ging ze op zoek naar haar echtgenoot zodat ze hem kon vertellen dat ze hun kindje naar haar wiegje bracht en zelf misschien ook daar bleef.

Henry moest lachen en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Waarschijnlijk waren we dan allang uit huis gezet en moesten we voor onszelf zorgen in de bossen,' grinnikte hij, waarna hij Estella langs hem zag lopen en Jillian naar hen toe. 'Ik ben zo terug.' Hij excuseerde zich bij zijn vriend en haalde Estella vervolgens halverwege de zaal in. 'Estella, hé,' glimlachte hij, waarna hij na een korte aarzeling een kus op haar wang drukte. 'Hoe is het in het Noorden? En hoe is het met deze dame?' vroeg hij met een glimlach, terwijl hij Celine een aai door haar blonde krullen gaf. Hij had nooit erg veel contact gehad met zijn halfzussen, maar hij wilde ze toch regelmatig spreken. Ze bleven namelijk familie.

'Doe dat maar, dan zie ik je zo,' glimlachte Jill, waarna ze hem terug kuste en vervolgens toe keek hoe hij weg liep. Het was verstandig van hem om weer wat belangrijke edelen en generaals langs te gaan. Toen ze vervolgens zag dat Ren alleen stond, liep ze naar hem toe en omhelsde ze hem met een brede glimlach. Ze had hem de laatste dagen veel te weinig gesproken. 'Had Henry weer eens behoefte om met zijn andere familie te praten?' lachte Jillian, waarna ze haar glas wijn vulde en naast Ren ging staan. Ze hoopte dat hij haar wat kon opvrolijken, want van het laatste gesprek met William over kinderen was ze nogal nerveus geworden.

[new]

Nadat ze er een lange tijd naar had gekeken, had Iwone uiteindelijk haar rug naar het portret van haar vader gekeerd. Nog steeds deed haar ouders gemis pijn, vooral het idee dat haar vader haar kinderen nooit had ontmoet. Gelukkig deelde Edmund eenzelfde soort pijn om zijn moeder en was ze niet de enige die het moeilijk vond om een glimlach te produceren. Toen ze Adelaide plotseling weer zag rondlopen, excuseerde ze zich bij haar man en liep ze vluchtig op de koningin af. 'Adelaide, hé,' groette ze, waarna ze de vrouw omhelsde. 'Ik heb nog niet de kans gehad om je te feliciteren met je kleindochter. Het is werkelijk een plaat van een meid. Je zal vast erg trots zijn.' Ze wou de koningin nog veel vragen stellen over haar eigen dochter Jillian, hoe het ging in het kasteel en of ze het wel naar haar zin had, maar ze besloot die later te stellen.

Estella had Martin zien staan in een hoek met een aantal Noordelijke leden van de adel, maar net toen ze zijn blik ving hoorde ze haar naam. Verrast maar met een glimlach nam ze de begroeting en kus van Henry aan. 'Henry, hallo.' Als vanzelf en meteen met haar trotse blik hield ze Celine op toen naar haar gevraagd werd. 'Het gaat geweldig met haar en vanzelfsprekend ook met mij!' Ze vond het ontzettend aardig van haar halfbroer dat hij op hen afgestapt was. Meestal sprak ze alleen met hem wanneer- Ze sprak hem nooit echt goed eigenlijk. 'En hoe gaat het met jouw gezin?' Er werd vaak gesproken onder de adel over het geluk dat Henry en Willa hadden. Zelfs in het Noorden waar men nog altijd erg gesteld was op hun prinses Iwone en de naar het Noorden verhuisde prinses Agathe. Er waren ook genoeg mensen die het alles afkeurden, maar Estella had dat nooit begrepen.

Adelaide

Adelaide had haar laatste ronde gedaan en was van plan om zich terug te trekken in haar eigen kamers. Tijdens deze dag deed ze altijd het minimale wat er van haar verwacht werd en zocht ze de eenzaamheid op. De eerste jaren had ze er nooit veel problemen mee gehad om onder de mensen haar tweelingbroer te herdenken, maar met de jaren waren er meer en meer mensen die het verdriet niet kenden of het los konden laten. Voor haar was het ieder jaar weer raak en voelde ze zich onstabiel. Ze wilde zich net excuseren bij haar man toen Iwone op haar af kwam. Met een kleine glimlach begroette ze de vrouw en klopte ze kort op haar rug tijdens de omhelzing. 'Meer dan trots. Ik geloof dat jij heel goed weet hoe het voelt grootmoeder te zijn. Een erg dubbel gevoel.' Kort bekeek ze Iwone. Ook zij begon tekenen te vertonen van ouderdom. Dat deden ze ondertussen allemaal. 'En jij gefeliciteerd met geloof ik het tweede kleinkind.' Er was geen aankondiging gedaan maar Adelaide had met frustratie het geluk van de twee ouders gezien.

Henry glimlachte breed na de hartelijke begroeting van Estella en vooral doordat hij hoorde dat het goed met haar ging. Door Willa wist hij hoe moeilijk het kon zijn om naar een ander deel van Tarth te verhuizen en hij vond dat zijn halfzus het erg goed oppakte. Het Noorden was dan ook een prachtige plaats om te wonen en hij vroeg - op deze leeftijd nog - vaak aan zijn moeder of ze er verhalen over wist. 'Het gaat goed met Willa en Tobias. Willa is opnieuw in verwachting en over ongeveer twee maanden is ze uitgerekend.' Ondanks dat William de kroonprins was, waren vaak juist alle ogen gericht op Estella, vooral toen ze zwanger was. Hij had Adelaide er ook vaak van verdacht Estella meer in de schijnwerpers te zetten dan haar zoon, maar hij had geen idee of Estella zich daar ook van bewust was. 'Hoe zou je het vinden als ik de komende dagen eens langs kom met Tobias? Wie weet kunnen hij en Celine wel goed overweg?'

‘Waarschijnlijk wel.’ lachte Ren en knikte kort toen Henry naar Estella liep. Al snel werd hij gezelschap gehouden door Jill. ‘Hé, mijn grote kleine zus.’ lachte hij, terwijl hij haar omhelsde. ‘Ach, je kent Henry. Hij wil iedereen altijd te vriend houden.’ grinnikte Ren, terwijl hij ook zijn wijnglas bijvulde. ‘En hoe gaat het met je? Ben je al een beetje gewend aan het leven hier in de hoofdstad? Mis je je vervelende broers een beetje?’ Nu zowel Jill als Leona weg waren, was het best wel stil. Ren was zelf ook vaak weg, hij ging graag naar andere steden en hij ging ook vaak naar Anthony en Constance toe.

[iwone]

Iwone probeerde Adelaides blik te lezen tijdens haar woorden en ze las wat emoties eraf die ze niet kon plaatsen. 'Ik ben erg blij met mijn lieve kleinzoon en met het kindje dat eraan komt,' glimlachte Iwone trots. Ze hoopte dat David eenzelfde trots deelde, maar hij liet er jammer genoeg altijd maar weinig over los. Gelukkig kon ze haar geluk en blijdschap wel met Edmund delen, die Henry als eigen zoon beschouwde. 'En ik hoop dat William en Jillian binnenkort eenzelfde geluk mogen gaan beleven als onze andere kinderen al hebben. Hoe gaat het trouwens met Jillian in het paleis?' vroeg ze benieuwd. Ze wist dat Adelaide altijd erg oplettend was over wat er aan de hand was in het paleis. 'Heeft ze haar plaats al een beetje gevonden?' Ondanks dat haar dochter erg veel los liet, had Iwone wel eens het idee dat ze dingen achter hield. Vooral over William en haar kinderwens was ze opmerkelijk stil.

‘Het is een stuk bescheidener, dat ten eerste.’ zei hij, terwijl hij nog eens de immense zaal rondkeek. ‘We hebben wat rituelen om de doden mee te eren en net zoals hier offerringen. Het vind altijd buiten plaats, zo zijn we dichter bij onze voorvaderen.’ legde hij uit. Silas ging er verder niet al te veel in detail op in. Het was een vrij privé onderwerp onder zijn mensen. Hij nam nog een slok van zijn wijn en zette het lege glas op één van de dienbladen die op de tafels stonden. ‘Maar het is nog steeds fascinerend om te zien hoe jullie er mee omgaan.’ gaf hij toe en glimlachte kort. ‘Maar ik wil je niet al te lang weghouden van je verloofde.’ zei hij, toen hij de jonge vrouw op een afstandje zag staan.

Jill knikte met een glimlach. Henry was inderdaad iemand die iedereen te vriend wou houden. Ze wist echter niet of dat kwam door zijn karakter of juist door een ander soort doel. 'Het gaat goed met mij. De eerste weken waren erg wennen, maar nu heb ik mijn plek in het kasteel gevonden. En gelukkig is William ook erg vriendelijk,' glimlachte ze, waarvan de opluchting af te lezen was. Ze had een tijdje gevreesd dat William een compleet ander mens zou worden als hij eenmaal weer thuis was, maar dat was gelukkig niet het geval geweest. 'Ik mis mijn broers heel erg,' zei ze gemeend, waarna ze Ren lachend een stootje in zijn buik gaf. 'Maar ik mis hun grappen niet!' Ze miste het vooral dat ze niet naar iemand kon gaan die ze voor de volle honderd procent vertrouwde. Dat gevoel had ze zelfs bij haar eigen man niet. 'En hoe gaat het in het Zuiden? Vermaak je je nog wel een beetje zonder je zusjes? En nu Henry huisman is geworden?' lachte ze.

Estella was oprecht blij te horen dat het goed ging met de familie van Henry. Ze wenste het niemand toe dat het slecht zou gaan. Zeker niet nadat je het hele land had doorkruist en zo ver van huis woonde. Ze was zelf de Goden ook altijd nog erg dankbaar dat ze het zo naar haar zin had in het Noorden, maar het kon natuurlijk ook gaan zoals met Pippa. Tenminste, Ella dacht dat zij lang niet zo gelukkig was als zij zelf in haar situatie. Verbaasd door het voorstel van Henry wist ze eerst niet wat ze moest zeggen. 'Denk je niet dat Tobias niet wat te ruw zal zijn met Celine? Hij is nog zo klein en kent zijn eigen krachten niet-' begon ze onzeker. Ze was er nog niet aan gewend om andere mensen bij haar gezinnetje te betrekken op deze manier. 'En het is nou niet dat ze al kan spelen met vriendjes,' lachte Estella.

Adelaide

Adelaide knikte met een instemmende en tevreden blik. Iwone en Edmund zaten er vast op te wachten dat Jillian en Will een kind zouden baren, maar ze was zich er goed van bewust dat het paar had gekozen er mee te wachten. Zij had het geen probleem gevonden, maar vroeger of later zou vooral David verwachten dat er een opvolger kwam. Het was immers William's taak om daarvoor te zorgen. 'Ze zoekt nog een beetje. Ik weet hoe moeilijk het is hier vrienden te maken. Maar het is goed dat ze een aardig portie doorzettingsvermogen heeft gekregen van haar moeder.' Adelaide keek de vrouw tegenover haar niet aan toen ze dit zei, maar legde een nadruk op haar laatste woorden. Het was als een compliment bedoeld. 'Het is vast fijn voor haar nu haar familie te kunnen zien, ook al zijn de omstandigheden-' Ze liet haar blik zakken en zocht naar geschikte woorden. 'De omstandigheden zijn lichtelijk ongepaste voor verheugde familie herenigingen.'

Aandachtig luisterde Evan naar de uitleg van de leider, wiens naam hem overigens nog altijd niet te binnen was geschoten. Het speet hem dat hij er niet verder over uit wijdde en hij wilde ook verder vragen toen de man het gesprek afkapte om er op te wijzen dat Pippa er stond. Handenwrijvend zag Evan haar ook inderdaad niet al te ver van hen vandaan staan en hij begreep dat hij moeilijk er onder uit kon komen om op haar af te stappen. 'Ach, het- Ze-' Stamelend keek hij naar haar en keek toen plots glimlachend naar de leider. 'Heeft u haar al eens ontmoet? Ik zou u graag willen voorstellen. Wist u dat ze uw taal heeft geleerd? En die van de andere twee volkeren? Ik zou het zelf nooit gekund hebben, maar ze heeft het voor elkaar gekregen.' Kletsen liep hij vast op Pippa af en boog toen beleefd, maar vooral ontzettend nerveus kort voor haar en gebaarde toen naar de leider. 'Pippa,-' Hij slikte zijn woorden in nu hij zich realiseerde dat hij de man niet kon voorstellen omdat hij geen idee van zijn naam had.

Henry haalde zijn schouders op en glimlachte geruststellend. 'Ik denk dat het wel goed komt, maar als je het fijner vindt, dan kunnen we wel wachten tot Celine wat groter is.' Willa had Henry er wel vaker voor gewaarschuwd dat niet elk gezin zo vrij en makkelijk was als dat zij waren. Soms waarschuwde Willa ervoor dat Henry vaak wel érg makkelijk met dingen omging. Henry wijdte het aan hun opvoeding: ze waren niet opgegroeid in paleizen en zonder rare etiquettes. 'Maar ik zal je niet langer storen, deze dame ziet er namelijk erg vermoeid uit. Ik spreek je later nog wel.' Hij drukte een kus op haar wang en liep vervolgens weg.

[iwone]

Iwone glimlachte bescheiden na de woorden van Adelaide en knikte vervolgens instemmend. 'Ik weet ook nog hoe moeilijk ik het vond in het Westen en het Zuiden om mijn plaats te vinden. Jij kan daar natuurlijk ook over spreken. Ik heb veel bewondering voor de meiden, en ook voor Pippa.' Ze vond het fijn om eerlijk uit de mond van de koningin te horen dat Jill haar plaats begon te vinden. Bij haar laatste woorden knikte ze tevens, maar fronste ze ook lichtelijk. Ze zag haar dochter dusdanig weinig dat ze een feestelijke hereniging niet opzij ging zetten, omdat er toevallig een herdenking plaats vond. Daar was deze dag voor gekozen, niet de dagen die nog zouden komen. 'Hoe gaat het eigenlijk met je andere twee dochters?' vroeg Iwone geïnteresseerd, niet zodanig in huwelijken en dat soort onzin, maar meer in de algemene zin. Ze hoopte dat ze zich niet ondergesneeuwd voelden door de belangstelling die de laatste tijd uitgingen naar Estella en William.

Pippa keek verrast op toen ze Evan zag naderen met één van de leiders. Toen hij een kus op haar hand drukte, glimlachte ze en knikte bij zijn woorden. 'Dat klopt inderdaad, al - eh - ben ik nog niet erg goed.' lachte ze en keek kort naar Evan. 'Al moet ik toegeven dat ik in mijn eigen taal toch beter uit de voeten kan.' Ze had niemand om haar nieuwe vaardigheid mee te oefenen, ze hield het op peil door boeken te lezen die geschreven waren in de vreemde talen en door met zichzelf gesprekken te voeren. 'Al moet ik- ik- ah! Toegeven dat het wel fijn is om te kunnen spreken met iemand anders.' Ze had er zeker hard voor moeten werken, maar het was het zeker waard.