Herdenkingsbanket

Marcus sloeg zijn armen over elkaar toen Naevia over het menselijk schoon begon. Hij grinnikte echter goedlachs met haar mee en nam de kus gretig aan. Hij volgde haar blik richting de portretten en haalde vervolgens zijn schouders op. 'We leven nu ook in een tijd dat mensen sterven. Ze worden alleen niet herdacht omdat ze niet met zoiets te maken hebben.' Met een minachtend gebaar. Door dat hij bij het leger van Nathan zat en alle uithoeken van Tarth had gezien, wist hij maar al te goed dat er nog genoeg sterfgevallen waren om niets. Het erge was dat alle burgers die eerder de dag waren herdacht hadden moeten sterven voor zoiets onnozel als de adel. Ieder jaar sneerde Marcus achteraf tegen de adel als hij met Nathan sprak. Maar zoiets liet hij tijdens het gebeuren maar weinig merken, behalve nu tegen Naevia.

Gefascineerd luisterde Evan naar de twee terwijl ze in de taal van de leider converseerden. Evan had zelf maar weinig verstand van die talen. Hij had er wel eens wat van proberen te lezen, maar ook dat lag hem niet erg. Daarom bewonderde hij Pippa's talent des te meer. Glimlachend keek hij van de man - van wie hij nu eindelijk de naam wist en zichzelf herinnerde dat hij die nu echt moest onthouden - naar Pippa en weer terug. Hij hoopte maar dat Pippa het aanvaarde dat hij zo te koop had gelopen met haar kunnen. Evan vond dat meer mensen waardering er voor op zouden moeten brengen en dat kwam natuurlijk tot zijn recht als Silas zelf sprak. Het betekende echter wel dat hij er nu wat ongemakkelijk bij stond. Zijn blik was naar de vloer afgedwaald en bleef daar afwezig hangen.

Adelaide glimlachte en knikte. Ze herinnerde haar tijd in het Westen net na de bruiloft nog goed, maar Jillian en haar eigen dochter pakten het beiden op hele andere manieren aan om te gewennen aan hun nieuwe thuis dan zij zelf had gedaan. Ze verwachtte dat ieder dat zo op haar manier deed. 'Prima. Ze genieten nog van hun vrijheid. Cecilia heeft haar zuster bijgestaan tijdens de bevalling en de tijd daarna. Cordelia heeft hier het rijk voor zichzelf nu Will zo druk is met zijn vrouw en nieuwe taken.' Adelaide voelde ergens een spijt dat ze hun vrijheid snel moest gaan afnemen, maar tegelijkertijd wist ze dat er geen andere optie was. Dat hadden haar dochters altijd geweten. Vanaf jongs af aan was hen dat verteld. Zij en David moesten nu echter snel knopen door gaan hakken. De vrijheid had lang genoeg geduurd. Ze waren nu geen meisjes meer. 'Hoe staat het verder in huize Rabbion? Loopt de verloving goed tussen Evan en Pippa? En zoekt Leona nog altijd avontuur?'

Jill knikte als instemming op zijn vraag en glimlachte vervolgens. Ze kreeg altijd een fijn gevoel als haar broers zo beschermend tegenover haar waren. Ze wist nog goed hoe ze vroeger vervelende kinderen altijd waarschuwde dat ze haar broers erbij zou halen. 'Ik heb medelijden met mam,' lachte ze, 'al is ze gelukkig gewend om altijd met mannen te zijn. En Pippa is er nu natuurlijk ook! Gaat- heeft ze het wel naar haar zin?' Ze wist dat de relatie tussen Evan en Pippa niet optimaal was, nadat ze in het Zuiden was ingetrokken. Bij zijn vraag bloosde ze en zocht ze naar de juiste woorden. 'Ik denk dat het binnenkort misschien een keer gaat gebeuren... een kind. Dan heb je twee familieleden die bezig zijn met baby's,' lachte ze. 'Dan pas maar op! Straks zijn Evan en Leona nog aan de beurt, al zie ik dat beide nog niet zo snel gebeuren.'

Naevia trok verbaasd haar wenkbrauwen op na de botte en ruwe toon van Marcus' woorden. Kalmerend legde ze een hand op zijn arm en verborg ze zijn vertrokken gezicht door haar andere hand op zijn wang te leggen. 'Marcus, dat zal nooit verdwijnen. Het leven zal nooit eerlijk worden en in de maatschappij waarin wij leven al helemaal niet. Er zullen altijd mensen boven andere mensen staan.' Ze zuchtte diep en liet hem vervolgens los, om opnieuw hun glazen te vullen met wijn. 'Misschien is het goed om zometeen weer eens terug te gaan naar ons kamp. We hebben lang genoeg tussen de adel rondgelopen, vind je ook niet?' Goed bedoeld glimlachte ze naar haar vriend en overhandigde ze hem zijn glas wijn. 'En dan kunnen we nog de hele avond de adel bespotten en bekritiseren. Trouwens, Nathan ziet er ook niet al te vrolijk uit,' merkte ze op, terwijl ze naar hun leider gebaarde.

David 

Het was tijd voor de befaamde speech van de koning. David zat er al de hele dag tegenaan de hikken, maar nu moest hij het toch doen. Toen hij de hele zaal om aandacht had gevraagd, stapte hij het kleine podium op en keek hij de zaal rond. ‘Zoals jullie weten zijn we hier vandaag bijeen gekomen om alle slachtoffers te herdenken van de rebellie. Niet enkel de leden van de adel, maar ook zeker de dappere soldaten die aan onze zijde hebben meegevochten en de burgers die deze tragische tijd niet hebben mogen overleden. Voor hen vraag ik, wederom enkele minuten stilte. Zodat we de tijd en de mensen die we achter ons hebben gelaten niet vergeten.’ De stilte die in de zaal hing bezorgde David kippenvel. Toen er een paar minuten verstreken waren, kuchte hij kort. ‘Maar tevens is dit ook een tijd om dankbaar te zijn, dankbaar dat we in een stabiele tijd leven en dat de rust steeds meer terugkeert in Tarth en ook daar wil ik graag op drinken.’ David hief zijn glas op en nam er een slok uit. In eerste instantie leek alles goed, maar na enkele seconde kreeg hij een verstikkend gevoel. Het was alsof iemand zijn luchtpijp dichtkneep. Het begon met hoesten, maar al snel hapte hij naar adem, de ruimte om hem heen werd steeds donkerder, hij hoorde niet eens meer hoe het glas uit zijn handen viel en uit elkaar spatte op de vloer. Uiteindelijk werd alles zwart.

'De verloving loopt erg goed,' glimlachte Iwone overtuigend. Ze wilde niet dat de koningin op de hoogte zou zijn dat de verloving eigenlijk nogal moeizaam verliep, vooral van Evans kant. Dat ging haar niets aan. 'En Leona zoekt inderdaad het avontuur op met het leger. En ik kan haar met niets overtuigen om thuis te blijven.' Iwone glimlachte kort en wou verder vragen, toen David plotseling begon te praten. Geduldig luisterde Iwone naar zijn woorden en wou ze net ook een slok van haar wijn nemen, toen hij plotseling naar zijn keel greep. Vol afschuw sloeg ze haar hand voor haar mond en ze kwam pas in actie toen de koning op de grond viel. 'Hij mag niets meer drinken! Niets om het weg te spoelen!' waarschuwde Iwone de mensen die zich al snel rondom David verzamelden. Ze pakte zelf zijn glas wijn op en rook aan het goedje. Ze herkende de geur niet, waardoor ze al snel ongerust werd. 'Roep de geneesheren,' spoorde ze de obers aan, die waarschijnlijk al door allerlei andere gasten weg werden gestuurd.

‘Laten we het erop houden dat Pippa en Evan wat… strubbelingen ervaren.’ merkte hij op. Hij wilde er niet al te veel over loslaten, omdat hij de details ook niet wist, wat hij kon vertellen waren enkel zijn eigen observaties. Ren moest lachen om het idee van Evan en Leona met kinderen. Hij zag beiden niet als ouder, in ieder geval niet hoe hij Henry en Jill zag als ouders. Net op het moment dat hij wilde antwoorden, begon David aan zijn speech. De koning stond erom bekend dat zijn speeches niet erg goed in elkaar zaten en helaas gold dat ook voor deze speech. Toen David oncontroleerbaar begon te hoesten en uiteindelijk in elkaar zakte, drong het pas tot Ren door wat er aan de hand was. De hele zaal leek in rep en roer te zijn, al bleef hij zelf ijzig op zijn plek staan, niet wetend wat hij moest doen.

Silas moest lachen toen Pippa hem antwoordde in zijn eigen taal. Je kon zo horen dat ze een nieuweling was in het gebruik van de taal en haar accent was zwaar, maar desalniettemin moest hij haar zijn complimenten geven. 'Laten we maar gewoon verder gaan in een taal die we allemaal kunnen verstaan.' grinnikte hij toen hij zag dat Evan nogal buiten het gesprek viel. Toen de zaal stilviel voor de koning, excuseerde hij zich van het tweetal en liep hij naar de rand van de zaal, waar hij in stilte toekeek naar de koning. Silas snapte nog steeds niet hoe de gewoonten van Tarth in elkaar zaten, maar hij wist wel dat er iets niet klopte toen de koning in bewusteloos op de grond viel. Dit waren zaken waar hij niets mee te maken had en waar hij zich ook niet in wilde mengen. Stilletjes verliet hij de zaal, naar zijn vertrekken toe.