Slaapkamer van Edmund en Iwone

-

Iwone zat achter haar kaptafel en borstelde door haar lange, bruine haren heen. Het was stug geworden door de zoute lucht van het strand, maar ze had geen tijd meer om een bad te nemen, dus probeerde ze nu voor het slapen het meeste zand en zout uit haar haren te borstelen. Ze had erg genoten van de tijd samen met haar familie. Nadat ze haar haren had geborsteld, liep ze naar het balkon toe en sloot ze de deuren, zodat het 's nachts niet te koud zou worden in de vertrekken. Gapend liep ze naar de werkkamer van Edmund, die naast hun slaapkamer was gelegen, en opende ze de deur. 'Kom je zo slapen? Je kan niet weer de hele avond door werken.'

Edmund zat voorover gebogen aan zijn bureau. Zijn haren waren verstrengeld in zijn dunner wordende haar en in zijn hoofd speelde de scenario's rondom Leona zich af. Ayira had hem gisteren verteld dat ze Leona had gezien in het kamp van Nathan. Nu hij eraan terug dacht, had hij zijn jongste dochter inderdaad zien praten met de zoon van Agathe, tijdens het banket en de komst van de leiders. Hij had er nooit iets achter gezocht, maar blijkbaar had hij daar een fout mee gemaakt. Hij moest dit alles nog steeds aan Iwone vertellen, al probeerde hij eerst voor zichzelf te bedenken hoe hij dit zou aanpakken. Toen Iwone tegen hem sprak, schrok hij op uit zijn gedachten en keek hij naar haar. 'Ja, ik kom eraan.' Hij blies de kaars op zijn bureau uit, en liep richting de slaapkamer. 'Ik ben blij dat we even tijd hebben gehad met zijn allen vandaag.' zei hij met een glimlach, terwijl hij zijn blouse en broek omwisselde voor zijn slaapkleding.

Iwone glimlachte toen Edmund aan gaf dat hij kwam en liep zelf alvast weer de slaapkamer in. 'Ik ben er ook heel blij om. En wie had gedacht dat Constance ooit met haar baan zou stoppen?' lachte Iwone, nog steeds met de verrassing van het moment in haar toon. Ze liep naar haar man toe en drukte een kus op zijn wang. 'En ik ben blij dat Jillian haar besluit aan iedereen heeft kunnen vertellen zónder dat alle andere families zich ermee bemoeien.' Ze ging op het voeteneind van hun bed zitten en begon haar haren in te vlechten voor de nacht. 'Ik vond het trouwens zo fijn dat Leona toch nog kon komen! Waren we eindelijk weer eens met zijn allen samen,' glimlachte Iwone stralend.

'Ja, wauw, dat was pas een verrassing.' Edmund had nog niets af geweten van het besluit van zijn zuster, maar hij was blij voor haar dat ze een beslissing had kunnen maken. Zelf ging hij alvast onder het laken liggen en staarde naar het plafond. 'Over Leona gesproken.' Zuchtend kwam hij overeind en keek naar Iwone. 'Ik heb enkele dagen geleden een gesprek gehad met Ayira over Leona en gevraagd of zij misschien wist waar ze de hele tijd uithing, want het was mij wel duidelijk dat ze niet bij Ayira was.' Hij probeerde in zijn hoofd nogmaals te formuleren wat hij precies wilde zeggen, maar besloot dat het het beste was als hij het er gewoon uit zou gooien. 'Ayira kwam gisteren naar me toe en ze heeft me verteld dat Leona driehonderd soldaten uit het leger heeft meegekregen en zich bij het leger van Nathan Halley heeft gevoegd.' Hij wist niet goed welke emoties hij hierbij voelde en hij wist al helemaal niet hoe Iwone hierop zou reageren. 'Ik heb haar nog niet geconfronteerd, ik wilde het eerst met jou bespreken.'

Iwone maakte de vlecht af en liep naar de zijkant van het bed toe, om onder de lakens te gaan liggen, maar ze stopte na de woorden van Edmund. Ze had enkele seconden nodig om te beseffen wat hij had gezegd en geschokt legde ze haar hand voor haar mond. Vluchtig liep ze om het bed heen, om vervolgens op de zijkant van het bed te gaan zitten aan de kant van Edmund. 'Weet je het zeker? Heeft Ayira het wel goed gezien? Heeft ze- Is ze-' Ze haalde diep adem en probeerde uit haar woorden te komen. 'Edmund, waarom zou ze daarbij willen? En waarom heeft ze ons niets gevraagd? Ik snap er niets van... Misschien heeft ze daar wel haar blauwe plekken opgelopen!'

Edmund keek naar zijn vrouw en knikte. 'Ayira was er vrij zeker van. Ze zag Leona de tent in gaan van Nathan, iedereen begroette haar. Alles duidde erop dat ze al aardig wat tijd heeft doorgebracht. En het verklaard ook waar ze die driehonderd man voor nodig had.' Hij wist niet precies hoe het was gegaan, maar hij vermoedde dat ze één of andere deal hadden gesloten met elkaar, of wellicht wilde Leona wat bekende mensen om haar heen. Hij wist niet precies wat haar motief ervoor was, maar op één of andere manier klopte het wel. 'Ze is een tijd geleden naar me toegekomen met de vraag of ze in het Zuidelijke leger mocht dienen. En ik heb het afgewezen, Iwone. Ik had haar zien trainen en ze was er gewoon nog niet klaar voor. Ik weet dat ze boos op me was.' Hij had zich de afgelopen dagen constant afgevraagd of dat de reden was geweest dat ze het heft in eigen handen had genomen. Ze was koppig, dat wist hij maar al te goed.

Iwone zuchtte diep en liet haar hoofd verslagen hangen. Ze kon niet geloven dat haar dochter iets achter de ruggen van haar ouders om zou doen, zonder het te vertellen, en- 'Wat nou als de bruiloft afgelopen is en iedereen weer naar huis gaat? Wat gaat zij dan doen? Ze- ze komt dan toch wel met ons mee naar huis toe?' Ze voelde dat haar handen trilden, dus kroop ze ook onder de lakens en ging ze tegen haar man aan liggen. Ze was nog het meest bezorgd om de wonden: misschien werd ze wel misbruikt in het kamp! En zat ze er tegen haar zin! 'We moeten morgen meteen naar haar toe. Anders- anders gaan we nu meteen!' Ze keek haar man aan en beet angstig op haar lip. 'Het is ons kleine meisje...'

Edmund keek haar aan en pakte haar handen beet. 'Ik weet dat je je zorgen maakt om haar, maar ik denk dat we dit meteen goed moeten aanpakken. Je weet hoe koppig ze soms kan zijn en ik wil niet dat ze zich nog meer tegen ons draait doordat we haar teveel opdringen.' Hij drukte een kus op haar kruin en liet zijn hoofd tegen het kussen aan zakken. 'Ik weet verder niet wat haar ideeën of intenties zijn, ik wou dat ik het wist.' Hij had zo'n gevoel dat zijn dochter niet van plan was om het hen te vertellen, anders was ze wel eerder naar haar ouders toegestapt. 'Beloof je me dat je het nog even voor je kan houden, tot dat ik een goede oplossing hiervoor heb gevonden? Zelfs voor Leona. Ik weet dat het moeilijk is, maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik wil natuurlijk dat ze mee terugkomt met ons, naar het Zuiden, maar ik weet ook dat we haar van heel wat moeten overtuigen. Ze heeft driehonderd soldaten met zich meegenomen, Iwone. Dat is niet zomaar een beslissing geweest die ze in een middagje gemaakt heeft.'

Iwone legde haar hoofd tegen zijn borst aan en hield zijn handen stevig vast. 'Ik beloof het,' zei ze na een lange stilte, terwijl ze Edmund aan keek. Voorzichtig streek ze met haar hand langs zijn wang, waarna ze zuchtte en van hem weg keek. 'Wil je alsjeblieft niet te boos op haar worden? We weten allebei dat ze de ambities van haar tantes heeft en graag in het leger wil. Ze is natuurlijk boos dat we dat niet hebben toegestaan, maar... Als dat is wat ze wil, dan moeten we niet te streng voor haar zijn. Je kent haar, ik- ik wil haar niet verliezen, Edmund.' Leona was een typische Rabbion en ze had ook nog eens de koppigheid van haar eigen familie geërfd. 'Misschien dat we haar kunnen overtuigen door te zeggen dat ze in het Zuiden een klein baantje in het leger mag krijgen? Bijvoorbeeld wat jongere soldaten trainen? Of dat ze haar driehonderd soldaten mag houden en zelf iets mee mag doen?' Ze snapte het gevoel van Edmund goed, ze wist zelf ook niet hoe ze haar dochter kon overtuigen om het hele idee van Nathans leger te laten vallen.

Edmund zuchtte diep in en uit bij de woorden van Iwone. 'Ik weet het niet, ze is nog zo jong. Natuurlijk wil ze verantwoordelijkheid en keuzes maken over de dingen die ze later wil doen. Ik ben enkel bang dat ze de verkeerde keuze maakt en zich volledig richt op iets waar ze later ontzettend veel spijt van gaat krijgen.' Hij was bang dat zijn dochter niet inzag hoe groot de verantwoordelijkheid was om je bij zo'n leger aan te sluiten, zeker in haar positie. Het was iets wat veel mensen niet lichtjes opvatte en het viel dan ook vaak veel zwaarder dan ze hadden verwacht. 'Het komt wel goed, ik weet het zeker Iwone, ik moet gewoon nog goed nadenken. Ik weet niet hoe ik haar kan overtuigen om hier te blijven. Misschien heb je gelijk, misschien moeten we haar een taak geven in ons leger. Ik kan haar niet de verantwoordelijkheid laten dragen voor die driehonderd soldaten. Daar heeft ze nog niet genoeg ervaring voor. Bij de goden, ik snap nog steeds niet wat Ayira wel niet dacht toen ze instemde met Leo's verzoek.'

Iwone keek op bij Edmunds laatste woorden en duwde zichzelf omhoog, zodat ze haar man beter aan kon kijken. 'Heeft Ayira haar die driehonderd mannen gegeven? En het ons niet verteld? Bij de Goden, wat denkt ze toch?!' Ze snapte dat Ayira niet naar haar toe zou stappen, maar ze had toch gedacht dat ze het haar broer wel zou vertellen. Na enkele seconden ging ze weer tegen Edmund aan liggen en streek ze met haar vingers over zijn borst heen. 'Moet ik anders niet met haar praten? Als moeder, m- misschien dat ze dan sneller het aanbod aan neemt?' stelde Iwone onzeker voor. Ze wist van zichzelf dat ze erg emotioneel kon worden als het om haar jongste dochter ging en ze wou niet dat dat haar zou af schrikken. Maar misschien zou Leona het wel eerder aan haar moeder vertellen als er van haar misbruik gemaakt werd. Ondanks alles moest ze toch zacht lachen en begroef ze haar gezicht tegen Edmunds schouder aan. 'Ik had nooit gedacht dat we zo'n avontuurlijk en koppig kind zouden krijgen na Evan en Jillian.'

'Misschien wel, het is op zijn minst het proberen waard. Als je zou aanbod niet aanneemt, kan ik altijd nog met haar gaan praten.' Edmund wist niet hoe zijn dochter erop zou reageren en hij wist van zichzelf ook niet welke reactie het bij hem te weeg zou brengen. Lachend streek hij door de haren van Iwone en schudde zijn hoofd. 'Ik had bijna verwacht dat ze enkel jou genen over zouden nemen en de koppigheid van de Rabbion-familie niet zouden erven, maar ik was te snel.' grinnikte hij en drukte een kus op haar lippen. 'We komen er wel uit, ze moet een keer een keuze maken, dus ze zal wel naar ons toe moeten komen.'

Iwone glimlachte naar Edmund en beantwoordde zijn kus liefdevol, waarna ze haar armen om hem heen sloeg en weer tegen hem aan ging liggen. 'Misschien deed je die keer van Leona wél eens je best,' lachte ze plagerig, 'zodat ze wat Rabbion genen kreeg.' Iwone was opgelucht dat Edmund het ook een goed idee vond dat ze met Leona zou praten. Ze hoopte dat ze haar kon overhalen om terug naar het Zuiden te komen en daar een leuk baantje te zoeken in het leger. 'En ze zal ook wel afscheid nemen. Ik kan me niet voorstellen dat ze er zomaar vandoor gaat na de bruiloft.' Leona deed graag wat ze zelf wou, maar Iwone kon zich niet voorstellen dat ze geen gedag zou zeggen tegen haar eigen familie. En sowieso zouden Edmund en zijzelf haar proberen over te halen, het liefst nog voor dat moment. 'Anders zijn we meteen allebei onze dochters kwijt,' murmelde ze zachtjes.

'Je raakt ze niet kwijt, Iwone.' stelde hij haar gerust en ging zo liggen dat hij haar aan kon kijken. 'Ze kiezen allebei hun eigen pad, Jill heeft een goede keuze gemaakt. In het begin zal het moeilijk zijn, maar we moeten ze een keer loslaten, Iwone.' Zelf vond hij het al moeilijk om zijn kinderen hun eigen wegen te zien kiezen, maar hij kon zich niet voorstellen hoe het voor zijn vrouw moest voelen. Iwone had naar zijn idee altijd een sterkere band met hun kinderen gehad, vooral met de meiden. Zelf kon hij altijd goed met Evan overweg. Hij en zijn zoon waren in veel dingen hetzelfde. 'En laten we nog niet al te ver vooruit denken. Misschien ziet ze wel in dat ze een fout heeft gemaakt en is er helemaal niets aan de hand.' Hij twijfelde er sterk over, maar hij sloot het niet uit.

'Ik weet het...' zuchtte ze zachtjes, waarna ze Edmund aan keek. Zelf was ze ook van huis en dus haar moeder weggegaan en ze wist hoeveel pijn ze haar moeder daarmee had gedaan, ondanks dat het niet anders kon. Het erge was dat ze maar weinig terug naar het Noorden was gekeerd. 'Gelukkig kunnen onze meiden allebei goed voor zichzelf zorgen,' glimlachte ze, 'en ik ben blij dat Evan bij ons thuis blijft, zodat we een oogje in het zeil kunnen houden.' Ze pakte Edmunds hand vast en kneep er zacht in, terwijl ze tegen hem aan ging liggen. 'Misschien maken we ons inderdaad zorgen voor niets. Maar laten we maar van het ergste uit gaan, niet waar? En laten we ook over leuke dingen denken, zoals Willa en Henry!' glimlachte Iwone.

'Dat kunnen ze zeker.' glimlachte Edmund. Ook hij was blij dat Evan in het Zuiden zou bijven. Zijn dochters konden de buitenwereld wel aan, Evan daarentegen leek af en toe nog een extra zetje nodig te hebben. Iets van Edmund ook geen probleem vond, hij hoopte echter dat de rest van de wereld er ook zo over zou denken en daar had hij zijn twijfels over. 'Willa en Henry.' lachte hij hoofdschuddend. 'Het verbaasde me dat het nog zo lang heeft moeten duren voordat ze elkaar eindelijk vonden. Ik ben blij dat ze eindelijk die stap hebben durven zetten. Nu de rest nog. We moeten het er binnenkort ook met Evan over hebben.'

'Het zou natuurlijk perfect zijn als Evan en Pippa een huwelijk aan kunnen gaan. Ze zijn al vrienden en ik heb altijd het idee gehad dat Pippa Evan erg goed door heeft én ook met hem om kan gaan,' zei ze zachtjes, terwijl ze met haar vinger langs Edmunds kaak gleed en vervolgens over zijn borst. Ze glimlachte bij de gedachte aan Willa en Henry, maar fronste ondertussen ook, terwijl ze haar man serieus aan keek. 'Adelaide gaat dit nooit accepteren. Misschien wil David het ook niet, ik weet niet-' Ze slikte en duwde zichzelf een stukje omhoog, zodat ze beter Edmunds gezicht kon zien. 'Ik moet je iets over Adelaide vertellen. En over Henry. Edmund, dit moet tussen ons blijven.'

Edmund knikte. 'Ik wil graag samen nog met Thomas en Gytha rond de tafel gaan over een eventueel huwelijk voordat we weer teruggaan naar het Zuiden. Het hoeft nog niet rond te zijn als we weer gaan, maar ik wil het idee op zijn minst besproken hebben, zodat zij er ook even over na kunnen denken.' Hij had het al een tijdje willen doen, maar er tot nu toe nog geen tijd voor gevonden. 'Maak je niet al te druk over Adelaide en wat David betreft, ik weet zeker dat hij het beste voor heeft met zijn zoon.' Edmund snapte niet waarom iedereen Adelaide als zo'n gigantische dreiging zag, wellicht hadden ze er een goede reden voor, maar Edmund zelf had die nog nooit gevonden. 'Ja, ja natuurlijk blijft het tussen ons.'

Iwone glimlachte voorzichtig naar Edmund en knikte instemmend. In dat opzicht pasten Edmund en Iwone precies bij elkaar, omdat zij zich altijd overal zorgen om maakte en Edmund veel rustiger en kalmer was. 'Adelaide vertelde mij tijdens het toernooi dat ze Estella op de troon wil hebben en dus niet William. Als dat plan doorgaat, dan komt er sowieso een tweestrijd tussen aanhangers van William en aanhangers van Estella. En Jill- ze is daar dan alleen en stel dat er iets ergs gebeurt-' Iwone ging rechtop zitten en keek Edmund serieus aan. 'En Henry heeft de laatste tijd allerlei plannen in zijn hoofd. Hij wil óók de kroon opeisen. En-' Iwone keek weg en pakte Edmunds hand vervolgens vast. 'Willa is waarschijnlijk zwanger van Henry.'

Maar de helft van Iwone haar woorden kwamen binnen bij Edmund. Zijn gedachten waren al blijven haken bij het idee dat Adelaide haar dochter op de troon wilde. 'Henry wil wat? Iwone, waarom vertel je me dit nu pas allemaal? Hoe lang weet je dit al?' Het duurde eventjes voordat hij door had wat dit allemaal betekende. 'Je weet dat dit hele gevaarlijke informatie is? Als de verkeerde mensen dit te weten komen hebben we zo een burgeroorlog op ons dak.' Dat zag Edmund liever niet gebeuren. Zeker niet nu het er uiteindelijk naar uit zag dat het weer wat beter ging met Tarth. 'Weet David hier iets vanaf?'

Iwone durfde Edmund niet aan te kijken en staarde dus naar de patronen op de dekens, terwijl ze haar schouders op haalde. 'Ik- ik dacht dat ik het zelf kon oplossen, maar dat lukt me niet. En ik ben niet iemand die onbetrouwbaar is en zomaar allerlei geheimen verder vertelt. Ik-' Ze zuchtte en sloeg haar armen om haar lichaam heen, terwijl ze voelde hoe een groot schuldgevoel zich opbouwde in haar lichaam. 'David weet van niets af. Ik twijfel of ik het hem moet vertellen.' Ze wreef met haar handen over haar koude voeten en zuchtte diep. Dat had ze Adelaide inderdaad verteld, dat ze een burgeroorlog zou starten. En Henry zou dat ook doen. 'Daarom vertel ik het ook alleen aan jou, Ed. Ik weet niet wat ik met deze informatie aan moet.'

Edmund keek zijn vrouw fronsend aan. 'Je dat dat je dit zelf kon oplossen? Iwone, dit zijn geen zaken die één persoon zo eventjes kan oplossen. Dit gaat niet alleen jou aan, dit gaat heel Tarth aan!' Hij snapte niet dat Iwone dat niet in had gezien. 'Dit heeft helemaal niets met onbetrouwbaarheid te maken. Je snapt dat mensen hierdoor in gevaar lopen, toch?' Zuchtend kwam hij overeind en stond hij op van het bed. Als hij goed moest nadenken, werkte het altijd als hij heen en weer liep. Zo begon hij nu ook te ijsberen door de slaapkamer. Ergens wou hij dat ze het hem eerder had verteld, maar aan de andere kant had hij het liever niet willen weten. Het was belangrijk dat dit zou worden besproken, maar wie zou hij kunnen vertrouwen? Met wie zouden ze deze informatie moeten delen? Wellicht zou David hen niet eens geloven als ze het hem zouden vertellen. Misschien wilde Adelaide juist dat ze het aan David zouden vertellen om onrust te stoken. Hij wist het niet. 'Laten we het voor nu maar voor ons houden.' zei hij uiteindelijk. 'Op één voorwaarde. We trekken het huwelijk in. Het maakt me niet uit wat voor consequenties dat heeft, maar als dit werkelijk iets is wat gaat gebeuren, wil ik het niet riskeren dat Jill daar zit.'

Iwone keek zwijgend toe hoe haar man op stond en bleef zelf wel onder de dekens zitten. Ze maakte zichzelf klein en trok haar benen naar haar borst op, om zo toe te kijken hoe Edmund heen en weer liep. Ze wist niet wat ze moest reageren op de woorden van Edmund. Het was waar dat Jill gevaar zou lopen in Evenfall als ze een huwelijk aan ging met William. Maar trokken ze niet te snel conclusies? 'Misschien was het enkel wel opzet van Adelaide. Het is toch opvallend dat ze het precies aan míj vertelde? Misschien is dit precies wat ze wilt, dat we het aan David vertellen en-' Ze haalde haar schouders op en beet twijfelend op haar lip. 'Laten we het huwelijk niet intrekken, maar uitstellen, oké? Ik wil niet onnodig ruzie stichten. Laten we eerst David inlichten... of Anthony!'

'En wat denk je dat David gaat doen? Adelaide confronteren? En als je het hem wil vertellen, moet hij je wel eerst geloven.' Hij was nogal sceptisch over dit alles en hij wist dan ook niet wat hij met al deze informatie moest doen op dit moment. 'Ik weet niet waarom Adelaide je het heeft verteld en ik weet ook niet wat jij met deze informatie zou moeten.' Hij vond het moeilijk om alle losse eindjes aan elkaar te knopen, alsof hij nog een bepaalde factor miste om het idee compleet te maken. 'Anthony is opgestapt, ik weet dat hij nog in het Westen blijft tot na de bruiloft, maar laten we het voor hem niet drukker maken dan het al is.'