De vertrekken van Edmund en Iwone

-

Met haar blik op onweer stormde Leona door de gangen van haar kasteel heen. Nog niet lang geleden was ze aan het sparren met één van de soldaten uit het Zuidelijke leger, maar de pret had niet erg lang mogen duren. De punt van zijn zwaard had haar bovenarm geraakt en zorgde er voor dat er een lange snee van haar schouder tot haar elleboog liep. Ze had hem al vrij snel duidelijk gemaakt dat hij het wel kon vergeten om nog eens te sparren, waarna ze direct naar de vertrekken van haar moeder was gegaan. Nog steeds geïrriteerd door het ongeval, klopte ze enkele keren op de deur tot er open werd gedaan.

[Iwone]
Zuchtend, maar met een glimlach pakte Iwone enkele boeken van de grond op en stopte ze deze in de grote boekenkast van haar en Edmund. Omdat één van de keukenmeisjes ziek was, had ze voorgesteld om op haar andere twee kinderen te passen. Het waren enkel wel twee druktemakers en ze hadden dan ook haar hele vertrekken rommelig gemaakt. Ze leken erg op haar jongste dochter, die verliet vroeger ook nooit een vertrek zonder overal nieuwsgierig aangezeten te hebben. Gelukkig waren de twee kinderen weer thuis en had ze tijd gehad om de troep op te ruimen, voordat Edmund thuis zou komen. Er werd al snel geklopt en glimlachend deed ze open, denkend dat het Edmund was. Verrast zag ze dan ook haar dochter. 'Leona! Kom b-' Geschrokken keek ze naar het bloed dat over haar arm stroomde. 'Wat is er gebeurd?'

'Eén of andere sukkel waarmee ik aan het sparren was, heeft me geraakt! Serieus, ze moeten echt een betere selectie houden over wie daar wordt toegelaten en wie niet, want deze kerel zou ik dus echt niet naast me willen hebben tijdens een gevecht!' ratelde ze gefrustreerd, terwijl ze het vertrek binnenliep en zich omdraaide naar haar moeder. 'Het ziet er erger uit dan dat het is, hij is helemaal niet zo diep.' zei ze uiteindelijk en keek haar moeder aan. 'Zou je het misschien willen hechten? Dan kan ik die jongen is op z'n lazer geven voor wat ie heeft gedaan.'

Toen Iwone over haar schrik heen was en Leona ondertussen zorgeloos verder kletste, haastte ze zich snel haar vertrekken in en pakte ze een natte doek uit haar badkamer. Ze liet Leona op een stoel zitten en depte vervolgens het bloed van haar arm af, zodat ze een goed beeld van de wond had. 'Ik dacht dat je alleen nog maar mocht oefenen met je trainer en nog niet met andere soldaten,' zei Iwone kritisch, terwijl ze zelf op een krukje naast haar dochter ging zitten. Ze was benieuwd hoe haar man op hun bloedende dochter had gereageerd. 'Ik ga het natuurlijk hechten, maar dan wil ik dat je paar dagen rust neemt, zodat ze hechtingen niet los gaan.' Zorgzaam veegde ze wat plukken haar van haar dochters bezwete voorhoofd af en keek haar serieus aan. 'Dus ik wil niet dat je weer met die jongen gaat sparren.'

'Mam, mijn trainer denkt dat ik een vier jarige ben die voor het eerst een zwaard vast heeft.' merkte ze zuur op en rolde met haar ogen. 'Best, ik zal wel een paar dagen wachten, maar mooi niet dat ie er zomaar mee wegkomt!' Desnoods zou ze naar één van haar tantes gaan om te zeggen dat ze maar eens een goede selectie moesten houden. Het was verdomme een soldaat uit het leger en dan presteerde hij het ook nog eens om haar te raken tijdens het sparren! 'Wil je het niet tegen vader zeggen... dat ik de regels van Harold aan mijn laars heb gelapt?' Harold was de trainer die haar vader voor haar geregeld had en hij leek erg op hem gesteld te zijn, Leona wilde hem niet teleurstellen.

Iwone had ondertussen een scherpe naald, draad en een potje met pure alcohol erbij gehaald. 'Dit kan een beetje prikken,' waarschuwde ze haar dochter, waarna ze de wond ging ontsmetten. Peinzend luisterde ze naar de woorden van haar dochter, waarna ze zuchtte. 'Ik zal het niet aan je vader vertellen. Maar ik vertel hem wel dat je gewond bent geraakt, ik wil niet dat hij schrikt als hij opeens hechtingen in je arm ziet zitten.' Geduldig prikte Iwone de draad door het oog van de naald heen en keek vervolgens Leona aan. 'Ik wil wel dat je naar je trainer luistert! Je weet dat het heel speciaal is dat je deze lessen krijgt, dus ik wil niet dat je de regels aan je laars lapt. Ik weet zeker dat Harold je heel binnenkort met mannen laat sparren die wél goed kunnen vechten.' Met een glimlach knipoogde ze naar haar dochter, waarna ze begon met de hechtingen.

Leona beet op de binnenkant van haar wang toen haar moeder begon met het ontsmetten en het hechten van de snee op haar arm. 'Prima, als jij het hem niet verteld zal hij het toch wel op één of andere manier horen.' Ze had liever dat haar vader het van haar moeder hoorde, dan van één of andere roddelende keukenmeid. 'Ik hoop het voor hem, anders vraag ik het wel aan tante Constance of tante Ayira, aangezien-' Ze had bijna willen zeggen "aangezien ze het Jill ook hebben geleerd." maar ze slikte haar zin in. 'Aangezien zij er meer verstand van lijken te hebben dan Harold.'

Iwone reageerde niet op de woorden van Leona, doordat ze gefocust was op de hechtingen. Ze wilde haar dochter niet onnodig pijn doen en de wond zo netjes mogelijk hechten. Toen dat gelukt was, drukte ze een zachte kus op de wond, zoals ze vroeger ook altijd had gedaan als haar kinderen ergens pijn hadden. Ze had het altijd bij Henry gedaan, daarna bij Ren en vervolgens ook bij haar andere drie kinderen. 'Doe dat vooral, lieverd,' zei ze met een kleine en plagerige glimlach, waarna ze haar spullen begon op te ruimen. Daarna nam ze weer plaats naast haar dochter. 'Hoe gaat het trainen eigenlijk? En heb je je jurk al gepast voor het banket?' Ze viste wat viezigheden uit het donkere haar van haar dochter - het haar dat ze van Iwone zelf had gekregen - en keek haar dochter nieuwsgierig aan.

Het was een wonder geweest dat haar ouders hadden ingestemd met de lessen van Leona. Ze waren beiden niet echt van het vechten, maar ook zij hadden ingezien dat hun dochter op één of andere manier wel aan de training zou komen, dus konden ze het maar beter toestaan. 'Het gaat goed!' zei ze enthousiast en glimlachte. 'Hij leert me veel technieken, hoe ik sneller kan aanvallen en op welke manier ik mijn zwaard moet vasthouden als ik een bepaalde aanval wil doen.' Ze waren nog niet echt toegekomen aan het échte werk, wat haar mateloos irriteerde, maar ze kon niet ontkennen dat de dingen die hij haar had geleerd wel erg handig waren. 'Oh ja, de jurk heb ik gepast. Hij is erg mooi, hij moest alleen nog ingenomen worden bij de taille, dus daar zijn ze als het goed is nu mee bezig.' Ondanks dat ze meer als haar tantes was, had ze ook kanten van haar moeder: ze vond het heerlijk om er mooi uit te zien, om haar haren mooi te dragen en om prachtige jurken aan te hebben.

Iwone glimlachte bij het zien van Leona's enthousiasme en wreef voorzichtig over de blauwe plek op haar arm. Het was niet raar om te bedenken dat één van haar kinderen zo'n vechtlust zou hebben met een familie als de Rabbions. Henry hield ook erg van de kunst van het vechten, maar daar zat een heel andere drijfveer achter als die van Leona. 'Ik ben blij dat het bevalt. Soms bekijken je vader en ik je vanuit ons raam en je ziet er al echt uit als jouw tantes.' Iwone streek haar eigen jurk glad, terwijl ze over Leona's jurk spraken. Ze had speciaal nieuwe jurken voor haar dochters laten maken en ook mooie pakken voor haar zoons. Zelfs haar man moest maar weer eens een nieuw pak hebben. 'Er is één ding dat ik wil dat je weet, Leona,' begon Iwone opeens, waarna ze haar dochter serieus aan keek. 'Het aanbod van het huwelijk is van de kant van de Halleys gekomen. Je vader en ik zouden jou, Jill, Evan, Ren en Henry nooit zonder jullie wil uithuwelijken.'

Leona glimlachte trots toen haar moeder zei dat ze al op haar tantes begon te lijken. Ze waren familie, dus hetzelfde bloed stroomde door haar aderen, maar als nog was het een groot compliment. Ze had altijd erg tegen Ayira en Constance opgekeken. Toen haar moeder haar serieus aankeek, ging ze verzitten en luisterde ze naar haar woorden. 'Dat weet ik.' zei ze kort en glimlachte treurig. 'Maar dat maakt het niet makkelijker voor Jill.' Ze had zich later pas gerealiseerd dat ze rot had gereageerd tijdens haar gesprek met Jill. Als ze echt zou trouwen, zou dat betekenen dat haar zuster naar de hoofdstad zou moeten om daar te gaan wonen. Ze zou haar hele familie hier achter moeten laten en dan ook nog eens haar leven doorbrengen met een man waarvan ze waarschijnlijk nooit zou houden. 'Gaan jullie ja zeggen? Op het aanbod?'

Iwone glimlachte ook treurig en dacht aan haar zelf in de periode dat ze werd uitgehuwelijkt. Ze was nog jonger dan Leona en Jill geweest en ze was zonder klagen met David getrouwd. Wat verschilden die tijd toch met de tijd van nu. En nu hadden David en zij allebei hun eigen gezin! 'We stemmen enkel in met het aanbod als Jill ook instemt. Ik ga geen enkel kind van mij dwingen tot dingen die ze niet willen doen. Daarvoor houd ik veel te veel van jullie.' Ze veegde wat modder van Leona's wang af en glimlachte liefdevol. 'Ik wou dat mijn moeder je zo had kunnen zien. En vooral mijn vader. Ze zouden zo trots geweest zijn, Leo. Ik- ik ben blij dat je nog een grootvader hebt. En van die lieve tantes. En-' Ze slikte haar woorden in toen ze over Thomas wou beginnen en voelde hoe ze treurig begon te kijken. Ze hoopte niet dat het ook zo zou af lopen tussen haar eigen kinderen.

'En lieve ouders.' maakte ze de zin van haar moeder af en omhelsde haar. 'Au!' Pijnlijk trok ze haar arm terug en begon te lachen. 'Ik vrees dat ik er wel nog even aan moet wennen dat ik hem even niet meer kan gebruiken.' Ze was zo gewend om druk in de weer te zijn dat het tijdelijk missen van een arm nog niet zo makkelijk was. Onhandig omhelsde ze haar moeder met haar goede arm en drukte een kus op haar wang.

NEW 

Leona was via een achterweggetje het kasteel in geglipt. Ze wilde niet dat ze veel mensen zou tegenkomen, omdat ze niet wilde dat ze al teveel herkent zou worden. Ze stond al een tijdje voor het vertrek van haar ouders. Ze had in het kasteel gehoord dat haar vader in een vergadering zat, dus ze hoopte haar moeder alleen te kunnen spreken. Ze had nog afscheid willen nemen van iedereen in het Noorden, maar uiteindelijk was daar niets van gekomen en was ze simpelweg vertrokken zonder afscheid te nemen van haar familie. Toen ze alle moed bij elkaar verzameld had, klopte ze enkele keren op de deur, hopend dat haar moeder open zou doen.

Iwone was al dagen druk in de weer door de komst van alle families en het grote spektakel dat ze zouden organiseren rondom de zonsverduistering. Om niet aan andere dingen te hoeven denken, had Iwone veel te veel taken op haar genomen en ze was dan ook doodmoe. Ze besefte dat ze misschien wel te oud werd om zoveel op haar schouders te nemen. Toen er plotseling werd aangeklopt, streek ze haar jurk glad en liep ze naar de deur toe. Tot haar grote verbazing zag ze haar dochter in de deuropening staan. Zwijgend legde ze haar handen op Leona's wangen en bestudeerde ze haar gezicht zorgvuldig, terwijl ze voelde hoe er tranen in haar ogen ontstonden. 'Leona, ben je het echt?' vroeg ze met een samengeknepen keel van emotie. Ze had haar dochter al maanden niet meer gezien en ze had niet eens afscheid kunnen nemen. Ze was dan ook dolgelukkig dat ze weer thuis was, ondanks dat ze het eigenlijk nog niet kon geloven.

toen haar moeder de deur opende, wist Leona niet goed wat ze moest doen. Gelukkig leek ze niet boos op haar te zijn, dus dat was al een hele geruststelling. Kort glimlachte ze en knikte ze toen haar moeder vroeg of ze het echt was. 'Sorry dat ik niet langs ben geweest al die tijd, dat ik geen afscheid heb genomen.' zei ze zachtjes en sloeg haar armen om zichzelf heen. Ze wilde niet gaan huilen, maar ze voelde nu al hoe er een brok in haar keel ontstond. 'Ik- ik was gewoon bang dat jullie me niet meer wilde zien nadat vader-' Ze staakte haar zin en wendde haar blik af van haar moeder. Ze wilde niet toegeven dat ze het nog steeds moeilijk had met de keuze die haar vader haar had opgelegd en met de keuze die ze uiteindelijk had gemaakt. Ze was meer dan gelukkig in het kamp, ze had veel kunnen trainen en veel kunnen betekenen voor de mensen van Tarth, maar aan de andere kant miste ze haar familie ontzettend. 'Ik hoop niet dat jullie boos zijn...'

Iwone sloeg haar armen stevig om haar dochter heen en drukte haar lippen meermaals op haar donkere haren. 'Natuurlijk ben ik niet boos, lieverd,' zei Iwone, terwijl ze haar dochter aan keek en mee naar binnen nam. 'En de anderen zijn ook allemaal niet boos, zelfs jouw vader niet. Hij heeft veel spijt van zijn woorden.' Ze kon zien dat Leona erg gegroeid was in de tijd dat ze was weggeweest en een echte vrouw was geworden. 'Jouw vader heeft dat gezegd in een waas van woede, maar hij meent het niet. Je bent nog steeds familie, Leona, en je bent nog steeds onze dochter. Dat is en gaat nooit veranderen, wat jouw vader of andere mensen ook zeggen.' Ze wist nog goed hoe boos ze op haar man was geweest en hem in haar eigen woede zelfs een klap had gegeven. Ze had hem meteen achter Leona aangestuurd, maar op dat moment was het leger al weggetrokken uit het Noorden. 'Ik ben zo gelukkig dat je weer thuis bent,' murmelde ze door haar tranen heen, waarna ze haar dochter nogmaals omhelsde. 'Niemand is boos op je.'

Het deed Leona veel om te horen dat haar vader spijt had gehad van zijn woorden, hoewel het natuurlijk wel allemaal was gebeurd. Ze sloeg haar armen om haar moeder heen en liet geluidloos de tranen over haar wangen heen rollen. 'Ik heb jullie gemist.' zei ze eerlijk en liet haar moeder los. Haar moeder was nog steeds steek veranderd, misschien had ze er een rimpeltje of twee bijgekregen, maar daar was ook alles mee gezegd. Wel zag ze er moe uit, maar Leona kon zich dat wel indenken, nu het huwelijk van Jill eraan kwam en zij weg was. 'Maar ik heb het ook erg naar mijn zin gehad in het kamp. Ik heb veel geleerd en we hebben ontzettend veel mensen in het Oosten geholpen met de heropbouw van hun boerderijen.' Stiekem was ze best trots op alles wat ze hadden gedaan voor de gemeenschap. 'Zou ik misschien iets mogen drinken?' vroeg ze uiteindelijk en glimlachte naar haar moeder, ze had voor geen betere reactie kunnen wensen.

Iwone gebaarde naar een kamermeisje dat ze twee glazen moest inschenken en keerde zich weer om naar haar dochter. Terwijl ze luisterde naar Leona's woorden, streek ze zacht met haar vingers door haar haren heen, zoals ze vroeger ook altijd had gedaan. Ze wilde er niet aan denken dat binnenkort haar beide dochters weg zouden zijn. 'Ik ben erg trots op je Leona. Ik vind het geweldig dat je zo betrokken bent met het volk.' Iwone had geprobeerd om al haar kinderen mee te geven in hun opvoeding dat ze betrokken moesten zijn met het volk en zich moesten inzetten tegen onrecht. 'En hoe is het in het kamp? Word je goed behandeld?' vroeg ze een tikkeltje ongerust.

Leona nam plaats in een fauteuil en glimlachte breed. 'Ze waren erg blij met onze hulp. Jullie zouden ook eens naar het Oosten moeten gaan, het gaat er daar nog steeds vreselijk aan toe. Ze kunnen alle hulp gebruiken.' Was dat betreft lag het Oosten nog steeds erg achter op de rest van de delen van Tarth. Bij haar moeders vraag knikte ze. 'Nathan zorgt  goed voor me en Marcus is ook erg aardig. De anders soldaten trouwens ook. Oh, en had ik al verteld dat ik de leiding heb over een groep vrouwelijke soldaten?!' vertelde ze enthousiast en was haast alweer vergeten dat ze haar moeder maanden lang niet had gezien. 'Hoe gaat het hier in het paleis? Heb ik veel belangrijks gemist?'

Iwone moest lachen om het enthousiasme van Leona en nam de twee glazen aan van de bediende. Pas toen Leona weer wat rustiger was, gaf ze het glas wijn aan. 'We zouden inderdaad eens naar het Oosten moeten om daar te helpen. Maar als het goed is, dan is David al hard bezig om het daar weer op te bouwen. Alistair helpt hem daarbij.' Iwone zuchtte bij de vraag van Leona en wendde haar blik af. 'De laatste maanden waren erg moeizaam,' vertelde ze eerlijk. 'We waren allemaal bezorgd om je en je vader en ik hebben vaak geprobeerd om contact op te nemen. Ook het organiseren van Jills bruiloft kost veel tijd en de bruiloft van Evan komt er ook al snel aan. Hij gaat trouwen met Pippa. Verder heeft Henry natuurlijk een zoon gekregen en met Ren gaat het gelukkig goed.' Het waren erg hectische maanden geweest en ze hoopte dan ook dat na deze festiviteiten het eindelijk wat rustiger zou worden.

'Het spijt me dat ik niet eerder thuis ben gekomen...' Ze wist niet hoe vaak ze dat nog ging zeggen, maar ze kon niet in woorden vertellen hoe erg ze haar familie had gemist. 'Gelukkig vallen de zorgen over mij nu weg, toch?' Haar moeder wist immers dat ze al die tijd veilig was geweest en dat ze bij het leger van Nathan ook veilig zou zijn. Nu in ieder geval wel. 'Evan gaat met Pippa trouwen?' vroeg ze met een lach. 'Ik heb altijd al gezegd dat als Evan met iemand zou trouwen het Pippa was.' Als je het aan haar vroeg waren die twee een goede match, ze wist niet of Evan en Pippa daar hetzelfde over dachten, maar daar ging ze wel vanuit: De Noordelijke prinses was immers op het aanzoek ingegaan. 'We kregen een brief over de geboorte toen we in het Oosten waren, wel een vreemd idee hoor, dat ik tante ben. En jij oma!' lachte ze. Haar moeder was vast net zo liefhebben als oma dat ze als moeder was geweest voor haar kinderen. Leona kon niet om meer liefde vragen.

Iwone glimlachte zwakjes en dronk van haar wijn. Haar zorgen over haar kinderen zouden nooit verdwijnen, hoe veilig ze ook waren. 'Ik hoop heel erg dat het huwelijk voorspoedig zal verlopen en dat Pippa zich hier thuis gaat voelen.' Daarbij was ze ook erg opgelucht dat Evan bij haar en Edmund zou blijven, zodat ze een oogje op hem konden houden. Iwone moest lachen en zette haar glas wijn weg. 'Het is inderdaad een apart idee, maar ik ben blij dat het een gezonde zoon is. Henry en Willa komen trouwens naar het Zuiden toe om hier te wonen. Henry vond het te gevaarlijk voor Tobias om in het Zuiden te blijven wonen. Ik-ik moet er nog over praten met David.' Ze stond op en liep ongerust door de kamer heen. De komst van Tobias zorgde voor een heleboel blijdschap, maar ook problemen. Daarbij wist ze dat Henry Willa pijn zou doen door haar hiernaartoe mee te nemen.

Leona keek gepijnigd naar de blik van haar moeder. Ze voelde zich verschrikkelijk dat ze haar moeder nog zoveel leed had bezorgd, bovenop alle zorgen die ze al had voor haar andere kinderen. 'Ik ben ook blij dat hij gezond is.' zei ze uiteindelijk en stond op van de stoel. 'Ik heb de rest nog niet gezien, dus misschien moet ik hen ook maar gaan opzoeken.' Ze was blij om haar moeder weer te zien, maar eigenlijk wilde ze niet de hele tij de zorgen van haar aanhoren, dat liet haar enkel en alleen maar slechter voelen.