Vertrekken van familie Halley-Barnes

-

Gregoire

Gregoire had al zijn taken voor de dag overgedragen aan zijn meest betrouwbare soldaten en kon dus zijn zuster bezoeken. Meteen na het incident tijdens het feest was hij naar haar toe gegaan, maar hij was meerdere malen weggestuurd door de geneesheren met de reden dat het anders te druk zou worden. Nu liet hij zich níet tegenhouden en liep hij doelgericht naar de vertrekken toe van zijn zuster en Dorian. Hij had zich echter geen druk hoeven te maken, want de geneesheren waren weg en Gregoire kon dus vrijelijk het vertrek binnen gaan. 'Agathe? Ben je wakker? Je lievelingsbroer is er!'

Agathe

De afgelopen dagen waren maar langzaam voorbij gegaan voor Agathe. Ze had veel geslapen, maar zodra ze wakker was kon ze niets anders doen dan op bed liggen. Gelukkig kreeg ze genoeg bezoek, maar ook dat was soms moeizaam. Deze middag verwachtte ze niemand. Zelfs Dorian had ze voor het moment weg kunnen sturen. Ze hoopte dat haar zoon wellicht langs zou komen als er niemand was. Toen er iemand het vertrek binnen kwam, keek ze verwachtingsvol op. Het was niet Nathan, maar wel iemand anders die ze gemist had. 'Gregoire, wat fijn je te zien.' Ze krabbelde wat overeind zodat ze haar broer aan kon kijken.

Gregoire liep naar zijn zus toe en gaf haar een kus op haar wang, waarna hij haar voorzichtig knuffelde. 'Ik kan niet lang bij je wegblijven,' glimlachte hij, terwijl hij een stoel naast haar bed trok, en haar hand vast pakte. 'Hoe gaat het nu? Ik vind dat je er al minder wit uit ziet.' Ondanks dat hij haar weinig mocht zien, had hij soms wel zijn hoofd even door de deuropening kunnen steken om een glimp van zijn zuster te krijgen. Het was een verademing om te zien dat het ogenschijnlijk beter ging. 'Je gaat me toch wel vertellen dat je er weer bovenop komt, he?'

Agathe legde glimlachend haar armen om Gregoire heen. Ze wreef kort door zijn haar en kneep kort in zijn hand. 'Het gaat beter. Vanochtend ben ik kort uit bed geweest.' Dorian had haar moeten ondersteunen, maar ze had toch echt op het balkon gestaan en kunnen genieten van het uitzicht. Maar Evenfall was niet het uitzicht waar ze naar snakte. 'Natuurlijk,' glimlachte Agathe naar haar broer. 'Ik kom er altijd boven op.' Dat antwoord had ze de afgelopen dagen iedereen gegeven. 'Hoe gaat het met jóu? En Morena?' Ze trok hem iets dichter naar haar toe zodat ze haar hoofd tegen zijn schouder kon leggen.

Gregoire haalde zijn schouders op en legde daarna voorzichtig Willa's hoofd tegen die plek aan. 'Het gaat allemaal zijn gangetje. Iedereen is druk bezig, dus ik zie ze allemaal altijd pas weer bij het eten. De meiden worden nu echt al volwassen, dus ik hoop dat ze binnenkort eens met iemand thuis komen. Morena wilde trouwens ook langs komen, maar doordat ik vandaag vrij heb genomen, kreeg zij weer meer taken. Dus ze komt later nog eens langs.' Hij gleed met zijn hand zachtjes door de haren van zijn zuster. 'En met Dorian en de kids? Hoe gaat het met hen?'

Agathe lachte zacht en streek langs Gregoire's arm. 'Onze kinderen hebben nu echt hun eigen levens, niet?' Ze glimlachte toen ze hoorde dat Morena langs had willen komen. Ze had altijd al veel bewondering gehad voor haar schoonzuster. Bovendien bewonderde ze Gregoire, Morena en hun tweeling zeer. Hoe ze omgingen met elkaar, met het leven aan het hof, Agathe vond het wel wat. Het was heel anders dan haar leven, maar alsnog- 'Oh, Willa vindt het vast niet leuk dat ik je het vertel, maar ik kan het niet laten. Willa en Henry hebben eindelijk een stap naar elkaar toe gezet.' Glunderend kneep ze in Greg's hand. Henry was zeker haar favoriete potentiële schoonzoon. 'Maar om Nathan maak ik me wel zorgen. Heb jij hem nog gezien?'

Gregoire moest lachen en knikte instemmend. 'Ongelofelijk dat we beiden een tweeling hebben gekregen. Het verbaast me dat het David en Gytha niet zijn gelukt. Maar ja, mijn meiden zijn wel een stel herrieschoppers hoor. Ada bijvoorbeeld, die danste tijdens het feest weer eens met één van de leiders. En Ivy zit al wekenlang te trainen voor het toernooi samen met haar moeder. Ze is zo gemotiveerd dat het mij niet zou verbazen als ze meerdere prijzen wint.' Hij glimlachte naar zijn zuster en trok vervolgens verbaasd een wenkbrauw op. 'Bij de Goden, dat werd ook eens tijd! Ik-' Hij viel stil bij het noemen van de naam van zijn neefje en ongemakkelijk wreef hij over zijn kaak. 'Ik mag dit vast niet vertellen, maar ik zie hem constant trainen op één van de afgelegen trainingsvelden.'

Agathe genoot van de verhalen die Gregoire kon vertellen over zijn dochters. Er zat nogal wat pit in die twee meiden, wat ze overduidelijk van hun ouders hadden. 'Ze is ook erg goed, niet? Ze verdient vast een prijs.' Het was inderdaad een bijzonder geval geweest dat zowel zij als Morena een tweeling hadden gebaard. Agathe beet op haar lip toe ze zag dat Gregoire duidelijk meer wist over waar haar zoon uithing de afgelopen dagen. 'De trainingsvelden? Is hij van plan om mee te doen aan het toernooi? Greg, heb jij zijn inschrijving gezien?' Het maakte haar nerveus dat Nathan er aan dacht om mee te doen. Als haar gevoel juist was, was Nathan niet in een goede staat om aan een toernooi mee te doen.

Gregoire knikte instemmend. 'Ze is heel erg goed, maar met enkel kwaliteit win je niet. Ze heeft ook de motivatie om te winnen. Dat mist Ada nog weleens en dat compenseert ze dan met een grote mond.' Hij kon goed met zijn beide dochters overweg, maar hij probeerde ze ook weleens standjes te geven als ze iets niet goed deden in zijn ogen. Gregoire zuchtte en zette zijn vingers tegen elkaar aan in een bedachtzaam gebaar. 'Ik heb zijn inschrijving gezien en hij doet aan een heleboel onderdelen mee. En het is niet meer toegestaan om uit te schrijven. Ik kan altijd nog wel wat regelen, maar- In principe moet hij nu gewoon meedoen.'

Agathe knikte maar wat weg toen het nog over haar nichtjes ging, maar haar hoofd zat bij Nathan. Ze wreef haar handen over elkaar en probeerde te bedenken of het een goed idee was Gregoire te vragen om hulp. Ze wilde niet zomaar zichzelf bemoeien met haar zoons zaken. Ze pakte Gregoire's hand weer vast. 'Als je hem ziet, zou je dan willen vragen of hij langs komt? Misschien wil hij het niet horen, maar zou je dat willen proberen? Nathan kan zo-' Ze zuchtte. Haar dochter was meestal de overbezorgde die haar bed niet verliet als ze weer eens terugviel. Haar zoon ontweek juist het ziekenbed zodra het verscheen. 'Maar heb je misschien anders nieuws? Ik heb Gytha maar heel even gezien. Heb jij met haar gepraat?'

Nathan was voor het eerst in dagen weer in de buurt van zijn eigen vertrekken. Hij had elke nacht wel bij iemand kunnen slapen, zodat hij zijn ouders en zus kon vermijden. Nu besefte hij toch wel dat hij echt eens zijn moeder moest bezoeken en dat ze zich vast zorgen zou maken. Toen hij binnen kwam en zijn oom zag, wou hij snel weg gaan, maar Gregoire maande hem te blijven en verliet zelf het vertrek. Onzeker zette Nathan enkele stappen naar zijn moeder toe en nam hij plek op de kruk waar Gregoire eerder had gezeten. 'Hoi mam,' zei hij na een lange stilte, waarna hij vervolgens een kus op haar haren drukte. 'Hoe gaat het nu?'

Nog voor Agathe een antwoord kon krijgen van haar broer, hoorde ze de deur open gaan en verwachtte ze Dorian of misschien Willa. Ze glimlachte echter blij verrast toen haar haar zoon was. Ze bedankte Gregoire in haar hoofd dat hij de ruimte al snel achter liet voor hen twee. 'Nathanael,' begroette ze hem toen hij dichter bij kwam. Kort bekeek ze haar zoon. 'Het gaat goed, lieverd, niets om je zorgen om te maken.' Met veel moeite kreeg ze het voor elkaar om op te schuiven in het bed en vervolgens klopte ze naast zich. Ze wilde niet die afstand tussen haar en haar zoon. 'Hoe gaat het met jou?'

Nathan keek twijfelend naar de lege plek die Willa op het bed had gemaakt, maar hij schopte al snel zijn schoenen uit en ging naast haar op het bed zitten. Hij hoopte stilletjes dat ze niet zijn inspanning zou ruiken en het leer van zijn wapenuitrusting. 'Het gaat goed,' zei hij met een kleine glimlach. 'Ik vermaak me wel in het kasteel. Het spijt me trouwens dat ik er 's nachts steeds niet was, er is een meisje in het kasteel en-' Hij brak zijn woorden al snel af en haalde zijn schouders op. Zijn moeder zou het vast begrijpen. 'Waar is pap eigenlijk? En Willa?'

Agathe was opgelucht dat Nathan niet weigerde. Ze pakte zijn hand vast en kneep er zacht in. 'Ik ben blij dat het goed gaat. Ik hoor dat je druk bezig bent met trainen?' Ze wuifde zijn verontschuldiging weg en drukte een kus op zijn hand. Ze was veel te blij dat hij er nu was, dat haar jongen eindelijk langs kwam. 'Je vader bezoekt wat oude vrienden en Willa zal vast en zeker bij Henry zijn.' Ze wist niet of Nathan gehoord had dat zijn zuster en neef nu samen waren, maar dat was ook niet waar dit gesprek over moest gaan. 'Ik denk dat we nog wel even de tijd voor ons tweeën hebben. Dus vertel me alsjeblieft waar je met je hoofd hebt gezeten de afgelopen dagen, Nathan.'

Nathan kneep zachtjes in zijn moeders hand terug en legde zijn hoofd tegen het kussen achter hem aan. 'Hmm, ja, het trainen gaat goed,' zei hij zachtjes. Hij hoopte dat zijn moeder zijn keuze zou steunen en niet zou vragen om zich uit te schrijven. Lichtelijk fronste hij, nadat zijn moeder haar vraag stelde, en na een lange denkpauze antwoordde hij haar: 'Ik ben gewoon hard aan het trainen voor het toernooi. En ik- ik wilde niet in de weg lopen. Aandacht opeisen, terwijl jij dat nu verdient.' Hij wist nog goed wat zijn vader de vorige keer had gezegd. Zijn moeder was enkele maanden geleden ook erg ziek geweest. Hij was toen thuis gekomen met allerlei wonden op zijn lichaam, omdat hij die middag met zijn leger op pad was geweest. Hij had eroverheen gelachen en gevraagd om een dokter, maar zijn vader had het veel minder leuk gevonden. Hij had gezegd dat Nathan eens voor één keerniet alle aandacht moest opeisen. Nathan wist dat zijn vader het niet had gemeend, maar vanaf dat moment was hij altijd verdwenen als zijn moeder weer eens ziek werd.

Agathe besloot het onderwerp toernooi deels te negeren. Ze had het er al vaak met Dorian over gehad dat ze niet wilde dat haar kinderen mee deden, maar hij was het daarmee nooit eens geweest. Uiteindelijk hadden ze de keuze maar gewoon bij Nathan en ook Willa gelaten, maar alsnog had ze er moeite mee. Zeker nu ze merkte dat Nathan het als afleiding gebruikte. 'Nathan,' verzuchtte ze terwijl ze haar armen om haar zoon sloeg. Ze legde haar kin op zijn hoofd en streek langs zijn arm. 'Je loopt helemaal niet in de weg als je hier bent. Ik kan je zelfs heel goed gebruiken. Alleen je aanwezigheid doet me namelijk al heel goed.' Ze glimlachte en snapte niet hoe Nathan kon denken dat het slecht was als hij de aandacht op eiste. Ze haatte het om te zien hoe iedereen zich zo'n zorgen om haar maakte. Ze vond het vervelend dat Gregoire zijn taken over moest dragen om langs te kunnen komen. Al dat soort dingen, ze waardeerde het zeer, maar met een dubbel gevoel. 'En ik weet dat je vader en zus er ook heel veel steun aan hebben als je hier bent.'

Nathan zuchtte diep en liet zich in de armen van zijn moeder nemen. 'Ik weet het, ik wil gewoon hard trainen voor het toernooi,' loog hij. Er zat meer achter dan dat, maar dat wilde hij natuurlijk niet toegeven. 'En ik zal de komende dagen wat meer thuis zijn. Ik- ik kan er gewoon niet tegen om u zo ziek te zien en te weten dat ik er niets aan kan doen. Het vreet me op. Daarom probeer ik om mijn hoofd te verzetten en veel te trainen voor het toernooi. Ik wil vader trots maken en u natuurlijk ook.' Hij werd stil door de zachte strelingen van zijn moeder en hij sloeg zijn ogen onzeker neer. 'Hoe gaat het nou echt met u, mam?'

'Het is niet erg. Ik snap heel goed dat dit geen fijn aangezicht is.' Agathe wist hoe het was om haar moeder aan een bed gebonden te zien en de herinnering aan haar vader, stervend in het immense bed, was nog altijd zeer levendig. 'En als je het niet wil, hoef je natuurlijk niet langs te komen, Nathan. Maar probeer dan met Willa of je vader te praten. Of laat ons weten waar je bent. Het vreet mij op om niet te weten waar jij bent.' Ze lachte zachtjes en drukte een kus op zijn kruin. 'Ik ben al trots.' Zwijgend overdacht ze haar antwoord op zijn vraag. Ze had tegen niemand uitgesproken hoe ze er over dacht, maar ze had aan Dorian en Willa gemerkt dat ze het gewoon wisten. En Nathan leek nu ook al te twijfelen. 'Ik sterf niet hier, Nathan. Dit is niet langer mijn thuis. Als ik je iets kan beloven, dan is het dat ik naar huis ga.'

Hij drukte zich nog wat dichter tegen zijn moeder aan bij haar laatste woorden en legde zijn hoofd tegen haar schouder aan. 'Dat is een hele geruststelling,' zei hij eerlijk, waarna hij naar zijn moeder op keek. 'Als u nu al naar huis wilt gaan, dan- dan kan ik me vast nog uitschrijven. Of jullie vertrekken alvast. Ik wil niet dat u nog langer hier moet blijven door mij.' Misschien deed de omgeving van hun eigen huis zijn moeder wel erg goed en zou ze ervan op knappen. Hij wilde dan niet de reden zijn waarom zijn moeder nog langer hier moest blijven. 'En ik zal jullie op de hoogte houden waar ik ben. Het was inderdaad niet netjes dat ik niets van me heb laten horen,' zei hij beschaamd.

Agathe glimlachte toen Nathan zich meer en meer tegen haar op krulde. Als haar kinderen de dingen deden die ze vroeger hadden gedaan, voelde ze zichzelf ook altijd een stuk jonger en een stuk gezonder. 'Oh, nee, maak je geen zorgen. Ik moet eerst nog op krachten komen om de reis aan te kunnen en ik denk dat een week daar precies goed voor is.' Het liefst was Agathe de eerste dag al naar huis gekeerd, maar dat was onmogelijk. Bovendien waren ze aanwezig bij het banket en bij het toernooi omdat zij de tijd had willen nemen om haar familie en vrienden allen weer te zien. 'Dat betekent wel dat jij moet zorgen dat je niet gewond raakt, anders kunnen we nog niet terug naar het Noorden.' Glimlachend keek ze naar Nathan. 'Maar ik geloof dat mijn zoon niet zomaar gewond raakt.'

Nathan ging rechtop zitten en glimlachte geruststellend. 'Ik ben niet van plan om gewond te raken,' vertelde hij haar. Even overwoog hij het om zijn moeder te vertellen over zijn deal met Leona, maar hij besloot om dat later mee te delen als de deal ook echt rond was. 'Kom maar weer snel op krachten. Als je wilt dat ik nog dingen regel of spullen haal, dan kan je me altijd laten halen. Kom je trouwens kijken bij het toernooi?' Hij was voorzichtig van het bed af geklommen en stond naast het bed van zijn moeder. Hij wilde haar niet te lang uit putten door te blijven. Gregoire was ook al geweest en ze moest vast weer even gaan slapen.

Agathe keek naar Nathan op en glimlachte gerustgesteld toen ze hem zo zag zitten. Zijn gezicht was lang niet zo getergd als toen hij binnen kwam. 'Ik doe mijn best.' Ze trok de lakens weer wat verder op toen Nathan van het bed was gestapt. 'Ja, ik heb met je vader afgesproken dat ik je tenminste één keer moet kunnen zien deelnemen. Dus verwacht een hoop gejuich tijdens de zwaardvechten.' Voor haar zoon de kamer weer kon verlaten pakte ze zijn hand vast en kneep er zacht in. 'Succes, lieverd. En kom tussendoor eens langs om me te vertellen hoe het gaat, goed?' Haar ogen begonnen nu al langzaam weer zwaar te worden.

Nathan stopte zijn moeder goed in de dekens, zoals hij al veel vaker in het Noorden had gedaan als zijn vader op stap was geweest en zijn moeder ziek was geworden. Teder drukte hij een kus op haar haren en kneep hij nogmaals in haar hand. 'Ik kom ondertussen nog even langs om te laten weten hoe het gaat, dat beloof ik. En ik houd je eraan, mam!' grijnsde hij, waarna hij haar nogmaals een kus gaf en de vertrekken verliet.