De gezamenlijke vertrekken van de Halley's (Gregoire's kant)

-

Ivy was net uit het bad gekomen en liet zichzelf vallen op één van de leren banken in de gezamenlijke vertrekken van haar familie. Ze verkoos deze boven haar persoonlijke, omdat het hier een stuk gezelliger was. Haar ouders waren hier overdag bijna niet te vinden: ze waren beiden druk aan het werk, maar toch hing hier een sfeer die Ivy meer dan prettig vond. Ze had haar natte haren naar achteren vast gebonden en pakte een beker met zomerwijn van de tafel af. Ze was de hele dag in de bossen geweest, om te oefenen met haar pijl en boog en omdat ze ontzettend van de omgeving genoot.

Ada liep de vertrekken met een brede glimlach in en gooide haar zwaard in de woonkamer in de wapenbak, die speciaal voor al hun wapens was neergezet. Toen ze eenmaal haar zuster zag zitten, begon ze hard te lachen en sprong ze op de bank naast haar. 'Ik liep net langs het atelier en raad eens wie er volop jurken aan het passen waren?' Geamuseerde lachte ze nog harder, waarna ze ook een beker met wijn pakte. 'De ene jurk was nog afzichtelijker dan de andere. Je had Estella moeten zien, in volle glorie stond ze daar.'

'Oh, kwik, kwek en kwak zeker?' merkte Ivy droog op toen haar zuster binnen kwam. 'Echt, het enige waar die meiden aan kunnen denken is aan jurken en aan roddelen... oh en aan trouwen.' Ze snapte echt niet hoe ze konden leven, het waren haar nichtjes maar ze had helemaal niets met ze gemeen. Ze nam een slok van haar wijn en begon te grinniken. 'Ik zie het nog wel gebeuren dat ze over drie jaar een jurk draagt die zo groot is al de banketzaal zelf, ze worden met ieder jaar groter.' grapte ze en maakte plaats, zodat Ada ook kon gaan zitten.

Ada moest nog harder lachen om de woorden van Ivy en dronk ondertussen gulzig van de beker wijn. 'Dat ze op een gegeven moment stukken kip in hun boezem stoppen om het nóg groter te laten lijken,' lachte ze, waarna ze ook achterover leunde op de sofa. 'Ik zal Martin tijdens het banket wel even condoleren. Waarschijnlijk zullen zijn hersenen ontploffen van de oppervlakkigheid en saaiheid van Estella.' Ivy en Ada zaten al hun hele leven opgescheept met hun drie nichtjes en Ada had ze nooit interessant geworden. Het waren geen onaardige meiden, maar veel interessants of intelligents zat er nou ook weer niet in.

Ivy moest eveneens lachen om haar zuster en knikte. 'Ja, ik denk dat ik inderdaad ook maar eens langs Mart ga om mijn spijt te betuigen. Ik snap nog steeds niet dat zijn ouders hebben ingestemd met het huwelijk.' Ze was ontzettend blij dat haar moeder haar vader er steeds van had weten te overtuigen om beiden niet uit te huwelijken. Haar moeder had haar vaak genoeg verteld dat ze vroeger zelf ook helemaal niet wilde trouwen, maar toen ze zwanger bleek te zijn was het de beste optie geweest. Achteraf gezien had ze er natuurlijk helemaal geen spijt van gehad, maar Ivy was blij dat haar moeder het in ieder geval begreep. 'Ik snap echt niet dat ze met zichzelf kunnen leven, ik bedoel, wat doen ze nou op een dag? Een beetje borduren, wijn drinken en jurken passen?'

Ada sloeg haar armen om haar tweelingzus heen en drukte een harde kus op haar haren. 'Je wilt half niet weten hoe blij ik ben dat je mijn zus bent. En dan mam en pap onze ouders zijn. Ik had het echt niet aan gekund om elke dag zo stil te zitten en nauwelijks naar buiten te gaan.' Als ze de muren van het paleis zag, dan had ze al een verstikkend gevoel. Ze vond het heerlijk om de hele dag in het bos te zijn en te jagen op dieren. Soms zwom ze ook in het meer of ging ze op haar paard het bos ontdekken. 'Het enige waar ik naar uit kijk bij het banket zijn de soldaten, wachters en wijn.' Ze vond de krijgers achter de adel veel interessanter dan de mensen zelf.

Ze was blij dat zowel zijzelf als Ada niet waren zoals haar nichtjes. 'Ik ben wel benieuwd hoe het met Willa en Nathan gaat.' Dat waren de enige waar ze het mee kon vinden, de kinderen van Edmund en Iwone waren ook nog wel redelijk en sommige uit het Noorden kon ze ook nog wel verdragen. De drie grootste duivels woonden hier in het Westen. Vroeger nam ze William altijd stiekem mee naar het bos, maar Adelaide had daar al snel een einde aan gemaakt. Tegenwoordig sprak ze hem niet meer zoveel. 'Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik trek gewoon dezelfde jurk aan als vorig jaar.' Het was dat ze er verplicht werd eentje aan te trekken, anders had ze die moeite zelfs niet eens genomen. 'Of heeft vader al twee nieuwe laten maken door de naaisters?'

Ada pakte een nieuwe beker met wijn en knikte. 'Ik ben ook benieuwd hoe het met ze gaat. En ik hoop dat ze naar het banket komen, dan wordt het nog ietwat te verdragen.' Agathe en hun vader hadden zo'n sterke band dat het eigenlijk niet gek was dat ze zo goed konden opschieten met Willa en Nathan. Elk jaar bezochten ze elkaar wel paar keer, ook buiten de officiële gebeurtenissen om, en zo was hun band sterk gegroeid. 'Ik vind het zielig voor William dat hij heeft moeten opgroeien met die drie... Als Adelaide nou had toegestaan dat hij met ons om mocht gaan, was het waarschijnlijk niet zo'n arrogant joch geworden.' Bij Ivy's woorden liep ze naar de deur en pakte ze de twee pakketjes die ze gekregen had van de naaister. 'Dit zijn ze. Ik heb ze nog niet bekeken en ik zou niet weten welke van wie is.'

'Oh verdomme, ik had nog zo gehoopt dat hij het was vergeten en we gewoon onze oude jurken gewoon aan konden doen.' Ze snapte het nut niet, ieder jaar weer een nieuwe jurk voor dat verdomde banket. Als je in haar garderobe keek, waren dat werkelijk de enigste jurken die je zag. De rest bestond uit broeken, shirts en wat warmere wollen truien voor de winter. 'En dan te bedenken dat onze drie giebel tantes voor hun lol die jurken passen.' Ivy moest er echt niet aan denken. 'Ik heb meer medelijden dat hij zo'n moeder heeft, ze heeft die jongen echt verpest.'

Ada knikte instemmend om de woorden van Ivy. Ze had altijd al een hekel aan Adelaide gehad, wat ook niet gek was, omdat haar ouders en Adelaide ook elkaar totaal niet lagen. Ze wist nog goed hoe Adelaide haar en Ivy vaak weg stuurde of bestrafte omdat ze stout hadden gedaan. Enkel had dat natuurlijk het tegenovergestelde effect en werden Ivy en Ada alleen maar irritanter, tot David en hun vader een keer boos op hun waren geworden. Toen wisten ze wel beter en lieten ze Adelaide met rust. 'Pap kijkt altijd zo trots als we in onze nieuwe jurken komen op dagen,' glimlachte Ada, terwijl ze de jurk bekeek. Het was dan ook de enige reden dat ze een jurk droeg tijdens zulke festiviteiten. 'Ik denk dat ik de avond overleef door een heleboel te drinken. En door Willa en Nathans verhalen!' Hun leven was zo anders dan dat van hun en het was altijd fascinerend om erover te horen.

Ivy begon te lachen. 'Hoe ironisch is het eigenlijk, vader vind de jurken prachtig, maar moeder heeft er net zo'n grote hekel aan als wij.' De rollen waren in hun familie nog wel eens omgedraaid: hun vader was ook vaak de gevoelige van de twee, zeker als je hem vergeleek met hun moeder. 'Ach, het is dat vader zo graag wilt dat we er goed uitzien. Ik ben zelfs bereid om mijn haren los te dragen.' Dat was iets wat ze zelden deed, het was zo onhandig om al dat lange haar los te hebben zwieren tijdens de trainingen. Meestal deed ze het enkel in een vlecht of knoopte ze het achter vast met een touwtje. 'Oh, ja drank en de verhalen van die twee gaan echt onze redding zijn!'

Ada lachte hoofdschuddend en dacht aan haar gevoelige vader. Ze moest toegeven dat ze met problemen ook vaker naar haar vader ging dan naar haar moeder. Zelfs toen ze haar eerste bloeding kreeg, vroeg ze eerst haar vader wat er aan de hand was, waarna hij haar snel naar haar moeder had gestuurd. Ook op haar moeder was ze gek en haar mooiste jeugd herinneringen waren dan ook de lange wandelingen die Morena met haar en Ivy in het bos maakte en de vechtlessen die ze kregen van hun moeder. 'Ik denk dat het prachtig zou staan als je je haren los zou doen. Ik denk dat ik mijn haar ook los doe, of half opgestoken.' Ze liep naar de spiegel en trok het touwtje uit haar haren, zodat haar haren los vielen. 'Trouwens, zie jij niet iets in Nathan?'

'Of ik iets in Nathan zie?' herhaalde ze verbaasd en begon zacht te lachen. 'Hoezo dat? Heb je hem zelf op het oog en probeer je hem veilig te stellen?' grapte ze en ging naast Ada voor de spiegel staan. 'Ik heb Nathan nooit echt gezien als iets meer dan een hele goede vriend.' verzekerde ze haar zus en volgde haar voorbeeld door het touwtje los te trekken en haar haren te laten zwieren. Zelf was ze van mening dat het er niet uitzag als het los hing, maar daar verschilde de meningen over.

Ada moest lachen en schudde haar hoofd, terwijl ze achter Ivy ging staan. Fronsend bekeek ze de haren van haar zuster en pakte ze vervolgens paar plukken, om te beginnen met vlechten. 'Ik ga even iets proberen hoor.' Ada was goed met haar handen en ze kon dan ook de meest mooie kapsels maken. Vroeger vlocht ze ook altijd de haren van de drie zusjes, maar daarna wilde Adelaide het niet meer. 'Nee hoor, je weet dat ik eerder op Willa zou vallen dan Nathan,' glimlachte ze, terwijl ze verder vlocht. Ze viel ook op mannen, maar de laatste tijd trok ze toch meer naar het andere geslacht toe. 'Zijn er dan andere mannen? Je weet dat vader ons graag zo snel mogelijk getrouwd ziet.'

Ivy ging op één van de stoelen zitten zodat Ada er makkelijker bij kon. 'Dat is waar.' lachte ze en haalde haar schouders op. 'Nee, niet echt. Vader weet hopelijk ook dat trouwen er niet in gaat zitten. In ieder geval niet voor mij. Ik moet er niet aan denken om constant opgesloten te zitten in een kasteel.' Dat was haar idee van een huwelijk. 'En dan moet ik kinderen krijgen, ik wil niet dat dát mijn enige doel in het leven is..' Er waren maar weinig mannen te vinden als haar vader, wat dat betreft had haar moeder veel geluk gehad, maar er waren ook veel vrouwen die dat niet hadden.

Ada was rustig aan het vlechten, terwijl ze knikkend luisterde naar de woorden van Ivy. 'Ik weet al zeker dat het niet getolereerd wordt in de adellijke kringen als ik eindig met een vrouw. Het is zo raar, ik weet zeker dat het veel vaker gebeurt, en toch zit er zo'n gigantische taboe op.' Misschien was dat wel de grootste reden geweest dat ze naar vrouwen toe trok, omdat ze altijd alles moest doen wat anderen niet deden. 'Misschien ontmoet je binnenkort wel opeens een man, waardoor je al je plannen en meningen over huwelijk opzij zet. Net zoals bij moeder is gebeurd.'

'Ach, je moet je niet zoveel aantrekken van wat iedereen zegt. Het wordt ook niet getolereerd dat vrouwen in het leger zitten, kijk waar moeder is geëindigd.' Inmiddels vocht ze niet meer zoveel als ze ooit had gedaan, maar ze had wel iedereen mooi bewezen dat ze het wel waard was om naast alle mannen te vechten, ondanks haar geslacht. 'Als jij verliefd wordt op een vrouw, wordt je verliefd op een vrouw en daar kan niemand van de adel iets aan doen, dus ze kunnen het toleren, of ze houden lekker hun mond en gaan verder met hun eigen zielige leventjes, met hun regeltjes.' Ze was zelf feitelijk gezien ook van adel, maar zo zag ze zichzelf absoluut niet. Ze had dan ook een hekel aan al hun regels en ideeën die ze iedereen opdrongen. 'En ik zie het niet zo snel gebeuren dat ik binnenkort iemand tegenkom, maar hé, zeg nooit nooit.'

Ada zuchtte en ging verder met haar haren. Ada trok zich gelukkig ook maar weinig van aan, maar makkelijker maakte ze haar leven er daardoor niet op. En zij had net als Ivy ook nog niet de ware gevonden en ze betwijfelde ook of dat wel zou gebeuren. Maar haar leven op het moment was al druk genoeg, dus hoefde ze er geen ingewikkelde relatie naast te hebben. 'Zo, het is af.' Het meeste haar lang los, maar Ada had de voorste plukken sierlijk naar achteren gevlochten, zodat het niet in haar gezicht zou hangen. Het had ook wel iets stoers, wat dus ook precies bij Ivy paste. 'Zullen we zometeen die jurken maar gaan passen? Als ze heel vreselijk zijn, kunnen we ze nog om ruilen.'

Ivy liep weer naar de spiegel en bewonderde haar haren glimlachend. 'Dat mag je ook wel doen als we het banket hebben.' grinnikte ze en liep richting de ingang van het vertrek, waar de jurken verpakt hingen. 'Ik vrees voor het ergste...' mompelde ze en haalde haar jurk tevoorschijn. Zo erg was het nog niet eens. Het was een simpele jurk, iets wat ze al erg kon waarderen, met de rode kleur van de Halley familie. Ze had een hekel aan de purperrode kleur die Adelaide had geïntroduceerd, als een mix van de kleuren van de Halley's en de Mattiries. Daarnaast had hij drie kwart mouwen en was liep ze er niet bij als één of andere sloerie. 'Deze jurk is eigenlijk best wel oké..' zei zei uiteindelijk en glimlachte. 'Wat denk jij ervan?'

le jurk :

Ondanks dat ze het vreselijk vond om jurken te dragen, vond ze ze wel prachtig. Ze haalde haar eigen jurk uit de hoes en keek er lange tijd keurend naar. De naaisters van het atelier wisten precies wat voor jurken bij de meiden paste. Ada kon nogal extravagant in haar doen en laten zijn en dat was dan ook te zien in de jurk. Ze hield er wel van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Misschien vond ze daarom haar drie nichtjes wel zo vreselijk, omdat ze de schijnwerpers moest delen met hun. 'Bij de Goden, gelukkig niet die afgrijselijke kleur. En ja, inderdaad, ze zijn best oké.' Ze vond de jurken meer dan oké, maar dat vertelde ze natuurlijk niet. 'Zullen we anders iets leuks kopen voor Willa en Nathan? Ze nemen ook altijd spullen voor ons mee...' Ze hing de jurk op en keek haar zus afwachtend aan.

Spoiler:

Ivy hing ook haar eigen jurk terug. 'Wat moeten we in vredesnaam voor ze kopen? Kunnen we ze niet een keertje meenemen naar de bossen ofzo? Of naar de markt?' Ze had geen idee wat ze voor haar neef en nicht zou moeten kopen, Ada was daar altijd beter in dan dat zij was. Wat dat betreft leek haar zuster meer op haar vader en zij veel meer op haar moeder. Ada kwam altij met het idee om dingetjes te kopen en mensen te verassen, Ivy was blij als ze al onthield wanneer iemand jarig was en waar ze precies van hielden. 'Als jij een goed idee hebt vind ik het prima.'

Ada plofte weer op de sofa neer en nam enkele slokken van haar wijn. 'Nathan heeft het áltijd over dat leger van hem, dus kunnen we hem wel een of ander wapen geven. En Willa houdt van paarden, dus geven we haar een nieuw zadel of iets.' Ada en Ivy konden als geen ander afdingen en in geld kwamen ze niet tekort. Genoeg reden dus om de tweeling twee mooie cadeaus te geven. 'Ik kan er nog steeds niet over uit hoe Adelaide zoveel macht heeft gekregen in het paleis... Vader klaagt er altijd over, maar waarom heeft hij er nooit iets tegen gedaan? Of oom David?'

'Da's eigenlijk nog best een goed idee.' beaamde ze. 'Als jij een zadel laat maken, ga ik naar de smidse om een mooi zwaard te laten smeden.' Nathan was nog steeds een Halley, dus ze had al het idee om de kleuren van Huize Halley in het handvat te verwerken. 'Ik denk niet dat ze er zoveel aan kunnen doen...' Ivy kwam overeind van de bank en keek Ada aan. 'Ze kunnen haar niet wegsturen en we weten allebei dat ze het op zo'n achterbakse manier doet, dat ze niet zomaar op haar af kunnen stappen en haar kunnen beschuldigen.' Adelaide speelde het spelletje slim.

Ada pakte haar jurk op en hing deze voorzichtig in haar kast. Ze wilde niet dat de kostbare stof beschadigd of vies zou worden, voordat het feest begon. En met vier personen die elke dag wel vochten in dezelfde vertrekken werden dingen al snel heel vies. 'Ik denk dat ik maar meteen de stad in ga, zodat ik vanavond vrij heb. Vader wou iets leuks met ons gaan doen.' Ze drukte een kus op haar zusters wang en glimlachte breed. 'Tot vanavond!' Ze liep de deur uit en rende de gangen door richting de stad.