Huize Halley-Barnes

-

Nathan had zijn speer erbij gepakt en keek fronsend naar het doel dat enkele meters verderop stond. De laatste tijd had hij naar nieuwe uitdagingen gezocht, dus was hij begonnen met trainen met een speer en pijl en boog. Het waren gebieden waar hij zelf nog onbekend in was, omdat zijn vader dat ook altijd was geweest. Dorian had hem alles over het zwaard kunnen vertellen en leren, maar verder ging zijn eigen kunnen ook niet. Hij had nooit de dure lessen kunnen veroorloven die prinsen wel konden. Geconcentreerd zette hij enkele stappen naar voren en wierp hij de speer naar het doelwit toe.

Willa had Rheno, haar volbloed, mee uit rijden genomen om haar nieuwe zadel te testen. Ze was niet ver geweest, normaal kon ze soms een hele dag weg zijn, maar dit keer was ze rond huis gebleven om op tijd terug te zijn voor het eten. Nu stuurde ze Rheno in een rustig draf terug, maar niet omdat ze honger had, het zadel had haar zere plekken bezorgd. Uiteindelijk sprong ze zelfs van haar paard zijn rug en liep ze met de teugels in de handen door de modder terug. Het verbaasde haar niet toen ze haar broer voor het huis zag oefenen. 'Je wordt steeds beter, ik weet alleen niet wat je hier aan speren hebt. Er zijn maar weinig open plekken. Alles is bos.' Ze wees om zich heen en glimlachte toen naar haar broer.

Nathan vloekte toen de speer het doelwit compleet miste en zuchtend keek hij achter zich naar zijn zuster. 'Het is goed om veelzijdig te kunnen vechten. Stel dat je zwaard wordt weggeslagen, dan kan je in elk geval nog iets doen met je speer,' legde hij geduldig uit, waarna hij zijn wapen ging op halen. 'Maar stel dat iemands huis wordt geplunderd en de daders rennen weg, dan kan je een speer achter ze aan gooien en dan...' Hij maakte een ontploffend geluid met zijn mond en handen en moest daarna lachen. Hij wist dat ze niet van zulke verhalen hield. 'Hoe gaat het met Rheno? Is hij al over zijn blessure heen?'

Willa hield Rheno staande en streek langs zijn donkere manen. Ze rolde met haar ogen toen Nathan zijn verhaal weer eens kracht bij moest zetten. Ze had een aversie tegen dat soort gewelddadigheid. Natuurlijk, zelfverdediging was van levensbelang, maar als het niet hoefde- Met een glimlach knikte en klopte op Rheno's flank. 'Het ziet er naar uit van wel. Helaas bezorgt het nieuwe zadel míj blessures. Ik denk dat ik er nog even aan moet sleutelen om het beter te maken.' Willa zuchtte. Ze had al uren besteedt aan het vormen van het leer, het vastzetten van de beugels, het vast maken van zadelzakken. 'Ik heb Nero vanochtend trouwens nieuwe hoefijzers aangemeten. Als je wil kan ik ze morgen er op zetten.'

Nathan leunde op het botte deel van zijn speer en haalde zijn schouders op. 'Ik heb paar mannen in mijn leger die er wel even naar kunnen kijken,' stelde Nathan voor. Zo ging het eigenlijk altijd: voor elk probleem dat Nathan had, had hij wel een mannetje in zijn primitieve leger. Zijn ouders maakten daar ook vaak dankbaar gebruik van en Nathan natuurlijk nog het aller meeste. Had hij eens sieraden nodig voor een date, dan kon hij altijd wel wat regelen. 'Dat zou top zijn. Ik heb al veel te lang niet meer gereden. Ik had laatst een meisje ontmoet in het dorp hier naast, maar ik heb haar daarna nooit meer kunnen ontmoeten door de kapotte hoefijzers van Nero,' grinnikte hij.

Willa nam het aanbod van Nathan dankbaar aan. Ze kon niet alles zelf en het bleek dat een zadel maken toch iets meer specialiteit nodig had dan ze verwachtte. 'Dankje, Nael.' Ze besloot daar Rheno alvast te ontdoen van zijn zadel. Wie weet had het niet alleen haar bezeerd, maar ook de hengst. 'Misschien is het voor haar beter als ik die hoefijzers nog een paar weken laat liggen,' merkte ze met een grinnik op. Haar broer stond wijd en zijd bekend als iemand die achter ieder meisje aan ging. En de vrouwen zaten ook achter hem aan. Het was voor hen allen een meevaller dat hij nog niet getrouwd was. Iedere andere man in het dorp zat al met kinderen thuis. Nathanael was niet gebonden door die verantwoordelijkheden.

Nathan trok een gezicht bij zijn koosnaampje en stond op het punt om de speer te gooien, toen hij zich opeens iets besefte. 'Besef je je trouwens dat Henry vandaag langs komt? Ik weet niet of je hem wel in dát wil verwelkomen,' grinnikte hij, terwijl hij naar haar rijkleding gebaarde. Bij haar volgende woorden maakte hij een hopeloos geluid en wees hij naar de dorpen die ze vanuit hun positie op een heuvel goed konden zien. 'Al die vrouwen wachten op mij en jij komt er weer eens tussen,' zei hij dramatisch, waarna hij knipoogde. 'Je hebt geluk dat ik ze niet meer mee naar huis neem.'

Met een puf hief Willa het zadel van Rheno's rug en hing het over haar schouder zo goed als dat kon. Haar haar zwaaide op toen ze abrupt haar blik op Nathan richtte. 'Henry? Hij zou morgen langs komen-' Ze probeerde te laten blijken dat ze verrast was, maar ze had natuurlijk geweten van zijn komst. Het was de reden dat ze dicht bij huis was gebleven. 'Is er iets mis met mijn voorkomen?' vroeg ze verontwaardigd terwijl ze haar vrije hand in haar zij zette en haar wenkbrauwen op trok. Willa moest echter lachen bij Nathan's volgende woorden. 'Het is je geraden. Vader houdt ze allemaal tegen als je met nog meer aan komt. Moeder eist dat je de eerst volgende die een voet binnen zet trouwt.'

Hij wapperde haar woorden weg en duwde zijn haren achter zijn oren. 'Moeder heeft het vaak juist, zoals dat ik weer eens mijn haar moet laten knippen, maar soms ook fout. Ik heb helemaal geen zin in een vrouw. Nog niet, in elk geval. Dit leven bevalt mij prima,' glimlachte hij breed, waarna hij moest lachen om zijn zuster. Hij sloeg zijn arm om haar heen en drukte een kus op haar haren. 'Er is een heleboel aan jou mis, het is maar goed dat er eindelijk eens iemand eerlijk tegen je is.' Plagerig stak hij zijn tong uit, terwijl hij naar binnen liep. 'Ik snap niet dat moeder nog niet achter jou aan loopt met trouw plannen. Ik bedoel, we zijn tweeling!'

Willa had Rheno de omheining in gestuurd terwijl haar broer vrolijk verder babbelde. Ze nam al zijn woorden altijd maar met een korreltje zout. Ze hing het zadel over het hek en nam toen de kus en arm van Nathan met een glimlach aan. 'Waarschijnlijk omdat één van ons verstandig is. De ander daarentegen-' Ze warde door Nathan's haar en wurmde zich toen los uit zijn grip om wat voor tegen aanval hij in zou zitten te kunnen ontwijken. Soms, als ze met z'n tweeën waren, waren ze nog net de twee kleine rakkers van vijftien lentes geleden. Onafscheidelijk en speels.

Nathan kon nog net op tijd zijn armen om haar middel slaan en trok haar zo terug. Maar omdat ze zich al los wurmde, struikelde hij al snel over haar benen heen en vielen ze beiden in het gras. Nathan rolde lachend van haar af en staarde naar de lucht. 'Daar zal ik je maar gelijk in geven. Verstandig is zo saai!' Soms was hij zijn ouders erg dankbaar voor hun opvoeding. Hij had er niet aan moeten denken om al die verplichtingen te hebben als zijn nichtjes en neef hadden. Hij vond het al erg om eens per maand een adellijk feest te bezoeken. 'Zou jij willen trouwen?'

Willa slaakte een kreet toen ze op de grond viel en duwde Nathan vervolgens lachend van zich af. Nog na giechelend bleef ze in het gras liggen en voelde ze haar haar in de modder plakken. Ze bleef echter met een tevreden blik liggen en bestudeerde de schapenwolken in de blauwe lucht. 'Ik zie het niet als een voorwaarde voor geluk,' zei ze zacht. 'Maar je mag van geluk spreken als er iemand op je pad komt met wie je wíl trouwen.' Ze wist dat Nathan en zei beiden blij mochten zijn dat hun ouders niet veel waarden hechtten aan het uithuwelijken van hun zoon en dochter. Ze had gehoord dat er een aantal huwelijken aan zaten te komen die niet geheel vrijwillig tot stand waren gekomen. 'Jij?'

Nathan rolde op zijn zij en stopte een grasspriet in zijn mond. Hij zag het de mannen van zijn leger weleens doen, maar dat hoefde Willa niet te weten. 'Ik heb nog niemand die ik echt wil trouwen. De andere edele vrouwen zie ik te weinig om een goed beeld van te krijgen en de meiden uit de dorpen... mwah.' Hij haalde zijn schouders op en dacht na over de volgende vraag. 'Ik weet niet of ik echt wil trouwen. Het zal ooit moeten, stel als we uitgehuwelijkt worden, maar ik schat de kans klein is. Stel dat er nou echt een onwijs knappe griet langs komt, dan kan ik het nog overwegen.'

Willa kwam wat overeind en steunde op haar onderarmen terwijl ze haar broer bekeek. 'Moeder zou ons nooit uithuwelijken. Ik kan niet meer bij houden hoe vaak ze heeft uitgesproken hoe vreselijk ze dat vond toen ze jong was en hoe verschrikkelijk ze het nu nóg vindt als ze al dat nieuws over Estella en Martin en wie nog meer hoort.' Ze streek een pluk haar uit haar gezicht en lachte nogmaals. 'is dat alles wat je van een echtgenote wil? Dan ze mooi is? Ik schat je hoger in dan dat, Nael.' Ze plaagde hem door zijn bijnaam te gebruiken en stak haar hand uit om de spriet uit zijn mond te trekken.

Nathan moest lachen toen ze de spriet uit zijn mond trok en stopte al snel weer in nieuwe in zijn mond. 'Stel dat ik aan een knappe vrouw wordt uitgehuwelijkt, dan zal het niet eens zo'n probleem zijn. Maar nu ben ik nog veel te veel bezig met mijn leger. Het is toch ongelofelijk dat David ons nooit wat van zijn mannen stuurt?' Zuchtend duwde hij zich omhoog, zodat hij kon zien dat er iemand aangereden kwam vanuit het dorp. 'Ah, daar zal je hem hebben.' Hij stond op en begon te zwaaien.

Henry kon de weg bijna met zijn ogen dicht vinden, zo bekend was hij met de bossen en de wegen in het Noorden. Al sinds hij klein was, kwam hij bij Dorian, Agathe, Willa en Nathan op bezoek. Het waren lange tijd de enige kinderen van zijn leeftijd geweest en dat was al een reden om veel met ze om te gaan. Daarnaast was zijn moeder goede vriendinnen met Agathe, dus ondanks dat ze in het Zuiden woonden, zag hij de tweeling vaak. Gelukkig was hij er bijna, want hij voelde zijn rug door het lange reizen protesteren en ook zijn paard zag eruit alsof hij wel toe was aan een lange pauze. Al vanuit de verte zag hij Willa en Nathan staan. Hij stapte af en liep het laatste stuk naast zijn paard. Eenmaal bij de twee begroette hij Nathan als eerste met een broederlijke omhelzing en stond hij al snel tegenover Willa. 'Hé,' glimlachte hij breed, waarna hij speels haar hand kuste, zoals hij vroeger geleerd had van zijn moeder.

Willa wilde Nathan gerust stellen dat David het in ieder geval waardeerde wat hij deed, maar ze schoot overeind toen hij aan kondigde dat hun gast er was. Tevergeefs probeerde ze de modder uit haar haar te wrijven en gaf het toen met een zucht op terwijl haar blik naar Nathan gleed. Ze wist hoe erg hij haar door had. Het was gênant. Met een glimlach keek ze toe hoe de twee mannen elkaar begroetten. Geduldig wachtte ze haar begroeting af, maar lachte ongemakkelijk toen Henry haar hand kuste. 'Henry!' riep ze verwijtend uit, omdat hij wist dat ze niet met die hoffelijkheden om kon gaan. Lachend omhelsde ze hem, maar ontweek zijn blik. Die viel al snel op zijn paard. 'Oh, nee, je hebt haar weer eens toegetakeld. Ik heb je zo vaak verteld dat je haar op tijd moet laten rusten, dan haal je het meeste uit haar.' Ze liet Henry los en pakte de teugels van hem over.

Henry voelde ook hoe hij rood werd, maar hij compenseerde dat met een brede, stralende glimlach. Het was altijd heerlijk om Willa en Nathan te zien. Ook hij sloeg zijn armen om Willa heen en trok haar zacht tegen hem aan. Voor zijn gevoel maakte ze zichzelf veel te snel los en richtte ze zich op zijn paard. Onzeker wreef hij met zijn hand over zijn kin en knikte hij begripvol. 'Ik weet het. Ik had eigenlijk een extra overnachting moeten regelen, maar ik was te koppig,' gaf hij toe. Hij had de hele nacht doorgereden om hier op tijd te kunnen zijn. Liefdevol streek hij met zijn hand over Iwani's hoofd en hij gebaarde met zijn andere hand naar de stallen. 'Zullen we haar maar laten uitrusten?'

Willa gleed met haar vingers door de manen van Iwani om enkele klitten er vast uit te kammen. Het was een prachtig dier. Een Mustang, een sterk ras dat je snel van het ene uiterste in Tarth naar het andere kon brengen. Glimlachend keek Willa naar Henry. 'Je had je niet hoeven haasten voor ons. Het maakt niet uit wanneer je komt, zolang je maar komt.' Ze knikte instemmend op zijn voorstel en leidde zelf Iwani richting de stallen. Achterin was een hok vrij die de merrie in kon nemen. Willa had gezorgd voor vers stro en drink water en pakte twee borstels op waarvan ze er één aan Henry gaf. Nathan was al nergens meer te bekennen (?). Hij liet dit werk liever aan anderen over. 'Hoe lang heb je dit keer over de reis naar hier gedaan?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze grondig te werk ging. 'Ik heb het idee dat je nog eens binnen een dag van het Zuiden naar het Noorden gaat,' grinnikte Willa.

Henry keek Nathan na, die al snel met een smoes het huis in vluchtte , en volgde Willa al snel. 'Ik wil mijn familie in het Noorden ook nog bezoeken, dus ik kan maar paar dagen blijven. Daarom wou ik zo snel mogelijk hier zijn.' Met een dankbare glimlach nam hij de borstel aan en begon hij ook met het borstelen van Iwani's haren. 'Niet heel erg lang, drie dagen ongeveer. Het weer zat mee en Iwani had zin om haar benen te strekken, dus alles ging erg voorspoedig.' Hij bekeek Willa nieuwsgierig, terwijl hij verder ging met borstelen. 'En hoe gaat het met jou? En met Nathan, de eeuwige rokkenjager?' grinnikte hij benieuwd.

(Sorry, in de bus, dus SLECHT)

Willa knikte begrijpelijk. Als Henry in het Noorden was nam hij altijd de moeite om iedereen langs te gaan. Ze bewonderde dat in hem, dat hij goede banden behield met zoveel mensen. Het ging bij haar altijd stroever. 'Drie dagen?' Willa schudde afkeurend haar hoofd. Het was een reis die je aftuigde en je paard. Ze hurkte bij Iwani neer en inspecteerde de hoefijzers eens goed. Met een stevige tak viste ze wat modder en steen er tussen uit. 'Met mij gaat het goed en met Nael gaat het altijd beter,' lachte Willa. 'Hoewel hij al even geen vrouw meer heeft lastig gevallen. Misschien wacht hij wel tot hij al het adellijke schoon weer kan zien.' Het banket, dat stomme gebeuren, zat er aan te komen. 'Hoe gaat het met je moeder? En de anderen? En jou?'

Henry keek haar met een flauwe grijns aan, terwijl hij verder ging met het borstelen van Iwani. 'Als ik niet één keer ben gaan rusten, dan had ik het wel in twee dagen kunnen doen. Maar dat wou ik mezelf en Iwani niet aan doen.' Terwijl ze even niet op lette, bestuurde hij Willa. Ze was niet veel veranderd sinds de laatste keer, maar op de een of andere manier voelde het wel zo. Of misschien keek hij er wel anders tegen aan. Toen ze weer tegen hem sprak, schudde hij de verwarrende gedachten van zich af en verdween ook zijn glimlach. 'Het is nu even lastig thuis. Het huis van Halley heeft Edmund een voorstel gedaan voor een huwelijk tussen William en Jill. Mijn moeder is er uiteraard heel erg op tegen.' Met kwade bewegingen legde hij de borstel weg en sloeg hij zijn armen over elkaar heen. Hij keek enorm op tegen het banket. Hij zou vast weer als uitschot behandeld worden, samen met Ren. Terwijl hij recht had op het grootste deel van Tarth!

Willa liep om het paard heen om de andere hoefijzers ook af te gaan. Ze kwam echter overeind toen Henry over het huwelijksaanzoek sprak. 'Wat?' Verrast trok ze haar wenkbrauwen op. Ze had van haar ouders gehoord dat Martin en Estella verbonden waren, maar over William en Jill had ze geen bericht gekregen. Zelfs niet van Jill zelf. Ze likte over haar lippen en legde haar hand op Iwani's zij. De warmte van het dier kalmeerde haar. 'Ze hebben het aanbod toch nog niet aangenomen?' vroeg ze bezorgd terwijl ze de ruwe bewegingen van Henry waar nam. Willa begon nu alleen nog maar meer op te kijken tegen het banket.

'Tot nu toe nog niet,' vertelde hij, waarna hij peinzend rond begon te lopen in de stallen. 'En ik mag hopen van niet, want dan zal ik tegen mijn eigen zuster en broer in opstand komen.' Er viel een stilte en Henry keek Willa afwachtend aan. Hij had - buiten Ren en Evan - nog niemand verteld over zijn plannen. Hij besefte zelf nog niet eens wat zijn plannen in hielden. 'Ik ga op eisen wat van mij is. En als dat niemand via politiek kan, dan zal het maar via geweld moeten gebeuren. Want als mijn vader eenmaal overleden is, dan laat ik die knul geen dag langer op die troon zitten.' Hij ademde hevig van de adrenaline en veegde zijn haren geërgerd van zijn voorhoofd af. 'Al is het maar om mijn zus te bevrijden van hém.'