De gangen

Cordelia had pas laat gehoord over het vertrek van Lucas en probeerde hem al een tijdje te onderscheppen, maar dat was steeds tevergeefs geweest. Haar tante had verteld dat hij veel bezig was met voorbereidingen voor de reis en het dus erg druk had. Zelf was Cordelia op weg naar haar eigen vertrekken, nadat ze de hele middag door het kasteel had gelopen. Vooral de ramen die uitkeken naar de zee had ze veel bezocht en daar de heerlijke geur van de zee geroken. Ze wist dat haar moeder de geur maar niets vond, maar gelukkig wou haar vader nog weleens een wandeling met haar maken op het strand. In dat opzicht was ze jaloers op Estella, dat ze door een jongen mee werd genomen naar het strand. Toen ze een bocht om ging, zag ze plotseling de rug van Lucas en rende ze snel op hem af. 'Lucas! Wacht!'

Lucas hoorde plots zijn naam en keek verrast om. Met een glimlach stopte hij voor Cordelia en stak kort zijn hand naar haar op. 'Hé, Cordelia. Hoe gaat het met je? Ik heb je bijna nog niet gezien,' verzuchtte hij. Normaal benutte hij de havenfeesten optimaal om met zijn familie wat dingen te ondernemen. Of eigenlijk kwam het er vooral op neer dat hij wel eens wat met de Halley zussen deed en verder met zijn eigen zusters op stap ging. Nu had hij daar bijna geen tijd voor gehad. Alleen bij de verplichte plechtigheden was hij aanwezig.

Cordelia stond stil voor Lucas en zette haar handen in haar zij. 'Dacht je soms weg te gaan zonder afscheid te nemen van mij?' zei ze op hooghartige toon, waarna ze moest lachen en Lucas een knuffel gaf. 'Het gaat goed! Ik zoek je al paar dagen en ik heb je nu gelukkig gevonden.' Ze bekeek Lucas van top tot teen en zuchtte vervolgens. 'Je gaat echt weg he? Sinds wanneer heb je dit plan eigenlijk? En vonden je ouders het echt goed? Ik mag nog niet eens in mijn eentje de stad in van mijn ouders, laat staan op reis...'

Lachend schudde Lucas zijn hoofd. 'Dat zou ik nooit durven, Lia.' Hij nam de knuffel overrompeld, maar dankbaar aan. 'Ik ga echt weg,' stelde hij met een kleine glimlach. Het begon nu pas echt door te dringen wat zijn beslissing betekende. Hij had pas met wat jongens en mannen gesproken die tijdens de havenfeesten terug waren gekomen van hun reis. Het missen van familie en vrienden werd toch wel het meest genoemd. 'Sinds het laatste havenfeest.' Toen hij op één van die dagen de schepen weg zag varen en de mannen en jongens hun leven voor een jaar achter zag laten, zag hij het zelf ook wel zitten. De zee vond hij als kind al fascinerend, misschien juist omdat hij er van weg werd gehouden door zijn ouders. 'Nou, mijn moeder had nogal wat overtuiging nodig. Vader zag het al snel zitten, aangezien hij hetzelfde deed zo rond mijn leeftijd.' Hij stak zijn arm naar haar uit zodat ze de hare er in kon haken. 'Ik was op weg naar de tuinen, loop je mee?'

Cordelia haakte haar arm in die van Lucas en glimlachte. 'Naar de tuinen wil ik áltijd mee,' lachte ze, waarna ze hem volgde en ondertussen verder babbelde: 'Is het trouwens gevaarlijk om de zee op te gaan? Als ik nou wat beter had opgelet bij de lessen van de Septa, dan had ik het vast wel geweten...' Ze was iemand die altijd met haar gedachten naar andere dingen dreef, niet per se omdat ze het niet interessant vond, maar omdat ze zich slecht op iets kon concentreren. Haar twee zussen konden dan ook veel beter leren dan dat Cordelia dat kon. 'Het is ook moeilijk om níét naar de zee te verlangen tijdens het havenfeest,' zei ze dromerig, terwijl ze zacht in zijn arm kneep. 'Ga je dan naar verre landen varen?'

Lucas glimlachte bij het gebabbel van Cordelia. Hij vond het altijd fijn als mensen maar gewoon kletsten zonder dat hij al te veel hoefde te zeggen. Maar nu het om zijn zeereis ging moest hij toch de nodige informatie verschaffen. 'Het kan gevaarlijk zijn. We zullen vast op een storm stuiten. Maar de zeelui weten wat ze dan moeten doen dus ik ben er niet echt bang voor.' Lucas was niet snel bang te maken. Hij was misschien soms wat terughoudend, maar hij was nooit bang. 'Het havenfeest laat het zeeleven wel als een plaatje klinken. Het zal vast niet zo mooi zijn als iedereen het doet lijken. Maar ze willen natuurlijk niemand af schrikken.' Hij gniffelde zacht, Cordelia's nieuwsgierigheid amuseerde hem, en haalde zijn schouders op. 'Ik weet nog niet precies waar het schip heen gaat, maar ik weet zeker dat ik naar Quandaï ga. Dat is onze eerste stop.'