De tuinen

Jillian keek op na de vraag van William en gunde hem weer één van haar enthousiaste glimlachen. 'Ik ben opgelucht dat ik eindelijk een keuze heb kunnen maken,' vertelde ze eerlijk. 'En ik ben blij dat jíj er ook zo blij mee bent.' Ze speelde met de touwtjes van zijn mantel en beet kort op haar lip, waarna ze haar blik weer wendde naar de vissen in de vijver. Ondanks dat hun huwelijk niet door liefde tot stand was gekomen, voelde ze wel degelijk iets voor hem. 'Onze ouders zullen ook heel erg blij zijn,' merkte ze glimlachend op, waarna ze zijn arm leidde naar haar middel en ze zo tegen hem aan kon leunen. Ondanks dat het weer heerlijk was in het Noorden stond er ook een gure wind, die weleens koud kon zijn.

'Aha.' Bestuderend keek William naar de vrouw naast hem en zag hij aan hoe ze dichter tegen hem aan kwam zitten, hoe ze zijn arm rond haar middel leidde. Hij hield haar vast, maar wilde tegelijkertijd niets doen waar Jill geen initiatief in toonde. 'Iedereen zal extatisch zijn, dat is wel duidelijk.' Bij de Goden, iedereen zou het nieuws met veel enthousiasme aan nemen en natuurlijk verwachtten ze dat hij dat ook deed. Het was allemaal heel vanzelfsprekend en daardoor begon het William op den duur lichtelijke te frustreren. Hij grijnsde naar haar en hield een pluk haar op. 'Wat denk je dat je het meest verschrikkelijk aan me gaat vinden?'

Williams vraag overdonderde haar lichtelijk en bedenkelijk bestudeerde ze zijn gezicht, terwijl ze een antwoord vormde. 'Waarschijnlijk dat je altijd maar moet werken,' murmelde ze zachtjes. Ze had weleens verhalen gehoord van haar moeder hoe David én Edmund altijd aan het werk waren. Als koning én als landheer werd er veel van je verwacht en daar viel niet tijd doorbrengen met je vrouw onder. 'En dat is natuurlijk niet erg... maar leuk is anders.' Ze legde haar hand op zijn wang en keek hem zo in zijn ogen aan. Nerveus likte ze langs haar lippen, terwijl ze nog wat dichter naar hem toe boog. 'Kus me, William.'

'Dat ik altijd maar moet werken?' lachte William. Hij had gedoeld op iets dat meer met zijn karakter te maken had. Het kon toch niet dat ze alles aan hem leuk vond, dat hun gearrangeerde huwelijk zo makkelijk zou verlopen. 'Maar jij moet ook werken als koningin. Moeder is altijd wel met iets bezig. wie weet raak ik wel verveeld omdat jij zoveel doet!' Hij keek haar verrast aan toen ze haar hand op zijn wang legde en geleidelijk dichter bij kwam. Hij legde zijn hand op de hare en streek voorzichtig met een vinger op haar huid. 'Jillian-' Voorzichtig haalde William haar hand van zijn wang. Uiteindelijk drukte hij een kus op haar wang, maar meer niet en keek haar toen verontschuldigend aan. 'Ik meende het toen ik zei dat ik eerst vrienden wilde worden.'

'Ik zal me inderdaad vast wel bezig kunnen houden. En anders heb ik jouw moeder gelukkig als gezelschap.' Anders had ze natuurlijk ook nog haar studie Rechten. Met een verbijsterde blik keek Jillian William vervolgens aan na zijn woorden en haar mond vormde enkele woorden, maar er kwam geen geluid uit. Al snel fronste ze en wendde ze haar blik af, terwijl ze nadacht. Ze had steeds gedacht dat dit de manier zou zijn om Williams hart te veroveren, maar ze had er blijkbaar totaal naast gezeten. Al snel moest ze lachen en sloeg ze haar armen om zijn nek heen. Hij zou waarschijnlijk niet beseffen hoe blij ze was met zijn woorden. 'Ik wil ook vrienden worden,' glimlachte ze, terwijl ze hem weer los liet en aan keek.

'Ach, je bent nooit alleen in het paleis. Het hele hof is ook nog aanwezig. Ik weet dat Estella een paar van haar vriendinnen mee neemt naar het Noorden. Bovendien denk ik dat Cordelia of Cecilia wel in Evenfall zal blijven, ook als ze trouwen.' Je was nooit echt alleen in een paleis zo groot als het koninklijke kasteel dat in de hoofdstad stond. Als jongen had William er altijd wel speelmaatjes gevonden onder de adel of onder de bedienden en later, toen hij ouder was, had hij die ook met gemak. Grinnikend sloeg William zijn armen om Jill heen en klopte op haar rug. Dit huwelijk was er voor hem nooit iets geweest wat hij associeerde met verlangens of lust of zelfs misschien échte liefde. Ze moesten het eerst maar baseren op respect, zoals zijn ouders deden. En vriendschap vond hij zelf erg belangrijk. Dat was veel stabieler dan een flirt.

'Het komt inderdaad wel goed,' glimlachte ze, al had ze wel een onderbuikgevoel. De mensen in Evenfall waren zo anders dan in Lorath dat ze eraan twijfelde of mensen haar wel aardig zouden vinden of met haar om wilden gaan. En niet enkel omdat ze koningin zou worden. 'Laten we maar naar jouw moeder toe gaan,' glimlachte Jill na een tijdje, waarna ze op stond en William bijna op ooghoogte aan keek. Ze was erg benieuwd naar de reactie van de koning en koningin op het nieuws dat Jillian het huwelijk had geaccepteerd.

William stemde knikkend met haar woorden in. Ze zouden er wel aan uit komen, daar was hij van overtuigd. 'Dat lijkt me een goed idee. Ze wacht niet graag en ik geloof dat ik al later ben dan ik gezegd had.' Hij krabbelde overeind en stak vervolgens een arm naar Jillian uit zodat ze die aan kon nemen. 'En maak je geen zorgen, mijn moeder is misschien intimiderend van ver af, maar van dichtbij is ze de aardigste en liefste vrouw die ik ken.' Hij knipoogde naar Jill, zijn verloofde, en nam haar toen mee de tuinen uit, op weg naar de wachtende koningin.