Het Zuidelijke Bos

-

Jill stond geduldig te wachten bij de bosrand van het Zuidelijke bos. Het was dichtbij het paleis gelegen, zodat het een groot deel uitmaakte van de adellijke tuin. Daardoor liepen er veel soldaten in de bossen rond om ervoor te zorgen dat er geen mensen via het bos het paleis konden bereiken. Jill had de vorige dag aan William voorgesteld om hem de bossen te laten zien en de dieren die erin leefden. Ze wist dat hij erg stil kon zijn, dus ze zouden vast wat vogels en herten kunnen zien. Ze had hem wel gevraagd om voor de zekerheid zijn kruisboog mee te nemen, want naast de vogels en herten liepen er ook gevaarlijkere dieren tussen. Meestal begaven ze zich niet zo dichtbij het paleis, maar het kwam weleens voor dat de jagers met een beer terug kwamen.

William had Jillian maar heel kort gesproken toen ze net was aan gekomen, maar later had hij haar niet zien. Tot nu en hij keek er erg naar uit. Met zijn kruisboog over zijn schouder en een warme hoed op zijn hoofd liep hij naar de afgesproken plek. Daar zag hij Jillian al snel en liep met een brede grijns op haar af. 'Hallo, wat fijn je te zien, tenminste van wat ik van je kan zien,' grinnikte William. Ze was net zoals hij aardif ingepakt tegen de eerste winter koud. Als begroeting drujte hij een kus op haar hand.

Jillian zag William al van een afstand aan komen lopen en met een brede glimlach begroette ze hem. 'Het is ook fijn om jou te zien, William.' Nadat hij haar hand gekust had, wreef ze zacht over zijn warme hoed en keek ze hem aan. 'Mooi, je bent goed warm aangekleed. Mensen onderschatten nog weleens het weer, omdat eigenlijk altijd de zon schijnt.' Zelf had ze ook een dikke jurk aan met nog een mantel eroverheen en een warme muts. Ze had hem gisteren gelukkig nog kunnen waarschuwen dat hij dik ingepakt moest zijn. Ze gebaarde naar het bos en glimlachte enthousiast. 'Zullen we maar gaan? Het is nog vroeg, dus we zullen vast veel dieren zien.' Gelukkig was de strenge winter nog niet begonnen, zodat de meeste dieren nog niet aan hun winterslaap waren begonnen.

William haalde zijn schouders oo. Hij wilde niet toegeven dat hij het kasteel lichter gekleed had willen verlaten maar dat zijn moeder hem terug had geroepen om toch nog minimaal twee extra lagem aan te trekken. Nu zou het voor hem moeilijker zijn, zijn kruisboog te gebruiken. 'Mooi, ik heb die boog niet voor niets meegenomen.' Hij lachtte en stak vervolgens zijn arm naar haar uit. 'Gefeliciteerd trouwens, dat je tante bent geworden!' Het nieuws van de eerste baby van de nieuwe generatie ging erg snel door het kasteel en zijn moeder was natuurlijk op de hoogte geweest. 'Het zal niet lang duren voordat Ella ook een koter heeft en dan ben jij aan de buurt!' grijnzend nam hij haar aan haar arm mee het pad op.

Jillian legde haar arm in de zijne en ging zo naast hem lopen. Met een brede glimlach keek ze hem aan bij het horen van het nieuws. Ze kon niet vaak genoeg horen dat ze tante was geworden. 'Bedankt! En- en jij ook-' Ze hield haar mond en schudde lachend haar hoofd. Ze wist niet of hij het fijn vond als ze hem erop wees dat hij óók oom was geworden. Ze hoorde vaak van Henry dat de band tussen die twee niet heel sterk was. 'Ja, het zal vast niet lang duren voordat Estella haar zwangerschap aankondigt. En-' Ze bloosde, maar gelukkig was dat niet te zien door de dikke lagen kleding waar ze haar gezicht in had verstopt. 'Hopelijk zullen wij ook snel zulk geluk krijgen na onze bruiloft,' stemde ze met hem in, waarna ze hem nieuwsgierig aan keek. 'Kijk je er naar uit? Naar de bruiloft?'

'Ik ben maar eh- halfoom en bovendien ken ik Henry en Willa bijna niet dus ik zal Tobias ook wel niet kennen. Jij, daarentegen, bent vrienden met Willa, toch?' William zag het niet alsof hij oom was geworde. Pas als zijn zusjes kinderen kregen zou hij die verantwoordelijkheid voelen. 'En of ik er naar uit keek! Hoewel ik gek wordt van al die passessies.' zijn kostuum kwam hem inmiddels zijn neus én oren uit. 'Jij vind het vast heerlijk dat iedereen met je jurk en met je haar en weet ik veel bezig is?' Als Jillian net zoals zijn zusters was dan had ze nu vast een geweldige tijd met iedereen die zich bezig hield met haar en alleen haar.

Jill knikte en keek ondertussen om zich heen, op zoek naar de eerste dieren. 'Willa is mijn beste vriendin, dus ik zal Tobias vast goed leren kennen.' Ze vond het erg jammer dat ze Willa net zou missen nu ze in het Zuiden kwam wonen en Jill naar het Westen zou gaan. 'Ik hoop ook dat ik vriendinnen met je zusters kan worden. Ik vind ze altijd erg aardig.' Ze moest lachen om zijn woorden en schudde haar hoofd. 'Geloof me, William, ik loop hier veel liever met jou dan dat ik de hele middag in het atelier sta. Maar ik moet toegeven dat mijn jurk erg mooi is.' Het was natuurlijk een rode jurk en hij zag er prachtig uit. Het stond erg mooi bij haar huid en haren. 'Oh, kijk daar!' zei ze plotseling, waarna ze naar de bomen wees. 'Een roofvogel!'

'Richt je inspanning dan vooral op Cordelia. Ceci zal zo wel door een man weggehaald worden uit het paleis, maar Lia is iets minder gewild. Onder geschikte mannen dan,' grinnikte William. Hij maakte maar al te graag grapjes over zijn zusje en hoe ze met de koksjongen of de dienstbode het bos in ging, maar nooit met iemand van adel. 'En of hij mooi zal zijn, met jou er in.' Hij trok glunderend zijn wenkbrauwen naar haar op, maar lachte het compliment met een grijns weg. Ze mocht er wat hem betreft wel wezen. Meteen geconcentreerd trok William zijn boog van zijn schouder en hield hem op in de richting waar Jillian heen wees. 'Oh, een havik.' Hij liet zijn wapen weer zakken en liep verder. 'Vind je het niet belachelijk dat Willa en Henry al die tijd verzwegen hebben dat ze een kind zouden krijgen?' begon William plots om op het onderwerp terug te komen.

Jillian knikte, maar ging niet verder op het onderwerp in. Ze kende beide vrouwen maar matig, dus moest ze zijn woorden maar aannemen. Ze hoopte heel erg dat ze goed met zijn zusters en ouders overweg zou kunnen. Bij zijn compliment glimlachte ze stralend en drukte ze zacht een kus op zijn wang. 'Bedankt, William.' Hij zou er zelf vast ook knap uit zien in zijn pak. Jillian keek de havik na en liep met William verder. Verbaasd luisterde ze naar zijn woorden, terwijl ze haar ogen op de bomen hield gericht. Ze besloot maar niet te vertellen dat het Willa was geweest die het voor iedereen geheim had gehouden, zelfs voor Henry. 'Ik denk dat ze ons niet wilden verplichten om helemaal naar het Noorden te reizen door het aan te kondigen. En daarbij houden ze zich ook afzijdig van de adel en wilde ze misschien wel wat rust hebben?!' verzon Jillian snel. Ze wreef over zijn arm en glimlachte geruststellend, in de hoop dat hij op een ander onderwerp over zou gaan. 'Als ik eenmaal zwanger ben, dan zal iedereen het meteen weten.'

'Wat een onzin, alsof ze geheim wilde houden dat er een nieuwe Halley zoon is.' Mopperend stapte William verder. Hij had zijn ouders er beide afzonderlijk over horen praten en de dingen die ze hadden gezegd hadden hem verontrust. En nu gingen ze ook nog hier in het Zuiden wonen? Recht onder de neus van de adel? 'Jij zou nooit zoiets aachterbaks doen, daar ben ik van overtuigd,' verteldr hij Jillian met een hervonden glimlach. Als ze het wel van plan was dan zou hij wel zorgen dat dat soort dingen snel gestopt zouden worden.

Jillian snapte niet waarom het nieuws van Tobias en de geheimhouding daarvan William zoveel deed. Hij leek er niet over te kunnen ophouden en nog op een boze manier ook. 'Ach, ze zullen het de volgende keer vast niet nogmaals geheim houden, denk je ook niet?' Ze glimlachte geruststellend en trok hem weer verder mee het pad op. Over zijn andere woorden dacht ze na. Jill stond er ook niet om bekend achterbaks te zijn en ze wist dat ze in haar positie nooit een zwangerschap geheim kon houden. Des te meer begreep ze het waarom Willa het wel had gedaan en waarom ze het geheim had gehouden voor Henry. 'Hoe vind je het dat we ons huwelijk hier moeten vieren?'

'Nee, natuurlijk niet, dan zitten ze in het kasteel hier. Maar wat maakt het dan ook nog uit?' William voelde hoe zijn lichaam zich langzaam aan spande door de frustratie die hij plots voelde. Hij beet zijn tanden hard op elkaar en probeerde zichzelf zo te kalmeren. Hij moest dit niet op Jillian afvuren. Eigenlijk moest hij niet eens laten merken hoe erg hem dit dwars zat. Bij haar vraag perste hij er een glimlach uit. 'Wat jij wil. Ik ben overal voor in, zolang ik mezelf maar warm kan houden.' Hij lachte kort en hard en keek toen weer voor zich uit. Hij vertelde zichzelf in zijn hoofd om te kalm te worden en kon uiteindelijk Jillian met een gemeende lach aan kijken. 'Als ik een zwijn zie kan ik hem voor je neerhalen. Dan hebben we vanavond een feestmaal.'

Jillian keek William afwachtend aan, toen de frustratie duidelijk van zijn gezicht af te lezen was. Ze probeerde wat afstand tussen hen in te maken door zijn arm los te laten en paddenstoelen op een boom te bekijken. Pas toen ze hem weer hoorde lachen, kwam ze bij hem terug en pakte ze zijn arm vast. 'Dat lijkt me een goed idee,' glimlachte ze, terwijl ze zijn muts wat beter over zijn oren trok. 'En maak je maar geen druk over Henry en zijn zoon, als we eenmaal terug zijn in het Westen, zal je hen maar weinig zien.' Zelf vond ze dat natuurlijk helemaal niet leuk, maar ze hoopte dat ze William daarmee gerust zou stellen. Ze wilde niet dat hij boos zou worden, terwijl hij een boog in zijn handen had.

William fronste toen Jillian zijn hoed recht trok, maar grimaste toen ze Henry nog eens noemde. Het zou alleen maar erger zijn als hij hem niet in de gaten kon houden. Tenminste, zodra hij koning werd, nu was het zijn vader's taak. Uiteindelijk verbeet hij zichzelf en nam Jillian zwijgend verder het bos mee in. 'Wat vind je er nou van dat je moeder moet gaan worden? Vind je dat wel leuk?' Hij probeerde zichzelf af te leiden van de kwestie en hoopte dat Jill zijn intenties op zou pikken en hem aan andere dingen kon doen denken. 'En vertel me niet dat dat is wat je altijd al hebt willen worden. Daar geloof ik niets van.' Er waren zoveel meisjes die claimden altijd al moeder willen te worden, maar er moest toch wel een moment geweest zijn waarop ze het niet wilden? Waarop ze meer wilden doen dan een kind op de wereld zetten?

'Wat ik ervan vind dat ik moeder ga worden?' vroeg ze verbaasd. Ze keek hem voor enkele seconden aan om zeker te weten of hij geen grap maakte en dacht toen diep na. 'Ik hou er niet van om moeder te worden met al die druk op ons,' zuchtte ze. 'Ik- ik wil liever dat we eerst trouwen, elkaar beter leren kennen. Ik studeer nog, jij wordt getraind om koning te worden... daar past een kind helemaal niet in! Ik wou liever dat we konden kiezen wanneer we een kind zouden krijgen, als alles wat rustiger is.' Ze schopte wat blaadjes weg en zuchtte. 'Maar dat zit er niet in. En begrijp me niet verkeerd, ik wil heel graag moeder worden, maar nu nog niet.'

'Oh-' William was erg verrast door haar woorden, maar glimlachte uiteindelijk toen ze liet blijken dat ze zich op het moment liever bezig hield met andere belangrijke dingen. 'Ja, dat klopt. Het is nu ook veel te druk.' Bedenkelijk keek hij door de bomen en bladeren. 'We hoeven het niet te doen. Mensen hoeven niet te weten dat we het niet proberen. Het kan gewoon zijn omdat het niet lukt. Maar je kunt maan thee drinken, toch? Dan wachten we gewoon.' Hij wist ook wel dat hij een taak had om een zoon te krijgen, zeker met de zoon van Henry om de hoek, maar hij ging nog lang niet dood. Hij was nog niet eens koning, waarom had hij dan nu al zoons nodig? 'Ik wil je niets op dwingen en niemand zou dat ook bij je moeten doen. Je wordt de koningin, dat is al genoeg druk voor even.'

Jillian keek onderzoekend naar zijn gezicht en luisterde gespannen naar zijn woorden. Ze was opgelucht om te horen dat hij er hetzelfde over dacht. Elke keer verbaasde hij haar door toch slimmer te zijn dan ze dacht. Toch knaagde het aan haar. 'William, ik weet dat je het goed bedoelt, en ik neem je aanbod met liefde aan, maar... het zal toch ooit moeten gebeuren. En- en je moeder komt er meteen achter dat we of het niet proberen of dat ik maan thee drink. Ik wil je niet in de problemen brengen.' Ze kneep in zijn arm en glimlachte dankbaar. 'Ik zal veel hulp krijgen van de kindermeisjes. Er is vast genoeg tijd over om toch te studeren.' Plotseling zag ze wat bewegen tussen de bomen en hield ze William tegen. Zacht legde ze haar vinger tegen zijn lippen, waarna ze naar het dier tussen de bomen wees. Het was een zwijn.

William haalde zijn schouders op. 'Als er iemand is die mijn moeder kan overtuigen, dan ben ik het wel. Bovendien zal ze het echt wel begrijpen. Denk je echt dat mijn ouders de natuur ook maar zijn gang hebben laten gaan? Moeder had het allemaal goed uitgekiend.' Het kon hem eerlijk gezegd maar weinig schelen of hij in de problemen zou komen. Hij praatte zich er wel uit óf hij kwam de straf tegemoet en zou er maar mee leven. Wat gingen ze nou doen? Hij zou koning worden. William was echter bewogen door Jillians standvastigheid om het volgens de regeltjes te doen. Tot nu toe had hij van haar alleen maar het idee gekregen dat ze er de volle honderd procent voor ging, voor dit huwelijk, en dat waardeerde hij zeer. Hij keek op toen ze hem tegenhield, maar in plaats van in het rond te kijken vestigde hij zijn ogen op Jill's gezicht en legde een hand op haar middel. 'Jill, je weet echt nog steeds zeker dat je dit allemaal wil doen?'

Jill keek toe hoe het zwijn al snel weg rende en lachend draaide ze zich om naar William. 'En daar ging ons feestmaal,' giechelde ze, toen ze plots de intense blik van William zag en zijn arm om haar middel voelde. Verrast keek ze hem aan, waarna ze al snel antwoordde: 'Ik weet zeker dat ik dit wil, William. Wil- wil jij het soms niet meer?' Afwachtend keek ze hem aan, terwijl ze haar hand op zijn arm had gelegd. Ze was blij om te horen dat hij zou proberen om met zijn moeder te praten en ervoor te zorgen dat ze niet meteen verplicht waren om een kind te nemen. Het zou beter voor hun relatie zijn om eerst überhaupt een relatie op te bouwen en een kind te nemen als ze er beiden klaar voor zouden zijn.

William nam het gegiechel van Jillian met een glimlach in zich op. Ze leek altijd al aardig, maar als ze lachte dan zag je gewoon dat ze nooit iemand een vlieg kwaad zou doen. Ze zou een geweldige koningin worden. Daar was Will van overtuigd. 'Nee, nee, ik wil het heel graag. Maar het zou me erg verontrusten als jij dit doet alleen omdat het moet. Ik begin me steeds meer te realiseren dat ook al heb ik geen keuzen, ik zelfs voor je gekozen zou hebben als ik er wel één had gehad. Ik zou het met niemand anders liever willen doen dan met jou.' Hij glimlachte en trok met zijn tanden zijn want uit zodat hij voorzichtig een losse pluk haar van Jillian terug onder haar muts kon stoppen. 'Ik moet zelfs toegeven dat ik je miste in het Westen voor die paar maanden,' grinnikte William.

Jillian keek William verwonderd aan tijdens zijn woorden en glimlachte breed. Ze wist helemaal niet dat William zo over haar dacht en dat hij haar werkelijk gemist had. Ze glimlachte bescheiden bij zijn aanraking en pakte zijn hand tussen de hare vast, zodat ie warm zou blijven. 'Ik ben ook erg tevreden met mijn aanstaande man,' zei ze op speelse manier, waarna ze hem omhelsde. Toch bleef er constant dat kleine stemmetje in haar achterhoofd dat haar waarschuwde voor haar naïviteit als het ging om de kroonprins. Het was echter erg moeilijk om daar aandacht aan te besteden als hij zo prijzend over haar sprak en ook nog eens zo dichtbij stond. 'Je zal me nu niet meer hoeven missen.' Ze keek hem van dichtbij aan en onderzocht zijn ogen naar enige leugen erin. Ze kon het niet vinden. 'Zullen we nog op zoek gaan naar een zwijn of zullen we de warmte van het paleis opzoeken?'

William moest lachen toen ze hem zijn aanstaande man noemde. Het zou raar zijn om een getrouwde man te moeten zijn, maar hij kon het vast wel aan. Hij streek over haar rug tijdens de omhelzing en glimlachte bij het vooruitzicht dat hij haar niet hoefde te missen. 'Misschien is het een goed idee om wat warmte op te zoeken,' stelde hij voor terwijl hij zijn want terug over zijn al veel te koude hand gleed. 'Ik kom niet graag met lege handen terug, maar ik denk dat als we langer buiten blijven mijn lichaam gaat rillen van de koud en dan kan ik natuurlijk niets raak schieten.' Grijnzend legde William een arm rond Jillians schouders en duwde hij zijn boog aan de kant. 'Of je moet nog erg graag mijn lippen blauw zien worden.' William spendeerde graag nog wat meer tijd met haar, maar misschien was het beter om dat binnen te doen.

Jillian knikte instemmend, terwijl ze keek naar het kasteel dat ver boven de bomen uit stak. 'Ik zie je liever met wat gezonde kleur op je wangen én lippen,' glimlachte ze, terwijl ze tegen hem aan leunde en zo terug naar het kasteel liep. 'En ze zullen vast iets speciaals op het menu hebben vanavond. In het bos wonen er mannen die erg goed tegen de koud kunnen en daarnaast ook nog eens goed kunnen jagen. We eten vaak wat ze gevangen hebben en dat is elke keer weer anders.' Eenmaal binnen in de warmte deed ze haar muts af en woelde ze lachend door haar rommelige haren heen. Daarna deed ze ook haar wanten uit en haar mantel af. 'Wil je anders mee naar mijn vertrekken?' vroeg ze spontaan. Als ze ooit terug zouden komen naar het Zuiden zouden dat vast hun vertrekken worden. En daarbij zou het haar ook niet verbazen als haar slaapkamer voor hun huwelijksnacht gebruikt zou worden.

Ze waren zo terug in het kasteel tegen Williams wensen in. Als het nou niet zo koud was geweest had hij langer met haar rond kunnen lopen. 'Dat klinkt heerlijk. Ik kan altijd wel een goed stuk vlees gebruiken. Daarom heb ik denk ik niets met het Noorden. Ze eten er zoveel vis en die lichte maaltijden omdat het altijd zo warm is.' Hij kletste maar wat om nog geen gedag te hoeven zeggen. Ondertussen deed hij enkele lagen kleding af en hielp hij Jillian met haar mantel. Haar aanbod verraste hem. Het koste William echter nog geen tel om in te stemmen. 'Jouw vertrekken zijn vast gezelliger om in op te warmen dan die van mij.' Hij hing zijn mantel om zijn arm en zette zijn hoed af. 'En misschien is het wel slim als ik die ruimte eens verken,' grijnsde William, gevolgd door een knipoog.