Het Zuidelijke Bos

[new]
Ondanks dat Henry een groot deel van zijn leven in het Zuidelijke paleis had gewoond, vertrouwde hij alle oren en ogen om zich heen voor geen meter. Hij had dan ook besloten om elk woord dat hij sprak over zijn plannen búíten het paleis te doen. Hij had Ren dan ook gevraagd of hij naar het bos toe wou komen, naar een plek niet ver van zijn eigen huisje met Willa vandaan. Omdat hij toch moest wachten op zijn vriend had hij zijn bijl meegenomen en hakte hij enkele stukken hout in kleinere delen, zodat hij het kon gebruiken voor de haard. Nog steeds zat de komst van zijn tweede kind hem niet lekker, vooral niet in combinatie met zijn plannen. Daarbij had hij ook nog bericht gehad van Nathan dat hij hem niet zou steunen en wist hij nog steeds niet of Edmund hem zijn leger wilde geven voor de strijd. Het hield hem al enkele nachten wakker.

De kou in het Zuiden was niet iets waar hij ooit helemaal aan gewend zou raken. Er was nog steeds iets in zijn lichaam wat verlangde naar de warme zon, maar helaas kon zijn woonplaats hem dat niet bieden rond deze tijd van het jaar. Hij baande zich door de bomen heen en hoorde Henry in de verte al bezig met zijn hakbijl. Toen hij Henry ook duidelijk zag, glimlachte hij en stapte hij op hem af. 'Had je geen warmere plek kunnen uitkiezen om elkaar te ontmoeten?' grapte hij en sloeg zijn armen om zijn broer heen. Nadat hij hem los had gelaten, maakte hij een kommetje van zijn handen en blies erin om deze nog enigszins op te warmen. 'Vertel, wat was het nieuws wat je met me wilde delen?'

Henry zag Ren tussen de bomen aan komen lopen en hij sloeg zijn hakbijl in het hout, zodat deze bleef hangen. 'Winter komt eraan, dus ik zou er maar alvast aan gaan wennen,' grinnikte Henry, waarna hij ook zijn armen om zijn broer en vriend heen sloeg. 'Hier, neem deze.' Hij trok zijn handschoenen uit en duwde deze in Rens handen. Ondanks dat Henry zijn eerste levensjaren had doorgebracht in het zonnige Noorden had hij altijd wel iets met de koud gehad. Hij vond het dan ook geen probleem als 's avonds het haardvuur niet aan wilde gaan en het huisje koel bleef. Voor Willa echter deed hij altijd extra zijn best: hij wilde niet dat ze koud zou lijden. 'Nathan heeft besloten om mij niet te steunen,' zei hij direct, waarna hij zijn bijl weer pakte en verder ging met zijn werk. 'Daarbij heb ik ook nog niets van Edmund gehoord. Ik-' Hij fronste diep en haalde een tikkeltje hulpeloos zijn schouders op. 'Ik ben voor het eerst onzeker over dit hele plan.'

Ren deed dankbaar de handschoenen aan en stopte vervolgens zijn handen in de zakken van zijn broek. Het verbaasde hem enigszins dat Nathan ervoor had gekozen om Henry niet te steunen, maar aan de andere kant had hij ook geen idee wat er in het hoofd van de jongen afspeelde. 'Dat is een tegenvaller, maar je hebt altijd de steun van Silas nog.' verzekerde hij Henry en dacht ineens aan de brief die hij mee had gekregen vanuit het paleis. 'En nu je het over Edmund hebt, ik moest je deze geven van hem.' Edmund wilde er zeker van zijn dat enkel en alleen Henry de inhoud zou lezen en gelukkig vertrouwde hij Ren genoeg om hem als boodschapper te gebruiken. Ren pakte de verzegelde brief uit de tas die hij mee had genomen en overhandigde hem aan Henry.

Henry nam twijfelachtig de brief aan en opende deze al snel, zodat hij de inhoud kon lezen. Een opgeluchte uitdrukking kwam al snel op zijn gezicht te staan en met een kleine glimlach legde hij zijn hand op Rens schouder. 'Edmund steunt mij met zijn leger. Nu heb ik Silas en Edmund achter mij staan en ik hoop zo snel mogelijk ook bevestiging van Gregoire te krijgen van zijn steun. Mijn vader had gezegd dat zijn broer mij wel zou steunen, maar ik wil het ook echt van hem horen.' Zorgvuldig vouwde hij de brief dicht en stopte hij deze in de borstzak van zijn vest. 'En hoe gaat het met jou?' begon hij al snel geïnteresseerd richting Ren. 'Heb je Eileen nog gesproken? Heb je je lange afwezigheid al goed met haar kunnen maken?' Hij drukte zijn elleboog in Rens zij en lachte voluit. Hij kon nu eindelijk dat eindeloze gepest van Ren over hem en Willa revancheren.

Ren glimlachte breed bij het horen van de woorden van Henry. Hij had nooit getwijfeld aan Edmund en anders had Iwone hem vast en zeker overtuigd om Henry te steunen. 'Met het leger van het Zuiden zijn we sterker dan Estella en Adelaide en als we Gregoire en zijn leger hebben, weet ik zeker dat we een overwinning tegemoet gaan.' verzekerde hij Henry en keek op toen het onderwerp versprong naar Eileen. 'Ik heb het goed kunnen maken met haar.' grinnikte hij en keek Henry aan. 'Al was ze niet al te blij toen ik zei dat ik heel binnenkort misschien weer weg zou gaan voor een lange tijd.' Hij vond het naar om Eileen weer achter te moeten laten, maar hij zou Henry nooit laten stikken.

Henry zweeg na het horen van Rens woorden over Eileen. Hij vond het vreselijk dat hij zijn broer zo erg mee trok in al zijn plannen, terwijl hij nu eindelijk een leuke vrouw had ontmoet en misschien zich wel wilde gaan settelen. 'Ik weet niet hoe lang de gehele reis, bezetting en strijd gaat duren,' zei Henry eerlijk, terwijl hij op een boomstam ging zitten. 'Dus ik denk dat je haar maar voor het ergste moet voorbereiden qua tijd. Ik durf namelijk echt geen getallen te noemen.' Vanuit zijn huis, dat niet ver van hun plek af lag, hoorde hij zijn zoon kirren en lachen en onmiddellijk ontstond er een glimlach op zijn gezicht. Toch ging die al snel over in een blik van onzekerheid. 'Ik weet niet wat ik met Willa aan moet,' gooide hij er al snel op fluister toon uit. 'Ze kan niet mee met ons, want dan is ze veel te dichtbij de strijd, maar aan de andere kant wil ik ook niet dat ze hier blijft. Zij is de uitgerekende persoon die Estella kan gebruiken als chanteermiddel.'

Ren keek zijn broer aan en knikte. Hij wist dat het onmogelijk was om te zeggen hoe lang ze weg zouden zijn. Ze konden niet voorspellen wat er op hun pad zou komen. Misschien zouden ze een gemakkelijke overwinning tegemoet gaan, misschien zouden ze helemaal geen overwinning te gemoed gaan en misschien zou de weg die ze moesten volgens jaren lang duren. 'Je hebt gelijk, misschien moet ik gewoon eerlijk zijn en zeggen dat het weet ik niet hoe lang kan duren.' Hij wilde Eileen geen hoop geven als er geen hoop was, maar hij wilde haar ook niet het hele plan vertellen van Henry, dat vond hij veel te riskant. 'Het is vast niet wat ze wilt, maar ik denk dat ze in het paleis van het Zuiden het veiligste is, of wellicht dat Nathan zijn zuster onder zijn hoede neemt voor zolang dat nodig is.' Ondanks dat Nathan hen niet wilde bijstaan in de strijd, was hij er zeker van dat hij zijn zuster nooit in de steek zou laten.

Henry zweeg en keek Ren bedachtzaam aan, terwijl hij zijn woorden overwoog. Misschien was Willa inderdaad wel veilig bij haar broer. Waarschijnlijk zou niemand het verwachten en op die manier had hij haar toch nog dichtbij zich. Tussen zijn taken door had hij dan zelfs de kans om haar en zijn kinderen te bezoeken. 'Ik ga het met haar bespreken,' zei Henry met hernieuwde moed, waarna hij nogmaals diep fronste. Hij wilde meer dingen met Ren bespreken, dingen die niet alleen over hemzelf gingen. 'Stel, en dan bedoel ik ook echt stél, we winnen... Ik ga dan Estella en William vragen of ze mijn adviseurs willen worden. Het blijft familie en ik zou ze nooit straffen voor wat ze hebben gedaan. Daarbij hebben ze ook niets fout gedaan.' Hij woelde met zijn hand door zijn haren heen en zuchtte diep. 'En ik wil het ook over Evan hebben. Wie weet wanneer Edmund zijn functie overgeeft aan Evan... denk je dat hij het aan kan?'

Ren keek hem aan en knikte. 'Ik denk dat Willa zelf ook wel inziet dat het slagveld geen plek voor haar is en voor haar kinderen en gezien ze niet zo van het paleisleven is...' Bij Nathan blijven was waarschijnlijk de beste optie die ze had. 'Ik wil niet ontmoedigend zijn, maar denk je dat ze dat zouden willen? Ik weet dat jij altijd erg... vredelievend over ze hebt gedacht, maar andersom zien ze het niet altijd zo. William in ieder geval niet.' Hij had die twee tijden lang van een afstandje kunnen observeren. 'En denk je niet dat Estella met Mart mee gaat naar het Noorden?' Ren wist dat Henry het allemaal goed bedoelde, maar helaas kon niet iedereen dat waarderen. 'God, daar vraag je me wat. Ik hoop het, hij heeft Pippa altijd nog, toch?' Hij zag Pippa als iemand die zeer bekwaam zou zijn voor de taak en ze kon Evan wellicht helpen als het hem allemaal teveel werd. 'Misschien moeten we wat meer vertrouwen in hem hebben..'

Henry zuchtte diep en haalde zijn schouder op. 'Ik weet niet hoe William en Estella gaan reageren. Misschien dat Estella met Mart terug trekt in het Noorden en wie weet wat William gaat uitspoken. Misschien dat Jill hem wel kan ompraten.' Hij zag zijn broer en zusters dusdanig weinig dat hij hun reacties niet kon voorspellen. Hij hoopte dat ze zouden beseffen dat ze uiteindelijk familie bleven en dat Henry ze het beste gunde. 'Ik denk dat Evan en Pippa samen ons nog wel eens kunnen verbazen. Daarbij hoop ik ook dat hun relatie wat beter wordt. Ze zullen elkaar uiteindelijk toch nodig hebben.' Daarom was hij ook zo blij dat Ren eindelijk eens een écht leuke vrouw had ontmoet. Ook Ren had wat stabiliteit in zijn leven nodig, vooral met de opkomende strijd. 'Ik zal Nathan zo snel mogelijk een brief sturen om te vragen of Willa bij hem mag blijven.'

'Het is gewoon een kwestie van afwachten en een zorg voor later. We moeten je eerst naar de overwinning  zien te krijgen en dan kan je altijd nog beslissen wat er gaat gebeuren en hoe je het gaat aanpakken.' Het zou een raar idee zijn om Henry op de troon te zien, in Ren's ogen was Henry namelijk nog altijd de doodgewone Henry die hij altijd was geweest. Hij had altijd geweten dat Henry de zoon van de koning was, maar dat hij zelf een grote kans had om de opvolger van zijn vader te zijn had Ren niet verwacht. Hij had de plannen van Henry altijd gezien als loze kreten, maar dit- dit was echt. 'Ho, rustig aan, ik zou het eerst goed overleggen met Willa zelf, ik ken jullie inmiddels lang genoeg en het zou me niets verbazen als ze zelf al een plan heeft uitgestippeld, denk je ook niet?' Willa was niet dom, in tegendeel zelfs, ze wist vast en zeker dat ze niet in haar eentje in dat huisje kon blijven zitten, terwijl Henry een oorlog aan het vechten was aan de andere kant van het land.

Henry moest lachen om Rens waarschuwing en knikte instemmend. Soms vergat hij weleens dat Ren Willa ook erg goed kende en dus af wist van haar eigen wil. 'Je hebt gelijk, ik moet het eerst met haar overleggen. Door al die plannen en voorbereidingen vergeet ik soms nog weleens dat ik ook dingen met mensen moet bespreken,' zei hij met een knipoog, waarna hij een dennenappel van de grond af pakte en deze naar Ren gooide. 'Gelukkig houd je mij met beide benen op de grond. Als ik jou niet had, dan zat ik al met mijn hoofd op de troon.' Ren was altijd zijn constante factor in zijn leven geweest. Terwijl hij altijd al zat te beramen op plannen of klaagde dat hij niet goed werd behandeld door de adel was Ren er altijd geweest om hem te vertellen dat hij zich niet moest aan stellen. Hij zou niet weten wat hij zonder zijn vriend aan moest. Daarbij was hij er niet alleen voor steun, maar ook voor een diepe vriendschap. 'Hoe zie je je toekomst voor je?' vroeg hij uit het niets.

Ren moest lachen om zijn woorden. 'Gelukkig ben ik er nog.' grapte hij en ving de dennenappel op. 'Als je mij niet had, man- ik denk niet dat je het had overleefd al die jaren zonder mij.' zei hij melodramatisch en begon te lachen. Ren was blij dat Henry hem nog steeds overal zo bij betrok en andersom gold natuurlijk hetzelfde. Hij kon zich geen leven voorstellen zonder zijn broer en beste vriend. 'De toekomst? Laten we jou eerst maar eens op die troon krijgen en dan zien we wel verder.' De toekomst was niet iets waar hij graag aan dacht. Het was te onzeker. Hij kon wel een plan gaan uitstippelen, maar de kans was veel te groot dat er iets zou komen dat roet in het eten zou gooien en dan had hij al die tijd gehoopt op iets wat helemaal niet zou gebeuren. Die teleurstelling wilde hij zichzelf besparen.

Henry glimlachte om Rens woorden en knikte instemmend. 'Je hebt gelijk, we moeten het leven nu gewoon met de dag aannemen en nog niet over drie jaar verder nadenken. Ik heb geleerd dat het leven altijd vol verrassingen zit. Denk je dat je één kind krijgt, komen er opeens twee uit,' grinnikte Henry, waarna hij naar zijn huis gebaarde. Ze stonden niet ver van zijn huis vandaan. 'Heb je zin om bij ons te komen eten? Tobias zal het geweldig vinden en Willa klaagt al dagen dat ze je veel te weinig ziet. Dan heb ik in één klap mijn gezin tevreden gesteld.' Henry wachtte niet op zijn antwoord en sleurde hem al mee naar zijn huis toe.

[end]