Het Zuidelijke Bos

Nieuw

Willa had Rheno aardig uitgeput door hem voluit te laten gaan. Ze had in geen weken zo gereden. Meestal waren het maar korte uitstapjes en nooit in volle galop. Maar Ren had deze dag er mee ingestemd om op Tobias te passen en toen Henry voor had gesteld om een eindje te gaan rijden had ze dat allemaal gretig aangenomen. Ze had echt even een aantal uur nodig om het kasteel en de mensen te ontsnappen. Maar ze was nog steeds met Henry, alhoewel ze maar weinig met hem gepraat had sinds ze het kasteel hadden verlaten. Ze had nog veel tegen hem te zeggen, maar tegelijkertijd ook erg weinig. Het was de afgelopen dagen niet erg goed tussen hen gegaan. En Willa wist heel goed dat het aan haar eigen humeur lag.

Henry had nog maar weinig tegen haar gezegd sinds ze met hun paarden het paleis hadden verlaten voor een rit. Hij was ervan overtuigd dat wat rijden en frisse lucht haar goed zou doen en dat ze dan eindelijk weer eens normaal konden praten. Zijdelings bekeek hij Willa en moest hij lachen om haar haren, die compleet in de war zaten. 'Kom eens hier,' grinnikte hij, waarna hij naar haar toe reed en wat plukken achter haar oren stopte. 'Dat was fijn, niet waar? Dit bos is werkelijk de meest perfecte plaats om paard te rijden. En Rheno en Iwani hadden hier vast weer eens behoefte aan.' Hij trok zijn hand weer terug en reed rustig door. 'We moeten Ren zometeen nog wel even hartelijk bedanken dat hij wou oppassen. Ik wou onze ouders niet met extra druk belasten door ook nog eens de verantwoordelijkheid over Tobias te geven.'

Willa ademde nog zwaar van de inspanning en keek achter zich toen ze Henry hoorde. Ze glimlachte kort en knikte vervolgens. Ze had voor even kunnen denken dat ze alleen was zoals in het Noorden. Op een wandeltempo stuurde ze Rheno verder en klopte op zijn nek en streek door zijn manen. 'Ze zouden niet zo lang in de stallen moeten staan. Misschien kunnen we een stalknecht vragen ze regelmatig uit rijden te nemen. Of- Of ik zou gewoon zelf vaker moeten gaan.' Willa wist eerlijk gezegd niet of dat zomaar kon. Over veel dingen twijfelde ze vaak of ze het iemand moest laten weten. 'Dat moeten we inderdaad doen. Hij neemt zijn taak als peetoom al erg serieus.' Ze keek voor zich en zag een meer voor hen opdoemen. Ze zuchtte en keek kort naar hem. 'Als we het nu over ouders hebben,' begon ze voorzichtig. 'Ik heb je vader gesproken.'

Henry keek naar de twee paarden en haalde zijn schouders op. 'Ik denk dat het geen probleem is om de stalknecht ze zo nu en dan mee naar buiten te laten nemen. En daarbij is het toch ook fijn om zo samen op pad te zijn?' glimlachte hij, waarna hij weer naast Willa ging rijden en Iwani ook prijzend op haar nek klopte. Ze was misschien niet het meest atletische paard, ze had wel een stalen wil en een ongelofelijk doorzettingsvermogen. 'Je hebt mijn vader gesproken?' herhaalde hij verward na haar woorden. Hij keek haar aan en probeerde wat van haar gezicht af te lezen. 'Omdat- Komt dat door wat ik heb verteld over mijn eigen gesprek, Willa? Bij de Goden...' Hij kon nu al raden wat voor gesprek dat geweest zal zijn. 'Waarom ging je naar hem toe?'

Willa beet op haar lip en hield de teugels stevig vast. Ze stopte Rheno zodat ze Henry recht aan kon kijken en eerlijk kon vertellen wat er gebeurd was. 'Ik was boos en gefrustreerd, omdat jij deed alsof het niets voor je uitmaakte wat je vader besloten had en je het zo makkelijk leek te accepteren. Ik ben naar hem toe gegaan, in een opwelling en ik- ik heb tegen hem geschreeuwd, hij schreeuwde tegen mij en natuurlijk heeft het niets opgeleverd. Behalve dat ik nu heel goed weet wat je allemaal voor Tobias doet, Henry.' Willa keek hem aan, maar liet uiteindelijk haar blik afglijden. Achteraf had ze niet met veel plezier terug gedacht aan dat vocale gevecht met haar oom. Haar moeder had het vreselijk gevonden als Willa het haar al had durven vertellen. Ze hoopte maar dat Henry het niet te zwaar nam.

Henry liet Iwani ook stoppen en keek Willa gepijningd en vooral teleurgesteld aan. 'Je deed wat?!' riep hij gefrustreerd uit. 'Je denkt dat ik het leuk vind dat hij mij én Tobias onze namen gaat afnemen en dat ik het maar gewoon aan heb genomen? Mijn vader is de koning en ik ben zijn bastaard. Hij zal nóóit voor mij of Tobias kiezen en ik heb daar dertig jaar voor gehad om het te accepteren. Dus het spijt me dat ik niet smekend bij hem op de grond heb gelegen.' Henry spoorde Iwani weer aan en liep verder. 'Fijn dat je daar eindelijk achter bent gekomen na weken stilzwijgen.' Henry wreef vermoeid over zijn baard en zuchtte diep. Zijn vader zou dit echt niet pikken.

Willa nam de boze woorden van Henry met een stalen gezicht aan. Ze verdiende het dat hij boos was en ze nam er dan ook volle verantwoordelijkheid voor. Ze liet Rheno Iwani volgen en probeerde te verzinnen wat ze hem nu moest vertellen. 'Ik snap het gewoon niet dat hij niet iets voor je kan doen. En ik weet dat hij daar heel anders tegen kijkt, dat waarschijnlijk de halve adel vindt dat hij al te veel heeft gedaan, maar- maar ik snap het niet en ik weet niet hoe ik daar mee overweg moet gaan.' Ze was niet opgegroeid in een wereld waar je je in moest houden, omdat het mogelijk schade opleverde aan je reputatie en je behandeling aan het hof. Ze had een idee van de beleefdheidsregels en dat kon ze op houden tijdens één feest of een kort verblijf, maar gepast handelen als ze weken in een paleis zat dat ging haar niet goed af. 'Het spijt me, oké? Het spijt me voor het gesprek met je vader en voor de manier waarop ik me gedragen heb de afgelopen tijd, maar ik ben geen prinses, ik heb zelfs minder goede manieren dan de dienstmeisjes. Ik heb niet geleerd om Davids keuzes te respecteren en vooral niet als ik me voel zoals nu en al geagiteerd ben. Ik-' Willa stopte zichzelf. Ze zocht nu enkel naar wijzen om haar gedrag te excuseren en dat kon ze niet doen.

'Ik snap het ook niet, Willa, maar het is zoals het is!' riep hij wanhopig uit. 'Ik heb al die jaren geprobeerd om meer aandacht uit hem te krijgen, maar compassie en meer steun. Meer vaderlijke liefde. Maar dat lúkt niet en het is hopeloos om het nog langer te proberen.' Henry probeerde geduldig te zijn en naar Willa te luisteren, maar het lukte maar met moeite. Hij wilde niet denken in wat voor staat zijn vader zou zijn als hij hem weer zou spreken. 'Je hoeft geen prinses te zijn om in elk geval met je man te praten, Willa. Om hem in je hoofd te laten en te bespreken wat je dwars zit. Als je dat had gedaan, dan had je helemaal niet met mijn vader hoeven praten, laat staan schreeuwen! Je probeert altijd al je fouten en problemen te maskeren met het feit dat je niet adellijk bent opgevoed!' Hij stopte weer met rijden en draaide Iwani om, zodat hij haar recht aan kon kijken.

Willa hoorde de woorden aan met enige tegenzin. Ze wilde geen ruzie met Henry, natuurlijk niet, maar moest ze dan overal maar gewoon mee in stemmen? 'Je had me er niet vanaf kunnen praten, Henry. Zo gaat dat niet bij mij, ik- ik kan niet zomaar iets van je aannemen. Iets waar jij 30 jaar de tijd voor hebt gehad. Ik moet dit voor mezelf-' Willa zuchtte en sloot haar ogen terwijl ze de teugels niet varen. Rheno zou dan vanzelf wel stoppen. Ze was ontzettend egoïstisch bezig geweest en dat realiseerde ze zich nu pas echt, maar moest ze zich daar voor schuldig voelen? Nadat ze huis en haard had achtergelaten voor Tobias en omdat Henry het wilde en omdat er maar één alternatief was geweest als ze echt had willen weigeren en dat was Henry op te zeggen? Eerlijk gezegd wist ze zelf niet welke keuze egoïstischer zou zijn geweest. Ze gleed van van haar paard af en nam Rheno aan zijn teugels mee naar de oever van een rivier waar ze nu aanbeland waren. 'Ik weet niet of ik dit kan, Henry,' zei ze zacht. Het was maar de vraag of Henry het zou horen.

Henry sprong ook van zijn paard af en nam deze via de teugels mee naar de oever, waar Willa stond. Hij hoorde dat ze wat mompelde, maar hij nam niet de moeite om te vragen of ze het wilde herhalen. Het was vast iets wat hij liever niet hoorde. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder en keek hij haar serieus aan. 'Het is nu gebeurd en-' Hij zuchtte en haalde vermoeid een hand over zijn gezicht heen. 'Ik wil gewoon dat het weer goed tussen ons is, zoals het eerder was. Ik snap dat het moeilijk is om te accepteren, het is óns kind, en niet alleen de mijne, maar... Laat alsjeblieft mijn vader aan mij over, oké?' Hij streek een losgesprongen krul achter haar oor en bekeek haar gezicht. Sinds het vertrek uit het Noorden leek de glinstering uit Willa's ogen permanent verdwenen te zijn. Enkel Tobias en haar vader leken dat nog bij haar omhoog te kunnen brengen.

Willa wendde zich halfslachtig naar Henry maar keek hem in eerste instantie niet aan. 'Ik wil dat ook, echt. Maar er is zoveel veranderd.' Nu ze ouders waren, nu ze man en vrouw zouden worden moest hun relatie zich daarop aan gaan passen. Het betekende echter niet dat het slechter zou moeten worden. Kort keek ze naar Henry op. 'Ik heb gewoon hulp nodig. Jouw hulp het liefste. Ik voel me hier een kind, met geen flauw idee van de wereld terwijl ik juist een moeder hoor te zijn en een vrouw. Ik hoor Tobias te kunnen zeggen wat hij wel en niet mag doen, maar ik weet zelf niet eens wat mijn plek is. En ik hoor te weten wat ik voor jou kan doen, maar-' Zuchtend strekte ze haar handen die ze onbewust tot vuisten had gebald uit. Ze gaf alles behalve graag toe dat ze hulp zocht. Willa was altijd degene geweest die het altijd allemaal maar oploste voor haar vader of voor haar broer, maar ze had geen oplossingen voor haar eigen problemen op het moment.

Henry merkte de innerlijke strijd in Willa op en legde teder zijn hand op haar wang. Het was een hele opluchting dat ze eindelijk haar hart aan hem had gelucht en dat hij dus wist wat haar precies dwars zat. 'Ik wil je daar met alle liefde mee helpen, Will, maar dat kan alleen als je je ervoor open stelt. Ik weet dat het niet makkelijk is om hulp te vragen, maar je kan mij altijd alles vragen, en dat geldt ook voor mijn ouders en Ren en Jill-' Hij legde ook zijn andere hand op haar vrije wang en keek haar zo liefdevol aan. Het maakte hem even niet meer uit wat ze allemaal tegen zijn vader had gezegd, of hoe ze de laatste weken met elkaar om waren gegaan, of alles wat er de laatste tijd was gebeurd. Hij besefte zich dat hij er niet voor haar was geweest tijdens één van de moeilijkste periodes van haar leven. Het moest een enorme schok zijn om plots deel uit te maken van het drukke en ingewikkelde leven in het kasteel. 'Laat me je alsjeblieft helpen, Willa. Laten we dit samen doen, oké? Laten we er iets moois van maken, samen met Tobias.'

Willa voelde hoe haar lip was begonnen te trillen nadat ze Henry's lieve woorden had aangehoord. Ze zocht met haar handen naar iets om aan vast te houden en legde ze uiteindelijk rond zijn middel. 'Ik wilde je zo graag laten zien dat ik het makkelijk alleen kon. Misschien om je te straffen dat je me hier mee naartoe hebt genomen. Het gaat alleen niet, echt niet en ik mis mijn moeder en hoe mijn vader was voor dit allemaal gebeurde.' Ze sprak het misschien niet uit, maar ze verlangde tevens naar haar broer. Ze had hem nog steeds niet gesproken en dat duurde nu al erg lang. 'Maar ik heb jou,' zei ze zacht. 'En je ouders en Ren en Jillian,' voegde ze er met een kleine lach aan toe. Dat ze zich niet thuis voelde hier was absoluut niet gekomen omdat de familie Rabbion niet gastvrij was.

Henry glimlachte breed na haar woorden en drukte zacht en kort zijn lippen op de hare. De laatste weken hadden ze maar weinig fysiek contact gehad en het was daarna altijd aftasten wat de ander wel en niet wou. 'Ik beloof je dat het beter zal worden. Het is nu allemaal even een gekkenhuis door de bruiloft van Jill. Als dat eenmaal over is, dan gaan we alles langs van wat je moet weten. En geloof me, het zal heel erg meevallen, je hebt helemaal niet door hoeveel je al weet. Je wilt het gewoon niet toegeven,' plaagde hij haar, waarna hij zijn arm om haar heen sloeg en een kus op haar slaap drukte. Vervolgens zuchtte hij en keek hij haar beschaamd aan. 'Het spijt me echt dat ik je hier toe dwing. Will, geloof me, als het anders had gekund, dan had ik dat zeker gedaan.'

Willa sloot kort haar ogen bij de kus en hield ze enkele tellen gesloten voor ze Henry weer aan keek. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en lachte zijn opmerking weg. Misschien wist ze inderdaad meer dan ze dacht, maar ze had nooit haar best gedaan om er achter te komen, niet écht. 'Henry, alsjeblieft, zeg dat niet. Er waren gewoon geen alternatieven,' vertelde ze hem met niet al te veel overtuiging, maar onder de veronderstelling dat als ze het maar vaak genoeg zei ze het wel zou geloven. Teder legde ze haar arm om zijn middel en trok hem voorzichtig tegen haar aan. Ze verborg haar gezicht tegen zijn schouder en bleef zo genietend en stilletjes staan. Het was al een tijdje geleden dat ze zo dicht naar elkaar toe waren gekomen, zowel fysiek als emotioneel. 'Het zal fijn zijn je mijn man te kunnen noemen,' zei ze uiteindelijk op fluistertoon.

Henry sloeg zijn armen stevig om Willa heen en hield haar zo tegen hem aan. Hij wilde haar woorden echt geloven en voorgoed van zijn schuldgevoel af zijn, maar het lukte hem niet. Daarbij wilde hij Willa gelukkig maken en elke dag opnieuw in het paleis werd hij eraan herinnerd dat ze dat níet was. 'Ik kan ook niet wachten,' glimlachte Henry, waarna hij met zijn vingers door haar krullen gleed. Het was nu al zichtbaar dat Tobias dezelfde krullen had. Elke haartje dat op zijn hoofd groeide nam al de vorm van een krul aan. Over haar schouder bekeek hij het meer en zuchtte hij diep. Het was ongelofelijk hoe dingen in de laatste maanden zo drastisch waren veranderd. 'Ik hou van je, Willa.'

Een rilling kroop over Willa's rug toen ze de vingers door haar haren voelde gaan, maar het was absoluut geen vervelend gevoel. 'Ik ook van jou, Henry.' Dat maakte het misschien allemaal nog wel het meest ingewikkeld. Ze wist heel goed wat ze zou doen als ze niet van hem had gehouden. Dan had ze Tobias meegenomen ver van het adellijke leven en zou ze opnieuw begonnen zijn. Maar dat kon ze hem niet aan doen. Ze drukte haar lippen liefdevol op zijn wang en keek hem vervolgens glimlachend aan. 'Een tijd geleden, voor wij samen waren, had ik met Nathan een gesprek over huwelijken. Ik zei dat ik mezelf nooit zag trouwen.' Met haar vingers gleed ze langs zijn baard. 'Eerlijk gezegd wist ik niet eens of wij ooit een bruiloft zouden hebben.' Ze namen nu al die stappen toch en op een erg snel tempo.

Henry glimlachte om zijn woorden en knikte. 'Ik had ook nooit gedacht dat ik zou trouwen,' zei hij eerlijk. Als kind had hij al geleerd hoe snel huwelijken over konden zijn en hoe weinig het eigenlijk voorstelde in de wereld van de adel. Het ene moment was zijn moeder getrouwd geweest, het andere moment was ze het niet meer. En toen trouwde ze wéér. Henry had er als kind niets van begrepen. 'Ik ook niet. En helemaal niet al zo snel,' bekende hij. Het was meer noodzaak dan wil dat ze nu al hun huwelijk zouden verzegelen. Hij trok haar weer tegen hem aan en drukte zijn voorhoofd glimlachend tegen de hare aan. 'Maar ik wil dat avontuur wel aan gaan. Het lijkt me heerlijk om jou mijn vrouw te mogen noemen.'

Willa legde haar beide handen in zijn nek en ademde rustig in en uit. De rit op Rheno had haar goed gedaan, maar dit deed haar zoveel meer goed. 'We zijn ook al oud,' grapte ze grinnikend. 'We zijn al zo laat met trouwen en een gezin stichten, dus waarom doen we het niet in sneltempo, toch?' Met een kleine glimlach keek ze Henry aan en drukte ze vervolgens liefdevol haar lippen op de zijne. Ze kon zich nog niet helemaal in beelden hoe het moest zijn om dit op hun speciale dag te moeten doen voor hun beide families. Hun relatie was zo privé geweest dat het raar was het publiekelijk te maken. Natuurlijk zagen mensen hen wel samen maar niet vaak op een intieme manier. En een bruiloft was niet iets dat alleen voor hen was.

Henry moest lachen en prikte Willa ongelovig in haar zij. 'Herinner me er niet aan! Mijn moeder probeert me al weken te overtuigen om mijn baard eraf te halen, met het excuus dat ik er straks nog ouder uit zie dan zij zelf.' Toch werd hij al snel gesust door haar lippen en voelde hij hoe zijn armen als vanzelf zich weer aanspande rond haar lichaam. Na de kus keek hij haar glimlachend aan en gebaarde hij met zijn ogen naar de paarden. 'Zullen we maar weer eens naar Tobias terug gaan? Ik wil dit - óns - ook met hem vieren. En ik moet eerlijk zeggen dat ik al sinds zijn geboorte niet lang van hem weg kan blijven.' Daarbij wilde hij ook niet dat Ren de hele dag op hun zoon moest passen, ondanks dat Ren altijd beweerde dat hij het hartstikke leuk vond om op Tobias te passen.

Willa lachte en streek plagerig met een hand langs de ruwe haren van zijn baard. 'Nou, ik vind het nog altijd erg aantrekkelijk.' Ze volgde zijn blik richting de paarden en knikte vervolgens. Ze zou zelf ook niet lang weg kunnen blijven en anders zou ze zich alleen maar zorgen maken om Tobias en alsnog iedere tel aan hem denken. 'Het is een goed teken dat we zo gehecht zijn.' Ze nam Henry aan zijn hand mee terug naar de paarden. 'Na die paar maanden kan ik me al geen leven zonder hem voorstellen.' Voor ze het paard opstapte trok ze haar muts recht en wond ze haar sjaal nog eens om haar nek. De koud was nog een ding waar ze aan had moeten wennen, maar het was eerlijk gezegd iets waar ze erg snel mee kon leven en waar ze zelfs van genoot. Het was verfrissend. 'Maar hetzelfde geldt voor jou.' Met een kleine glimlach drukte ze een kus op zijn wang en stapte toen op Rheno.

Henry volgde Willa naar de paarden toe en knikte ondertussen instemmend. 'En het gaat allemaal ook zo snel, vind je ook niet? De ene dag ligt hij nog in onze armen en de volgende dag kan hij al kruipen. Het is ongelofelijk hoe snel kinderen opgroeien.' Zorgvuldig verstopte hij haar mond en neus onder haar sjaal na haar kus en met een glimlach keek hij toe hoe ze op Rheno stapte. Al snel zat hij op Iwani en volgde hij haar richting het kasteel. 'Ik ben benieuwd wat we gaan aantreffen,' lachte Henry. Ren was de oom die elk kind wilde: niets ging hem te ver. Meestal lag de hele kamer dan ook vol met speeltjes als ze terug kwamen en Tobias vond dat natuurlijk prachtig. Dan kroop hij tussen al zijn speelgoed door en werd hij door de lucht gevlogen door Ren.

Willa zuchtte hopeloos. Ren was de oom van ieder moeders dromen én nachtmerries. Het was fijn dat Toby zo verzot kon raken op Ren en dat hij hun zoon even van hun handen kon nemen, maar tegelijkertijd zat zij na afloop met de verwachtingen van het kind dat ze hetzelfde zou doen. En de zooi, ze moest het opruimwerk ook nog doen. 'Help me eraan herinneren dat ik Ren dankbaar ben dat hij op Tobias wil passen en niet dat ik hem voor zijn hoofd wil slaan omdat het hele vertrek over hoop ligt.' Ze lachte en spoorde Rheno aan in gallop te gaan. 'Wie er het eerst is?' vroeg ze met een kort gegrinnik voor ze al weg stoof.

Henry moest lachen om haar moedeloze zucht en klopte zacht en geruststellend op haar rug. 'Ik zal de troep wel opruimen en waarschijnlijk helpt Ren ook wel even mee. Dan kan jij Tobias ondertussen voeden.' Toen ze plots weg stoof, glimlachte hij breed en volgde hij haar al snel. Ondanks dat Iwani erg goed getraind was, konden ze jammer genoeg niet tegen Rheno en Willa op. Pas bij het kasteel trof hij haar weer en schudde hij ongelovig zijn hoofd. 'Zonder voorsprong had ík gewonnen,' grinnikte hij, waarna hij af stapte en Willa vervolgens ook hielp om af te stappen. 'Ik zal je eraan herinneren, maar ik weet zeker dat Ren ons toch kan omkopen met die glimlach van hem.' Zacht drukte hij een kus op haar slaap en beval hij twee stalknechten om hun paarden naar de stallen te brengen.

'In je dromen, Henry.' Lachend kwam Willa van haar hengst af en streek ze teder langs de manen van het zwetende paard. Zij en Rheno waren een topteam en moeilijk te verslaan als het op races aan kwam. Ze was echter wat stroef nu ze niet iedere dag reed. Verlangend keek Willa de twee stalknechten na terwijl ze de paarden aan hun teugels mee namen. Uiteindelijk keek ze Henry aan en drukte ze snel een kus op zijn lippen. 'Ga Ren maar vast waarschuwen en ruim wat op, dan zadel ik Rheno af.' Ze had het in geen tijden gedaan en het maakte haar bijna nerveus om het in het vooruitzicht te hebben om rustig haar paard te kunnen helpen. 'Ik kom zo snel mogelijk,' zei ze voor ze met een glimlach de stallen in verdween.