De kamer van Eileen

-

Het was een week geleden dat Ren Eileen tegen het lijf was gelopen op de markt. Sindsdien had hij enkel zitten nadenken over wat hij moest doen. Hij zat in een dubio: moest hij naar haar toegaan of niet? Nu hij haar weer had gezien moest hij toegeven dat hij haar aanwezigheid meer had gemist dan hij werkelijk wilde, maar aan de andere kant was hij nog steeds gefrustreerd over het feit dat ze niets van zich had laten horen. Toch won de nieuwsgierigheid en het verlangen het van zijn woede. Hij had besloten haar nog niet te vergeven, niet voordat hij het hele verhaal had gehoord. Toen hij het plein over was, had hij de blauwe deur waar Eileen het over had al snel gevonden. Hij klopte twee keer kort op de deur en wachtte op een antwoord.

Eileen was druk in de weer met een stel linten. Ze woonde nog geen week in deze kamer en vond het vreselijk dat het nog zo leeg was, zo ongezellig. Ze miste de spullen die ze verzameld had in Tyrosh en uitgestald had door haar hele kamer. Hier had ze lege planken aan de muur. Ze had geen gordijnen of een olielamp, maar alleen kaarsen die gelukkig nog iets deden voor de sfeer. Neuriënd vlocht ze de linten samen tot slingers die ze rond haar kamer zou hangen. Eileen schrok toen ze haar naam geroepen hoorde worden door de eigenaresse van het pand. Ze had na de ontmoeting met Ren door gegeven dat er misschien een man langs zou komen voor haar en dat ze graag zelf de deur open wilde doen. Nu liet ze plots alles vallen en stampte ze met twee treden tegelijk de trap af om de blauwe deur open te trekken en Ren voor haar te vinden. Ze deed haar best haar glimlach in te perken, maar dat was moeilijker dan ze dacht. 'Hoi.'

Het duurde even voor de deur open werd gedaan en toen Eileen verscheen, glimlachte hij kort. Ren herinnerde hij zichzelf dat hij haar niet wilde laten merken dat ook hij haar aanwezigheid had gemist, dus probeerde hij zich neutraal op te stellen tegenover haar. 'Hé, mag ik binnenkomen?' Het verbaasde hem nog altijd hoe klein ze in zijn bijzijn leek. Hij was altijd al lang geweest, hij was langer dan Edmund, zelfs langer dan Henry. Als kind torende hij al boven al zijn leeftijdsgenoten uit en ook nu was hij vaak langer dan de mensen met wie hij omging. Kort ging zijn blik naar de hal waar ze in stond en ze zag een oudere vrouw net de hoek van de gang omgaan. Het was in Tarth niet meer dan gewoon dat mensen hun vrije kamers verhuurde aan reizigers of ander volk. Het verbaasde hem niets dat ze bij iemand inwoonde.

Eileen knikte en stapte opzij zodat hij naar binnen kon komen. Vervolgens sloot ze de deur achter Ren en ging hem voor de trap op. 'Het is de zolderkamer,' vertelde ze en probeerde in haar hoofd na te gaan of ze iets had laten slingeren in haar kamer dat ze weg moest stoppen. Het had haar zo een goed idee geleken om hem hier uit te nodigen, maar nu hij er echt was voelde ze zich lichtelijk beschaamd. Eenmaal in haar kamer schoof ze snel een stapel vuile was onder haar bed en draaide ze zich verlegen om naar Ren. Ze had niet veel om hem te laten zien. Er stond een bed, een stoel, een wastafel en ze had een kast, maar meer was het niet. 'Ik- Ik heb je mantel nog. Hier is ie.' Eileen haalde hem voorzichtig van de stoel af en hield hem Ren voor. Ze had flink haar best gedaan om hem eruit te laten zien zoals ze hem gekregen had. De vlekken had ze er ruw uit gewassen, het gat had ze dichtgenaaid en de binnenzak had ze leeggemaakt. Ongemakkelijk keek ze naar hem op. 'Wil je misschien iets te drinken? Ik had thee. Mona wil vast meer maken.'

Nadat Ren de trap op was gelopen en hij de kamer in zich op had genomen, draaide hij zich om naar haar. 'Hou hem maar.' Hij had inmiddels al een andere mantel, eentje die dikker was, zodat hij beter beschermd was tegen de kou die de winter met zich mee zou brengen. 'Ik heb er in het kasteel nog meer liggen en waarschijnlijk zul je hem harder nodig gaan hebben dan ik.' Het paleis was gebouwd op de kou, in de muren waren pijpen gebouwd, waar in de winter kokend water doorheen werd gecirculeerd, zodat het er altijd warm was. Daarnaast stonden alle haarden altijd hoog te branden in de wintermaanden, dus binnen zouden ze niet veel last hebben van de kou. 'Thee is goed, bedankt.' Hij nam plaats op de eenzame stoel die er stond en sloeg zijn armen over elkaar heen. Wat ze had was niet veel, maar wat kon hij ook anders verwachten? Hij wist dat ze niet veel geld had.

'Oh.' Eileen keek van de mantel naar Ren en weer terug. In eerste instantie wilde ze het niet aannemen, maar ze wist beter dan een aanbod zoals dit af te wijzen. Ze had nog nooit eerder een winter zoals dit moeten overleven. Ze had die mantel hard nodig. Zorgvuldig borg ze hem op in een kast. 'Dankje.' Ze keek om haar heen en knikte vervolgens om haar kamer uit te gaan en thee te halen. Mona had gelukkig al wat opgezet en ze was zo weer terug in haar kamer. Ze gaf Ren een mok en hield er één voor haar zelf waar ze haar handen om heen klemde om ze op te warmen. Met een kleine glimlach ging ze op het bed tegenover hem zitten. 'Ik dacht dat je niet meer zou komen,' biechtte ze op terwijl ze in haar mok staarde. 'En ik wil je nu zeggen dat- dat ik het niet eerlijk vond dat je dacht omdat ik je hulp niet meer nodig had ik je niet meer zou willen zien. Ik heb geen prins op het witte paard nodig die me komt redden. Ik red mezelf prima. Maar een vriend zou fijn zijn.' Achteraf was ze erg verontwaardigd geweest door zijn woorden. Alsof, als hij geen reddende engel kon spelen, hij haar ook niet meer wilde zien. Ze was geen goed doel. 'Maar ik wil je eerst alles vertellen voor je zegt dat je vrienden wilt zijn.'

Het was niet de eerste keer dat iemand hem had gebruikt voor zijn geld of status, het was iets waar hij altijd rekening mee had gehouden. Behalve bij Eileen, hij had in het Noorden nooit verwacht dat ze zoiets zou doen, tot hij niets meer van haar hoorde en hij erachter kwam dat ze er allang was. Het was iets waar hij bijna automatisch vanuit ging. 'Het is niet de eerste keer dat mensen me gebruiken voor geld of iets anders, dus snap mijn reactie dat ik nogal wantrouwig ben als zoiets gebeurd.' merkte hij op, nog steeds met zijn blik op neutraal. Zoals ze zelf al aangaf wilde hij eerst het hele verhaal weten voordat hij zou beslissen of hij alles weer wilde oppakken zoals ervoor. 'Barst maar los, ik heb de hele dag de tijd.' Hij had expres gezegd dat hij de hele dag de stad in zou gaan, zodat hij genoeg tijd had om hier te zijn. Als het niet goed afliep, wilde hij niet dat hij het ook nog eens moest vertellen in het paleis, daar zat hij niet echt op te wachten.

Eileen keek Ren lichtelijk verbijsterd aan. Ze zou nooit zoiets doen. Ze had wel betere manieren dan dat en het leven op straat had daar ook geen verandering in gebracht. 'Het spijt me,' zei ze zacht en stond vervolgens op. 'Ik had een brief voor je, ik heb hem alleen nooit verstuurd omdat ik bang was niets meer van je terug te horen.' Onder het bed vandaan haalde ze een verfrommelde envelop en gaf ze hem aan Ren. Het had haar uren en dagen gekost om dit alles op papier te zetten. Het onderwerp was moeilijk geweest, maar ook het schrijven zelf. Normaal schreef ze alleen boodschappenlijstjes of korte briefjes aan Wren, maar een brief zoals dit stond nog niet op haar repertoire. 'Sorry als het onleesbaar is, ik heb mijn best gedaan,' mompelde ze. Zelf draaide ze nerveus in het rond toen ze de brief aan Ren had gegeven. Hoevmoeilijk het ook was dit op te schrijven was het altijd nog makkelijker dan om het uit te spreken. En sinds ze er dagen aam gezeten had, wist ze zeker dat ze niets had vergeten.

Ren nam de verfrommelde envelop in zijn handen en haalde de brief er voorzichtig uit. Hij kon zien dat ze moeite had met schrijven, af en toe zaten er wat spellingsfouten in de brief, maar daar las hij gemakkelijk doorheen. Langzaam las hij de hele brief door, hij wist dat hij niet het hele verhaal had geweten en hij was blij dat hij het nu eindelijk te horen kreeg. Halverwege de brief keek hij haar voor enkele seconden aan, waarna hij weer verder las. Hij had geen idee dat dit allemaal was gebeurd in het Noorden. Het feit dat ze uit de taverne was geschopt vanwege prostitutie. Toen hij de brief in zijn geheel had gelezen bleef hij stil. Het duurde even voordat alles tot hem door was gedrongen. Hij snapte heel goed waarom ze dit alles niet aan hem had durven vertellen, wellicht ook waarom ze hem de brief niet wilde sturen. Als hij dit alles had geweten, had hij erop gestaan om haar te helpen, in ieder geval om hier iets op te bouwen zodat ze opnieuw kon beginnen.

Eileen kon niet naar Ren kijken terwijl hij de brief las. Ze wilde zijn reacties niet zien. Ze wilde pas zijn uiteindelijk reactie weten. Ze was nerveus weer met haar linten aan de slag gegaan, maar keek uiteindelijk op toen het stil bleef. 'Als- Als je weg wil dan kan dat. Je mag je mantel toch nog hebben als je hem terug wil. En- en.' Eileen wist niet wat ze verder moest zeggen en probeerde Ren's gezicht te lezen. Uiteindelijk stond ze weer op van het bed en wreef ze door haar krullen. Ze besfte zich nu nog meer hoe raar het was dat ze hem gevraagd had hier te komen. 'Sorry, echt waar, sorry,' zei ze zacht.

Ren stond op uit de stoel en legde de brief bij de wastafel neer, waarna hij naar haar toeliep en zijn armen om haar heen sloeg. 'Het is oké, ik- ik had geen idee wat er aan de hand was, wat je allemaal had moeten doorstaan. En ik ben niet boos op me dat je het me niet hebt verteld, ik snap het.' Hij zou zelf dit soort informatie ook niet snel delen met mensen. Hij drukte zacht zijn lippen op haar voorhoofd en tilde haar kin op, zodat ze hem aankeek. 'Het spijt me dat ik niet eerst je verhaal aan heb gehoord, voordat ik conclusies trok.' Het was moeilijk om mensen te vertrouwen, Ren had het altijd moeilijk gevonden. Soms vertrouwde hij de verkeerde mensen, maar soms gebeurde ook het tegenover gestelde, dan wantrouwde hij de mensen die hij juist kon vertrouwen. 'Ik hoop niet dat je boos bent dat ik me als een zak heb gedragen vorige week...' Hij hoopte echt dat ze het hem zou vergeven.

Eileen voelde verrast dat Ren haar plots omhelsde en met grote ogen keek ze naar hem op. Hij kende haar amper en toch vergaf hij wat ze allemaal gedaan had. Ze had de hoop op gegeven nadat Wren geen contact meer met haar had opgenomen. De kok kende haar door en door en ze waren beste vrienden en toch had ze niets meer van hem gehoord. Waarom zou iemand die ze pas net kende dan nog moeite doen haar te vergeven? 'Ik heb er zelf allemaal een prutje van gemaakt,' verzuchtte ze. Ze had zelf de keuzes gemaakt en het was dan ook niemand anders schuld. 'Ren, ik denk dat maar weinig mensen anders gereageerd zouden hebben.' Met een opgelaten zucht wond ze haar armen om zijn middel en legde haar hoofd tegen zijn borst. 'Ik ben alleen maar blij dat ik weer een vriend heb,' zei ze met een dichtgeknepen keel. Ze miste haar vrienden zo. Ze miste de familie van het Gouden Zeepaard. Ze had zich zo alleen gevoeld de afgelopen tijd. Steeds juist als ze iemand leerde kennen moest ze naar de volgende plek reizen om haar familie te kunnen vinden. En dat had haar ook niets opgeleverd.

'Maar je kan hier weer opnieuw beginnen toch? Nieuwe mensen, nieuwe vrienden, een nieuwe omgeving. Je krijgt een nieuwe kans.' De mensen die haar op straat hadden gegooid waren in ieder geval niet in de buurt, dus ze zou kunnen werken aan een nieuw bestaan hier in het Zuiden. Hij kon nog steeds niet helemaal bevatten wat er in de brief had gestaan en hij wist ook nog steeds niet hoe hij over die praktijken dacht. Zolang ze er niet weer aan zou beginnen, was het voor nu goed. 'Ik ben blij dat je nu hier bent, je verdient een nieuwe kans Eileen. Iedereen verdient een nieuwe kans.'

Eileen liet Ren gaan en knikte met een kleine glimlach. 'Weet je nog dat ik vertelde over de mensen die geloven dat je in een nieuw leven komt als je sterft? Ik zie het een beetje als dat. Vanavond mag je me alles vragen waar je nog benieuwd naar bent, maar morgen vergeet ik het allemaal. Ik vergeet het Noorden en mijn reis hier naar toe en start weer bij het begin hier in Lorath. Alleen ik ben nog steeds Eileen en jij bent nog steeds Ren.' Twijfelachtig keek ze naar hem op en streek ze haar krullen achter haar oren. 'En misschien hoeven we niet overnieuw te beginnen met onze vriendschap?' Eileen was twijfelachtig omdat Ren het wel over een tweede kans had, maar ze wist nog niet zeker of hij zichzelf daar een rol in zag spelen.

Ren knikte bij haar woorden over een nieuw leven na de dood. Dat gesprek herinnerde hij zich nog goed. Hij hoopte ergens dat het waar was, dat zijn ouders weer herboren zouden worden in een ander lichaam, dat ze elkaar weer zouden vinden. Of dat ze elkaar wellicht ergens anders zouden vinden. 'Als jij het Noorden achter je laat, hoef ik er ook niets meer over te vragen.' zei hij uiteindelijk en keek haar aan. 'Het zullen vast niet allemaal even goede herinneringen zijn, dus misschien is het beter als je nu al opnieuw begint. Nu op dit moment.' Bij haar volgende woorden was hij even stil, maar glimlachte uiteindelijk. 'Natuurlijk hoeven wij niet overnieuw te beginnen, ik weet niet of ik net zo'n charmante introductie opnieuw weer kan uitvoeren. Misschien vind je me de tweede keer wel niet meer zo leuk.' lachte hij.

Eileen glimlachte dankbaar. Er waren maar weinig momenten van de afgelopen maanden die ze wilde herleven door er over te praten. De weg naar Lorath was lang geweest en niet omdat ze het zo graag wilde. Maar ze was nu hier en Eileen zou niet zomaar een nieuwe start maken, maar een goed nieuw begin. Haar gezicht klaarde pas echt op bij Rens volgende woorden en zijn bijbehorende lach. 'Wie weet hoe vervelend ik je dan had gevonden,' lachte ze met hem mee en plofte vervolgens weer op haar bed om de thee van eerder terug op te pakken. Die was ondertussen al langzaam afgekoeld. 'Hoe gaat het eigenlijk met jou?' vroeg ze volgens snel en beschaamd dat ze niet eerder naar Ren had gevraagd. 'Ik hoorde dat je oom bent geworden,' probeerde ze voorzichtig, niet zeker of ze daar over kon praten. Het gerucht had zich heel snel onder het volk verspreid nog voor er officiële aankondigingen waren geweest.

Ren moest lachen om haar woorden en pakte ook zijn thee weer vast, om er een slok uit te drinken en vervolgens zijn schouders op te halen bij haar vraag. 'Het gaat wel goed, alles gaat zijn gangetje.' Het scheelde dat hij geen taken had, zoals Henry, hier in het Zuiden. Zo af en toe moest hij eens wat doen, of deed hij het gewoon uit zichzelf om te helpen, maar hij had alle vrijheid die hij wilde. De woorden van Constance zaten echter nog steeds in zijn hoofd. Ze had gelijk toen ze had gezegd dat hij moest gaan nadenken over wat hij met zijn leven wilde doen. Hij kon zijn vrije leven blijven leiden, maar op een gegeven moment zou hem dat ook gaan vervelen, zou hij iets meer willen. 'Ja, Henry is vader geworden. Het is nogal een lang  verhaal.' lachte hij, maar besloot er verder niets over te zeggen. 'Bevalt het Zuiden? Of valt het tegen?'

Eileen had geen idee of het werkelijk goed met hem ging. Hij sprak er zo simpel en kort over en veranderde het onderwerp weer even snel als dat het opgekomen was. Ze besloot er maar in mee te gaan. Ze wilde niets riskeren. 'Het is-' Eileen stopte zichzelf en lachte zacht. Ze had willen zeggen dat het zo anders was dan het Noorden, maar ze was opnieuw begonnen en ze moest het niet vergelijken met iets uit haar vorige leven. 'De mensen hebben een harde schil, maar als je daar eindelijk doorheen bent zijn ze heel vriendelijk en de koud, het is eerst vervelend, maar als je dan rond kijkt zie je iedereen grappig ingepakt en de haarden zijn altijd aan en de warme wijn is heel lekker!' Pas in de weken hier in Lorath was ze het Zuiden echt gaan waarderen, daarvoor had ze er nooit echt aan gedacht wat ze er van vond. Het was gewoon een uitweg geweest, een oplossing, meer niet. Maar het begon nu meer dan dat te worden. 'Ik heb nog niet zo heel veel van de stad gezien,' hintte ze met een kleine glimlach.

'In de tijd dat Donovan regeerde, de vader van Edmund, stond het Zuiden er ook altijd om bekend dat het 't harde deel van Tarth was. Die mentaliteit begint nu langzaamaan een beetje te veranderen. Waarschijnlijk ook omdat Edmund helemaal niet op zijn vader lijkt, in ieder geval niet in dat opzicht.' vertelde Ren en dronk de mok thee leeg en zette hem aan de kant. 'Warme wijn is mijn favoriet! Net zoals het vlees dat ze hier serveren, echt sommige tavernes - je krijgt borden vol. Henry en ik gingen er vroeger altijd op uit om de beste taverne te vinden. Helaas is onze favoriet er een paar jaar geleden mee gestopt, maar we hadden Edmund gesmeekt om de kok aan te nemen en nu werkt hij bij ons in het kasteel.' lachte hij. Ren stond op en liep de kamer nog eens rond. Hij liet kort een blik op zichzelf vallen in de kleine spiegel die boven wastafel hing. 'Nog niet veel van de stad gezien? Is dat een hint, Eileen?' vroeg hij lachend, terwijl hij zich omdraaide. 'Dan lijkt het me een strak plan om je er een keertje mee naartoe te nemen.'

Eileen luisterde geïnteresseerd naar de uitleg van Ren. Zij had eerder de mentaliteit van de mensen hier afgeschreven aan de kou. Daar werd je gewoon hard van, had ze gedacht, maar dit voegde echter meer redenen toe.Ze was blij dat hier maar weinig vis werd geserveerd, het had haar te veel aan Wren doen denken als ze hier schotels vol vis moest eten. Maar ook de tavernes had ze veelal vermeden. Misschien zou ze er nu gewoon weer één binnen moeten lopen. Ze vergat immers Tyrosh en wie ze daar was. 'Een taverne kok in het kasteel?' grinnikte ze. 'Maar er is toch wel meer dan één kok als er zoveel mensen moeten eten?' Ze kon zich niet voorstellen hoe groot een keuken moest zijn in de adellijke paleizen en kastelen. Terwijl hij de kamer rond keek had ze haar slingers er weer bij gepakt en ging ze op het bed staan om de linten aan het plafond te hangen. Haar kamer was nog net zo leeg en kaal als dat haar nieuwe start was, maar daar zou ze snel verandering in brengen. Giechelend keek ze Ren aan. 'Wat aardig dat je dat helemaal zelf bedacht om me de stad te laten zien. Daar zeg ik natuurlijk geen 'nee' tegen.'

Ren moest lachen bij haar woorden en knikte. 'Er zijn inderdaad meerdere koks in dienst, maar hij is degene die alles leidt. Hij bepaalt meestal ook wat er op het menu staat. Wat wel afhankelijk is van wat ze vangen in de bossen natuurlijk.' vertelde hij. Als klein kind had hij de keukens een geweldige plek gevonden om tijd in door te brengen. Hij mocht altijd proeven of het eten al goed was en hij pakte altijd net wat extra citroen cakejes als hij in de keukens was. 'Goed hè, het idee kwam net bij me op. Het leek me wel een goed plan!' grinnikte hij. Hij kende de stad op zijn duimpje. Hij kende de meeste straatjes en steegjes haast uit zijn hoofd, er waren vast en zeker plekken die hij nog niet zo goed kende, maar dan had hij in ieder geval nog iets te verkennen als hij zich verveelde. 'Op welke dagen werk je?' vroeg hij nieuwsgierig en wachtte haar antwoord af.

Eileen zag voor zich hoe het krioelde van mensen in keukens zo groot als de hele taverne. Als er al meerdere koks waren dan zouden er vast ook een hoop keukenhulpen zijn en de bediendes- Ze stopte het fantaseren en krulde een laatste sliert om het frame van haar bed. De kleur bracht meteen meer sfeer in de kamer, hoe simpel het ook was. Met een lach keek ze Ren aan en schudde ze haar hoofd. In haar hoofd ging ze na wie ze beloofd had wanneer te werken. 'Er is markt 4 keer in de week en dan help ik met het schoonmaken van een badhuis.' Ze grinnikte terwijl ze van het bed afstapte. 'Ze laten me altijd de modderbaden uit poetsen op maandagen en vrijdagen. Dan blijft de dag van de zon en rust over.' In de avonden was ze ook altijd vrij, maar ze zat liever binnen zodra de zon onder ging. Het was te koud om dan nog rond te lopen.

De meeste dagen zou ze dus aan het werk zijn, en haar eerste vrije dag zou de dag zijn dat Jill en William zouden trouwen. 'De aankomende dag van de zon is de zonsverduistering, dan zullen William en Jill trouwen in het paleis. Dus het wordt pas de dag van de zon erna dat ik je de stad kan laten zien.' Hij kon het huwelijk natuurlijk niet missen, daarbij zou in de stad alles dicht zijn: het Zuiden kende dit soort grote bruiloften niet, dus iedereen wilde erbij zijn. 'Maar dan maken we het extra speciaal. Ik ken een plek waar ze de lekkerste gebakjes maken. Citroen cakejes, maan taartjes, aardbijenkuipjes. Ze hebben er werkelijk alles!' Misschien was dat wel zijn favoriete plek uit heel Lorath, naast alle steegjes en straatjes. Hij vond het heerlijk om overal gewoon langs te lopen en wat rond te kijken. 'Als je dat natuurlijk leuk vindt.'

Eileen voelde hoe de teleurstelling haar raakte, maar ze liet het haar gezicht niet bereiken en glimlachte naar Ren. 'Dat zal vast leuk zijn, de bruiloft.' Ze had geen idee hoe het moest zijn voor de adel, maar voor het volk was het altijd één groot feest met gratis drank en vermaak. Het Zuiden zou het er vast van nemen om eens flink los te gaan. De zonsverduistering was iets waar zij zelf vooral naar uitkeek. Haar ouders hadden er ooit over verteld dat zij er ook één hadden gezien toen ze elkaar zelfs nog niet kenden, toen ze zelf nog kinderen waren. 'Dat klinkt heerlijk en super leuk,' stelde ze met nog altijd een glimlach. Ze vond dat ze voor nu maar blij moest zijn dat Ren haar nog eens wilde zien, al was het pas over een hele tijd. Ze had hem maandenlang niet gezien. Twee weken was niets. 'Ik kijk er nu al naar uit.'