De kamer van Eileen

'Leuk? Ik vind het leuk voor Jill, omdat ze er ontzettend naar uitkijkt, maar in werkelijkheid is er niets aan. Je moet je de hele dag netjes gedragen, alles is tot in de puntjes uitgestippeld en waarschijnlijk wordt het de hele dag zitten en zwaaien naar mensen.' Ren had wel betere ideeën hoe hij zijn dag kon indelen. 'Ik denk dat ik maar weet eens moet gaan. Ik heb niemand verteld dat ik hier naartoe zou gaan en ik wil niet dat ze argwanend worden.' vertelde hij haar en pakte zijn eigen mantel van de stoel af, waar hij hem eerder had afgedaan. 'Ik ook, en als ik tijd heb kom ik je nog wel eens opzoeken op de markt.' Hij was vaak genoeg in de stad te vinden, dus hij zou haar vast nog wel zien voordat ze echt zouden afspreken. 'En als er iets is, kan je naar het paleis komen. Ik zal tegen de hoofdbewakers zeggen dat ze je binnen moeten laten en naar mijn vertrekken moeten leiden, oké?' Gelukkig kende hij de soldaten goed, dus dat zou hij wel voor elkaar krijgen.

Eileen had zelf ook wel kunnen bedenken dat er waarschijnlijk niet veel 'leuks' aan een adellijke bruiloft was voor de adel. Tenminste niet voor iedereen. Eileen keek hem optimistisch aan. 'Je kunt er vast iets gezelligs van maken. Als er iemand is die daar toe in staat is, dan ben jij het wel.' Ze knikte vervolgens begrijpelijk en zag aan hoe hij zijn mantel terug om deed. 'We staan altijd op dezelfde plek,' vertelde ze Ren. Het zou fijn zijn om hem zelfs maar even te zien tussen het werken door. Dat maakte de lange werkdagen vast wat korter. 'Oké?' Onzeker streek Eileen langs haar haar. Ze wist niet, al zat ze grandioos in de problemen, of ze ooit durfde aan te kloppen bij het paleis. Ze opende de deur voor hem en glimlachte naar hem op. 'Bedankt, Ren, voor het langs komen en al het andere. Ik had dit nieuwe begin nooit zonder jou kunnen starten.'

'Ach, ik overleef die bruiloft wel. Ik heb al zoveel adellijke plechtigheden overleefd, deze kan er ook nog wel bij.' lachte hij, terwijl hij een stap buiten de deur zette. 'En anders kan je ook naar mij vragen en laat ik ze iemand sturen die mij haalt.' Hij wilde niet dat er iets zou gebeuren, dat ze niet wist waar ze naartoe moest en dat ze zomaar zou verdwijnen zonder hem iets te laten weten. 'Ik ben ook blij dat ik langs ben gekomen.' verzekerde hij haar en omhelsde haar stevig, voordat hij zijn kap opzette tegen de kou. Het begon al te schemeren en als de zon eenmaal onder was, werd de kou enkel en alleen maar erger. 'Ik zie je snel weer, Eileen.' Met deze woorden verdween hij de hoek om, op weg naar het kasteel.

NEW 

De afgelopen tijd was hectisch geweest. Eerst David die ineens op sterven lag en vervolgens Henry die maar bleef doorgaan over het feit dat ze naar het Zuiden moesten. Waarom ze moesten gaan, vertelde hij er echter niet bij. Het frustreerde Ren ontzettend dat Henry hem niet in vertrouwen nam, maar hij moest zichzelf er overheen zetten: ooit zou de tijd komen dat Ren misschien niet meer het belangrijkste was voor Henry en dat moest hij maar leren te accepteren. Door alle frustratie en hectiek was Ren haast vergeten dat hij al die tijd dat hij niet in het Zuiden was, iemand ontzettend had gemist. Het eerste wat hij de dag nadat ze weer in het Zuiden waren deed, was naar de markt toe gaan. Dat was vanochtend, maar helaas was Eileen nergens te bekennen. Plots herinnerde hij zich dat ze op de dag van de zon helemaal niet werkte, dus was hij snel naar het huisje gehaast waar Eileen een kamer had. De vrouw had hem verteld dat ze boven was, dus liep hij snel de trap op en klopte op de blauwe deur, in de hoop dat ze snel open zou doen. Hij moest dit alles met iemand delen en hij kon niemand anders bedenken dan Eileen.

Eileen opende haar ogen moeizaam toen ze geklop op de deur hoorde. De avond van tevoren hadden zij en Wren een gezellig avond gehad, zo eentje zoals vroeger waar ze kletsend, dansend en dwalend door de stad de nacht door kwamen. Beiden hadden ze geen werk die zondag en bovendien niets beters te doen en dus hadden ze het laat gemaakt. Uitslapen was daarom onvermijdelijk geweest. Geeuwend trok ze een sjaal om haar schouders en opende ze de deur om vervolgens ongelovig naar haar gast op te kijken. Ze had de vrouw van wie ze de kamer huurde er verwacht te vinden. Soms kwam ze om suiker of thee vragen. 'Ren-' Een glimlach brak door op haar slaperige gezicht. 'Wat doe jij hier? Ik dacht dat je pas veel later terug zou komen!' Lachend sloeg ze haar armen om hem heen en verborg haar gezicht in zijn mantel. Hij had de kou van buiten meegenomen en rillend liet ze hem weer los om hem de warme kamer binnen te trekken.

Ren glimlachte breed toen de deur open werd gedaan. 'Eileen!' Met een glimlach omhelsde hij haar stevig. 'Ik weet het, het is nogal een lang verhaal.' merkte hij op en stapte de warme kamer binnen. 'Sorry dat ik je heb wakker gemaakt, dat was niet mijn bedoeling.' Het was nog niet eens in hem opgekomen dat ze misschien nog lag te slapen, hij wist überhaupt niet hoe laat het precies was. 'We zouden ook veel later terug komen, maar er zijn wat - dingen gebeurd.' Hij wist niet wat hij wel en niet tegen Eileen kon en mocht zeggen. Het liefste gooide hij nu alles er in één keer uit, maar het beetje verstand dat hij nog had vertelde hem dat dat misschien niet de juiste manier was om dit aan de pakken. 'Is er al nieuws aankomen hier in het Zuiden? Over de toestand in het Westen?' Hij wist niet wat er al allemaal bekend was en wat niet. Nieuws kon zich zo ontzettend snel verspreiden soms.

Eileen haalde vlug wat kleding van de enige stoel in haar kamer, zodat Ren ergens kon zitten. 'Oh, maak je geen zorgen, het was vast en zeker al veel te laat om nog een bed te liggen,' giechelde ze. Ze trok haar sjaal wat strakker om haar heen en probeerde haar wilde krullen achter haar oren te stoppen. Zelf klom ze terug op het bed en ging in kleermakerszit voor Ren zitten. 'Het nieuws ging gisteren de stad ineens rond, dat de koning- dat hij sterft.' Fronsend keek ze naar Ren. 'Wat is er gebeurd? En-' In haar hoofd begonnen de radertjes te draaien. Zou Ren's onverwachte komst iets te maken hebben met de koning? Als vanzelf ging ze rechter zitten terwijl ze op een uitleg van hem wachtte.

Ren nam plaats op de stoel die Eileen voor hem vrij had gemaakt en knikte. 'De koning is inderdaad stervende, maar dat is niet waarom ik terug ben, of nou ja - deels wel.' Hij wist eigenlijk niet eens waarom hij hier was. Henry had niets met hem gedeeld, helemaal niets en dat frustreerde hem enorm. 'Ik weet niet eens waarom ik hier ben - niet hier als in hier bij jou, maar hier als in het Zuiden. Henry, hij-' Hij staakte zijn zin en haalde zijn handen door zijn haren heen. 'Henry wilde dat we zo snel mogelijk terug gingen naar het Zuiden, ik weet niet precies waarom, maar hij moest iets doen. Iets wat heel belangrijk was, maar- ik wilde je gewoon weer zien.' zei hij uiteindelijk en glimlachte kort. 'Heb ik nog wat spannends gemist toen ik weg was?'

Eileen luisterde aandachtig. Gisteren op de markt had ze het nieuwtje gehoord. Het was hét onderwerp van de dag. Of je het nou wilde of niet, iedere klant wilde er met je over praten. Bezorgd keek ze toe toen Ren plots zo gefrustreerd leek. Zo had ze hem nog nooit gezien. Ze wilde hem gerust stellen toen hij plots van onderwerp veranderde en over haar begon. Glimlachend keek ze naar haar handen in haar schoot. 'Niet echt. Het was nogal saai en rustig de afgelopen dagen. Zelfs de markt was niet druk omdat zoveel mensen naar Evenfall waren gereisd.' Eileen keek weer naar Ren op. 'Ik ben blij dat je zo snel terug bent. Ook al was het niet echt de bedoeling.'

Ren glimlachte kort naar Eileen en knikte. 'Ik ben ook blij dat ik weer terug ben.' zei hij gemeend en wreef zijn handen over elkaar heen om ze warm te krijgen. Ondanks dat de kamer een aangename temperatuur had, droeg hij nog steeds de kou van buiten met zich mee. 'Kom eens hier, ik heb je gemist.' zei hij, terwijl hij opstond en zijn armen open hield voor een knuffel. Hij wilde het niet toegeven, maar hij was echt gehecht geraakt aan Eileen. Vroeger was hij niet iemand die gehecht raakte aan mensen, hij had Henry en dat was genoeg, maar nu Henry zijn eigen familie en zaken had, merkte hij dat hij zich steeds meer naar andere mensen toe trok.

Eileen frunnikte verlegen met de uiteinden van haar sjaal toen er een stilte tussen hen in viel. Verrast keek ze op bij Rens volgende woorden. Gretig sprong ze op, op het bed zodat ze op ooghoogte waren en met een grootse glimlach omhelsde ze hem. Met haar kin op zijn schouder slaakte ze een zucht. 'Ren, wat je zegt over je broer..' Bedenkelijk sloot ze haar ogen en leunde tegen hem aan. 'Denk je dat er iets gaat gebeuren? Iets waar jij ook te maken mee hebt?' Eileen wist niet precies waar ze op doelde, maar zijn eerdere blik had haar ernstig bezorgd. Wat als er gevaar te wachten stond? Zou Ren ook in een benarde situatie komen? Of wat als hij weg moest uit het Zuiden?

Bij haar woorden liet Ren haar voorzichtig los en haalde hij zijn schouders op. 'Ik weet het niet, ik weet het oprecht niet.' gaf hij heel eerlijk toe. Natuurlijk had hij zijn vermoedens over wat Henry precies aan het doen was, maar het was te gevaarlijk om die vermoedens uit te spreken als hij niet wist of ze waar waren of niet. 'Ik weet dat er iets gaat gebeuren, dat is zeker, maar ik weet niet wat en ik weet ook niet wat voor consequenties het gaat hebben. Maar, ik ben er nu en ik ben niet van plan om snel weer weg te gaan.' lachte hij. 'Dus laten we nog niet al te ver vooruit denken.' Hij wilde haar niet ongerust maken en hij wilde genieten van de tijd die hij hier nu had met haar.

Eileen fronste haar wenkbrauwen. Ze had nooit veel begrepen van de adel en hun politiek. Bovendien was het niet iets voor haar om zich daar zorgen over te maken. Ze had genoeg in haar eigen leven om haar bezig te houden. Als Ren er echter mee te maken zou gaan hebben, dan werd het een ander verhaal. 'Je hoeft je hier ook geen zorgen te maken en over ingewikkelde zaken te praten. Ik zou er toch niets van begrijpen,' lachte Eileen. Kort keek ze Ren aan en stapte toen van het bed af. 'Kunnen we helemaal niet vooruit denken?' vroeg Eileen terwijl ze haar bed op begon te dekken en zo druk in de weer was in plaats van zijn antwoord af te wachtten.

'Ik zou je ook niet willen vervelen met al die adellijke onzin.' grinnikte hij. 'Ik ben blij dat ik er af en toe nog tussenuit kan glippen.' gaf Ren eerlijk toe. Bij Eileen maakte het niet uit waar hij vandaan kwam en wat hij deed, hij was gewoon Ren en zij was gewoon Eileen. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij nieuwsgierig. Wilde ze aan de toekomst denken en in welke zin wilde ze aan de toekomst denken? Aan de toekomst van hen tweeën? 'Ik bedoel, als je aan de toekomst wilt denken, kan dat wel? Denk ik?'

Eileen nam haar tijd om na te denken over haar antwoord. Na haar bed opgemaakt te hebben verdween ze achter het kamerscherm en verwisselde ze haar nachtjapon voor een simpele rok en gebreide trui. 'Ik bedoel het meer als-' Zelfbewust lachte ze terwijl ze weer tevoorschijn kwam en eenmaal weer op haar bed zittend een stel kousen aan trok. 'Denk jij dat wij over iets na kunnen denken?' Eileen stond weer op en zocht naar haar borstel om haar ochtendhaar te proberen te temmen. Via het kleine spiegeltje keek ze kort naar Ren. Ze durfde hem echter niet veel langer aan te kijken. Na al haar gesprekken met Wren en tijdens de afwezigheid van Ren had ze veel nagedacht over hun vriendschap. Soms dacht ze dat ze gek was, als ze dacht dat er meer achter hun vriendschap zat.

'Wij?' herhaalde Ren en haalde zijn schouders op. 'Ik- ja ik denk het wel.' zei hij uiteindelijk en glimlachte kort. 'Als jij dat ook wilt natuurlijk.' Hij wist nog steeds niet hoe Eileen over hen dacht. Hij wist zelf ook niet hoe hij erover dacht, maar hij was bereid om erover na te denken, om misschien een volgende stap te nemen, mits zij er hetzelfde over dacht natuurlijk. 'Ik wil niets- forceren, of zoiets.' zei hij twijfelend en probeerde haar blik te vangen. 'En ik weet niet wat er gaat gebeuren, met Henry- met mij, dus-'

Bij het schouder ophalen van Ren durfde ze bijna niet meer verder te gaan. De hoop kwam echter terug toen hij twijfelend verder ging. Ze draaide naar hem om en legde de borstel aan de kant terwijl ze aandachtig zijn gezicht bestudeerde. Dubbend of ze directer moest zijn, of ze het risico moest nemen, bleef ze hem aan kijken. 'Mij maakt het niet uit wat er gaat gebeuren,' begon ze. Eileen wilde niet het verkeerde zeggen waardoor hij haar niet meer als vriend wilde zien. Als dit niet kon, dan hoopte ze dat ze nog verder konden gaan zoals ze tot nu hadden gedaan. 'Ik snap het als je er nooit zo over na hebt gedacht. Misschien beeld ik het me wel in. Ik bedoel, een meisje uit het Noorden dat op de markt werkt, en jij-' Aarzelend beet ze op haar lip.

Ren keek haar aan bij haar woorden en schudde zijn hoofd. 'Je bent niet gewoon een meisje uit het Noorden dat op de markt werkt.' lachte hij en grinnikte kort. 'Je bent al heel lang niet meer gewoon een meisje.' verzekerde hij haar en stond op. 'En daarbij, ik ben ook maar een jongen die toevallig terecht is gekomen hier in Tarth.' Zoveel meer was hij nou ook niet dan een simpele jongen, hij was misschien opgevoed door de adel, maar er stroomde geen enkel druppeltje adel bloed door zijn aderen. 'Heb je binnenkort misschien tijd om eens iets samen te doen?' vroeg hij uit het niets en glimlachte. 'Als je wilt natuurlijk.'

Toen Eileen de woorden van Ren in zich op nam, hoorde ze pas hoe vreemd het klonk voor haar. Ze was inderdaad allang geen gewoon meisje meer. Misschien was ze dat wel nooit geweest. Ze kenden genoeg meisjes zoals zij zelf. Wezen, dieven, bedelaarsters, prostituees. Ze betwijfelde echter of Ren dat ook wel in zag. Ze glimlachte voorzichtig. Misschien was Ren wel gewoner dan zijzelf. In ieder geval waren ze beiden nogal aan het toeval over gelaten. Wie weet bracht dat hen wel samen. 'Ja, ja, natuurlijk. Zoals altijd zeg ik geen nee,' glimlachte Eileen. Ze kon niet zeggen of zijn vraag nou meer in hield dan normaal. Alsnog zou ze geen negatief antwoord kunnen geven.

Ren glimlachte breed toen ze ermee instemde om iets te gaan doen binnenkort. Hij wist niet hoe lang hij nog in het Zuiden zou zijn, dus nu hij er was moest hij het er ook van nemen. Het was al een hele lange tijd geleden dat Ren zijn tong was verloren als hij bij een meisje was. Normaal was hij degene die altijd maar door ratelde over van alles en nog wat. Hij was wel de laatste persoon die op zijn mond was gevallen! Maar als het ook maar een beetje serieus werd, klapte hij dicht. 'We kunnen vandaag ook iets aan doen?' stelde hij voor en glimlachte. 'Of we kunnen gewoon hier blijven?' Ren's dag was al goed als hij alleen al tijd met haar door kon brengen.

Eileen wist niet goed wat ze moest doen met de sfeer die tussen hen in hing. Ren leek stiller dan normaal en ze kon maar niet zeggen waarom en of ze het zich niet gewoon in beeldde. Ze was blij verrast dat hij voorstelde om nu iets te doen en enthousiast klapte ze haar handen samen. 'Heel graag!' Diep nadenkend streek ze door haar krullen en ging toen plots in de weer. 'Wat dacht je van een picknick? Ik heb nog geen ontbijt op en jij hebt altijd wel honger en ik heb broodjes gehaald bij de bakker waar jij me mee naar toe wilde nemen.' Ze dekte haar bed op en zocht naar haar mantel. 'Ze zijn misschien niet zo lekker meer als gisteren, maar ze smaken vast nog goed. En er is nog wat fruit en ik kan thee gaan zetten.' Eileen deed haar best om de stilte te compenseren met haar eigen gebabbel. Toen ze echter na enkele tellen uit het raam keek zag ze de natte sneeuw naar beneden dwarrelen en keek ze met een plotse teleurstelling naar Ren. In het Noorden hadden ze vast en zeker rond deze tijd al buiten kunnen eten.

'Dat lijkt me een goed idee!' Ren moest lachen om het gebabbel van Eileen en liep achter haar aan om uit het raam te kijken. 'We kunnen ook hier picknicken? Als we het bed een beetje opzij schuiven, past er met gemak een picknick kleed in. En als jij nou thee zet, ga ik ondertussen nog wat halen. Ik weet dé plek waar ze de lekkerste citroencakejes van Tarth verkopen.' grinnikte hij. 'We hoeven ons niet tegen te laten houden door het weer, toch?' Hij was na al die jaren wel gewend aan het klimaat in het Zuiden: vroeger als hij en Henry naar buiten toe wilde, zat het weer ook wel eens tegen, dus hadden ze altijd wel een oplossing dat ze hun plannen binnen uit konden voeren.

Eileen's glimlach verscheen even snel als hij was verdwenen weer terug op haar gezicht. 'Of op het bed. Dat is vast een stuk comfortabeler!' Ze haalde uit een uithoek een groot kleed dat ze over haar bed spreidde en zorgvuldig plaatste ze wat kussens tegen de muur en langs de bedrand. 'Nee, inderdaad, ik gaf het wel erg snel op,' grinnikte ze waarna ze vanuit een kastje de broodjes en nog wat ander lekker haalde. 'Ik rammel, dus schiet maar op met die cakejes,' glimlachte Eileen terwijl ze haar theepot erbij pakte. Misschien mocht ze wel het potje lekker thee van haar huisbazin gebruiken. Ze zei altijd dat Eileen dat voor gelegenheden gewoon mocht pakken. Dit vond ze wel een geschikte gelegenheid.

'Dat klinkt zelfs nog beter.' grijnsde hij en knikte. 'Ik ben zo terug!' In een opwelling drukte hij een vluchtige kus op haar lippen en verliet de kamer. Pas toen hij beneden was realiseerde hij wat hij had gedaan en verstijfde hij waar hij stond. Het was vreemd om nu om te keren en terug te lopen, dus liep hij door naar het bakkertje. Hij kende de zoon van de eigenaar goed, dus liep hij achterom de bakker in, vroeg hem om wat citroencakejes en andere gebakjes en betaalde hem genereus. 'Bedankt Eddie,' Hij pakte de mand vol met lekkers mee en verliet de zaak weer via dezelfde achteringang. Hij hoopte dat hij Eileen niet al te verward achter had gelaten. Met deze gedachten in zijn hoofd, liep hij terug naar het huis.

Beduusd staarde Eileen naar de deur toen Ren vertrokken was. Een hand ging op naar haar mond, maar bleef halverwege steken en viel weer naast haar lichaam. Uiteindelijk ging ze verder met wat ze van plan was. Ze ging naar de keuken, kookte het water, stopte de theeblaadjes in een metalen mandje en hing het in de theepot. Toen het water klaar was goot ze het op en liep al snel met een volle warme pot terug de trappen op. Daar zette ze alles klaar, trok ze van alles recht en ruimde nog vlug wat dingen op. Toen ze echt niets meer zag om te doen ging ze op het puntje van haar bed zitten en staarde naar de houten vloer. Wachtend tot het horen van Ren's voetstappen op de trap kon ze aan niet veel anders denken dan wat hij net had gedaan. En aan alle andere dingen die hij had gedaan. Als vanzelf voelde ze een traan over haar wang rollen, gevolgd door meer.