De kamer van Eileen

Ren werd wederom binnen gelaten door de vriendelijke huisbazin van Eileen en liet zich vervolgens zelf de kamer van Eileen binnen. 'Ik ben er weer, met citroencakejes en-' Hij staakte zijn zin toen hij Eileen op het bed zag zitten, compleet in tranen. 'Hé, wat is er aan de hand, is er iets gebeurd?' vroeg hij verbaast, zette de mand met lekkernijen aan de kant en liep naar haar toe. 'Ik-' Hij verstarde plots, het kwam vast omdat hij haar gekust had. Het was stom om te doen, maar het was in een opwelling gebeurd, hij had het zelf niet eens doorgehad! 'Het komt door mij hè?' vroeg hij zacht en keek haar aan. 'Het spijt me Eileen, ik had het nooit mogen doen, zomaar uit het niets.'

Eileen schaamde zich rot toen Ren haar kamer weer binnen kwam en haar zo zag. Ze wreef de tranen weg met haar handen en keek met nog altijd waterige ogen naar Ren op. Ze glimlachte echter en schudde haar hoofd. 'Nee, Ren, het is-' Na een diepe zucht genomen te hebben en haar gezicht achter haar handen te hebben verborgen ging ze pas weer verder. 'Het stopt een keer. Ik ben zo blij nu, maar het stopt en je hebt gezien hoe het met me ging toen in het Noorden en er waren keren daarvoor dat ik gelukkig was en dat het ineens stopte.' Eileen haalde haar handen weg en beet op haar lip. 'Ik wil niet dat dit stopt,' zei ze zacht. Ze hoopte maar niet dat haar ernstige toon hem af schrok of dat hij zich nooit had gerealiseerd dat dit zo veel betekende voor haar.

Ren luisterde naar haar woorden en ging voor haar op zijn beide knieën zitten. 'Ik kan niet zeggen dat dit voor altijd zo blijft, ik kan de toekomst niet voorspellen en je weet nooit wat er gaat gebeuren.' Hij pakte haar beide handen beet en glimlachte kort. 'Maar ik weet wel dat ik niet wil dat dit eindigt, in ieder geval niet binnenkort en ik zal er alles aan doen om te zorgen dat het niet eindigt.' verzekerde Ren haar. 'En ik weet niet wat er gaat gebeuren met Henry en met Tarth- en ik weet dat het niet perfect, maar ik zal kosten wat kost ervoor zorgen dat dit' Hij wees naar hen beiden. 'niet stopt, oké?'

Eileen snikte nog na, maar voelde dat de tranen langzaam opdroogden. Het was zo een plots gevoel geweest dat ze er niets tegen had kunnen doen. Met een kleine glimlach luisterde ze naar Ren's woorden. Toen hij klaar was sloeg ze haar armen om zijn nek en verborg haar gezicht tegen zijn schouder. Ze zou er tevens hard aan werken om dit niet te laten stoppen. Ze zou niets stoms doen, geen foute beslissingen maken zoals andere keren. Eileen keek Ren met een grootse glimlach aan nadat ze hem had los gelaten en veegde de laatste resten tranen weg. 'Sorry, ik gedraag me als een idioot, misschien lijkt het nu niet zo, maar ik ben heel blij dat je hier bent, Ren.' Haar rode en betraande gezicht zou misschien iets anders hebben gezegd toen hij binnenkwam.

Ren glimlachte toen ze haar armen om hem heen sloeg en hield haar stevig vast. 'Het is oké, het is je vergeven Eileen.' zei hij gemeend en liet haar los. 'En ik ben blij dat je heel blij bent dat ik er ben en je weet, ik ben ook blij om hier te zijn.' Hij kwam overeind en liep naar de mand die hij naast de deur had laten staan. 'Het zou zonde zijn om ze niet op te eten, vind je ook niet?' Hij zette de mand op het bed neer en haalde de doek eraf, waardoor er allerlei gebakje onthuld werden. 'Toen de bakker hoorde dat het voor een speciaal meisje was, bleef hij er maar dingen instoppen.' lachte hij. 'Ik hoop dat je ze lekker vindt.'

Eileen moest giechelen om Ren's woorden over hoe blij ze waren dat ze hier beiden zaten. Het klonk absurd om het zo te zeggen. Toen hij overeind kwam schoof ze zelf verder het bed op en plaatste voorzichtig het blad met thee en de versnaperingen die zij had klaar gezet op de dekens. Nieuwsgierig keek ze toe toen de inhoud van de mand werd onthuld en glimlachte naar Ren op. 'Natuurlijk vind ik het lekker! Het is nou niet dat ik iedere dag zoveel lekkers krijg.' Enthousiast viste ze er een citroencakeje tussenuit en at daar tevreden van. 'Ik heb je trouwens nog niet verteld dat mijn bazin me wil leren hoe ik kleding kan repareren. Ze denkt dat het goed is als ik dat kan, zodat ze zelf minder dagen op de markt hoeft te zijn en- en de buurvrouw zei dat dat misschien wel betekent dat ik het kraampje over mag nemen,' babbelde ze vrolijk terwijl ze twee kopjes thee inschonk.

Ren grijnsde breed en pakte ook een gebakje uit de mand. 'Echt? Wat super Eileen!' Hij vond het leuk dat ze hier iets had om aan te werken, iets waar ze zichzelf mee kon onderhouden. Hij wist niet wat er met hem zou gebeuren de komende tijd. Misschien zou hij wel meegaan met Henry als hij vertrok, maar daar zei hij nu niets over: hij wilde de goede sfeer die er hing niet verpesten. 

- gosh sorry dat het zo kort is maar er kwam niet zoveel uit :')

Eileen ging net dat beetje rechter zitten nu ook Ren het enthousiasme toonde dat ze voelde als ze bedacht wat ze bereikt had met haar baantje op de markt. Maar het was nog altijd maar een kleine taak die ze had in een grote stad en een immens land. Heel anders dan Ren en zijn familie. Ze gaf één van de kopjes thee aan Ren en raakte heel precies maar voorzichtig zijn hand aan bij deze uitwisseling. 'Straks ben ik de kleermaker,' gniffelde ze. 'In plaats van andersom,' voegde nog toe zodat het duidelijk was dat doelde op het verhaal wat Ren haar in het begin had verteld. Het voelde ondertussen al als tijden geleden. Dat was in het Noorden gebeurd en dat was inmiddels mijlen en maanden ver weg. Eileen mocht zich gelukkig prijzen dat ze hier geëindigd was en met Ren.

Ren moest lachen. 'Dat is misschien maar goed ook, ik was niet zo'n goede kleermaker.' grinnikte hij en zette de thee neer op het tafeltje dat naast Eileen haar bed stond. 'En wat nou- stel dat ik voor één of andere reden voor een langere tijd naar een andere plek moet. Bijvoorbeeld het Westen, hoe zie jij... ons dan?' vroeg hij nieuwsgierig, met Henry's plan in zijn achterhoofd. Hij wist niet precies wat de stand van zaken was bij Henry, maar hij zou er voor zijn broer zijn wat er ook zou gebeuren en welke beslissing hij ook zou maken. Natuurlijk zou hij het plan van Henry niet prijsgeven aan Eileen, maar hij wilde wel dat ze wist dat er een mogelijkheid bestond dat hij snel weer weg zou moeten uit het Zuiden.

Eileen keek Ren bedenkelijk aan. 'Als jij weg moet?' Ze had niet precies geweten wat Ren bedoelde met de woorden over zijn broer. Het begon nu echter te dagen dat het lang niet zo gemakkelijk zou zijn als ze misschien gedacht had. Tenminste, ze wilde er geen probleem van maken. Met een glimlach haalde ze haar schouders op. 'Ik ga toch niet van je vragen dat je hier blijft. Ik ben al gewend dat je soms weg bent, maar ik ga nergens heen, je kan me altijd hier vinden. Of, nouja, ik hoop ergens wel een grotere kamer te kunnen krijgen,' giechelde ze. Ze zou hem missen, maar dat had ze de afgelopen weken ook gedaan. Zolang hij maar terug kwam. Langzaam verdween haar glimlach en keek ze Ren aan. 'Denk je dat je weg gaat uit het Zuiden?' vroeg ze voorzichtig.

Ren keek haar aan en knikte. Hij zou het nooit van haar vragen om dit achter te laten, niet nu ze dit net weer had opgebouwd. Daarbij was het beter als ze hier bleef: je kon de gevaren nooit overzien en zeker niet in een situatie waar Ren zich binnenkort misschien in zou vinden. 'Ik weet het niet, misschien wel en ik weet niet voor hoe lang ik dan weg blijf.' zei hij oprecht en keek haar aan. 'En ik wil dat je dat weet, zodat je daar rekening mee kan houden.' Hij wilde haar geen hoop en zekerheid geven als hij die niet had.

Eileen liet haar schouders hangen en keek bedenkelijk naar het cakejes dat ze vast had. 'Ja, nu kan ik er rekening mee houden,' stemde ze in met een kleine glimlach. Ze had het zich heel anders voorgesteld om met Ren samen te zijn, maar het was niet erg dat ze dat beeld aan moest passen. Dat kon ze wel. 'Ik kan je altijd komen opzoeken, waar je dan bent. Ik-' Het zou niet makkelijk zijn om zomaar vrij af te nemen en niet naar de markt te gaan. Maar misschien kon ze dan haar kamer lenen aan iemand voor wat geld en zo toch een inkomen hebben als ze weg was. Langzaam begon ze met ideeën te komen en pakte ze enthousiast één van Ren's handen vast. 'Ik kan best reizen en je op zoeken.' Ze durfde niet voor te stellen dat ze echt met hem mee kon reizen soms. Ze dacht dat dat misschien een stap te ver was.

Als Henry zijn plan door zou zetten, zou het wel eens kunnen betekenen dat het land niet lang van nu in oorlog zou komen en hij wist niet of het enkel beperkt bleef tot het Westen. Wie weet wat andere landheren zouden doen als ze erachter kwamen dat er meerdere kandidaten streden voor de troon: wie zei dat zijzelf ook geen poging konden wagen. 'Ik-' Hij wilde Henry's plan niet zomaar vertellen en daarbij wilde hij Eileen ook niet ongerust maken om niets. 'Misschien kan dat wel ja.' zei hij uiteindelijk en glimlachte. 'En misschien ga ik ook wel helemaal niet weg, dus laten we er maar niet al teveel over nadenken.'