De vertrekken van Martin en Estella

Estella zat onder een wollen deken en met haar voeten op een krukje onderuit gezakt in haar stoel. Voor het feest had ze nog zo goed kunnen doen wat ze wilde, maar daarna had de zwangerschap plots toegeslage. Haar voeten waren gezwollen, haar gewrichten deden pijn, ze verlangde naar vreemd.voedsel en ga zo maar door
Ze had zelfs enkele huilbuien gehad waar ze absoluut niets tegen kon doen. Arme Martin moest het allemaal maar incasseren. Gelukkig had ze nu eindelijk een positie gevonden waarin ze comfortabel kon zitten zonder al te veel pijntjes.

Het was enkele dagen na de bruiloft en Cecilia had besloten om haar oudste zuster weer eens te bezoeken. Ze was meer dan benieuwd hoe het met haar zwangerschap ging en daarnaast vond ze het ook gewoon heerlijk om tijd met haar door te brengen. Ze miste haar oudere zus in het Westen, gelukkig had ze Cordelia nog, maar daar had ze nooit dezelfde band mee gehad als met Estella. Nadat de dienstmeisjes haar hadden verteld dat ze naar binnen mocht, liep ze breed glimlachend het vertrek binnen. 'Ella!' riep ze enthousiast uit, terwijl ze haar zuster omhelsde en in een stoel naast haar ging zitten. 'Hoe gaat het met de zwangerschap? Begin je er eindelijk eens iets van te merken?' vroeg ze met een grijns. Ze had het wonderbaarlijk gevonden dat Estella nergens last van leek te hebben, in ieder geval tot voor de bruiloft. 'En hoe gaat het verder met jou?'

Estella was ontzettend blij te horen te krijgen van haar dienstmeisjes dat haar zuster voor de deur stond. Toen Cecilia binnen kwam omhelsde Ella haar met minder enthousiasme dan normaal terug. Haar buik zat inmiddels aardig in de weg namelijk. 'Oh het is vreselijk,' verzuchtte ze. Ze was er aardig trots op geweest dat het hele 9 manen een kind dragen haar zo makkelijk af ging. Ze had Martin beloofd hem er wel 10 te geven als het iedere keer zo ging, maar ze had duidelijk te vroeg gesproken. 'Verder gaat het goed, hoor. Het zal fijn zijn weer terug naar het warme Noorden te kunnen gaan.' Ze ging wat rechter zitten en pakte één van haar zusters handen vast. 'Maar vertel me hoe het met jou gaat, jij hebt nu zeker het spannendere leven,' lachte ze zacht.

Cecilia glimlachte bij de woorden van Estella. 'En jij maar denken dat je er gemakkelijk vanaf kwam.' plaagde. 'Ik zat eraan te denken om vader en moeder te vragen of ik mee zou kunnen naar het Noorden, tot de baby is geboren natuurlijk. Je kan vast wel een extra paar handen gebruiken, niet waar?' Daarbij wilde ze graag nog wat tijd met haar zuster doorbrengen, voordat ze werd uitgehuwelijkt aan wie dan ook. 'Mijn leven spannend? Ik weet niet waar je dat idee vandaan haalt.' lachte ze, terwijl ze twee mokken limonade inschonk en er eentje op het bijzettafeltje van Estella neerzetten. 'Ik weet niet of je het verhaal al hebt meegekregen, maar ik heb de nieuwe tuinman doen geloven dat ik een dienstmeisje was.' lachte ze en keek haar oudste zuster met sprankelende ogen aan. 'Ik wilde kijken hoe lang ik het vol kon houden, gewoon om eens niet behandeld te worden als een Halley prinses.' Het was leuk geweest, maar ze was blij dat hij haar echte identiteit eindelijk wist. 'Hij is erachter gekomen op de bruiloft.' grinnikte ze. 'Ik heb hem gezegd dat als hij zich verveeld, hij wel eens langs mag komen bij mijn vertrekken.' Cecilia begon te grijnzen en trok een wenkbrauw uitdagend op. 'Ik ben benieuwd of hij langskomt.'

Estella giechelde en rolde met haar ogen. Haar moeder had dat ook al gezegd. 'Oh Ceci, dat zou geweldig zijn. Ik heb ernstig iemand nodig om mee te kletsen. Pippa is geweldig, maar ik heb echt mijn favoriet zuster nodig.' Ze verwachtte dat de laatste maanden nu wel zwaar zouden worden. Ze pakte d elimonade en dronk er wat van terwijl ze verrqst naar Cecilia luisterde. 'Zie je! Jouw leven is spannend. Wacht, was dat de man mrt wie je danste op hrt feest?' Er klonk zeker goedkeuring in haar stem.door. Hij had er niet slecht uit gezien. Ze bewonderde haar zus ook. Zoiets zou zij nooit gedurfd hebben, daarom was ze altijd een beetje jaloers geweest op Cecilia maar ook op Cordelia. Zij deden dingen die nirt traditioneel of algemeen aanvaard of gewoon tegen de regels waren. 'Natuurlijk komt hij langs,' lachte ze. Iedere bediende die door een prinses uitgenodigd werd zou langs komen.

Cecilia begon te lachen en knikte. 'Ik heb inderdaad even met hem staan dansen ja.' gniffelde ze en keek Ella aan. 'Ik zal het zo snel mogelijk vragen, wellicht dat ik nog wel een korte reis langs het Westen maak voordat ik kom, ik moet natuurlijk wel de nodige spullen hebben om in het Noorden te kunnen vertoeven.' Ze had enkel dikke jurken bij zich voor het Zuiden, niet het lichte materiaal wat ze normaal in Tyrosh droeg. 'Ik zie het wel en als hij niet langskomt is het zijn verlies, toch?' vroeg ze lachend en haalde een hand door haar krullende haren heen. 'Maar genoeg over mijn zogenaamde spannende leven. Vertel me eens wat meer over je leven in het Noorden, ik heb je zo weinig gesproken sinds we hier zijn!' Het was bijna schandalig te noemen, maar ze hadden beiden andere dingen waar ze zich op hadden moeten focussen.

Estella glimlachte en boog naar voren zodat ze Cecilia's beide handen vast kon pakken. 'Moeder zal het vast een goed plan vinden. Overtuig vader maar. En neem alle tijd die je nodig hebt. Als het goed is zal het nog twee manen duren.'  Haar vader had tot nu toe niet erg veel van de zwangerschap willen weten. Ze herinnerde zich nog als jong meisje dat hij ook erg onverschillig was geweest toen haar moeder zwanger was geweest van William. Tenminste, dat idee had ze altijd van haar moeder gekregen. Toen het een jongen bleek te zijn, echter. Hij zou nu ook vast drukker bezig zijn als William op het punt stond een kind te krijgen. 'Het is zeker zijn verlies,'  lachte ze met Ceci mee. Ze was erg gefascineerd door dit verhaal van haar zus. 'Nou, het is er natuurlijk prachtig. Ik begin langzaam Tyrosh meer te waarderen dan Evenfall. Het is er warm en de kleding. Oh goden, de prachtige stoffen en patronen. En wonder boven wonder sinds de zwangerschap eet ik ineens erg graag vis.'  Estella glimlachte en streek zelfbewust langs haar haar. ' En Martin is geweldig. Hij is misschien wat stijfjes, maar het is een schatje. Een erg lieve man. Hij doet zo zijn best.'

'Jij en vis eten? Dat zal moeder wat vinden.' giechelde ze. Altijd als ze naar het Noorden gingen, klaagde haar moeder over de verschrikkelijke geur van vis. Cecilia had het altijd erg lachwekkend gevonden, het was natuurlijk niet de meest frisse geur, maar veel last had ze er niet van. 'Ik kijk ernaar uit om deze zware jurken weer eens te kunnen verwisselen voor iets anders.' In Evenfall kon het koud zijn, maar de kou was lang niet zo doordringend als hier. 'Ik ben blij dat je zo gelukkig bent met Martin.' Ze had haar hart vast gehouden toen ze te horen had gekregen dat haar oudste zus zou trouwen met de oudste Storm zoon. Ze twijfelde er niet aan dat hij vriendelijk was, maar hij was altijd zo stijfjes op haar over gekomen. Het zou geen goede man voor Cecilia zijn geweest, maar Estella was gelukkig met hem en dat was het belangrijkste. 'En hebben jullie al over namen nagedacht?'

'Moeder heeft me inderdaad al heel raar aangekeken,' lachte Estella. Het was interessant geweest hoe haar moeder plots al een aantal keer voor haar deur had gestaan om het haar te praten. Wellicht was het het feit dat ze zwanger of dat ze nu niet meer thuis woonde, maar haar moeder leek plots een ander soort interesse te tonen in haar en haar leven. De bezorgdheid van de koningin had ze nooit echt gekend. 'Ik had het nooit durven dromen dat het zo gemakkelijk ging.' Enthousiast klapte ze haar handen samen toen Cecilia over namen begon. 'Ik denk er al zo lang over na! Martin weet zeker dat het een jongetje gaat worden, dus hij heeft slechts jongensnamen bedacht, maar als het een meisje wordt ga ik haar naar de grootmoeders vernoemen. Evangeline of Katarina dus,' glimlachte ze. 'Maar misschien krijg ik er ook nog een Cecilia in.'

Cecilia keek haar zuster met grote ogen aan. 'Zou je dat doen? Je dochter naar mij vernoemen?' vroeg ze enigszins verbaast en probeerde haar enthousiasme te verbergen. Als Estella een zoon zou krijgen, was er helemaal geen sprake van, maar het idee dat haar zuster er alleen al over nadacht, maakte Cecilia enthousiast. 'En wat denk jij dat het gaat worden?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Een jongen of een meisje?' Het maakte haar helemaal niets uit of haar zuster een jongetje of een meisje zou krijgen, ze vond het allebei even leuk. Natuurlijk zou het fijn zijn als ze een zoon zou baren, dan was de erfgenaam er in ieder geval al, maar Cecilia wist zeker dat haar zuster nog meer kinderen zou krijgen.

Estella keek met genoegen naar het verraste gezicht van Cecilia. 'Natuurlijk! Ceci, doe niet zo gek, je bent mijn beste vriendin en je verdient het om een nichtje met jouw naam te hebben.' Door de reactie van haar zuster werd ze slechts enthousiaster om het kindje niet naar haar ouders of grootouders te vernoemen maar naar haar zus, een niet heel ongebruikelijk fenomeen. Haar broer en zus droegen beide namen van een oom of tante. Maar als eerste naam zou het wel ontraditioneel zijn. 'Ik durf het niet te zeggen,' zei ze eerlijk. 'En het kan me ook niet schelen en dat meen ik echt. Als ik een dochter krijg, dan is zij gewoon de oudste, de erfgenaam,' zei ze met enige koppigheid die niet erg gewoon was voor haar. Zoveel mensen verwachtten dat ze als eerste een zoon wilde omdat hij opvolger zou worden. Zij zag dat niet zo zitten.

Cecilia moest lachen. 'Het maakt ook helemaal niet uit of het een jongen of een meisje wordt, ik was gewoon nieuwsgierig naar wat jij zelf dacht.' Of ze nou een nichtje of een neefje kreeg, Cecilia was toch wel enthousiast. 'Is Martin het daar ook mee eens? Dat jullie het meisje de eerste erfgename maken- als het een meisje wordt natuurlijk.' Dat Estella haar zinnen daarop had gezet, verbaasde haar ergens niets, maar ze vroeg zich af of de traditionele Martin zich daar ook bij aansloot. 'Maar dat zijn nog geen zorgen voor nu, toch?' Misschien werd het wel gewoon een jongetje, ze moesten gewoon afwachten. 'Maar genoeg over baby's.' lachte Cecilia. 'Eindelijk hebben Pippa en Evan hun huwelijk aangekondigd, dat was volgens mij ook enkel een kwestie van tijd.' Cecilia had niets anders verwacht, Pippa was praktisch het enigste meisje was Evan normaal mee kon communiceren - naast zijn zusters dan. Ze was blij dat zij het niet was geworden, ze zou het nog geen dag volhouden met hem als man.

Estella begreep dat haar felheid misplaatst was, maar de vraag en de verwachtingen was ze zat aan het worden geweest en bij Cecilia durfde ze tenminste uit te spreken wat ze echt dacht. 'Ik heb het er nog nooit met hem over gehad,' zei ze vervolgens zacht. Het was een opluchting dat haar zuster op iets anders over ging. 'Het is een zorg voor later,' herhaalde Ella. Ze lachte met haar mee en schudde haar hoofd. 'Weet je wat ik gehoord heb in het Noorden. Dat heer Storm allang niet meer er op wachtte tot Evan een huwelijk aan Pippa zou doen. Dat hij onder zijn eigen Noordelijke mannen al een zoon aan het zoeken was om Pippa aan te huwen en eigenlijk al iemand gevonden had toen het aanzoek uit het Zuiden kwam.' Nu ze in een ander paleis woonde had ze een hele nieuwe verzameling aan roddels en rodelaars te ontdekken. 'Misschien staat die Noordeling wel te trappelen om met een andere prinses te trouwen,' knipoogde Estella.

Cecilia rolde met haar ogen bij de woorden van haar zuster. 'Dus omdat hij Pippa niet kon krijgen, neemt ie mij maar?' merkte ze ietwat zuur op en schudde haar hoofd. 'Ik zoek mijn eigen man wel en weet je, wat mij betreft hoeft hij niet eens van adel te zijn. Ik bedoel, jij versterkt de banden met het Noorden, William met het Zuiden en Cordelia en ik? Wij moeten maar trouwen met iemand van de lagere adel en die willen toch alleen maar trouwen vanwege de naam.' Ze wilde niet wegrotten in één of ander afgelegen paleis met een man die enkel getrouwd was voor haar achternaam. Dan wilde ze liever met iemand wonen die wel van haar hield en waar zij ook van hield.

Estella werd niet verrast door de woorden van Cecilia. Ze hadden altijd al hele andere ideeën gehad over huwelijken en vooral uithuwelijken. Ella mocht misschien haar fantasieën en dromen hebben gehad, maar ze was zich altijd erg bewust geweest van haar verantwoordelijkheid en zou die nooit verworpen hebben. Ze was dan waarschijnlijk ook hele andere dingen bijgebracht als oudste kind en dochter van de koning en koningin. 'En het Oosten dan? Oom Alistair heeft vast wat aardige mannen onder zich of wellicht probeert vader iets te regelen met de nieuwe leiders. Er zijn nog zoveel opties!' Ella zou zelf nooit kiezen voor een huwelijk met een volkse man. Ze zouden toch geen overeenkomsten kunnen hebben? 'Je gaat vast die man vinden, Ceci. Ik zal een oogje voor je open houden in het Noorden, oké? Misschien als je komt kan ik je wel aan wat vrienden van Martin voorstellen.'

'Oom Alistair?' herhaalde ze enigszins spottend en schudde haar hoofd. 'Het Oosten is niets, dat weet iedereen. Ik hoef niet met één of andere zogenaamde "nobele" man te trouwen. En die nieuwe leiders? Je denkt toch niet dat ik met die bosjesman het huwelijk in stap! Hij zou nog liever mijn nek omdraaien dan dat ie met me zou trouwen.' Met hem dansen was al erg genoeg. Cecilia wist dat e niet zou trouwen met een man die zo belangrijk was als Martin Storm of Evan Rabbion, en voor minder zou ze het niet doen. Het was een man met een goede naam, of het was een man die ze zelf uit zou kiezen. Iemand waar zíj gelukkig mee zou zijn! 'Laten we alsjeblieft ophouden over dat verdoemde huwelijk van mij.' zei ze uiteindelijk met een kleine glimlach en keek haar zuster aan.

Estella luisterde met genoegen naar de verhitte woorden van Cecilia. Ze had haar zus gemist, heel erg. Met een glimlach knikte ze en boog naar haar toe om haar te omhelzen. Gewoon, omdat ze er nu de kans voor had. Ze wilde nog verder vragen over huwelijken en hun jongere zusje Cordelia, maar ze besloot nu maar gewoon het hele onderwerp van huwelijken te laten vallen. Stil keek ze even naar het borduursel op haar jurk en streek ze met een hand over haar bollende buik. 'Ceci-' Ze wist niet goed hoe ze moest beginnen en bleef over haar buik wrijven. Ze zat al een tijdje in de knoop met iets wat haar moeder had gezegd. 'Moeder stuurde me een brief als antwoord op het aan kondigen van mijn zwangerschap. Ze- Ze zei dat ik hierna moest wachten met een volgend kind. Dat er wel belangrijkere zaken mijn aandacht op zouden eisen.' Fronsend traceerde ze het borduursel met haar vinger. 'Wat denk je dat ze bedoelde? Ze noemde het laatst ook nog, hier in het Zuiden.'

Cecilia keek haar oudere zuster aan toen ze over hun moeder begon. Ze had geen idee wat haar moeder met deze woorden bedoelde, zijzelf had er in ieder geval niets over gehoord. 'Misschien wil ze dat jullie wachten tot Martin landheer is van het Noorden, misschien weet ze er wel meer over.' Cecilia had anders geen idee wat hun moeder kon bedoelen met haar woorden. 'Maar maak je daar nu geen zorgen over Ella, je moet je focussen op de zwangerschap.' In de meeste gevallen snapte ze haar moeder nog steeds niet. Soms was ze één groot mysterie voor haar en ze twijfelde eraan of ze dat mysterie ooit zou ontrafelen. 'En anders moet je er misschien een keer met moeder over praten.' Zelf was ze van mening dat het iets was voor later, maar ze kon zien dat Ella ermee zat. 'Het is vast niets waar je je nu zorgen over moet maken.'

Estella's frons nam langzaam in ernst af bij Cecilia's woorden. Als er iemand haar gerust kon stellen, dan was het haar zuster wel en dat was precies wat ze op het moment deed. Zodra zij dacht dat er niets achter zat, dan zou Ella zich er ook niet al te veel druk over maken. 'Ik zal het haar gewoon direct vragen. Maar ik denk dat ze het inderdaad gewoon een goed idee vindt om het Mart niet te druk te maken. Het zal vast moeilijk voor hem zijn vader van twee pasgeboren kinderen te zijn en dan de taken van landheer over te moeten nemen.' Ze zuchtte en wreef afwezig over haar buik. 'Denk je dat het mogelijk is dat ik hem zou kunnen helpen? Behalve natuurlijk goed te zorgen voor de kindjes en het huishouden- Ik bedoel we weten genoeg over Tarth, toch?' Estella had die onorthodoxe gedacht al een tijdje in haar hoofd, net zoals het feit dat haar dochter ook erfgenaam zou mogen worden.

Cecilia glimlachte bemoedigend naar haar zuster. Ze wist niet wat haar moeder van plan was en eigenlijk wilde ze het ook niet weten. Toen Estella weer over iets anders begon, ging ze daar ook in mee. 'Ik weet dat grootmoeder ook altijd veel voor vader heeft gedaan, ik zie niet in waarom jij dat niet ook zou kunnen doen, toch?' Ze wist niet wat voor ideeën Estella in haar hoofd had gehaald, al wist ze dat haar oudere zuster altijd andere ideeën gehad over de man vrouw verhouding in een relatie. Cecilia zou willen dat het zo makkelijk zou zijn, dat ze gewoon kon doen en laten wat ze wilde, maar ze wist ook dat het waarschijnlijk niet erg gewaardeerd zou worden. Iedereen in Tarth werd opgevoed met een zekere visie, een visie die zei dat vrouwen niet dezelfde posities in konden nemen als mannen. Het was niet dat Cecilia het daar mee eens was, enkel had ze niet het idee dat er snel iets aan zou veranderen. 'We weten zeker genoeg over Tarth, misschien wel meer dan sommige mannen.' lachte ze.