De Vertrekken van Ren

-

Willa liep met Tobias op haar arm door de gangen in de richting van Rens vertrekken. Zij en Henry zouden die ochtend naar het huis van de opzichter gaan kijken en omdat Nathan iets te doen had voor het leger, hadden ze Ren nogmaals gevraagd om op te passen. Dit keer vond Willa het een goed idee om Tobias naar zijn vertrekken te brengen. De zooi die ze dan achterlieten hoefde zij niet op te ruimen. Bovendien vond ze het een goed idee als Toby aan andere omgevingen zou wennen. Het maakte het makkelijker om hem op zijn gemak te stellen in ruimtes die niet van hen waren. Ze klopte op de deur, wachtte even en riep vervolgens met een lach: 'Baby bezorging voor Ren de oom.' Willa pakte Tobias over in haar andere arm en glimlachte toen het jongetje met haar krullen begon te spelen.

Ren was net bezig om de laatste spullen op te ruimen, toe hij Willa op de deur hoorde kloppen. Snel gooide hij nog wat van zijn vuile kleding achter het kamerscherm en opende de deur met een glimlach. 'Ah, mijn favoriete neefje.' lachte hij, terwijl hij de deur openhield voor beiden. Hij had niet gewild dat Tobias iets van de grond zou pakken en zou inslikken, dus had hij ervoor gezorgd dat zijn vertrekken schoon waren. Het had even geduurd, maar dan had je ook wat. 'Hoe gaat het? Benieuwd naar het huis? Ik hoorde van Henry dat het erg mooi was.' Henry had hem er meerdere malen over gesproken en Ren had hem enkel aangespoord om te gaan. Wellicht zou Willa dat meer waarderen dan het kasteel.

Willa zag dat Tobias al met zijn handjes naar Ren graaide en glimlachend streek ze langs zijn donkere haar. 'Zoals altijd is hij weer blij je te zien,' glimlachte ze en liep toen met een verbaasde blik zijn vertrekken verder in. 'Bij de Goden, ik geloof niet dat ik het eerder zo schoon heb gezien,' grapte ze terwijl ze een tas met speelgoed en verschoonspullen aan de kant zette. 'Goed, ik moet bekennen dat ik ondertussen erg nieuwsgierig ben geworden. Sinds ik toegezegd heb met hem mee te gaan kijken kan hij er niet over op houden.' Ze had het van ver af gezien vanuit een van de torenkamers, maar nu kon ze eindelijk binnen gaan kijken en zien en voelen of ze zich er thuis zou kunnen voelen. Dat was voor haar erg belangrijk, die ervaring. Willa ging op een stoel zitten en liet Tobias, die ondertussen erg tegen stribbelde, de grond over kruipen. 'Henry zou me hier ophalen als hij klaar was met een brief of wat dan ook. Dus dan kan ik je mooi vertellen wat er met je gebeurt als Tobias iets overkomt,' grinnikte ze.

Ren knikte bij haar woorden. 'Hij is erg enthousiast, ook ik kan niet aan zijn enthousiasme ontkomen.' lachte hij en tilde Tobias op, die gefascineerd met zijn kleine handjes langs zijn stoppelbaardje ging. 'Oh god, nu wordt ik bang Willa.' lachte hij en ging eveneens zitten. 'Ik zal Tobias niets laten overkomen, al denk ik dat je dat wel weet, toch?' Als hij met iemand voorzichtig was, dan was het wel met Tobias. Toen hij net was geboren, leek het kleine ventje net porselein in zijn handen. Hij was zo bang geweest dat er iets zou gebeuren, dat Ren hem vaak weer snel had teruggegeven aan Willa of Henry. Inmiddels had hij zo vaak op zijn neefje gepast, dat hij wel wist hoe hij hem het beste kon pakken. 'En ik heb niets voor niets mijn vertrekken zo netjes opgeruimd.' lachte hij schaapachtig.

Willa keek met een tevreden blik toe hoe de kleine Tobias aan zijn oom zat. Het werd steeds makkelijker hem hier achter te laten. Ze dacht dat hij er aan begon te wennen en na een paar keer wist hij inmiddels dat zijn moeder en vader altijd voor hem terugkwamen. Ze glimlachte en knikte. 'Ik vertrouw hem niet voor niets aan je toe, maak je maar geen zorgen.' Hoofdschuddend lachte ze met Ren mee. 'Je bent net zo erg als Henry. Ik heb hem ook nog niet bij kunnen brengen hoe waardevol opruimen kan zijn. Of misschien hebben we gewoon een heel ander idee bij het woord opruimen.' Met een lach luisterde ze naar het gebrabbel van Tobias. Het waren nog geen woorden slechts klanken, maar het was erg vermakelijk. 'En hoe gaat het met jou?' Ze bekeek hem onderzoekend.

'Ik denk niet dat je Henry ooit kan bijbrengen hoe waardevol opruimen is.' lachte Ren en zette Tobias op de vacht neer die op de grond lag, zodat hij kon spelen met zijn  houten speeltjes die Ren uit de tas had gehaald. 'Met mij gaat het prima.' lachte hij en keek zijn vertrek even rond. Hij zat nog steeds een beetje in de knoop met het gedoe van Eileen, maar dat was niet iets wat hij graag wilde delen. 'Het zal wel een stuk stiller worden hier als jullie werkelijk vertrekken.' Ondanks dat hij en Henry de oudste waren, wilde ze nog wel eens voor het meeste lawaai zorgen binnen het paleis. 'En hoe gaat het met jou? Kijk je ernaar uit om het kasteel weer uit te kunnen gaan?' Iedereen hier wist dat Willa een hekel had aan deze plek. Ren was hier opgegroeid, dus voor hem was het niet meer dan normaal, maar ergens kon hij wel begrijpen dat het moeilijk was om al je vrijheid op te geven.

Willa was blij te horen dat het goed ging met Ren. Hij was nou eenmaal haar bijna schoonbroer en bovendien een goede vriend. En nu ze zich zelf langzaam beter ging voelen, kon ze weer nadenken over hoe het met anderen ging. 'Er staat nog niets vast. Bovendien zullen we er nooit het hele jaar kunnen wonen. In de winter is het er blijkbaar te koud en misschien zelfs onbereikbaar met alle sneeuw die jullie hier krijgen.' Ze had nog nooit eerder een hele winter in het Zuiden meegemaakt, dus dat was een hele nieuwe ervaring voor haar. Ze glimlachte naar Tobias toen hij aan de rok van haar jurk trok en een speeltje liet zien. 'Het gaat prima. Je weet vast van Henry dat we veel uitgepraat hebben en de bruiloft komt natuurlijk. Dat is een mooi vooruitzicht.' Haar ogen volgden Tobias nauwkeurig. 'Dus je hebt nog een feest om naar uit te kijken en mijn dan man van me te stelen om met hem te dansen,' grinnikte ze terugdenkend aan Jillians feest.

'Het is vast ook fijn om te weten dat er een plek is waar je naartoe kunt gaan als je het hier eventjes zat bent, toch?' Zelf had hij nooit problemen met het kasteel gehad, misschien was het wel omdat hij nooit zulke strikte regels had gehad: hij mocht altijd de stad in als hij daar zin in had en hij kon altijd nog naar Anthony en Constance vluchten als hij het echt niet meer uithield. Ren moest lachen bij haar opmerking. 'Henry en ik wilden het al jaren doen, dus we hebben het maar gewoon gedaan. Het was hier in het Zuiden, dus niemand zou ons wegsturen.' In het Westen hadden ze het nooit gedurfd. Het was niet hun thuis geweest en aangezien ze beiden al een schande voor een deel van de adel waren, hadden ze het maar op safe gespeeld. 'Maar ik zal Henry niet van je afnemen tijdens jullie dag, wees maar niet bang.' lachte hij.

Willa glimlachte bij het idee, maar ze wist tevens dat ze niet voor ieder moment haar toevlucht kon nemen tot het huisje in de bossen. Ze moest gaan wennen aan sommige omstandigheden, dat zou haar beter doen dan een vluchtroute tot haar beschikking te hebben. Ze zou hier namelijk nog jaren en waarschijnlijk de rest van haar leven wonen. 'En voor jou staat de deur natuurlijk ook altijd open.' Na opgemerkt te hebben dat Henry jaloers was geweest op het feest, was ze meer na gaan denken over wat voor veranderingen er door haar komst waren geweest. Ze wilde absoluut niet tussen de twee broers in staan. Het deed haar nu ook aan iets anders denken en met een kleine glimlach streek Willa alsof ze niet ongelooflijk nieuwsgierig was naar zijn reactie wat kruimels achtergelaten door Toby van haar jurk. 'Ik hoorde van Henry dat je nogal een verrassing had op het feest?'

Ren keek haar kort aan bij haar woorden en knikte toen. 'Ja, het is nogal een lang verhaal.' lachte hij en volgde Tobias met zijn ogen. 'Maar het was niets, het is uiteindelijk allemaal goed gekomen.' verzekerde hij haar zonder er nog al te veel aandacht aan te besteden. Hij wist nog steeds niet hoe hij zich precies voelde bij Eileen, dus dacht hij er liever niet al te veel over na. Hij had gehoopt dat Henry het niet zou hebben gedeeld, maar wat kon hij anders verwachten nu Henry zou trouwen met Willa: er zouden nou eenmaal dingen gedeeld worden tussen die twee, of Ren dat nou wilde of niet. 'Wat heeft Henry je precies verteld dan?' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar aan.

Willa knikte om te laten zien dat ze luisterde en dat ze er niet verder over door zou vragen nu hij er zelf erg weinig over vrij gaf. Ze was echter maar al te tevreden om hem meer te vertellen en zo hopelijk zelf meer te weten te komen. 'Dat ze uit het Noorden komt en dat ze hier naartoe gereisd is en plots voor je neus stond.' Ze kon het niet laten om te lachen toen ze aan Henry's gezicht dacht. 'Ik geloof dat hij misschien wat jaloers was. Hij was erg wantrouwend,' grinnikte Willa. Voor haar was het veel moeilijker in te zien dat een buitenstaander niet zomaar dicht bij de adellijke families kwam. Ze vond het niet raar om iemand van het volk samen te zien met haar nichten of neven of in dit geval met Ren, omdat ze zich altijd zelf meer met het volk associeerde en toch ook met de adel om ging. Vanuit haar ooghoeken zag ze Tobias steeds verder weg kruipen en met een zucht stond ze op om hem op te pakken. 'Ik wilde je overigens nog iets vragen.'

Ren keek op bij haar woorden en knikte. 'Het was nogal een vreemde situatie kan ik je verzekeren.' grinnikte hij en plukte wat aan de stof van zijn overhemd. 'Henry, jaloers? De man die zelf binnenkort in het huwelijksbootje stapt. Als er hier eentje jaloers mag zijn dan ben ik het wel!' grapte Ren en keek naar de kleine Tobias. Hij had er nooit problemen mee gehad dat Henry een gezin had, in tegendeel zelfs, hij was meer dan blij voor hem. Het betekende wel dat hij Henry minder zag, maar hij gunde hem al het geluk van de wereld. 'Vraag maar raak.'

'Hij begreep de ironie zelf ook heel goed,' grinnikte Willa. Ze had Tobias weer terug op het tapijt tussen haar en Ren in gezet en hoopte dat hij daar nu op zou blijven. Ze wist echter heel goed dat hij snel weer weg zou kruipen. Hij ging graag op avontuur. 'Denk je dat Henry zijn rechten op gaat eisen?' Nu ze had besloten er over te beginnen kwam de vraag er zonder te veel twijfeling uit. Zij en Henry praatten er zelden over. Ze verwachtte omdat Henry dacht dat het haar van slag zou maken. Willa vond het echter erger als hij er nog steeds aan dacht maar het niet met haar deelde. 'Nu hij ook al zijn connecties met de Halley familie otnzegd worden? En die van Tobias?' ging ze bezorgd verder. 'En wat ga jij dan doen?'

Ren dacht serieus na over de vragen die Willa hem stelde. Hij wist van de plannen van Henry af, dat wist hij al een hele lange tijd. Hij had hem er de laatste paar maanden echter niet meer over gehoord, al had hij nog steeds zijn vermoedens dat het in zijn hoofd rond speelde. 'Ik weet niet wat hij gaat doen, ik zou willen dat ik het wist.' gaf hij eerlijk toe. Hij wist dat als Henry iets nieuws zou bedenken, hij waarschijnlijk de eerste was die het zou horen. 'Wat ik ga doen?' herhaalde hij verbaast en haalde zijn schouders op. 'Ik zal hem proberen te steunen waar ik kan, maar ik zal ook proberen om hem met twee benen op de grond te houden.' Henry kon af en toe zijn weg nog wel eens kwijtraken in al zijn ideeën en Ren had zichzelf altijd gezien als de nuchtere adviseur die hem advies gaf, reëel advies. 'Ik denk alleen dat als Henry zijn plannen echt wil doorzetten, ik hem zelfs niet kan stoppen. Dus het enigste wat er dan nog op zit is hem volgen en hopen dat hij weet wat hij doet.'

Willa luisterde aandachtig naar alles wat Ren zei. Hij kon zich vast niet voorstellen hoe het voor haar was hier met iemand anders over te kunnen spreken. Henry had haar nog altijd niet verteld dat ze het met Nathan mocht delen, dus had ze het ook niet gedaan. Het was echter iets dat al zo lang in haar hoofd spookte en haar achtervolgde dat ze er niet langer alleen rond mee kon lopen. En met Henry kon ze dit gesprek niet aan gaan, niet nu. 'Maar ik en Tobias zijn een nieuwe factor, is het niet? Daar had hij nog niet over gedacht. Toen hij mij over zijn plannen vertelde de eerste keer was er nog niets echt tussen ons. Ik zou hem willen steunen maar-' Ze zuchtte en wreef door haar haar. 'Ik ga dan hulp nodig hebben.'

'Dat is zeker een nieuwe factor.' De laatste tijd had hij het er niet meer over gehad met Henry en hij wist dan ook niet hoe alle plannen en ideeën er nu voorstonden. 'Voor zover ik weet is hij niet van plan om grote, drastische stappen te nemen in de nabije toekomst. Ik wil je best zo nu en dan op de hoogte houden als er vorderingen zijn, als je dat fijn zou vinden?' stelde hij voor. Hij had zo'n vermoeden dat Henry er niet vaak over sprak met Willa, het was niet voor niets dat ze nu naar hem toe kwam om het hier over te hebben, niet waar? 'Ik zou willen dat ik je duidelijkere antwoorden kon geven, echt. Ik zal het er binnenkort nog wel eens over hebben met hem, vragen naar hoe al zijn plannen ervoor staan.'

Willa voelde dat alle woorden van Ren zeker een uitwerking op haar hadden. Ze was opgelucht dat ze niet de enige was die geen idee had hoe het er op het moment voor stond. Ze was liever net zo onwetend dan dat er dingen voor haar verborgen werden gehouden of in ieder geval nooit tegen haar uitgesproken. 'Dat zou erg fijn zijn, Ren. Maar als je er niet goed bij voelt, doe het alsjeblieft niet. Ik wil alleen- Ik zou graag willen dat Henry me het zou zeggen, maar ik denk dat hij te voorzichtig zal willen zijn.' Ze glimlachte toen Tobias naar zijn oom toe liep en aan zijn broekspijp trok. 'Ik denk dat hij het op het moment ook niet goed weet.' Willa leunde wat naar achteren. 'We hebben een goede afloop gekregen, het zo veel slechter kunnen gaan, maar ik weet dat Henry met alles wat ik veroorzaakt heb nog steeds moeite heeft.' Haar glimlach was triest. 'Het is goed dat hij jou heeft.'

'Ik hou je graag op de hoogte. Het is fijn om er ook eens met iemand anders over te praten.' gaf Ren met een glimlach toe en tilde Tobias op toen hij aan zijn broekspijp zat te trekken. 'Ik denk dat hij eerst alles goed op een rijtje moet hebben, voordat hij verder gaat met het bedenken van zijn plan.' Er waren de laatste maanden zoveel dingen gebeurd dat Ren het idee had dat Henry met zijn hoofd heel ergens anders zat. 'Misschien moeten we hem enkel de tijd geven om alles een plekje te geven, ik bedoel- het is niet niks wat er allemaal gebeurd is.' Hij had er veel over gepraat met Henry, maar hij deelde niet alles met Willa, dat vond hij niet eerlijk tegenover Henry. 'Weet wel dat hij je voor geen goud kwijt zou willen, jou en kleine Tobias hier. Hij is dol op jullie, jullie zijn zijn wereld en- nou ja, vergeet dat alsjeblieft niet.'

Willa knikte instemmend. Ze was blij dat Ren er over het algemeen hetzelfde over dacht. Ze had al een lange tijd iemand nodig gehad die haar gedachtes zou bevestigen of er mee in zou stemmen of haar een beter advies kon geven. Ren was daar erg geschikt voor. 'En er is natuurlijk genoeg tijd. Het is niet dat David snel zal overlijden als het aan hem ligt,' beaamde ze op een lichtelijk spottende toon. Het was nog altijd moeilijk voor haar om al het respect voor haar oom op te brengen. Ze gaf hem minder dan hij waarschijnlijk verdiende. 'Ik zou mijn twee jongens ook nooit alleen laten.' Glimlachend zag ze Toby op Ren klimmen. Ze had al niet veel meer, maar wat ze had was erg dierbaar. Familie was alles op het moment. Haar vader, haar broer, haar verloofde en haar zoon. 'Ik weet dat je waarschijnlijk er niet zo op zit te wachten om zo vast te zitten aan iets, maar ik hoop dat je dit ook krijgt, Ren. Dit geluk in ieder geval.'

Ren moest lachen om haar woorden. 'Nee, voor zover ik weet is David niet van plan om snel te gaan nee.' Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren als David er niet meer was. William zou koning worden, of dat was in ieder geval het idee. Het had die jongen nooit gemogen en voor zover hij wist was dat gevoel ook wederzijds. 'Ach, ik vind mijn geluk wel Willa, maak je om mij maar geen zorgen.' Hij hoopte ooit iets simpels te kunnen bouwen, iets zoals Constance en Anthony. Hij benijdde hen voor wat ze hadden, maar zijn tijd zou nog wel komen, dat wist hij zeker. Hij hield Tobias vast en moest lachen toen hij probeerde om zijn haren beet te pakken. 'Dat van mij is niet zo lang hè?' lachte hij en pakte een houten speeltje van de grond en gaf dit aan zijn neefje.

'Ik maak me nooit zorgen om je, Ren. Je redde je als kind ook altijd al uit de meest stompzinnige situaties,' grinnikte Willa, maar schoof vervolgens wat naar voren zodat ze in een hartelijk gebaar een hand op zijn knie kon leggen. Ze lachte vervolgens mee om Tobias. 'Nathan vond het niet eerlijk dat ik Tobias liever hier naartoe bracht vandaag dan naar hem in het legerkamp,' vertelde ze met een grijns. 'Ik vind dit toch echter een meer kindvriendelijke omgeving. Maar het kan dus zijn dat Nael je een paar jaloerse blikken toe gaat werpen.' Zij en Henry maakten er graag grappen over hoe de twee ooms beiden verknocht waren aan hun zoon. Ze hadden ze beiden peetooms gemaakt, een ouderwets en traditioneel gebaar, maar wat ze toch beiden graag hadden gewillen. Je wist nooit of er zomaar iets met je kon gebeuren.