De vertrekken van Evan

-

Pippa was gisterenavond laat aangekomen in het Zuiden en was direct daarna richting bed gegaan. Ze had dus nog geen tijd gehad om Evan op te zoeken. Haar ouders en die van Evan, waren tot een huwelijksovereenkomst gekomen tussen de twee en sinds dat bekend was geworden, had Pippa hem nog niet gezien. Ze wist niet goed hoe hij zou reageren, ze wist enkel dat ze blij was dat ze met niemand anders hoefde te trouwen. Toen ze zo'n veertien lentes oud was geweest, had ze ooit iets voor hem gevoeld. Hij was één van de weinige geweest die net zoveel interesse had in boeken als zij en als tiener had ze zich dus goed met hem kunnen identificeren. Het had niet lang geduurd, maar ze waren wel nog altijd vrienden gebleven. Enigszins nerveus klopte ze op de deur van zijn vertrekken, in de hoop dat hij open zou doen.

Evan keek verrast op toen er aangeklopt werd op de deur. Hij had nog geen bezoek verwacht. Het was ontzettend rustig in het kasteel. Ren was op bezoek bij Constance en Anthony, Henry zat in het Noorden en Leona was vanzelfsprekend nog steeds niet thuis gekomen. Alleen Jillian zocht hij zo nu en dan op. Verder moest hij zich maar in zijn eentje bezig houden, hoewel dat natuurlijk hem gemakkelijk af ging. Hij opende de deur en keek verrast naar Pippa. 'Oh, hallo, ik wist niet dat je er al was.' Hij herinnerde zich plots dat zijn moeder wel langs was gekomen met een bericht, maar hij had toen zo in zijn boeken gezeten én met een half geschreven brief voor Wren in zijn hoofd. Het bericht was dus maar half binnen gekomen. 'Ben je net aangekomen? Kan ik-' Hij keek over zijn schouder en wreef ongemakkelijk over zijn nek. 'Sorry, kom binnen.'

Pippa glimlachte toen de deur open werd gedaan en schudde haar hoofd. 'Ik ben gisterenavond laat aangekomen, maar ik was zo vermoeid van de reis dat ik maar snel naar bed was gegaan.' vertelde ze. 'Maak je niet druk, ik had ook niet verwacht dat we er nu al zouden zijn hoor, de reis ging voorspoediger dan verwacht.' Ze zouden oorspronkelijk een paar dagen later aan zijn gekomen volgens de planning, maar het weer had erg meegezeten, ondanks dat de winter eraan zat te komen. Toen Evan haar naar binnen uitnodigde, stapte ze het vertrek in. Voor zover ze zich kon herinneren zag het er nog precies hetzelfde uit als de laatste keer dat ze er was geweest. Net als haar vertrekken, stonden er ontzettend veel boeken. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ze geïnteresseerd en keek hem nieuwsgierig aan. 'Sorry als ik je stoor trouwens, als het niet goed uitkomt moet je het eerlijk zeggen.' Misschien was hij wel heel erg druk bezig geweest met iets, Pippa hield er zelf ook niet van als ze gestoord werd door anderen.

Evan sloot de deur achter Pippa en volgde haar vervolgens met zijn handen samen geknepen. 'Het spijt me dat ik dat niet wist. Hij wist maar al te goed dat hij de berichten die hij kreeg niet zomaar het ene oor in en het andere uit kon laten gaan. Hij hoorde dat soort dingen te weten. Hij was de erfgenaam. Het werd hem de laatste tijd steeds vaker duidelijk gemaakt. 'Het gaat goed. Hoe voel jij je?' Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. 'Maak je niet druk. Ik oefende een nieuwe schaaktechniek.' In het midden van zijn kamer stond een majestueus schaakspel opgesteld. Hij had het ooit voor zijn verjaardag gekregen toen hij nog een jongen was, maar hij gebruikte het nog altijd. Evan nam terug plaats aan de tafel waar het spel op stond en tuurde naar de stukken. Hij zou Pippa zo weer kunnen vergeten.

Pippa nam plaats op de andere stoel en glimlachte toen ze Evan alweer helemaal zag verdwijnen in zijn gedachten. 'Nog steeds moe van de reis.' gaf ze eerlijk toe. 'Maar verder gaat het goed.' Ze had zich de laatste tijd goed gevoeld, nu ze er zeker van was dat ze zou trouwen met Evan. Daar was in ieder geval geen onduidelijkheid meer over en daar kon ze zich nu op gaan focussen. Kort bleef ze stil, wachtend tot Evan misschien iets zou zeggen, maar toen hij te gefocust leek op zijn schaakstuk, sprak ze zelf maar. 'Wat vind je er van? Nu de afspraken rond zijn van het huwelijk?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze wist nog steeds niet hoe hij over het huwelijk dacht, of hoe hij erop zou reageren. Ze hoopte dat hij er geen problemen mee had, dat hij ernaar uit zou kijken.

Pas toen Evan zijn zet had gedaan keek hij op naar Pippa en glimlachte voorzichtig. 'We komen er beiden goed vanaf met deze regeling, toch?' Hij herhaalde wat zijn moeder hem had verteld toen ze op hem in had gepraat. Pippa hoefde niet te weten dat hij erg vocaal had geweigerd toen zijn ouders de beslissing hadden gemaakt. Hij had er niet in zee mee willen gaan tot hij een gesprek met zijn moeder had gehad. 'We zijn al vrienden. Dat kan niet iedereen zeggen, toch?' Evan wilde niet zomaar overal van uit gaan en was dan ook voorzichtig in zijn verwoording. Hij hoopte maar dat Pippa niet voelde dat haar iets vreselijks aan was gedaan nu ze met hem moest trouwen.

'Ja, ja dat is zeker waar.' zei ze uiteindelijk met een glimlach. Pippa kon niet goed aan zijn gezicht aflezen of hij de woorden nou werkelijk meende. Dat was het grote probleem wat Pippa altijd had, ze kon Evan maar moeilijk lezen. Normaal had ze daar niet zoveel problemen mee, maar als het ging over een onderwerp als dit, wilde ze toch graag weten hoe hij erover dacht. Ze wilde niet in een huwelijk vastzitten waar zij of Evan ongelukkig van werd. 'Ik ben blij dat we er allebei zo over denken dan.' zei ze uiteindelijk nog en keek naar het schaakbord, niet goed wetend wat ze tegen hem moest zeggen. Ergens had ze gehoopt op een enthousiastere reactie, maar achteraf gezien verbaasde het haar niets dat Evan zo reageerde. Haar moeder had haar al gewaarschuwd, maar Pippa was te koppig geweest en had stug volgehouden dat Evan vast net zo blij was als zij.

Evan merkte de stilte die plots viel pas na een tijdje op en fronsend keek hij haar aan. 'Je vindt het echt niet erg? Mijn ouders zeiden dat je het niet erg vond, maar ze kunnen me natuurlijk van alles vertellen.' Hij wilde haar natuurlijk niet ongelukkig maken met een huwelijk aan hem. Ze moesten natuurlijk beiden hun best gaan doen en wie weet hoe fout het uiteindelijk nog af kon lopen, maar als Pippa hier al aan begon met een vreemd gevoel dan was Evan er ook niet al te zeker over. Bovendien- Hij wist nog altijd niet hoe Wren in dit plaatje zou passen en daar had hij zich al even mee bezig gehouden. Maar wie weet kwam hij wel nooit hem in het Zuiden opzoeken. Hem het geld geven was misschien niet de beste beslissing geweest.

'Nee, nee ik vind het echt niet erg!' zei ze snel en glimlachte. 'Ik moet gewoon nog erg aan het idee wennen dat we gaan trouwen. Ik bedoel- het zat er al een tijdje aan te komen, een huwelijk, maar nu het officieel is, is het toch wel even wennen.' Pippa had nooit verwacht dat ze zoveel waarde hechtte aan haar vrijheid, aan haar leven dat ze nu had. Na het huwelijk zou dat allemaal veranderen, als Evan landheer zou worden, zou zij ook taken krijgen die ze moest uitvoeren. Haar leven zou heel anders ingericht zijn dan hoe het nu was. 'Maar genoeg over huwelijken gepraat, vind je ook niet?' Het liefste wilde ze over een ander onderwerp verder gaan, dat zou het gesprek vast makkelijker maken. 'Hoe is het met dat recept afgelopen, dat ik toen voor je moest vertalen? Heb je het kunnen afleveren aan de kok?' vroeg ze nieuwsgierig.

Evan glimlachte gerustgesteld door Pippa's woorden. Als ze het zelf zei dan had hij geen enkele reden om het tegenovergestelde te denken. 'We wennen er vast zo aan,' vertelde Evan haar met zoveel mogelijk overtuiging. Hij had zelf altijd aardig wat proberen aan het wennen aan grotere veranderingen. Maar dit was Pippa, en als hij aan iemand kon wennen dan was zij het wel. Zij gezicht klaarde op toen ze over het recept begon. 'Hij was er erg blij mee. Hij bedankte me hartelijk en misschien kan ik hem wel eens aan je voorstellen. Hij is van plan eens naar het Zuiden te reizen.' Niemand had hem nog gevraagd over de kok, zelfs Ren niet, dus had hij het veelal voor zichzelf gehouden.

Pippa knikte bij zijn woorden toen hij zei dat ze er vast wel aan zouden wennen. Toen ze zijn gezicht zag opklaren, moest ze ook glimlachen. 'Dat is goed om te horen.' zei ze gemeend. 'Naar het Zuiden toe reizen? Wauw, dat is een hele ambitie. Wellicht kan ik hem inderdaad nog eens ontmoeten, maar op de voorwaarde dat ik dat gerecht dan wel eens wil proeven.' lachte ze. Ze had geen idee hoe een simpele kok uit een taverne aan het geld kwam om een reis naar het Zuiden te maken, maar daar sprak ze verder niet over. Dat waren niet haar zaken.

'Hij wilde het al langer, maar nu heeft hij een vriend die hij op kan zoeken dus wie weet overtuigt het hem wel en komt hij echt,' vertelde Evan aan Pippa. Vervolgens fronste hij en keek plots bezorgd naar haar. 'Ga je je vrienden uit het Noorden missen? Het is niet erg als je hier mee in kasteel wil nemen. Het zal hier maar leeg zijn zonder Jill en Leona, maar Willa komt hier wonen!' Evan keek er zelf erg naar uit dat Henry en Willa hun thuis hier zouden maken. Hij miste Leona al erg en zag Jillian niet graag gaan. Wie wist wat Ren van plan was, dan bleef alleen zijn oudste broer over en dat had hij hard nodig.

Het was één van de eerste keren dat Evan iemand zijn vriend noemde. Ze had zichzelf altijd beschouwd als één van zijn vrienden, en natuurlijk zijn broers en zussen, maar verder? 'Ja, ja ik ga mijn vrienden in het Noorden wel missen ja, maar ik denk ook dat ik hier een hoop nieuwe vrienden ga maken. Daarbij kan ik altijd zo nu en dan op bezoek gaan in het Noorden, niet waar?' Pippa was altijd iemand geweest die er op zichzelf was geweest. Ze was vriendinnen met wat van haar dienstmeisjes en ze kon het goed vinden met de dochter van het hoofd van de wacht. Verder was ze vooral veel alleen met haar boeken, wat ze ook prima vond. 'Mijn dienstmeisjes zullen meekomen naar het Zuiden.' vertelde ze hem en glimlachte.

'Ja, natuurlijk! Dat moet je vooral doen, op bezoek gaan.' Evan glimlachte bemoedigend. Hij zou misschien ook wel gemakkelijk met haar mee kunnen gaan. Tenminste, zolang hij nog geen landheer was, dan werd het natuurlijk heel anders. Zijn vader had echter nog altijd niet met hem gepraat over het overnemen. Hij had een lang gesprek met zijn ouders gehad over een huwelijk en vervolgens het huwelijk tussen hem en Pippa, maar andere zaken hadden ze nauwelijks besproken. Evan liet het echter nog even zo. Hij voelde zich nog altijd erg onzeker over de positie die hem aangeboren was. 'Dat is fijn,' stelde hij afwezig, terwijl zijn aandacht langzaam weer naar het schaakspel over ging. 'Welke zet zou jij doen nu?' vroeg Evan haar afwachtend.

'En wellicht zouden ze ook eens hier langs kunnen komen. Ik weet dat veel van hen nieuwsgierig zijn naar de plek waar ik kom te wonen. Velen zijn nog nooit in het Zuiden geweest en het is zo'n wereld van verschil met het Noorden.' Pippa zou de zon en de warmte gaan missen, dat wist ze zeker. En daarnaast zou ze haar familie gaan missen, de tuinen, haar eigen vertrekken. Ze hield altijd in haar achterhoofd dat ze ook veel nieuwe ervaringen op zou doen, veel nieuwe vrienden zou maken en een stuk wijzer zou worden van dit alles en dat stelde haar enigszins gerust. 'Welke zet ik zou doen?' herhaalde ze verbaast en keek even naar het schaakspel. Ze had het spel vroeger geleerd van een Septon, maar had al voor een lange tijd geen schaakbord aangeraakt. Ze verschoof één van de stukken en keek kort naar Evan. 'Volgens mij ben jij een stuk beter in dit spel als ik.' lachte ze, toen ze al snel zag dat ze een hele domme zet had gespeeld.

'Iedereen is welkom om hier langs te komen, vooral als het jou blij maakt.' Evan wist dat hij niet het beste gezelschap voor Pippa of voor wie dan ook zou zijn. Dat had hij wel geleerd van alle andere mensen aan het hof. Hij knikte bemoedigend en wachtte geduldig af tot ze haar zet had gedaan. Hij speelde met gemak haar schaakstuk weg en haalde zijn schouders op. 'Ik speel dit al sinds ik vijf lentes was.' Hij keek naar de stukken en glimlachte. 'Ik kan je spel verbeteren, als je dat wil. We zullen vast veel tijd hebben. En als ik jou dit leer, misschien kun jij dan mijn begrip van de taal van Quandaï verbeteren.' Als er iets was dat Pippa en hij deelde dan was het hun wil om meer te leren en om dingen te weten. Het zou hen vast beide goed doen als ze dat ook echt konden delen aangezien ze nu toch moesten trouwen.

Pippa keek naar het schaakbord. Vroeger was ze er goed in geweest, of nou ja, dat liet haar Septa haar altijd geloven. Op één of andere wonderbaarlijke wijze wist ze haar tegenstander altijd te verslaan, tot ze er achter kwam dat ze haar altijd lieten winnen. Sindsdien vond ze er niets meer aan, ze had willen winnen omdat ze goed was, niet omdat mensen haar expres lieten winnen. 'Daar houdt ik je aan.' glimlachte ze. Het leek haar leuk om het weer op te pakken, om te leren van Evan. 'Als je wilt kan ik je ook één van de andere talen leren. Ik heb sinds kort de talen van de leiders aardig onder de knie, je zult vast een goede indruk op hen achterlaten als je ze in hun eigen taal kunt begroeten!' Ze had er altijd van genoten om andere mensen iets te leren, dit zou vast geen uitzondering zijn.

'Dat klinkt erg aantrekkelijk. Het is ongelooflijk dat je alle drie de talen leert. Je kunt horen dat de talen van Zyanya en Kahu niet veel van elkaar verschillen, maar die van Silas en zijn volk- Het is echt indrukwekkend.' Niet veel mensen verbaasden Evan met hun kennis, maar Pippa was wel degelijk iemand die er toe in staat was. Hij glimlachte bij het idee om de talen te leren. Het zou vast goed zijn voor zijn positie als opvolger van zijn vader om dat soort dingen te kennen. Het paste wellicht niet binnen wat het Zuiden als erg belangrijk vond, maar zijn vader had de Zuiderlingen laten zien hoe waardevol kennis en verstand van zaken was. Het kwam niet altijd op kracht en vechten neer. 'Ik was van plan om zo de stad in te gaan.' Hij zette zijn schaakstukken terug op de startplek en dronk zijn mok leeg. Pas toen hij zijn mantel had gepakt en zijn hoed op had gezet keek hij bedenkelijk naar Pippa. 'Is het beleefd om je nu mee te vragen? Of zou dat ongepast zijn?' vroeg hij onzeker.

'Als je het eenmaal doorhebt is het niet erg moeilijk hoor. De zinsopbouw is in de taal van Silas nogal vreemd, dat is hetgeen wat het moeilijk maakt, maar gelukkig spreekt hij zelf erg goed onze taal.' Het verbaasde haar nog steeds hoe hij zo accentloos de taal van Tarth beheerste. Bij zijn woorden moest Pippa lachen en stond ze op van de stoel. 'Als je graag wilt dat ik mee ga, ga ik graag met je mee. Maar als je liever alleen even de stad in gaat, vind ik dat ook geen probleem. Het is in ieder geval niet ongepast om me mee te vragen.' verzekerde ze hem en glimlachte kort. 'Maar het is geheel aan jou.' Ze snapte het als hij liever alleen de stad in zou gaan, zo was ze immers zelf ook. Ze vond het heerlijk om af en toe er alleen op uit te trekken, maar ze zou het ook leuk vinden om met hem mee te gaan.

Evan luisterde geïnteresseerd naar de uitleg van Pippa terwijl hij zijn laarzen aan reeg. Hoe zij het zo bracht dacht hij het ook wel onder de knie te kunnen krijgen. Wellicht was Pippa een betere leermeester dan de septons of kon ze het op een betere manier brengen. Twijfelachtig keek Evan naar haar en wreef hij zijn handen over elkaar. Hij was van plan geweest om te gaan kijken of Wren hem een brief had gestuurd, daar kon hij Pippa niet echt mee naar toe nemen. En daarna- Hij had gewoon de stad door willen lopen. 'Ik wil je een andere keer heel graag de stad laten zien. Is dat oké?' Terwijl hij op een antwoord wachtte maakte hij zijn zijtas klaar en stopte er zijn buidel met geld en een aantal papieren in.

Pippa had niet verwacht dat hij zou zeggen dat hij haar een andere keer mee zou nemen. Pippa deed altijd haar best om Evan te snappen, maar soms kon ze hem echt niet doorgronden. Toch wilde ze hem niet laten zien dat ze teleurgesteld was, ze had tenslotte zelf gezegd dat ze het geen probleem vond als hij alleen wilde gaan. 'Ja, ja natuurlijk is dat oké.' Ze verzamelde haar rokken bijeen en tilde ze wat op, zodat ze niet over de grond heen sleepte. 'Dan ga ik er ook maar vandoor, ik wil je niet langer hier houden. Veel plezier in de stad, Evan.' Met deze woorden verliet ze het vertrek, om terug te keren naar haar eigen gastvertrekken.