De vertrekken van Estella

-

Mart was nogmaals naar zijn moeder geweest om te vragen wat een goede plek was om Estella mee naar toe te nemen. Ze verzekerde hem dat ze het vast erg zou waarderen om naar de stad te gaan. Ze wist dat ze daar niet vaak kwamen, omdat David hen niet alleen liet gaan. Zoals het hoorde, was hij dus ook naar de koning - en tevens zijn oom - gegaan om toestemming te vragen om Estella mee te nemen. Nadat hij de toestemming had verkregen, was hij direct vertrokken naar Estella's vertrekken, waar hij nu stond. Geduldig wachtte hij tot de bediende het nieuws aan Estella had gemeld.

Estella zat al een tijdje klaar voor haar afspraak met Martin. Hij had niet gezegd wanneer hij precies zou komen of waar ze heen zouden gaan, maar ze was overal op voorbereid. Haar haar was opgestoken, haar jurk aangeregen en haar mantel lag klaar. Met een glimlach kwam ze abrupt overeind toen haar kamermeisje de komst van Mart aan kondigde. Ze nam echter de tijd om een verdwaalde krul terug te stoppen, om nog eenmaal met de biet over haar lippen te strijken en zichzelf kort en streng in de spiegel aan te kijken. Ella ging genieten van deze dag, maar ze moest zichzelf niet verliezen in haar enthousiasme. Ze legde de mantel over haar armen terwijl de bediende Mart binnen liet. 'Hallo Martin,' begroette Estella hem met een glimlach en een beleefde buiging.

'Estella.' Mart glimlachte kort en drukte zijn lippen op haar hand. 'Je ziet er werkelijk adembenemend uit.' Het leek alsof alles precies op zijn plek zat en alles klopte. 'Ik heb toestemming aan je vader gevraagd om je mee te nemen naar de stad.' zei hij uiteindelijk en glimlachte breed. 'Hij vond het geen probleem, zolang ik een oogje in het zeil zou houden.' Hij had nu al ontzettend veel zin om de stad samen met haar te verkennen. 'Ga je liever met een rijtuig of zullen we lopen?' Zelf was Mart meer van het lopen, maar hij wilde niet ten onder doen aan haar standaarden en ideeën, dus had hij voor de zekerheid een rijtuig klaar laten zetten.

Estella keek op Martin neer toen hij hand kuste en glimlachend nam ze zijn compliment aan. 'En jij bent weer even charmant.' Ze klapte haar handen samen toen hij vertelde over het plan van die dag. Ze hoorde zelfs enthousiast gefluister van haar kamermeisjes achter haar rug. Ella dacht maar kort na over haar antwoord. 'Lopen klinkt als een verademing. We kunnen beter maar niet te veel aandacht trekken.' De mantel in haar armen was een teken dat ze hier al goed over na had gedacht. Ze sloeg het donkerbruine gewaad over haar schouders en knoopte het voor haar borst vast. Het was erg simpel voor haar standaarden. 'Kunnen we langs de markt gaan?'

'Daar heb je zeker gelijk in.' zei hij glimlachend. Ze vielen veel minder op als ze zouden gaan lopen, zo'n koets trok direct de aandacht. Daarbij betwijfelde hij het of ze hem hier überhaupt zouden herkennen. In Tyrosh hoorde Mart zijn naam wel eens langskomen als hij langsliep, maar hier in Evenfall, zou dat vast niet het geval zijn. 'Ik zou de markt graag eens willen zien hier, dus dat lijkt me een uitstekend idee. Ik hoorde van mijn moeder dat de fonteinen in de binnenstad ook zeker een bezoekje waard zijn, ik dacht misschien kunnen we daar ook even langsgaan?'

Estella stak glunderend haar arm door die van Martin. Het enthousiasme was van haar gezicht te lezen en het was overigens een goede manier om haar nervositeit te maskeren. Ergens vond het ze namelijk wel spannend om het haar toekomstige man op stap te gaan. Zeker in een omgeving waarin ze niet terug kon vallen op beleefdheden en de regels van het hof. Ze moest zichzelf zijn tegenover Mart, had ze besloten, en eerlijk. En hopelijk zou hij zich dan ook meer openstellen voor haar. 'Ik geloof dat ik de weg daarheen ook weet. In de zomers spelen kinderen er altijd naakt,' giechelde ze terwijl ze eindelijk de gangen uit liepen.

Mart moest lachen om haar enthousiasme en liep samen met haar richting de uitgang van het paleis. 'We vinden de weg vast wel.' verzekerde hij haar en glimlachte bij haar woorden. Als kind had hij vroeger niet veel bij het water gespeeld, hoewel hij er altijd naar toe wilde. Als hij met zijn vader was, liet hij het nog wel eens toe, maar zijn moeder - nee dan was de kans op plezier in het water verkeken. Hij gaf ze ook geen ongelijk, na wat er met Leo was gebeurd. Zijn ouders hadden hem het verhaal nooit verteld, het was dat hij het eens aan zijn kindermeisje vroeg, die hem vertelde wat er met zijn oudere broer was gebeurd. 'Zijn er nog meer plekken waar je graag naar toe zou willen gaan vandaag? We hebben alle tijd.'

Estella begroette de wachters met een glimlach toen ze het paleis uit gelaten werden. Ze had altijd van haar moeder geleerd om de wachters, de bedienden, de keukenhulpen, de kamermeisjes, om ze allemaal met respect te behandelen en ze te vriend te houden. 'Als we dan toch de tijd hebben zou ik graag naar de kapel willen gaan.' Ze nam vaak een moment om voor haar grootmoeder een gebed op te zeggen en een kaarsje te branden bij de Moeder. Ze zou dat nu ook voor haar tante kunnen doen. Toen ze pas echt de stad in waren en de menigte hen omringde, trok ze Mart iets dichter tegen zich aan zodat ze hem niet kwijt zou kunnen raken. 'Hopelijk kan ik wat leuks voor mijn zusjes vinden. Ze zijn vast jaloers dat ik hier met jou ben.'

Ook Mart begroette de bewakers en glimlachte toen ze uit de poorten waren. 'Vrijheid.' lachte hij en liep het pad af richting de drukte van de stad. 'Wellicht kunnen we daar eerst even langs gaan? Volgens mij komen we er langs op weg richting de markt, niet waar?' Zelf had hij nooit zoveel geloof in de goden, maar omdat dat niet echt een populaire mening was, hield hij het meestal voor zich. 'Ik weet zeker dat we iets goeds kunnen vinden.' verzekerde hij haar en keek om toen ze iets dichter tegen hem aan kwam lopen. Beschermend sloeg hij een arm om haar middel heen en begeleidde haar zo door de menigte.

Estella knikte instemmend. 'Dat lijkt me een goed idee. Overigens is er een prachtig uitzicht vanuit de kapel. Ben je er wel eens geweest?' Glimlachend keek ze naar Mart op. Haar lippen krulden alleen maar meer op toen ze zijn arm om haar middel voelde. Mart mocht misschien stijf zijn, hij was erg hoffelijk, had Estella opgemerkt in de uren die ze tot nu toe met hem gespendeerd had. 'Als we hier naar rechts gaan zijn we er sneller.' Ze stuurde hem de goede kant op en beklom enkele trappen voor ze bij de ruïneuze kapel aankwamen. Op de een of andere manier verdween het rumoer van de stad altijd zodra je langs de pilaren was. 'Ik heb gehoord dat je zuster graag septa wil worden. Dat is bijzonder voor iemand zo jong als zij is.'

Mart schudde zijn hoofd bij haar vraag. 'Wel in de kapel van Tyrosh, ik heb de kapel hier in Evenfall enkel van veraf gezien.' Vroeger kwam hij vaak in de kapel als hij mee ging met zijn moeder, maar toen hij oud genoeg was om zelf een keuze te maken, bleef hij steeds vaker in het paleis. Inmiddels kwam hij er bijna nooit meer. Enkel toen zijn grootmoeder was overleden. Hij wist dat ze er vaak kwam en dat het voor haar een plek was om rust te vinden, hij had het er die keer ook gevonden. Toen Estella begon over zijn zus keek hij op. 'Ja, Vera wil inderdaad Septa worden.' Hij was er zelf nog niet over uit wat hij ervan moest vinden, al respecteerde hij natuurlijk haar beslissing. 'Het is zeker bijzonder..'

Estella vond de kapel zelf erg mooi en rustgevend. Ze moest bekennen dat ze liever hier kwam om tot rust te komen dan dat ze naar de bossen ging. Dat was zo'n gedoe. De septa's de hen tegemoet kwamen kende ze niet, maar ze begroette hen desalniettemin en kocht van hen twee kaarsen. Estella wasblij te horen dat de geruchten die zij gehoord had van haar bronnen juist waren. Het was saai om foute roddels te horen te krijgen. Estella wilde degene zijn met juiste informatie. 'Maar het is knap dat ze zo toegewijd kan zijn aan iets.' Ze waren ondertussen richting het beeld van de Moeder gelopen waar Estella Martin los liet om de twee kaarsen aan te steken. Ze zette ze aan de voet van het standbeeld en keek toen met een glimlach op naar het vriendelijke gezicht. 'Ze doet me altijd denken aan mijn moeder én groetmoeder in één.'

Mart bleef wat ongemakkelijk achter haar lopen toen Estella naar de Septa's liep en vervolgens naar het standbeeld om de kaarsen aan te steken. 'Ja, het is zeker bijzonder dat ze op zo'n leeftijd al zo'n sterke wens heeft.' Hij wist dat hun ouders haar toch niet tegen konden houden: als ze zich iets in haar hoofd had gehaald, kon niemand haar stoppen. Bij haar laatste woorden liep Mart naar haar toe en glimlachte hij knikkend. Hij kon de overeenkomst niet zien, maar hij wilde haar niet teleurstellen of beledigen.

Estella stak haar arm weer door die van Martin en keek zo stil toe hoe de vlammen door de wind werden aangewakkerd. Ze vond het altijd fijn momenten te hebben waarop ze even nergens aan hoefde te denken. Dat ze gewoon het mooie tafereel in zich op kon nemen. Dat ze zich niet bezig hoefde te houden met hoe ze er uit zag, hoe haar houding was, hoe ze overkwam op mensen om haar heen. 'Laten we verder gaan, ik neem aan dat vader je heeft laten beloven me terug te brengen voor het donker,' verzuchtte Estella. 26 lentes oud en nog mocht niet ze niet gaan en staan waar ze wilde.

Mart moest lachen bij haar woorden en knikte. 'Je kent je vader inmiddels goed hoor ik.' David had hem inderdaad laten beloven dat hij Estella voor het donker weer in het paleis terug zou hebben. Gezien het feit dat hij in het goede boekje bij de koning wilde komen, had hij daar natuurlijk mee ingestemd. 'Zullen we eerst langs de markt lopen?' Hij hoopte ook nog iets te kunnen vinden voor zijn eigen zusters, misschien een mooi boek voor Pippa, voor Vera had hij echter nog geen idee wat hij moest kopen. Sinds ze had aangekondigd dat ze Septa wilde worden, leek het ineens of hij haar niet meer kende. Hij wist niet meer waar ze van hield en dus ook niet wat ze eventueel wilde hebben als een cadeau.

'Oh, ik ken mijn vader door en door. Hij heeft geen geheimen voor mij, hoor.' Estella wist zowel hoe haar moeder als hoe haar vader in elkaar zat. Dat betekende niet dat ze ze kon bespelen, maar ze wist wel altijd wat er haar te wachten stond. 'Graag,' glimlachte Ella. Als het het drukste was op de markt, was het vaak het leukste. Zodra de drukte weg smolt, waren de beste spullen al weg. Dan vond je rottend fruit en stinkende vis, gedeukte sieraden en kleding die niemand aan durfde. Ze waren er al snel en enthousiast probeerde Estella tussen en over de mensen heen te kijken om de kraampjes te zien. Met een glimlach keek ze naar Mart. 'Waar zou ik jou eigenlijk blij mee kunnen maken? Niet per se nu, maar gewoon-' Ze hadden al wat tijd samen door gebracht, maar ze wist nog niet echt wie Martin was.

Mart glimlachte bij haar woorden. Hij geloofde graag dat ze haar ouders goed kende. 'Waar je mij blij mee zou kunnen maken?' vroeg hij enigszins verbaast en haalde zijn schouders op. 'Een goed huwelijk, dat sowieso. Eentje waarin we beiden kunnen zijn wie we willen zijn.' Misschien was dit wel een veel te gecompliceerd antwoord. 'Maar, laten we niet zo snel gaan. We zijn nog niet eens getrouwd.' lachte hij en liep geïnteresseerd langs alle kraampjes. 'En ik wordt er blij van om anderen om me heen blij te zien, ik wordt blij van kleine dingen. Daar moet je het van hebben, niet waar?'

Het antwoord dat Estella kreeg, was niet één waar ze op gedoeld had. Ze had willen horen dat ze hem blij kon maken met roomtaartjes of met een dagje vissen of nieuw paar handschoenen van leer. Iets substantieels. Ze glimlachte desalniettemin en lachte vervolgens zacht. Ze waren inderdaad nog niet zo ver. 'Daar spreek je over een waarheid,' stemde Estella in. Kleine dingen? Ze zuchtte en gleed met haar ogen langs de vele spullen op de kraampjes. Wat vond Martin een klein iets dat hem blij zou maken? Terwijl ze rond keken kocht ze een kleurenkijker voor Cordelia, één die als je er aan draaide verschillende patronen liet zien, en een satijnen sjaal voor Cecilia. Voor haar broertje vond ze nog niet zo snel wat. 'Ik hoop je blij te kunnen maken,' zette Estella het gesprek uiteindelijk met zachte woorden voort.

Mart keek naar de dingen die ze kocht voor haar eigen zusters. Zelf vond hij een prachtig boek over allerlei culturen van over de hele wereld. Door het boek heen stonden prachtige illustraties over de gebieden waar ze in leefde en wat voor kledij ze droegen. Hij vond het echt iets voor Pippa, zeker nu ze de nieuwe talen onder de knie probeerde te krijgen. Voor Vera wist hij niet zo goed wat hij moest kopen. 'Weet jij nog iets wat ik misschien voor Vera kan kopen?' vroeg hij uiteindelijk maar hardop. Zij was tenslotte een vrouw, ze had vast een betere kijk op wat andere vrouwen mooi en leuk vonden. 'Daar twijfel ik niet over.' zei hij met een glimlach toen ze zich uitte over het feit dat ze hoopte dat ze hem blij zou kunnen maken. 'Ik hoop dat het andersom ook geldt.'

Estella zag toe hoe Martin eveneens voor zijn zusters presentjes zocht. Ze had vaak gefantaseerd over hoe het was om een oudere broer te hebben. Om Henry echt als onderdeel van de familie te hebben. Ze wist echter dat het gevaarlijk was voor haar om zo te denken. Ze was de oudste, ze had het recht, dat was wat haar moeder altijd zei. 'Ik zal je helpen als jij mij kunt vertellen waarmee ik mijn broertje blij kan maken.' Het was hopeloos om William proberen tevreden te stellen, maar misschien had Mart een idee. Uiteindelijk vond Ella een gebonden boekje met een geweven kaft en lege bladzijden. 'Ze tekent graag, toch? En dit mag ze vast houden als septa.' Vervolgens glimlachte ze. 'Wel, het stelt je vast gerust als ik je vertel dat je me vandaag al erg enthousiast hebt gemaakt met dit uitstapje, maar vooral met je aanwezigheid.' Ze probeerde subtiel met Mart te flirten en hoopte dat ze hem niet te veel in verlegenheid bracht.

Nieuw

Estella kwam stilletjes het vertrek in. Ze wilde Celine niet wakker maken, noch Mart. Het was al laat op de avond en haar zusters en broer waren net op de hoogte gebracht van het overlijden van hun vader. Daarna had haar moeder haar meteen aangesproken. Ze wilde snel stappen gaan zetten. Estella had dat meteen de kop ingedrukt. De mensen verdienden een kans om te rouwen, zij verdiende dat en dus zou zíj beslissen wanneer de eerste stappen werden gezet. Er was er één waarmee ze echter moest beginnen voor de rest ondernomen kon worden. Ze had Mart nog altijd niet verteld wat er allemaal gaande was, wat de dood van haar vader nu betekende.

De afwezigheid van Estella was Martin niet ontgaan en hij had dan ook nog geen slaap kunnen pakken. Gelukkig had Celine niet door wat er allemaal gaande was en ze lag dan dus ook vredig te slapen in haar wiegje. Toen hij het gekraak van de deur hoorde, kwam hij overeind uit de fauteuil en dag hij zijn vrouw de vertrekken binnen stappen. Hij wist niet precies wat er allemaal aan de hand was, maar hij had wel een vermoeden wat er op dit late uur aan de hand kon zijn. 'Ella, is alles oké?' vroeg hij, met een gedempte stem, zodat Celine - die verderop in de slaapvertrekken lag de slapen - niet gewekt zou worden.

Estella hoorde haar man voor ze hem zag en glimlachte voorzichtig naar hem. 'Het is gebeurd. Daarnet. Het- De geneesheren zeggen dat hij het einde zelf heeft gekozen en dat het toch maar snel is gegaan zo.' Ze voelde een opluchting voor haar vader. Hij was nooit een man die er tegen had gekunnen om op bed te liggen, om niets te doen, om stil te staan. Dat kon je natuurlijk ook niet als koning. Ella slaakte een diepe zucht en wreef over haar gezicht. Het was erg moeilijk te beschrijven hoe ze zich nu voelde. Ze kon zich niet voorstellen dat mensen hier woorden voor uit hadden gevonden. Het was zo een specifiek gevoel.

Mart knikte kort en trok haar in een omhelzing. Hij drukte zijn lippen kort op haar kruin en wreef zachtjes over haar rug heen. Hij wist niet wat ze op dit moment wilde, of wat ze nodig had van hem, maar hij wilde er hoe dan ook voor haar zijn. 'Als er iets is wat ik voor je kan doen, zeg het me alsjeblieft. Als je tijd voor jezelf nodig hebt, dan neem ik de zorg voor Celine een paar dagen op me.' Normaliter zorgde ze samen voor Celine, al had Mart steeds minder tijd omdat hij veel bezig was met zijn taken in het Noorden.