Vertrekken van Cecilia

-

Kay had eindelijk een vrije dag en hij was al urenlang aan het twijfelen over een bepaald plan. Hij was ervan overtuigd dat het geen goed idee was om naar de vertrekken van Cecilia te gaan, maar- misschien zou hij nooit meer zo'n kans krijgen! Daarnaast verlangde hij ernaar om haar weer eens te spreken, vooral nu hij wist dat ze een prinses was. Hij was erg benieuwd naar haar leven en haar denkwijze. Ivy was ervan overtuigd dat ze een kreng was, maar Kay had nog nooit iets gemeens in haar kunnen vinden. Uiteindelijk besloot hij dus om toch maar te gaan en liep hij onzeker de gangen door. Gelukkig kwam hij nauwelijks iemand tegen en had hij al gauw haar vertrekken gevonden. Nerveus klopte hij op de deur. 'Cecilia, ik- ik ben het. Kay.'

Cecilia had in de zitkamer gezeten met één van haar borduurwerkjes, toen één van haar dienstmeisjes haar kwam vertellen dat er een jonge man voor de deur stond. Toen ze haar dienstmeisje had verzekerd dat ze het zelf wel kon afhandelen, liep ze naar de deur toe en opende ze deze, om Kay aan te treffen. Haar mondhoeken krulden direct op in een glimlach en zette een stap opzij zodat hij de vertrekken binnen kon. 'Wat een aangename verassing om je te zien.' zei ze lachend en bekeek hem kort. Ze had hem sinds het huwelijk van William niet meer gezien, maar ze was blij dat hij was ingegaan op haar uitnodiging. 'Kom binnen, kan ik misschien iets te drinken voor je inschenken?' Ze was blij dat ze haar dienstmeisjes een middag vrij had gegeven, ze wilde liever niet dat er roddels in het paleis zouden ontstaan door deze ontmoeting.

Kay wou net weglopen, bedenkend dat het toch een slecht idee was, toen plotseling de deur open gedaan werd. Hij stond oog in oog met Cecilia en hij slikte moeizaam, terwijl hij zocht naar de juiste woorden. 'Hoi- hé, Cecilia,' stotterde hij nerveus, waarna hij haar vertrek in liep. Hij moest er maar niet teveel bij nadenken. Echter stopte hij al snel met lopen en keek hij met open mond rond. Ondanks dat dit niet eens haar eigen vertrek was, was dit net als de dansvloer vol luxe versierd. Overal was wel goud te zien. 'Ja, doe maar wat,' mompelde hij als verdoofd. Zelf kon hij echt geen wijn veroorloven, dus dronk hij simpelweg water uit zijn eigen put.

Cecilia moest lachen bij zijn stamelende woorden en sloot de deur achter hem dicht. Voor hen beiden schonk ze een warme wijn in, die ze niet lang voor zijn komst had laten brengen en zette de twee mokken neer. 'Hoe gaat het met je? Heb je nog een beetje kunnen genieten van de bruiloft?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze een kleine slok van de wijn nam en haar mok aan de kant zette. 'Ik vind het leuk dat je langskomt, ik was bijna bang dat je niet meer zou komen.' Ze wist dat het een gewaagde vraag was geweest op de bruiloft, maar niet geschoten was altijd mis zeiden ze toch altijd? 'Hoe gaat het met je? Al weer zin om terug naar het Westen te gaan?' Zelf was ze de kou al meer dan zat, in Evenfall kon de temperatuur ook sterk dalen, maar niet zoals de doordringende kou hier in het Zuiden.

Kay nam plaats op een stoel en pakte vervolgens zijn mok op. Bedachtzaam bekeek hij de vloeistof erin en dronk er voorzichtig van. 'Het gaat goed. Ik heb nog met Ivy gedanst en daarna ben ik weggegaan. Mijn dienst begon namelijk weer.' Hij bekeek haar langzaam van top tot teen en keek haar aan. 'En hoe gaat het met jou? Hoe vond jij de bruiloft?' Hij had haar later niet meer gezien en dat was maar goed ook. Misschien had ze niet gezien hoe erg hij klungelde tijdens de dans. Langzaam haalde hij zijn schouders op. 'Ik vind het hier ook wel leuk. Dit is de eerste keer dat ik buiten Evenfall kom, dus ik kijk mijn ogen uit,' grinnikte hij.

Cecilia moest lachen bij zijn woorden. 'Ivy en dansen? Niet een combinatie die ik dacht snel te horen, maar ik ben blij dat je je nog vermaakt hebt.' zei ze oprecht en nam een kleine slok van de wijn. 'Met mij gaat het prima, ik heb zeker genoten van de bruiloft. Mijn broer lijkt erg gelukkig te zijn met zijn nieuwe vrouw, dus daar ben ik blij om.' Ze had nog met wat mannen gedanst, maar ze had voornamelijk nog tijd doorgebracht met haar zusters en ouders. Hoewel ze gelegenheden als bruiloften altijd erg vermakelijk vond, was ze aan het einde van de avond toch altijd erg moe en deed ze het liever wat rustiger aan. 'Dat geloof ik graag, Tarth kent veel mooie steden, je zou iedere kans om te reizen moeten nemen, geloof mij maar op mijn woord.' Ze vond het heerlijk om alle verschillende plekken van Tarth te zien, maar er was geen enkele plek zoals thuis.

Onwennig schoof hij heen en weer op zijn stoel en knikte met een glimlach. 'Kay en dansen gaat al helemaal niet samen, geloof mij maar. Het was een ramp. Ivy daarentegen kan wel goed dansen.' Hij zou nooit een slecht woord over zijn vriendin zeggen, al zou het zelfs waar zijn. Met een kleine glimlach keek hij haar aan, waarna hij van zijn wijn dronk. 'Als tuinman krijg je echter niet zoveel kansen om te reizen. Dit was een buitenkans, omdat er een bediende ziek was en ze een vervanger moesten vinden. Ik denk niet dat ik de volgende keer weer mee mag.' Zijn vaardigheden waren misschien goed, maar werden zeker niet gemist. Hij was vervangbaar en dat werd hem erg goed duidelijk. 'Dus, wanneer is uw bruiloft?' vroeg hij vervolgens oprecht. Hij wist dat bruiloften altijd met de leeftijd mee gingen. En nu de zoon én de oudste dochter waren getrouwd, was vast Cecilia aan de beurt.

'Nou, zo erg kan het niet geweest zijn, ik heb er in de gangen geen verhalen over gehoord.' vertelde ze hem met een glimlach en liet haar wijn in haar mok ronddraaien. 'Ik kan wel een goed woordje voor je doen? Het heeft zo zijn voordelen om een prinses te zijn... als je het leuk vindt tenminste!' Ze kon met gemak een verhaal ophangen dat hij onmisbare talenten had die ze tijdens het reizen goed konden gebruiken, daarbij, als ze iets wilde zou ze het krijgen ook. 'Mijn bruiloft?' Cecilia verslikte zich haast in haar wijn bij zijn vraag. 'Ik heb nog geen idee wanneer mijn bruiloft is, ik ben nog steeds niet aan iemand beloofd.' vertelde ze hem oprecht en keek hem kort aan. 'Maar ik twijfel er niet aan dat daar binnenkort verandering in komt.' Ze wist dat haar ouders druk bezig waren om een geschikte kandidaat voor haar huwelijk te zoeken, helaas.

Kay keek Cecilia verrast aan, maar die blik verdween ook alweer snel. Hij moest er nog steeds aan wennen dat ze een prinses was en geen kamermeisje. Het zou vast nog wel even duren, voordat dat was doorgedrongen. Anders was hij nooit naar haar vertrekken gegaan. 'Als je dat zou kunnen doen, dan zou het geweldig zijn. Ik zou heel graag het Noorden willen zien en vooral de zee. Ik heb de zee nog nooit gezien,' gaf hij met een verlegen glimlach toe. Hij was nooit verder dan Evenfall gekomen. Bij haar woorden keek hij haar bestuderend aan. 'Ik dacht altijd dat jullie mee mochten beslissen. Omdat- William leek erg blij met zijn vrouw.' Hij had nooit beseft dat het misschien enkel de beslissing van de ouders was. 'Wat vind jij ervan?'

Cecilia zette haar mok aan de kant en glimlachte kort. 'Ik zal zien wat ik voor je kan regelen, oké?' Ze was sowieso al van plan om haar ouders te vragen of ze wellicht wat tijd kon doorbrengen in het Noorden, wellicht kon ze hen ook overhalen om wat van haar eigen dienstbodes mee te nemen en dan kon ze Kay aandragen. 'Ik vrees dat onze stem niet veel invloed heeft op beslissingen als deze.' Ze wou dat het wel zo was. Ze had zeker de mogelijkheid om aan te geven met welke adellijke man ze wellicht zou willen huwen, maar zelfs dan was er niet veel keuze. 'Wat ik ervan vind?' herhaalde ze de vraag, voordat ze terug antwoordde. 'Laat ik het zo zeggen, een prinses zijn heeft niet enkel en alleen voordelen.' Zowel Estella als William hadden het goed getroffen met hun partners, maar Cecilia had haar twijfels bij haar eigen huwelijk. Ze hoopte dat ze ook zoveel geluk had als haar broeder en zuster.

Kay luisterde met verbazing naar haar woorden en was zijn wijn totaal vergeten. Hij vond het raar dat ze niet zelf mochten kiezen, al snapte hij het ook wel uit het oogpunt van de ouders. Die wilden natuurlijk sterke banden hebben met de andere families. 'Er zullen vast wel wat aardige adellijke mannen zijn, niet waar?' stelde hij optimistisch. Zijn beeld van de adel was altijd dat het een groep vol perfecte mensen waren, die allemaal aardig, knap en slim waren. Ivy had hem vaak verteld dat het niet zo was, maar ze had hem nooit kunnen overtuigen. Het paste dan ook niet in zijn beeld dat er ook maar één nadeel aan het prinsessenschap kon zijn. 'Het zou heel fijn zijn als je iets kan regelen, maar voel je niet verplicht,' zei hij er nog snel achteraan. Hij wilde zich niet aan haar opdringen.

'Een stuk minder dan je zou verwachten.' lachte Cecilia. De ene helft wilde enkel met haar trouwen om haar familie naam en de andere helft- er waren ook genoeg mannen waar ze het niet goed mee kon vinden. 'Maar misschien heb ik wel geluk en vind ik een geschikte man om mee te trouwen.' De beste kandidaten waren al weg, die waren gereserveerd voor William, Estella en alle andere oudste dochters en zoons van de familie. De tweede rang bleef nog over, helaas. 'Ik ben van plan om een tijdje door te brengen in het Noorden. Gezien mijn zuster daar nu woont met haar man en ze hun eerste kindje verwachten, zou ik daar graag wat tijd doorbrengen om haar te helpen, ik zou kunnen vragen of je mee mag als je dat wat lijkt. En geloof me, de tuinen daar zijn veel mooier dan in het Westen.' lachte ze. 'Je zal je in ieder geval niet vervelen.'

'Ik denk dat je wel geluk zal hebben,' zei Kay optimistisch. Hij kon niet geloven dat er ook maar één man was die Cecilia niet zag staan of slecht zou behandelen. Daarbij zou de koning haar ook vast aan een goede man koppelen. Hij had weleens gruwelverhalen gehoord over huwelijken waar het helemaal niet goed ging. 'Oh, het Noorden lijkt mij erg mooi. En geloof me, ik denk dat ik met een boog om de tuinen heen ga. Ik heb namelijk genoeg bloemen gezien voor de rest van mijn leven,' lachte hij. Het was niet zo dat het werk hem verveelde, het was meer dat hij liever andere dingen deed. Hij vond het bijvoorbeeld ook leuker om met de paarden te werken en dat mocht hij enkel in het buitenland. 'Gefeliciteerd met uw zuster. Ik was nog niet op de hoogte van dat nieuws.'

Cecilia moest lachen bij zijn woorden en zette haar wijn aan de kant. 'Ik ben blij dat jij er in ieder geval vertrouwen in hebt, Kay.' lachte ze. Huwelijksaanzoeken kreeg ze genoeg, maar bij geen enkele voelde zijzelf of haar ouders zich goed. Ze was in ieder geval al blij dat haar ouders haar niet aan de eerste de beste man uithuwelijkte. 'Maar goed, genoeg over mijn nog niet bestaande huwelijk.' Ze wilde juist was gezelschap om eens over iets anders te praten. 'Oké, dus geen bloemen in het Noorden, wat zou je wel willen doen? Ik weet zeker dat Estella en ik samen wel iets kunnen regelen in het Noorden.' Ze wist niet precies hoe het zat, maar ze had het idee dat Estella een goede band had opgebouwd met de Storm familie.

Kay leunde achterover in zijn stoel en keek bedachtzaam naar het tapijt dat aan de wand hing. 'Ik werk graag met de paarden,' begon hij onzeker. Hij wist niet of dat misschien teveel gevraagd was. De mannen die in de stallen werkten, werden namelijk erg streng geselecteerd. 'En ik vind het ook leuk om klusjes in de keukens te doen.' Hij kon het daarbij altijd erg goed met de keukenmeisjes vinden, maar dat vertelde hij er maar niet bij. 'En daarbij ben ik al blij genoeg als ik mee mag, dus maakt het werk eigenlijk ook niet uit,' zei hij eerlijk. Hij mocht al blij zijn dat hij mee mocht naar het Noorden, iets dat hij nooit voor ogen had gehad. 'Hoe lang bent u van plan om in het Noorden te blijven? Bij uw zuster?'

Cecilia lachte zacht. 'De paarden of de keuken? Daar hebben ze vast nog wel plek voor een extra kracht.' Ze hadden vast tuinmannen genoeg in het Noorden, de tuinen waren altijd tot in de puntjes verzorgd dus dat kon niet anders. 'Ik weet het niet, wellicht tot de kleine is geboren en nog iets daarna. Zolang ze me nodig heeft.' Daarnaast vond ze het ook wel fijn om even weg te zijn uit de chaos in het Westen. Er was altijd wel iets aan de hand en daarbij hoopte ze zo ook nog even onder de druk van haar huwelijk uit te komen. Haar ouders zouden vast geen beslissingen nemen als ze er zelf niet was om het goed te keuren. 'Maar je bent niet perse gebonden aan mijn reisschema. Je kan altijd terug naar het Westen gaan als je dat wilt natuurlijk.'