De Vertrekken van Cecilia

-

Adelaide

Adelaide was maar al te veel bedienden tegen gekomen die haar vertelden dat alles en iedereen met haar wilde praten. Ze had echter geen zin in de niet gemeende meelevende woorden óf de valse beschuldigingen. Natuurlijk wist ze dat er genoeg mensen haar verdachten. Liever dan de moeite te doen om die mensen van gedachten te doen veranderen, hield ze zich wel bezig met anderen zaken. Haar eigen kinderen waren het volgende punt op de lijst. Ze klopte aan bij haar dochter en wachtte geduldig tot ze hoorde of Cecilia er überhaupt was. Ze wist wie er wanneer langs gingen bij David, dat hield ze wel in de gaten, maar haar eigen kinderen had ze nog niet op de lijst gezien, dus wie weet waar ze zaten.

Cecilia had zich sinds het begin van dit hele goede schuilgehouden in haar vertrekken. Nu bevond ze zich op haar balkon. De bomen begonnen hun eerste groene bladeren alweer terug te krijgen. De lente was haar favoriete seizoen: alles stond weer in bloei en het was alsof de aarde weer opnieuw tot leven kwam. Cecilia werd uit haar rust verstoord door geklop op de deur. Ze had al haar dienstmeisjes vrijaf gegeven, ze had even tijd voor zichzelf nodig, dus liep ze zelf naar de deur toe om deze open te maken. Het verbaasde haar enigszins dat haar moeder voor haar neus stond. Instinctief ging ze direct wat rechter op staan. 'Moeder, kom binnen.'

Adelaide glimlachte kort naar haar dochter en stapte vervolgens het vertrek binnen. Kort bekeek ze Cecilia en constateerde dat ze er prima uit zag. Ze was blij dat ze haar dochters geleerd had er onder wat voor omstandigheden dan ook er op ten minste toonbaar uit te zien. Ze vond het verschrikkelijk wanneer ze mensen verscheurd door verdriet zag en ze hun zelf verzorging vergaten. 'Hoe gaat het? Heb je al met je zusters of broer gesproken?' Adelaide begreep al snel dat deze gebeurtenis haar familie op zou kunnen breken, maar ze zou haar best doen dat niet te laten gebeuren. Ze had David niet nodig om haar gezin te onderhouden. 'Je bent nog niet bij je vader langs gegaan?' stelde ze.

Cecilia sloot de deuren van haar vertrekken achter zich dicht en liep achter haar moeder aan. Zelf nam ze plaats in een fauteuil die zich in het zitgedeelte van haar vertrek bevond. 'Ik- het gaat wel.' zei ze met een klein glimlachje op haar gezicht. Alles wat ze om zich heen hoorde verwarde haar ontzettend. Er waren zelfs mensen die haar moeder verdachten! Ze was er al meerdere malen op aan gesproken en het frustreerde haar enorm. Ook Cecilia wist dat de relatie tussen haar ouders nooit erg goed was geweest, maar dat betekende niet meteen dat haar moeder haar vader zou vergiftigen. 'Ik heb Estella eventjes gezien. Ik weet niet waar William allemaal mee bezig is en Cordelia is ook nergens te bekennen.' Nu was ze ook niet erg goed op zoek geweest naar haar broeder en zusters, maar toch. 'Er is zoveel drukte rondom zijn vertrekken... ik wilde gaan wanneer het wat rustiger was.' Anders voelde ze zich zo gehaast en gedwongen om snel afscheid te nemen. 'En u? Bent u al bij vader geweest?'

Adelaide volgde haar dochter en ging tegenover haar zitten op de sofa. Zorgvuldig streek ze haar jurk glad en luisterde ze naar de woorden van haar dochter. Ze had enkele dingen opgevangen over William waar ze niet graag naar luisterde en ze wist maar al te goed dat Cordelia wel een oogje in het zeil zou houden bij haar vader. 'Als je een moment alleen wil met je vader, hoef je het maar te vragen. Ik kan de bewakers inlichten.' Ze vouwde haar handen samen en schudde haar hoofd. 'Nee, ik heb het te druk gehad. Bovendien zijn er vast mensen die hij liever ziet voor ik hem lastig val met zaken.' Het enige waar zij met David over moest praten was wat er gebeurde zodra hij overleed. Hoe zou het dan geregeld gaan worden in Tarth en in het paleis?

'Te druk?' herhaalde Cecilia enigszins verbaast. Ze wist dat haar moeder niet de eerste zou zijn die langs zijn bed zou zitten, maar toch. 'Ik ga zelf wel een keer met de bewakers praten.' zei ze uiteindelijk en glimlachte kort. 'Met wat voor zaken moet je hem lastig vallen?' vroeg ze nieuwsgierig en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze kon niet ontkennen dat ze graag wilde weten wat haar moeder van plan was om te zeggen in haar laatste gesprek met haar man. 'Wat gebeurd er als vader er niet meer is? Ik neem aan dat William de troon overneemt?' Ze wist niet of Tarth er enig goed aan zou doen om haar broertje als koning te hebben, maar die twijfels wilde ze liever niet uitspreken tegenover haar moeder. 'Ik mag hopen dat William geen zeggenschap heeft over mijn toekomstige huwelijk?' Dat was hetgeen wat haar misschien nog wel het meeste zorgen baarde: haar toekomst.

Adelaide glimlachte. Ze had het inderdaad druk. Er was genoeg te bespreken met de verschillende partijen aanwezig in Evenfall op het moment. Ze knikte toen Cecilia zelf stelde langs de bewakers te gaan en haalde vervolgens haar schouders op. 'Ik denk dat je zelf je vraag beantwoord hebt. Dat zijn zaken die hij me eerder nooit veel heeft toevertrouwd, maar die hij nu toch met me zal moeten delen.' Als hij dat niet wilde dan zou ze haar eigen plannen aan hem bloot geven. Ze zuchtte bij de laatste vraag, maar kon ook een glimlach niet onderdrukken. 'Maak je er geen zorgen over. Ik ben nog altijd je moeder, daar komt geen verandering in.' Geleidelijk schoof ze wat naar voren op de stoel en keek ze haar dochter recht aan. 'Cecilia, ik heb twee vragen - en ik verzoek je dringend - om tot je te nemen en te overdenken.'

Het verbaasde Cecilia tot op de dag van vandaag hoe slecht de communicatie tussen haar ouders was geweest al die jaren. Ze had zich er vroeger vaak voor afgesloten, ze wilde nooit inzien dat haar ouders elkaar niet konden uitstaan, welk meisje wil dat nou wel? Toch was ze altijd de realistische van het stel geweest. Estella wilde altijd alles beter inzien dan dat het werkelijk was en soms had ze het idee dat Cordelia nog steeds in een droomwereldje leefde. Het was mooi om te zien hoe haar jongste zusje altijd al het goeds in mensen zat, maar Cecilia was altijd bang geweest dat juist dát haar een keertje zou breken. 'Ja, natuurlijk, wat is er moeder?'

'Geloof je me als ik je in volle eerlijkheid vertel dat ik níets te maken heb met wat er met je vader gebeurd is?' Adelaide keek haar dochter enkele tellen aan en leunde vervolgens weer naar achteren. 'Ik weet dat de geruchten rond gaan. Ik neem het je niet kwalijk als je het gedacht hebt of dat nog steeds doet. Het kon me overigens vrij weinig uit maken wat anderen denken, maar ik zou graag het vertrouwen van mijn eigen kinderen hebben.' Ze streek langs haar blonde, en ondertussen ook grijze, haar en zuchtte. 'Je hoeft me geen antwoord te geven.' Verder wist ze niet wat ze moest zeggen wat betreft deze vraag. Het had geen nut om haar zaak te verdedigen, dat kon namelijk net zo verdacht over komen als niets er tegen in brengen.

Cecilia wendde haar blik af bij de vraag en keek naar de jurk die ze droeg. Het was niets bijzonders, zelfs erg simpel voor haar standaarden, maar het kon haar op dit moment niet minder interesseren. De grote vraag was natuurlijk of ze haar moeder vertrouwde. 'Ik weet dat de relatie tussen jou en vader nooit goed is geweest, maar ik weet ook dat je hem nooit iets aan zou doen.' Ze geloofde haar moeder, alle geruchten brachten haar alleen zo in verwarring dat ze voor een tijdje niet meer wist wat ze moest geloven. 'Ik weet dat je het niet was, moeder.' zei ze uiteindelijk en glimlachte kort.

Adelaide glimlachte. Hoewel ze er niet altijd zeker van was, had ze wel een vertrouwen gehad in haar dochter. Ze was een verstandige vrouw en wist wat ze wel en niet kon geloven, daar was Adelaide van overtuigd. Haar blik werd echter weer serieus. 'De volgende vraag is echter velen malen belangrijker en ik wil je dat je goed overweegt hoe je er tegenover staat.' Kort liet ze een stilte hangen en sloeg ze haar benen over elkaar. 'Zou je Estella door en door steunen als ik haar op de troon zet en koningin verklaar? Zelfs als je vader het nooit zou hebben gewillen?' Ernstig wachtte ze het antwoord van Cecilia af. Het was niet iets dat zomaar bij Adelaide opgekomen was. Ze werkte hier al sinds Williams geboorte aan. Estella had de opleiding gekregen die William ook had. Ze was er alleen nooit bewust van gemaakt, maar Adelaide was ervan overtuigd dat ze goed genoeg voorbereid was en dat dit zou werken.

Cecilia's gezicht vertrok bij het horen van de vraag van haar moeder. Alle puzzelstukjes die los in de doos hadden gelegen, vormde nu ineens een complete puzzel. 'Dus dat is waar het al die tijd om ging?' Het gesprek dat Cecilia met haar zuster had gehad in het Noorden kwam ineens weer boven. 'Weet Estella hier vanaf? Weet Estella wat je van plan bent om te doen? Dat je al die tijd al haar leven zo drastisch wilde veranderen?' Ze kon niet geloven dat haar moeder dit werkelijk allemaal had gepland zonder dat iemand er vanaf wist. 'Ze heeft een heel leven opgebouwd in het Noorden en nu pluk je haar daar weg, allemaal omdat je je eigen plannetje wilde maken voor Tarth?' Dit alles was zo ongelofelijk oneerlijk. Voor William en voor Estella. 'Ik zal Estella steunen, ik zal Estella altijd steunen, maar niet omdat jij het van me vraagt moeder.'

'Estella weet genoeg en zal het vast al tijden ergens geweten hebben, ze weet wat er haar te wachten staat,' zei Adelaide zelfverzekerd. Jarenlang had ze er voor gezorgd dat haar oudste kind een idee had van haar rol. Misschien was er geen honderd procent bewustzijn, maar dat kwam en dat zou Estella aan kunnen. Anders had ze haar moeder om haar te helpen. 'Het leven dat ze daar heeft opgebouwd is cruciaal voor haar regering hier. Ze heeft een goede man die haar zal steunen, ze heeft een goed huwelijk.' Ze zuchtte. Nu haar jarenlange werk open en bloot gelegd werd, voelde ze pas hoe moe ze was. 'Ik heb je niet gevraagd Estella te steunen. Ik heb alleen gevraagd óf je het zou doen. Dat is alles dat ik maar hoef te weten.' Langzaam kwam ze overeind en zette een hand in haar zij. 'Ik heb lang genoeg toegekeken hoe William het allemaal aanpakt. Estella en Martin samen zullen een verademing zijn voor Tarth. Het zal een nieuw tijdperk zijn als we voorbij onze tradities kunnen kijken en werkelijk het oudste kind de troon laten bestijgen, ondanks dat het een meisje is.' Adelaide sloeg haar armen over elkaar en keek van haar dochter weg. Het was een beschamend gevoel haar plannen zo te moeten presenteren aan Cecilia.

'Ik hoop maar dat je gelijk hebt.' mompelde Cecilia. Ze betwijfelde of haar zuster wel door had wat haar moeder allemaal voor haar in de planning had staan. 'Ik- waarom heb je dit niet eerder verteld? Waarom heb je dit nooit besproken met vader? Weet je überhaupt wel wat hij ervan denkt?' Ze had haar vader altijd gezien als iemand die niet de beroerdste was om over ideeën na te denken en daarbij had hij het beste met al zijn kinderen voor, dat was één ding dat Cecilia zeker wist. 'Wie weet hier nog meer vanaf? Behalve ik nu?' Ze had geen idee hoe lang haar moeder al met dit idee zat, maar ze had zo'n vermoeden dat dit iets was waar ze al heel lang op had zitten broeden. 'En William? Wat gaat er met hem gebeuren? Hoe past hij in je geweldige plan?'

'Ik wachtte nog altijd op het juiste moment om het te delen met jouw en je zusters. Ik had enkele opties. Helaas is het het sterfbed van je vader geworden.' Adelaide liet haar blik afdwalen naar het raam. 'Ik denk dat ik me aardig in hebben kunnen beelden wat David denkt. Hij zal dit plan nooit accepteren door het simpele feit dat het door mij in gang is gezet.' Misschien zou hij naar haar geluisterd hebben als het niet uren of dagen voor zijn onvermijdelijke dood was, maar nu zou hij alles zien als een wraakactie van zijn achterbakse vrouw. 'Je oom Alistair is op de hoogte. De steun van het Oosten is gegarandeerd. De afgelopen jaren heb ik zo hier en daar mensen een hypothetische situatie voorgehouden. Ik weet wie ik kan vertrouwen.' Ze liep dichter naar het raam en nam het uitzicht over Evenfall diep in zich op. 'Je broer zal een waardige positie krijgen. Ik weet zeker dat je oom Gregoire hem graag zal redden en je vader een gunst zou willen doen. Bovendien staat hij er niet alleen voor. Jillian steunt hem vast.'

Cecilia zuchtte uit en stond op, om naar het raam te lopen. Misschien had haar moeder wel gelijk en was Estella daadwerkelijk ook een betere kandidaat dan William, maar wat ze niet snapte was dat ze het zover had laten komen met haar zoon. William was al die jaren in de veronderstelling geweest dat hij de troon over zou nemen, maar dat alles was niet meer dan een illusie geweest. 'William zal niet blij zijn met die keuze, moeder.' Hij had echter geen andere opties dan het te accepteren. 'Bij de goden, dit alles is nog groter dan ik dacht.' mompelde ze tegen zichzelf en draaide zich weer naar haar moeder toe. 'Er is misschien nog iets wat je moet weten.' zei ze, terwijl ze terugliep naar haar fauteuil en plaatsnam. Ze had dit jaren verzwegen, voor iedereen. Haar vader wist zelf niet eens dat zij er vanaf wist. 'Vader wil Henry op de troon hebben, dat wil hij al jaren. Hij heeft Anthony ingeschakeld. Ik weet niet hoe groot zijn plannen zijn, ik weet niet hoe hij het wil gaan doen, maar hij heeft hier vele jaren over na kunnen denken moeder, dus-' Ze had nooit gedacht dat ze ooit iets met deze informatie zou moeten doen, maar sinds haar vader op sterven lag had het gesprek tussen David en Anthony door haar hoofd heen gespookt. Ze was nog jong geweest, niet ouder van dertien lentes, toen ze haar vader en zijn adviseur had horen praten. Het gesprek was haar altijd bijgebleven, maar ze had altijd gezworen het nooit iemand te vertellen, tot vandaag. 'Ik dacht gewoon dat je het misschien wel wilde weten.'

'Ik weet het. Het zal me veel moeite kosten hem tevreden te houden, maar ik ben bereid er voor te werken.' Als ze zo de rechten van haar dochters kon winnen, dan zou ze één van haar kinderen teleur moeten stellen. Geïnteresseerd keek ze om naar Cecilia toen ze van het raam weg liep. Ze sloot haar ogen toen haar dochter sprak. Natuurlijk had ze dit al jarenlang gedacht, maar om nu bewijs te horen was een opluchting én beangstigend. Adelaide en David hadden immense plannen voor elkaar verborgen kunnen houden. Ze zouden samen Tarth tot verdoemenis kunnen brengen. 'Dankje, Cecilia, dat je dit hebt gezegd. Het bevestigt enkel mijn vermoedens. Ik hoop dat ik er goed genoeg op voorbereid ben.' Zelf liet ze het raam nu ook achter zich en knielde ze moeizaam bij de fauteuil waar Cecilia op zat. 'Ik hoop dat je begrijpt dat wat ik doe niet alleen gaat om mijn gezin, op het feit dat ik wraak wil nemen omdat David een oudere zoon heeft die zijn rechten op kan eisen. Dit is geen gevecht tussen je vader en mij. Als Estella de troon kan krijgen, dan is dat een verandering voor heel Tarth, een heel nieuw iets. Natuurlijk wakkert onze vete het vuur aan, maar-' Zuchtend stond Adelaide weer op. Ze was plots zo moe.

Cecilia knikte kort en glimlachte zwakjes. Ze hoopte dat ze de juiste keuze had gemaakt door het aan haar moeder te vertellen. Ze had persoonlijk nooit iets tegen Henry gehad. Natuurlijk was ze altijd opgevoed met het idee dat hij er niet bij hoorde en dat hij een bastaard was, maar Cecilia zag niet in waarom hij zo afgedankt werd door alle adel. Nu realiseerde ze zich pas dat hij in haar moeders ogen enkel een bedreiging was voor haar plan, een plan wat ze waarschijnlijk al heel erg lang in gedachten had. 'Wil je niet tegen vader zeggen dat je het van mij hebt gehoord, ik wil niet-' Ze wilde niet dat haar vader dit hoorde op zijn sterfbed. 'Ik wil gewoon niet dat hij sterft met het idee dat ik hem heb verraadden.'

Adelaide knikte serieus. 'Hij zal het niet weten.' Als er iets was waar ze goed in was, dan was het wel het verhullen van informatie voor haar echtgenoot. 'Hij houdt van jullie, Cecilia. Ga snel langs zodat je nog met hem kan praten.' Even viel ze stil en staarde naar haar gelakte nagels. Zodra ze met Estella had gepraat zou ze ook langs haar echtgenoot gaan. Ze had hem veel te zeggen. 'Ik zal Estella spoedig inlichten. Ik denk dat ze dan een zuster en adviseuse goed kan gebruiken.' Kort keek Adelaide haar dochter aan en legde ze een hand tegen de zachte wang. Ze voelde zich trots op dit moment, gemengd met een wanhoop. De aankomende dagen waren cruciaal. Het was goed dat ze een verstandige dochter had. 'Vergeet ook niet voor jezelf te zorgen.' Adelaide glimlachte kort en verliet toen het vertrek.