Vertrekken van Cordelia

-

Cordelia veegde enkele losgevallen plukken uit haar gezicht, terwijl ze haar mand vulde met allerlei spullen. Ze zou haar vader weer gaan bezoeken en dan nam ze altijd een hoop spullen mee. De bloemen, die ze gisteren mee had genomen, moesten nodig vervangen worden en ze nam ook het bordspel mee dat ze vroeger altijd met haar vader speelde. Daarnaast had ze ook nog wat lekkernijen en een extra kussen voor onder zijn rug. Daarbij ging ze ook vragen of ze haar vader moest scheren en of hij schone kleding wilde. Gezien haar moeder haar vader niet bezocht, had zij de taak op haar genomen om hem te verzorgen en gerust te stellen, zoals hij altijd voor haar had gedaan. Toen ze aan de herinneringen dacht, voelde ze alweer hoe de tranen omhoog kwam, maar deze knipperde ze snel weg. Haar vader vond het vervelend als ze bij hem aan het huilen was en ze wilde het voor één keer eens droog houden.

Adelaide had haar uiterste best gedaan om haar jongste dochter te vinden op een moment dat ze niet bij haar vader aan bed zat. De loyaliteit die Cordelia voor David bezat was iets wat Adelaide niet tegen kon spreken, maar het verontrustte haar wel. Zacht klopte ze op de deuren van de vertrekken om te laten weten dat ze er was, maar ze liet vervolgens zich zelf binnen. 'Cordelia, lieverd, kan ik even met je praten?' Zoekend naar haar dochter liep ze het vertrek door en vond ze haar uiteindelijk met wilde haren en een rood emotioneel gezicht. 'Bij de Goden, heb je al in een spiegel gekeken vandaag? Waarom laat je een kamermeisje niet even je haar doen.' Adelaide stapte op Cordelia af en stak al een hand uit om de plukken terug op hun plek te stoppen.

Cordelia keek geschrokken op toen er op de deur werd geklopt en wachtte gespannen af wie er binnen zou komen. Het was de laatste dagen al vaker gebeurd dat de wachters van haar vader langs kwamen om te melden dat ze pas later haar vader kon bezoeken, omdat hij al ander bezoek had. Haar gespannen houding bleef, toen het bleek dat het haar moeder was. 'Nee, ik ga naar vader toe,' zei ze kortaf, terwijl ze de laatste spullen in haar mand stopte en het kussen onder haar arm propte. Toen ze zag hoe haar moeder toenadering zocht, hief ze haar hand in een waarschuwend gebaar op en liep ze langs haar moeder richting de deur. 'Ik hoef er voor niemand mooi uit te zien. Iedereen mag weten hoe ik me voel.' Toen ze voor de deur stond, draaide ze zich om en keek ze haar moeder beschuldigend aan. 'Vader vertelde me dat u nog niet langs bent geweest.'

Adelaide trok meteen haar handen terug toen Cordelia haar fel afweerde. Geïnteresseerd naar deze typische houding bekeek ze haar dochter aandachtig. 'Cordelia-' Ze stopte toen ze het vertrek toch niet uitbeende en haar nog eens aansprak. Met een zucht liet ze haar blik naar de vloer glijden. Waarom was iedereen zo verontwaardigd dat ze niet bij hem langs was geweest? Bij de Goden iedereen wist toch hoe hun relatie in elkaar zat? David zag haar absoluut niet graag in zijn kamer zitten. Een bezoek van haar stond vast niet hoog op zijn prioriteiten lijst. 'Ik ben nog niet langs geweest, maar wees gerust dat ik precies weet hoe het met hem gesteld staat. De geneesheren berichten direct aan mij als zijn situatie verandert. Ik zal zorgen dat ik hem bezoek, maar nu zijn andere gasten belangrijker dan de koningin. Bovendien heb ik ook andere dingen te doen. Zoals dit paleis draaiende te houden.'

Cordelia vernauwde haar ogen tijdens de uitleg van haar moeder en wendde vervolgens haar hoofd af. Ondanks dat het redelijke woorden waren, kon ze het niet opbrengen om haar te vergeven. Als vrouw hoor je áltijd bij je man te zijn. Toen de hoofdbediende ziek was en op sterven lag, is ook zijn vrouw constant bij hem gebleven, tot het einde. 'Gelukkig is er nog iemand van ons die hem bezoekt,' murmelde Cordelia stug, waarna ze haar mand neer zette en haar armen over elkaar heen sloeg. 'Waarom wil u mij spreken? Ik heb u verder niets te melden.' Ze wist dat ze erg onbeleefd tegen haar moeder deed, maar de consequenties ervan en überhaupt haar moeders gevoelens deden haar op dit moment erg weinig. 'Hebt u het niet te druk met het paleis draaiende houden? Of William in het gareel te houden?'

'Het doet je vader goed jou bij zich te hebben, dat weet ik zeker.' Adelaide probeerde de blik van Cordelia vast te houden. 'Ik wil je spreken omdat ik je mening nodig heb en omdat je mijn dochter bent. Cordelia, luister even, daarna mag je verder gaan met wat je aan het doen was. Daarna kun je je mening vormen over je moeder die je vader niets gunt.' Ze voelde dat ze harder moest zijn tegen haar dochter nu ze zó fel werd tegen gesproken, maar ze kon dat bij haar meisje niet doen. Ze vouwde haar handen samen en keek Cordelia recht aan. 'Ik wil je twee dingen zeggen. Je mag er zelf over denken of je het er mee eens bent en of je het gelooft of wat dan ook. Maar ik wil ze met je delen, mag dat?'

'Het doet vader inderdaad goed,' murmelde Cordelia zelfverzekerd, waarna ze luisterde naar haar moeder. Ze had al een mening over haar moeder, maar ze wist niet of het verstandig was om dat uit te spreken. Niet nu haar vader er niet meer was om haar te beschermen. 'Niemand houdt u tegen, moeder.' Ze had inmiddels haar spullen neergezet en had plaats genomen op een sofa. Ze merkte dat dit ernstiger was dan ze eerder had gedacht. En daarbij was ze benieuwd wat haar moeder te melden had. 'En als u klaar bent, dan wil ik graag ook iets met u delen,' voegde ze er nog aan toe. Afwachtend keek ze haar moeder aan.

Adelaide wist dat ze haar mededelingen voorzichtig moest brengen. Tegelijkertijd wist ze niet hoe ze het met woorden aan kon kleden zodat het geloofwaardiger of beter klonk. 'Cordelia, ik heb niet te maken gehad met wat er met je vader is gebeurd. Ik weet dat velen me tegen spreken en dat kan me niet veel uit maken. Maar wat jij en je zusters en broer denken doet me wel wat.' Ze hield een hand op zodat Cordelia haar nog niet in de rede kon vallen. Ze wilde meteen ook het tweede zeggen. 'Ik ga Estella presenteren als opvolger. Niet William. Hij heeft laten zien dat hij hier niet klaar voor is en mijn keuze gaat uit naar mijn oudste kind, ook al is dat kind niet het gewenste geslacht.' Na die woorden liet ze haar hand zakken. 'Wat wilde je met mij delen?'

Cordelia luisterde stilletjes naar de woorden van haar moeder en kon haar verbazing en ongeloven niet in haar houding en uitdrukking maskeren. Eerder was haar keuze nog twijfelachtig geweest, maar na deze mededeling wist ze het zeker. 'Estella zal mijn steun niet hebben en u ook niet. Als vader is overleden, dan verlaat ik diezelfde dag nog het paleis.' Ze was opgestaan en balde haar vuisten kwaad. Ze kon het niet geloven dat haar moeder zo'n plan achter haar vaders rug om had gestart. En daarbij kon ze ook niet geloven dat haar moeder het nodig vond om haarzelf voor haar te verdedigen. 'U heeft vader misschien niet verraden met behulp van gif, maar wel door uw plannen. U had net zo goed zelf een dolk in zijn rug kunnen steken.' Ze sloeg haar mantel om haar schouders heen en pakte haar spullen weer op. 'Als u het vader niet vertelt, dan zal ik het doen. Zolang hij nog leeft, zal hij op de hoogte zijn van uw plannen.'

'Je vader weet vast al van mijn plannen.' Adelaide wist heel goed dat ze een fout had begaan door het te vertellen aan Iwone. Ze wist niet of Iwone het al tijden geleden had verteld of dat ze dat nu op het sterfbed had gedaan, maar de informatie was vast en zeker uit gekomen. 'Ik ga je niet stoppen, Cordelia, daar heb ik geen zin in. Weet alleen dat je vader net zo goed zijn plannen klaar heeft liggen. Ik kan je niet vertellen wat ze zijn, maar ook hij heeft achter míjn rug om dingen gepland. En het zou hem niet vergeven moeten worden omdat hij de koning is en ik de koningin. Weet dat je vader net zo weinig vertrouwen heeft in William. Je broer gaat de troon in geen enkel geval verkrijgen.' Als er een oorlog zou komen, dan zou het niet alleen haar schuld zijn.

Cordelia viel stil, nadat haar moeder zo gemakkelijk over haar mededeling heen was gestapt. Haar moeder zou vast blij zijn dat ze eindelijk van haar altijd rommelige en kinderachtige dochter af was. Ze beet de opkomende tranen weg en dacht aan haar vader. Misschien was het wel beter dat hij dit allemaal niet mee zou maken. 'Dit is zo gemeen tegenover William,' kon ze uiteindelijk nog uitbrengen, waarna ze voelde dat ze weer kwaad werd. 'We weten allemaal dat Estella uw lieveling is. Maar dat u ons allemaal zo makkelijk opzij duwt, had ik zelfs niet van u verwacht!' Ze liep demonstratief naar haar kamer toe en begon al haar kleding uit de kasten te trekken. Ze zou vanavond nog al haar spullen in pakken. 'Ik ben blij dat ik weg ga. De enige van wie ik hield, gaat binnenkort dood. Ik wil niet bij mijn moeder blijven die ik háát.'

Adelaide hoorde de woorden aan en voelde hoe ze wilde protesteren in alle macht. Maar ze zou gefrustreerd raken en ze hoorde dat absoluut niet op haar dochter te uiten. Over een aantal dagen, dan kon ze tekeer gaan, zodra Estella haar kroon had opgezet. 'Mijn bedoeling is om te laten zien dat ik mijn dochters niet passeer om mijn zoon een kroon te kunnen geven.' Ze wist niet of de woorden Cordelia zouden binnen dringen op dit moment, maar ze moest het proberen. Geraakt door de laatste woorden volgde Adelaide haar dochter en pakte ze haar bij haar schouders, zodat ze niet verder kon met in pakken. 'Ik ga je niet van je keuzevrijheid ontnemen, niet nadat ik je dit allemaal heb verteld en je mag me haten, Cordelia. Maar dat sta ik alleen toe omdat je mijn dochter bent, mijn meisje,' verzuchtte ze terwijl ze over de tengere schouders wreef. 'En een moeders liefde houdt niet zomaar op als het niet wederzijds is.'

Cordelia stribbelde niet tegen toen haar moeder haar vast hield, maar ze vertikte het om haar aan te kijken. Met een gepijnigd gezicht beet ze op haar lip en voelde ze hoe uiteindelijk een traan over haar wang liep. 'Het gaat nu niet over u of onze relatie. Ook niet over het koningschap. Het gaat over pap, en hij gaat dood- en-' Ze sloeg een hand voor haar mond en trok haar zelf los uit de grip van haar moeder. 'Ik wil niets te maken hebben met uw plannen. Het draait nu alleen nog maar om vader en dat hij een mooi einde zal hebben. En als u dat ook maar wil beïnvloeden, dan-' Gefrustreerd gooide ze haar handen in de lucht en wees vervolgens naar de deur. 'Ga weg,' siste ze, terwijl ze haar moeders blik eindelijk durfde te ontmoeten. 'En kom niet terug. Ik bepaal wel wanneer ik u weer wil zien. U zult het vast druk genoeg krijgen met het verhinderen van een oorlog.'

Adelaide liet haar handen weerloos langs haar armen hangen toen Cordelia zichzelf los trok. Alles wat ze nu zou zeggen zou het alleen maar erger maken. Moedeloos keek ze naar haar dochter. Het was altijd gevaarlijk geweest dat Adelaide en David elkaars rivalen waren geweest en hun kinderen daar tussen in stonden. Een diepe zucht verliet haar mond terwijl ze zich naar de deur om keerde. 'Je vader was een geliefde koning. Hij zal een goede uitvaart hebben. Zelfs ik kan al de lof die hij kreeg niet dwarsbomen.' Soms was het een doorn in haar oog, hoe erg David gewaardeerd werd in zijn hele leven. 'Ik ga binnenkort langs en zal de bewakers inlichten zodat je mij dan kunt vermijden.' Ze wierp een blik over haar schouder, maar kon zich er niet toe zetten om werkelijk weg te lopen. 'Cordelia, denk goed na over je keuzes. Alles staat nu voor je open.'