De Vertrekken van de Rabbions

-

William liet het er niet graag bij zitten. Het banket was pas dag geleden geweest of hij stond al voor de deuren dan de vertrekken van de Rabbions. Zijn moeder had hem gezegd ten minste één dag te wachten en dat had hij gedaan, dus nu zou zijn taken maar eens uit voeren. William had een bediende zijn aanwezigheid aan laten kondigen. Het was nog in de ochtend, dus hij verwachtte dat Jillian nog binnen was. Anders zou hij haar wel opzoeken. Hij had een heel plan uitgewerkt voor die dag en Jillian zou mee gaan. Al moest hij zijn meest vriendelijke glimlach op zetten.

Jillian zat aan de tafel nog haar ontbijt te eten, toen plotseling de bediende binnen kwam om te melden dat William voor de deur stond. Geschrokken keek ze naar haar onderjurk en daarna naar de deur. Ze had vreselijk geslapen - ze sliep nooit lekker als ze niet in haar eigen bed lag - en ze was er dus lang in gebleven. 'Zeg maar dat ik eraan kom,' zei ze, terwijl ze al naar de kast rende en een jurk eruit trok. Gelukkig stonden de kamermeisjes al klaar en hielpen ze Jillian in haar jurk. Vervolgens waste ze haar gezicht, vlocht ze haar haren in een strakke vlecht en stapte ze in haar schoenen. Verontschuldigend deed ze de deur open en zag ze William staan. 'Het spijt me dat ik je liet wachten. Ik zat nog te ontbijten in mijn onderjurk,' legde ze eerlijk uit.

William wachtte ongeduldig toen de bediende hem vertelde dat vrouwe Jillian nog niet klaar voor hem was. Had ze dan niet verwacht dat hij langs zou komen? Hij inspecteerde zijn voorkomen nog eens in de borstplaat van één van de wachters en warde kort door zijn haar, maar streek het al snel weer plat. Toen eindelijk de deur open ging had hij de kop van zijn zwaard nog eens gepoetst en zijn vest recht getrokken. 'Maak je geen zorgen, ik had niet verwacht dat je al klaar voor mij zou zijn nu ik zo aangekondigd voor je deur verschijn.' William glimlachte en boog vluchtig voor haar. 'Ik zou je graag mee op stap willen nemen deze dag. Wat zeg je daar van?' Zelfverzekerd keek hij haar aan en wachtte haar antwoord af.

Jill hield de rokken van haar jurk vast en boog ook voor William, waarna ze de deur achter haar sloot. 'Laten we maar gaan,' reageerde ze met een beginnende glimlach op zijn vraag. Ze had nooit gedacht dat hij uit zichzelf naar haar toe zou komen, laat staan dat hij al allerlei dingen had geregeld. Ze kon niets anders zeggen dat William haar positief verraste. Na een korte aarzeling legde ze haar hand in de kromming van zijn arm en liep ze met hem mee. 'Wat gaan we doen?' vroeg ze benieuwd.

William was verrast dat ze zo snel op zijn aanbod in ging. Hij glimlachte en hief zijn hoofd kort op toen Jill zelfs met haar hand zijn arm vast pakte. Hij leidde haar de gangen door en grijnsde naar haar. 'Als ik je dat allemaal zou vertellen, dan is de verrassing weg. Is het niet leuker als het een verrassing blijft?' Ze zou snel genoeg weten wat ze gingen doen, maar hij liet haar graag nog nieuwsgierig zijn en bovendien stelde het ook haar eventuele teleurstelling uit als ze het niets vond. William had geen idee wat voor een vrouw Jill was. Hij had zijn moeder gevraagd waar iemand zoals zij van hield en zij had gezegd dat het zijn taak was om dat uit te vinden.

Bedachtzaam bekeek Jillian William, terwijl hij zei dat het een verrassing bleef. Ze vertelde maar niet dat ze een hekel had aan verrassingen, zoals dat hij vanochtend plotseling op kwam dagen. 'Een verrassing is inderdaad leuker,' stemde ze uiteindelijk maar in, waarna ze verder liep richting de ''verrassing'' toe. 'Hoe vond je het banket en het feest gisteravond? Heb je nog een blauwe plek gekregen door de klap van Kahu?' Zacht lachte ze achter haar hand en keek hem vervolgens nieuwsgierig aan. Haar moeder had gezegd dat ze hem een kans moest geven en als ze eerlijk was, wilde ze ook erachter komen wat voor persoon William echt was.

William was tevreden met haar antwoord. Wat als ze niet van verrassingen had gehouden? Had hij dan zijn plan toch gewoon door gezet? Eerlijk gezegd dacht hij daar niet eens zo aan. Hij stapte de gangen door en leidde haar de trappen af en zorgde dat iedere keer als ze iemand tegen kwamen zijn glimlach op zijn gezicht stond. Zijn blik verhardde echter toen ze de klap noemde. 'Nee, ik kan wel wat hebben.' Zijn moeder had de lichte zwelling en verkleuring op zijn kaak gemaskeerd met wat van haar poeder. 'Het banket liep erg voorspoedig. En het feest net zo goed. Ik geloof dat de gasten zich prima vermaakt hebben. Behalve-' William had zelf ook moeten slikken toen hij zijn tante op de vloer had zien liggen. Agathe was niets dan aardig tegen hem geweest. 'Heb jij toevallig vernomen hoe het met tante Agathe gaat van Willa?' Hij herinnerde zich dat die twee vriendinnen waren.

Jill viel ook stil toen ze aan Agathe dacht. 'Ik heb Willa niet meer gesproken, maar wel mijn moeder. Ze is de hele nacht bij Agathe geweest en kwam vanochtend pas weer terug in de vertrekken. Ze zei dat het beter ging met haar, maar dat ze nog wel een tijd in bed moet blijven liggen.' Het verraste haar dat het ongeluk van Agathe hem zoveel deed. Ze wist dat het zijn tante was, maar ze wist niet dat hij ook echt om personen gaf. Als je de verhalen mocht geloven... 'Je hebt vast al vaak klappen gehad tijdens je training,' merkte ze op. Zijzelf had ook met veel blauwe plekken rondgelopen tijdens haar eigen training. Ze wist heel goed hoe die voelden. 'Zijn we er al bijna?' lachte ze.

'Oh-' Het was goed om te weten dat het nu beter ging. De koningin was niet erg op de hoogte geweest en de koning was al weer aan de slag met zaken, dus William was blij deze informatie van Jillian te krijgen. 'Ja, natuurlijk. Mijn leermeesters laten me er niet gemakkelijk vanaf komen. Ze slaan altijd hard toe,' vertelde hij terwijl hij zijn mouwen recht trok. 'Bijna, we zijn onderweg naar de stallen, maar we maken eerst-' Hij zette nog enkele stappen en wapperde toen naar een bediende om een deur te openen. 'Hier, een tussenstop.' Ze waren aardig afgedaald in het paleis en stonden nu voor één van de wapenkamers. 'Als het de vrouwe bevalt kan ze zelf haar boog uitzoeken om de fazanten te schieten, anders kan ik je zeker wat aan bevelen.' Met een grijns wees hij haar de ruimte in. Het was één van zijn favoriete plekken in het kasteel.

Jillian wilde ook enthousiast vertellen over haar eigen lessen, maar herinnerde zich de woorden van haar tantes en hield dus haar mond erover. Met een kleine frons keek ze toe hoe er een deur open werd gemaakt en nieuwsgierig keek ze naar binnen. Haar mond viel echter open toen ze een overvolle wapenkamer zag. 'Fazanten schieten?' herhaalde ze, terwijl ze de afgunst probeerde te verhullen. Ze schraapte haar keel en zette enkele stappen de ruimte in. 'Maar... William, ik kan helemaal niet met een boog om gaan.' Ze liet haar hand over een prachtige boog glijden en keek de kroonprins ondertussen aan.

William bestudeerde Jillian's gezicht aandachtig en nam de absolute verbazing maar aan als een goed teken. 'Dat maakt niet uit. Ik kan het je leren. Anders ben ik een prima schutter, dus zullen we sowieso wat te eten hebben.' Hij knipoogde naar haar en stapte zelf de ruimte in. 'Voor een beginner zijn sommige van deze bogen te imposant. We hebben een aantal makkelijk te hanteren kruisbogen, maar voor het schieten van fazanten zal het moeilijk zijn om in te schatten waar de pijl heen gaat.' William wenkte één van zijn bedienden en wees naar een boog aan de muur. Toen die gepakt was liep hij terug naar Jill en gaf haar bemoedigend de boog. 'Probeer deze eens en zeg me of hij goed in de hand ligt.'

Jill nam de boog voorzichtig aan en na enkele onwennige houdingen wist ze uiteindelijk met wat hulp de juiste positie te vinden. 'Hij is prima,' zei ze eerlijk, waarna ze nogmaals zijn woorden overdacht. Zouden ze echt fazanten gaan schieten en daarna opeten? Bij de gedachte werd ze al misselijk, maar aan de andere kant was ze ook enthousiast. Ze wilde best leren om met een boog om te gaan! En haar ouders hadden gezegd dat ze interesse in hem en zijn passies moest tonen. 'Jaag je vaak op fazanten? En jaag je weleens op grotere dieren?'

William keek goedkeurend hoe ze de boog vast hield en knikte tevreden toen Jill beaamde dat hij goed was. Hij ging toen nog eens de rijen met wapens af om zelf een geschikt exemplaar uit te zoeken. 'Maar enkele keren per jaar. Vader neemt me wel eens mee. Alleen in dit seizoen zijn ze echt actief, dus alleen dan kunnen we er op uit.' Hij haalde zijn schouders op en grijnsde. 'Wat is groot?' Vervolgens liet hij twee bediende de wapens van hen over nemen om alvast richting de stallen te brengen. 'Fazanten zijn een delicatesse hier in het Westen. Ik geloof dat ze niet eens leven in het ruwe landschap in het Zuiden,' bedacht William hardop. 'Zullen we naar de stallen gaan? Ik heb een paard voor je laten zadelen.'

Jill wierp nog een laatste blik op de wapens en ging hem daarna achter na de gang op. 'Wat voor hobby's heb je eigenlijk allemaal?' vroeg ze benieuwd. Ze pakte weer zijn arm vast en liep zo samen naar de stallen toe. Ze vond het heerlijk om paard te rijden. Als kind had ze het niets gevonden, maar door het enthousiasme van Willa was ze al snel overstag gegaan. De beste lessen had ze dan ook van haar beste vriendin gehad. 'Fazanten komen inderdaad niet voor in het Zuiden.' Ze was het gewend om veel vlees te eten, maar ze kon niet zeggen dat ze er nou naar uit keek om zulk vers vlees te moeten eten.

'Hobby's?' Bedenkelijk streek William langs zijn kin. Hij had weer eens geprobeerd een baard te laten groeien, maar wat hij nu voelde waren slechts enkele haartjes die op wilden komen. 'Ik ga zeker graag op jacht.' Will kon zo gauw niet andere dingen bedenken en grinnikte daarom. 'Geldt het plagen van mijn zusters?' Dat was zeker één van zijn favoriete bezigheden, maar ook één van zijn minder gewaardeerde. 'En jij? Ik weet dat je van lezen houdt. Ik zie je niet vaak zonder boek.' Zelfs een blinde kon weten dat Jillian verzot was op boeken. Dat was nou niet een grote inspanning vanuit William om daar achter te komen.

Jill voelde hoe ze enthousiast werd, toen het onderwerp overging op boeken. 'Ik houd inderdaad van lezen en van boeken. Je zou de bibliotheek in het Zuiden eens moeten zien! En daarnaast studeer ik ook de rechten van Tarth, dus ik zit ook vaak over mijn studieboeken gebogen.' Ze moest onwillekeurig meelachen om zijn woorden en haalde een schouder op. 'Ik geloof dat hobby's bezigheden zijn waar je veel plezier uit haalt. En ik mag toch hopen dat dat niet het geval is bij het plagen van je zusters?' Ze plaagde hem nu zelf een beetje. 'Doe je trouwens mee aan het toernooi?'

William kon zich nooit lang genoeg concentreren om boeken te lezen. Hij was wel verzot op verhalen, op de mythes en de legendes van Tarth. Prins William de Kroondrager was waar zijn grootvader en hijzelf naar vernoemd waren. De verhalen gingen dat de prins nog geen 20 lentes op zijn naam had staan toen hij het voor elkaar om de kroon van zijn oudere broer, Koning Benjamin de Wreedzuchtige, over te dragen aan zichzelf. Maar hij bleef altijd een prins met een koningskroon, ook al herstelde hij Tarth. 'Dus je leest het liefst over rechten? Of ook ander soorten boeken en verhalen?' Afwachtend keek hij Jill aan en hield een deur voor haar open. Hij haalde zijn schouders op bij haar vraag. 'Ik geloof dat het correcte antwoord is dat ik er geen plezier uit haal.' Grijnzend klopte hij op zijn borst. 'Natuurlijk, dat wordt verwacht van een kroonprins.'

'Ik houd van alles en nog wat! Historische verhalen, sprookjesverhalen, boeken over rechten en politiek, medische boeken, culturele boeken, noem maar op!' vertelde ze enthousiast, terwijl ze de tuin in liep richting de stallen toe. Ze had haar passie voor lezen zeker van haar vader, maar haar enthousiasme had ze dan weer meer van haar moeder. 'En aan welke onderdelen ga je allemaal meedoen? Ik hoorde dat er ook iets met jagen was?' Ze wist dat Henry mee zou gaan doen, maar van haar andere broers wist ze het niet zeker. Het werd vaak verwacht van de aankomende landheren om mee te doen, maar ze wist dat er vast een uitzondering gemaakt zou worden voor Evan... Althans, dat hoopte ze.

William probeerde te onthouden wat ze allemaal opnoemde, maar het was zo veel dat hij maar gewoon in zich op nam dat ze van alles hield. 'Het wordt me toegestaan om als prins nog op het laatste moment te beslissen aan welke onderdelen ik mee zal doen, maar het is deze maal zeker dat ik aan het steekspel ga mee doen.' Het was zij eerste keer. Eerdere jaren hadden zijn ouders het niet toegestaan, maar ze hadden er nu eindelijk anders over gedacht. Er was speciaal een lans voor hem gemaakt. 'En verder zal ik met zoveel mogelijk onderdelen mee proberen te doen, om mijn familie te vertegenwoordigen.' Winnen was daarbij niet belangrijk, maar William wilde het toch. Hij trainde dan ook al maanden voor de verschillende onderdelen.

'Een steekspel?' zei ze verbaasd, terwijl ze de stallen binnen liep. 'Is dat niet gevaarlijk? Bij de vorige toernooien zijn er veel gewonden gevallen tijdens dat onderdeel. Bijna evenveel als bij de duels.' Jill kon zich bijna niet voorstellen dat David en Adelaide het toestonden dat hun zoon aan zo'n wedstrijd mee zou doen. Ze vond het al een wonder dat Henry en Evan mee mochten doen van haar ouders. 'Gaan we rijdend jagen?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze het hoofd van een nieuwsgierig paard aaide. Haar eigen paard stond in een andere stal, dus moest ze wel op een paard van de Halleys rijden.

'O, het is zeker gevaarlijk. Maar iemand die getraind is weet hoe hij schade kan beperken.' William had zijn leraar dat horen zeggen en had het nu al vele malen herhaald in zijn eigen woorden. 'We rijden naar een stuk bos toe waar de fazanten hun pluimen vaak laten zien. Maar we lopen het laatste stuk. We willen die beesten natuurlijk niet weg jagen,' lachte hij. De stalknecht bracht hen twee opgezadelde paarden. William had meerdere eigen paarden. Deze keer reed hij op de merrie die hij ooit cadeau had gekregen van zijn moeder. 'Ben je klaar om te gaan?'

Jill keek William nog even kort aan en richtte zich daarna op de paarden. 'Dat zijn wijze woorden, maar het komt uiteindelijk toch op geluk aan,' zei ze zachtjes, terwijl ze de haren van het paard aaide. Met wat hulp van de stalknecht ging ze op haar paard zitten en keek ze William afwachtend aan. 'Ik ben klaar om te gaan,' glimlachte ze, terwijl ze de boog aangereikt kreeg. Het was wennen om met een extra last te moeten rijden. Ze was erg benieuwd naar de natuur rondom het paleis van de Halleys. Als kind had ze er nooit mogen spelen.

William haalde zijn schouders op. 'Als kroonprins? Geluk lijkt nogal aan mijn zijde te staan. IK ben niet geboren in de stinkende havens, maar hier!' William stak zijn hand uit naar het paleis en steeg toen op zijn paard. 'Mooi, als we langer wachten zijn we nog niet terug voor het donker wordt.' Hij pakte de boog aan, hing hem over zijn schouder en spoorde zijn paard toen aan om de stallen uit te gaan. 'Hoe goed ben je als rijder? Ik wil niet te hard voor je gaan.' Grinnikend wachtte hij haar antwoord af.

Jill voelde hoe haar glimlach van eerder verdween door de arrogante woorden van William. Ze zou nog wel zien of de Goden echt aan de kant van deze kroonprins stonden en hem succes gunden in het toernooi. Het verbaasde haar echter ook niet als het geluk achter William zou staan in de zin van corruptie en vals spel. 'Ik ben een redelijke rijder,' antwoordde ze knarsetandend, waarna ze haar paard stilletjes aan spoorde om hard te beginnen met rijden. 'Je hoeft je niet in te houden door mij!' riep ze nog achterom, waarna ze zich op de natuur voor zich richtte. Het was heerlijk om door de natuur te rijden en even niet de stem van William te hoeven horen.