Tent van Nathan en Leona

-

Naevia had na enkele dagen besloten om toch maar eens Leona op te zoeken. Het zou niet lang duren, voordat ze weer verder zou trekken door Tarth heen. En ondanks dat Marcus erg zijn best deed, had ze nog geen afspraak kunnen krijgen met Donovan. Ze wist niet of ze ooit nog de kans had om haar vader te spreken, dus moest het nú gebeuren. Twijfelachtig stond Naevia al een tijdje in de buurt van de tent van Nathan en Leona, in de hoop dat Leona plotseling naar buiten zou lopen. Dat was jammer genoeg nog niet gebeurd, dus liep Naevia uiteindelijk maar richting de opening. 'Leona? Ben je binnen?' riep ze op onzekere toon.

Leona keek met een tevreden blik naar de tent die ze zojuist helemaal had opgeruimd. Een tent delen met Nathan was veel beter dan een tent alleen. Het enigste probleem was dat hij nooit van opruimen had gehoord en soms duurde het nog niet eens een dag voordat het weer een zwijnenstal was. Ze had hem al meerdere malen gezegd dat hij iets moest terugleggen als hij iets pakte, maar nog steeds leek het niet tot hem door te dringen. Leona had nooit tegen rommel gekund, dus af en toe moest ze haar frustratie inhouden. Vandaag was Nathan echter de hele dag weg, dus had ze zich voorgenomen om alles een goed op te ruimen. Ze was net klaar toen ze haar naam hoorde van buiten de tent. 'Ja, ik ben hier.' zei ze toen ze de tentflap opzij schoof en verbaast opkeek toen ze Naevia voor haar tent zag staan. Ze was enkele malen bij de vrouwelijke dokter geweest om maanthee te halen, maar verder sprak ze haar niet vaak. 'Kan ik je ergens mee helpen?'

Naevia zuchtte opgelucht na het horen van Leona's stem en keek vervolgens de vrouw aan, toen ze de tent uit kwam lopen. Zelfbewust keek ze om haar heen, om te zien dat niemand mee keek, maar voor de zekerheid boog ze wat dichter naar Leona toe. 'Ik wil graag ergens met je over praten... onder vier ogen, het liefst,' vertelde ze vluchtig, terwijl ze naar de binnenkant van de tent gebaarde. Ze zag het niet zitten dat straks het hele kamp wist dat Naevia dacht dat ze de dochter van Donovan Rabbion was. Ze vond het al moeilijk genoeg dat ze Leona ervan moest overtuigen. 'Het gaat over iets belangrijks. Iets dat deels ook met jou te maken heeft.'

Leona werd lichtelijk bang van de woorden van Naevia. Wat kon er voor iets belangrijks zijn, dat zíj wist, wat met Leona te maken had? Twijfelend zette ze een stap opzij zodat Naevia de tent binnen kon stappen. 'Oké, kom binnen?' Ze liep zelf linea recta naar de tafel, waar een paar stoelen omheen stonden. Normaal had Nathan hier altijd overleg, maar hij was er toch niet, dus maakte Leona er graag gebruik van. 'Wat voor belangrijks moet je met me bespreken?' Ze hoopte niet dat het iets met die maanthee te maken had die ze haar had gegeven, ze zat er dus echt niet op te wachten om erachter te komen dat ze ineens een kind met zich meedroeg!

Naevia knikte en liep vervolgens achter Leona aan naar binnen. Nadat ze plaats had genomen en Leona's geschrokken gezicht zag, glimlachte ze geruststellend en schudde ze haar hoofd. 'Het is niets ernstigs, dat beloof ik. Het is-' Ze beet op de binnenkant van haar wang en dacht diep na. Het was erg moeilijk om haar verhaal dusdanig te formuleren dat Leona haar zou geloven. 'Toen ik jong was, wist ik nooit wie mijn vader was. Na een tijd aandringen heeft mijn moeder verteld dat, toen ze nog in het Zuiden woonde, ze eens met een man het bed had gedeeld. En- en die man is Donovan Rabbion. Jouw- ehm, grootvader.' Peinzend beet Naevia op haar lip, waarna ze vervolgens van Leona weg keek. 'Ik zou graag eens met hem willen spreken, voordat we weer verder reizen. Ik hoorde namelijk dat hij erg ziek is.'

Leona keek haar afwachtend aan en luisterde naar haar woorden. In eerste instantie drong het niet helemaal tot haar door wat ze precies bedoelde met haar woorden, maar toen het kwartje viel begon ze te lachen. 'Dus je denkt dat mijn grootvader, jou vader is?' Hoe oud was ze? Ze was nog geen eens één lente ouder als Leona. Ze kon niet geloven dat de vrouw die tegenover haar zat een kind van haar grootvader was. 'Sorry dat ik je teleur moet stellen, maar ik weet niet of je moeder je wel de waarheid heeft verteld-' Aan de andere kant verbaasde het haar niets dat haar grootvader een bastaard had, het zou haar niet eens verbazen als het er meer dan één was. 'Luister, ik weet niet wat je precies wilt bespreken met mijn grootvader, maar zoals je zelf al zegt, hij is erg ziek en ik wil hem liever niet opzadelen met nog meer... dingen.'

Naevia keek beschaamd weg tijdens het gelach van Leona en kneep ondertussen gefrustreerd haar handen tot vuisten. 'Mijn moeder zou niet tegen mij liegen,' mompelde ze, 'Donovan Rabbion ís mijn vader.' Ze snapte dat het raar klonk dat Naevia een halfzus zou kunnen zijn van Leona's vader, maar het was de waarheid. Waarschijnlijk was Naevia ook niet eens de enige. 'Ik wil hem gewoon nog eens zien, voordat hij- Ik wil niet per se dat hij weet dat ik zijn dochter ben. Ik wil hem gewoon ooit eens gesproken hebben. Misschien kan ik het met hem over het leger hebben, omdat hij nog zo'n grote rol speelt in het Zuidelijke leger,' opperde Naevia met meer overtuiging. Leona zou vast snappen dat ze haar vader nog wou spreken, voordat hij zou overlijden.

Leona keek haar nog steeds fronsend aan. 'Je moeder, hoe heette ze?' Ze kon best uitvinden of Naevia de dochter was van Donovan Rabbion. Welk bewijs had ze nu dat Leona haar zou geloven? Helemaal niets. Wellicht kon haar grootvader haar meer vertellen en het vermoeden van Naevia bevestigen- of juist niet. 'Luister, ik ga niet de eerste de beste die naar mij toekomt geloven over dit soort dingen. Het spijt me. Ik kan wel wat dingen voor je navragen- bij mijn grootvader. Ik ga niets beloven, maar het valt te proberen.' Haar grootvader was veel te koppig om toe te geven dat hij echt oud begon te worden, dus probeerde Leona hem tegen zijn eigen koppigheid te beschermen. Daarbij zou ze ook niet de eerste de beste mee het kasteel innemen, wie weet wat voor een gekke plannen ze wel niet had.

'Ook Naevia,' mompelde Naevia zacht. 'Ik ben naar haar vernoemd.' Ze was er niet eens zeker van dat haar moeder hem haar naam had verteld. Het was nooit duidelijk voor haar geweest in wat voor situatie Donovan en haar moeder elkaar hadden leren kennen. Naevia trok haar wenkbrauw op, toen Leona haar de eerste de beste noemde. Ze dacht echt dat ze - nadat ze haar waarde voor het leger had laten zien - meer dan dat was. Toch besefte Naevia erg goed dat dit één van haar laatste opties was. 'Graag, dat- dat zou erg fijn zijn als je dat kan doen.' Vermoeid wreef ze met haar handen over haar slapen heen, terwijl ze rond keek in de tent. De laatste nachten was ze constant wakker gebleven om er zeker van te zijn dat het goed ging met Marcus. Door zijn koorts kon hij nog weleens ijlen in de nacht, terwijl het overdag eigenlijk erg goed met hem ging. 'Kan je Nathan vragen of hij vanmiddag bij Marcus langs wil gaan? Hij heeft namelijk naar hem gevraagd, iets over strategieën en reisplannen.'

'Ik zal mijn best doen, maar nogmaals- ik kan niet beloven.' Soms had Leona het idee dat het geheugen van haar grootvader ook niet alles meer was. Toen Naevia over Nathan begon knikte ze. 'Ja, ja natuurlijk. Ik weet niet precies hoe laat hij terug is, maar zodra hij er is zal ik hem naar Marcus sturen.' verzekerde ze haar. 'Wil je misschien iets te drinken?' Ze had niet eens door dat ze haar gast niets aan had geboden en daarbij merkte ze dat ze zelf ook dorst had gekregen van al dat schoonmaken wat ze eerder had gedaan. Voor zichzelf schonk ze alvast een mok vol en keek afwachtend naar Naevia. 'Hoe gaat het trouwens met Marcus? Voelt hij zich alweer wat beter? Ik hoorde het van Nathan.'

Naevia knikte, terwijl ze gebaarde naar haar glas. 'Ja, graag.' De laatste dagen ging in haar eigen tent met Marcus alle drank naar hem toe, om de pijn enigszins te verdoven. Nu had ze echter zelf wel weer eens zin in wat wijn. 'Het gaat beter dan ik had verwacht. Overdag gaat het eigenlijk zelfs erg goed, maar 's nachts krijgt hij vaak koorts en dan gaat hij ijlen. En verder ken je hem: hij is te koppig om in bed te blijven zitten. Ik ben maar één seconde weg of hij is alweer de tent uitgevlucht.' Naevia moest ondanks haar eigen frustratie om dat feit toch lachen en schudde ongelovig haar hoofd. 'Misschien kan Nathan hem wel een bevel geven om in bed te blijven liggen of zoiets. Ik kan niets beters bedenken, namelijk.'

Leona schonk ook een mok vol voor Naevia en grinnikte bij haar woorden. 'Ik had ook niets anders van hem verwacht. Als het aan Marcus zelf lag hobbelde hij nu al vrolijk rond.' Leona had koppigheid altijd een goede eigenschap gevonden, maar het kon ook doorslaan. 'En je denkt dat hij wel een bevel van Nathan opvolgt? Sorry dan moet ik je teleurstellen. Nathan kan veel gedaan krijgen en Marcus is best bereid om te luisteren, maar ik denk zelfs dat als Nathan hem een bevel geeft om in bed te blijven, Marcus hem vierkant uitlacht.' Als die gozer zich iets in zijn hoofd had gehaald, was er vrij weinig dat hem van gedachten kon veranderen.

Naevia haalde haar schouders op en dronk vervolgens van haar wijn. 'Als hij naar iemand luistert, dan is het Nathan. Het is het proberen waard.' Naevia wou verder praten, toen er plotseling iemand binnen kwam lopen met de melding dat er gewonden binnengebracht werden. Naevia keek verontschuldigend naar Leona, dronk snel het laatste beetje wijn op en stond vervolgens op. 'Bedankt dat je het gaat proberen met mijn vader. Ik zou je eeuwig dankbaar zijn als het lukt.' Naevia glimlachte nogmaals en liep vervolgens de tent uit, op weg naar de gewonde mannen en vrouwen.

Leona knikte bij haar woorden. 'Daar heb je zeker gelijk in, ik zal het tegen Nathan zeggen.' verzekerde hij haar en keek op toen er iemand hun tent binnen kwam. 'Ik ga mijn best voor je doen.' Nog steeds vond Leona het idee raar en wist ze niet goed wat ze ervan moest vinden. Als Nathan er weer was zou ze het wel met hem overleggen, of in ieder geval vragen wat hij zou doen. Ze wilde haar grootvader niet onnodig belasten met al deze informatie, maar als het waar was- als Neavia echt was wie ze beweerde dat ze was, vond ze ergens ook wel dat hij het recht had om te weten dat hij nog ergens een dochter had rondlopen. Wat hij daarna zelf met deze informatie zou doen, was echter haar zorg niet.

Nathan liep vermoeid naar zijn tent toe en plofte eenmaal binnen meteen op zijn bed neer. Ze hadden bericht gekregen over een groep bandieten in de buurt, die groter bleek dan ze hadden gedacht. Er waren een hoop gewonden gevallen, maar gelukkig hadden ze wel gewonnen. Pas na enkele seconden hief hij zijn hoofd op en zag hij Leona zitten. 'Hé, Leo,' mompelde hij, waarna hij overeind kwam en een teil water naar zich toe trok, zodat hij het bloed van zijn gezicht en hals af kon spoelen. 'De groep was veel groter dan gedacht. Op de een of andere manier zijn ze aan genoeg wapens gekomen om een heel leger te kunnen bewapenen.'

Leona keek op toen Nathan de tent binnen kwam strompelen en linea recta naar het bed toe liep. Blijkbaar was het toch een vermoeiende strijd geweest. Toen hij vanochtend weg was gegaan, had hij haar verzekerd dat ze de groep met gemak aankonden, maar schijnbaar had hij ze onderschat. 'Ik ben in ieder geval blij dat je heelhuids terug bent gekomen.' zei ze met een glimlach en pakte een stuk stof, zodat ze het overgebleven bloed van zijn kin af kon vegen. 'Mensen zijn bang, ze geven zo hun spullen op als ze bedreigd worden door een groep bandieten.' Het verbaasde haar niets dat ze wapens hadden. 'Naevia kwam langs, met een raar verhaal. Ze beweerd dat ze een bastaard is van mijn grootvader...' merkte ze op en dompelde het stuk stof onder water en kneep het vervolgens uit. 'Ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet denken.'

Nathan knikte instemmend, terwijl hij zijn linkerhand inspecteerde. Er zat een fikse sneed op, die gelukkig niet erg diep was. 'Maar nu hebben wij gelukkig alle wapens in beslag genomen. Daardoor kunnen we het leger nog meer uitbreiden. Het was dus eigenlijk een geluk bij een ongeluk.' Nathan wou opstaan om zich om te kleden, maar bleef zitten door de woorden van Leona. 'Een heel raar idee is het niet. William en Leonard hebben ook bastaarden, David ook. Ik denk namelijk niet dat je grootvader stil heeft gezeten na de dood van je grootmoeder.' Hij streek met zijn hand door haar haren en bestudeerde haar gezicht. 'En waarom kwam ze dan naar jou toe? En waarom precies nu en niet eerder?'

'Daar heb je gelijk in.' Het idee van bastaarden verbaasde haar niets en ook niet het idee dat haar grootvader er wellicht een paar had rondlopen. Haar vader had echter altijd gezegd dat Donovan kapot was geweest na de dood van zijn vrouw- maar als Naevia gelijk had, weerhield hem er dat blijkbaar niet van om het bed met andere vrouwen te delen. 'Ze wilt dat ik naar mijn grootvader toestap om te vragen of hij contact met haar wil.' mompelde ze en keek hem aan. 'Ik weet niet waarom ze niet eerder is gekomen.' zei ze schouderophalend en keek naar zijn hand. 'Kom, dan maak ik het voor je schoon.' Ze pakte zijn hand beet - die gigantisch was in haar kleine handje - en depte de doek langs de snee.

Nathan keek toe hoe ze zijn hand schoon maakte en probeerde niet te laten zien hoezeer de wond pijn deed. 'Oké, dus ze wil dat jij voor haar vraagt of Donovan contact met haar wil?' vatte hij kort samen, terwijl hij op zijn lip beet om een gepijnigd gezicht te vermijden. 'En ga je dat doen? Het aan je grootvader vragen?' Hij kende Leona langer dan vandaag en haar gezicht liet duidelijk zien dat ze in tweestrijd was. Toen zijn hand eenmaal schoon was, legde hij hem voorzichtig op haar wang en drukte hij een kus op haar lippen. 'Bedankt. Ik ben blij dat ik niet zo gewond ben geraakt als Marcus. Ik moet er niet aan denken om de hele dag in bed te liggen.'

Leona haalde haar schouders op bij zijn vraag. 'Ik weet het niet. Hij is al zo oud, ik wil hem niet met al deze informatie opzadelen.' zei ze, terwijl ze de lap stof in het water liet vallen en toekeek hoe het water langzamerhand nog roder kleurde. 'Aan de andere kant, wie ben ik om te bepalen of zij haar mogelijke vader wel of niet mag ontmoeten?' Ze wilde Naevia wel helpen, daar ging het niet om, maar ze dacht ook aan haar grootvader. 'Ik moet er gewoon nog over nadenken.' zei ze uiteindelijk en glimlachte bij zijn kus. 'Hier, laat me het verbinden.' Ze pakte een rol schone stof en wachtte tot hij ging zitten. 'Marcus is gewoon te koppig geweest, hij heeft er veel te lang mee rond gelopen. Misschien moet jij eens met hem gaan praten en hem overtuigen dat hij in bed moet blijven. Volgens Naevia lapt hij al haar adviezen aan zijn laars.' lachte ze. Typisch Marcus.

Nathan kende Donovan niet zoals Leona hem kende, dus wist hij niet goed wat voor advies hij moest geven. 'Hij is toch al ziek, dus zoveel kwaad zal het hem waarschijnlijk niet kunnen doen?' grapte Nathan zachtjes, waarna hij zweeg. Nog steeds kon hij er niet over uit dat zijn moeder minder lang leefde dan Donovan. Zwijgend liet hij zijn hand verbinden, waarna hij moest lachen om de woorden over Marcus. 'Ik zal vanavond wel weer even bij hem langs gaan. Als hij namelijk zo koppig doorgaat, dan geneest hij nooit. En ik heb hem nogal nodig, dat bewijst vandaag weer eens.'

'Ach, ik wil gewoon niet dat hij zich onnodig ergens over gaat opwinden. Dadelijk is het niets!' Het frustreerde haar ontzettend dat ze deze informatie had gekregen en niet wist wat ze ermee moest doen. 'Ik moet er gewoon een nachtje over slapen, dan zal ik er verder over beslissen.' ratelde ze, terwijl ze zorgvuldig zijn hand verbond. Pas toen ze klaar was keek ze weer op en glimlachte ze naar hem. 'Als hij hoort dat hij nodig is, blijft hij helemaal niet meer in dat bed liggen.' grinnikte ze en stond op om twee mokken te pakken en deze vol te schenken met wijn. 'Heb je de komende dagen nog veel te doen?' vroeg ze nieuwsgierig en nam zelf weer plaats op de plek waar ze eerder had gezeten. Ze hield het allemaal niet meer bij wat hij soms moest doen.

Nathan bekeek zijn verbonden hand en zuchtte diep. Hij hield er niet van om gewond te zijn en vooral niet aan zijn handen. 'Hij mag dat ook niet horen,' lachte Nathan, 'straks wordt zijn ego nóg groter. Dan heeft hij twee tenten nodig.' Nathan drukte nog een zachte kus op haar wang en liet haar vervolgens los. 'Wat ik de komende dagen nog ga doen?' Peinzend dacht hij na, terwijl hij op bed ging liggen. 'Niet belachelijk veel. Ik moet wel ons vertrek gaan regelen, maar het meeste is daar al voor gedaan. Ik denk dat ik in elk geval weer eens op tijd 's avonds in bed kan liggen. Ik heb wel weer eens wat slaap nodig,' verzuchtte hij, waarna hij gaapte.

Leona moest lachen om zijn woorden over Marcus. 'Stel je voor, Marcus met een nóg groter ego, dat moet we niet hebben.' grapte ze en dronk wat van haar wijn. 'Mooi, misschien kunnen we samen nog een keertje langs het paleis gaan. Dan kan ik iedereen gedag zeggen en ik denk dat mijn ouders jou ook graag nog even willen zien. Misschien kunnen we ook nog langs het huisje van Willa en Henry!' stelde ze enthousiast voor. Ze wilde haar neefje ook nog graag zien en waarschijnlijk vond Nathan dat ook geen slecht idee. 'En eens op tijd gaan slapen klinkt ook als een goed plan.' Vaak was Leona zelf ook nog wakker als Nathan pas naar de tent toe kwam. Ze probeerde wel in slaap te komen, maar vaak lukte het niet.