Nathan's Tent

-

Marcus zat al even te wachten in de tent van zijn vriend. Hij had zich daarom maar zo comfortabel mogelijk gemaakt en lag met een kruik wijn op het bed van Nathan. Hij at wat van de kaas die hij op de markt had gekocht en stopte enkele druiven in zijn mond, om de pitten vervolgens richting Nathan's wasteil uit te tuffen. Marcus vond het geen probleem om te wachten, maar dan was het wel met een risico dat hij zich geen vervelen en zichzelf moest gaan vermaken. Hij dacht er nu zelfs over na om één van die vrouwelijke soldaten wie hij tegen het lijf was gelopen te laten komen. Maar hij bedacht zich uiteindelijk en bleef etend en drinkend naar het tentzeil kijken.

Nathan wist dat Marcus al een tijdje op hem zat te wachten, maar had hij niet eerder zijn vriend kunnen begroeten. Er waren paar onenigheden geweest tussen wat soldaten en daarnaast was er ook gestolen uit het magazijn van de kok. Uiteindelijk bleek het gelukkig een hond geweest te zijn, die al snel werd verwelkomd in het leger. De kok had echter andere plannen met hem, maar gelukkig had Nathan hem op tijd kunnen stoppen. Vluchtig liep Nathan dus de tent in en zag hij Marcus al liggen. 'Sorry dat ik laat ben,' mompelde Nathan, waarna hij zijn mantel uit deed en zijn schoenen uit schopte. Marcus was de enige man in zijn leger tegenover wie hij zich verontschuldigde. 'Waar wou je me over spreken?'

'Joh, maak je niet druk. Ik heb me prima vermaakt hier.' Marcus kwam met een kreun overeind en bood Nathan de kruik met drank aan. Aandachtig bekeek hij zijn vriend en glimlachte vervolgens. 'Een aantal dingen. Ik heb je de laatste dagen maar niet te pakken kunnen krijgen om zaken te bespreken. Dus ik heb maar alleen op wat ideeën zitten te broeden en je weet dat dat nooit een goed idee is.' Grinnikend stond hij op van het bed en ging op een kruk aan tafel zitten. 'Heb je er al eens over nagedacht om die nieuwe leiders een aanbod te doen?' Hij zette zijn ellebogen op de tafel en drukte zijn vingertoppen tegen elkaar.

Nathan nam plaats aan de tafel en pakte de kruik dankbaar aan. De kruik zette hij al snel tegen zijn lippen, terwijl hij naar zijn vriend luisterde. De laatste dagen was hij veel met Leona opgetrokken en hij moest eerlijk zeggen dat hij al zijn taken daarvoor opzij had geschoven. 'De nieuwe leiders? Je bedoelt-' Hij leunde achterover op zijn kruk en keek Marcus fronsend aan. Hij was hun bestaan allang weer vergeten. 'Ik heb er nooit aan gedacht om ze een aanbod te doen. Ik twijfel erg aan hun loyaliteit, hoe erg ze ook bij David mogen slijmen... En jij dan? Hoe denk jij erover?'

Marcus haalde zijn schouders op. 'Het kan me weinig schelen of ze loyaal aan David zijn. Ik ben niet loyaal aan David, maar aan het Noorden en aan Tarth.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde eveneens naar achteren. 'Nu we ons leger aan het uitbreiden zijn met Zuiderlijke troepen, denk ik niet dat het kwaad kan om ook eens buiten Tarth te gaan kijken. We hebben ze nu echt iets te bieden met het aantal soldaten dat bij ons hoort. En kun je je voorstellen wat het voor onze status doet als we een verbond met ze kunnen sluiten. Ik denk dat David ons dan absoluut niet meer kan negeren.'

Nathan zette de kruik na een aantal flinke slokken neer en luisterde fronsend naar de woorden van Marcus. Hij had gelijk dat ze meer mannen en steun nodig hadden om Davids aandacht te trekken. 'Maar gaan we dan niet het hele idee van dit leger voorbij? Dat we juist het volk helpen en niet de klusjes van koningen en leiders oplossen? Kijk, ik wil ook dat we meer aanzien krijgen, maar is dit de manier? Om aan te pappen met zo'n leider, waarvan ze allemaal nog niets hebben bewezen? Ik weet het niet hoor...' Hij stond op en liep naar de landkaart toe, die hij op het tentzeil had vastgemaakt. 'Aan welke leider zat je te denken?'

'Maar die Wilde Landen zijn nu onderdeel van Tarth. Horen we hen dan ook niet te helpen?' Marcus trok de kruik wijn naar zich toe en nam zelf een slok voor hij hem weer terug over tafel naar Nathan schoof. 'We hoeven niet eens per se met zo'n leider in zee te gaan als we maar toestemming hebben om mensen uit hun landen te rekruteren.' Marcus stond eveneens op om de kaart te bekijken en wees naar de nieuwe delen van Tarth. 'Als we puur naar landverdeling kijken, zijn ze alle drie voordelig, maar ik denk dat we eerst met ze in gesprek moeten gaan voor we weten wie we kunnen vertrouwen.'

Nathan sloeg zijn armen over elkaar heen en keek Marcus zijdelings aan. 'Dat zou perfect zijn. Als we niets met de leiders op zwart en wit hoeven te zetten, maar wél ondertussen hun mensen kunnen rekruteren. En wie weet krijgen we daardoor wel hun steun, in plaats van andersom, en daarmee ook imago.' Hij omlijnde de Wilde landen met zijn vinger op de kaart en nam vervolgens weer plaats aan de tafel. 'Maar David gaat dat sowieso tegen proberen te houden. Ondanks dat we familie zijn en hij me waarschijnlijk vertrouwt, gaat hij het niet toestaan dat we zo machtig worden.'

'Maar denk je niet dat David blij zal zijn als de leiders nog sterker verbonden zijn aan Tarth door deel uit te maken van onze groep? En David heeft al zo lang een oog dicht gedaan voor wat wij hier doen, ik geloof niet dat hij nu ineens tegen ons in gaat. Zeker niet als Leona en haar soldaten goed geïntegreerd zijn in het kamp. Hij kan het niet meer stoppen.' Marcus tikte op de kaart en glimlachte met een trotse blik naar Nathan. 'We zouden wel echt iets kunnen bereiken als dit lukt.' Grijnzend sloeg hij met zijn hand op Nathan's schouder. 'Had je ooit gedacht dat dat boerenlegertje van jou tot dit uit zou groeien? Stel je eens voor hoeveel vrouwen dan tot onze beschikking zijn.'

'David zou daar blij mee moeten zijn, behalve als hij een dubbele agenda heeft,' mompelde Nathan bedenkelijk, maar glimlachte toch al snel. Dit plan kon inderdaad eigenlijk niet meer mislukken als het eenmaal in gang werd gezet. 'Natuurlijk wist ik dat! Ik ga nooit voor half werk!' Hartelijk lachte hij, waarna hij al snel weer wat wijn dronk. Het was natuurlijk een leugen dat hij dat al vanaf het begin wist, maar het was wel waar dat Nathan altijd al ambitieus was geweest. Net zoals zijn vriend Marcus. 'Heb je ooit al eens een vrouw uit de Wilde Landen gehad, Marcus? Wie weet wat je daar allemaal ontdekt!' lachte Nathan.

'Een dubbele agenda? Waar doel je op Nathan?' Geïnteresseerd keek Marcus zijn vriend aan, maar moest al snel lachen omwille van de zelfverzekerde woorden van Nathan. Zijn grijns werd enkel breder bij de vraag. 'Waar houd je me voor aan? Natuurlijk heb ik dat ook al aan mijn lijstje toe kunnen voegen. Hoewel het moeilijk is die vrouwen aan te trekken. Ik zie er niet bepaald exotisch uit voor hen, niet zoals jij!' Vanwege Marcus achtergrond zag hij er natuurlijk niet uit als een typische, gemiddelde inwoner van Tarth. In de steden was het niet ongewoon, maar op het platteland zorgde het nog wel eens voor problemen. 'Maar ik geloof dat jij helemaal niet toe bent aan Wilde vrouwen. Jij hebt liever een adellijk prinsesje, niet?'

'Ik vind het gewoon opmerkelijk dat David een verbond met hen aan gaat, terwijl hij met wat extra hulp van ons en de Zuidelijke legers die Wilde Landen gemakkelijk met de grond gelijk kan maken,' mompelde Nathan. Hij had enkele soldaten erover horen praten, anders had hij er sowieso geen mening over gehad. Hij moest lachen om de woorden van Marcus en schudde ongelovig zijn hoofd. 'En je hebt haar niet even naar mijn tent toe gestuurd?' grinnikte hij, al viel hij snel stil na de laatste woorden van Marcus. Hij had eigenlijk gedacht dat niemand het had opgemerkt, maar Marcus was blijkbaar de laatste dagen oplettender geweest dat hij had gedacht. 'Misschien heb ik die wel liever, maar dat prinsesje zoekt liever een échte prins,' mompelde hij op een kille toon, waarna hij de kruik weer naar zich toe trok.

Marcus dacht na over de woorden van Nathan en knikte. 'Maar wat heeft hij er aan om ze plat te trappen? Nu kan hij ze pas echt gebruiken omdat hij hun steun vermoedelijk heeft.' Geamuseerd keek hij toe hoe Nathan dicht klapte op het moment dat hij het over Leona had gehad. Die blik deed hem goed, tot plots de kille toon tevoorschijn kwam. Hij trok een wenkbrauw op en zette een hand op de tafel. 'Een echte prins ga je nooit worden, je bent door en door een boerenkerel,' grinnikte Marcus en hield zijn hand op voor Nathan tegen kon stribbelen. 'Maar ik denk dat je verkeerd hebt ingeschat wat de prinses wil. Volgens mij is ze maar al te blij ontsnapt te zijn uit dat leventje. Waarom zou ze hier anders nog steeds zijn? Dan was ze allang terug gevlucht naar haar ivoren toren.' Hij nam de kruik van Nathan weg en spoorde hem glimlachend aan verder te gaan. 'Kom op, gooi het er uit.'

Nathan keek zuchtend toe hoe de kruik buiten handbereik werd gehaald en begon toen maar over de laatste dagen te vertellen. Hij vertelde onder andere over de aanval op Leona, vervolgens over de gebeurtenissen bij het meer en als laatste wat er de vorige dag nog was gebeurd. 'Ze weet nog niet wat ze wil en ze houdt rekening met de plannen die haar ouders voor haar hebben. En het is duidelijk dat ík daar niet onder val.' Hij stond op en schopte tegen een kruk aan. 'Wat dacht ik dan ook? Dat ik haar even kon versieren, mijn bed in kon krijgen en dan wat? Ik weet zelf niet eens wat ik wil! Ik-' Hij zuchtte en nam weer plaats aan de tafel, waarna hij zijn voorhoofd op het hout drukte. 'Ik word blijkbaar sentimenteel als ik het bed te lang niet hebben gedeeld.'

Marcus mocht soms niet al te serieus of zelfs vriendelijk lijken, als zijn beste vriend problemen had, al was het zoiets als vrouwen, dan was hij een luisterend oor en deed hij zijn best om advies te geven. 'Wacht, als ik het goed begrijp en al die stambomen nog eens in mijn hoofd na ga, gaat jouw lieftallige zuster dan niet met Leona's halfbroer? Daar hebben ze ook geen problemen mee, toch?' Hij was overeind gekomen om de kruk terug recht te zetten en zuchtte diep terwijl hij Nathan zo hopeloos zag doen. 'Jongen, we worden allemaal sentimenteel, maar dat komt vooral omdat we de jongste niet meer zijn,' grinnikte Marcus voor hij Nathan een tik op zijn achterhoofd gaf. 'Kop op, Nathan, je bent een generaal je hebt problemen opgelost waar maar weinig mensen uit zouden zijn gekomen. En misschien zie je nu wel een probleem dat niet bestaat. Ga met haar praten, man.'

Nathan nam met een diepe zucht weer plaats aan de tafel en keek Marcus met een frons aan. 'Ik wil gewoon geen blauwtje lopen... Ik heb nog nooit een blauwtje gelopen!' verzuchtte hij, terwijl hij met zijn hoofd op zijn hand leunde. 'Leona is gewoon zo- frustrerend! Ze is de knapste vrouw die hier nu in het leger rond loopt, ik lig zowat aan haar voeten en dan tóch wijst ze me af. Ik weet echt niet wat ik nu nog kan doen om haar over te halen. Kijk, ik wil best mijn best doen, maar als ze zo blijft doen, dan-' Hij drukte zijn lippen koppig op elkaar en pakte zijn mes erbij, om hiermee in de tafel figuurtjes te snijden. 'Heb jij dan nooit het verlangen om... om van één vrouw te houden?'

Marcus wist beter dan Nathan tegen te spreken. Hij kon zo wel een paar knappere vrouwen op noemen die nu onderdeel waren van het kamp, maar Nathan en hij hadden dan ook nooit hetzelfde 'type' gehad. 'De enige vrouw van wie ik enkel en alleen houdt is mijn moeder,' moest hij lachend toegeven. 'Nathan, ik heb niets met relaties en trouwen en dat soort dingen. Ik ben een soldaat, daar heb ik geen tijd voor, ik ben iemand zonder blauw bloed, dus ik hóef het nooit te doen en als vader ga ik belabberd zijn, dus daar heb ik het ook niet voor nodig.' Hij klopte op de tafel om Nathan's aandacht te trekken en het hout met rust te laten. 'Maar ik weet heel goed wat jij diep van binnen verlangt, vriend.'

Nathan liet zijn mes vallen door het klopje van Marcus en ging wat rechter op zitten, terwijl Marcus verder sprak. Nathan had jaren geleefd alsof het hem allemaal niet uit maakte, maar nu hij de dertig lentes naderde en zag hoe zijn zuster een stabiele relatie kreeg, voelde hij toch wat binnen in hem trekken. 'Ik vrees dat ik echt verliefd op haar ben geworden,' mompelde hij, terwijl hij zijn mes weer in zijn riem stopte en op stond. 'Want wat jij beschrijft, ik- Ik voel me er niet goed bij. Het is niets voor mij. Je hebt gelijk dat ik wat anders verlang.' Hij plofte op zijn bed neer en ging languit liggen met zijn armen onder zich. 'Ik weet gewoon niet hoe ik het moet aan pakken. Misschien komen haar ouders er wel op tijd achter en gaat ze dus helemaal niet mee Tarth rond reizen.'

Marcus wist niet of hij meer geamuseerd of meer bezorgd om de houding van zijn vriend was. Het leek hem ernstig dwars te zitten. Het ging bovendien niet alleen om Leona, bleek nu, maar om een groter verlangen waar hijzelf onbekend mee was. 'Dan zul je dat toch maar af moeten wachten óf je kunt dat wachten zelf beëindigen en met haar ouders gaan praten.' Hij zag het nut er niet van in om dit hele gebeuren geheim te houden. Hoe kon niemand door hebben dat dit leger plots 300 meer man telde? En dat het Zuidelijke leger 300 minder koppen had. Dat het prinsesje hier rond liep was in principe nog te verbergen, maar voor hoe veel langer? Hij zuchtte diep en stond op om zijn lichaam uit te rekken. 'Er was nog iets waar ik het met je over wilde hebben, maar aangezien je daar geen behoefte meer aan lijkt te hebben nodig ik die meisjes maar in mijn tent uit,' grinnikte Marcus.

Nathan knikte als instemming op de woorden van Marcus en kwam overeind, om hem aan te kijken. 'Ik zal haar morgen aanspreken en opnieuw vragen wat haar bedoelingen zijn. Als ze namelijk liever wilt trouwen met een man die haar ouders aan wijzen, dan weet ik dat ik geen moeite meer hoef te doen.' Nathan stond ook op en wou Marcus naar de uitgang begeleiden, toen zijn woorden hem lieten nadenken. Met een glimlach sloeg hij op zijn vriends arm en gebaarde naar zijn bed. 'Laat één van hen maar hier naartoe komen, dan mag jij de andere vrouwen hebben,' glimlachte Nathan. 'Dan mag ze mijn gepijnigde hart wat verlichten.'

Nieuw

Willa had al een aantal dagen een bezoek willen brengen aan haar broer in zijn legerkamp. Ze kwam er zelden, maar ze zorgde altijd dat ze er zo nu en dan een bezoek bracht. Daarmee wilde ze laten zien dat ze hem steunde, dat ze het respecteerde en bewonderde dat hij dit op had kunnen zetten. En nu had ze een brief van haar vader gehad die ze graag samen met haar broer wilde openen en lezen. Met een glimlach stopte ze voor de tent. 'Nael! Je zuster komt een inspectie doen. Vertel me alsjeblieft dat je aangekleed en toonbaar bent.' Afwachtend sloeg ze haar armen over elkaar. Ze was eerder Marcus tegen gekomen die haar had verteld dat hij gewoon in zijn tent moest zijn. Ze had hem gevraagd of hij later langs kwam zodat ze nog wat bij konden kletsen. Marcus was net zo goed een vriend van haar als van Nathan. Hoewel het natuurlijk niet te vergelijken was met de vriendschap die de twee mannen hadden.

Nathan lag op zijn bed bij te komen van de ochtend die hij had gehad. Hij had wat soldaten zwaardlessen gegeven en omdat ze zo erg op dreef waren, had hij meteen ook wat andere wapens met hen geoefend. Het was zwaar geweest, maar het gaf hem daarnaast ook een goed gevoel om te weten dat ze nu nog kundiger waren in het vechten. Toen hij plotseling Willa's stem hoorde, stond hij met een grijns op en deed hij vluchtig een shirt aan. Daarna ging hij naar buiten en pakte hij Willa stevig in zijn armen voor een omhelzing. 'Willa! Wat kom je hier doen? Toch hopelijk geen echte inspectie, he?' Hij gebaarde dat ze naar binnen kon komen en zelf schonk hij alvast twee glazen wijn in.

Willa hoorde wat gestommel in de tent en lachte toen Nathan plots buiten stond en haar in een forse omhelzing nam. Ze drukte een kus op zijn wang en volgde hem vervolgens naar binnen. 'Geen echte inspectie, beloofd. Ik wilde gewoon langs komen en zien hoe het met je ging. Je bent maar net buiten de stad en toch zie ik je bijna nooit.' Tijdens de festiviteiten zat ze altijd bij Henry en zijn familie terwijl Nathan zijn leger vertegenwoordigde, vaak aan de andere kant van de zaal. Nu waren de havenfeesten afgelopen en moesten ze nog op de bruiloft wachtten, maar alsnog spendeerde ze haar vrije tijd voornamelijk met Henry. 'Hoe staat het in het kamp? Bevalt het Leona nog om hier rond te lopen? Het was nogal wat toen de familie bij elkaar kwam. Iedereen vroeg zich af waar ze de hele tijd was-' Willa had zich aardig schuldig gevoeld dat ze geweten had wat er aan de hand was terwijl niemand anders blijkbaar op de hoogte was. 'Oh en vader heeft een brief gestuurd. Hij staat vast vol bezorgde woorden.'

Nathan dronk van zijn wijn en ging zitten in één van de stoelen in zijn tent. Hij haalde zijn schouders op en keek naar de wijn in zijn glas. 'Ze is er nog steeds, dus ik denk dat het haar bevalt. Daarbij past ze prima in het leger, iedereen is dol op haar. En verder gaat alles in het kamp prima. En in het paleis?' Het was de eerste keer dat ze zonder hun ouders een adellijk evenement bijwoonden. Het was niet eerder voorgekomen dat haar moeder dusdanig ziek was geweest dat ze niet kon komen. En als ze ziek was, dan gingen ze gewoon met het hele gezin niet. 'Lees eens voor!' glimlachte hij, terwijl hij achterover boog in zijn stoel en gebaarde naar de brief. 'Je bent altijd beter in lezen geweest.'