Naevia's tent

-

Het had nog best een lange tijd geduurd, voordat ze ook maar iets voelde voor Marcus dat verder ging dan enkel fysieke verlangens. Ze merkte dat ze graag in zijn gezelschap was, met hem sprak en hem dichtbij wou hebben. Het was voor haar het moment geweest om haar eigen tent aan te vragen en uit de zijne te verhuizen. Ze had hem niets verteld en was gewoon op een ochtend verdwenen. Daarnaast had ze er ook voor gezorgd dat niets zou leiden naar deze plek in het kamp en dat het dus een tijd zou duren, voordat Marcus deze plek had gevonden. Haar tent leek op een simpele berging voor spullen, een plek waar nooit iemand kwam. Nu lag ze languit op haar bed en staarde ze naar de bovenkant van het tentzeil. Ze was alweer snel gewend aan het armoedige interieur waar ze altijd in had geleefd.

Marcus had de tekenen heel goed begrepen en wist erg goed dat als een vrouw zo veel moeite deed om van hem weg te blijven, hij haar ook vooral met rust moest laten. Helaas was het deze keer niet zo makkelijk. Zij was de dokter, hij één van de leiders en vandaag was hij laat terug gekomen van een expeditie die hem niet erg goed gevallen was. Liever dan naar de ziekentent te gaan, had hij achterhaald waar Naevia verscholen zat. Nu stapte hij dan ook haar tent in, schoof een kruk naar zich toe en nam er op plaats. 'Aan het werk, doc. Mijn arm ligt er zowat af, ik heb hechtingen nodig,' vertelde Marcus zonder verklaring of inleiding. Hij hield zijn elleboog krampachtig vast en rechtte met pijn zijn rug. 'Bij de Goden, had ik beter naar de stad kunnen lopen? Was ik dan sneller geholpen?'

Naevia kwam overeind, toen plotseling iemand haar tent binnen kwam stormen, en vol verbazing keek ze toe hoe Marcus opeens voor haar zat. 'Hoe heb je mij-?' Ze werd onderbroken door zijn stem en vernauwde haar ogen. 'Ik heb helemaal geen dienst nu,' mopperde ze, waarna ze haar mes pakte en zijn shirt begon open te snijden, zodat ze een goed beeld van de wond kreeg. Het was inderdaad een flinke wond, maar het was gelukkig goed behandelbaar. Met een zucht verzamelde ze haar spullen en draaide ze haar rug naar hem toe. 'Wat is er gebeurd? Bij de Goden, je hebt nog wel veel praatjes voor een gewonde man,' merkte ze sarcastisch op, toen hij klaagde dat ze langzaam was.

Marcus voelde alles dat Naevia met zijn arm en in de buurt van de wond deed door heel zijn lichaam. Hrt was al weer even geleden dat hij een wond zoals dit opgelopen had. Meestal had hij een kneuzing hier of door, een paar schrammen en blauwe plekken, meer niet. Maar hij had te snel willen zij. 'Een groep rovers, op de terugweg, ik dacht ze wel aan te kunnen pakken.' De rovers waren een groot probleem in de bossen hier. Het maakte niet uit wie of wat je was, ze zouden je de weg versperren. Hij zuchte en keek haar kort aan 'Zou je gern medelijden moeten hebben met een zwáárgewonde man?' Marcus kon het niet laten te grijnzen, maar iets wat Naevia mrt zijn arm deed liet hem al snel grimassen. 'Niet het hele kamp hoeft op de hoogte te zijn van mijn stommiteiten,' verklaarde hij verder.

Naevia zuchtte diep na zijn uitleg en trok hem voorzichtig omhoog. 'Kom, op bed liggen. Nu beweeg je teveel.' Ze begeleidde hem naar haar bed en legde hem daarop. Ze wilde hem niet van de vloer af moeten tillen als hij flauw zou vallen. 'Dit gaat even prikkelen,' mompelde ze, waarna ze een stuk stof tussen zijn tanden stopte en vervolgens een desinfecterend goedje over zijn wond heen goot. Ondanks dat alle soldaten het protocol kende, herhaalde ze het elke keer weer. Meestal waren ze maar half bij bewustzijn na zo'n wond. Vervolgens pakte ze naald en draad en begon ze te hechten. 'Niemand komt erachter als je stil blijft. Ik wil ook niet dat het héle kamp weet waar mijn tent is.' Na enkele hechtingen kwam ze overeind, om te kijken of hij nog bij bewustzijn was, en glimlachte ze zwakjes. 'Ik heb je nog zo gezegd voorzichtig te zijn. Ik ben paar dagen weg en dan werk je jezelf al in de nesten?!'

Mopperend luisterde Marcus naar Naevia en liet hij zich naar het bed brengen waar hij met zijn kaken op elkaar geklemd op ging liggen. Toen hij het stuk stof toegestopt kreeg, beet hij er hard op en sloot zijn ogen. Zijn pijngrens lag gelukkig aardig hoog anders had hij dit misschien met meer protest en geschreeuw moeten doorstaan. 'En waarom zou je nou niet willen dat iedereen weet waar je tent is?' vroeg hij met enige scepsis. 'De afwezigheid van een vrouw bepaalt niet of ik me in de nesten werk, hrt wasgewoon een eenmalige stommiteit,' mompelde hij en probeerde wat overeind te komen. Hij probeerdr een blik te werpen op de wond, maar kreeg zijn arm niet opgeheven en kon zo alsnog niets zien.

Naevia rolde met haar ogen en ging verder met de hechtingen. 'Omdat ik misschien ook wat rust en privacy wil? Dat jij ervan houdt dan iedereen maar in en uit loopt, betekent niet dat ík dat wil.' Ze duwde hem hardhandig weer omlaag, toen hij overeind wou komen, en wierp hem een waarschuwende blik toe. 'Nou, de komende tijd zal je niet eens stommiteiten kunnen uithalen, want deze wond houdt je zeker wel een tijd in bed. En ja, ik ga daar hoogstpersoonlijk voor zorgen, anders kan Nathan binnenkort een nieuwe vriend gaan zoeken.' Ze maakte de laatste hechtingen en waste vervolgens haar handen. Met een natte doek spoelde ze het bloed van zijn arm af en bestuderend bekeek ze zijn lichaam. 'Heb je ergens anders nog iets?'

'He, ik ben onder generaal, ik heb niet de mogelijkheid om onvindbaar en onebereikbaar te zijn,' wierp Marcus terug. Eerlijk gezegd vond hij het ook echt niet erg om zo nu en dan iemand zijn tent in te hebben lopen. Hij hield van gezelschap. Marcus was niet graag alleen. Hij gaf Naevia een verontwaardigde blik toen ze hem terug op bed duwde. 'Bedrust? Dat schrijf je me voor? Geen denken aan,' mopperend sloeg hij zijn armen over elkaar, maar kwam echter niet weer overeind. Hij had zeker wel gevoeld dat het geen goed idee was om zomaar op te komen. De pijn was door zijn lichaam geschoten. 'Behalve een geschaad ego gaat het uitermate goed.' Marcus keek naar Naevia met twee gefrustreerde ogen en wendde toen zijn blik af. 'Bij de Goden ik ga het nog geen tel volhouden in dit bed. Zou je me misschien 'toestemming' kunnen geven naar mijn eigen tent te gaan?'

'Bij de Goden, Marcus, ik geef je geen bedrust omdat ík dat zogenaamd leuk vind. Het is voor je eigen bestwil. Als jij je arm wil gaan verliezen door een infectie of ontsteking, dan hoef je niet bij mij aan te komen kloppen,' antwoordde ze chagrijnig, terwijl ze boos haar bloederige doek in een teiltje gooide. 'En ik ben verdomme je moeder niet, Marcus. Je doet maar wat je wilt.' Ze was er erg verbaasd om hoe gemakkelijk hij het bloed onder haar nagels vandaan kon trekken. In de tijd dat ze in zijn tent had gewoond, hadden ze nauwelijks ruzie gehad. 'Daar is de deur, Marcus. Je weet hem vast wel zelf te vinden, zónder hulp,' klaagde ze, terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg en haar rug naar hem toe draaide.

Zwijgend keek Marcus naar Naevia en hoe ze haar doek met aardig wat kracht de teil in smeet. Hij was te trots om een discussie met haar aan te gaan. Hij ging dat altijd uit de weg. Met een kreun kwam hij alsnog overeind en gooide zijn benen over de bedrand om langzaam op te staan en zijn mantel die hij bij binnenkomst aan de kant had gegooid over zijn schouders te hangen. De frustratie die hij voelde kon niet alleen meer door de wond komen en met een donkere blik keek hij over zijn schouder toen hij de tent uit wilde gaan. 'Is dat waarom je ineens weg was? Omdat er te veel mensen over de vloer kwamen? Is dat je reden?' vroeg hij fel. Hij leunde tegen de paal van de tent om zichzelf te ondersteunen en wachtte ongeduldig op een antwoord.

Naevia hoorde hoe Marcus achter haar overeind en vol tegenzin deed ze niets om hem tegen te houden. Ze staarde enkel naar het water dat langzaam rood kleurde door het bloed, zíjn bloed. Pas toen hij weer tegen haar sprak, draaide ze zich om en zag ze hem in de deuropening staan. 'Nee- nee, dat is niet mijn reden,' reageerde ze met geknepen stem, terwijl ze voelde hoe een knoop zich in haar buik begon te vormen. Hij had echt geen idee gehad van haar gevoelens. Ze drukte haar handpalmen tegen haar voorhoofd aan en zuchtte diep uit. 'Het lag niet aan jou, Marcus. Het lag ook niet aan de tent, of de mensen die langs kwamen, of- alles!' Ze beet op haar lip om zichzelf te behoeden om verder te praten, maar het werkte niet. Ze wilde alles er zo graag uit gooien. 'Ik kon dit - óns - niet meer zonder gevoelens. En ik ben weggegaan voordat het meer werd.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek met een boze blik van hem weg.

Marcus staarde hard naar Naevia terwijl ze stamelend verklaarde wat vooral niet de reden was. Daar had hij alsnog niets aan. Hij wilde gewoon weten waarom en hij had geen zin er nog langer op te wachten. Zijn verwonding had er voor gezorgd dat hij een aardig kort lontje had en maar weinig geduld. Zijn felheid verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze op biechte waar ze mee had gezeten. Nu was het zijn beurt om naar woorden te moeten zoeken. Hij streek met zijn goede arm door zijn donkere lange haar en sloot met een zucht zijn ogen. 'Ons?' vroeg hij. 'En daarom ben je nu boos op mij?' Deze vraag stelde hij met een kritische ondertoon. Het was niet alsof het aan hem lag dat dat gebeurd was. Zij was weg gegaan. Hij had het nog prima naar zijn zin.

'Ik ben niet boos!' riep ze wanhopig uit, op een toon die - ze moest het zelf toegeven - inderdaad boos klonk. Het was echter niet op hem gericht, maar de voldoening om eindelijk álles eruit te gooien, zorgde ervoor dat ze het niet verbeterde. 'Ik moest gewoon weg. Ik begon op je te vallen en-' Ze slikte en wist niet hoe ze het verder moest verwoorden. Ongemakkelijk haalde ze een hand door haar haren heen en ontmoette ze vervolgens eindelijk zijn blik. Hij wist niet half hoe moeilijk ze het vond om dit te vertellen. 'En hoe meer ik het probeerde weg te drukken, hoe heviger ze terug kwamen. En het was niet wederzijds en ook al was het wederzijds geweest, dan had het niet gekund, het kon gewoon niet en-' Inmiddels had ze haar gezicht weer afgewend en staarde ze naar de grond. Mannen brachten problemen, zoals haar moeder altijd had gezegd, vooral de machtige. Want hoe hoger zij kwamen, hoe dieper ze jou omlaag brachten.

Marcus keek haar ontzet aan. Dacht ze echt dat ze hem wijs kon maken dat ze niet boos was? Hij had absoluut geen zin om daar naar te luisteren. Hij wilde zich weer van haar afwenden, maar werd gestopt door de woorden. Hij ondervond met tegenzin dat haar uitleg hem aan de grond vast zette en aandachtig liet luisteren. Toen er een stilte viel, haalde hij enkele malen diep adem door zijn neus en draaide hij zich uiteindelijk met een ruk om. 'Je vond en vindt het toch geen goed idee om mij misschien naar mijn mening te vragen? Of ben je er al zo aan uit wat ik over de situatie denk?' Marcus kon er wat van krijgen als andere mensen hem woorden of in dit geval gevoelens of het gebrek aan gevoelens toe schreven. Waarom dachten mensen dat ze in staat waren om zijn iedere reactie te voorspellen?

Naevia beet op haar lip en zweeg. Het was inderdaad niet eerlijk geweest dat ze hem nooit eens had gevraagd hoe hij erover dacht. En vooral dat ze in haar hoofd al een eigen idee had geprent over zijn mening, gedachten en gevoelens. 'Hoe denk jij erover?' vroeg ze uiteindelijk stilletjes, terwijl ze zijn gezicht bestudeerde. Haar blik gleed al snel naar zijn arm toe en bleef op de wond haken. Het zou een fiks litteken achterlaten. 'Kom trouwens zitten, Marcus,' spoorde ze hem aan. 'Of laten we naar jouw tent gaan.'

Marcus voelde dat de vraag hem een hoop opluchting bracht. Hij wachtte al heel lang tot iemand naar zijn mening zou vragen. Met Nathan sprak hij amper over Naevia en al helemaal niet toen ze uit zijn tent vertrokken was. Hij duwde zichzelf van de tentpaal af en ging op de rand van het bed zitten. 'Zo ver ga ik niet lopen nu,' gaf hij toe. Ze had werkelijk de meest verre uithoek gevonden en hij zou het hele kamp moeten doorkruisen om bij zijn tent te geraken. Bedenkelijk keek hij naar Naevia en beet op de binnenkant van zijn wang. 'Vrouwen zijn nogal geneigd om een ernstige oogje op me te hebben, maar om die snel te verliezen,' begon hij terwijl zijn blik af dwaalde. 'Ik heb het een paar keer geprobeerd en op de een of andere manier raken ze altijd binnen korte tijd uitgekeken op me. Ik weet niet of het komt omdat ik een verschrikkelijke partner ben in relaties of dat het aan hen lag, maar ik heb altijd het eerste geloofd.' Marcus wist heel goed waarom hij haar dit vertelde, maar vroeg zich af of hij specifieker moest zijn voor haar.

Naevia keek toe hoe hij naar haar bed toe liep, maar verroerde zichzelf in de tussentijd niet. Ze was veel te gespannen naar zijn antwoord. Echter fronste ze na zijn woorden en schudde ze langzaam haar hoofd. 'Ik heb een tijd met je samengeleefd en ik kan me niet voorstellen dat je een slechte partner bent,' verzuchtte ze, terwijl ze wat bloedspetters op haar kleding bestudeerde. Vervolgens beet ze op haar lip en staarde ze naar haar voeten. 'Maar wat heeft dat met mij te maken?' vroeg ze vervolgens op zachte toon. 'Dat ik geen gevoelens voor je moet hebben, omdat je toch wel een slechte partner zal zijn? Ik denk namelijk eerder dat ik dat zal zijn.' Een bittere lach kon ze niet onderdrukken, maar al snel brak ze het plotselinge geluid af. Het was wat haar eerste en enige partner ooit tegen haar had gezegd en sindsdien had ze het altijd geloofd. Het was onmogelijk om met haar samen te zijn.

'Ik wilde dat je die informatie had. Om je te waarschuwen-' Marcus keek Naevia met een opgetrokken wenkbrauw aan toen ze plots een lach liet klinken. Een niet erg positieve. 'Als we dan beiden slecht zijn in relaties is het misschien maar een goed idee om anderen die er wel goed in zijn het leed te besparen.' Een kleine glimlach streek over zijn lippen terwijl hij een hand naar haar uit stak. 'Kom eens hier,' zei hij zacht, bijna teder en wachtte haar reactie af. Zijn ogen grepen naar die van haar en hij hoopte dat Naevia hem niet af zou wijzen. Het moment dat ze plots verdwenen was uit zijn tent was al verrassend pijnlijk voor hem geweest. Marcus had het gevoel gehad dat ze hem niet had vertrouwd en hij baseerde alles, zijn moralen en zijn daden, op het vertrouwen dat hij opbouwde met anderen.

Naevia bleef nog enkele seconden lang staan, terwijl ze hem onzeker aan keek. Het was moeilijk om na zo'n lange tijd hem ontweken te hebben, zo weer in zijn armen te kruipen. En toch was dat wat ze deed, want ze ging aan zijn goede zijde zitten en sloeg haar armen om zijn middel heen, waarna ze haar hoofd op zijn schouder legde. 'Je hoeft me niet te waarschuwen, ik doe toch gewoon wat ik wil,' zei ze met dezelfde kleine glimlach, waarna ze hem aan keek. Een verontschuldigende blik verscheen op haar gezicht en peinzend staarde ze naar zijn ogen. 'Het spijt me dat ik zomaar weg was. Dat- Ik had het je moeten vertellen.' Het was nogal een nare streek geweest en dat hadden haar vriendinnen in het kamp haar erg duidelijk gemaakt, toen ze erachter kwamen dat ze plotseling haar eigen tent had.

Marcus legde zijn goede arm rond haar schouders en hield haar tegen zich aan. 'Oh, dat weet ik maar al te goed, maar dan kan ik mezelf tenminste indekken als je me straks beschuldigt,' lachte hij zacht zonder zijn woorden echt serieus te nemen. Vervolgens streek hij met zijn vingers over haar schouder en keek hij haar even nadenkend zoals zij aan. 'Ik heb het je allang vergeven. Er zijn geen verontschuldigingen nodig. Ik denk dat ik het ergens ook heel goed begrijp.' Het was een manier van handelen geweest die hem op de een of andere manier sterk aan hemzelf deed denken. Hij leunde wat tegen haar aan en legde zijn kin op haar haren. 'Ondanks dat iedereen nog altijd zo binnenloopt in mijn tent is het er erg leeg de laatste tijd,' begon hij op een speelse toon.

Naevia moest lachen en wreef zacht met haar hand over zijn borstkas heen. 'Je zult de komende weken helemaal gek worden van mijn aanwezigheid,' waarschuwde ze hem met een glimlach, 'die wond moet heel erg goed in de gaten gehouden worden. En geloof me, als je rust houdt, dan kan je over paar weken alweer een zwaard vast houden.' Ze maakte zich van hem los, zodat ze hem recht aan kon kijken, en keek hem vervolgens serieus aan. Het was niet zomaar iets dat iemand je ergens voor vergaf en ze was hem dan ook erg dankbaar. Het was niet iets waar ze makkelijk overheen wou lachen. Haar ogen gleden naar de wond en hoorbaar zuchtte ze. 'Laat me alsjeblieft nooit meer zo erg schrikken. Ik wil namelijk nog echt wel wat langer van je gezelschap genieten,' glimlachte ze nu toch uiteindelijk.

Het gelach van Naevia bracht een glimlach op Marcus' lippen. Ze had een heerlijke lach. 'Zeg, ik heb nog een andere hand en sinds ik Nathan ken heeft hij het er bij me in gedreund dat ik mijn rechterhand twee keer zo vaak moet trainen dan mijn linker, dus het zijn beiden bekwame handen om mee te vechten en ik ga níet-' Hij stopte zichzelf en liet zijn hoofd naar achteren hangen met een zucht. 'Bij de Goden,' mopperde hij weer eens en besloot niet verder tegen haar in te gaan. Ze wist waar ze het over had, daar was hij de afgelopen maanden wel achter gekomen. Naevia was goed in het vak dat ze uitoefende. Marcus keek haar weer aan en knikte. 'Ik zal het proberen maar mijn lot ligt niet in mijn handen. Of in ieder geval niet geheel.' Zijn hand was ondertussen naar haar nek gegleden en hij speelde met enkele plukken van haar haar.

Naevia zuchtte diep bij zijn gemopper en pakte voorzichtig zijn hand vast van zijn gewonde arm. 'We kijken wel hoe het gaat, oké? En daarbij, ik geloof dat ik jou toch niet kan tegen houden als je iets in je hoofd hebt, niet waar?' Met een opgetrokken wenkbrauw glimlachte ze en drukte ze vervolgens een kus op zijn wang. Naevia was ervan overtuigd dat het lot nog grootse plannen met Marcus had. Over haar zelf was ze echter niet zo zeker. Tot nu toe was dit leger het beste dat haar ooit was overkomen. Het had haar erg dichtbij haar vader gebracht, maar nu ze eenmaal zo dichtbij was, sloeg ze dicht. 'Marcus, ik-' Ze beet peinzend op haar lip en keek hem serieus aan. 'Ik moet je iets vertellen. Iets waar ik je hulp voor nodig heb. Heb ik je ooit over mijn vader verteld?'

Marcus glimlachte en knikte instemmend. Dat klonk voor hem prima en ze had inderdaad gelijk. Grijnzend legde hij een vinger onder haar kin en wilde haar net kussen toen plots weer serieuze woorden begon te spreken. Langzaam schudde hij zijn hoofd. 'Je hebt het nooit over je familie.' Daarom had hij altijd gedacht dat ze er geen meer had, zonder dat ze hem dat hoefde te vertellen. 'Maar ga verder,' spoorde hij haar aan. Als ze zo begon zou het een ongewoon verhaal gaan woorden en dat had hem altijd op het puntje van zijn stoel.