Vertrekken van Pippa

-

Evan had geen idee wat er precies aan de hand was en dat maakte hem ontzettend nerveus. Na Henry's boodschap te hebben gekregen had hij die meteen opgevolgd en net toen hij klaar was en op het punt stond zijn spullen weg te laten brengen had hij aan Pippa gedacht. Voor hij er goed over na had gedacht stond hij al voor Pippa's deur en bonkte er hard op. Zijn handen trilden van de spanning, maar zijn blik stond strak. Henry mocht het misschien niet genoemd hebben in zijn boodschap, maar Pippa moest vast en zeker ook meegaan. Ze waren verloofd en ze had in het Zuiden gewoond, afwachtend op een datum voor hun bruiloft. Dat Henry hem bevolen had zijn spullen te pakken en terug naar huis te gaan was niet zomaar een bevel. Er was iets gaande en Evan wist niet wat er zou gebeuren als Pippa niet mee ging. Hij wilde absoluut niet dat ze in de problemen kwam.

Pippa had zich zoveel mogelijk afgezonderd van alle heisa in het kasteel. Haar moeder was natuurlijk zwaar aangedaan door de toestand van haar broer, en Pippa wilde er graag voor haar zijn, maar ze wist niet hoe. De frustraties van het "huwelijk" dat haar te wachten stond waren nog steeds erg hoog, helaas had deze reis daar niets aan kunnen veranderen. Verbaast keek ze op toen er op de deur gebonkt werd. Eén van haar dienstmeisjes wilde open doen, maar ze wuifde haar weg en opende de deur zelf. 'Oh- Evan. Kan ik je ergens mee helpen?' Evan was wel de laatste die ze voor haar deur had verwacht, al zou het haar niet moeten verbazen dat hij langs kwam bij haar vertrekken: hij was haar verloofde. 'Is er iets?' Ze merkte zijn onrust al snel op en dat vertelde haar genoeg.

Evan hoorde vol opluchting aan dat Pippa zelf de deur open kwam doen. Om zijn handen te stoppen met trillen, pakte hij haar bij haar schouders vast. 'Je moet je spullen pakken. Wacht-' Nerveus keek hij naar de dienstmeid. 'Kan ik met je praten? Alleen?' Hij liep al verder de vertrekken in en had Pippa weer los gelaten. Nu hij hier stond wist hij eerlijk gezegd niet goed hoe hij dit uit moest gaan leggen én hoe hij haar moest gaan overtuigen. Hij draaide naar haar om, maar was te zenuwachtig om stil te staan. Hij liep rond in het vertrek en pakte zo hier en daar een boek of een beeldje of een kaars op.

Pippa sloot de deur verward achter zich dicht en gebaarde het dienstmeisje dat ze het vertrek moest verlaten. 'Evan, wat is er aan de hand? Mijn spullen pakken, waarom?' vroeg ze verbaast en keek hem aan. Ze snapt niet waar al zijn nervositeit zo ineens vandaan kwam. 'Jemig, dribbel niet zo rond, je maakt mij ook zenuwachtig.' mompelde ze, toen hij constant maar rond haar vertrekken bleef lopen.

Evan stond abrupt stil toen het kamermeisje verdwenen was en Pippa hem vroeg stil te staan. Hij haalde uit zijn zak het verfrommelde briefje en hield dat voor haar uit. 'Ik kreeg dit van Henry. Ik ga terug naar het Zuiden, zo snel mogelijk, met mijn familie.' Enkele tellen staarde Evan Pippa aan. 'Henry noemt jou niet, maar daar had hij vast even niet aan gedacht. Je moet echter mee. Ik denk niet dat het hier erg prettig gaat zijn. En- En nou ja-' Plots zwijgend sloeg hij zijn blik naar beneden en bestuurde het kleurrijke tapijt. 'We zijn verloofd, dus ik denk dat ik je mee zou moeten nemen, toch?' Met elke seconde dat hij in het vertrek was begon hij meer en meer te twijfelen of zijn spontane plan wel zo'n goed idee was geweest. Dwong hij haar nu mee te gaan? Wilde ze dat wel? Zou Henry het echt wel oké vinden? En Pippa's familie?

'Wat? Waarom gaan jullie zo ineens terug?' vroeg Pippa verward en sloeg haar armen over elkaar heen. In haar ogen leek Evan nogal overstuur, maar ze wist nog steeds niet wat er nou precies aan de hand was. 'Je denkt dat je me mee moet nemen? Wat is hier in het Westen dat zo gevaarlijk is Evan? Ik snap niet waarom je mijn vertrekken binnen komt vallen met de mededeling dat we hier snel weg moeten, maar zonder te zeggen waarom precies.' De grote vraag was natuurlijk of Pippa wel mee terug wilde naar het Zuiden. Wilde ze met Evan trouwen of waren al haar dromen over een perfect huwelijk de afgelopen maanden in duigen gevallen? 'Ik weet niet of ik meega Evan. Ik bedoel, wat is dit?' Ze gebaarde naar hen twee en liet zich met een zucht in één van de stoelen vallen. 'Wat zijn wij? Ja, we zijn verloofd, maar - wees eerlijk Evan, alsjeblieft. Ik weet namelijk niet hoe ik me moet voelen... Wil je me überhaupt wel mee terug naar het Zuiden? Of is het alleen omdat we verloofd zijn en het hoort?'

'Ik- Ik heb geen idee. Henry heeft niet gezegd waarom, alleen dat het dringend was en- en ik geloof hem. Hij is mijn broer. Hij zal vast een goede reden hebben.' Evan zou zijn broer er nooit van verdenken dat hij loog als er iets aan de hand was. Hij zou nooit zomaar hun hele familie vragen terug te keren naar het Zuiden nog voor de koning was gestorven. Ergens voelde Evan de significantie van dit alles, maar nu Pippa zo reageerde wist hij niet of hij zijn vermoedens uit moest spreken. Verrast toen ze plots over hun huwelijk begon in plaats van de beweegredenen van Henry schoof hij stamelend heen en weer. 'Ja, nee, ik wil dat je veilig bent. En als Henry-' Evan stopte zichzelf en keek Pippa aan. 'Je wil niet mee? Maar je wil ook niet-' Hij kon maar geen einde maken aan zijn gedachten en zinnen.

Pippa luisterde naar het gestamel van Evan en zuchtte diep uit. 'Ik wil wel mee, maar alleen als ik weet hoe we ervoor staan. Ik heb het lang genegeerd, té lang en ik kan het niet meer. Ik wil zekerheid, ik wil zekerheid dat jij voor dit huwelijk wilt gaan. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar sinds de verloving bekend is... is er iets anders.' Ze kon haar vinger er niet op leggen, maar altijd als Evan bij Pippa was heerste er een bepaalde spanning, alsof hij bang was om gezien te worden met haar. 'Dus ik wil graag een eerlijk antwoord, dat is alles wat ik wil Evan.' Als hij nog voor haar en het huwelijk wilde gaan, was ze bereid om haar spullen te pakken en met hem mee te gaan. 'Ik wil zekerheid dat dit, dat wij- dat we er voor gaan, voor het huwelijk. Samen.' Afwachtend keek ze hem aan, terwijl ze met haar handen aan de zoom van haar mouwen friemelde.

Evan had hier helemaal niet aan gedacht, dat dit een rol zou spelen in haar beslissing. Dit alles nog verwerkend leunde hij tegen een tafel. 'Ja, natuurlijk,' zei hij toen abrupt. Hij voelde echter dat de woorden niet waren wat Pippa wilde horen. Of in ieder geval niet gebracht werden met het gevoel dat ze er achter zocht. Als hij over Wren praatte of dacht, kreeg hij daar een heel ander gevoel bij. 'Pippa, wat wil je dat ik doe of zeg om je te overtuigen?' Evan had meer duidelijkheid nodig. Het was voor hem nu te vaag om het te begrijpen. Hij slikte terwijl hij het antwoord van zijn verloofde af wachtte.

Het frustreerde Pippa enorm dat hij haar vragen en twijfels nog steeds niet had beantwoord, maar ze besloot haar gevoelens niet de vrije loop te laten. Als ze dit wilde oplossen, moest ze het rustig aanpakken. 'Ik wil niet dat je enkel iets zegt Evan, het gaat me niet om de woorden, waar het mij om gaat is dat-' Ze wist niet hoe ze dit het beste onder woorden kon brengen. 'Ik wil weten of je dit huwelijk door wilt zetten, met mij.' zei ze uiteindelijk en keek hem aan. 'En ik wil dat je het meent. Ik ben niet blind, Evan. Ik weet dat er iets is wat je dwars zit en ik weet niet wat het is, maar het belemmerd- ons en als jij niet voor de volle honderd procent achter dit huwelijk staat, weet ik niet of ik het nog wel wil doorzetten.' Ze kon nu beter alle kaarten op tafel gooien, dan dat ze haar gevoelens achter zou houden.

Hoe meer Pippa haar twijfels uit legde, hoe meer Evan begreep dat hij die twijfels niet de wereld uit kon helpen. Hij was tijdens haar woorden gaan zitten op één van de fauteuils en wreef langs zijn voorhoofd. 'Ik kan je vertellen wat er aan de hand is. Dan- Dan kan je beslissen wat je wil doen. Het is niet eerlijk geweest dat ik het je nooit heb verteld.' Hij wilde Pippa niet ongelukkig maken. Ze was een vriendin. Ze was altijd aardig voor hem geweest en ze hadden vast betere vrienden kunnen worden en wie weet meer dan dat. 'Ik- In het Zuiden- Nee, in het Noorden ontmoette ik iemand en- Wren hij-' Evan bedacht zich toen dat hij misschien beter niet te veel moest zeggen. 'Maar het kan niet door gaan en dan kunnen wij-'

Pippa luisterde naar zijn stamelende verhaal en kon er in eerste instantie niet veel uit opmaken. 'Wacht- ik, ik denk niet dat ik het helemaal begrijp.' begon ze en vouwde haar handen samen. 'Dus je wilt zeggen dat, jij en- en die jongen. Jullie-' Pippa kon niet geloven dat hij al die tijd, achter haar rug om een relatie had met iemand anders. 'Waarom?' zei ze stilletjes en wendde haar blik af naar de grond. 'Waarom zou je me al die tijd in de veronderstelling laten dat- dat we zouden trouwen en- terwijl je...?' Ze kon er met haar verstand niet bij. Er hadden zich veel scenario's in haar hoofd afgespeeld, maar dit had ze niet verwacht. Niet van Evan. 'Ik-' Ze voelde zich gekwetst en verraden. Pippa voelde hoe de tranen boven kwamen en verwoed stond ze op, om richting de ramen te lopen. 'Waarom ben je nooit eerlijk tegen me geweest? Weet je wel hoe oneerlijk dit is?!' riep ze gefrustreerd en veegde de tranen van haar wangen af. 'Bij de goden, ik ben zo blind geweest Evan.'

Evan kon zijn blik niet van Pippa afwenden. Er was zoveel op haar gezicht te lezen en Evan had geen idee waar hij moest beginnen. Noch had hij precies een idee van wat hij voelde. Hij had Pippa absoluut geen pijn willen doen. En nu zag hij wat zijn leugen bij haar opwekte. 'Ik wist niet wat er gebeurde en eerst leek het- Dit is me nog nooit overkomen. Ik wist ook niet wat ik moest doen en natuurlijk kan het niet tussen ons - Wren en ik - terwijl het moet tussen jou en mij.' Eindelijk wist hij zijn ogen beschaamd naar de grond te laten glijden. 'Je was niet blind. Je had de hele tijd al wat door, is het niet?' Evan was zich bewust van zijn eigen houding de afgelopen weken tegenover Pippa. Hij was expres op afstand gebleven terwijl ze juist nader tot elkaar hadden moeten komen. 'Het spijt me.'

Pippa probeerde zo rustig mogelijk te blijven onder de situatie, maar kon er niets aan doen dat er tranen bleven komen. Het was nog niet eens omdat ze verdriet had om hen, maar eerder omdat ze hem al die tijd toch vertrouwd had. 'Ik wist wel dat er iets gaande was, maar niet... dit.' mompelde ze en draaide zich terug om naar hem. Evan had gelijk, als dit huwelijk door zou gaan, konden hij en die Wren niet meer samen zijn, maar als hij liever met die jongen was als met haar, wie was zij dan om dat tegen te houden? 'Ik- het is gewoon... wat gaat er nu gebeuren? Nu dit eruit is?' vroeg ze, terwijl ze langzamerhand weer terug naar de fauteuil liep en zichzelf erin liet zakken. 'Het is nogal veel om te verwerken zo ineens.'

Evan haalde slechts zijn schouders op. Hij had geen antwoorden. Na met zijn moeder gepraat te hebben, had hij er het met niemand meer over gehad. Zelfs met Wren zelf spraken ze weinig over de stand van zaken en over de toekomst. Evan wilde zich enkel en alleen comfortabel voelen en dat was hij bij Wren. Niet dat Pippa hem niet gerust stelde, maar het was zó anders. Er waren echter verantwoordelijkheden. 'Misschien moet ik je wat tijd geven om na te denken? Een huwelijk tussen ons is gewenst, ook vanuit mij. Je kent zoveel talen en je weet zo veel. Je kan me goed helpen als ik straks vaders rol over neem. We kunnen boeken delen, samen schaken.' Evan probeerde Pippa een voorstel te geven dat ze wellicht zou kunnen waarderen. Misschien niet net nadat hij dit alles had opgebiecht, maar later.

Pippa moest lachen om zijn woorden. 'Het gaat er niet om dat ik veel talen spreek, of dat we samen kunnen schaken, Evan. Snap dat dan.' Het was zoveel meer dan dat. 'Als wij trouwen, betekend dat ook dat we voor nakomelingen moeten zorgen, dat er een opvolger is voor jou. Er hangt zoveel meer vanaf dan enkel boeken uitwisselen en elkaar aardig vinden. Het is jou toekomst en mijn toekomst.' Ze zat er echt niet op te wachten om een huwelijk te hebben als Adelaide en David, dat Evan op zijn sterfbed zou liggen en dat Pippa niet eens de behoefte had om langs te komen. 'Misschien- ik weet het gewoon even niet.' mompelde ze en veegde de overgebleven tranen van haar wang af.

Evan vond het raar dat Pippa plots zo lachte. Hij kon moeilijk in schatten of het gemeend was, maar kon zich niet in denken dat ze plots van tranen tot lachen over zou gaan. Hij liet zijn hoofd hangen toen ze haar woorden naar hem toewierp. Hij wist ondertussen hoe een relatie werkte. Als dat tenminste was wat hij en Wren hadden. Tegelijkertijd begreep hij meer en meer dat hij in een relatie verwikkeld was met de verkeerde persoon, met iemand met wie het niet kon. Alles wat hij voor Wren voelde, hoorde hij voor Pippa te voelen. 'Voor mij is het wel heel belangrijk,' begon hij twijfelend. 'Ik- Ik kan niemand indenken die me aardiger heeft behandeld de afgelopen jaren. Dat betekent heel veel voor mij, die opeenstapeling van jaren.' Kort keek Evan Pippa aan. 'Maar dat je het niet weet, dat snap ik.' Hij snapte nu eens heel goed hoe een ander zich moest voelen.

Pippa glimlachte zwakjes bij zijn woorden en knikte. 'Ik weet dat het veel voor je betekend, Evan. En dat waardeer ik ook, echt.' verzekerde ze hem en sloeg haar armen om zichzelf heen. 'De situatie er omheen maakt het alleen een stuk moeilijker.' Als ze niet met hem mee zou gaan naar het Zuiden, wist ze niet hoe het zou aflopen tussen hen tweeën. Het huwelijk zou misschien afgeblazen worden en Pippa zou moeten huwen met één of andere man die ze nooit had ontmoet. Wat dat betreft was Evan een betere keuze voor haar. Ze kende Evan en ze wist min of meer wat ze van hem kon verwachten. Hij was een jongen met zijn hart op de goede plek en hij zou gaan nooit bewust willen kwetsen. 'Stel - stel ik zou mee teruggaan naar het Zuiden, wat dan? Ik wil je geluk absoluut niet in de weg zitten Evan, en- nou ja, als jij gelukkiger bent met Wren dan heb ik dat te accepteren.'

Evan wilde in eerste instantie zijn schouders ophalen als antwoord op haar vraag. Uiteindelijk besloot hij dat echter niet te doen en bedenkelijk keek hij Pippa aan. 'Dan gaan we trouwen. Misschien niet meteen, dat vind je misschien niet fijn, maar dan gebeurt het. Dan wordt ik over een aantal jaar landheer en help je mij.' Evan wist niet hoe het precies duidelijk kon maken, maar hij had altijd al het gevoel van verantwoordelijkheid en plicht gehad. Daar kon hij niet regelrecht tegenin gaan. Zijn hele relatie met Wren was tot nu toe niet een directe schending geweest van het vertrouwen dat zijn ouders vast in hem zouden hebben. Als hij echter het huwelijk met Pippa afblies omwille van Wren, dan werd het een ander verhaal. Dat kon Evan niet.

'En wat zou dat betekenen voor jou en - en Wren?' Dat was misschien nog wel een belangrijkere vraag voor Pippa, of nou ja, het antwoord daarop was belangrijk. Ze was best bereid om hem te vergeven, als je al over vergeving zou kunnen spreken. Was het op zijn plaats om iemand te vergeven voor liefde? 'Ik wil je niet ongelukkig zien, Evan, dus- dus denk gewoon goed over die beslissing na oké.' Ze wilde het niet op haar geweten hebben dat Evan zijn hele leven ongelukkig was, puur omdat ze wilde dat hij een beslissing maakte.

'Dat kan niet doorgaan als ik met jou trouw,' begon Evan met een toon die iets tussen het zekere en onzekere in hing. Eerdere gedachten over dit conflict had hij veelal genegeerd. Het was voor hem nu echter frustrerend duidelijk dat het niet allebei door kon gaan. Fronsend wreef hij zijn handen over elkaar. Hij opende zijn mond om wat te zeggen na haar laatste woorden maar wist niet wat. Moest hij nadenken over de beslissing? Het juiste was toch dat hij zijn verantwoordelijke plannen voortzette? In de war wreef hij over zijn voorhoofd. Er waren te veel conflicten gaande en hij snapte het nu minder dan voorheen toen alles nog gescheiden was. Onrustig bewoog hij van het ene op het andere been.

Het verbaasde Pippa dat hij zo zeker van zijn zaak was. Ze had niet verwacht dat hij zijn relatie met die Wren zo snel zou opgeven voor haar. Ze wist dan ook niet hoe de relatie tussen Wren en Evan zat, misschien stelde het wel minder voor dan ze dacht. 'Oké.' zei ze kort en knikte. 'Dan zal ik meegaan naar het Zuiden.' Ze had eerder haar zorgen over het huwelijk uitgesproken tegenover haar moeder, maar die had gezegd dat het allemaal nog wat onwennig was en dat het wel zou komen. Natuurlijk was ze bezorgd geweest over het geluk van haar dochter, maar Pippa had wel gemerkt dat haar ouders graag de banden met het Zuiden wilde versterken door dit huwelijk. 'Wanneer vertrekken jullie?'

Evan was ontzettend verbaasd het antwoord van Pippa te horen, maar hij was nog verbaasder dat hij zo'n opluchting voelde. Hij knipperde verward en glimlachte toen voorzichtig. 'Vannacht, we moeten zo snel mogelijk klaar staan. Ik- Ik denk niet dat je al je spullen mee kan nemen, maar probeer zo veel mogelijk in te pakken.' Hij keek haar enkele tellen aan. 'Ik moet nu ook verder gaan met pakken,' zei hij uiteindelijk en wreef langs zijn haar. 'Kom langs mijn vertrekken als je klaar bent.' Hij schuifelde even heen en weer en deed nog voor hij weg ging een poging om zijn opluchting te tonen. Onzeker pakte hij kort haar hand en kneep er zacht in. 'Tot straks.' Met die woorden ontvluchtte hij het ongemak en haar blik.