De Vertrekken van William en Jillian

Jill keek William zwijgend aan en liet haar ogen over zijn voorkomen glijden. Het vertrek zag eruit als hij hier wekenlang gebivakkeerd had en van zijn verzorgde verschijning was weinig over. Zonder nog enige aandacht aan hem te besteden liep ze vluchtig naar haar nachtkastje toe en trok ze de laatjes open. In de laatste vond ze het boek dat haar vader haar had gegeven voor haar laatste verjaardag. Alle materiële herinneringen aan hem probeerde ze te bewaren. 'Waarom ben je hier nog?' vroeg ze vervolgens, waarna ze naar hem toe keerde. Ze had de laatste maanden zoveel aan hem gedacht en bedacht wat ze zou zeggen als ze hem weer zou zien. 'Het spijt me voor wat ik heb gedaan,' zei ze vervolgens zacht. Ze had nooit goed haar excuses kunnen aan bieden, laat staan uitleg geven over de hele situatie.

William kwam niet van zijn plek af, maar volgde Jillian met zijn ogen. Ergens had hij geweten dat hij haar weer zou zien een dezer dagen, maar hij had gedacht dat er eerst soldaten zouden zijn of Henry. Lieten ze iedereen maar gewoon het paleis in lopen? Wat als zijn moeder vallen klaar had gezet? Wat als sommigen toch besloten om te vluchten en dat ten koste van levens bereid waren te doen. En Jill had hier gewoon rond gelopen. William kneep zijn ogen samen en wreef langs zijn slapen. Verwoed ging hij op zoek naar de fles sterke drank die hij die nacht vast ergens achter had gelaten. Dat zou helpen met de hoofdpijn. Verder zei hij niets. Het kon net zo goed zijn dat hij droomde over Jill. Waarom zou zij hier komen?

Ze bleef stokstijf staan en wachtte op een reactie van haar man. Ondanks dat ze elkaar maanden niet hadden gezien, waren er geen scheidingspapieren getekend en waren ze dus officieel nog getrouwd. Toen hij een fles sterke drank greep, kwam ze wel weer in beweging en trok ze het uit zijn handen. 'Zeg iets, William!' riep ze gefrustreerd uit, terwijl ze zijn shirt vast pakte en hem door elkaar probeerde te schudden. 'Ik heb je verlaten, je zuster heeft verloren, je broer heeft gewonnen, ik ben hier nu en je zegt níéts?!' Ruw liet ze hem weer los en keek ze hem ongelovig aan. Ze wist niet of hij gewoon onder de invloed was van alcohol of dat er iets anders speelde. 'Heb je niets te zeggen na al die maanden?!' riep ze opnieuw naar hem.

William keek Jill verontwaardigd aan toen ze de fles drank uit zijn handen had getrokken nog voor hij een slok had kunnen nemen. Het ging allemaal te snel om werkelijk te reageren op haar handeling. William was pas net ontwaakt én hij had een ernstige kater. Pas toen ze hem los had gelaten trok hij stug zijn shirt recht en liep van haar vandaan, naar één van de andere vertrekken. Ruw begon hij allerlei spullen bij elkaar te rapen. Spullen die van Jill waren geweest en ze in haar haast om te vertrekken niet had meegenomen. Na enkele tellen kwam hij terug bij zijn nog altijd vrouw en gooide de zooi voor haar voeten. Meteen vertrok hij weer om de slaapkamer leeg te halen van alles dat hem die hele tijd aan haar had herinnerd.

Jill keek knarsetandend toe hoe William haar spullen verzamelde en vervolgens voor haar neer kwakte. 'Oh, je bent dus wel boos?!' wierp ze hem gefrustreerd toe, terwijl ze over de spullen heen stapte en naar hem toe liep. Ze wist niet waarom ze zich zo kwaad en gefrustreerd voelde. Ze besloot om hem zijn gang te laten gaan en ging zelf op hun bed zitten, terwijl ze met haar handen over haar gezicht veegde. Ze besefte dat ze altijd nog in een droomwereld had geleefd: dat ze er werkelijk van overtuigd was geweest dat het weer goed zou komen tussen haar en William, dat ze konden vergeten wat er was gebeurd, dat haar hele familie nog levend en gezond zou zijn. 'Dus dat is je leven nu, hè? Je opsluiten in je kamer, vervolgens drinken tot je alles bent vergeten en gewoon doen alsof alles wat buiten gebeurt niet waar is. Ik wens je nog veel succes ermee. Ik hoef al die rotzooi niet meer te hebben.' Ze keek naar haar oude jurken en zuchtte diep. Alleen het boek van haar vader was genoeg. Ze wilde verder geen spullen die haar herinnerde aan William.

'Je hebt geen idee wat ik de afgelopen maanden heb gedaan. En waag het niet om gefrustreerd met míj te zijn.' Hij trok jurk voor jurk uit de kast en smeet ze op de grond. 'Je doet alsof ík je woorden verontschuldigd ben, alsof ik hier wat te zeggen zou moeten hebben tegen jou! Je durft wel hier zo binnen te komen en boos op mij te worden!' Met harde stem spuugde hij de woorden er uit. Hij haatte Jillian er om dat ze hier zo binnen was gelopen en nu het lef had om zijn leven te bekritiseren. Na enkele tellen diep in en uit te ademen gooide hij zijn armen in de lucht. 'Wat doe je hier nog? Ga naar je broer! Vraag of hij een nieuwe rijke, welgestelde en nog belangrijke man voor je vindt! Die is hier namelijk niet meer! Dat was waarom je het deed, toch? Zodra je wist dat ik ging koning meer zou zijn was je weg, je broer achterna! Je bent net zo achterbaks als hij, als mijn vader als iedereen in dit verdomde paleis!'

Jill wist niet waarom het haar zo opluchtte dat hij eindelijk sprak. Ondanks dat ze er eerder goed in was geweest om te zien wat hij voelde en dacht, leek hij nu een gesloten boek voor haar. Ze liet hem volledig uitrazen, voordat ze zelf zou reageren. 'Ik ben weggegaan omdat je geen koning zou worden? Bij de Goden, William, ik heb nooit koningin willen worden! Dan was ik nooit met je getrouwd. Maar ik heb 'ja' gezegd om jou. Voor jou als persoon, als mijn man. En ik ging weg, omdat ik hier niet meer veilig was. Dat was het enige wat Henry mij stuurde. Op dat moment wist ik niet eens dat Estella koningin zou worden.' Ze pakte haar bruidsjurk van de grond en streelde voorzichtig over de geborduurde bloemen heen. Vervolgens viel ze stil en knikte ze. 'Je hebt gelijk. Je bent mij niets verschuldigd. Ik wilde gewoon dat je zou praten en dat is gelukt.' Ze legde de jurk over haar arm en pakte het boek op van haar vader. 'Ik hoef de rest niet. Je mag het allemaal weggeven of verbranden.'

'Waarom vertrouwde je die verdomde woorden van je broer meer dan mij? En waarom dacht je niet dat ík je veilig had kunnen houden als het hier zo gevaarlijk was geweest? En waarom-' William stapte op Jillian af en pakte haar bij haar schouders. 'Waarom heb je me in al die maanden helemaal níets laten weten? Ik- Ik had je nodig, Jill. Mijn hele leven viel in duigen, omdat mijn vader was gestorven, omdat jij weg ging en omdat plots iedereen mijn zus als opvolger steunde. Is het dan nooit bij je opgekomen hoe ik me zou voelen?' William liet haar los en keek haar ongelovig aan. Hoe kon het dat ze zo kil reageerde op dit alles? Had het voor haar dan geen waarde gehad, de tijd die ze samen gespendeerd hadden?

Williams blik en woorden gingen door merg en been en met ingehouden adem staarde ze haar man aan. 'Ik- ik wilde je erg graag schrijven. Maar ik dacht dat je het niet zou willen en Henry zei dat het niet mogelijk was-' Eigenlijk wist ze niet goed waarom ze niets had laten horen. Ze was er eigenlijk altijd vanuit gegaan dat hij haar nooit zou vergeven voor haar daden. Daarbij had ze Henry gevraagd of hij ervoor kon zorgen dat de brief verstuurd zou worden en hij had gezegd dat ze het beter niet kon doen. Ze had die woorden nooit in twijfel genomen. 'Ik heb heel veel aan je gedacht, William,' zei ze zacht en oprecht, nadat hij haar had vast gegrepen. 'Ik wou dat het allemaal anders was gelopen tussen ons, maar dat is niet gebeurd. Ik kan mijn daden niet goed praten. Op dat moment leek met Henry mee gaan de beste keuze.' Ze legde voorzichtig haar hand op de zijne en hield hem ondertussen goed in de gaten. 'Wat- wat ga je nu doen? Blijf je hier of ga je-?' Ze haalde haar schouders op en wachtte zijn antwoord af.

William had moeite om een besluit te nemen over wat haar woorden in hielden. Hij wilde ze wegwuiven als betekenisloze woorden, maar hij hoopte zo dat er meer achter zat. Het had hem al die maanden bezig gehouden of Jillian wel weg was gegaan met pijn in haar hart of niet. Was het een makkelijke keuze voor haar geweest om haar spullen te pakken en hem te verlaten? 'Wat ik nu ga doen? Ik geloof dat dat van je broer af hangt,' zei William bitter terwijl hij de fles drank weer gevonden had en er een gulzige slok uit nam. Vervolgens ging hij op de rand van het bed zitten en staarde uit het raam. 'Weet je, iedereen ziet je broer nu als dé redder gezonden door de Goden. Hij zorgt er voor dat de waanzinnige vrouw van de koning geen haar dichter bij de troon is gekomen. Dat niets wat door bloed met haar verbonden is de macht in handen kan nemen. Maar het kan niemand wat schelen dat hij dat door grof geweld heeft moeten doen. Dat hij de stad geruïneerd heeft, dat mijn zusters, dat ik- dat mijn hele familie nu verafschuwd wordt.'

'Voor mensen die het via via horen telt de uitkomst altijd meer dan de weg ernaartoe,' zei Jill zacht, terwijl ze naast hem op bed plaats nam en ook uit het raam keek. 'Dat is het enige wat voor hun telt.' William had gelijk, Henry had weinig gedaan om de Halley familie in hun waarde te laten. Hij had er misschien zelfs wel van geprofiteerd dat er berichten kwamen dat Cecilia en Cordelia Halley het paleis verlaten hadden en dat William Halley zijn vertrekken niet meer uit kwam. Zo brokkelde het vertrouwen in Estella beetje bij beetje. 'Ik geloof dat niet Henry jullie zal straffen,' zei ze zelfverzekerd, terwijl ze hem zijdelings aan keek. 'En anders zal Willa daar wel voor zorgen. Of mijn moeder. Of ik. Henry is geen ultieme machtshebber, daar heeft hij veel te veel mensen om zich heen voor om dat te weerhouden.' Ze liet voorzichtig haar voorhoofd tegen zijn arm aan leunen en zuchtte diep. 'William, ik- ik weet dat ik altijd achter Henry heb gestaan. Maar dat betekent niet dat ik het altijd met hem eens ben geweest. Ik vind het heel erg wat er met jou en Adelaide en jouw zusters is gebeurd.'

William zette de kruik weg en hield zijn gezicht in zijn handen. 'In het begin haatte ik mijn vader en moeder dat ze me dit aandeden. Ik haatte mijn zusters dat ze niet voor me op kwamen, Henry omdat hij mijn rechten afpakte en ik haatte jou omdat jij zelfs geen vertrouwen in me had. Maar ik heb me daarom niet opgesloten. Het was- Ik realiseerde me dat ik niemand meer haatte dan mezelf. Ik had een kans, Jill, om hen te overtuigen dat ik een goed persoon kon zijn en een goede kandidaat voor de troon, maar ik heb die ernstig misbruikt en nu heb ik geen idee wat er van me terecht gaat komen.' De confrontatie die William met zichzelf had gehad had hem doelloos gemaakt en zo had hij zich met niets en niemand buiten de wereld van zijn vertrekken bemoeit.

Jill luisterde met pijn in haar naar zijn woorden en legde geruststellend haar hand op zijn achterhoofd. 'William, ik weet dat alles je heeft tegen gezeten en ik vind het verschrikkelijk dat je je zo alleen voelde. Maar je moet weten-' Ze haalde zijn handen voor zijn gezicht weg en draaide zijn hoofd zo dat hij haar kon aan kijken. 'Je bent een goed persoon. In de tijd dat we samen waren, was je de beste man die ik mij kon voorstellen. Je bent nog steeds de liefde van mijn leven. En je ouders- misschien lijkt het niet zo, maar ik weet zeker dat ze zielsveel van je hielden én houden. En je zusters ook.' Teder glimlachte ze naar hem en streek ze door zijn lange haren heen. 'Ik weet zeker dat je ergens terecht komt waar je gelukkig zal zijn. Waar je je plek zal vinden.'

William keek Jill met vochtige ogen aan. 'Ik zou niet eens-' Hij proestte toen de slok drank die hij had genomen verkeerd schoot. Hij klopte op zijn borst en zette de kruik maar aan de kant. 'Ik zou niet eens deze arrogantie moeten hebben nu Ella haar kindje heeft verloren en wie weet wie er nog meer opgeofferd is in al dit gebeuren,' maakte hij zijn zin af. Een burgeroorlog zoals dit was pijnlijk, het kon niet zonder verliezen te lijden gestreden worden. Alsnog hielp dat niet als jij degene was om een geliefde te zien gaan. Dan was het nutteloos, onzinnig en overbodig. Will pakte één van Jill's handen vast en streek met een duim over haar huid. 'Eerder vond ik mijn plek bij jou, ik hoop die weer terug te vinden,' zei hij zacht.

'Estella- Heeft ze haar kind verloren?' Geschrokken legde Jill haar hand op haar mond, terwijl ze stevig in Williams hand kneep. Ze kon niet bevatten hoeveel pijn Estella nu wel moest voelen. En mart natuurlijk ook. Een kind verliezen... 'Mijn vader,' zei ze na zijn woorden, terwijl ze hem ook met tranen in haar ogen aan keek. 'Mijn vader heeft Henry's leven gered. En nu is hij dood.' Ze veegde haar ogen en neus af aan de mouw van haar shirt en dacht aan haar moeder en broers en zuster. Ze waren niet eens samen geweest om goed afscheid van Edmund te kunnen nemen. Na Williams laatste woorden keek ze hem aan en glimlachte ze voorzichtig. 'Ik- ik denk dat we daar allebei erg gelukkig van worden.' Langzaam boog ze naar voren en drukte ze een kus op zijn wang. Ze wilde niet meteen te hard van stapel lopen: de realiteit bleef dat ze elkaar maandenlang niet hadden gezien. 'Vind je het goed als ik toch hier blijf?' lachte ze, waarna ze gebaarde naar al haar jurken die op de grond lagen.

'Het was al dood voor het de wereld in kwam,' verzuchtte William. Hij had zijn zuster nog niet durven opzoeken. Wat had hij haar nou voor steunende woorden te bieden? Mart was er vast voor haar en hun moeder. Geschokt keek William Jill aan en kneep hij in haar hand. 'Het- Het spijt me van je vader,' mompelde hij zacht. Hij had niets gehoord over de landheer uit het Zuiden. Het enige wat em ter oren was gekomen was de overwinning, Estella's mislukte bevalling en toen waren zijn bedienden niet meer op komen dagen. Hij verwachtte dat ze er vandoor waren gegaan. Dat zou hij ook gedaan hebben. Er was voor hen toch geen zekerheid dat ze hun werk mochten blijven doen als er iemand anders op de troon kwam en het paleis over nam. 'Ja- Misschien-' William keek naar de hoop jurken. 'Laten we anders je broer opzoeken. Dan zal ik weten wat hij met mij van plan is en kunnen we zelf bekijken wat we dan kunnen doen.'

'Laten we dat inderdaad maar doen,' verzuchtte Jillian, waarna ze opstond en het boek van haar vader opnieuw oppakte. Ze zou het niet snel ergens laten rondslingeren nu ze het eindelijk weer gevonden had. 'Kom je mee?' Uitnodigend stak ze haar hand uit en keek ze hem met een geruststellende glimlach aan. Ze was ervan overtuigd dat Henry geen slechte voornemens had met William en daarbij, als hij zou zien dat het weer goed tussen hen was, zou hij vast soepeler zijn. Met William achter haar aan verliet ze uiteindelijk het vertrek.