Rens vertrekken

-

Henry had Ren al weken niet gezien. Na de strijd was hij verdwenen en ondanks dat hij niet ver weg was, lukte het Henry maar niet op hem te pakken te krijgen. Het leek wel alsof hij hem vermeed en dat maakte Henry erg bezorgd. Toen hij had gehoord van Willa dat Ren ook zijn intrek had genomen in het paleis was hem bezoeken dan ook het eerste wat hij ging doen. Standvastig liep hij naar het vertrek toe en knikte hij onderweg naar de bedienden en wachters. Zijn trad werd al steeds zelfverzekerder en hij leerde om met het zicht van één oog te leven. Eenmaal bij zijn vertrekken klopte hij op de deur en wachtte hij geduldig af.

Nieuw

Eileen had na er vaak en lang met Naevia er over gepraat te hebben toch besloten om naar Evenfall te gaan. Ze moest niet doen alsof ze iets te vrezen had. Ren wilde gewoon zijn dochter leren kennen en haar niet van haar afpakken, zoiets kon ze zich niet bedenken. Erin waggelde voor haar uit de immense gangen door op weg naar de vertrekken van Ren. Ze had al drie keer een bediende naar de weg moeten vragen, omdat ze ststeeds haar pad verloor. Gelukkig leek Erin het geweldig te vinden om het paleis te verkennen en ze zwaaide enthousiast naar iedere voorbijganger. Zij voelde zich veel minder op haar gemak in het immense gebouw. Eindelijk aangekomen bij de deur nam ze haar dochter in haar armen en werd door de bedienden binnen gelaten. Op haar lip bijtend droeg ze Erin de vertrekken in en wachtte tot Ren verscheen.

Ren had iets meer dan een week geleden bericht terug gekregen van Eileen dat zij samen met Erin zou komen. Als gevolg hiervan, raakte hij abrupt van zijn apropos en wist hij niet goed wat hij met zichzelf moest beginnen. Hij was door het dolle heen dat hij Erin kon zien en ergens keek hij er ook naar uit om Eileen te zien, maar tegelijkertijd maakte het hem nerveus. Het was alweer een lange tijd geleden dat hij Erin voor het laatst had gezien en hij had geen idee of ze hem nog wel herkende en hoe groot ze wel niet was geworden. Hij was gisteren naar de markt gegaan om iets voor haar te kopen, maar hij had geen flauw benul van wat zijn dochter leuk vond. Soms vervloekte hij zichzelf dat hij het leven hier aan het hof had verkozen boven een leven met Eileen en zijn dochter, maar hij wist dat hij Henry niet in de steek kon laten, niet na wat hij had gedaan op het slagveld. Nu was hij onderweg naar zijn vertrekken. Eén van de dienstbodes had hem verteld dat Eileen en Erin waren gearriveerd en op hem aan het wachten waren in zijn vertrekken. Toen hij de deur doorliep en de kleine Erin zag, kon hij niets anders doen dan breed glimlachen. 'Het is goed om jullie te zien.' zei hij met een oprechte glimlach, terwijl hij door zijn knieën ging, zodat hij op een betere hoogte zat voor Erin. 'Bij de goden, wat is ze gegroeid...'

Een bediende had gezegd dat Ren gehaald werd en Eileen had naïef gedacht dat hij er dus zo zou zijn. Het duurde en duurde echter maar en uiteindelijk liet ze de kleine Erin maar vrij rond lopen en was ze zelf op het puntje van een stoel gaan zitten. Eerlijk gezegd had ze geen idee of ze zomaar mocht gaan zitten. Haar blik dwaalde rond in de vertrekken terwijl ze zich voor probeerde te stellen dat Ren hier woonde. Ze keer er naar uit om hem te zien, maar het maakte haar ook bloed nerveus. Ze riep Erin vlug bij zich toen ze iemand bij de deur hoorde en stond zelf op van de stoel. Ze streek nog snel enkele vouwen in het jurkje van Erin glad. Al snel stond Ren voor hen en begroette Erin hem zoals iedereen met een hoop gezwaai. Ze keek nieuwsgierig naar haar vader, maar Eileen kon niet zeggen of ze hem herkende. Zacht lachtte ze en knikte. 'Ik kan haar al bijna niet meer dragen zo groot wordt ze.' Ze bleef maar naar haar dochter kijken om niet Ren's blik te hoeven ontmoeten.

Ren glimlachte, terwijl hij zijn dochter bestudeerde die twijfelend op hem af kwam lopen. Hij kon niet zeggen of hij haar nou herkende of niet, maar ze had een lach op haar gezicht, dus dat was al heel wat. 'Hé, Erin.' zei hij, terwijl hij op de grond ging zitten. 'Weet je nog wie ik ben?' Bij zijn woorden bleef Erin staan, en keek ze hem gefascineerd aan. 'Ik ben het, Ren- papa?' Bij het woord "papa" werden haar ogen groot en begon ze enthousiast "papa" te kirren. Hij wist niet of het was omdat ze hem nu wel herkende, of omdat ze het een leuk woord vond en hem wilde nazeggen, maar het zorgde er in ieder geval voor dat Ren een gigantische glimlach op zijn gezicht kreeg. Het duurde even voordat hij opkeek naar Eileen, opstond en naar haar toe liep. 'Het is ook goed om jou te zien.' zei hij oprecht, terwijl hij haar blik probeerde te vangen. De situatie tussen hen was raar verlopen en het voelde nog steeds vreemd omdat hij niet wist wat ze precies waren en hoe hij zich moest gedragen. 'Hoe gaat het met je? Hoe was de reis met Erin? Ik hoop dat jullie geen problemen hebben ondervonden?'

Eileen besloot wat afstand te houden terwijl Erin haar vader bekeek. Zij en Naevia hadden er veel aan gewerkt om haar een idee te geven van wat het woord 'papa' in hield en dat de man die ze een paar keer had gezien haar vader was. Maar het was moeilijk dat uit te leggen aan de jonge Erin. Ze zou het wel gaan begrijpen als ze ouder werd, hoopte Eileen. Dan zou ze vast niet eens meer weten dat ze haar papa eerst niet gekend had. Ze glimlachte toen Ren zich op haar richtte en ze knikte. 'Hetzelfde, je- je ziet er goed uit.' Het was nog altijd vreemd als ze weer tegenover elkaar stonden. Ze gaf hem maar een snelle kus op zijn wang als begroeting. 'Het gaat goed. De reis ging prima. Erin viel iedere keer meteen in slaap als de paarden begonnen te lopen,' giechelde ze. Het was een geluk geweest dat haar dochter zo gemakkelijk mee op reis te nemen bleek. 'Bedankt trouwens dat je de gastenvertrekken hebt geregeld. We hadden echt ook iets in de stad kunnen vinden hoor, maar toch bedankt-' Ze streek door haar krullen en keek met een lach rond. 'Het is allemaal zo groot. Ik kan er nog steeds niet over uit.' Het was nu al weer een hele tijd geleden dat ze hier was, maar ze had hier nog even verbleven net na de oorlog voor ze weer met het kamp vertrok. 'Hoe staat het met jou?'

'Ik ben blij om te horen dat alles zo goed verlopen is.' Uit alles wat hij hoorde uit haar brieven, klonk het alsof Erin een erg makkelijk kind was. Natuurlijk huilde ze als baby of had ze wel eens een driftbui, maar dat hoorde erbij. 'Jij ziet er ook goed uit.' zei hij, terwijl hij glimlachte en omkeek naar Erin die gefascineerd om zich heen zat te kijken. 'Geen enkel probleem, ik wil dat jullie het goed hebben. Echt als er nog iets is wat ik voor jullie kan halen moet je het zeggen.' Hij wilde niet dat ze ergens in de stad verbleven, hij wilde zijn dochter en Eileen kunnen opzoeken en niet eerst de halve stad door banjeren voordat hij ze kon zien. 'Ik heb de kok speciaal gevraagd om citroencakejes te maken.' vertelde hij met een brede glimlach. 'Omdat ik weet hoeveel je daarvan houdt.' Hij had geprobeerd om het zo aangenaam mogelijk te maken, voor beiden. 'En ik heb nog wat voor Erin gekocht op de markt, maar ik heb het in mijn werkvertrekken laten liggen.' Hij had soms zoveel aan zijn hoofd dat hij de helft van wat hij moest doen meestal vergat. 'Het gaat goed, het is druk... het is altijd druk.' lachte hij. 'En ik mis jullie.' gaf hij eerlijk toe.

Eileen knikte, maar wist dat ze Ren echt niet zo snel om nog meer zou vragen. Ze hadden nu al meer dan genoeg en het was heerlijk om voor een paar dagen zo in luxe te leven, zonder werk en de drukte van het kamp. 'Citroencakejes?' lachend keek ze naar hem op. 'Wat lekker!' Ze zou nooit uitgekeken raken op die zoete gebakjes. Eens deden ze haar te veel denken aan Ren, maar nu koesterde ze dat. 'Verwen haar maar niet te veel, anders verwacht ze iedere keer als ze je ziet iets,' giechelde Eileen en glimlachte toen Erin zich aan haar been vast hield. Haar blik gleed verlegen naar de grond toen hij aan gaf hen gemist te hebben. 'Het spijt me dat we zo ver weg wonen. Ik- Het zou leuk zijn voor Erin als ze je vaker kon zien, maar het is een lange reis en ik kan niet zomaar weg en jij natuurlijk ook niet.' Zuchtend wreef ze over haar arm. Ze wilde niet meteen hun bezoek beginnen met dit onderwerp, maar het kwam er als vanzelf uit. 'Je krijgt trouwens de groetjes van Marcus en Naevia,' zei ze maar snel vrolijker om het gespreksonderwerp te veranderen.