Vertrekken van de Rabbions

-

Iwone had al vele keren voor de deur van het vertrek van Leona gedaan, maar er werd steeds niet open gedaan. Ondanks dat alle Rabbions dezelfde vertrekken deelden, was het onderling ook weer opgedeeld in verschillende delen, zodat iedereen wat privacy had. Ze hadden echter ook gezamenlijke vertrekken en Iwone had haar jongste dochter al enkele dagen niet meer gezien. Soms verscheen ze voor het ontbijt, om dan weer tijdens de lunch verdwenen te zijn. Iwone maakte zich oprecht zorgen en klopte dus wat harder op de deur. Ze hoopte dat er niets aan de hand was.

Iwone keek opgelucht toe hoe Leona naar haar toe kwam lopen, maar vanuit de verte zag ze ook hoe gehavend haar gezicht was. Pas toen ze in haar vertrekken stonden, trok ze haar dochter tegen haar aan en drukte ze een kus op haar voorhoofd. Ze besloot om later naar de blauwe plekken en dikke lip te vragen. 'Nee, ik had je nergens voor nodig, ik wilde je gewoon graag spreken. Ik heb je de laatste dagen zo weinig gezien en ik hoopte dat er niets aan de hand was.' Ze glimlachte geruststellend en gebaarde naar een bank, waar ze zelf ook plaats nam. 'Hoe gaat het met je?'

Leona nam zelf ook plaats op één van de stoelen en schudde haar hoofd. 'Niets aan de hand, gewoon veel aan het trainen.' verzekerde ze haar moeder en glimlachte naar haar. In die zin loog ze niet, ze was overdag ook veel bezig met trainen. Enkel wist haar moeder de rest van het verhaal niet. 'Het gaat goed! Echt, tante Ayira heeft me veel nieuwe dingen geleerd!' vertelde ze enthousiast en klopte wat zand van haar broek af. 'En hoe is het om weer terug in het Noorden te zijn?' vroeg ze nieuwsgierig aan haar moeder, om het onderwerp zo subtiel mogelijk te veranderen.

Iwone hield Leona's gezicht tussen haar handen en bestudeerde de blauwe plekken en de gezwollen lip. 'Ik zal je zometeen wel even een zalfje geven, zodat het sneller herstelt. Het ligt in mijn slaapkamer, dus je kan het vandaag wel even komen ophalen.' Ze luisterde gefascineerd naar de woorden van Leona over Ayira. Persoonlijk vond Iwone dat Ayira haar dochter veel te hard aan pakte, maar als dat de manier was om te trainen, dan kon ze er weinig aan veranderen. Ze pakte haar dochters hand vast en zuchtte diep, terwijl ze uit het raam keek en de zee zag. 'Ik ben net naar het gedenkteken van mijn ouders gegaan. Ik heb wat nieuwe bloemen geplant en een fles wijn neergezet voor mijn vader,' lachte ze zacht. Ze wist nog goed hoe haar vader dat ook altijd bij zijn vader had gedaan. 'En ik wou jullie morgen allemaal mee nemen naar het strand om daar een middag te verblijven. Lijkt je dat leuk?'

'Oh het is al bijna weg, maak je geen zorgen!' Leona vond het lief dat haar moeder haar altijd wilde helpen, maar ze was oud en wijs genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen. En daarbij, in een echt gevecht had ze ook geen zalfjes om de pijn te verlichten, dus moest ze er maar mee leren leven van zichzelf. 'Morgen? Oh, maar ik had Ayira al beloofd om mee te trainen met één van de groepen soldaten.' Eigenlijk had ze afgesproken met Nathan én morgen zou de veroordeling van de soldaat plaats vinden en die zou ze echt niet missen. Hij moest straffen voor wat hij had gedaan en daar wilde ze persoonlijk bij zijn.

'Oh, maar ik had Ayira ook uitgenodigd en ze zei dat ze kon komen! Dus ik denk dat ze je nog niet heeft verteld dat de training niet door gaat. Misschien kunnen jullie wel wat trainen op het strand?' Ze wilde weer eens met haar hele familie iets leuks gaan doen. Jill had daarnaast belangrijk nieuws om mee te delen en ze wist hoe dol de jongens waren op het strand. Daarnaast hoopte ze ook weer iets leuks met Leona te doen. 'Je moet je vader vandaag ook nog even bezoeken. Ik heb hem door mijn bezorgdheid ook bezorgd gemaakt. Daarnaast wilde hij graag weten hoe ver je al bent met je training.'

'Oh...' Leona plukte wat aan de stof van haar shirt en knikte. 'Misschien dat ze er zelf niet bij is en ik gewoon meetrain met een ander commando. Ik zal het haar wel even vragen als ik haar weer zie.' Ze moest en zou Ayira spreken, ze wist zeker dat haar tante gewoon was vergeten dat ze voor haar zou dekken of misschien had ze per ongeluk wel haar mond voorbij gepraat. 'Ja, als ik straks naar het kamp ga zal ik wel even bij hem langslopen.' Ze vond het verschrikkelijk om zo te moeten liegen tegen haar ouders, maar tot dat ze een betere oplossing had gevonden, was dit de enige manier.

Iwone pakte haar dochters handen vast en keek haar hoopvol aan. 'Ik zou het echt heel erg leuk vinden als je zou komen, al is het maar voor een uurtje. Willa komt waarschijnlijk ook en iedereen zou het zo leuk vinden als je er ook bent.' Ze was opgelucht om te horen dat Leona even langs haar vader zou gaan. Ze had Edmund werkelijk gek gemaakt door haar bezorgdheden, terwijl hij het zelf al zo druk had. 'Leona, ik vroeg me trouwens af...' begon Iwone met een nieuwsgierige blik die enkel moeders konden hebben, 'heb je misschien een vriendje in het leger? Dat je daarom zo graag naar het kamp toe gaat?'

'Een uurtje kan ik wel missen.' verzekerde ze haar moeder en glimlachte naar haar. Als ze morgen even mee naar het strand zou gaan, was iedereen weer tevreden en zou ze niet nog meer argwaan opwekken dan ze al had gedaan. 'Wat?! Nee, mam. Ik wil gewoon veel trainen om beter te worden. Daarbij, wat heb ik hier in het paleis te doen? Helemaal niets, dus ik kan mijn tijd beter besteden aan iets wat ik leuk vind en waar ik beter van wordt, toch?' Leona sloeg haar armen over elkaar heen en keek haar moeder afwachtend aan. Ze had ook geen vriendje, misschien wel een potentiële kandidaat... maar daar hoefde haar moeder niets vanaf te weten.

Iwone keek haar dochter met een brede grijns aan en haalde opgelucht adem. Dan zouden ze toch nog met hun hele familie samen zijn. Ze gunde het Donovan ook om zijn nageslacht bij elkaar te zien. Ondanks dat de man te koppig was om te sterven, wist ze niet hoe lang hij het nog zou volhouden. Iwone legde geruststellend haar hand op Leona's arm en moest lachen om haar uitdrukking. 'Ik dacht dat dat misschien de reden was. Tobias was ook een wachter en door hem was ik ook bijna altijd in het legerkamp te vinden,' grinnikte ze, waarna ze wat serieuzer werd. 'Maar het is wel verstandig om wat meer in het paleis te zijn en nieuwe mensen te leren kennen van de adel. Misschien vind je daar juist wel een leuke jongen.'

'Sommige mensen zijn op mijn leeftijd wél verantwoordelijk, mam.' lachte ze, terwijl ze het vertrek eens rondkeek. Ze had hier zo weinig tijd doorgebracht, dat de kleuren haar niet eens waren opgevallen. Het was veel kleurrijker dan haar vertrekken in het Zuiden, maar alles leek hier kleurrijker te zijn. Het water, de tuinen, alles. Bij haar moeder's woorden rolde Leona met haar ogen. 'Ik ben jong genoeg en daarbij, er zijn anders genoeg mannen in dat kamp te vinden, als ik er echt eentje zocht kan ik beter daar gaan kijken dan hier.'

Iwone moest lachen en wreef met haar hand door Leona's haren. 'Ik mag hopen dat jullie verantwoordelijker zijn dan dat ik was,' glimlachte ze. Op Leona's leeftijd had Iwone al een zoon en had ze al een huwelijk achter de rug. Het was duidelijk dat de tijden erg veranderden. Nu waren er al nauwelijks huwelijken tussen alle kinderen, terwijl de meeste al tegen de dertig aan liepen! 'Ik heb jouw vader ook tussen de adel ontmoet. Dat gebeurde pas toen ik écht mijn best ging doen. En dat was de beste keuze die ik ooit had kunnen maken, want anders had ik jou, Jill en Evan nooit gehad. En Ren trouwens ook niet! Dus ik ben erg blij dat ik toen het advies van mijn moeder heb opgevolgd.'

Ze gaf maar geen antwoord op haar moeders woorden over verantwoordelijkheid. Leona wist maar al te goed dat ze niet zo verantwoordelijk bezig was geweest de afgelopen tijd. 'Ik weet het, maar dat jij je liefde hebt gevonden in iemand van de adel, betekend niet meteen dat ik mijn liefde daar ook zal vinden. En wie zegt dat ik een huwelijk wil met iemand van adel? Misschien eindig ik wel met een schoenmaker, of met een visser.' lachte ze. 'En je weet dat ik naar je adviezen luister, misschien niet altijd, maar wel vaak!'

Iwone schonk Leona een warme glimlach en schudde haar hoofd. 'Dat probeer ik ook niet te zeggen, enkel dat je soms verrassende dingen kan vinden op plekken waar je liever niet zoekt. Ik wilde me niet meer in de adel storten en toch ben ik je vader daar tegengekomen.' Iwone lachte hoofdschuddend om haar dochter: het verbaasde haar totaal niet dat Leona veel liever met iemand van het volk wou eindigen. Ze was ook nog zo jong, ze zou het later wel beseffen dat dat bijna onmogelijk was. 'Misschien moet je aan je tantes maar eens vragen of zij nog leuke soldaten voor je kennen.'

Leona fronste haar wenkbrauwen naar haar moeder. Snapte ze nou echt niet dat ze niet over dit onderwerp verder wilde praten? Waarschijnlijk zou haar zuster trouwen met de kroonprins, was dat niet genoeg? 'Ik zoek ze liever zelf uit.' lachte ze, terwijl ze opstond van de fauteuil en naar de spiegel liep. Haar gezicht zag er nog steeds niet uit. Haar lip was nog steeds opgezwollen en daarom heen waren nog steeds blauwe plekken te zien. Gelukkig kon haar moeder de rest van haar lichaam niet zien, waar zich nog veel meer blauwe plekken hadden genesteld. 'Maar ik moet zo weer gaan. Ik heb met tante Ayira afgesproken en als ik ook nog langs vader moet, kan ik maar beter zo snel mogelijk gaan. Ik wil niet te laat komen.' Eigenlijk wilde ze gewoon terug naar het kamp van Nathan, maar dat hoefde haar moeder niet te weten.

Iwone keek zuchtend toe hoe Leona meedeelde dat ze alweer weg moest en moeizaam stond ze zelf op. Ze merkte dat ze zelf ook ouder begon te worden, maar gelukkig kon ze nog wel werken in het verpleeghuis in het Zuiden. Anders zat ze maar de hele dag in haar eentje in het paleis, terwijl haar man werkte en al haar kinderen hun eigen ding deden. 'Kom eens hier,' glimlachte Iwone, waarna ze haar dochter stevig in haar armen nam. Leona bleef voor haar altijd haar kleine meisje, die ze tegen alle gevaren en dreigingen van de wereld wou beschermen. Ze gaf haar een kus en glimlachte. 'Ik hou van je, Leona. Maar let alsjeblieft wat beter op jezelf, oké?' Misschien zou ze Ayira er wel op aanspreken dat ze rustiger met Leona aan moest doen.

Leona omhelsde haar moeder stevig en legde haar hoofd tegen haar moeder's schouder aan. Op dit soort moment voelde ze zich meer dan schuldig en had ze haast te neiging om haar moeder de waarheid te vertellen. Ze was echter nog steeds bang dat ze het aan haar vader door zou vertellen en dat risico wilde ze niet lopen. Daarbij wist ze ook niet hoe haar moeder erover dacht, misschien zou ze het haar ook wel verbieden en dat wilde ze graag voorkomen. 'Ja, ja ik let goed op mezelf. Het was helemaal niet de bedoeling, ik struikelde tijdens de training en ik viel wat ongelukkig.' vertelde ze haar moeder nog, zodat ze niet al te ongerust zou worden. 'Maar ik moet nu echt gaan, want ik ben al veel te laat.' Ze drukte een kus op haar moeders wang en glimlachte. 'Tot morgen!'

Nieuw

Willa was al drie keer voorbij de vertrekken van de familie Rabbion gelopen. Onderweg was ze al een keer Evan tegen gekomen en had ze toen maar gedaan dat ze slechts toevallig voorbij was gekomen. De tweede keer had ze het niet aan gedurfd om naar binnen te gaan. Wie weet was Jillian op dat moment wel bij haar ouders of Ren of Leona. Gelukkig wist ze dat Henry voor hij met zijn familie samen kwam de stad in was gegaan. Met een zucht stopte ze voor de deur en klopte uiteindelijk toch aan om vervolgens twijfelend naar binnen te stappen. 'Iwone?' riep ze zacht de ruimte door. Ze hoopte zo dat niemand anders aanwezig was.

Iwone lag op bed een boek te lezen, toen ze plotseling een stem door haar vertrek hoorde. Ze wachtte al een tijdje op haar man, maar hij had het vast druk en was daardoor erg laat. Ze had gehoopt op een romantische avond met zijn tweeën, maar dat idee had ze al uit haar hoofd geduwd en had in plaats daarvan haar zoon gevraagd om langs te komen. Hij was echter al een tijdje geleden vertrokken en ze was zelf op bed gaan liggen om wat uit te rusten. 'Ik kom eraan!' riep ze terug, waarna ze van het bed af stapte en naar de gemeenschappelijke ruimte liep. 'Willa, wat een verrassing!' glimlachte ze, toen ze zag wie er in de ruimte stond. Nadat ze de vrouw had omhelsd, gebaarde ze naar een stoel en nam ze zelf plaats op een ander. 'Kan ik je ergens mee helpen?' Willa's blik was haar namelijk niet ontgaan.

Het was een last van haar schouders dat Iwone ook werkelijk haar kwam begroeten. Ze glimlachte terug naar Iwone en nam de omhelzing met enige wanhoop aan. Ze miste de armen van haar eigen moeder op het moment zeer. Eenmaal op de stoel vouwde ze haar handen samen en keek naar de donkere kleur van haar jurk. Ze besloot om maar meteen direct te zijn tegenover de vrouw die ze altijd als een tante had beschouwd. 'Ik hoopte dat je- dat je me misschien kon helpen.' Met gesloten ogen wreef ze langs haar slaap en beet kort op haar lip. Ze gaf dit helemaal niet graag toe. 'Ik voel me de laatste tijd niet goed. Ik ben moe, of eerder gezegd uitgeput, en- en het doet me erg denken aan mijn moeder.' Bij die laatste woorden keek ze Iwone bijna bang aan.

Iwone bekeek Willa aandachtig, terwijl ze luisterde naar haar woorden en beschrijvingen. Geruststellend pakte Iwone één van Willa's handen tussen haar eigen handen. 'Deze beschrijvingen zijn iets te vaag voor me om je te kunnen helpen. Mag ik je nog wat extra dingen vragen?' Iwone dacht diep na en bekeek Willa's voorkomen nogmaals. 'Ben je weleens in de ochtend misselijk? Of voel je weleens wat krampen in je lichaam? Merk je dat je weleens wat emotioneler bent? En- heb je de laatste tijd nog bloedingen gehad?' Er zat eigenlijk maar één diagnose in haar hoofd, iets waarvan ze erg graag wou dat het niet klopte. Maar dit alles leek zo erg op haar eigen eerste symptomen en ook op wat Agathe voelde, toen ze voor hulp naar Iwone kwam voor haar zwangerschap.

Willa keek naar hun handen en knikte. Ze luisterde aandachtig naar de vragen en liet toen abrupt Iwone's handen los. Verward keek ze de vrouw aan. 'Je bedoelt- Nee, ik weet hoe het voelde, dit is anders en-' Willa realiseerde zich niet eens dat ze zojuist toe had gegeven al eens eerder zwanger te zijn geweest. Ze was opgestaan en zat met haar handen in het haar. 'Maar ik heb nog bloedingen. Het kan dus niet. Ik heb maan thee gedronken, echt. Het moet iets anders zijn. Het kan gewoon zoiets zijn zoals moeder, dat mijn lichaam niet altijd even sterk is.' Op het moment was dat bijna een liever uitkomst dan de mogelijkheid dat ze zwanger zou zijn.

Iwone schrok niet van de reactie van Willa en liet haar dus kalm uitrazen. Toch bleef ze goed op de woorden lette en merkte ze dus ook iets opmerkelijks daarin op. Ook Iwone was opgestaan en had haar handen op Willa's schouders gelegd. 'Willa, rustig aan,' suste ze haar schoondochter tot rust. 'Kom even tot rust, Willa. Ik probeer niets te insinueren, maar ik heb veel vrouwen de diagnose van zwangerschap en-' Ze zuchtte en liet Willa weer plaats nemen op een stoel. 'Eigenlijk heb ik het nooit fout, Willa. Bij mijn zwangerschap van Henry bleef ik ook bloedingen houden, vandaar dat ik het niet heb opgemerkt in Evenfall. Jouw moeder had ook nog steeds bloedingen.' Ze wou het onderwerp niet opbrengen, maar ze zag het als noodzakelijk om erachter te komen of Willa wel of niet zwanger was. 'Vertel eens over die eerste keer,' spoorde ze zachtjes aan.