Legerkamp - tent van Willa en Jill

-

Voordat hij naar Nathan toe zou gaan om de laatste zaken te regelen voor de komende reis wilde hij eerst nog Willa en zijn zoons bezoeken. Ze zouden binnenkort weer verder reizen richting Tarth, wat hoogstwaarschijnlijk de laatste plek zou zijn, voordat ze zouden aanvallen. Nathans en zijn eigen kamp zouden dan ver uit elkaar zijn. Hij wilde zijn vrouw, kinderen en zuster dus nog vaak zien voor die tijd. Willa en Jill hadden een tent gekregen dichtbij die van Nathan en Leona, zodat ze in het centrum zaten, mocht er iets gebeuren. Toen hij aan kwam lopen, zag hij al snel Tobias rond de tent rennen. Met een grijns tilde hij zijn zoon op en drukte hij een tedere kus op zijn haren. 'Bij de Goden, wat groei jij snel. Waar is je moeder?' Tobias wees naar binnen toe, dus stapte Henry al snel de tent binnen. 'Will? Jill? Zijn jullie er?'

Willa zat met Gus op haar arm, aan haar borst, en een boek in haar vrije hand op één van de tapijten. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit meer tijd voor zichzelf had gehad dan voordat ze het kamp van Nathan ingetrokken was. Natuurlijk was ze druk met de kinderen, maar Jillian nam veel van dat werk van haar over en bovendien had ze Eileen die de tent altijd netjes kwam maken. In het begin had ze hard geprotesteerd tegen alle hulp. Uiteindelijk begreep ze heel goed dat het hen ook bezig hield. Bovendien wist ze dat het meisje het deed om een indruk achter te laten bij Henry voor Ren. Willa kon er wel om lachen dat ze Henry zo intimiderend vond. Dat was Henry nooit voor haar geweest en zou hij ook ooit zijn. Hij bleef altijd de goede oude Henry. 'Hier!' riep ze verrast toen ze Henry hoorde.

Henry zag zijn vrouw al snel zitten en glimlachte breed. Het was alweer een ruime week geleden dat hij de tijd had gehad om haar te bezoeken. Zorgvuldig zette hij zijn zoon op de grond en knielde vervolgens voor Willa neer. 'Tobias is niet de enige die groeit als kool,' lachte Henry, waarna hij Willa een kus gaf en met zijn duim over Gus' wang wreef. 'Hoe gaat het met je? En met de jongens?' Hij had al eerder gehoord van Willa dat Tobias het enorm naar zijn zin had in het kamp. Er waren nog wat andere kinderen in het kamp, waar hij al snel vrienden mee was geworden. Het was natuurlijk de perfecte plek voor een groep kinderen om herrie te schoppen. Over Willa's schouder heen zag hij Iwan in zijn wieg liggen en hij liep er naartoe, om zijn zoon op te pakken. Vredig lag hij te slapen en hij had dan ook niet eens door wat er om hem heen gebeurde.

Vaak wist Willa niet wanneer Henry langs zou komen. De bezoeken aan het kamp werden nooit afgesproken, noch waren ze regelmatig, om zo maar te voorkomen dat de aanwezigheid van Henry uitkwam. Willa legde haar boek aan de kant en knoopte haar blouse terug dicht. Met een glimlach legde ze Gus tegen haar schouder en klopte zachtjes op zijn rugje. 'Het gaat goed. Zeker met de jongens.' Ze keek om naar haar man die niet met rust werd gelaten door hun oudste zoon. 'Wat fijn dat je er bent,' zei ze zacht. 'We hebben je gemist.' Tobias brabbelde constant over zijn vader. Hij vroeg steeds naar zijn papa en dacht dat iedere soldaat die binnenstapte Henry was. Gelukkig kon Willa hem afleiden door hem naar de paarden te nemen of naar de ziekenboeg of het dorp in. 'Hoe staat het er voor?'

Met Iwan in zijn armen nam hij plaats op het tapijt en gebaarde hij dat zijn oudste zoon er ook bij mocht komen zitten. Hij nam Tobias op schoot, terwijl hij Iwan tegen zijn borst hield, en sloeg zijn vrije arm ook nog om zijn vrouw heen. 'Ik ben ook blij om hier te zijn,' zei Henry oprecht door het gebrabbel van Tobias heen. 'En de voorbereidingen gaan gestaag. Als het allemaal volgens plan loopt, dan kunnen we volgende week vertrekken.' Die woorden liet hij door een stilte bezinken en met een zucht bekeek hij zijn drie zoons. Soms beangstigde het hem dat hij maar zo weinig bij zijn kinderen kon zijn. Misschien kwam er wel een moment dat Iwan en Augustus hem niet zouden herkennen, omdat hij nooit een band met hen had kunnen opbouwen. 'En hoe gaat het hier?' vroeg Henry vervolgens, terwijl zijn gezicht langzaam betrok. 'Ik moet het nog met je hebben over je broer.'

Willa liet Augustus zijn boertje doen en legde hem toen in haar schoot met zijn gezichtje naar hen toe gericht. Hij was nu al weer langzaam aan het in dutte nu hij zijn eten had gehad. Willa zuchtte bij de gedachte aan weer een verplaatsing van het kamp, maar ze wanhoopte vooral bij de gedachte dat Evenfall nu in zicht was. Bovendien zouden ze nu verder en verder van Henry verwijderd raken. Ze had het er met Nathan over gehad al weken geleden en zodra ze dicht bij Evenfall kwamen dan zou Willa met de kinderen achter blijven. 'Zo zijn gangetje,' gaf ze als kort antwoord, maar hoorde Henry toen precies datgene zeggen waar ze het niet over wilde hebben. 'Ik weet het Henry. Alsjeblieft herinner me er niet aan. Ik wil hem spreken en helpen, maar ik kan hem nier forceren. Hij moet het zelf in zien.'

'Hij gaat het niet in zien, Willa,' wierp hij terug, waarna hij zijn keel schraapte en Willa verontschuldigend aan keek. 'Ik wil dat Nathan tijdelijk zijn taken gaat overgeven aan Marcus. Hij is onstabiel en een gevaar voor zichzelf, maar ook voor zijn hele leger. Dus ik ga hem twee keuzes geven: of hij trekt zich terug en bemoeit zich niet met de strijd, of Marcus neemt de taken tijdelijk over.' Hij wilde dit meteen eruit hebben, zodat hij niet constant met het slechte nieuws in zijn achterhoofd zou zitten. Daarbij wilde hij weten wat Willa ervan zou vinden. 'Ik weet dat je het er niet over wil hebben, maar dit is het enige wat ik erover zal zeggen.' Hij gleed met zijn hand over haar haren en keek haar afwachtend aan. 'Zijn gangetje? Vermaakt Tobias zich nog steeds zo goed?'

Willa wendde stug haar blik af toen Henry zijn eisen voor stelde. Ze keek naar Augustus en streek langs zijn al flinke bos donkere haar. Het was erg moeilijk om toe te kijken hoe het er met haar broer aan toe ging op het moment. Het werd alleen maar erger als Marcus en Henry en wie dan ook naar haar toe kwamen om te vertellen dat ze maatregelen wilden nemen. Marcus had haar namelijk ook al een paar keer om advies gevraagd. Ze had zo erg gehoopt dat Nathan gewoon uit zichzelf naar haar toe zou komen. 'Laat mij eerst met hem praten, oké?' Willa keek Henry kort aan en glimlachte vervolgens. 'Hij heeft erg veel lol en ligt iedere dag uitgeput bij me in bed.' Haar glimlach verdween echter langzaam weer en met één hand streek ze over zijn been. 'Hij vraagt steeds naar je. Eén van de woordjes die hij in overvloed gebruikt is 'papa'.'

Henry keek haar peilend aan en wilde er tegen in gaan, maar besloot uiteindelijk om zijn mond te houden. Hij wilde nu niet over zijn schoonbroer discussiëren en hij vertrouwde Willa voor de volle honderd procent dat ze het zou regelen. 'Je hebt daar een week voor, oké? Anders ga ik hem de opties voor leggen. Ik wil niet dat hij ons allemaal in gevaar brengt.' Zijn vrouw en zoons zaten in het kamp van Nathan en hij wilde er alles tegen doen dat ze geen gevaar zouden lopen. Bij haar volgende woorden viel hij stil en keek hij haar verontschuldigend aan. Hij voelde de stille boodschap in die woorden. 'Ik probeer er de komende tijd vaker te zijn,' zei hij zacht, terwijl hij keek naar het hoopvolle gezicht van zijn zoon. In al die maanden had hij niet eens de tijd gehad om één nacht te blijven, om Willa 's ochtends te helpen om hun kinderen uit bed te halen. 'Ik ben blij dat hij het zo naar zijn zin heeft,' glimlachte Henry, waarna hij ook Augustus over nam en zijn beide zoons in hun wieg legde, zodat hij zijn volle aandacht voor zijn oudste zoon zou hebben.

Willa trok kort en lichtelijk verontwaardigd haar wenkbrauwen op. Het kwam niet vaak voor dat Henry haar met zoveel daadkracht behandelde en zo direct haar een regel oplegde. Ze begreep het echter heel goed dat hij het deed en ze knikte. Ze hoopte echter dat hij niet te gewend zou raken aan het spelen van beslisser, leider of wat dan ook in het bijzijn van zijn familie. Willa glimlachte voorzichtig. 'Maak je geen zorgen als het niet lukt, ik weet dat je het probeert.' Ze keek toe hoe hij de tweeling in hun wiegjes legde en nam toen zelf de tijd om haar boek aan de kant te leggen en haar benen te strekken. Ze trok een extra trui aan en kreeg met veel moeite voor elkaar om Toby zijn sokken terug aan te trekken. Die vluchtte al snel naar zijn vader. 'Henry, ik wil het over nog iets hebben. Over mij,' begon ze terwijl ze wat fruit begon te snijden en wat brood met beleg op tafel zette. 'Of nou ja, ook over jou.' Ze nam plaats op één van de krukjes en ging verder met het klaar zetten van wat eten. 'Ik weet dat we niets aan kunnen nemen, maar- Maar als je wint dan ga je gekroond worden? En ik-' Henry en zij hadden het hier nooit zo impliciet over gehad.

Henry merkte haar verontwaardigde blik op, maar zei er niets over. Ze moest begrijpen dat als dit hele plan zou mislukken, als Estella zou winnen, dat ze dan allemaal in gevaar kwamen. En als hij dat kon voorkomen door Nathan hard aan te pakken, dan zou hij dat doen. Zorgvuldig dekte hij zijn twee zoons toe, waarna zijn oudste zoon met een bal naar hem toe kwam rennen. 'Kom maar, dan doen we dat op het tapijt, zodat we jouw broertjes niet kunnen raken.' Hij ging op de grond zitten en rolde zo de bal naar Tobias toe, terwijl hij luisterde naar de woorden van Willa. Het was een onderwerp dat hij ook graag had willen vermijden, met de gedachte dat dat allemaal wel vanzelf zou gaan na de overwinning. 'Ehm, ja, ik wil dan zo snel mogelijk de kroon overnemen, zodat er geen paniek of onrust ontstaat. En jij-' Hij ging op de grond liggen om de bal nog net te pakken, voordat hij uit de tent zou vallen, en rolde hem zo weer terug naar zijn zoon. 'Het is alleen een titel, Willa. Ik zou nooit van je verwachten dat je ook echt de functie overneemt.'

'Dus een kroning?' Willa sneed dunne plakjes van het vlees en belegde zo een stuk brood voor Tobias. Hij had een rare smaak en zijn favoriete sandwich was er één met stukjes appel en een plakje vlees. Willa luisterde er maar na, dan at hij tenminste goed. 'Je wilt dat ik ook voor het publiekelijk oog gekroond wordt?' Ze keek op van de tafel en wreef langs haar krullen. 'Wat zou je willen dat ik zou doen? Ongeacht wat ik denk, ongeacht wat andere denken. Wat zie je mij doen, Henry?' De laatste weken had Willa veel aandacht besteedt aan dit onderwerp. Hoewel ze vanzelfsprekend haar eigen plan zou trekken was het voor haar erg belangrijk te weten wat hij dacht.

Henry knikte instemmend op haar woorden. 'Maar het zal een kleine kroning zijn, puur voor de vorm. Ik wil niet vieren dat ik mijn eigen zuster van de troon af heb geschopt.' Tobias was al snel verveeld door het rollen van de bal en kwam terug met een hoop blokken, waarmee hij een toren wilde bouwen. Het waren houten blokken die Dorian ooit voor hem had gemaakt. 'Ik zie jou doen wat je altijd doet, Willa. Je bent altijd eerlijk tegen mij, over alles. Dat heb ik nodig. Je bent daarnaast een geweldige moeder én je weet altijd goed met mensen te praten. Veel beter dan dat ik dat kan.' Hij liet Tobias even alleen met zijn blokken en knielde voor Willa neer. Zacht gleed hij met zijn hand over haar wang en hals, terwijl hij haar oprecht aan keek. 'Ik wil je vertrouwen, advies en eerlijkheid. Verder vraag ik niets van je. Ik heb je hier in gesleept, maar ik wil je nergens toe dwingen. Dat zou ik nooit willen én doen.'

Willa bestudeerde haar zoon aandachtig terwijl Henry haar vertelde wat hij in gedachten had gehad. Ze keek pas naar haar man toen hij voor haar knielde en zijn hand in haar nek legde. Ze glimlachte zwakjes en pakte zijn andere hand vast. 'Het spijt me als het me veel moeite gaat kosten om er aan te wennen. Ik kan nu alvast zeggen dat ik niet aangenaam ga worden. Niet altijd.' Ze boog naar voren en kuste hem zacht. Willa wist goed genoeg dat haar koppigheid niet altijd even goed van pas kwam. Ze zou vast zeker haar momenten hebben waarop ze onredelijk zou zijn, vooral omdat ze absoluut niet gewend was aan wat Henry en haar te wachten stond. Gelukkig had ze de jongens om haar aandacht op te eisen.

'Ik sleep je van de ene naar de andere plaats, Will. Het Noorden, het Zuiden en nu het Westen... je hebt alle reden om soms eens niet zo aangenaam te doen,' zei Henry met een klein glimlachje, waarna hij haar teder terug kuste. Al snel voelde hij zijn zoon weer aan zijn been trekken, waardoor hij de kus verbrak en zijn zoon lachend op zijn schoot trok. 'Wat zouden jullie ervan vinden als ik vannacht blijf? Ik moet morgen toch hier zijn om Nathan en Marcus te spreken. Dan kan ik net zo goed hier verblijven. Wie weet heeft Ren ook wel behoefte om de nacht bij zijn vriendin te spenderen.' Hij pakte het broodje bestemd voor zijn zoon van de tafel af en gaf deze aan hem. Vervolgens keek hij zijn vrouw weer aan en kuste hij haar opnieuw. Hij keek nu alweer tegen het moment op dat hij de volgende dag afscheid moest nemen.

Willa aaide Toby over zijn bol toen hij zijn plek had genomen op zijn vader's schoot. Verrast keek ze naar haar echtgenoot op en knikte. 'Dat- dat zou heerlijk zijn, Henry.' In het begin had ze nog vaak aan hem gevraagd of hij zo nu en dan een nacht wilde blijven. Ze had echter al snel geleerd dat ze alleen maar teleurgesteld kon worden als Henry 'ja' zei. Liefdevol kuste hem terug en streek na het verbreken van de kus langs zijn lange haren en baard. 'Misschien kan ik je dan eens eindelijk die scheer- en knipbeurt geven. Je schrikt de jongens straks nog af als je het nog meer laat groeien,' grinnikte ze. Met een tevreden glimlach keek ze toe hoe hun oudste zoon de boterham naar binnen werkte in record tijd om maar zo snel mogelijk weer zijn volledige aandacht op zijn vader te richten. Het zou nog moeilijk worden om hen in bed te krijgen nu hij zo enthousiast was. 'Kan je het trouwens ook niet geloven dat Nathan en Leona een kindje verwachten?' verzuchtte ze.

'Niet zo schrokken, dan proef je er niets van,' lachte Henry bij het aanzicht van Tobias die zijn brood in twee gigantische happen op at. Hij veegde wat resten brood van zijn mondhoeken af en keek Willa vervolgens weer aan. 'Die scheer- en knipbeurt heb ik zeker nog wel nodig. Ik durf zo niet in Estella's aanwezigheid te zijn,' grinnikte hij, waarna hij stil viel. 'Estella en ik hebben briefcontact gehad. We gaan binnenkort met elkaar praten over eventuele... uitkomsten. En hoe we zo veel mogelijk bloed kunnen vermijden.' Hij streek met zijn hand over haar rug heen en drukte zacht een kus op haar slaap. Hij keek nu al tegen de ontmoeting op. 'Ik vind het ongelofelijk dat mijn jongste zusje zwanger is,' verzuchtte hij, terwijl hij vermoeid over zijn gezicht wreef. 'En nu gaat ze ook nog eens bevallen tijdens deze hectiek... Ik hoop maar dat alles goed verloopt.'

'Je gaat alleen met Estella praten?' vroeg Willa verbaasd. Het idee kwam meteen in haar hoofd op dat dit niet anders dan een val kon zijn. Adelaide zou het nooit toe laten dat haar dochter alleen met Henry in gesprek ging. Willa gaf een kneepje in zijn schouder om hem - ze zag de spanning op zijn gezicht - en ook haarzelf gerust te stellen. Ze geloofde er wel in dat Estella een eerlijke ontmoeting met hem op zou zitten. Alsnog lag het haar niet lekker. 'Henry, maak je geen zorgen. Ik help haar en Jillian is ook hier en we hebben Naevia en Eileen om de medische zaken op zich te nemen.' Het was bijna alsof ze in huize Barnes zou bevallen, met een heel leger vrouwen paraat. Helaas was het in een kamp en niet in een familie huis en in een dorp vol andere vrienden. Willa miste het nog altijd. Zeker nu ze in het Noorden was, maar alsnog niet thuis.

Henry fronste diep en luisterde zo de woorden aan. 'Ik vind het maar niets dat jullie allemaal in één kamp zitten,' verzuchtte hij, terwijl hij Tobias los liet die wat speeltjes wilde halen en zijn vrouw nu op zijn schoot trok. 'Als Estella erachter komt dat jullie daar zitten...' Hij wilde er liever niet aan denken. Een beter plan kon hij nu toch niet verzinnen. Hij liet zijn kin op haar hoofd steunen en gleed nog steeds met zijn hand langs haar rug. 'Ik hoop maar dat alles goed gaat.' Tobias was inmiddels weer teruggekomen en liet de stenen zien die hij de dag ervoor had gevonden. Het kereltje kon zich altijd en overal bezig houden. 'Hoe denk je dat ons leven eruit zal gaan zien in Evenfall?' vroeg hij zacht. Het was iets waar hij al jaren naar uit keek, maar waar hij zich ook bijna geen voorstelling van kon maken.

Willa leunde comfortabel in Henry's armen en genoot van iedere seconde. Het deed haar denken aan voor ze getrouwd waren en voor ze Tobias hadden. Het moment waarop ze dan weer samen waren was altijd zo sterk geweest. 'Het is fijn, Henry. Ik zou het me niet kunnen indenken omzonder hen vast te zitten in een kamp. Dit is geen thuis.' Willa had veel steun aan haar vriendin en ze hoopte dat het andersom ook gold. En met de kleine Baryden hielp ze natuurlijk ook graag. Willa nam één van Tobias' stenen aan die ze aangeboden kreeg en knikte bewonderend. 'Ik heb geen flauw idee. Ik kan niet eens zeggen hoe jouw leven er in Lorath uit zag. Wat doet iemand in een paleis de hele dag?' Ze had zich altijd erg gelukkig geprijsd om niet in een paleis of kasteel te wonen iedere keer als ze er op bezoek waren. 'Er was één plek waar ik graag kwam als ik jullie bezocht of in Evenfall kwam.' Willa glimlachte voorzichtig. 'Ik kan weer voor een stel paarden zorgen. Dan kan ik de jongens leren rijden.'

Henry glimlachte om haar enthousiasme en drukte gelukzalig zijn lippen op de hare. 'Dat lijkt me een perfect plan. Dat zullen de jongens geweldig vinden. Vind je paarden leuk, Toby?' Hij nam zijn zoon met een brede glimlach ook in zijn armen en hield zo zijn vrouw en oudste zoon vast. 'Wat zeggen jullie er van als ik deze kleine man in bed ga doen? En dat we vervolgens de tweeling klaar maken en daarna er zelf in duiken, Will?' Hij was inmiddels opgestaan met zijn zoon op zijn kop in zijn armen en liep zo lachend naar zijn bed toe. Hij liet Tobias zelf zijn kleding wisselen voor zijn slaappyjama en legde hem vervolgens in bed, terwijl hij zelf op de rand ging zitten. Nadat hij een spannend verhaal had verteld over zijn jeugd was zijn zoon al snel in slaap gevallen en liep hij zachtjes naar zijn vrouw toe.

Willa was even enthousiast als Henry en Tobias die blij kirde, maar waarschijnlijk geen idee had waar het over ging. Hij was vast en zeker allang blij zijn ouder eens zo opgewekt te zien. 'Dat lijkt me slim.' Ze gaf haar oudste zoon nog vlug een kus voor hij met zijn vader verdween en ging toen alvast aan de slag met de tweeling. Ze verschoonde hen alvast, maar liet de rest nog even op zich wachten zodat Henry haar kon helpen. Met een glimlach gaf ze Gus aan Henry en richtte zichzelf op Iwan. Zorgvuldig stopte ze hem in het bedje en neuriede ondertussen het deuntje dat ze zich nog zo goed herinnerde van haar jeugd. Toen de twee ook weggedommeld waren pakte ze Henry's hand en liep naar hun eigen bed. 'Ik kan niet wachten totdat we dit weer elke dag samen kunnen doen,' zei ze zacht.

Henry nam Gus zorgvuldig aan en hield hem stevig in zijn armen, terwijl hij zacht zijn haren kuste. Vervolgens legde hij hem ook in zijn bed en probeerde hij het net zo zorgvuldig te doen als zijn vrouw. Hij had dit veel te weinig kunnen oefenen om dat gemakkelijk te kunnen. Met een vertederde blik keek hij naar zijn twee zoons en liet zich vervolgens mee leiden naar zijn eigen bed. 'Je wilt niet weten hoe erg ik daar naar verlang,' verzuchtte hij, terwijl hij de knoopjes van Willa's blouse opende en zijn eigen tuniek uit trok. Al snel liet hij zich vallen op bed en sloot hij zijn ogen vol vermoeidheid. Toen Willa naast hem kwam liggen, trok hij zich tegen haar aan en omsloot hij haar zo met zijn armen. 'Ik ben blij dat Tobias het zo erg naar zijn zin heeft in het kamp. Ik zou niet weten wat ik gedaan zou hebben als ie-' Hij zuchtte diep en begroef zijn gezicht in haar nek. 'Ik ben blij dat jij bij de jongens bent.'

Willa haalde een borstel door haar krullen en stapte vervolgens uit haar kleding om haar nachtjapon aan te trekken. Ze kroop bij Henry op het bed en trok de dekens stevig tot haar kin op. Comfortabel ging ze dicht tegen hem aan liggen en verstrengelde hun benen. 'Ik zou nergens anders liever willen zijn. Waar mijn mannen gaan, daar ben ik.' Willa drukte een kus op Henry's slaap en legde een arm over hem heen. 'Slaap lekker, mijn man,' grinnikte ze zacht. Ze had echt niet alleen de kinderen bedoeld. Dit hele gebeuren was het bewijs dat Willa Henry in vrijwel alles zou steunen. Ze hield van hem en kon dat nu absoluut niet meer ontkennen of negeren. Zijn aanwezigheid was ongelooflijk kalmerend en in een mum van tijd lag ze in een diepe slaap.