Het legerkamp

-

Nathan stond in zijn tent voorovergebogen over enkele landkaarten van de verschillende gebieden van Tarth. Na het huwelijk in het Noorden zouden ze Tarth rond gaan trekken en nieuwe mannen proberen te werven. Daarnaast wilde hij ook weten hoe het er aan toe ging in de verschillende dorpen en of ze nog ergens konden bemiddelen of helpen. Hij snapte dan ook echt niet hoe de soldaten van de verschillende edelen jarenlang in kampen konden zitten zonder ook maar iets te doen en te wachten op een oorlog. Dat was niets voor Nathan en ook niets voor zijn mannen. Hij dronk ondertussen van zijn wijn en bekeek de kaarten verder.

Leona kon met veel trots zeggen dat het haar was gelukt om driehonderd man van haar vader's leger in handen te krijgen. Het was niet moeilijk geweest, ze had het simpelweg aan haar tante Ayira gevraagd, die zonder enige problemen instemde met haar verzoek. Voor zover ze wist had haar vader nog steeds geen idee van haar plan. Toen ze hem een tijd geleden had gevraagd of ze in het leger van het Zuiden mocht, had hij haar afgewezen. Ze was nog te jong en daarbij was er een grote dans dat ze een huwelijk aan zou moeten gaan, gezien ze maar één zuster had. Nu liep ze in het legerkamp, op zoek naar de tent van Nathan. Toen ze hem had gevonden, liep ze zonder aankondiging naar binnen. 'Zeg hallo tegen je nieuwe lid.' zei ze met een brede grijns en sloeg haar armen over elkaar heen.

Nathan keek over zijn schouder, toen er plotseling iemand binnen kwam lopen, en met een opgetrokken wenkbrauw draaide hij zich om. 'Hallo?' grinnikte hij, terwijl hij haar van top tot teen bekeek, en naar haar toe liep. 'Waar zijn dan mijn driehonderd mannen? Ik heb ze nog niet gezien, Leona. En je kent de deal, je bent pas deel van mijn leger als je die mannen kan regelen.' Hij draaide zich van haar om en liep weer naar de tafel toe met alle plattegronden. Hij had over Leona verteld aan paar van zijn mannen en allemaal waren ze enthousiast geweest. Ze hoopten hierdoor dat er meer vrouwen zich bij het leger zouden aan sluiten.

'Waar zie je me voor aan, Nathan? Ze zijn hier, in het Noorden. Ik weet wat de afspraak was, ik ben niet achterlijk.' Als ze een deal maakte, hield ze zich hier ook aan. Zeker als ze er iets voor terug kreeg wat ze graag wilde. Leona liep eveneens naar de tafel toe en boog zich over een kaart waar alle tenten op weergegeven stonden. 'Hier, deze tenten.' Ze wees de tenten aan die haar tante haar eerder deze dag had laten zien. Het was een goed bataljon, met een mix van jonge en wat oudere mannen. Soldaten die nog maar net bij het leger zaten en soldaten die al meer ervaring hadden. Nathan moest hier wel tevreden mee zijn. 'Er is ook een groep vrouwelijke soldaten, twintig in totaal. De andere tweehonderdtachtig vallen onder jou verantwoordelijkheid. Die twintig, daar zorg ik voor. Hebben we een deal?'

Nathan keek opzij naar Leona en trok zijn wenkbrauwen verbaasd op. 'Ze zijn hier? In het Noorden?' Om eerlijk te zijn had hij nooit gedacht dat ze het kon regelen, dus was hij extra verbaasd dat het dus wel was gelukt. Hij dacht na over haar voorstel en knikte vervolgens langzaam. 'Dat is prima. Die twintig vrouwen volgen jou, de andere tweehonderdtachtig volgen mij,' stemde hij in. Hij wilde niet dat ze alsnog haar voorstel in zou trekken als hij hier niet mee zou in stemmen. Hij had de mannen gewoonweg heel hard nodig. Hij legde zijn hand onder haar kin en glimlachte charmant naar haar. 'Goed geregeld. Je hoort nu officieel bij ons, Leona. Wil je een rondleiding?'

Leona zette een stap naar achteren toen hij een hand onder haar kin legde. 'Had je iets anders verwacht dan?' vroeg ze, terwijl ze haar wenkbrauw optrok en de tent rondkeek. Hij had het goed voor elkaar gekregen, de status die hij nu had. En dat alles zonder de hulp van de adel, het was iets dat Leona bewonderde, al zou ze dat nooit toegeven: ze wilde niet dat zijn ego nog verder de lucht in zou schieten door haar. 'Prima, ik ben benieuwd.' Ze was ook werkelijk benieuwd naar wat hij allemaal voor elkaar had gekregen.

Nathan haalde zijn schouders op en liep naar de uitgang van zijn tent toe. Hij sloeg de tentflap weg en liep naar buiten toe, in de veronderstelling dat ze hem wel zou volgen. 'Het is niet niets om zomaar driehonderd man te regelen. Om eerlijk te zijn had ik dus inderdaad iets anders verwacht. Hoe heb je het geregeld?' Hij legde zijn hand op haar rug en nam haar mee het legerkamp in. Zijn leger was net buiten de grotere legerkampen gelegen. 'De meeste mannen slapen ook in tenten, maar sommigen vinden het fijner om buiten te liggen. Vandaar dat er overal dekens liggen.' Hij liep naar het kampvuur toe en floot op zijn vingers om de aandacht te trekken. 'Mannen, dit is Leona. Ze hoort vanaf vandaag bij ons.' Hij gebruikte expres niet haar achternaam. Onmiddellijk kwamen er allerlei mannen op haar af om haar te begroeten.

Leona keek hem kort aan en haalde haar schouders op. 'Simpel, ik heb het gevraagd.' Het was ook de waarheid, ze had het simpelweg gevraagd. 'Laten we het erop houden dat mijn tantes er niet zoveel problemen mee hebben als ik ze om een gunst vraag.' Eenmaal buiten keek ze hem kamp rond, er lagen inderdaad veel spullen buiten op de grond. Op een centraal punt was een groot kampvuur aan gelegd, vast de plek waar de mannen 's avonds wat plezier konden maken. Toen Nathan haar aankondigde, glimlachte ze breed bij het ontvangst dat ze kreeg. Hier deden ze er niet moeilijk over dat ze een vrouw was, of misschien iets jonger. 'Aangenaam.' glimlachte ze vriendelijk toen wat mannen haar begroette.

Nathan sloeg zijn armen over elkaar heen en keek goedkeurend toe hoe enkele mannen haar begroette. Enkele vrienden van hem schonken een veelwetende blik, maar dat wimpelde hij af. Hij had eerder vrouwen meegenomen naar het kamp, dus zijn vrienden dachten vast dat Leona ook een verovering was. 'Kom, we gaan weer verder,' kondigde Nathan aan, waarna hij weer zijn hand op haar rug legde en haar mee nam verder het kamp in. 'We hebben altijd een standaard tent voor de kok, voor de wapensmid en voor de chirurgijn. Als je wilt, dan kan je een privé tent krijgen, zodat je niet hoeft te delen.'

Leona keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Ik slaap wel bij de rest, ik ben misschien van adel, maar ik hoef geen voorkeursbehandeling te krijgen.' Ze was hier juist omdat ze niet meer behandeld wilde worden alsof ze gemaakt was van porselein. 'Daarbij wil ik ook niet dat de rest me gaat zien als iemand die anders is, want dat ben ik niet.' Ze wilde dezelfde behandeling krijgen als de rest van de mannen en de vrouwen. 'Ik zal slapen bij de rest van de vrouwen die ik mee heb gebracht, als dat oké is.' zei ze, terwijl ze verder liep. 'En als dat niet oké is trouwens ook.' voegde ze er nog lachend aan toe.

Nathan moest ook lachen en haalde onverschillig zijn schouders op. 'Het is prima als je bij je vrouwen slaapt. Ik heb zelf wel een eigen tent, dus als je een keer langs wilt komen, dan ben je altijd welkom.' Hij knipoogde en nam haar verder het kamp op. 'Aan de rand van het kamp worden nog weleens wat gevechten gehouden, als er ruzie is ontstaan of iets. Blijf daar dus vandaan. En verder ken ik niet alle mannen in mijn leger, dus... kijk gewoon een beetje uit, oké? En je vrouwen ook. Ik wil niet dat er iets gebeurd.'

Leona keek hem aan bij zijn woorden. 'Ik zal het aan ze doorgeven, maar maak je geen zorgen voor ons. Ik verkies dit leven niet voor niets boven het leven van de adel.' Ze kon voor zichzelf zorgen, dat was tenminste iets wat ze zichzelf altijd graag vertelde. 'Zijn er verder nog belangrijke dingen die ik moet weten? Mensen die ik echt moet leren kennen?' vroeg ze lachend en keek het kamp nog eens rond. Er stonden meer tenten dat ze had verwacht en dan nog eens te bedenken dat er ook manen buiten die tenten sliepen.

Nathan glimlachte instemmend en haalde een hand door zijn haar heen. 'Je bent niet de enige. Elke dag opnieuw zou ik dit leven boven een adellijk leven verkiezen,' stemde hij in, waarna hij haar arm pakte en haar mee nam naar een bepaalde tent. Marcus zou er vast zijn. 'Ik wil je inderdaad aan iemand voorstellen. Het is een van mijn beste vrienden in het leger,' legde hij uit, waarna hij onuitgenodigd de tent in liep en om zich heen keek. 'Marcus, ben je er? Ik wil je aan iemand voorstellen!'

Marcus rolde met een kreun om in zijn bed en wreef zijn donkere haar uit zijn gezicht om vervolgens te zien dat Nathan zijn tent binnen gekomen was. 'Sinds wanneer denk jij mij hier wakker te vinden voor het middaguur?' Het was een lange nacht voor Marcus geweest. Moeizaam gooide hij zijn benen over de bed rand en stond op om zich overdreven uit te rekken. Toen pas, tenminste hij deed alsof, viel zijn oog op de vrouw naast zijn vriend. Hij sloeg grijnzend zijn armen voor zijn ontblote bovenlichaam en trok een wenkbrauw op naar Nathan. 'Is dit haar? Waar je maar niet over op kon houden? Beste aanwinst voor het leger? Ik vind het nogal een opdonder, hoor.'

Leona keek met een gefronste blik naar de man die maar veel moeite had om op te staan. De wilde niet nu al een oordeel over hem vellen, dus hield ze haar mond en keek ze toe hoe hij overeind kwam. 'Opdonder? Deze opdonder heeft er toevallig wel voor gezorgd dat het leger van deze meneer hier in één klap is gegroeid met driehonderd man.' merkte ze droogjes op. De rest van de woorden was ze alweer vergeten. Eén ding was zeker, ze zou niet zomaar over zich heen laten lopen door mannen die dachten dat ze beter was dan dat zij was.

Nathan schraapte nerveus zijn keel, toen Marcus plotseling herhaalde wat hij eerder had gezegd. Hij had er zelfs nog een schepje bovenop gedaan. Gelukkig leek Leona de woorden te negeren en juist fel op de minder belangrijke woorden in te gaan. Kalmerend legde hij een hand op haar schouders, terwijl hij Marcus doordringend aan keek. Leona moesten ze te vriend houden. 'Leona heeft voor een extra driehonderd man gezorgd,' herhaalde hij haar woorden. 'En ik wilde haar aan je voor stellen. Ze is nu officieel deel van dit leger en zal een tiental vrouwelijke soldaten gaan leiden. Ik wil dat ze met problemen of naar mij of naar jou kan komen, Marcus.'

Marcus grijns ging langzaam over in een glimlach en hij liet zijn armen weer naast zijn lichaam zakken. Hij bekeek Leona kort en herkende zo hier en daar wat trekjes. 'Je bent wel een echte Rabbion, niet?' Vervolgens gleed zijn blik naar Nathan en knikte hij. 'Die hebben we hard nodig en maak je geen zorgen ik zal aardig zijn.' Hij hield zijn handen glimlachend op en begon toen door zijn spullen te rommelen om een broek en shirt aan te zoeken en aan te trekken. 'Dus, Leona, wat vind je van ons nederige leger? Heeft Nathan je al bang gemaakt van onze vechtpitten aan de randen van het kamp? En heeft hij je al verteld dat we een verschrikkelijk kok hebben? Ik hoopte dat hij een nieuwe mee zou nemen naar hier, maar helaas.'

Leona keek van Marcus naar Nathan en weer terug bij hun woordenwisseling. Het verbaasde haar enigszins dat hij zo snel had gezien dat ze een Rabbion was. Wellicht had Nathan het hem al vertelt. 'De enige echte Leona Rabbion.' bevestigde ze zijn vermoedens met een grijns en keek de tent rond. Het zag er allemaal minder armoedig uit dan ze had verwacht. 'Het is minder nederig dan ik vermoedde.' In eerste instantie had ze gedacht dat het een stelletje boeren waren, maar niets bleek minder waar te zijn. 'Nathan maakt me niet zo snel bang, maak je daar maar geen zorgen over. Van de kok wist ik echter niets af' lachte ze.

Nathan had zijn armen over elkaar heen geslagen en keek van Marcus naar Leona en weer terug. 'Ik wil trouwens na het huwelijk meteen richting het Oosten gaan,' vertelde Nathan aan Marcus. 'We zijn daar al veel te lang niet meer geweest en ik wil weten hoe het er nu aan toe gaat. Daarbij kunnen we wel wat mensen gebruiken die de buurt daar kennen en ons op de hoogte kunnen houden.' Met een geamuseerde blik keek hij naar Leona en schudde hij zijn hoofd. 'Het eten is prima. Marcus hier is gewoon een fijnproever. Ik heb één keer wat voedsel van een huwelijk meegenomen en nu is minder dan dat niet meer goed genoeg voor hem.'

Marcus lachte en wees in zijn tent. 'Nu ben je ook wel in één van de extravagantste tenten in ons kamp. Ik ben geen echte boer zoals mijn vriend Nathan of wat mij betreft de rest van het kamp.' Het was niet helemaal gelogen. Zijn ouders waren handelaars geweest. Ze hadden heel Tarth en zelfs Quandaï en verder rond gereisd, ook toen ze kinderen hadden gekregen, maar uiteindelijk waren ze in het Noorden gestopt om een huis en een familie te bouwen. Maar Marcus was nog altijd een boer in vergelijking met iemand van adel. Hij luisterde geïnteresseerd naar Nathan en knikte een paar keer. Het klonk hem als een goed plan in de oren. 'Een fijnproever inderdaad! Hoe kun je dit voedsel staan terwijl je dat goddelijke eten van je moeder gewend bent?' Hij haalde ongelovig zijn schouders op naar Leona. 'Zeg, heb je al een eigen tent? Of deel je hem met Nathan? Ik weet dat hij al heel lang een partner zoekt, maar mij heeft hij nooit toegestaan, gek genoeg.'

Leona had ook niet verwacht dat ze de culinaire hoogstandjes toegeschoven zou kregen zoals ze dat op het hof kreeg, maar dat maakte haar niet veel uit. Ze kon wel leven zonder parelhoen en kaviaar. 'Ik zal bij de rest van de vrouwen slapen. Als Nathan een partner zoekt, moet hij echt echt nog eventjes verder blijven zoeken.' grinnikte ze. 'En ik snap inderdaad ook niet dat hij jou aanbod al die tijd heeft afgeslagen, ongelofelijk.' Ze moest lachen om zijn woorden en keek kort naar Nathan met een verontschuldigende blik.

'Ze deelt geen tent met mij,' antwoordde hij brommend, terwijl hij bij de uitgang van de tent ging staan als non-verbaal teken dat hij weg wou. Het schaamrood stond hem bijna op de wangen en hij wilde niet dat Leona of Marcus dat zou zien. Hij verhulde het met een brutale grijns. 'Ik heb namelijk wat keukenmeisjes gisteren ontmoet die maar al te graag mijn tent willen bekijken, dus dat komt wel goed. Dus, gaan we nog verder of ga je ons zometeen ook nog thee aanbieden, Marcus?' Hij liep de tent uit en haalde een hand door zijn haren heen. Hij was benieuwd of zijn mannen de driehonderd nieuwe soldaten zouden accepteren. Veel keuze gaf hij ze in elk geval niet. 'Marcus, jij hebt de omgeving al bekeken, niet waar? Nog wat noemenswaardige plekken die we Leona kunnen laten zien?'

Marcus grijnsde met Leona's gelach mee. Ze had een goede eerste indruk op hem gemaakt en hij wist maar al te goed dat ze ook een indruk bij Nathan achter had gelaten. 'En zelfs dan nodig je me niet uit in je tent?' Quasi teleurgesteld plofte Marcus op zijn bed. Hij was echter maar al te benieuwd waar die keukenmeisjes vandaan kwamen. Hij had ze nog niet gezien en hij wist iedere vrouw in het kamp te vinden. 'Helaas kan ik jullie geen thee aan bieden, misschien een andere keer.' Geamuseerd bekeek hij zijn vriend. 'De rivier lijkt me een goede plek. Wasruimte voor de mannen, als het goed is zijn er nu genoeg hun bed uitgerold om zich te wassen. Een plezierig aanzicht voor een jonge vrouw.' Hij glimlachte naar Leona en wuifde ze toen met zijn hand weg. 'Maar laat me nu maar weer met rust, ik heb nog een kater aan te vechten.'

Leona moest grijnzen toen Nathan richting de uitgang van de tent liep. Zelf liep ze hem achterna. 'Veel succes met het bevechten van die kater van je.' merkte ze grinnikend op en glimlachte nog kort voordat ze uit de tent verdween. 'Is hij altijd zo of komt het door die kater van hem?' vroeg ze lachend, terwijl ze het kamp rondkeek. 'Ik denk dat ik zo maar eens ga kijken of de soldaten deze kant op kunnen komen. Als ze zich toch bij dit leger zullen voegen, kunnen ze maar beter meteen kennis maken met alles en iedereen, niet waar?'