Henry en Willa's vertrekken

-

Nathan had de hele ochtend al naar zijn zus gezocht, maar tevergeefs, want hij had haar niet kunnen vinden. Ook de andere adel had geen idee, of wilden niets loslaten, en ook de bediendes hielden zich van het stomme. Hij besloot dus maar naar Henry te gaan - iets wat hij natuurlijk al veel eerder had moeten doen - en aan hem dan maar vragen waar zijn zuster verbleef. Eenmaal voor zijn deur klopte hij ongeduldig aan en wachtte hij met over elkaar geslagen armen.

Willa en Henry hadden die ochtend grotendeels in bed gespendeerd. Uiteindelijk was hij toch op gestaan om zich bij zijn familie te voegen. Willa had er daarentegen voor gekozen om nog in het paleis te blijven. Om in haar eentje mee te komen leek haar iets te ver te gaan. Ze hadden nog altijd niets aangekondigd ook al dacht ze dat iedereen wel zijn vermoedens had. Ze had op het balkon een boek zitten lezen toen er aangeklopt werd. Vluchtig had ze een kamerjas over haar japon aangetrokken en snelde op blote voeten de koude vloer over. Toen ze de deur open trok keek ze verrast in haar broers gezicht. 'Nael,' glimlachte ze. 'Henry is er niet,' zei Willa vervolgens met blozende wangen.

Nathan keek verrast toe hoe niet Henry, maar Willa de deur open deed. Al snel verwisselde die blik in een brutale grijns die enkel broertjes konden hebben. 'Waarom ben ik totaal niet verbaasd om jou hier te treffen?' lachte hij, waarna hij zijn armen om zijn zuster heen sloeg en een kus op haar wang drukte. Vervolgens liep hij de vertrekken in en nam hij plaats op een stoel. 'Dus het gaat nog steeds goed tussen jullie? Waar is Henry eigenlijk? Want ik neem aan dat jullie dit delen?'

Willa probeerde de grijns van haar broer zo goed als ze kon te negeren, maar ze lachte alsnog toen Nathan haar omhelsde. Ze gaf hem op haar beurt eveneens een kus en sloot de deur achter hem. 'Ja, heel goed, en Henry is met zijn familie bij de opening van iets-' Ze begreep nog altijd niet precies wat het was geweest, maar het was vast belangrijk. 'Iets met schepen,' grinnikte Willa terwijl ze op een stoel tegenover Nathan plofte. Ze trok haar japon over haar blote voeten en haalde vervolgens haar schouders op. 'Jij verblijft in het kamp en ik wilde niet alleen in die veel te grote vertrekken zitten. Henry had er natuurlijk geen problemen mee.' Ze glimlachte en bekeek Nathan nieuwsgierig. 'Hoe gaat het? Je ziet er uit alsof je- Alsof er iets aan de hand is?' Verbaasd wachtte Willa op een verklaring.

Nathan knikte begripvol, terwijl hij zijn schoenen uit schopte en ook comfortabeler ging zitten. 'Er is niet per se iets aan de hand, maar- er zijn wel paar dingen die ik je moet vertellen. Dingen die Henry op dit moment nog niet mag weten en zeker niet de andere edelen, oké?' Hij wist dat hij zijn zus kon vertrouwen, maar nu ze een relatie had met Henry, wilde hij er toch wat meer op aan dringen. 'Het gaat namelijk niet om mij, maar om iemand anders. Om Leona... Leona Rabbion.'

Willa glimlachte bemoedigend naar Nathan. Het was te makkelijk om door te hebben dat er iets aan de hand was met haar broer. Een tweeling ding, waarschijnlijk. Ze knikte serieus. 'Ja, natuurlijk, als je wil dat het onder ons blijft, dan doe ik dat.' Ze luisterde naar zijn cryptische woorden en fronste diep. 'Leona?' Ze had Henry er wel over horen klagen dat Edmund en Iwone haar constant kwijt waren, dat ze niet wisten waar ze de hele tijd uit hing. Ze had echter geen idee wat Nathan daarmee te maken kon hebben of waarom hij juist er van af zou weten.

Nathan leunde voorover en keek zijn zuster beschaamd aan. 'Ik heb Leona een plek in mijn leger gegeven in ruil voor driehonderd soldaten van haar vader. Die zijn enkele dagen geleden gearriveerd. Het probleem is dat-' Hij zuchtte en sloeg zijn hand voor zijn ogen. Hij had geen idee hoe zijn zuster hierop zou reageren. 'Één van de soldaten was boos om die beslissing en nam Leona 's nachts mee de bossen in. Hij probeerde haar te verkrachten, maar ik heb haar gered.' Nog steeds keek hij afwachtend naar Willa's gezichtsuitdrukking. 'En de laatste dagen zijn we best wel naar elkaar toe gegroeid.'

Willa had geen idee wat ze verwacht had te horen, maar ze wist dat dit er heel erg ver naast zat. Ze wilde iets zeggen toen Nathan nog verder ging en de volgende situatie haar voor schotelde en de volgende. Sprakeloos keek ze haar broer aan en overdacht ze enkele tellen zwijgend zijn woorden. 'Oke,' mompelde ze uiteindelijk terwijl ze haar benen van de stoel liet glijden en naar hem toe boog. 'Dus je hebt gemengd in de politiek, je bent de held uit gaan hangen én je bent verliefd geworden?' Ze moest toegeven dat het haar niet eens zo heel erg verbaasde. Willa wreef over haar voorhoofd en pakte daarna Nathan's hand vast. 'En je gaat me nu zeker vertellen dat niemand er eigenlijk vanaf weet, is het niet?'

Nathan zuchtte en keek toe hoe zijn zus zijn hand vast pakte. 'Niemand weet er vanaf en niemand mág er ook vanaf weten. Zelfs Leona's ouders weten hier niets vanaf en dat moet zo blijven.' Hij wist dat het als een absurd verhaal klonk, maar hij gunde het Leona gewoon heel erg om het leven te leiden dat ze wilde. Als zij in zijn leger wou, dan zou hij haar niet stoppen. 'En onze ouders mogen er trouwens ook niet vanaf weten. Ik weet zeker dat mam het aan Iwone vertelt.'

Willa knikte begrijpelijk. Ze had geen idee hoe Nathan dit moest gaan vertellen zonder het te laten klinken alsof hij de veroorzaker was van dit alles, zonder er voor te zorgen dat Leona meteen weggehaald werd. 'Zelfs vader niet? Hij kan je misschien wel helpen met die extra mannen.' Onzeker kneep ze in de hand van haar broer. 'Hoe is dit allemaal gebeurd, Nael? En wanneer? Ik heb helemaal niets gehoord over die extra manschappen. Kun je dat allemaal wel onder de duim houden?' Ze vertrouwde er in dat Nathan goede keuzes kon maken voor zijn leger, maar dit klonk als een nogal drastische maatregel.

Nathan sloot zijn ogen in een geërgerd gebaar, maar hij wist dat Willa dat niet verdiende. Hij hield er niet van dat mensen zijn keuzes in twijfel trokken, maar misschien was het ook weleens goed om over zijn eigen keuzes na te denken en ze zélf eens in twijfel te trekken. 'Leona sprak me in Evenfall aan erover. En van het een kwam het ander... En die mannen kan ik gemakkelijk aan. Ik heb ook nog Marcus die me helpt.' Hij keek naar hun handen en haalde zijn schouders op. 'Daar kan ik wel over nadenken. Maar ik ben geen kind meer, Willa. Ik wil ook eens eindelijk iets zelf regelen en onder controle houden.'

Willa was niet heel verrast te horen dat Leona de onderhandelingen blijkbaar begonnen was. Ze was altijd nogal een ondernemend en avontuurlijk meisje geweest. Henry sprak er ook vaak genoeg over wat ze allemaal al niet gedaan had. Ze glimlachte toen Marcus voorbij kwam. Ze vertrouwde er altijd op dat de man goed op zijn vriend lette en hem zo nu en dan wat gezond advies gaf. Willa zag de ergernis in zijn houding en liet zijn hand gaan bij zijn laatste woorden. 'Sorry,' mompelde ze. 'Ik- Ik twijfel niet aan je kunnen natuurlijk, maar het is nogal wat.'

Nathan zuchtte en probeerde haar hand weer te pakken, maar ze had hem alweer teruggetrokken. 'Ik weet het... Ik wou het je echt vertellen, maar toen stapelde alles zich zo snel op dat ik er liever mee wou wachten.' Hij boog naar voren en glimlachte jongensachtig. 'We hebben het nu wel genoeg over mij gehad, vertel nou eens iets over jou en Henry! En als broertje eis ik alle sappige verhalen op,' grinnikte hij, terwijl hij haar vragend aan keek. Hij wist dat Henry in het Noorden was geweest toen hij er niet was, dus Willa zou wel genoeg verhalen hebben.

Willa wist dat ze het Nathan niet kwalijk kon nemen dat hij haar niet op de hoogte had gehouden. Ze had zelf ook maar amper tijd voor hem gehad. Lachend rolde ze met haar ogen en leunde naar achteren in haar stoel terwijl ze haar wangen warm voelde worden als ze er aan dacht wat zij en Henry allemaal hadden gedaan. 'Nou, ik kan je vertellen dat de hooizolder zijn taak weer heeft vervuld.' Iet wat beschaamd, maar tevens opgelaten speelde ze met haar oorbel. 'En Henry wil het publiekelijk bekend maken dat we een relatie hebben. Hoewel ik nog steeds niet goed weet wat ik daar van moet vinden. Wat heeft de adel met mijn relatie te maken?'

Nathan moest hard lachen door de rode wangen van Willa en leunde geamuseerd achterover in zijn stoel. Hier ging hij van genieten. 'Ik wist het!' lachte hij, waarna hij haar hoofdschuddend aan keek. 'Wat zouden we toch zonder die hooizolder gedaan hebben?' Hij voelde aan dat het volgende onderwerp serieuzer was en hij ging daar dan ook op in. 'Je hebt een keuze gemaakt door een relatie aan te gaan met iemand van adel. Daar zal je ook de consequenties van moeten accepteren. Want eenmaal van adel heeft álles ermee te maken.'

Willa zag nu al aan de blik van Nathan dat hij hier te veel van genoot. Maar ze had nu informatie en wist dat ze hem net zo hard terug kon plagen als ze nog eens de kans had om over Leona te beginnen. 'Die hooizolder heeft onze levens heel wat interessanter gemaakt,' grinnikte ze hoofdschuddend. Vervolgens sloeg ze ongemakkelijk haar armen over elkaar en keek van Nathan weg. Ze begon zich heel goed te realiseren waar ze aan begonnen was door de relatie met Henry aan te gaan. 'Ik had altijd gedacht dat ik bij onze ouders zou blijven wonen. Dat ik oud zou worden met een tiental paarden, in dat dorp, dat huis. Me meer in het hof mengen is wel het laatste wat ik wil,' vertelde ze Nathan met vermoeide ogen. De laatste dagen had het haar nogal uitgeput om over dit soort dingen na te denken. Bovendien kon ze noch met Jillian, noch met haar broer delen wat haar écht dwars zat en dat was wat ze wist over Henry's toekomstplannen.

Nathan legde zijn benen op de tafel voor hem en sloeg zijn armen over elkaar heen met een glimlach. 'Dat heeft het zeker, al heb ik genoeg plekken rondom ons huis uitgeprobeerd.' Soms miste hij dat onbezorgde leventje, zonder enige zorgen en verantwoordelijkheden. De tijd dat hun moeder nog gezond was en hen mee nam naar het meer of naar Tyrosh. 'Dat kan toch nog steeds?' merkte Nathan verbaasd op. 'Ik heb niet het idee dat Henry nou andere ideeën dan dat heeft? Paar paarden, huis en kinderen, rust?' Nathan moest lachen en stond op om twee glazen wijn in te schenken. 'En anders moet je hem maar overtuigen.'

Willa zag aan hoe Nathan zijn benen op de tafel legde en schoof snel een schaal aan de kant voor hij het op de grond duwde. Door de plotselinge beweging voelde Willa hoe haar hoofd zwom en haar maag een abrupte salto maakte. Compleet verrast hield ze zich vast aan de salontafel tot het gevoel dat zo snel gekomen was, weer weg ging. Voorzichtig ging ze terug zitten en keek met een diepe frons naar Nathan. Het lag op het puntje van haar tong, alles wat ze met hem wilde delen, maar ze zou nooit op die manier met Henry's verzoek om gaan. Ze had beloofd het er met niemand over te hebben zolang hij dat niet had gedaan. 'Denk je dat hij dat voor mij zou doen?' vroeg Willa uiteindelijk zacht. Ze probeerde de vervelende smaak in haar mond weg te slikken.

Bezorgd fronste Nathan toen wenkbrauwen door de plotselinge handelingen van Willa. 'Heb je iets fouts gegeten? Of voel je je gewoon niet zo lekker? Ik kan zometeen even meegaan naar een geneesheer, als je dat fijn vindt.' Nathan stond bij de woorden van Willa op en ging op de leuning van haar stoel zitten, waarna hij zijn arm om haar schouders legde. 'Hij is gek als hij dat niet voor je zou doen,' glimlachte hij met broederlijke liefde erin, waarna hij haar een kus op haar haren gaf. 'En anders zorg ik er wel voor dat hij het doet. Hij neemt al veel te veel taken op zich, ondanks dat hij niet eens de titel heeft om die taken uit te moeten voeren.'

Willa had gehoopt dat het aan Nathan ontgaan zou zijn, maar dat was helaas niet het geval en met een geruststellende glimlach schudde ze haar hoofd. 'Het is niets. Ik ben alleen wat uitgeput de afgelopen dagen door al het gedoe en nu ik zelf geen oogje in het zeil kan houden bij moeder.' Ze legde haar hoofd tegen Nathan en pakte één van zijn handen vast. Ze luisterde met een bedroefde blik naar zijn woorden. Hij had geen flauw benul wat er op het spel lag als Willa van Henry vroeg om met haar zich af te zonderen van de adel. 'Misschien ben ik ook wel zo gek op hem, dat ik een adellijk leven toch aan kon,' speculeerde ze zacht. Dit gesprek had haar aardig bij de keel gegrepen en ze snapte niet waarom het haar nu plots zo deerde.

Nieuw

Met een rijtas in haar handen stormde Willa het vertrek door en trok ze zo hier en daar deuren en lades open. Ze was pas enkele tellen geleden het paleis in gerend en had ten minste zes bediendes op pad gestuurd om Henry zo snel mogelijk te vinden en naar hun vertrekken te sturen. Ze propte een set kleding in haar tas en liet haar tas toen vallen om uit haar jurk te stappen en te zoeken naar een rijbroek om aan te trekken. Ze deed alles door elkaar en maar half zodat ze nu in een blouse maar met blote benen op zoek was naar haar mantel en ondertussen haar haar samen probeerde te binden.

Henry was meteen naar zijn vertrekken gegaan, toen plotseling een hoop bedienden hem kwamen ophalen met het nieuws dat Willa hem nodig had. Bezorgd kwam hij dus ook het vertrek in, waar hij een hoop kleding op de grond vond en Willa heen en weer zag rennen. 'Will, hé, wat is er aan de hand?' Hij liep achter haar aan naar de slaapkamer en legde zijn hand op haar schouder, in de hoop dat ze even stil zou staan. Verbaasd keek hij om zich heen, terwijl hij meer en meer spullen op de grond zag liggen en tevens wat tassen op bed zag staan. 'Waar ga je naar toe?' vroeg hij geschrokken. 'Is er iets gebeurd?'

Willa had pas echt door dat Henry aangekomen was toen ze zijn hand op haar schouder voelde en ze zich met een ruk omdraaide. Ze keek hem met nog altijd betraande ogen aan en deed een paar keer een poging om te verwoorden wat er aan de hand was. 'Moeder- Mijn moeder-' Ze sloeg haar handen voor haar mond en stapte van Henry weg terwijl ze de tranen weg probeerde te slikken en verder probeerde te gaan. Ze trok uiteindelijk een broek uit één van de kasten, maar toen ze eenmaal op het bed zat had ze geen energie meer om het kledingstuk aan te trekken. Op de rand van het bed kromp ze ineen en klemde ze de broek tegen haar borst. Als het zo door ging wist ze niet eens of ze wel op haar paard kon blijven zitten als ze vertrokken.

Henry fronste verward bij haar woorden, maar door haar uitdrukking kwam hij al snel tot de conclusie dat Agathe hoogstwaarschijnlijk overleden was. Vol afschuw sloeg hij zijn hand voor zijn mond en voelde hij hoe ook zijn ogen waterig werden. 'Willa, ik-' Hij knielde voor haar neer en trok haar in een stevige omhelzing, terwijl hij de tranen van zijn wangen veegde. Agathe was zijn tante geweest en sinds hij klein was, kwam hij al bij huize Barnes langs. 'Wat vreselijk, Willa, het is-. Heeft Dorian jullie geschreven?' Hij keek haar aan en veegde met zijn duim de tranen van haar wang af, terwijl hij voelde hoe zijn lip trilde. Naast het nieuws vond hij het ook vreselijk om Willa zo te zien. 'Ga je naar huis toe?'